1. Czy różnice inwentaryzacyjne dot. wyrobów strefowych, jak również surowców i półproduktów służących do produkcji wyrobów strefowych, mogą stanowić ... - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 15.10.2021, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.352.2021.1.IZ, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

1. Czy różnice inwentaryzacyjne dot. wyrobów strefowych, jak również surowców i półproduktów służących do produkcji wyrobów strefowych, mogą stanowić odpowiednio przychód strefowy (nadwyżki inwentaryzacyjne) lub też koszt strefowy (w przypadku niezawinionych niedoborów inwentaryzacyjnych), w przypadku możliwości dokonania ich bezpośredniej alokacji do działalności strefowej? 2. Czy w przypadku różnic inwentaryzacyjnych, gdzie nie da się przeprowadzić ich bezpośredniej alokacji do działalności opodatkowanej i zwolnionej możliwe jest zastosowanie metody per saldo, a po dokonaniu saldowania: • w przypadku nadwyżki różnic inwentaryzacyjnych w danym okresie - wyłącznie „nieskompensowana” część będzie stanowić tzw. przychód wspólny, podlegający w całości opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, • w przypadku niedoborów w danym okresie - wyłącznie „nieskompensowana” część stanowi tzw. koszt wspólny, podlegający w całości przypisaniu do wyniku na działalności strefowej i pozastrefowej poprzez przychodowy klucz alokacji, o którym mowa w art. 15 ust. 2 UPDOP?

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 lipca 2021 r. (data wpływu 15 lipca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

- ustalenia, czy różnice inwentaryzacyjne dot. wyrobów strefowych, jak również surowców i półproduktów służących do produkcji wyrobów strefowych, mogą stanowić odpowiednio przychód strefowy (nadwyżki inwentaryzacyjne) lub też koszt strefowy (w przypadku niezawinionych niedoborów inwentaryzacyjnych), w przypadku możliwości dokonania ich bezpośredniej alokacji do działalności strefowej – jest prawidłowe,

- możliwości zastosowania metody per saldo - jest nieprawidłowe,

- ustalenia, czy nadwyżki różnic inwentaryzacyjnych, gdzie nie da się przeprowadzić ich bezpośredniej alokacji do działalności opodatkowanej i zwolnionej stanowią/będą stanowić tzw. przychód wspólny, podlegający w całości opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe,

- ustalenia, czy niedobory różnic inwentaryzacyjnych, gdzie nie da się przeprowadzić ich bezpośredniej alokacji do działalności opodatkowanej i zwolnionej stanowią/będą stanowić tzw. koszt wspólny, podlegający w całości przypisaniu do wyniku na działalności strefowej i pozastrefowej poprzez przychodowy klucz alokacji, o którym mowa w art. 15 ust. 2 updop – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 15 lipca 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

a) różnice inwentaryzacyjne dot. wyrobów strefowych, jak również surowców i półproduktów służących do produkcji wyrobów strefowych, mogą stanowić odpowiednio przychód strefowy (nadwyżki inwentaryzacyjne) lub też koszt strefowy (w przypadku niezawinionych niedoborów inwentaryzacyjnych), w przypadku możliwości dokonania ich bezpośredniej alokacji do działalności strefowej,

b) w przypadku różnic inwentaryzacyjnych, gdzie nie da się przeprowadzić ich bezpośredniej alokacji do działalności opodatkowanej i zwolnionej możliwe jest zastosowanie metody per saldo, a po dokonaniu saldowania:

- w przypadku nadwyżki różnic inwentaryzacyjnych w danym okresie - wyłącznie „nieskompensowana” część będzie stanowić tzw. przychód wspólny, podlegający w całości opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych,

- w przypadku niedoborów w danym okresie - wyłącznie „nieskompensowana” część stanowi tzw. koszt wspólny, podlegający w całości przypisaniu do wyniku na działalności strefowej i pozastrefowej poprzez przychodowy klucz alokacji, o którym mowa w art. 15 ust. 2 updop.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

X sp. z o.o. (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) z siedzibą w (…) (pow. …, woj. …) jest członkiem grupy Y, podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „PDOP”), prowadzącym działalność gospodarczą polegającą w przeważającej części na produkcji węży ogrodowych i specjalistycznych systemów rynnowych oraz akcesoriów ogrodniczych. Grupa Y jest jednym z czołowych polskich przetwórców tworzyw sztucznych.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie dwóch Specjalnych Stref Ekonomicznych – (…) Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: „TSSE”) oraz (…) Parku Technologicznego (dalej: „KPT”; dalej łącznie TSSE oraz KPT jako: „SSE”) na podstawie następujących zezwoleń:

· Zezwolenie nr (…) z dnia 8 lutego 2017 r. na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie TSSE,

· Zezwolenie nr (…) z dnia 26 października 2016 r. na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej KPT,

· Zezwolenie nr (…) z dnia 18 grudnia 2013 r. na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie TSSE,

· Zezwolenie nr (…) z dnia 3 stycznia 2012 r. na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie KPT,

· Zezwolenie nr (…) z dnia 28 września 2010 r. na prowadzenie działalności na terenie TSSE

- (dalej razem: „Zezwolenia”).

Spółka, w oparciu o powyższe Zezwolenia, korzysta ze zwolnienia z PDOP na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej: „UPDOP”). Pomoc w ramach zwolnienia z PDOP jest otrzymywana na podstawie poniesionych kosztów kwalifikowanych realizowanej inwestycji. Zgodnie z ustawą o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r. (Dz.U. z 2021 r. poz. 217 ze zm.,dalej: „UoR”), Spółka przeprowadza obowiązkowe roczne, ale i doraźne sezonowe inwentaryzacje materiałów, surowców wykorzystywanych do produkcji wyrobów gotowych oraz wytwarzanych wyrobów gotowych w zakładzie produkcyjnym zlokalizowanym na terenie SSE, ze sprzedaży których dochód jest bezpośrednio związany z działalnością podlegającą zwolnieniu na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 UPDOP. Inwentaryzacja przeprowadzana jest również w odniesieniu do składników majątkowych, w ramach których brak jest możliwości bezpośredniej alokacji do działalności zwolnionej lub opodatkowanej.

Za pomocą inwentaryzacji ustalany jest stan rzeczowych składników majątkowych, jak też różnic pomiędzy stanem rzeczywistym stwierdzonym podczas inwentaryzacji, a stanem wynikającym z ewidencji księgowej.

W trakcie przeprowadzania inwentaryzacji pojawiające się różnice inwentaryzacyjne mogą przyjąć formę niedoborów lub nadwyżek. Niedobór występuje wówczas, gdy stan rzeczywisty ustalony w drodze inwentaryzacji jest niższy od stanu wynikającego z ksiąg rachunkowych, natomiast nadwyżka występuje, gdy stan rzeczywisty ustalony w drodze inwentaryzacji jest wyższy od stanu wynikającego z ksiąg rachunkowych.

Procedury przeprowadzania inwentaryzacji i rozliczania ich wyników są w Spółce szczegółowo opracowane i przestrzegane, w tym w szczególności z uwzględnieniem stosownych przepisów ustawy o rachunkowości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

2. Czy w przypadku różnic inwentaryzacyjnych, gdzie nie da się przeprowadzić ich bezpośredniej alokacji do działalności opodatkowanej i zwolnionej możliwe jest zastosowanie metody per saldo, a po dokonaniu saldowania:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Różnice inwentaryzacyjne dot. wyrobów strefowych, jak również surowców i półproduktów służących do produkcji wyrobów strefowych, mogą stanowić odpowiednio przychód strefowy (nadwyżki inwentaryzacyjne) lub też koszt strefowy (w przypadku niezawinionych niedoborów inwentaryzacyjnych) w przypadku możliwości dokonania ich bezpośredniej alokacji do działalności strefowej.

Ad. 2.

W przypadku różnic inwentaryzacyjnych, gdzie nie da się przeprowadzić ich bezpośredniej alokacji do działalności opodatkowanej i zwolnionej możliwe jest zastosowanie metody per saldo, a po dokonaniu saldowania:

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Specjalne Strefy Ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystanie ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym wyraźnie stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1670, dalej: „ustawy o SSE”).

Na mocy art. 12 ust. 1 ustawy o SSE, dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 16 ust. 1 ustawy o SSE, podstawą do korzystania z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy, uprawniające do korzystania z pomocy publicznej. Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 UPDOP, wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o SSE, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

W myśl art. 17 ust. 4 UPDOP, zwolnienie, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 UPDOP, przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

W konsekwencji, w celu określenia możliwości zastosowania zwolnienia określonego w art. 17 ust. 1 pkt 34 UPDOP, do nadwyżek/niedoborów inwentaryzacyjnych produktów wytwarzanych na terenie SSE, należy określić, czy pozostają one w związku z określoną w Zezwoleniach działalnością strefową Spółki.

Niedobory inwentaryzacyjne.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 UPDOP, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 UPDOP.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 UPDOP), pod tym jednak warunkiem, wykazania bezpośredniego bądź pośredniego związku z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 UPDOP.

Zatem, aby wydatek stanowił koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania przychodów bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 UPDOP, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wśród kosztów wymienionych w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 UPDOP, nie uważa się za koszty podatkowe, nie wyszczególniono niedoborów inwentaryzacyjnych. Niemniej każdy przypadek oraz każde tego rodzaju zdarzenie należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie, jako konkretny przypadek z uwzględnieniem okoliczności faktycznych badanej sprawy.

Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, stwierdzone niedobory inwentaryzacyjne mogą zostać zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodów z działalności strefowej, jeżeli powstały w toku tej działalności strefowej i niezależnie od woli podatnika.

Spółka podkreśla, że niniejszy wniosek odnosi się do kosztów uzyskania przychodów związanych z niedoborami inwentaryzacyjnymi, w tej części, w jakiej zostały uznane za niezawinione i których okoliczności powstania oraz przyczyny zostały wyczerpująco udokumentowane.

Zdaniem Spółki, ujawnienie niedoborów magazynowych dot. wyrobów strefowych (czyli wyrobów pochodzących z działalności gospodarczej objętej Zezwoleniami), jak również surowców i półproduktów służących do produkcji wyrobów strefowych, w sytuacji możliwości dokonania bezpośredniej ich alokacji do działalności zwolnionej, należy uznać za koszt strefowy.

W związku z powyższym i z tym zastrzeżeniem, zdaniem Wnioskodawcy, niezawinione różnice inwentaryzacyjne dot. wytwarzanych wyrobów gotowych w zakładzie produkcyjnym zlokalizowanym na terenie SSE, ze sprzedaży których dochód podlega zwolnieniu z podatku dochodowego od osób prawnych, w sytuacji możliwości dokonania ich bezpośredniej alokacji do działalności zwolnionej, będą stanowić koszty strefowe.

Nadwyżki inwentaryzacyjne.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 UPDOP, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Natomiast, w myśl art. 12 ust. 1 pkt 2 UPDOP, za przychód, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, uznaje się w szczególności wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Zdaniem Wnioskodawcy, gdy w wyniku inwentaryzacji pojawią się nadwyżki towaru, należy je wykazywać jako przychód z otrzymanych nieodpłatnie rzeczy, o którym stanowi art. 12 ust. 1 pkt 2 UPDOP.

Zdaniem Spółki, ujawnienie nadwyżek magazynowych wyrobów strefowych (czyli wyrobów pochodzących z działalności gospodarczej objętej Zezwoleniami), jak również surowców i półproduktów służących do produkcji wyrobów strefowych, w sytuacji możliwości dokonania bezpośredniej ich alokacji do działalności zwolnionej, należy uznać za przychód strefowy, z którego dochód, zdaniem Wnioskodawcy, objęty będzie zwolnieniem na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 UPDOP.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 UPDOP, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Odrębnymi przepisami normującymi zasady prowadzenia ewidencji rachunkowej są przepisy UoR. Na mocy art. 26 UoR, jednostki są obowiązane do przeprowadzania inwentaryzacji określonych składników majątku, m.in. inwentaryzacji rzeczowych składników aktywów obrotowych drogą spisu ich ilości z natury, wyceny tych ilości, porównania wartości z danymi ksiąg rachunkowych oraz wyjaśnienia i rozliczenia ewentualnych różnic.

Zdaniem Wnioskodawcy, UPDOP wprost nie zakazuje stosowania metod i zasad wynikających z UoR w zakresie różnic inwentaryzacyjnych, gdzie nie da się przeprowadzić ich bezpośredniej alokacji do działalności opodatkowanej i zwolnionej. W kontekście różnic inwentaryzacyjnych Spółka posługuje się w szczególności wielkościami rzeczywistymi, a nie szacowanymi, czy statystycznymi (stwierdzone różnice pomiędzy zapisami w księgach a stanem rzeczywistym), więc w ocenie Wnioskodawcy, zasadne jest dokonanie najpierw ich kompensaty.

Zgodnie z art. 7 ust. 3 UoR: „Wartość poszczególnych składników aktywów i pasywów, przychodów i związanych z nimi kosztów, jak też zysków i strat nadzwyczajnych ustala się oddzielnie. Nie można kompensować ze sobą wartości różnych co do rodzaju aktywów i pasywów, przychodów i kosztów związanych z nimi oraz zysków i strat nadzwyczajnych”. W przypadku Spółki kompensowaniu podlegać będą nadwyżki i niedobory, które zostały stwierdzone w podobnych składnikach majątku (asortymentach) lub dotyczą składników majątku o podobnym wyglądzie lub tej samej nazwie. Różnice inwentaryzacyjne wynikają z tego samego spisu z natury przeprowadzonego w jednym miejscu składowania oraz dotyczą tej samej osoby materialnie odpowiedzialnej. Mając to na uwadze, Spółka będzie uprawniona do dokonania kompensaty, co też w ocenie Wnioskodawcy potwierdza istnienie takiej możliwości (ujęcie „per saldo”) również w księgach rachunkowych.

Wnioskodawca podkreśla, że potwierdzenie powyższego stanowiska można znaleźć w licznych interpretacjach organów podatkowych w zakresie różnic kursowych, których metoda obliczania jest zbliżona do różnic inwentaryzacyjnych, w związku z tym zdaniem Wnioskodawcy, zasadne będzie zastosowanie analogicznego podejścia. Przykładowo, takie stanowisko potwierdzają:

- interpretacja indywidualna DKIS z 10 marca 2020 r., o sygn. 0111-KDIB1-1.4010.10.2020.1.AB, w której DKIS stwierdził następujące: „Reasumując, skoro Wnioskodawca dokonał wyboru ustalania różnic kursowych w oparciu o przepisy ustawy o rachunkowości, to powstałe różnice kursowe rozlicza się wynikowo. Wskazane regulacje prawne uprawniają/zobowiązują Wnioskodawcę do wyliczenia i odniesienia na wynik finansowy w sposób wynikowy (per saldo) nadwyżki ujemnych różnic kursowych nad dodatnimi różnicami kursowymi jako koszt podatkowy lub nadwyżki dodatnich różnic kursowych nad ujemnymi jako przychód podatkowy”,

- interpretacja indywidualna DKIS z 19 sierpnia 2019 r., o sygn. 0111-KDIB1-1.4010.256.2019.2.MG, w rozstrzygnięciu której DKIS w całości uznał za prawidłowe następujące stanowisko podatnika: „Reasumując, wykorzystanie wskazanej metody rachunkowej pozwala Spółce na stosowanie w zakresie zasad określenia różnic kursowych dla celów podatkowych przepisów u.o.r., a zatem pozwala na ujmowanie różnic kursowych dla celów podatkowych poprzez wykazanie nadwyżki dodatnich lub ujemnych różnic kursowych danego okresu, ujętej w księgach rachunkowych (tzw. ujęcie per saldo)”,

- interpretacja indywidualna DKIS z 10 października 2018 r., o sygn. 0111-KDIB1-3.4010.401.2018 2.PC, w której DKIS odstąpił od uzasadnienia prawnego uznając za w pełni prawidłowe stanowisko podatnika, zgodnie z którym: „Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze autonomiczność tzw. metody bilansowej ustalania różnic kursowych względem przepisów podatkowych, możliwe jest wykazanie różnic kursowych Spółki w wyniku podatkowym (odrębnie dla zysków operacyjnych i kapitałowych, po ich wcześniejszej alokacji) jedynie poprzez ujęcie w tym wyniku nadwyżki ujemnych lub dodatnich różnic kursowych danego okresu ujętej w księgach rachunkowych (tzw. ujęcie różnic per saldo)”,

- interpretacja indywidualna DKIS z 4 października 2017 r., o sygn. 0111-KDIB1-1.4010.91.2017.1.BK oraz z 13 marca 2017 r., o sygn. 2461-IBPB-1-3.4510.1105.2016.1.AB,

- interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 24 maja 2016 r., o sygn. IBPB-1-2/4510-305/16/BD, w której organ, odstępując od uzasadnienia prawnego potwierdził stanowisko podatnika, zgodnie z którym: „Zgodnie z art. 9b ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą ustalać różnice kursowe na podstawie przepisów o rachunkowości. Podatnicy, którzy wybrali tę metodę, zaliczają odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów ujęte w księgach rachunkowych różnice kursowe z tytułu transakcji walutowych i wynikające z dokonanej wyceny składników aktywów i pasywów wyrażonych w walucie obcej, a także wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych (art. 9b ust. 2 u.p.d.o.p.)”,

- interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 2 marca 2016 r., o sygn. IBPB-1-3/4510-77/16/MO, w której organ odstąpił od uzasadnienia prawnego uznając za w pełni prawidłowe stanowisko podatnika, zgodnie z którym: „(...) zgodnie z art. 9b ust. 2 Ustawy CIT, podatnicy, którzy wybrali metodę, o której mowa w art. 9b ust. 1 pkt 2 tej ustawy, zaliczają odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów ujęte w księgach rachunkowych różnice kursowe z tytułu transakcji walutowych i wynikające z dokonanej wyceny składników aktywów i pasywów wyrażonych w walucie obcej, a także wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych. Wycena ta dla celów podatkowych powinna być dokonywana na ostatni dzień każdego miesiąca i na ostatni dzień roku podatkowego lub na ostatni dzień kwartału i na ostatni dzień roku podatkowego albo tylko na ostatni dzień roku podatkowego, z tym, że wybrany termin wyceny musi być stosowany przez pełny rok podatkowy i nie może być zmieniany. Jak wynika z powyższego, art. 9b Ustawy CIT, odsyła w zakresie wybranej metody ustalania różnic kursowych do stosowania albo uregulowań Ustawy CIT albo przepisów o rachunkowości. Jeżeli podatnik dokonał wyboru rachunkowej (bilansowej) metody ustalania różnic kursowych (art. 9b ust. 1 pkt 2 Ustawy CIT) ma obowiązek uwzględniać w wyniku podatkowym różnice kursowe ustalone zgodnie z przepisami o rachunkowości. Zatem, podatnicy, którzy wybrali rachunkową (bilansową) metodę ustalania różnic kursowych, w sposób konsekwentny powinni zaliczać odpowiednio do przychodów podatkowych lub kosztów uzyskania przychodów różnice kursowe ujęte w księgach rachunkowych.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, możliwe jest ujmowanie różnic inwentaryzacyjnych w sposób „wynikowy” (per saldo), a zatem po dokonaniu kompensaty ogółu uprzednio ustalonych niedoborów i nadwyżek inwentaryzacyjnych właściwych dla danego okresu.

Konsekwentnie, zdaniem Spółki, należy zwrócić uwagę na art. 15 ust. 2 UPDOP, zgodnie z którym: „Jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym, oraz koszty związane z przychodami ze źródeł, z których dochody nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym lub są zwolnione z podatku dochodowego, a nie jest możliwe przypisanie danych kosztów do źródła przychodów, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają osiągnięte w roku podatkowym przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów. Przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio”.

Tym samym, w odniesieniu do różnic, gdzie brak jest możliwości precyzyjnej alokacji do wyniku na działalności zwolnionej („strefowej”) i opodatkowanej („pozastrefowej”):

- w sytuacji, gdy w Spółce, za okres w którym będzie prowadzić ona zarówno działalność opodatkowaną jak i zwolnioną, powstały po dokonaniu saldowania nieskompensowany niedobór inwentaryzacyjny w świetle UPDOP stanowiłby dla Spółki tzw. koszt wspólny. W konsekwencji, całkowita wartość takiego niedoboru powinna być alokowana odpowiednio do działalności strefowej oraz pozastrefowej poprzez zastosowanie tzw. przychodowego klucza alokacji wskazanego w art. 15 ust. 2 UPDOP.

- z kolei, w przypadku, gdy w Spółce po dokonaniu saldowania powstałaby nieskompensowana nadwyżka inwentaryzacyjna w świetle UPDOP stanowiłaby dla Spółki tzw. przychód wspólny. Wnioskodawca świadomy jest, że w niniejszym przypadku, całkowita wartość niniejszej nadwyżki byłaby rozpoznawana, jako przychód podlegający opodatkowaniu bez możliwości zastosowania klucza alokacji (pomimo, że nadwyżka ta w pewnej proporcji odnosiłaby się również do działalności strefowej).

Jednocześnie, mając na uwadze specyfikę opodatkowania PDOP w przypadku prowadzenia działalności na terenie SSE, różnice inwentaryzacyjne, w zakresie gdzie możliwe jest bezpośrednie alokowanie wyłącznie do działalności strefowej oraz pozastrefowej prezentowane są oddzielnie - jako wpływające na wynik odpowiednio działalności zwolnionej („strefowej”), bądź też działalności opodatkowanej („pozastrefowej”).

Mając na uwadze powyższe, Spółka wnioskuje o potwierdzenie prawidłowości przedstawionej przez nią metodologii rozliczeń w zakresie wskazanych we wniosku pytań.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Na mocy art. 12 ust. 1 ww. ustawy, dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, podstawą do korzystania z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy, uprawniające do korzystania z pomocy publicznej.

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1800, dalej: „updop”), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

W myśl art. 17 ust. 4 updop, zwolnienia podatkowe, o których mowa w ust. 1 pkt 34 i 34a, przysługują podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy lub na terenie określonym w decyzji o wsparciu.

Ad. 1.

Odnosząc powyższe przepisy na grunt przedstawionego we wniosku pytania nr 1, w celu określenia możliwości zastosowania zwolnienia określonego w art. 17 ust. 1 pkt 34 updop, do różnic inwentaryzacyjnych dot. wyrobów strefowych jako przychodów i kosztów uzyskania przychodów działalności strefowej, należy określić, czy pozostają one w związku działalnością strefową Spółki.

Podkreślenia wymaga fakt, że prowadzenie działalności gospodarczej w specjalnej strefie ekonomicznej i wynikające stąd zwolnienie dochodów pochodzących z tej działalności jest wyjątkiem od zasady równości i sprawiedliwości opodatkowania, w związku z tym przepisy dotyczącej zwolnień muszą być interpretowane ściśle, zgodnie z ich wykładnią językową. Biorąc powyższe pod uwagę, dokonując oceny zakresu zwolnień podatkowych, należy uwzględnić, że wolny od podatku dochodowego od osób prawnych jest wyłącznie dochód uzyskany z działalności gospodarczej, w zakresie określonym w zezwoleniu, prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Jeżeli dany rodzaj (przedmiot) działalności gospodarczej nie jest wymieniony w zezwoleniu, to dochód z takiej działalności nie podlega zwolnieniu. Podobnie w przypadku, gdy dany rodzaj działalności jest prowadzony poza terenem strefy, wówczas również działalność taka nie będzie podlegała zwolnieniu.

W związku z powyższym, przedsiębiorca zobowiązany jest do ustalenia tego, jaka część dochodu nie wynika z działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej i podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych. W przypadku, gdy podatnicy uzyskują jednocześnie przychody, z których dochód podlega opodatkowaniu i przychody, z których dochód jest wolny od podatku, zobowiązani są do prowadzenia ewidencji przychodów i kosztów, tak aby możliwe było prawidłowe ustalenie dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym i dochodu wolnego od podatku.

Stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 2 updop, za przychód, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, uznaje się w szczególności wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

W sytuacji więc, gdy w wyniku inwentaryzacji pojawią się nadwyżki towaru, należy je wykazywać jako przychód z otrzymanych nieodpłatnie rzeczy, o którym stanowi art. 12 ust. 1 pkt 2 updop.

Jednocześnie wskazać należy, że ujawnienie nadwyżek magazynowych wyrobów strefowych (czyli wyrobów pochodzących z działalności gospodarczej objętej zezwoleniem) oraz surowców i półproduktów służących do produkcji wyrobów strefowych należy uznać za przychód strefowy, z którego dochód objęty będzie zwolnieniem na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 updop.

Z kolei, zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 updop), pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania przychodów bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów,

- został właściwie udokumentowany.

Wśród kosztów wymienionych w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty podatkowe, nie wyszczególniono niedoborów inwentaryzacyjnych. Niemniej każdy przypadek oraz każde tego rodzaju zdarzenie należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie, jako konkretny przypadek z uwzględnieniem okoliczności faktycznych badanej sprawy.

Dlatego też zaliczenie niedoborów inwentaryzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów powinno być każdorazowo oceniane w aspekcie:

1. całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,

2. okoliczności, które spowodowały powstanie tych nadwyżek lub niedoboru,

3. ich udokumentowania,

4. podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.

Wobec powyższego, stwierdzone niedobory inwentaryzacyjne mogą zostać zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodów z działalności strefowej, jeżeli powstały w toku tej działalności strefowej i niezależnie od woli podatnika. Kosztem uzyskania przychodów mogą być tylko niedobory inwentaryzacyjne, w tej części, w jakiej zostały uznane za niezawinione i których okoliczności powstania oraz przyczyny zostały wyczerpująco udokumentowane. Nie stanowią bowiem kosztu uzyskania przychodów niedobory inwentaryzacyjne będące wynikiem braku staranności bądź nieracjonalnego działania podatnika, nawet jeśli mieszczą się w normach ustalonych przez daną jednostkę gospodarczą.

W związku z powyższym i z tym zastrzeżeniem, niezawinione różnice inwentaryzacyjne wytwarzanych wyrobów gotowych w zakładzie produkcyjnym zlokalizowanym na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej, ze sprzedaży których dochód podlega zwolnieniu z podatku dochodowego od osób prawnych oraz surowców i półproduktów służących do produkcji wyrobów strefowych będą stanowić koszty strefowe.

Reasumując, stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Ad. 2.

Z wniosku wynika m.in., że (…) Spółka przeprowadza obowiązkowe roczne, ale i doraźne sezonowe inwentaryzacje materiałów, surowców wykorzystywanych do produkcji wyrobów gotowych oraz wytwarzanych wyrobów gotowych w zakładzie produkcyjnym zlokalizowanym na terenie SSE, ze sprzedaży których dochód jest bezpośrednio związany z działalnością podlegającą zwolnieniu na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 updop. Inwentaryzacja przeprowadzana jest również w odniesieniu do składników majątkowych, w ramach których brak jest możliwości bezpośredniej alokacji do działalności zwolnionej lub opodatkowanej.

Natomiast, na podstawie art. 15 ust. 2 updop, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym, oraz koszty związane z przychodami ze źródeł, z których dochody nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym lub są zwolnione z podatku dochodowego, a nie jest możliwe przypisanie danych kosztów do źródła przychodów, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają osiągnięte w roku podatkowym przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów. Przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

Zasadę, o której mowa w ust. 2, stosuje się również w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest zwolniona z tego opodatkowania; w takim przypadku przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio (art. 15 ust. 2a updop).

Pamiętać przy tym należy, że ustalanie wielkości kosztów zgodnie z ww. zasadami może mieć zastosowanie jedynie w sytuacjach wyjątkowych i w odniesieniu do określonych kosztów, wspólnych dla obu źródeł przychodu, których nie można jednoznacznie przypisać do jednej z kategorii przychodów. Do takich kosztów uzasadnione jest zastosowanie proporcji, o której mowa w ww. przepisach updop.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 updop, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Odrębnymi przepisami normującymi zasady prowadzenia ewidencji rachunkowej są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2021 r. poz. 217 ze zm.).

Zgodnie z art. 27 ustawy o rachunkowości, przeprowadzenie i wyniki inwentaryzacji należy odpowiednio udokumentować i powiązać z zapisami ksiąg rachunkowych. Ujawnione w toku inwentaryzacji różnice między stanem rzeczywistym a stanem wykazanym w księgach rachunkowych należy wyjaśnić i rozliczyć w księgach rachunkowych tego roku obrotowego, na który przypadał termin inwentaryzacji.

Art. 7 ust. 3 ustawy o rachunkowości, wartość poszczególnych składników aktywów i pasywów, przychodów i związanych z nimi kosztów, jak też zysków i strat nadzwyczajnych ustala się oddzielnie. Nie można kompensować ze sobą wartości różnych co do rodzaju aktywów i pasywów, przychodów i kosztów związanych z nimi oraz zysków i strat nadzwyczajnych.

Odnosząc cytowane powyżej przepisy do przedstawionego we wniosku opisu wskazać należy, że ujawnione niedobory i nadwyżki na wartości składników majątku (surowców, półproduktów, wyrobów strefowych) Spółka winna ewidencjonować w toku każdego spisu dokonywanego w ramach inwentaryzacji, odrębnie w odniesieniu do poszczególnych indeksów (towarów) i nie będą one podlegały wzajemnej kompensacie.

Każda z odrębnie ustalonych nadwyżek składników majątkowych stanowić będzie przychód podatkowy Spółki na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 updop, a każdy z niedoborów (o ile będzie niezawiniony) będzie odrębnie kwalifikowany jako koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 updop.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w części odnoszącej się do możliwości kompensowania różnic inwentaryzacyjnych należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do dalszej części pytania oznaczonego nr 2 wskazać należy, że w przypadku wystąpienia nadwyżki różnic inwentaryzacyjnych których nie da się przypisać do działalności opodatkowanej lub zwolnionej z opodatkowania, podlegają/będą podlegały przypisaniu w całości do działalności opodatkowanej podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Natomiast, niedobory nadwyżek inwentaryzacyjnych których nie da się przypisać do działalności opodatkowanej lub zwolnionej z opodatkowania, Wnioskodawca winien przypisać do działalności opodatkowanej i zwolnionej według klucza alokacji o którym mowa w ar. 15 ust. 2 i 2a updop.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

- możliwości zastosowania metody per saldo jest nieprawidłowe,

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie