Należy w tym miejscu zauważyć, że od 2018 r. w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych przychody podatników zostały rozdzielone na źródła:

-z zysków kapitałowych oraz

-z innych źródeł.

Istotą wprowadzonych zmian jest wyodrębnienie źródła przychodów w postaci zysków kapitałowych i oddzielenie dochodów uzyskiwanych z tego tytułu od pozostałych dochodów uzyskiwanych przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych.

Wydzielając na gruncie ustawy o CIT odrębne źródło przychodów - z zysków kapitałowych - ustawodawca zamieścił w ustawie katalog, w którym określił listę przychodów zaliczanych do tego źródła. Katalog ten został zawarty w art. 7b ustawy o CIT.

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT,

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełnić następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W tym miejscu należy podkreślić, że koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 15 ust. 1 ww. ustawy oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”. Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, do kategorii wydatków mających na celu osiągnięcie przychodów zalicza się między innymi koszty reklamy. Wydatki poniesione na reklamę, jako niewymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, w pełnej wysokości mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem że wydatki te spełniają kryteria określone w art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Pod pojęciem reklamy należy rozumieć działania podmiotu gospodarczego, mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Może być ona realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych czy modnych, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Można wobec tego wyróżnić reklamę towaru, usługi, a także reklamę firmy (przedsiębiorstwa).

Wśród działań podejmowanych przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą, mających na celu kształtowanie popytu na oferowane przez nie towary, usługi bądź markę można wyróżnić sponsoring. Jest on definiowany, jako „finansowanie czegoś, często w zamian za reklamowanie własnej działalności” (Słownik wyrazów obcych PWN – wersja internetowa). Sponsorowanie może wiązać się z otrzymywaniem świadczeń wzajemnych od podmiotu sponsorowanego, bądź też mieć charakter jednostronny. Skutki podatkowe sponsoringu są uzależnione od treści tego stosunku prawnego. W tym miejscu należy zaznaczyć, że umowy sponsoringu należą do kategorii umów nienazwanych – żadne przepisy nie zawierają bowiem ich definicji. Możliwość ich zawarcia wynikać będzie z reguły ogólnej zawartej w art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r., poz. 1740), który zakłada swobodę umów w obrocie gospodarczym.

Sponsoring jest jedną z form promocji, polegającą na skojarzeniu pozytywnego obrazu sponsorowanego ze sponsorem, którego znak towarzyszy imprezom lub działaniom sponsorowanej osoby lub instytucji. Sponsoring uznawany jest za formę reklamy, której przedmiotem jest firma i jej produkty. Sponsorowanie ma także kształtować pozytywny wizerunek firmy i popularyzować jej nazwę na rynku. Zwiększenie popularności firmy może mieć wpływ na wzrost uzyskiwanych przez nią przychodów.

Umowa sponsoringu może przybrać formę tzw. sponsoringu właściwego (wzajemność świadczeń) lub sponsoringu niewłaściwego (który swoim charakterem zbliżony jest do darowizny, gdyż zawiera się w jednostronnym zobowiązaniu się sponsora do finansowania sponsorowanego).

Gdy umowa zawarta między stronami przewiduje, że w zamian za przekazanie określonych środków pieniężnych, wartości rzeczowych lub świadczeń, sponsor otrzyma od podmiotu sponsorowanego ekwiwalentne świadczenie wzajemne o charakterze reklamowym, można mówić o tzw. sponsoringu właściwym. Stanowi on w istocie odpłatne nabycie usług reklamowych. Koszty sponsoringu właściwego stanowią wówczas w całości koszty uzyskania przychodów sponsora.

W przypadku, gdy sponsor nie otrzymuje żadnego świadczenia wzajemnego od podmiotu sponsorowanego, poniesione przez niego wydatki mają charakter darowizny (tzw. sponsoring niewłaściwy). Wówczas należy mieć na względzie postanowienia art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o CIT, zgodnie z którym,

Oznacza to w praktyce, że do kosztów mogą być zaliczone jedynie wydatki stanowiące ekwiwalent za uzyskany towar czy usługę.

Możliwa jest również sytuacja, gdy umowa sponsoringu przewiduje co prawda obustronne świadczenia sponsora i sponsorowanego, jednak nie są one ekwiwalentne. Wydatki na sponsoring są wówczas kosztami uzyskania przychodów tylko do wysokości wartości usług reklamowych świadczonych przez sponsorowanego. W pozostałej części powinny być traktowane jak darowizna.

W związku z tym, że w przepisach brak jest regulacji odnoszących się do umowy sponsoringu koniecznym jest, aby strony sformułowały w umowie w sposób szczegółowy wzajemne prawa i obowiązki. Przede wszystkim przedmiotowa umowa musi być umową o świadczenie wzajemne tego typu, że sponsor zobowiąże się do finansowego lub rzeczowego wsparcia sponsorowanego, a sponsorowany zobowiąże się do podjęcia działań popularyzujących przedsiębiorcę (np. reklamowania nazwy sponsora, logo czy prowadzonej przez niego działalności). W szczególności istotne jest, aby w sposób jak najbardziej precyzyjny zostały określone wzajemne świadczenia stron oraz jeżeli jest to możliwe, wartość tych świadczeń. Należy bowiem zaznaczyć, że w przypadku tego typu umów występuje zasada ekwiwalentności świadczeń w odniesieniu do kosztów podatkowych. W konsekwencji, tylko takie ukształtowanie w umowie obowiązków sponsorowanego daje podatnikowi korzyści, które pozwalają stwierdzić związek przyczynowo – skutkowy z przychodem, a tym samym możliwość zaliczenia wydatku poniesionego na sponsoring do kosztów uzyskania przychodów w myśl ww. art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. z 2020  r.  poz. 1133 ze zm., dalej: „ustawa o sporcie”),

W myśl art. 3 ustawy o sporcie,

Na mocy art. 2 pkt 42 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.  z 2021 r. poz. 2105 ze zm.) został dodany do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych art. 18ee.

Zgodnie z art. 18ee ustawy o CIT,

Jak wynika z art. 28 ust. 2 ustawy o sporcie, do którego odwołuje się art. 18ee ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT, finansowanie klubu sportowego musi zostać przeznaczone na:

a)realizację programów szkolenia sportowego,

b)zakup sprzętu sportowego,

c)pokrycie kosztów organizowania zawodów sportowych lub uczestnictwa w tych zawodach,

d)pokrycie kosztów korzystania z obiektów sportowych dla celów szkolenia sportowego, sfinansowanie stypendiów sportowych i wynagrodzenia kadry szkoleniowej

Natomiast art. 18ee ust. 5 pkt 2 ustawy o CIT odwołuje się do odliczenia kosztów poniesionych na finansowanie zatrudnianemu przez podatnika pracownikowi opłat, o których mowa w art. 163 ust. 2 ustawy z 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce:

Art. 18ee ust. 5 pkt 5 ustawy o CIT odwołuje się do zatrudniania absolwentów uczelni za pośrednictwem akademickiego biura karier, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy:

Odliczenie kosztów poniesionych na szkolnictwo wyższe i naukę, o których mowa w art. 18ee ust. 5 pkt 3-5 ustawy o CIT przysługuje pod warunkiem, że są poniesione na podstawie umowy zawartej przez podatnika z uczelnią.

Ulga sponsoringowa na CSR: ang. Corporate Social Responsibility, społeczna odpowiedzialność biznesu ma przynieść korzyści podmiotom działającym w określonym obszarze CSR.

Społeczna odpowiedzialność biznesu to strategia zarządzania, zgodnie z którą przedsiębiorstwa w swoich działaniach dobrowolnie uwzględniają interesy społeczne, aspekty środowiskowe, czy relacje z różnymi grupami interesariuszy, w szczególności z pracownikami. Bycie społecznie odpowiedzialnym oznacza inwestowanie w zasoby ludzkie, w ochronę środowiska, relacje z otoczeniem firmy i informowanie o tych działaniach, co przyczynia się do wzrostu konkurencyjności przedsiębiorstwa i kształtowania warunków dla zrównoważonego rozwoju społecznego i ekonomicznego.

Należy zwrócić uwagę na aspekt świadomości działań podatnika oraz przyjętą przez niego strategię ich realizacji. CSR ma na celu budowanie pozytywnego obioru danego podmiotu w społeczeństwie. Zaufanie konsumentów, obywateli ma w przyszłości przełożyć się na osiągnięcie celów finansowych, a więc powiększenie przychodów. Realizacja celów CSR nie następuje zatem przez sam wydatek ale przez zbudowanie wizerunku podmiotu, który przełoży się na skutki finansowe. Świadome inwestowanie w ramach społecznej odpowiedzialności biznesu wymaga informowania o tych działaniach. Takie działania powinny wynikać z wcześniejszej strategii i planu działania, na które podatnik może powołać się w przypadku wątpliwości kategoryzacji wydatku na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Zatem, uznać należy, że czynniki te przemawiają za tym, że ponoszone wydatki na realizację tego procesu powiększają podatkowe koszty uzyskania przychodów.

Wskazać należy, że z uzasadnienia do wprowadzanych od 1 stycznia 2022 r. zmian wynika, że wprowadzenie ulgi dla podatników wspierających działalność sportową jest propozycją nowej zachęty podatkowej, mającej na celu wsparcie określonych dziedzin życia społeczno-gospodarczego. W obecnym stanie prawnym, w podatku dochodowym w ogóle nie ma takiego rozwiązania. Wsparcie dedykowane jest podmiotom prowadzących działalność sportową, kulturalną oraz wspierającą szkolnictwo wyższe i naukę.

Ulga jest skierowana do podatników PIT osiągających przychody z działalności gospodarczej, z której dochody opodatkowane na ogólnych zasadach według skali podatkowej lub według 19% stawki podatku. Ulga będzie odliczana maksymalnie do wysokości uzyskanych w roku podatkowym dochodów z działalności gospodarczej. Będzie polegała na możliwości odliczenia od podstawy obliczenia podatku 50% kosztów uzyskania przychodów poniesionych na określone cele. Oznacza to, że podatnik, oprócz zaliczenia poniesionych kosztów do kosztów uzyskania przychodów, w tym również poprzez odpisy amortyzacyjne, uzyska prawo do dodatkowej preferencji w podatku dochodowym poprzez odliczenie od podstawy obliczenia podatku połowy poniesionych kosztów. Ulga w podatku dochodowym przyczyni się do tego, że sponsorowanie określonych działalności stanie się bardziej atrakcyjne (przedsiębiorcy będą bardziej zainteresowani np. współpracą z klubami sportowymi czy uczelniami), co pozwoli też pozyskać tym podmiotom (np. klubom sportowym) dodatkowe środki na prowadzoną działalność. Odliczeniu będą podlegały koszty, które nie zostały podatnikowi zwrócone w jakikolwiek sposób lub odliczone od dochodu. Ulga będzie odliczana w zeznaniu rocznym. W przypadku ulgi na działalność sportową odliczeniu będą podlegały koszty poniesione na kluby sportowe, które realizują cele określone w art. 28 ustawy o sporcie, tj. m.in. zakup sprzętu sportowego, pokrycie kosztów organizowania zawodów sportowych lub uczestnictwa w tych zawodach, pokrycie kosztów korzystania z obiektów sportowych dla celów szkolenia sportowego. Koszty mogą dotyczyć również sfinansowania stypendium sportowego.

W ramach realizacji ulgi koszty mogą być poniesione również na imprezę sportową niebędącą masową imprezą sportową, o której mowa w ustawie o bezpieczeństwie imprez masowych.

Na podstawie art. 3 pkt 3 ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych, masową imprezą sportową jest impreza masowa mająca na celu współzawodnictwo sportowe lub popularyzowanie kultury fizycznej, organizowaną na:

-   stadionie lub w innym obiekcie niebędącym budynkiem, na którym liczba udostępnionych przez organizatora miejsc dla osób, ustalona zgodnie z przepisami prawa budowlanego oraz przepisami dotyczącymi ochrony przeciwpożarowej, wynosi nie mniej niż 1000, a w przypadku hali sportowej lub innego budynku umożliwiającego przeprowadzenie imprezy masowej - nie mniej niż 300,

-   terenie umożliwiającym przeprowadzenie imprezy masowej, na którym liczba udostępnionych przez organizatora miejsc dla osób wynosi nie mniej niż 1000. (…)

Analogiczne rozwiązanie przewidziane zostało w przepisach ustawy CIT (Druk sejmowy Nr 1532).

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy i jego uzupełnienia wynika, że w ramach działalności gospodarczej świadczą Państwo usługi programistyczne, tworząc programy komputerowe. Spółka planuje podpisywać wiele umów ze sportowcami oraz klubami sportowymi. Umowy z danym sportowcem lub danym klubem sportowym mogą w niektórych przypadkach mieć charakter umowy sponsoringowej, w innych przypadkach takiego charakteru mieć nie będą.

Środki w ramach wsparcia klubów sportowych będą przeznaczane głównie na sfinansowanie stypendiów sportowych i wynagrodzenia kadry szkoleniowej. Dodatkowo, środki mogą być przeznaczone także na realizację celów określonych w art. 28 ust. 2 ustawy o sporcie, tj. realizację programów szkolenia sportowego, zakup sprzętu sportowego, pokrycie kosztów organizowania zawodów sportowych lub uczestnictwa w tych zawodach, pokrycie kosztów korzystania z obiektów sportowych dla celów szkolenia sportowego.

Spółka przewiduje, iż umowy mogą obejmować następujące sytuacje:

·    zakres umowy nie będzie przewidywał realizacji usług promocyjnych przez klub sportowy na rzecz Spółki. W umowie z klubem nie będzie wskazania dotyczącego konieczności promowania Spółki przez klub sportowy;

·    zakres umowy będzie przewidywał realizację usług promocyjnych przez klub sportowy na rzecz Spółki. W takim przypadku usługi te będą polegały na wskazywaniu Spółki jako sponsora klubu czy danego wydarzenia, umieszczania logo Spółki na materiałach promujących dane wydarzenie oraz na banerach w trakcie danego wydarzenia (np. umieszczanie logo Spółki na sali gimnastycznej w trakcie zawodów).

Spółka w ramach indywidualnych umów zawieranych ze sportowcami zawiera/planuje zawierać zarówno umowy sponsoringu właściwego jak i umowy sponsoringu niewłaściwego. Umowy, które będą zakładać wzajemność świadczeń, będą obejmować usługi promocyjne - dany sportowiec będzie zobowiązany np. do noszenia koszulki z logo Spółki lub do wskazania Spółki jako sponsora w informacjach prasowych. Sportowiec w zamian za świadczenie od Spółki będzie lub nie będzie (w zależności od danej sytuacji i tego czy będzie to sponsoring właściwy czy niewłaściwy) zobowiązany, np. do wzięcia udziału w tej imprezie w koszulce z logo Spółki.

W ramach działalności promującej sport Spółka finansuje również organizowanie turniejów sportowych dla dzieci pracowników i współpracowników - wydatki te mają na celu organizację spotkań, których celem jest m.in. przeprowadzenie zawodów sportowych oraz promowanie aktywnego stylu życia i sportu. Imprezy nie mają charakteru imprez masowych.

Spółka podejmuje również działania w celu promowania edukacji. W związku z tym, podpisuje/planuje podpisywać wiele umów z uczelniami. W ramach tych działań Spółka dokonuje następujących aktywności:

• finansowanie zatrudnionemu pracownikowi opłat za studia podyplomowe MBA,
• zatrudnianie stażystów poprzez organizowanie praktyk dla studentów uczelni, zatrudnionych za pośrednictwem akademickiego biura karier. Praktyki realizowane w Spółce są przewidziane w programie studiów danego studenta,
• zatrudnianie absolwentów uczelni za pośrednictwem akademickiego biura karier.

Przedmiotem Państwa wątpliwości, objętych pytaniem jest kwestia ustalenia, czy Spółka w zaistniałym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym może skorzystać z tzw. ulgi na sponsoring, o której mowa w przepisie art. 18ee ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Odnosząc powyższe przepisy na grunt analizowanej sprawy stwierdzić należy, że koszty poniesione przez Państwa na podstawie zawartej umowy sponsoringowej, zgodnie z którą Spółka przekazuje klubowi sportowemu („Klub”) środki przeznaczone na:

1)dofinansowania dla klubów sportowych, o których mowa w art. 28 ust. 1 ustawy z 25 czerwca 2010 r. o sporcie,

2)finansowanie stypendiów sportowych dla sportowców

o ile w istocie ponoszenie tych wydatków wpłynie na poprawę warunków uprawiania sportu przez członków klubu sportowego, który otrzyma środki, lub zwiększy dostępność społeczności lokalnej do działalności sportowej prowadzonej przez ten Klub

a w zamian za przekazane środki pieniężne Klub świadczy na rzecz Spółki usługi promocyjne  

-  będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ustawy o CIT, uprawniające do skorzystania z ulgi na sponsoring, o której mowa w art. 18ee ust. 1 ustawy o CIT.

Niewątpliwie wydatki poniesione przez Państwa na rzecz klubów sportowych będą mieć przełożenie na osiągnięcie przychodów Spółki - jako wydatki na cele reklamowe, promocyjne.

Jak wynika z opisu sprawy zawarcie  umów sponsoringowych z Klubami ma na celu budowanie marki Spółki i w efekcie skłonienie klientów do kontynuowania współpracy oraz skłonienie potencjalnych klientów do wyboru Spółki jako swojego usługodawcy. Podkreślenia wymaga, że ww. wydatki stanowią świadczenie wzajemne, zatem w odniesieniu do tych wydatków, poniesionych przez Spółkę nie będzie mieć zastosowanie wyłączenie, o którym mowa w cyt. art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy CIT. 

Ponadto, wydatki ponoszone przez Spółkę na:

3)finansowanie turniejów sportowych dla dzieci pracowników i współpracowników Spółki

mają na celu promowanie aktywnego stylu życia i sportu. Imprezy te nie mają charakteru imprezy masowej.

-  będą stanowić koszty uzyskania przychodów poniesione na działalność sportową, o której mowa w art. 18ee ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT, uprawniające do skorzystania z ulgi na sponsoring.

Również wydatki promujące edukację ponoszone przez Spółkę na:

4)finansowanie przez Spółkę opłat za studia podyplomowe MBA,

5)zatrudnianie stażystów poprzez organizowanie praktyk dla studentów uczelni, zatrudnionych za pośrednictwem akademickiego biura karier,

6)zatrudnianie absolwentów uczelni za pośrednictwem akademickiego biura karier, na podstawie podpisanej umowy z daną uczelnią

o ile, koszty wymienione w pkt 5) są/będą ponoszone na podstawie zawartej przez Spółkę umowy z daną uczelnią

-  będą stanowić koszty uzyskania przychodów poniesione na działalność wspierającą szkolnictwo wyższe i naukę, uprawniające do skorzystania z ulgi na sponsoring zgodnie z art. 18ee ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT.

Podsumowując, Państwa działania w powyższym zakresie (wskazane we wniosku) wpisują się w definicję społecznej odpowiedzialności biznesu albowiem mają na celu budowanie pozytywnego obioru danego podmiotu w społeczeństwie i mogą przyczynić się do zwiększenia dostępności społeczności lokalnej do działalności sportowej prowadzonej przez Klub. Innymi słowy koszty ponoszone przez Spółkę w zakresie zawartej umowy sponsoringowej z Klubem (sponsoring właściwy) kwalifikują się do obszaru działalności sportowej, o której mowa w art. 18ee ust. 2 ustawy o CIT. Jednocześnie wskazać należy, że wydatki na Klub są kosztami uzyskania przychodów, zatem w tym przypadku spełnione zostały warunki określone w przepisach dotyczących ulgi sponsoringowej. Powyższe wydatki są/będą ponoszone przez Spółkę i nie zostaną zwrócone w jakiejkolwiek formie.

Tym samym uznać należy, że Spółka z zastrzeżeniem, że osiąga przychody inne niż przychody z zysków kapitałowych będzie miała na podstawie art. 18ee ustawy o CIT możliwość skorzystania z odliczenia 50% kosztów od podstawy opodatkowania poniesionych na sfinansowanie wydatków z tytułu zawartej umowy sponsoringu właściwego z klubem sportowym jak również wydatków na finansowanie zawodów sportowych dla dzieci pracowników i współpracowników oraz wydatków wspierających szkolnictwo wyższe i naukę wskazane w art. 18ee ust. 5 pkt 2, 3, 5 ustawy o CIT.

Zatem, Państwa stanowisko w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie wydatki poniesione przez Spółkę na pokrycie kosztów działalności klubu sportowego w ramach zawieranych umów, które nie będą przewidywały świadczenia usług promocyjnych przez klub sportowy na rzecz Spółki nie stanowią/nie będą stanowić kosztów poniesionych na działalność sportową, o której mowa w art. 18ee ust. 2 ustawy o CIT, uprawniających Spółkę do zastosowania ulgi na sponsoring.

Natomiast odnosząc się do umów, które są/będą zawierane indywidualnie ze sportowcami, w ramach których Spółka nie będzie otrzymywała świadczenia wzajemnego od sponsorowanego sportowca (sponsoring niewłaściwy), jak i umów o świadczeniach wzajemnym (sponsoring właściwy) – umowy te nie zostały objęte finasowaniem na cele wskazane w art. 18ee ust. 2 ustawy o CIT.

Wyjaśnić należy, że zgodnie z konstrukcją i systematyką ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe stanowią wyjątek od generalnej zasady powszechności opodatkowania wyrażonej w art. 7 ust. 1 tej ustawy.

W związku z tym - jak powszechnie przyjmuje się w orzecznictwie - wykładnia przepisów regulujących ulgi podatkowe powinna być ścisła, a nie rozszerzająca, gdyż mogłaby doprowadzić do zastosowania ulg wobec osób, które zdaniem ustawodawcy nie spełniają ustanowionych przez niego warunków. W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się jednolicie, że wszelkie przepisy regulujące ulgi podatkowe, stanowiące wyjątki od wyżej wskazanej zasady, należy interpretować ściśle, przede wszystkim w oparciu o wykładnię językową (por. wyroki NSA: z 24 września 2009 r., sygn. akt II FSK 649/08, z 24 września 2009 r., sygn. akt II FSK 650/08, z 28 marca 2012 r., sygn. akt II FSK 1781/10).

Zatem, skoro zgodnie z wykładnią językową ustawa pozwala na skorzystanie z ulgi wskazanej w art. 18ee ustawy o CIT w przypadku poniesienia kosztów na finansowanie:

1)klubu sportowego, o którym mowa w art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie, na realizację celów wskazanych w art. 28 ust. 2 tej ustawy;

2)stypendium sportowego;

3)imprezy sportowej niebędącej masową imprezą sportową, o której mowa w art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 2171).

to nieuprawnionym jest rozszerzanie prawa do ulgi w przypadku zawierania przez Spółkę indywidualnych umów ze sportowcami, i to bez względu na charakter tych umów (sponsoring właściwy czy sponsoring niewłaściwy) skoro ww. przepisy jednoznacznie określają cele, na które powinny zostać poniesione wydatki na działalność sportową, uprawniającą do skorzystania z ulgi.

Intencją ustawodawcy wprowadzającego uregulowanie dotyczące ulgi wskazanej w art. 18ee  ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT było objęcie tą ulgą wydatków na działalność sportową w postaci finansowania działań wskazanych tylko w art. 18ee ust. 2 pkt 1-3 omawianej ustawy. Wobec powyższego, związanie się przez Spółkę umową sponsoringową ze sportowcami (sponsoring właściwy lub sponsoring niewłaściwy), dotyczy innej niż wskazana powyżej formy finasowania działalności sportowej i wyklucza zastosowanie ulgi na sponsoring. Indywidualne umowy zawieranie ze sportowcami nie są wskazane jako cele zawarte w art. 18ee ust. 2

pkt 1-3 ustawy o CIT. Wymieniony w tym przepisie katalog ulg ma charakter zamknięty i kompletny. Należy zwrócić uwagę, że przepis nie używa sformułowania „w szczególności”, co oznacza, że inne wydatki związane bezpośrednio czy też pośrednio ze sportem nie mogą być uwzględnione w uldze sponsoringowej.

Mając powyższe na uwadze, należy więc stwierdzić, że nie są/nie będą Państwo uprawnieni do skorzystania z ulgi na sponsoring dla wspierających działalność sportową, o której mowa w przepisie art. 18ee ust. 1 pkt 1  w zw. z ust. 2 art. 18ee ustawy o CIT w zakresie indywidualnie zawieranych umów ze sportowcami.

Tym samym, Państwa stanowisko w powyższym zakresie jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy : 

‒stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia;

‒zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA), albo

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).