Temat interpretacji

Na podstawie art. 14 b § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) uzupełniam pisemną informację o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego, udzieloną przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Brzegu pismem z dnia 30. 03. 2004 r. nr PDII/423/US/3/04, stanowiącym odpowiedź na zapytanie Jednostki skierowane do organu pismem I.dz. 23/2004 r. z dnia 27. 02 .2004 r.

Pismem z dnia 27. 02. 2004 r. uzupełnionym pismem z dnia 18. 03. 2004 r. Zakład P. M. w Grodkowie zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Brzegu z zapytaniem czy można co miesiąc wyliczyć, bez przeprowadzenia inwentaryzacji, ubytki od sprzedanych towarów i zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów.
Z pisma Jednostki wynika, że zajmuje się ona handlem mięsem, wędlinami oraz nieznaczną ilością artykułów spożywczych, tj. chlebem i przyprawami. Przedmiotowe ubytki zostały ustalone uchwałą wspólników w wysokości 1% od sprzedanych towarów. Zdaniem Jednostki, można ustalać w ten sposób ubytki miesięcznie i zaliczać je do kosztów, co rozłożyłoby koszty w okresie całego roku, a nie w ostatnim kwartale.

Po przeanalizowaniu przedstawionego stanu faktycznego oraz informacji Naczelnika Urzędu Skarbowego w Brzegu stwierdzam, co następuje.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz.654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Z przepisów obecnie obowiązujących nie wynika, aby straty w środkach obrotowych należało wykluczyć z kosztów uzyskania przychodów, a zatem co do zasady straty te mogą być uznane za koszty podatkowe, jednakże każdy przypadek i każde tego rodzaju zdarzenie należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie, jako konkretny przypadek z uwzględnieniem okoliczności faktycznych badanej sprawy. Powstałych, w ramach działalności gospodarczej jako efekt uboczny, strat nie można pomijać w rachunku podatkowym. Straty w środkach obrotowych należy oceniać pod kątem całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności.

Co do zasady, poniesienie wydatków na nabycie środków obrotowych np. towarów handlowych, materiałów itp. ma na celu osiągnięcie przychodów. Wobec tego straty powstające w toku normalnego i racjonalnego działania podatnika (np. właściwie udokumentowane ubytki naturalne) oraz straty powstałe w wyniku zdarzeń losowych (kradzieży) przy uznaniu za ich koszty uzyskania przychodów powinny być uwzględnione w rachunku podatkowym. Nie będą, natomiast kosztami uzyskania przychodów straty, braki w środkach obrotowych zawinione przez podatnika.

Przepisy prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych nie zawierają unormowań dotyczących limitowania ubytków, czy też odrębnych zasad zaliczania ich do kosztów podatkowych. Nie przewidują one również możliwości szacunkowego ustalania wielkości strat , przy zastosowaniu np. norm, ryczałtów, wskaźników. Niewątpliwie jednak należy stwierdzić, iż faktycznie poniesione straty w środkach obrotowych będące konsekwencją prowadzonej przez podatnika działalności i przez niego niezawinione, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Warunkiem uznania strat za koszty podatkowe jest więc ich odpowiednie udokumentowanie, tj. w sposób wskazujący okoliczności i przyczyny powstania straty, jakiego składnika majątkowego dotyczy oraz jej wielkość. W przypadku działalności handlowej, dowodami takimi mogłyby być np. protokoły opisujące rodzaj, ilość i wartość towaru przeterminowanego lub zepsutego, ilość i wartość stłuczek powstałych w transporcie itp., zatwierdzone przez kierownika jednostki. Taka dokumentacja pozwalałaby także na stwierdzenie, czy strata była niezawiniona czy też zawiniona.

Reasumując powyższe, należy stwierdzić, iż wartość faktycznych ubytków, ustalana w opisany powyżej sposób oraz odpowiednio udokumentowana, może być zaliczana do kosztów uzyskania przychodów, bez konieczności przeprowadzania inwentaryzacji co miesiąc. Natomiast brak jest podstaw do ustalania wielkości ubytków dla celów podatkowych na podstawie określonego procentu ubytków od sprzedanych towarów.