Temat interpretacji

w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup artykułów spożywczych udostępnianych pracownikom Spółki oraz kontrahentom.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 października 2019 r. (data wpływu 18 października 2019 r.), uzupełnionym 16 grudnia 2019 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup artykułów spożywczych udostępnianych pracownikom Spółki oraz kontrahentom jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 października 2019 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup artykułów spożywczych udostępnianych pracownikom Spółki oraz kontrahentom. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 4 grudnia 2019 r. Znak: 0111-KDIB3-1.4012.697.2019.2.AB, 0111-KDIB1-2.4010.420.2019.3.SK wezwano do uzupełnienia braków formalnych wniosku. Uzupełnienia dokonano 16 grudnia 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) świadczy usługi projektowe głównie na rynku skandynawskim w zakresie inwestycji infrastrukturalnych (drogi, mosty, koleje, lotniska). Przedmiot przeważającej działalności Wnioskodawcy to PKD 7112Z Działalność w zakresie inżynierii i związane z nią doradztwo techniczne. Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym.

W celu pozyskania i utrzymania odpowiednio wykwalifikowanych pracowników (w rozumieniu ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy), dzięki którym Spółka może świadczyć usługi na najwyższym poziomie, Spółka oferuje nie tylko atrakcyjne wynagrodzenie, ale także zapewnia odpowiednie warunki pracy. Standardową praktyką na rynku pracy, która stanowi obecnie dodatkową zachętę do podjęcia pracy w danej firmie, jest udostępnienie pracownikom artykułów spożywczych. W Spółce wprowadzony jest m.in. zwyczaj spotykania się wszystkich pracowników z samego rana w celu omówienia bieżących spraw, problemów związanych z realizowanymi projektami oraz planu na dany dzień. Podczas tego spotkania pracownikom udostępniane są artykuły spożywcze zakupione na koszt Spółki, takie jak np.: woda, kawa, herbata, mleko, cukier, soki, napoje gazowane, pieczywo, serki, wędliny, masło, dżemy, jogurty, słodycze, owoce, warzywa. Wspólne spożywanie przez pracowników takiego śniadania ma na celu usprawnienie wymiany wiedzy pomiędzy pracownikami, co bezpośrednio może przełożyć się na sprawną realizację projektów, nad którymi pracują. Dostęp do artykułów spożywczych w firmowej kuchni pracownicy mają również w ciągu dnia, co wpływa pozytywnie na ich samopoczucie, dzięki czemu zwiększa się ich efektywność, wydajność oraz koncentrację.

Artykuły spożywcze udostępniane Pracownikom nie są posiłkami i napojami profilaktycznymi, o których mowa w art. 232 Kodeksu pracy. Zakup artykułów spożywczych finansowany jest ze środków obrotowych Spółki. Zdarza się, że ww. artykuły spożywcze podawane są również w trakcie spotkań z kontrahentami Spółki. Artykuły spożywcze nie stanowią prezentów o małej wartości i próbek, o których mowa w art. 7 ust. 3 ustawy o VAT.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że artykuły spożywcze będące przedmiotem wniosku udostępniane są pracownikom i kontrahentom nieodpłatnie.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatki na zakup artykułów spożywczych opisanych w stanie faktycznym? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatki na zakup artykułów spożywczych opisanych w stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 zd. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Wydatki ponoszone przez Spółkę dotyczące zakupu opisanych artykułów spożywczych z przeznaczeniem dla pracowników należy zdaniem Spółki zaliczyć do tzw. kosztów pracowniczych. Koszty pracownicze będące co do zasady kosztami podatkowymi obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety, ale również i inne wydatki ponoszone na rzecz pracowników, które w sposób pośredni wpływają na zwiększenie ich motywacji do pracy, poprawę jakości wykonywanej pracy oraz na zdrowie i samopoczucie pracowników. Wydatki te będące zatem przejawem starań Spółki o pracowników, w dalszej perspektywie mogą przełożyć się na uzyskiwane przez Spółkę przychody.

Zdaniem Wnioskodawcy kosztami uzyskania przychodu są również wydatki na artykuły spożywcze podawane w trakcie spotkań z kontrahentami Spółki, na których omawiane są sprawy biznesowe związane z działalnością Spółki. Spotkania te mają nierozerwalny związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, ponieważ odbywają się w celu nawiązania i kontynuacji współpracy, omówienia warunków współpracy, co może przełożyć się na osiągnięcie przychodów przez Spółkę. W ocenie Spółki przedmiotowe wydatki nie mogą zostać zaliczone do kosztów reprezentacji w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT. Wymienienie w przepisach podatkowych jako przykładowych kosztów reprezentacji wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, że wydatki tego rodzaju zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami uzyskania przychodu jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny. Zdaniem Wnioskodawcy, oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć przez pryzmat ich celu jeśli wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie odpowiedniego wizerunku podatnika, wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami, to koszty te mają charakter reprezentacyjny i są wyłączone z kosztów uzyskania przychodu. W ocenie Spółki podawane podczas spotkań z kontrahentami artykuły spożywcze nie mają na celu kreowania pozytywnego wizerunku czy budowania prestiżu marki, ale są zwyczajowo przyjętym, standardowym działaniem w obecnych realiach gospodarczych. Artykuły te nie noszą także cech okazałości czy wystawności.

Reasumując, wydatki poniesione na zakup artykułów spożywczych udostępnianych pracownikom w czasie pracy oraz podawanych w trakcie spotkań z kontrahentami Spółki spełniają przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, bowiem zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Tym samym Wnioskodawca może je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Podobne stanowisko zostało potwierdzone w interpretacji z 2 września 2019 r. Znak: 0111-KDIB2-3.4010.175.2019.3.AD.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865, dalej updop), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ().

W myśl tego przepisu, wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zwiększenie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 updop), pod warunkiem, że dokona oceny pod kątem celowości i wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Wyrażenie w celu osiągnięcia przychodu zawarte we wskazanym art. 15 ust. 1 updop, oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić wcześniej opisany związek. Zauważyć należy, że przez sformułowanie w celu należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu). Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania przychodu, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w celu pozyskania i utrzymania odpowiednio wykwalifikowanych pracowników dzięki którym Spółka może świadczyć usługi na najwyższym poziomie, w Spółce wprowadzono zwyczaj spotykania się wszystkich pracowników z samego rana w celu omówienia bieżących spraw, problemów związanych z realizowanymi projektami oraz planu na dany dzień. Podczas tego spotkania pracownikom udostępniane są artykuły spożywcze zakupione na koszt Spółki, takie jak woda, kawa, herbata, mleko, cukier, soki, napoje gazowane, pieczywo, serki, wędliny, masło, dżemy, jogurty, słodycze, owoce, warzywa. Dostęp do artykułów spożywczych w firmowej kuchni pracownicy mają również w ciągu dnia, co wpływa pozytywnie na ich samopoczucie, dzięki czemu zwiększa się ich efektywność, wydajność oraz koncentrację. Zakup artykułów spożywczych finansowany jest ze środków obrotowych Spółki. Zdarza się, że ww. artykuły spożywcze podawane są również w trakcie spotkań z kontrahentami Spółki. Artykuły spożywcze udostępniane są pracownikom i kontrahentom nieodpłatnie i nie stanowią prezentów o małej wartości i próbek, o których mowa w art. 7 ust. 3 ustawy o VAT.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać, że wydatki na rzecz pracowników oraz kontrahentów Spółki pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i pozostają w związku o jakim mowa w art. 15 ust. 1 updop. Wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zawartym w art. 16 ust. 1 updop.

Wśród wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów ustawodawca wymienił w art. 16 ust. 1 pkt 28 updop koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Mimo, że updop nie definiuje terminu reprezentacja, to zgodnie z przyjętą linią orzeczniczą celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami.

Zatem reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu wykreowania pozytywnego wizerunku podatnika. Co istotne, działania o charakterze reprezentacyjnym podejmowane są w stosunku do podmiotów lub ich przedstawicieli zewnętrznych. Pojęcie reprezentacji nie obejmuje natomiast tych działań, które podejmowane są w stosunku do własnych pracowników.

W konsekwencji powyższych wyjaśnień za prawidłowe należy uznać stanowisko Spółki odnośnie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup artykułów spożywczych przeznaczonych do konsumpcji dla kontrahentów Spółki. Produkty te nie noszą znamion okazałości, ani wykwintności. Z opisu sprawy nie wynika też aby powodem organizacji spotkań była chęć zaimponowania okazałością, czy wystawnością. Tym samym wydatki te nie stanowią kosztów reprezentacji, o których w art. 16 ust. 1 pkt 28 updop, zatem mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się natomiast wydatków ponoszonych na rzecz pracowników wskazać należy, że wydatki pracownicze co do zasady zaliczane są do kosztów podatkowych. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenie zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, zwrot kosztów podróży służbowych, zakwaterowania, ale mogą obejmować również inne wydatki ponoszone na rzecz pracowników np. takie jak w opisanej sprawie dotyczące wydatków poniesionych przez Spółkę na zakup artykułów spożywczych udostępnianych w firmowej kuchni.

Świadczenia te związane są ze stosunkiem pracy łączącym pracownika z pracodawcą i jako takie spełniają przesłanki zakwalifikowania ich do kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca ponosząc faktycznie ww. wydatki, pokryte z jego własnych zasobów finansowych, mające definitywny charakter może je zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 updop.

Podsumowując, wydatki na zakup artykułów spożywczych udostępnianych do konsumpcji zarówno pracownikom jak i kontrahentom Spółki zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Tym samym przedstawione stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie wniosku, tj. podatku od towarów i usług wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej