Czy do pobieranych przez Spółkę Opłat znajduje zastosowanie art. 11b pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym czy pobierane przez Spółkę Opłaty nie podlegają przepisom rozdziału 1a ustawy o CIT dotyczącym cen transferowych, ponieważ sposób ustalania cen w takich przypadkach jest określony przez przepisy ustawy? (pytanie nr 1) W przypadku uznania, iż pobierane przez Spółkę opłaty podlegają pod przepisy rozdziału 1a ustawy o CIT, to czy w przypadku poboru Opłat od: a. Agentów reprezentujących Armatorów, b. bezpośrednio od Armatorów - i wystawienia faktur na ich rzecz, Spółka zobowiązana jest do ustalania, którzy Armatorzy mają siedzibę w krajach stosujących szkodliwą konkurencję podatkową, a także jaka jest wartość opłat pobieranych od poszczególnych armatorów w trakcie roku podatkowego, w celu ustalenia czy powstał obowiązek sporządzenia dokumentacji cen transferowych? (pytanie nr 2)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 czerwca 2021 r. (data wpływu 8 lipca 2021 r.), uzupełnionym 15 października 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

- do pobieranych przez Spółkę Opłat znajduje zastosowanie art. 11b pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym czy pobierane przez Spółkę Opłaty nie podlegają przepisom rozdziału 1a

  ustawy o CIT dotyczącym cen transferowych, ponieważ sposób ustalania cen w takich przypadkach jest określony przez przepisy ustawy (pytanie oznaczone nr 1) – jest

  nieprawidłowe,

- w przypadku uznania, iż pobierane przez Spółkę opłaty podlegają pod przepisy rozdziału 1a ustawy o CIT, to czy Spółka zobowiązana jest do ustalania, którzy Armatorzy mają

  siedzibę w krajach stosujących szkodliwą konkurencję podatkową, a także jaka jest wartość opłat pobieranych od poszczególnych armatorów w trakcie roku podatkowego, w

  celu ustalenia czy powstał obowiązek sporządzenia dokumentacji cen transferowych, w przypadku poboru Opłat od i wystawiania faktur na rzecz:

a. Agentów reprezentujących Armatorów – jest prawidłowe,

b. bezpośrednio od Armatorów – jest prawidłowe.

(pytanie oznaczone nr 2)

UZASADNIENIE

W dniu 8 lipca 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

- do pobieranych przez Spółkę Opłat znajduje zastosowanie art. 11b pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym czy pobierane przez Spółkę Opłaty nie podlegają przepisom rozdziału 1a

  ustawy o CIT dotyczącym cen transferowych, ponieważ sposób ustalania cen w takich przypadkach jest określony przez przepisy ustawy,

- w przypadku uznania, iż pobierane przez Spółkę opłaty podlegają pod przepisy rozdziału 1a ustawy o CIT, to czy w przypadku poboru Opłat od:

     a. Agentów reprezentujących Armatorów,

     b. bezpośrednio od Armatorów

          - i wystawienia faktur na ich rzecz, Spółka zobowiązana jest do ustalania, którzy Armatorzy mają siedzibę w krajach stosujących szkodliwą konkurencję podatkową, a także

            jaka jest wartość opłat pobieranych od poszczególnych armatorów w trakcie roku podatkowego, w celu ustalenia czy powstał obowiązek sporządzenia dokumentacji cen

            transferowych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 29 września 2021 r. Znak: 0111-KDIB1-3.4010.339.2021.1.IZ, wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia w związku z powyższym wezwaniem dokonano pismem z 11 października 2021 r. (data wpływu 15 października 2021 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

X S.A (dalej także jako: „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest spółką akcyjną z siedzibą oraz miejscem prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Działalność Spółki związana jest w szczególności z zarządzaniem nieruchomościami i infrastrukturą Portu Morskiego X (dalej także jako: „Port”), prognozowaniem, programowaniem i planowaniem rozwoju Portu, utrzymaniem i modernizacją infrastruktury portowej oraz świadczeniem usług związanych z korzystaniem z infrastruktury.

Spółka jako podmiot zarządzający Portem, na podstawie art. 8 Ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o portach i przystaniach morskich portowej, pobiera za korzystanie z infrastruktury portowej opłaty portowe, opłaty postojowe, opłaty dodatkowe i specjalne oraz opłaty za wodę (dalej także jako: „Opłaty”).

Opłaty pobierane są na podstawie uchwalonej:

    - Taryfy opłat portowych X S.A.,

    - Cennika opłat postojowych X S.A.,

    - Taryfy opłat dodatkowych i specjalnych pobieranych przez X S.A.,

    - Cennika poboru wody na statki X S.A.

Zgodnie z §28 pkt 4 Statutu Spółki, rodzaje i wysokość opłat portowych wymagają opinii Rady Nadzorczej.

Opłaty pobierane są:

     a) od Armatorów,

     b) od Przedstawicieli Armatorów - Agentów Morskich (dalej także jako: „Agent”). Agent (Przedstawiciel Armatora) jest odrębnym podmiotem, działającym na terenie Polski na

         podstawie Ustawy z dnia 18 września 2001 r. - Kodeks morski.

Spółka jest beneficjentem Opłat i samodzielnie wystawia faktury dotyczące Opłat za użytkowanie infrastruktury portowej. Faktury wystawiane są na rzecz Armatorów lub – w przypadku, gdy Opłata pobierana jest od Przedstawiciela Armatora - na rzecz Agenta.

Użytkownikami infrastruktury portowej są wyłącznie Armatorzy. W przypadku skorzystania przez Armatora z Przedstawiciela - Agenta, Spółka wystawia faktury na rzecz Agenta, niemniej jednak podmiot ten nie jest użytkownikiem infrastruktury portowej, a wyłącznie płatnikiem faktury.

Statki (Armatorzy) korzystające z infrastruktury portowej, za co pobierane są Opłaty (zarówno bezpośrednio od Armatora jak i od Agenta reprezentującego Armatora), mogą należeć do Armatorów mających siedzibę w krajach stosujących szkodliwą konkurencję podatkową. Armatorzy są podmiotami niepowiązanymi ze Spółką.

W uzupełnieniu wniosku, które wpłynęło 15 października 2021 r., Wnioskodawca wskazał dane zagranicznych Armatorów, z którymi  dokonuje transakcji objętych wnioskiem (dokonujących płatności), w zakresie realizacji wymiany informacji podatkowych z innymi państwami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy do pobieranych przez Spółkę Opłat znajduje zastosowanie art. 11b pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym czy pobierane przez Spółkę Opłaty nie podlegają przepisom rozdziału

    1a ustawy o CIT dotyczącym cen transferowych, ponieważ sposób ustalania cen w takich przypadkach jest określony przez przepisy ustawy?

2. W przypadku uznania, iż pobierane przez Spółkę opłaty podlegają pod przepisy rozdziału 1a ustawy o CIT, to czy w przypadku poboru Opłat od:

     a. Agentów reprezentujących Armatorów,

     b. bezpośrednio od Armatorów

- i wystawienia faktur na ich rzecz, Spółka zobowiązana jest do ustalania, którzy Armatorzy mają siedzibę w krajach stosujących szkodliwą konkurencję podatkową, a także jaka jest wartość opłat pobieranych od poszczególnych armatorów w trakcie roku podatkowego, w celu ustalenia czy powstał obowiązek sporządzenia dokumentacji cen transferowych?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Zgodnie z art. 11k ust. 1 ustawy o CIT, podmioty powiązane są obowiązane do sporządzania lokalnej dokumentacji cen transferowych za rok obrotowy w celu wykazania, że ceny transferowe zostały ustalone na warunkach, które ustaliłyby między sobą podmioty niepowiązane.

Jak stanowi art. 11k ust. 2 ustawy o CIT, lokalna dokumentacja cen transferowych jest sporządzana dla transakcji kontrolowanej o charakterze jednorodnym, której wartość, pomniejszona o podatek od towarów i usług, przekracza w roku obrotowym następujące progi dokumentacyjne:

    1) 10 000 000 zł - w przypadku transakcji towarowej,

    2) 10 000 000 zł - w przypadku transakcji finansowej,

    3) 2 000 000 zł - w przypadku transakcji usługowej,

    4) 2 000 000 zł - w przypadku innej transakcji niż określona w pkt 1-3.

W myśl art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, ilekroć w rozdziale 1 a jest mowa o podmiotach powiązanych, oznacza to:

    a. podmioty, z których jeden podmiot wywiera znaczący wpływ na co najmniej jeden inny podmiot, lub

    b. podmioty, na które wywiera znaczący wpływ:

    - ten sam inny podmiot lub

    - małżonek, krewny lub powinowaty do drugiego stopnia osoby fizycznej wywierającej znaczący wpływ na co najmniej jeden podmiot, lub

    c. spółkę niemającą osobowości prawnej i jej wspólników, lub

    d. podatnika i jego zagraniczny zakład, a w przypadku podatkowej grupy kapitałowej - spółkę kapitałową wchodzącą w jej skład i jej zagraniczny zakład.

Przez wywieranie znaczącego wpływu, o którym mowa w ust 1 pkt 4 lit. a i b, stosownie do art. 11a ust. 2 ustawy o CIT, rozumie się:

1. posiadanie bezpośrednio lub pośrednio co najmniej 25%:

a. udziałów w kapitale lub

b. praw głosu w organach kontrolnych, stanowiących lub zarządzających, lub

c. udziałów lub praw do udziału w zyskach lub majątku lub ich ekspektatywy, w tym jednostek uczestnictwa i certyfikatów inwestycyjnych, lub

2. faktyczną zdolność osoby fizycznej do wpływania na podejmowanie kluczowych decyzji gospodarczych przez osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą

    osobowości prawnej, lub

3. pozostawanie w związku małżeńskim albo występowanie pokrewieństwa lub powinowactwa do drugiego stopnia.

Transakcja kontrolowana, zgodnie z definicją przedstawioną w art. 11a ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, oznacza identyfikowane na podstawie rzeczywistych zachowań stron działania o charakterze gospodarczym, w tym przypisywanie dochodów do zagranicznego zakładu, których warunki zostały ustalone lub narzucone w wyniku powiązań.

Jednocześnie zgodnie z art. 11b pkt 1 ustawy o CIT, przepisów niniejszego rozdziału nie stosuje się do transakcji kontrolowanych, w których cena lub sposób określenia ceny przedmiotu takiej transakcji kontrolowanej wynika z przepisów ustaw lub wydanych na ich podstawie aktów normatywnych.

Wyłączenie z art. 11b pkt 1 ustawy o CIT dotyczy niestosowania - w stosunku do transakcji kontrolowanych określonych w tym przepisie - regulacji całego rozdziału 1a tej ustawy, w tym przepisów regulujących obowiązki dokumentacyjne czy sprawozdawcze nałożonych przepisami tego rozdziału. W szczególności zastosowanie powyższego przepisu wiąże się ze zwolnieniem z obowiązku przekazywania odpowiednim organom oświadczenia o sporządzeniu dokumentacji cen transferowych oraz informacji o cenach transferowych.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy ustawy o CIT, zdaniem Wnioskodawcy, do pobieranych przez Spółkę Opłat nie należy stosować przepisów rozdziału 1a ustawy o CIT ze względu na zastosowanie art. 11b pkt 1 ustawy o CIT.

Jak zostało wskazane w stanie faktycznym, na podstawie art. 8 Ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o portach i przystaniach morskich (dalej także jako: „ustawa o portach”), Spółka pobiera od armatorów opłaty portowe, opłaty postojowe, opłaty dodatkowe i specjalne oraz opłaty za wodę.

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o portach, za korzystanie z infrastruktury portowej pobierane są opłaty portowe.

Zgodnie z definicją wskazaną w art. 2 pkt 4 ustawy o portach, ilekroć w ustawie jest mowa o infrastrukturze portowej - rozumie się przez to znajdujące się w granicach portu lub przystani morskiej akweny portowe oraz ogólnodostępne obiekty, urządzenia i instalacje, związane z funkcjonowaniem portu, przeznaczone do wykonywania przez podmiot zarządzający portem zadań, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 5.

Opłaty portowe pobiera od użytkowników infrastruktury portowej podmiot zarządzający, mając na względzie zasady równego traktowania i niedyskryminacji użytkowników infrastruktury portowej oraz potrzeby w zakresie budowy, rozbudowy, utrzymywania i modernizacji infrastruktury portowej (art. 8 ust. 2 ustawy o portach).

W uzasadnionych przypadkach, podmiot zarządzający może, czasowo lub na stałe, z zachowaniem zasady równego traktowania i niedyskryminacji, zwolnić z opłat portowych inne niż wymienione w ust. 3 i 4 jednostki pływające, pojazdy drogowe lub kolejowe, o ile nie są one używane do prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o pomocy publicznej (art. 8 ust. 5 ustawy o portach).

Zgodnie z art. 9 ust. 3 ustawy o portach, podmiot zarządzający portem może przeznaczyć część przychodów z tytułu opłat portowych, do wysokości 0,005 euro za jednostkę pojemności brutto (GT) statku, na działalność komisji socjalnych, o których mowa w art. 87 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o pracy na morzu (Dz.U. z 2020 r. poz. 1353).

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, do pobieranych Opłat znajdzie zastosowanie art. 11b pkt 1 ustawy o CIT, gdyż sposób określenia ceny przedmiotu transakcji kontrolowanej wynika z przepisów ustawy.

O powyższym świadczą w szczególności postanowienia ustawy o portach, zgodnie z którymi podmiot zarządzający pobiera opłaty portowe, mając na względzie zasady równego traktowania i niedyskryminacji użytkowników infrastruktury portowej oraz potrzeby w zakresie budowy, rozbudowy, utrzymywania i modernizacji infrastruktury portowej.

Zgodnie z ww. ustawą, podmiot zarządzający może także, czasowo lub na stałe, z zachowaniem zasady równego traktowania i niedyskryminacji, zwolnić z opłat portowych inne niż wymienione w art. 8 ust. 3 i 4 ustawy o portach jednostki pływające, pojazdy drogowe lub kolejowe, o ile nie są one używane do prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o pomocy publicznej.

Jak stanowi art. 8 ust. 3 ustawy o portach, nie pobiera się opłat portowych od jednostek pływających i pojazdów drogowych lub kolejowych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, Straży Granicznej, Krajowej Administracji Skarbowej, Morskiej Służby Poszukiwania i Ratownictwa, administracji morskiej, administracji rybołówstwa morskiego, Państwowej Inspekcji Sanitarnej, Inspekcji Weterynaryjnej, Państwowej Inspekcji Ochrony Roślin i Nasiennictwa, Inspekcji Ochrony Środowiska, Inspektora do spraw Substancji Chemicznych, Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych, Państwowej Inspekcji Farmaceutycznej, Państwowej Inspekcji Pracy, Inspekcji Transportu Drogowego, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Służby Ochrony Państwa, Policji, Państwowej Straży Pożarnej, a także jednostek używanych wyłącznie do ratowania życia na morzu oraz używanych wyłącznie do zabezpieczenia przeciwpożarowego i zwalczania pożarów.

Nie pobiera się opłat portowych, na zasadzie wzajemności, od jednostek pływających i pojazdów drogowych lub kolejowych sił zbrojnych Państw-Stron Traktatu Północnoatlantyckiego (art. 8 ust. 4 ustawy o portach).

Powyższe przepisy w mniemaniu Wnioskodawcy świadczą, iż sposób określenia ceny przedmiotu transakcji kontrolowanej w postaci poboru Opłat wynika z przepisów ustawy, a więc na podstawie art. 11b pkt 1 ustawy o CIT, rozdział 1a tej ustawy nie znajduje zastosowania.

Potwierdzeniem powyższego są wydawane przez organy podatkowe interpretacje podatkowe:

- z 31 października 2019 r., nr 0114-KDIP2-2.4010.329.2019.2.AS, w której organ zgodził się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, zgodnie z którym brak wynagrodzenia za

  wykonywanie czynności związanych z oferowaniem możliwości skorzystania z ochrony ubezpieczeniowej i czynności związanych z wykonywaniem umowy ubezpieczenia

  grupowego przez Spółkę dla Z TUW, wynikający z art. 18 ust. 1 Ustawy o działalności ubezpieczeniowej powoduje, że do takiej transakcji kontrolowanej nie stosuje się

  przepisów o cenach transferowych Rozdziału 1a ustawy o CIT,

- z 21 grudnia 2020 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.443.2020.1.BKD, w której organ stwierdził, że „do transakcji, zawieranych pomiędzy Wnioskodawcą i podmiotami powiązanymi, dla

  których cena jest ustalana na podstawie przepisów Rozporządzenia, wydanego na podstawie przepisów ustawy - Prawo lotnicze, nie znajdują zastosowania przepisy u.p.d.o.p.

  w zakresie cen transferowych, to konsekwentnie, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do sporządzenia dokumentacji o której mowa w art. 11k u.p.d.o.p. i przekazania

  informacji, o której mowa w art. 11t tej ustawy”.

Ad. 2.

Zgodnie z art. 11k ust. 2a ustawy o CIT, w przypadku transakcji kontrolowanych z podmiotem mającym miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową próg dokumentacyjny wynosi 100 000 zł, niezależnie od rodzaju transakcji. Jak stanowi art. 11k ust. 3 ustawy o CIT, progi dokumentacyjne są ustalane odrębnie dla:

    1) każdej transakcji kontrolowanej o charakterze jednorodnym niezależnie od przyporządkowania transakcji kontrolowanej do transakcji towarowych, finansowych, usługowych     albo innych transakcji,

    2) strony kosztowej i przychodowej.

Wartość transakcji kontrolowanej o charakterze jednorodnym, o której mowa w ust. 2-3, jest ustalana bez względu na liczbę dokumentów księgowych, dokonanych lub otrzymanych płatności oraz podmiotów powiązanych, z którymi zawierana jest transakcja kontrolowana (art. 11 k ust. 4 ustawy o CIT).

Na podstawie art. 11o ust. 1 ustawy o CIT, do sporządzenia lokalnej dokumentacji cen transferowych są obowiązani także podatnicy i spółki niebędące osobami prawnymi dokonujący transakcji innej niż transakcja kontrolowana z podmiotem mającym miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową, jeżeli wartość tej transakcji za rok podatkowy, a w przypadku spółek niebędących osobami prawnymi - za rok obrotowy, przekracza 100 000 zł. Przepisy art. 11 k ust. 3-5, art. 11l, art. 11q ust. 1 i art. 11r stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 11o ust. 1a ustawy o CIT, do sporządzenia lokalnej dokumentacji cen transferowych są obowiązani podatnicy i spółki niebędące osobami prawnymi dokonujący transakcji kontrolowanej lub transakcji innej niż transakcja kontrolowana, jeżeli rzeczywisty właściciel ma miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową oraz wartość tej transakcji za rok podatkowy, a w przypadku spółek niebędących osobami prawnymi - za rok obrotowy, przekracza 500 000 zł. Przepisy art. 11k ust. 3-5, art. 11l, art. 11q ust. 1 i art. 11r stosuje się odpowiednio.

Na potrzeby ust. 1a domniemywa się, że rzeczywisty właściciel ma miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową, jeżeli druga strona transakcji, o których mowa w ust. 1a, dokonuje w roku podatkowym lub roku obrotowym rozliczeń z podmiotem mającym siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową. Przy ustalaniu tych okoliczności podatnik lub spółka niebędąca osobą prawną są obowiązani do dochowania należytej staranności (art. 11o ust. 1b ustawy o CIT).

Spółka jako podmiot zarządzający Portem na podstawie art. 8 Ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o portach i przystaniach morskich portowej pobiera za korzystanie z infrastruktury portowej opłaty portowe, opłaty postojowe, opłaty dodatkowe i specjalne oraz opłaty za wodę (dalej także jako: „Opłaty”). Opłaty pobierane są na podstawie uchwalonej:

    - Taryfy opłat portowych X S.A.,

    - Cennika opłat postojowych X S.A.,

    - Taryfy opłat dodatkowych i specjalnych pobieranych przez X S.A.,

    - Cennika poboru wody na statki X S.A.

Zgodnie z §28 pkt 4 Statutu Spółki, rodzaje i wysokość opłat portowych wymagają opinii Rady Nadzorczej.

Opłaty pobierane są:

    a) od Armatorów,

    b) od Przedstawicieli Armatorów - Agentów Morskich (dalej także jako: „Agent”).

Agent (Przedstawiciel Armatora) jest odrębnym podmiotem, działającym na terenie Polski na podstawie Ustawy z dnia 18 września 2001 r. - Kodeks morski.

Spółka jest beneficjentem Opłat i samodzielnie wystawia faktury dotyczące Opłat za użytkowanie infrastruktury portowej. Faktury wystawiane są na rzecz Armatorów lub – w przypadku, gdy Opłata pobierana jest od Przedstawiciela Armatora - na rzecz Agenta.

Użytkownikami infrastruktury portowej są wyłącznie Armatorzy. W przypadku skorzystania przez Armatora z Przedstawiciela - Agenta, Spółka wystawia faktury na rzecz Agenta, niemniej jednak podmiot ten nie jest użytkownikiem infrastruktury portowej, a wyłącznie płatnikiem faktury.

Statki (Armatorzy) korzystające z infrastruktury portowej, za co pobierane są Opłaty, mogą należeć do Armatorów mających siedzibę w krajach stosujących szkodliwą konkurencję podatkową. Armatorzy są podmiotami niepowiązanymi ze Spółką.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku poboru Opłat i wystawienia faktur na rzecz:

      a. Agentów reprezentujących Armatorów - spółka nie jest zobowiązana,

      b. bezpośrednio Armatorów - spółka jest zobowiązana,

- do ustalania, którzy Armatorzy mają siedzibę w krajach stosujących szkodliwą konkurencję podatkową w celu określenia czy na Spółce ciążą obowiązki dokumentacyjne, a 

  także jaka jest wartość opłat pobieranych od poszczególnych Armatorów lub agentów reprezentujących Armatorów w trakcie roku podatkowego, w celu ustalenia czy powstał

  obowiązek sporządzenia dokumentacji cen transferowych.

Artykuł 11o ust. 1 ustawy o CIT, zobowiązuje podatników do sporządzenia lokalnej dokumentacji cen transferowych transakcji innej niż transakcja kontrolowana z podmiotem mającym miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową, jeżeli wartość tej transakcji za rok podatkowy, a w przypadku spółek niebędących osobami prawnymi - za rok obrotowy, przekracza 100 000 zł.

Z tego względu, w ocenie Wnioskodawcy, w przypadku bezpośredniego poboru Opłat od Armatorów oraz wystawienia na ich rzecz faktury, Wnioskodawca zobowiązany jest do ustalenia, którzy Armatorzy mają siedzibę w krajach stosujących szkodliwą konkurencję podatkową w celu określenia czy na Spółce ciążą obowiązki dokumentacyjne, a także jaka jest wartość opłat pobieranych od poszczególnych Armatorów w trakcie roku podatkowego, w celu ustalenia czy powstał obowiązek sporządzenia dokumentacji cen transferowych. W przypadku, gdy wartość pobieranych Opłat od określonego Armatora posiadającego siedzibę w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową przekroczy 100 000 zł, Spółka zobowiązana będzie m.in. do sporządzenia lokalnej dokumentacji cen transferowych z tym podmiotem.

Natomiast w przypadku poboru Opłat od Agentów reprezentujących Armatorów oraz wystawienia na ich rzecz faktury, zdaniem Wnioskodawcy, nie jest on zobowiązany do ustalenia, którzy Armatorzy mają siedzibę w krajach stosujących szkodliwą konkurencję podatkową w celu określenia czy na Spółce ciążą obowiązki dokumentacyjne, a także jaka jest wartość opłat pobieranych od poszczególnych Agentów reprezentujących Armatorów w trakcie roku podatkowego, w celu ustalenia czy powstał obowiązek sporządzenia dokumentacji cen transferowych.

Wobec zastosowania w art. 11o ust. 1a ustawy o CIT, pojęcia „rzeczywisty właściciel”, przepis ten należy rozpatrywać z uwzględnieniem definicji zapisanej w art. 4a pkt 29 ustawy o CIT. Według tej definicji, rzeczywistym właścicielem jest podmiot, który spełnia łącznie następujące warunki:

    a) otrzymuje należność dla własnej korzyści, w tym decyduje samodzielnie o jej przeznaczeniu i ponosi ryzyko ekonomiczne związane z utratą tej należności lub jej części,

    b) nie jest pośrednikiem, przedstawicielem, powiernikiem lub innym podmiotem zobowiązanym prawnie lub faktycznie do przekazania całości lub części należności innemu

        podmiotowi,

    c) prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą w kraju siedziby, jeżeli należności uzyskiwane są w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, przy czym przy

        ocenie, czy podmiot prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą, przepis art. 24a ust. 18 ustawy o CIT stosuje się odpowiednio.

Z przywołanego wyżej art. 4a pkt 29 ustawy o CIT wprost wynika, że aby dany podmiot uzyskał status rzeczywistego właściciela muszą być spełnione łącznie wszystkie wymienione wyżej przesłanki, w szczególności to rzeczywisty beneficjent musi otrzymywać należności dla własnej korzyści (art. 4a pkt 29 lit a ustawy o CIT). W sytuacji będącej przedmiotem niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej to Wnioskodawca otrzymuje Opłaty (należności) dla własnej korzyści. W szczególności należy zauważyć, że w analizowanej sytuacji Wnioskodawca nie wypłaca należności ani Agentowi, ani Armatorowi. Wnioskodawca nie ma więc obowiązku stosowania art. 11o ust. 1a ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca uważa, że pobierając opłaty od Agentów reprezentujących Armatorów oraz wystawiając na ich rzecz faktury nie ma obowiązku weryfikacji, czy Armator, którego reprezentuje Agent, jest rzeczywistym właścicielem, spełniającym przesłanki wskazane w art. 4 pkt 29 ustawy o CIT.

Dodatkowo Spółka wskazuje, że nie ma możliwości sprawdzenia, czy Agent dokonuje rozliczeń z kontrahentami posiadającymi siedzibę w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową. Ani przepisy ustawy o CIT ani innej ustawy nie przewidują obowiązku oświadczenia podatnika czy dokonuje wyżej wskazanych rozliczeń. Spółka nie posiada także żadnych możliwości prawnych, aby zobowiązać Agenta do wskazania o swoich rozliczeniach. Informacje te stanowią informacje poufne podmiotów prowadzących działalność gospodarczą i nie mogą być w jakikolwiek sposób ujawniane. Nawet w przypadku określenia przez Wnioskodawcę, iż określony Armator, którego reprezentuje Agent, posiada siedzibę w kraju stosującym szkodliwą konkurencję, nie przesądza o zastosowaniu art. 11o ust. 1a w związku z ust. 1b ustawy o CIT, gdyż nie zostaje spełniony warunek art. 4a pkt 29 lit. a ustawy o CIT tj. ani Armator, ani Agent nie otrzymują od Wnioskodawcy należności dla własnej korzyści - płatność odbywa się bowiem w odwrotnym kierunku, to odpowiednio Agent, Armator uiszczają Opłaty na rzecz Wnioskodawcy za korzystanie z infrastruktury portowej.

W ocenie Wnioskodawcy, transakcja w postaci poboru Opłat od Agenta reprezentującego Armatora jest transakcją krajową tj. z podmiotem posiadającym siedzibę na terytorium RP (Agentem), dlatego też w analizowanej sytuacji nie znajdzie również zastosowania art. 11o ust. 1 ustawy o CIT.

Wnioskodawca jest także zdania, że nie ma on obowiązku weryfikowania czy przekroczony został limit, o którym mowa w art. 11k ust. 2a ustawy o CIT. Zdaniem Wnioskodawcy, transakcja z Agentem jest transakcją z podmiotem krajowym, a nie podmiotem mającym siedzibę w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową.

W konsekwencji, w przypadku Agentów - podmiotów trzecich, do transakcji nie znajdą zastosowania przepisy rozdziału 1a ustawy o CIT, natomiast w przypadku Agentów będących podmiotami powiązanymi ze Spółką, Spółka będzie zobowiązana do sporządzenia dokumentacji cen transferowych dla transakcji usługowych po przekroczeniu progu 2 000 000 zł.

Mając na uwadze powyższe rozważania Spółka uważa, że otrzymując od Agenta Opłaty, nie jest ona zobowiązana do stosowania, weryfikowania czy spełnione zostały przesłanki wskazane w:

    - art. 11 k ust. 2a ustawy o CIT,

    - art. 11o ust. 1 ustawy o CIT,

    - art. 11o ust. 1a ustawy o CIT

- transakcje w tym przypadku zawierane są bowiem z podmiotem krajowym, a Opłaty otrzymuje Wnioskodawca (nie ma więc ryzyka, że transakcja jest zawierana

  z podmiotem/rzeczywistym właścicielem mającym siedzibę w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową).

W związku powyższym, w przypadku poboru Opłat od Agentów reprezentujących Armatorów oraz wystawienia na ich rzecz faktury, zdaniem Wnioskodawcy, nie jest on zobowiązany do ustalenia, którzy Armatorzy mają siedzibę w krajach stosujących szkodliwą konkurencję podatkową w celu określenia czy na Spółce ciążą obowiązki dokumentacyjne, a także jaka jest wartość opłat pobieranych od poszczególnych Agentów reprezentujących Armatorów w trakcie roku podatkowego, w celu ustalenia czy powstał obowiązek sporządzenia dokumentacji cen transferowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Ustawą z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193; dalej: „ustawa nowelizująca”) zmieniono przepisy m.in. w zakresie cen transferowych. Od 1 stycznia 2019 r. zasady dokumentacji cen transferowych ujęte zostały w Rozdziale 1a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm.; dalej: „ustawy o CIT”).

Zgodnie z art. 11k ust. 1 ustawy o CIT, podmioty powiązane są obowiązane do sporządzania lokalnej dokumentacji cen transferowych za rok obrotowy w celu wykazania, że ceny transferowe zostały ustalone na warunkach, które ustaliłyby między sobą podmioty niepowiązane.

Lokalna dokumentacja cen transferowych, w myśl art. 11k ust. 2 ustawy o CIT, jest sporządzana dla transakcji kontrolowanej o charakterze jednorodnym, której wartość, pomniejszona o podatek od towarów i usług, przekracza w roku obrotowym następujące progi dokumentacyjne:

    1. 10 000 000 zł – w przypadku transakcji towarowej;

    2. 10 000 000 zł – w przypadku transakcji finansowej;

    3. 2 000 000 zł – w przypadku transakcji usługowej;

    4. 2 000 000 zł – w przypadku innej transakcji niż określona w pkt 1-3.

W myśl art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, ilekroć w rozdziale 1a dot. cen transferowych jest mowa o podmiotach powiązanych, oznacza to:

a. podmioty, z których jeden podmiot wywiera znaczący wpływ na co najmniej jeden inny podmiot, lub

b. podmioty, na które wywiera znaczący wpływ:

- ten sam inny podmiot lub

- małżonek, krewny lub powinowaty do drugiego stopnia osoby fizycznej wywierającej znaczący wpływ na co najmniej jeden podmiot, lub

 c. spółkę niemającą osobowości prawnej i jej wspólników, lub

 d. podatnika i jego zagraniczny zakład, a w przypadku podatkowej grupy kapitałowej – spółkę kapitałową wchodzącą w jej skład i jej zagraniczny zakład.

Transakcja kontrolowana, zgodnie z definicją przedstawioną w art. 11a ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, oznacza identyfikowane na podstawie rzeczywistych zachowań stron działania o charakterze gospodarczym, w tym przypisywanie dochodów do zagranicznego zakładu, których warunki zostały ustalone lub narzucone w wyniku powiązań.

Ważnym celem wprowadzenia powyższych regulacji jest uproszczenie przepisów podatkowych, a także zmniejszenie obciążeń o charakterze biurokratycznym i administracyjnym dla przedsiębiorców, w szczególności małych i średnich przedsiębiorstw. Nowe przepisy wpisują się w pakiet działań legislacyjnych, których celem jest uszczelnienie systemu podatkowego, w szczególności w zakresie podatków dochodowych tak, aby zapewnić powiązanie wysokości podatku, płaconego przez duże przedsiębiorstwa, w szczególności międzynarodowe, z faktycznym miejscem uzyskiwania przez nie dochodu.

Ad. 1.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka jako podmiot zarządzający Portem, na podstawie art. 8 Ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o portach i przystaniach morskich portowej, pobiera za korzystanie z infrastruktury portowej opłaty portowe, opłaty postojowe, opłaty dodatkowe i specjalne oraz opłaty za wodę (dalej także jako: „Opłaty”).

Opłaty pobierane są na podstawie uchwalonej:

    - Taryfy opłat portowych X S.A.,

    - Cennika opłat postojowych X S.A.,

    - Taryfy opłat dodatkowych i specjalnych pobieranych przez X S.A.,

    - Cennika poboru wody na statki X S.A.

Zgodnie z §28 pkt 4 Statutu Spółki, rodzaje i wysokość opłat portowych wymagają opinii Rady Nadzorczej.

Opłaty pobierane są:

   c) od Armatorów,

   d) od Przedstawicieli Armatorów - Agentów Morskich (dalej także jako: „Agent”). Agent (Przedstawiciel Armatora) jest odrębnym podmiotem, działającym na terenie Polski na 

       podstawie Ustawy z dnia 18 września 2001 r. - Kodeks morski.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy objętych zakresem pytania nr 1, tj. ustalenia, czy do pobieranych przez Spółkę Opłat znajduje zastosowanie art. 11b pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym czy pobierane przez Spółkę Opłaty nie podlegają przepisom rozdziału 1a ustawy o CIT dotyczącym cen transferowych, w tej części rozpatrywanej sprawy istotne znaczenie ma art. 11b pkt 1 ustawy o CIT, z którego wynika, że przepisów niniejszego rozdziału (Rozdziału 1a o cenach transferowych) nie stosuje się do transakcji kontrolowanych, w których cena lub sposób określenia ceny przedmiotu takiej transakcji kontrolowanej wynika z przepisów ustaw lub wydanych na ich podstawie aktów normatywnych.

W związku z powyższym, w sytuacji gdy do określenia ceny ww. transakcji kontrolowanych zastosowanie mają przepisy wynikające z innych ustaw, czy też aktów normatywnych do transakcji tych nie stosuje się przepisów Rozdziału 1a dotyczących cen transferowych.

W niniejszej sprawie dokładnego przeanalizowania wymaga zatem kwestia, czy do transakcji polegających na pobieraniu Opłat, o których mowa we wniosku, mają zastosowanie przepisy wynikające z innych ustaw, czy też wydanych na ich podstawie aktów normatywnych.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że w rozpatrywanej sprawie istotne znaczenie mają regulacje zawarte w ustawie z dnia 20 grudnia 1996 r. o portach i przystaniach morskich (Dz.U. z 2021 r., poz. 491, dalej: „ustawa o portach”).

Zgodnie z art. 2 pkt 2 ustawy o portach, pod pojęciem port lub przystań morska – rozumie się przez to akweny i grunty oraz związaną z nimi infrastrukturę portową, znajdujące się w granicach portu lub przystani morskiej.

Zgodnie z definicją wskazaną w art. 2 pkt 4 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o infrastrukturze portowej - rozumie się przez to znajdujące się w granicach portu lub przystani morskiej akweny portowe oraz ogólnodostępne obiekty, urządzenia i instalacje, związane z funkcjonowaniem portu, przeznaczone do wykonywania przez podmiot zarządzający portem zadań, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 5.

W myśl art. 6 ust. 1 ustawy o portach, utworzone na podstawie niniejszej ustawy spółki akcyjne zarządzające portami o podstawowym znaczeniu dla gospodarki narodowej działają na podstawie przepisów Kodeksu handlowego, chyba że ustawa stanowi inaczej.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, za korzystanie z infrastruktury portowej pobierane są opłaty portowe.

Opłaty portowe pobiera od użytkowników infrastruktury portowej podmiot zarządzający, mając na względzie zasady równego traktowania i niedyskryminacji użytkowników infrastruktury portowej oraz potrzeby w zakresie budowy, rozbudowy, utrzymywania i modernizacji infrastruktury portowej.

Nie pobiera się opłat portowych od jednostek pływających i pojazdów drogowych lub kolejowych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, Straży Granicznej, Krajowej Administracji Skarbowej, Morskiej Służby Poszukiwania i Ratownictwa, administracji morskiej, administracji rybołówstwa morskiego, Państwowej Inspekcji Sanitarnej, Inspekcji Weterynaryjnej, Państwowej Inspekcji Ochrony Roślin i Nasiennictwa, Inspekcji Ochrony Środowiska, Inspektora do spraw Substancji Chemicznych, Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych, Państwowej Inspekcji Farmaceutycznej, Państwowej Inspekcji Pracy, Inspekcji Transportu Drogowego, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Służby Ochrony Państwa, Policji, Państwowej Straży Pożarnej, a także jednostek używanych wyłącznie do ratowania życia na morzu oraz używanych wyłącznie do zabezpieczenia przeciwpożarowego i zwalczania pożarów.

Nie pobiera się opłat portowych, na zasadzie wzajemności, od jednostek pływających i pojazdów drogowych lub kolejowych sił zbrojnych Państw-Stron Traktatu Północnoatlantyckiego.

W uzasadnionych przypadkach, podmiot zarządzający może, czasowo lub na stałe, z zachowaniem zasady równego traktowania i niedyskryminacji, zwolnić z opłat portowych inne niż wymienione w ust. 3 i 4 jednostki pływające, pojazdy drogowe lub kolejowe, o ile nie są one używane do prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o pomocy publicznej (art. 8 ust. 2-5 ustawy o portach).

Z art. 8 ww. ustawy wynikają zatem jedynie ogólne zasady poboru opłat portowych.

Analiza przepisów zawartych w ustawie o portach prowadzi więc do wniosku, że ustawa o portach reguluje jedynie ogólne zasady pobierania lub nie pobierania opłat portowych, natomiast w ustawie tej nie określono wprost wysokości ceny za korzystanie z infrastruktury portowej: opłat portowych, postojowych, dodatkowych i specjalnych oraz opłat za wodę.

Jak już wyżej wspomniano, przedstawiona organowi do rozstrzygnięcia kwestia sprowadza się do ustalenia, czy w przedstawionym stanie faktycznym zastosowanie znajdzie wyjątek przewidziany w art. 11b pkt 1 ustawy o CIT. Przepis ten zwalnia z obowiązków wynikających z Rozdziału 1a ustawy o CIT w sytuacji, gdy cena będąca przedmiotem transakcji kontrolowanej wynika z przepisów ustaw lub wydanych na ich podstawie aktów normatywnych. Z literalnego brzmienia omawianego przepisu wynika, że zwolnienie z obowiązków wynikających z Rozdziału 1a dotyczy tylko sytuacji, gdy cena wynika z ustawy lub innych aktów normatywnych wydanych na jej podstawie. W tym miejscu należy podkreślić, że zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą a także piśmiennictwem, przy odkodowaniu normy prawnej wykładnia gramatyczna odgrywa decydującą rolę, gdyż dokonując wykładni przepisów prawa podatkowego należy odnieść się do słów z których przepis interpretowany został sformułowany. W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się pierwszeństwo wykładni językowej nad pozostałymi rodzajami wykładni, tj. systemową i celowościową. Tylko w wyjątkowych sytuacjach wolno odstąpić od literalnego brzmienia przepisu, w szczególności, gdy językowe dyrektywy interpretacyjne nie pozwalają z danego teksu prawnego wyinterpretować jednoznacznej normy postępowania lub gdy wykładnia językowa pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią innych norm. Według Naczelnego Sądu Administracyjnego, prymat wykładni gramatycznej można zachować tylko w odniesieniu do przepisów sformułowanych w sposób niebudzący wątpliwości z punktu widzenia potocznie i powszechnie stosowanego języka, i tylko wówczas, gdy ta metoda wykładni daje wynik niekolidujący z wynikami innych metod (zob. wyrok NSA z 24 lipca 2012 r., sygn. akt I OSK 398/12).

Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 11 kwietnia 2014 r., sygn. akt II FSK 1077/12, wykładnia językowa konkretnego przepisu prawa jest nie tylko punktem wyjścia wykładni prawa, ale także zakreśla jej granice. Próba dokonania wykładni, która byłaby sprzeczna z językowym znaczeniem przepisu prawa byłaby naruszeniem zasady praworządności. Językowe znaczenie przepisu prawa wyznacza bowiem granice dopuszczalnej wykładni, gdyż „formuła słowna jest (...) granicą wszelkiego dopuszczalnego sensu, jakiego możemy poszukiwać w tekście przepisów prawa” (zob. wyrok NSA z 18 grudnia 2000 r., sygn. akt III SA 3055/09, „Monitor Podatkowy” 2001, nr 4; również R. Mastalski, Wprowadzenie do prawa podatkowego, Warszawa 1995, s. 101-102).

Jak już wspomniano w interpretowanym przepisie prawodawca odnosi się do ustawy, czyli aktu normatywnego o charakterze ogólnym i abstrakcyjnym, powszechnie obowiązującym. Uzupełnieniem ustaw są rozporządzenia. Do ich wydania niezbędna jest delegacja ustawowa, która jednoznacznie określa kto może rozporządzenie wydać, jaki jest jego zakres oraz wskazuje wytyczne co do treści rozporządzenia. Użyte w treści omawianego przepisu sformułowanie „wydanych na ich podstawie aktów normatywnych” oznacza, że przepis ten odnosi się (oprócz ustaw – wprost wymienionych w jego treści) także do wydanych na podstawie ustawowej delegacji rozporządzeń. Normą art. 11b pkt 1 ustawy o CIT objęte są zatem te ceny transakcji kontrolowanej, które wynikają z przepisów ustaw i rozporządzeń. Dla takich transakcji Wnioskodawca zwolniony jest z obowiązków wynikających z Rozdziału 1a ustawy o CIT.

Przenosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy, w której wskazano, że „Zgodnie z §28 pkt 4 Statutu Spółki, rodzaje i wysokość opłat portowych wymagają opinii Rady Nadzorczej”, należy stwierdzić, że transakcja w której cena ustalona jest w sposób wynikający ze statutu nie jest objęta normą omawianego przepisu, tj. art. 11b pkt 1 ustawy o CIT.

W związku z powyższym, Wnioskodawca dokonując transakcji z Armatorami oraz Przedstawicielami Armatorów (Agentami) nie działa na podstawie przepisów ustawy o portach, lecz kieruje się postanowieniami statutu Spółki. Ceny transakcji (opłaty) lub sposób określenia cen za korzystanie z infrastruktury portowej nie wynika z ustawy o portach (ani żadnego aktu normatywnego wydanego na podstawie tej ustawy – np. rozporządzenia), tylko ustalane są na podstawie decyzji Spółki – uchwały wymagającej opinii rady nadzorczej. Nie ulega wątpliwości, że ustalając wysokość opłat podmiot zarządzający portem musi przestrzegać przepisów ustawy o portach, w tym np. uwzględniać zasadę równego traktowania i niedyskryminacji użytkowników infrastruktury portowej (art. 8 ust. 2), nie pobierać opłat od jednostek wymienionych w art. 8 ust. 3 i 4 oraz, w uzasadnionych przypadkach, czasowo lub na stałe, zwolnić z opłat portowych inne niż wymienione w ust. 3 i 4 jednostki pływające (art. 8 ust. 5). To, że ustawa o portach zawiera określone regulacje dotyczące wskazania podmiotów, od których nie pobiera się opłat oraz ogólną regułę o uwzględnianiu zasady równego traktowania i niedyskryminacji użytkowników infrastruktury portowej nie oznacza, że cena lub sposób określenia ceny za korzystanie z infrastruktury portowej wynika z przepisów ustawy o portach.

W odniesieniu do transakcji Wnioskodawcy, tj. pobierania opłat za korzystanie z infrastruktury portowej stwierdzić należy, że brak jest możliwości wyłączenia spod uregulowań rozdziału 1a ustawy o CIT, na podstawie art. 11b pkt 1 tej ustawy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy, że do pobieranych przez Spółkę Opłat nie należy stosować przepisów Rozdziału 1a ustawy o CIT ze względu na zastosowanie art. 11b pkt 1 ustawy o CIT (pytanie nr 1) uznano za nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, przywołanych w celu potwierdzenia jego argumentacji w zakresie pytania nr 1, należy wskazać na istotne różnice w stanie faktycznym, a mianowicie:

- interpretacja 0114-KDIP2-2.4010.329.2019.2.AS dotyczy sytuacji niepobierania wynagrodzenia w związku z zakazem wynikającym z ustawy o działalności ubezpieczeniowej i

  reasekuracyjnej (w ocenianej sprawie nie mamy do czynienia z sytuacją, w której opłaty nie są pobierane),

- interpretacja 0111-KDIB2-1.4010.443.2020.1.BKD dotyczy sytuacji, w której cena ustalana jest na podstawie przepisów rozporządzenia wydanego na podstawie ustawy Prawo

  lotnicze.

Ad. 2.

W związku z uznaniem, że pobierane przez Spółkę Opłaty podlegają przepisom Rozdziału 1a ustawy o CIT, konieczne jest odniesienie się do zakresu warunkowo zadanego pytania nr 2, które dotyczy, czy w przypadku poboru Opłat od:

    a. Agentów reprezentujących Armatorów,

    b. bezpośrednio od Armatorów

- i wystawienia faktur na ich rzecz, Spółka zobowiązana jest do ustalania, którzy Armatorzy mają siedzibę w krajach stosujących szkodliwą konkurencję podatkową, a także jaka jest wartość opłat pobieranych od poszczególnych armatorów w trakcie roku podatkowego, w celu ustalenia czy powstał obowiązek sporządzenia dokumentacji cen transferowych.

Jak wynika z opisu sprawy, Spółka jest beneficjentem Opłat i samodzielnie wystawia faktury dotyczące Opłat za użytkowanie infrastruktury portowej. Faktury wystawiane są na rzecz Armatorów lub - w przypadku, gdy Opłata pobierana jest od Przedstawiciela Armatora - na rzecz Agenta.

Użytkownikami infrastruktury portowej są wyłącznie Armatorzy. W przypadku skorzystania przez Armatora z Przedstawiciela - Agenta, Spółka wystawia faktury na rzecz Agenta, niemniej jednak podmiot ten nie jest użytkownikiem infrastruktury portowej, a wyłącznie płatnikiem faktury.

Statki (Armatorzy) korzystające z infrastruktury portowej, za co pobierane są Opłaty (zarówno bezpośrednio od Armatora jak i od Agenta reprezentującego Armatora), mogą należeć do Armatorów mających siedzibę w krajach stosujących szkodliwą konkurencję podatkową. Armatorzy są podmiotami niepowiązanymi ze Spółką.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy należy wskazać, że na mocy ustawy z dnia 28 listopada 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2020 r. poz. 2123) z dniem 1 stycznia 2021 r. został zmieniony art. 11o ust. 1 ustawy o CIT otrzymując następują brzmienie: do sporządzenia lokalnej dokumentacji cen transferowych są obowiązani także podatnicy i spółki niebędące osobami prawnymi dokonujący transakcji innej niż transakcja kontrolowana z podmiotem mającym miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową, jeżeli wartość tej transakcji za rok podatkowy, a w przypadku spółek niebędących osobami prawnymi - za rok obrotowy, przekracza 100 000 zł. Przepisy art. 11k ust. 3-5, art. 11l, art. 11q ust. 1 i art. 11r stosuje się odpowiednio.

W analizowanej sprawie ww. przepis należy odnieść do armatorów, którzy mają miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową, bowiem z przepisu tego wynika, że objęte są nim wszystkie transakcje tj. zarówno o charakterze przychodowym jak i kosztowym.

Stanowisko Wnioskodawcy jest w tym zakresie prawidłowe.

Z kolei w części dotyczącej transakcji Wnioskodawcy zawieranych z Agentami reprezentujących Armatorów należy zwrócić uwagę, że z dniem 1 stycznia 2021 r. na mocy ww. ustawy nowelizującej do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, po art. 11o ust. 1 ustawy o CIT został dodany także art. 11o ust. 1a i 1b.

I tak zgodnie z art. 11o ust. 1a ustawy o CIT, do sporządzenia lokalnej dokumentacji cen transferowych są obowiązani podatnicy i spółki niebędące osobami prawnymi dokonujący transakcji kontrolowanej lub transakcji innej niż transakcja kontrolowana, jeżeli rzeczywisty właściciel ma miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową oraz wartość tej transakcji za rok podatkowy, a w przypadku spółek niebędących osobami prawnymi - za rok obrotowy, przekracza 500 000 zł. Przepisy art. 11k ust. 3-5, art. 11l, art. 11q ust. 1 i art. 11r stosuje się odpowiednio.

Na potrzeby ww. przepisu domniemywa się, że rzeczywisty właściciel ma miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową, jeżeli druga strona transakcji, dokonuje w roku podatkowym lub roku obrotowym rozliczeń z podmiotem mającym siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową. Przy ustalaniu tych okoliczności podatnik lub spółka niebędąca osobą prawną są obowiązani do dochowania należytej staranności (art. 11o ust. 1b ustawy o CIT).

Definicję „rzeczywistego właściciela” zawiera art. 4a pkt 29 ustawy o CIT. Podstawowym wymogiem jest aby był to podmiot otrzymujący należność dla własnej korzyści.

Użycie w art. 11o ust. 1a ustawy o CIT pojęcia rzeczywistego właściciela wpływa na zakres transakcji objętych obowiązkiem dokumentacyjnym. Weryfikacji pod kątem powstania obowiązku z art. 11o ust. 1a ustawy o CIT podlegają transakcje związane z uregulowaniem należności drugiej strony transakcji, czyli transakcje zakupowe. Podatnik powinien przeanalizować realizowane transakcje pod kątem tego, kto otrzymuje należność dla własnej korzyści i czy nie jest zobowiązany do jej przekazania do innego podmiotu. Oznacza to, że co do zasady nie podlegają weryfikacji na gruncie art. 11o ust. 1a ustawy o CIT transakcje, w ramach których to podatnik świadczy usługę na rzecz drugiej strony transakcji, gdyż są związane z uregulowaniem należności na rzecz podatnika (por. pkt 10 projektu objaśnień podatkowych w zakresie cen transferowych z 21 grudnia 2021 roku Nr 5: Obowiązek sporządzenia lokalnej dokumentacji cen transferowych dla tzw. pośrednich transakcji rajowych, o którym mowa w art. 11o  ust. 1a i 1b ustawy o CIT oraz art. 23za ust. 1a i 1b ustawy o PIT: https://www.podatki.gov.pl/ceny-transferowe/wyjasnienia/konsultacje-podatkowe-objasnien-podatkowych-w-zakresie-cen-transferowych/ - dalej: projekt objaśnień).

W analizowanej sprawie transakcje z Agentami mają od strony Wnioskodawcy charakter przychodowy, co do zasady nie ma więc do nich zastosowania art. 11o ust. 1a ustawy o  CIT.

Niemniej jednak zwraca się uwagę, że, jak wynika z pkt 11 projektu objaśnień zakresem zastosowania przepisu art. 11o ust. 1a ustawy o CIT „objęte mogą być również sytuacje, w których odbiorcą należności jest polski rezydent, jeżeli rzeczywisty właściciel jest podmiotem rajowym. Natomiast w przypadku gdy polski rezydent jest jednocześnie rzeczywistym właścicielem, nie powstaje obowiązek dokumentacyjny”.

Wobec powyższego wyjątkowo, zakresem zastosowania przepisu art. 11o ust. 1a ww. ustawy mógłby być objęty Wnioskodawca otrzymujący należności od Agenta (transakcja przychodowa), ale tylko w sytuacji, gdyby nie był on rzeczywistym właścicielem otrzymywanych opłat. Z opisu sprawy nie wynika, aby taka sytuacja miała miejsce w przedmiotowej sprawie.

W konsekwencji, w analizowanej sprawie w odniesieniu do transakcji z Agentem zastosowania nie znajdzie zarówno przepis art. 11o ust. 1, jak i art. 11o ust. 1a ustawy o CIT.

Stanowisko Wnioskodawcy jest również w tym zakresie prawidłowe.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy:

- do pobieranych przez Spółkę Opłat znajduje zastosowanie art. 11b pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym czy pobierane przez Spółkę Opłaty nie podlegają przepisom rozdziału 1a

   ustawy o CIT dotyczącym cen transferowych, ponieważ sposób ustalania cen w takich przypadkach jest określony przez przepisy ustawy jest nieprawidłowe,

- w przypadku uznania, iż pobierane przez Spółkę opłaty podlegają pod przepisy rozdziału 1a ustawy o CIT, to czy Spółka zobowiązana jest do ustalania, którzy Armatorzy mają

   siedzibę w krajach stosujących szkodliwą konkurencję podatkową, a także jaka jest wartość opłat pobieranych od poszczególnych armatorów w trakcie roku podatkowego, w

   celu ustalenia czy powstał obowiązek sporządzenia dokumentacji cen transferowych, w przypadku poboru Opłat od i wystawiania faktur na rzecz:

    a. Agentów reprezentujących Armatorów jest prawidłowe,

    b. bezpośrednio od Armatorów jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne. 

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie  ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.