Interpretacja indywidualna z dnia 29 września 2022 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.67.2022.1.JF
Temat interpretacji
W zakresie ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej.
Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
29 lipca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 27 lipca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej.
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego
Wnioskodawca Sp. z o.o. jest spółką kapitałową prawa polskiego oraz polskim rezydentem podatkowym. Spółka specjalizuje się w usługach wynajmu pojazdów użytkowych, w tym ciągników siodłowych, samochodów ciężarowych, dostawczych, naczep oraz pojazdów specjalistycznych. Spółka oferuje swoim klientom kompleksowe pakiety wynajmu - wraz z finansowaniem, ubezpieczeniem, usługami serwisowymi, serwisem ogumienia i innymi usługami dodatkowym.
Pojazdy których dotyczy niniejszy wniosek, będące przedmiotem wynajmu, są przez Spółkę leasingowane, oznacza to, że Wnioskodawca:
-jako leasingobiorca zawiera umowy leasingu o których mowa w art. 17b ustawy o CIT (tzw. leasing operacyjny), celem pozyskania pojazdów; oraz
-jako wynajmujący udostępnia ww. pojazdy swoim klientom (najemcom), którzy wykorzystują je na cele prowadzonej przez sobie działalności gospodarczej, zgodnie z przeznaczeniem poszczególnych pojazdów.
Co istotne, po zakończeniu umów leasingu Spółka wykupuje pojazdy aby nadal wynajmować je swoim klientom. Pojazdy wykupione od leasingodawcy są kwalifikowane przez Spółkę jako środki trwałe podlegające amortyzacji. Wniosek o interpretację dotyczy wyłącznie tych sytuacji, w których pojazdy - przed ich wykupieniem z leasingu przez Spółkę - były wykorzystywane w działalności klientów Spółki co najmniej przez okres 6 miesięcy.
Dotychczas Wnioskodawca kwalifikowała wykupione pojazdy jako używane środki trwałe (zgodnie z art. 16j ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT) w odniesieniu do których stosowała tzw. przyspieszoną amortyzację zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT (stawka wynoszącą 40%, co odpowiada 30-miesięcznemu okresowi amortyzacji). W związku ze zmianą brzmienia art. 16j ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT od 1 stycznia 2021, Spółka powzięła jednak wątpliwość co do możliwości kwalifikowania pojazdów wykupionych z leasingu jako używanych środków trwałych - a tym samym co do możliwości stosowania przyspieszonej amortyzacji.
Pytanie
Czy opisane w stanie faktycznym pojazdy, będące przedmiotem leasingu a jednocześnie wynajmowane przez Spółkę jej klientom i wykorzystywane w działalności tych klientów co najmniej przez okres 6 miesięcy, uznawane są - po ich wykupieniu przez Spółkę od leasingodawcy - za używane środki trwałe w rozumieniu art. 16j ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT, co oznacza, że Wnioskodawca ma prawo stosować dla nich indywidualną stawkę amortyzacji z ograniczeniami wynikającymi z art. 16j ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT?
Państwa stanowisko w sprawie
Zdaniem Spółki pojazdy będące przedmiotem leasingu a jednocześnie wynajmowane przez Spółkę jej klientom i wykorzystywane w działalności tych klientów co najmniej przez okres 6 miesięcy, uznawane są - po ich wykupieniu przez Spółkę od leasingodawcy – za używane środki trwałe w rozumieniu art. 16j ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT, co oznacza, że Wnioskodawca ma prawo stosować dla nich indywidualną stawkę amortyzacji z ograniczeniami wynikającymi z art. 16j ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT.
Uzasadnienie:
W świetle art. 16j ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT środek trwały można uznać za używany, jeśli podatnik udowodni, że przed jego nabyciem był wykorzystywany przez okres co najmniej 6 miesięcy przez podmiot inny niż podatnik. W poprzednim brzmieniu (do końca roku 2020), warunkiem uznania środka trwałego za używany było samo wykorzystywanie go przez okres co najmniej 6 miesięcy - również przez podatnika.
Zmiana brzmienia art. 16j ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT miała na celu (jak wynika z uzasadnienia do projektu ustawy z dnia 28 listopada 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz niektórych innych ustaw (Druk nr 642 Sejmu IX kadencji)) zapobieganie „działaniom optymalizacyjnym, w których podatnik początkowo leasinguje jako korzystający nowy środek trwały (np. nieruchomość), po to aby uzyskał on status „używanego” w świetle ww. przepisu, a następnie wykupuje z firmy leasingowej i amortyzuje go już przy wykorzystaniu wyższej stawki amortyzacyjnej, albo wręcz nabyty nowy środek trwały - przed jego wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych - odsprzedaje firmie leasingowej, a następnie ponownie go nabywa (tzw. „leasing zwrotny”) po okresie kwalifikującym dany środek trwały do uznania go za używany”.
W świetle obecnego brzmienia przepisu, warunkiem uznania środka trwałego za używany jest zatem nie tylko jego uprzednie wykorzystywanie przez określony czas ale również to, aby środek ten był używany przez podmiot inny niż podatnik. W tym kontekście Spółka zwraca uwagę, iż pojazdy opisane w stanie faktycznym są - przez okres co najmniej 6 miesięcy - wykorzystywane do prowadzenia działalności przez jej klientów, a zatem podmioty inne niż podatnik, którym jest Wnioskodawca. W ocenie Wnioskodawcy, w sytuacji opisanej w niniejszym wniosku, gdy pojazdy są jednocześnie (tj. w tym samym czasie):
-oddane do używania Spółce przez leasingodawcę - właściciela pojazdów, który udostępnia je Spółce;
-oddane do używania klientowi przez Spółkę - która wynajmuje pojazdy swoim klientom;
-wykorzystywane przez klientów Spółki - którzy używają pojazdów zgodnie z ich przeznaczeniem, tj. zasadniczo do przewozu towarów;
- kluczowe znaczenie dla kwalifikacji pojazdów jako używanych ma wykorzystanie ich przez klientów Spółki, które jako jedyne wiąże się z realnym zużyciem pojazdów - co, mając na uwadze cel art. 16j ustawy o CIT, uzasadnia stosowanie dla nich przyspieszonej amortyzacji.
Na prawidłowość stanowiska Spółki wskazuje sama definicja środka trwałego (art. 16a ust. 1), zgodnie z którą amortyzacji podlegają określone rzeczy o „przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi”. Definicja ta różnicuje wyraźnie dwie sytuacje, tj.:
-wykorzystywanie rzeczy przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą;
-oddanie rzeczy do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.
Wykorzystanie środka trwałego jest zatem czymś innym niż jego oddanie do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu - co oznacza, iż na gruncie art. 16j ust. 2 pkt 1, w procesie kwalifikacji środka trwałego jako używanego należy zweryfikować, czy podmiot trzeci (tj. inny niż podatnik) wykorzystywał ten środek na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. W opisanej sytuacji podmiotem takim nie może być leasingodawca (ten bowiem udostępnia pojazdy) ani Spółka (która również udostępnia pojazdy, a ponadto jest podatnikiem) – jest nim natomiast klient Spółki.
Co istotne, takie rozumienie „wykorzystania” tłumaczy zakres nowelizacji analizowanego przepisu na przełomie roku 2020 i 2021. Nowelizacja zapobiegać ma bowiem przypadkom „w których podatnik początkowo leasinguje jako korzystający nowy środek trwały (np. nieruchomość), po to aby uzyskał on status „używanego” w świetle ww. przepisu, a następnie wykupuje z firmy leasingowej i amortyzuje go już przy wykorzystaniu wyższej stawki amortyzacyjnej” i czyni to poprzez wprowadzenie wymogu wykorzystania środka trwałego przez podmiot inny niż podatnik. Gdyby przez wykorzystanie środka trwałego rozumieć również jego wykorzystanie do działalności takiej jak leasing czy najem, to opisane wyżej działania optymalizacyjne byłyby możliwe również przy obecnym brzmieniu analizowanych przepisów. Podatnik mógłby bowiem uznać, że środek trwały był „wykorzystywany” przez okres co najmniej 6 miesięcy przez leasingodawcę, co uprawniałaby do przyspieszonej amortyzacji. Nowelizacja ma zatem sens tylko przy założeniu, że przez „wykorzystanie” środka trwałego rozumieć należy jego rzeczywiste użytkowanie zgodnie z przeznaczeniem, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej - co w przypadku pojazdów (takich jak ciągniki siodłowe, samochody ciężarowe, dostawcze, naczepy) oznacza ich wykorzystanie do transportowania towarów czy surowców.
Końcowo warto zaznaczyć, że model działalności Wnioskodawcy nie odpowiada opisanym w uzasadnieniu projektu nowelizacji działaniom optymalizacyjnym. Spółka nie leasinguje pojazdów po to, aby uzyskały one status „używanych” - ale po to, aby jednocześnie wynajmować je swoim klientom. W sytuacjach, w których Spółka wykorzystuje leasing (nie jest to bowiem jedyne rozwiązanie stosowane przez Wnioskodawcę; Spółka nabywa również pojazdy na własność jest to motywowane względami finansowymi).
Skoro pojazdy opisane w stanie faktycznym spełniają definicję używanych środków trwałych, to Spółka ma prawo stosować dla nich indywidualną stawkę amortyzacji z ograniczeniami wynikającymi z art. 16j ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT- co w praktyce oznacza możliwość zastosowania stawki amortyzacji w wysokości 40%.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „updop”):
kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.
W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.
W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:
-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na jego działalność przez osoby inne niż podatnik),
-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
-poniesiony został w celu uzyskania, zachowania albo zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
-został właściwie udokumentowany,
-nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy oceniać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków zawarty w art. 16 ust. 1 updop, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.
Z uwagi na fakt, że niektóre składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia/wytworzenia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki na ich nabycie/wytworzenie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.
Stosownie do art. 15 ust. 6 updop, w brzmieniu obowiązujący do końca grudnia 2021 r.
kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.
Natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 6 updop, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.
kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.
Na podstawie art. 16a ust. 1 updop,
amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2) maszyny, urządzenia i środki transportu,
3) inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obciążania kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie.
Stosownie do art. 16h ust. 2 updop:
podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i - 16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.
Zgodnie z art. 16h ust. 4 updop:
Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 16i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji do końca tego roku podatkowego.
Natomiast zgodnie z art. 16i ust. 1 updop:
odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.
Ponadto jak wskazuje art. 16j ust. 1 pkt 2 updop:
podatnicy z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy w przypadku środków transportu, w tym samochodów osobowych - 30 miesięcy.
Natomiast zgodnie z art. 16j ust. 2 pkt 1 updop w brzmieniu do 31 grudnia 2020 r.:
Środki transportu (będące środkami trwałymi) uznaje się za używane, jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 6 miesięcy.
Zgodnie z art. 16j ust. 2 pkt 1 updop w brzmieniu od 1 stycznia 2021 r.:
Środki transportu (będące środkami trwałymi) uznaje się za używane, jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane przez podmiot inny niż podatnik co najmniej przez okres 6 miesięcy.
Zgodnie z art. 16j updop, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne m.in. dla używanych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji m.in. dla środków transportu, w tym samochodów osobowych - nie może być krótszy niż 30 miesięcy.
Warunkiem zastosowania ww. stawki, jest to by środek trwały był używany w rozumieniu art. 16j ust. 2 pkt 1 updop.
Należy zauważyć, że dniem 1 stycznia 2021 r. zmieniła się definicja używanego środka trwałego zawarta w ww. art. 16j ust. 2 pkt 1 updop. Zmiana ta wynika z ustawy z dnia 28 listopada 2020 r. nowelizującej m.in. ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 2123). Zgodnie ze znowelizowaną treścią tego przepisu, środki trwałe, o których mowa w art. 16j ust. 1 pkt 1 i 2 updop (środki trwałe zaliczone do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środki transportu), uznaje się za używane, jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane przez podmiot inny niż podatnik co najmniej przez okres 6 miesięcy.
Zatem z aktualnego literalnego brzmienia ww. przepisu wynika, że podatnik może zastosować wyższą (indywidualną) stawkę amortyzacyjną jedynie w przypadku kiedy nabyty środek trwały, przed jego nabyciem był używany przez okres co najmniej 6 miesięcy jednak przez inny niż podatnik podmiot.
Powody powyższej zmiany legislacyjnej można znaleźć w uzasadnieniu ww. nowelizacji (druk sejmowy nr 642). Wynika z niego, że zmiana w szczególności miała na celu ograniczyć możliwość stosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w przypadku wykupu przedmiotu umowy leasingowej przez dotychczasowego korzystającego.
Z treści uzasadnienia wynika, że: „W przypadku zatem podatnika, który korzysta z nowego środka trwałego na podstawie umowy leasingowej, a następnie - np. po upływie 6 miesięcy – środek ten wykupuje i wprowadza do prowadzonej przez siebie ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podatnik taki nie będzie uprawniony do stosowania podwyższonych stawek amortyzacyjnych w stosunku do tego środka trwałego.”
Jak wynika z treści art. 14 ustawy zmieniającej, znowelizowany przepis (art. 16j ust. 2 pkt 1) stosuje się do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wprowadzonych do ewidencji po dniu 31 grudnia 2020 r.
Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że specjalizują się Państwo w usługach wynajmu pojazdów użytkowych, w tym ciągników siodłowych, samochodów ciężarowych, dostawczych, naczep oraz pojazdów specjalistycznych. Oferują Państwo swoim klientom kompleksowe pakiety wynajmu - wraz z finansowaniem, ubezpieczeniem, usługami serwisowymi, serwisem ogumienia i innymi usługami dodatkowym. Pojazdy których dotyczy niniejszy wniosek, będące przedmiotem wynajmu, są przez Spółkę leasingowane, oznacza to, że Wnioskodawca:
-jako leasingobiorca zawiera umowy leasingu o których mowa w art. 17b ustawy o CIT (tzw. leasing operacyjny), celem pozyskania pojazdów; oraz
-jako wynajmujący udostępnia ww. pojazdy swoim klientom (najemcom), którzy wykorzystują je na cele prowadzonej przez sobie działalności gospodarczej, zgodnie z przeznaczeniem poszczególnych pojazdów.
Jak wskazali Państwo we wniosku pojazdy wykupione przez Państwa od leasingodawcy są kwalifikowane jako środki trwałe podlegające amortyzacji. Pojazdy przed ich wykupieniem z leasingu przez Państwa – były wykorzystywane w działalności Państwa klientów co najmniej przez okres 6 miesięcy.
Podkreślić należy, że Państwo specjalizują się w usługach wynajmu pojazdów użytkowych, w tym ciągników siodłowych, samochodów ciężarowych, dostawczych, naczep oraz pojazdów specjalistycznych. Państwa działalność gospodarcza polega jak wskazano powyżej na wynajmie samochodów. Tym samym nie można uznać, że ww. pojazdy nie były wykorzystywane w Państwa działalności gospodarczej, a w działalności innego podmiotu niż Państwo. W związku z faktem, że Państwa działalność polega na wynajmie różnego rodzaju pojazdów, to Państwo wykorzystują ww. pojazdy we własnej działalności wynajmując dalej leasingowane przez Państwa pojazdy.
Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe, oraz powołane przepisy należy wskazać, że opisane w stanie faktycznym pojazdy, będące przedmiotem leasingu i jednocześnie wynajmowane przez Państwa jej klientom, nie mogą zostać uznane - po ich wykupieniu przez Spółkę od leasingodawcy – za używane środki trwałe w rozumieniu art. 16j ust. 2 pkt 1 updop w stanie obowiązującym od 1 stycznia 2021 r. Powyższe oznacza, że Państwo nie mogą zastosować dla nich indywidualnej stawki amortyzacji.
Tym samym Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;70
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).