Temat interpretacji

POSTANOWIENIE

Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku, działając na podstawie art.14a §1 i §4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz.U. z 2005r., Nr 8, poz.60 z późn. zm.), po rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000r., Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), w sprawie: koszty uzyskania przychodów ? koszty procesu sądowego ponoszone przez Spółkę Akcyjną

stwierdza, że

stanowisko przedstawione w tym wniosku jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

UZASADNIENIE

Spółka ponosi koszty procesu sądowego występując w roli bądź to dłużnika, bądź to wierzyciela. W ocenie Spółki w sytuacji, gdy występuje ona w charakterze wierzyciela dochodzącego swoich należności wydatki te może zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Natomiast gdy ponosi je jako dłużnik ? nie może ponieważ nie są one związane z osiągnięciem przychodów.

Na tle zaprezentowanego we wniosku stanu faktycznego Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku stwierdza, co następuje:

Zgodnie z zapisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu uzyskania przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Warunkiem zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodu jest zatem istnienie związku przyczynowego między poniesionym wydatkiem, a uzyskanym przychodem.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera wykazu wydatków, które przesądzają o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Przyjmuje się zatem, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięciem, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. W wyroku z dnia 29 października 1997r., sygn. akt III SA 797/96 NSA uznał, że przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodu, każdy przypadek poza wyraźnie wskazanymi w ustawie wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego związku z przychodami i racjonalnością działania dla osiągnięcia przychodu.

W świetle powyższego poniesienie przez Spółkę jako dłużnika kosztów procesu sądowego niewątpliwie stanowi wydatek w sensie ekonomicznym, ale z punktu widzenia przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie stanowi kosztu poniesionego w celu uzyskania przychodów. Wydatek ten nie wykazuje bowiem związku, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992r. Powyższe stanowisko zostało potwierdzone przez Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia 23 października 1995r., nr PO 3/722-459/95, w którym stwierdzono, że u dłużnika koszty procesu (wpis, opłata kancelaryjna, koszty zastępstwa procesowego, jak i inne koszty procesu), zarówno poniesione przez samego dłużnika jak i zwrócone wierzycielowi w wyniku zasądzenia ich przez sąd, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, ponieważ nie są związane z osiągnięciem przychodów.

Zatem kosztów procesu sądowego poniesionych przez Spółkę jako dłużnika, nie można zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodu. Natomiast w sytuacji, gdy Spółka występuje w roli wierzyciela - dochodząc swoich należności - koszty sądowe, tj. wpis i opłata kancelaryjna, oraz inne koszty procesu, w wysokości zasądzonej przez sąd, zaliczane są w dacie poniesienia do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.