Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

1.Uwagi w zakresie stanu prawnego

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT („Podatek u źródła”), przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów („Należności odsetkowe”).

Z kolei w pkt 2a ww. jednostki redakcyjnej ustawy o CIT został wskazany zakres usług, z tytułu świadczenia których wypłata wynagrodzenia, podlega opodatkowaniu Podatkiem u źródła. I tak ustawodawca wskazał tu świadczenia takie jak usługi doradcze, księgowe, badania rynku, prawne, reklamowe, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń. Zakresem opodatkowania są objęte także świadczenia o podobnym charakterze do świadczeń wskazanych powyżej („Usługi WHT”).

Nałożenie obowiązku poboru Podatku u źródła przez podmiot wypłacający wynagrodzenie z opisanych tytułów zostało dokonane w drodze art. 26 ust. 1 ustawy o CIT. W myśl powołanej jednostki redakcyjnej osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, są obowiązane jako płatnicy pobierać, (z pewnymi zastrzeżeniami nie mającymi zastosowania w niniejszej sprawie), w dniu dokonania wypłaty Podatek u źródła od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e.

Trzeba także mieć na uwadze, iż w przypadku posiadania, przez podmioty wypłacający podatnikowi Należności odsetkowe lub należności dotyczące Usług WHT, ważnego certyfikatu rezydencji podatkowej podatnika, zastosowanie mogą znaleźć stawki Podatku u źródła wynikające z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo zgodnie z taką umową może dojść do niepobrania Podatku u źródła.

W kontekście powyższych rozważań w zakresie stanu prawnego mającego zastosowanie w odniesieniu do przedstawionej problematyki, Wnioskodawca pragnie także wskazać, że zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na jej terytorium. Dochody te zostały zdefiniowane w art. 3 ust. 3 ustawy o CIT i są nimi dochody m.in. ze wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na jej terytorium zagraniczny zakład oraz z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

2.Uwagi w zakresie Usługi

W ocenie Wnioskodawcy, wynagrodzenie wypłacane na rzecz Usługodawcy z tytułu świadczenia Usługi nie stanowi żadnej z kategorii przychodów wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 1-4 ustawy o CIT.

Należy przy tym podkreślić, że zgodnie z ugruntowanym w praktyce interpretacyjnej i orzecznictwie poglądem, kategorie przychodów wymienione w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT można podzielić na dwie grupy. Pierwszą stanowią świadczenia wyraźnie nazwane, drugą tworzą świadczenia mające charakter podobny do świadczeń nazwanych, wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. W drugiej grupie mieszczą się świadczenia posiadające cechy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w ww. przepisie, ale posiadające również elementy charakterystyczne dla świadczeń innych niż te wyraźnie w nim skonkretyzowane. Dla uznania, że określone świadczenie nie wymienione wprost jest objęte jego zakresem niezbędne jest jednak, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 2369/15).

Należy również podkreślić, że mając na uwadze wskazaną konstrukcję katalogów usług niematerialnych wyszczególnionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, wykładnia tego przepisu nie powinna prowadzić do interpretacji rozszerzającej, skutkującej rozszerzeniem zakresu opodatkowania w stosunku do przewidzianego w ustawie. Wspomina o tym prof. dr hab. B. Brzeziński wskazując, że „Obecnie zarówno w orzecznictwie, jak i doktrynie prawa podatkowego utrwalone jest jednak stanowisko, w świetle którego stosowanie wykładni rozszerzającej w odniesieniu do przepisów kreujących obowiązek podatkowy jest co do zasady niedopuszczalne. Odzwierciedleniem tej zasady jest podniesienie do rangi konstytucyjnej zasady nullum tributum sine lege. W szczególności Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 22 października 1992 r., sygn. akt III A RN 50/92, podkreślił, że «fundamentalną zasadą prawa podatkowego w demokratycznym państwie prawa jest to, że zakres przedmiotu opodatkowania musi być precyzyjnie określony w ustawie podatkowej, a interpretacja przepisów w tym zakresie nie może być rozszerzająca.» Co do zasady wykładnię rozszerzającą można stosować jedynie wyjątkowo. W doktrynie i orzecznictwie podkreśla się jednak, że powstanie obowiązku podatkowego nie może zastąpić w wypadku, w którym jest on skutkiem interpretacji rozszerzającej. W konsekwencji pozostawienie w katalogu określającym zakres przedmiotu opodatkowania pewnej swobody interpretacyjnej w ocenie, jakie usługi będą tymi «o podobnym charakterze», nakazuje dużą ostrożność organom podatkowym w stosowaniu analizowanych przepisów ze względu na fakt, że bardzo łatwo w tym przypadku uzyskać wyniki rozszerzające obowiązek podatkowy w sposób niewynikający wprost z ustawy" (B. Brzeziński, „Wykładnia i stosowanie prawa podatkowego. Węzłowe problemy”; LEX 2013).

Uwzględniając powyższe uwagi oraz charakter Usługi, Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż w jego ocenie Usługa nie stanowi usług wskazanych jako świadczenia będące źródłem Należności odsetkowych. Nie można ich bowiem zakwalifikować do świadczeń generujących przychody m.in. z tytułu odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego. Nie można Usługi zakwalifikować także do świadczeń generujących przychody za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how). Udzielenie dostępu do Danych za pośrednictwem Platformy nie stanowi bowiem informacji w zakresie wskazanym w art. 21 ust. 1 pkt 1 in fine ustawy o CIT. Warto tu wskazać, że pojęcie „know-how” nie zostało zdefiniowane szczegółowiej, aniżeli ma to miejsce w przepisie powołanym powyżej. W związku z tym, jako „know-how” można rozumieć pakiet informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

a)niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne,

b)istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania czy sprzedaży produktów objętych umową oraz

c)zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić, czy spełniają kryteria niejawności i istotności.

Ponadto celem lepszego zrozumienia pojęcia know-how posłużyć można się regulacjami międzynarodowymi oraz orzecznictwem sądów administracyjnych. W prawie wspólnotowym definicja know-how znajdowała się np. w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 772/2004 z 7 kwietnia 2004 r. w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 traktatu do kategorii porozumień o transferze technologii (Dz. U. UE. L 123 z 27 kwietnia 2004 r.). Przyjęta definicja określała know-how jako pakiet nieopatentowanych informacji praktycznych, wynikających z doświadczeń i badań, które są niejawne (nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne), istotne (ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania produktów objętych umową), zidentyfikowane (opisane w wystarczająco zrozumiały sposób). Definicje międzynarodowe są brane pod uwagę także przy wykładni przepisów podatkowych związanych z know-how stosowaną przez sądy administracyjne.

W zakresie pojęcia umowy know-how NSA w wyroku z dnia 9 lipca 1996 r. (sygn. akt SA/Łd 556/96) stwierdził, że do niewątpliwych cech umowy know-how należy przekazanie tajemnicy receptury lub informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem technicznym lub naukowym. Natomiast co do definicji know-how w wyroku z dnia 31 lipca 2003 r. (sygn. akt III SA 1661/01) NSA określił, że know-how jest to zespół informacji poufnych, istotnych i zidentyfikowanych we właściwej formie. W ocenie sądu termin „poufny” oznacza, że przedmiot umowy nie jest powszechnie dostępny i znany. Termin „istotny” oznacza, że informacje są ważne i niebanalne, zaś termin „zidentyfikowany” oznacza, że know-how jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, że spełnia ono kryterium poufności i istotności.

Podstawowym warunkiem uznania danej wiedzy za know-how jest jej opisanie i utrwalenie. W praktyce oznacza to, że know-how powinno być przekazywane w formie materialnej, np. w formie schematów, planów, receptur, wzorów itp., zawierających tryb postępowania prowadzący do wytworzenia produktu końcowego. Know-how musi być także możliwe do zidentyfikowania, powinno być zatem opisane w umowie licencyjnej bądź zarejestrowane w innej stosownej formie. W wyroku z dnia 20 września 2005 r. NSA (sygn. akt FSK 2077/04) określił, że nośnik informacji praktycznych typu know-how należy traktować wyłącznie w kategoriach procesowych, to znaczy dowodowych, a nie materialnoprawnych. Zatem termin know-how oznacza zdolność, wiedzę lub umiejętność uzyskania określonego rezultatu lub prowadzenia jakiejś działalności. Know-how składa się z wiadomości i doświadczeń o charakterze technicznym, administracyjnym, finansowym albo innego rodzaju, nadających się do stosowania w pracy przedsiębiorstwa lub do wykonywania zawodu.

Pojęcie know-how obejmuje doświadczenia o charakterze technicznym i techniczno- organizacyjnym oraz doświadczenia o charakterze organizacyjnym, finansowym i handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa, które nie są związane z cyklem produkcyjnym.

Tak więc jak, wynika z powyższych rozważań, Usługa nie wpisuje się w zakres pojęcia know-how, jako że Dane stanowią wyłącznie pewne elementy wykorzystywane przez Wnioskodawcę w toku działań prowadzonych zgodnie z celami i zadaniami nałożonymi na Bank. Co także istotne, to Wnioskodawca określa, do jakich Danych niezbędny jest mu dostęp, na podstawie posiadanej wiedzy i doświadczenia. Ponadto Usługa nie polega na przekazaniu przez Usługodawcę żadnego schematu działania, procesu czy zasad działania w celu uzyskania produktu końcowego. Trzeba wskazać, że to Wnioskodawca posiada wiedzę i doświadczenie, które pozwala mu wykorzystać uzyskane Dane na potrzeby prowadzonej działalności. Bez zaangażowania ww. zasobów Wnioskodawcy Dane stanowiłyby bezużyteczny zbiór informacji. Z punktu widzenia powyższych rozważań nad charakterem know-how, Usługa nie dotyczy informacji poufnych, czy trudno dostępnych. Dane stanowią bowiem swojego rodzaju „produkt”, który udostępniany jest przez Usługodawcę każdemu podmiotowi, który wyrazi chęć i podpisze z Usługodawcą umowę w tym zakresie.

Wnioskodawca wskazuje, że Usługi nie wpisują się także w żadną z kategorii Usług WHT, wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Nie można bowiem przyporządkować ich do usług doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze. Usługi nie stanowią także usług przetwarzania danych. Przetwarzanie danych stanowi bowiem przekształcanie treści i postaci danych wejściowych metodą wykonywania systematycznych operacji w celu uzyskania wyników w postaci z góry określonej. Przez przetwarzanie danych zwyczajowo rozumie się bieżącą działalność informatyczną związaną z poddawaniem danych procesom przekształcenia w celu np. zasilania bazy danych, tworzenia raportów, tabel, formularzy np. umów itp. (por.: Greg Wilson „Przetwarzanie danych dla programistów”, Wydawnictwo Helion 2006 r.). Pogląd taki wyraził także WSA w Szczecinie w wyroku z dnia 10 listopada 2021 r. o sygn. akt I SA/Sz 768/21. W świetle powyższego należy przypomnieć, iż w ramach Usługi, Usługodawca samodzielnie określa zakres i rodzaj informacji gromadzonych i wykorzystywanych do konstruowania Danych. Wnioskodawca nie ma wpływu na zakres i rodzaj informacji wykorzystanych do opracowania Danych. Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, nie można Usług uznać za usługi przetwarzania danych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż wypłata przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawcy wynagrodzenia z tytułu świadczenia Usługi nie stanowi przedmiotu opodatkowaniu podatkiem u źródła, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1-4 ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.