Interpretacja indywidualna z dnia 21 lipca 2022 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.286.2022.1.EJ
Temat interpretacji
Czy Nadwyżka kosztów poniesiona przez Spółkę w latach 2020 oraz 2021 i wyłączona przez Wnioskodawcę w tych latach z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15e ust. 1 w związku z art. 15e ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawych w brzmieniu obowiązującym do końca 2021 r., może zostać w 2022 r. w całości rozpoznana jako koszt uzyskania przychodów
Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
21 kwietnia 2022 r. za pośrednictwem platformy e-PUAP wpłynął Państwa wniosek z 21 kwietnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy Nadwyżka kosztów poniesiona przez Spółkę w latach 2020 oraz 2021 i wyłączona przez Wnioskodawcę w tych latach z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15e ust. 1 w związku z art. 15e ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawych w brzmieniu obowiązującym do końca 2021 r., może zostać w 2022 r. w całości rozpoznana jako koszt uzyskania przychodów. Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
A Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych. Rok podatkowy Spółki pokrywa się z rokiem kalendarzowym, tj. trwa od 1 stycznia do 31 grudnia.
Wnioskodawca jest spółką działająca na rynku skupu i przetwarzania odpadów zawierających metale szlachetne i ołów.
W ramach prowadzonej działalności gospodarczej - w latach 2020-2021 - Spółka nabywała usługi o charakterze niematerialnym od podmiotów powiązanych z Wnioskodawcą, tj. podmiotów wypełniających definicję podmiotów powiązanych zawartą w art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „Ustawa o CIT”). Podmioty te były rezydentami podatkowymi w Polsce.
Prawo do zaliczenia powyższych kosztów do kosztów uzyskania przychodów Spółki było ograniczone na podstawie art. 15e ust. 1 Ustawy o CIT - w brzmieniu obowiązującym do końca 2021 r. W rezultacie część opisanych kosztów (dalej: „Nadwyżka kosztów”) została przez Wnioskodawcę w latach 2020 i 2021 wyłączona dla celów podatkowych z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15e ust. 1 w związku z art. 15e ust. 12 Ustawy o CIT - w brzmieniu obowiązującym do końca 2021 r.
Pytanie
Czy opisana w stanie faktycznym Nadwyżka kosztów poniesiona przez Spółkę w latach 2020 oraz 2021 i wyłączona przez Wnioskodawcę w tych latach z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15e ust. 1 w związku z art. 15e ust. 12 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do końca 2021 r., może zostać w 2022 r. w całości rozpoznana jako koszt uzyskania przychodów?
Państwa stanowisko w sprawie
Zdaniem Wnioskodawcy, opisana w stanie faktycznym Nadwyżka kosztów poniesiona przez Spółkę w latach 2020 oraz 2021 i wyłączona przez Wnioskodawcę w tych latach z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15e ust. 1 w związku z art. 15e ust. 12 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do końca 2021 r, może zostać w całości (jednorazowo) rozpoznana jako koszt uzyskania przychodów w roku podatkowym 2022 r. W szczególności, w stosunku do tych kosztów nie znajdą już zastosowania limity w prawie do zaliczenia do kosztów podatkowych, wynikające z art. 15e ust. 1 w związku z art. 15e ust. 12 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do końca 2021 r., tj. w 2022 Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia tych kosztów do kosztów podatkowych w całości, bez względu na to, czy nadwyżka wartości tych kosztów ponad 3 mln zł przekracza 5% kwoty odpowiadającej osiągniętej w 2022 r. nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek, nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w 2022 r. do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m Ustawy o CIT, i odsetek.
Uzasadnienie Wnioskodawcy
Zgodnie z art. 2 pkt 30 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2021.2105, zwanej dalej „Polskim Ładem”) „uchyla się art. 15e”.
Jednocześnie jednak art. 60 ust. 1 Polskiego Ładu wskazuje, że „podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych, którzy przed końcem roku podatkowego rozpoczętego przed dniem 1 stycznia 2022 r. nabyli prawo do odliczenia kosztów na podstawie art. 15e ust. 9 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu dotychczasowym, zachowują prawo do tego odliczenia po dniu 31 grudnia 2021 r., w zakresie i na zasadach określonych w tym przepisie.”
Przepisy Polskiego Ładu przewidują zatem z jednej strony uchylenie art. 15e Ustawy o CIT, czyli regulacji ustanawiającej obowiązek limitowania niektórych rodzajów kosztów. Konsekwencją opisywanej zmiany jest zatem również derogacja art. 15e ust. 9 Ustawy o CIT, czyli przepisu gwarantującego podatnikowi prawo do odliczenia kosztów wyłączonych z kosztów podatkowych w danym roku - na podstawie art. 15e Ustawy o CIT - w kolejnych okresach. Jednocześnie jednak Ustawodawca przewidział przepis przejściowy, potwierdzający możliwość dalszego korzystania z prawa do odliczenia kosztów wyłączonych uprzednio z kosztów podatkowych na podstawie art. 15e Ustawy o CIT w kolejnych latach podatkowych. Z literalnego brzmienia art. 60 ust. 1 Polskiego Ładu wynika bowiem, że podatnicy CIT, którzy do dnia 31 grudnia 2021 r. nabyli na podstawie art. 15e ust. 9 Ustawy o CIT prawo do odliczenia nieodliczonych w danym roku kosztów, zachowają to prawo również po tym dniu. Inaczej mówiąc - skutkiem wprowadzenia tego przepisu jest to, że pomimo uchylenia art. 15e od 2022 r. podatnicy zachowują prawo do odliczenia nieodliczonych w poprzednich latach wydatków.
Analizując powyższe regulacje należy zwrócić szczególną uwagę na przepis art. 15e ust. 9 Ustawy o CIT, stanowiący podstawę prawną do odliczenia kosztów podlegających limitowaniu w danym roku, w kolejnych latach podatkowych. Regulacja ta ma następujące brzmienie: „kwota kosztów, o których mowa w ust. 1, nieodliczona w danym roku podatkowym podlega odliczeniu w kolejnych 5 latach podatkowych, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 1-8 i 10-15 oraz (podkreślenie Spółki) w ramach obowiązujących w danym roku limitów wynikających z tych przepisów.”
Zatem zgodnie z literalnym brzmieniem art. 15e ust. 9 Ustawy o CIT wydatki podlegające wyłączeniu z możliwości ich zaliczenia do kosztów podatkowych w danym roku na podstawie art. 15e ust. 1 Ustawy o CIT mogą zostać odliczone:
i.w 5 kolejno następujących po sobie latach podatkowych (określenie zakresu odliczenia);
ii.na zasadach określonych w art. 15e ust. 1-8 i 10-15 Ustawy o CIT (ustanowienie zasad
odliczenia);
jednak, co zostało jednoznacznie wyodrębnione przez Ustawodawcę poprzez zastosowanie spójnika „oraz”,
iii.w ramach obowiązujących w danym roku limitów wynikających z art. 15e ust. 1-8 i 10-15 Ustawy o CIT (wprowadzenie limitu odliczenia).
W rezultacie należy przyjąć, że art. 15e ust. 9 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do końca 2021 r. ma szerszy zakres uregulowania niż ten, wprowadzony przez Ustawodawcę w art. 60 ust. 1 Polskiego Ładu. Z literalnego brzmienia art. 60 ust. 1 Polskiego Ładu wynika bowiem, że kontynuacja prawa do odliczenia nieodliczonych wcześniej kosztów przysługuje podatnikom:
i.„w zakresie - (jak wskazano powyżej zakresem, o którym mowa w tym przepisie, jest horyzont czasowy prawa do odliczenia nieodliczonych wcześniej kosztów, czyli 5 kolejno następujących po sobie lat podatkowych) i
ii.na zasadach określonych w tym przepisie (jak wskazano powyżej przez zasady należy rozumieć zasady określone w art. 15e ust. 1-8 i 10-16 Ustawy o CIT).”
Brak jest w art. 60 ust. 1 Polskiego Ładu jakiegokolwiek odniesienia do limitów takiego odliczenia - które to limity zostały jednoznacznie wyodrębnione przez Ustawodawcę w art. 15e ust. 9 Ustawy o CIT od zasad takiego odliczenia poprzez zastosowanie spójnika „oraz”.
Brak odniesienia w art. 60 ust. 1 Polskiego Ładu do limitów odliczenia należy zatem uznać za celowy zabieg Ustawodawcy, który prowadzi do konkluzji, że celem Ustawodawcy było uchylenie limitu odliczalności kosztów począwszy od 2022 r.
W świetle powyższego, opisane w stanie faktycznym koszty poniesione przez Spółkę w latach 2020 oraz 2021 i wyłączone przez Wnioskodawcę w tych latach z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15e ust. 1 w związku z art. 15e ust. 12 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do końca 2021 r., mogą zostać w całości (jednorazowo) rozpoznane jako koszty uzyskania przychodów w 2022 r - bez konieczności stosowania jakichkolwiek limitów w tym zakresie.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.
W myśl art. 15e ust. 1 ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.):
Podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:
1.usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
2.wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
3.przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze
- poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j ust. 2, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.
Zgodnie z art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.):
Ilekroć jest mowa o podmiotach powiązanych – oznacza to:
a.podmioty, z których jeden podmiot wywiera znaczący wpływ na co najmniej jeden inny podmiot, lub
b.podmioty, na które wywiera znaczący wpływ:
– ten sam inny podmiot lub
– małżonek, krewny lub powinowaty do drugiego stopnia osoby fizycznej wywierającej znaczący wpływ na co najmniej jeden podmiot, lub
c.spółkę niemającą osobowości prawnej i jej wspólników, lub
d.podatnika i jego zagraniczny zakład, a w przypadku podatkowej grupy kapitałowej – spółkę kapitałową wchodzącą w jej skład i jej zagraniczny zakład.
Na podstawie art. 15e ust. 9 ustawy o CIT:
Kwota kosztów, o których mowa w ust. 1, nieodliczona w danym roku podatkowym podlega odliczeniu w kolejnych 5 latach podatkowych, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 1-8 i 10-15 oraz w ramach obowiązujących w danym roku limitów wynikających z tych przepisów.
Zgodnie z art. 15e ust. 12 ustawy o CIT:
Przepis ust. 1 stosuje się do nadwyżki wartości kosztów wskazanych w tym przepisie, z wyłączeniem kosztów, o których mowa w ust. 11, przekraczającej w roku podatkowym łącznie kwotę 3 000 000 zł. Jeżeli rok podatkowy podatnika jest dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, kwotę tego progu oblicza się, mnożąc kwotę 250 000 zł przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika.
Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że w latach 2020-2021 Spółka nabywała usługi o charakterze niematerialnym od podmiotów powiązanych z Wnioskodawcą, tj. podmiotów wypełniających definicję podmiotów powiązanych zawartą w art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT. Podmioty te były rezydentami podatkowymi w Polsce. Prawo do zaliczenia powyższych kosztów do kosztów uzyskania przychodów Spółki było ograniczone na podstawie art. 15e ust. 1 ustawy o CIT. W rezultacie część opisanych kosztów („Nadwyżka kosztów”) została przez Wnioskodawcę w latach 2020 i 2021 wyłączona dla celów podatkowych z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15e ust. 1 w związku z art. 15e ust. 12 ustawy o CIT - w brzmieniu obowiązującym do końca 2021 r.
Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest kwestia ustalenia, czy Nadwyżka kosztów poniesiona przez Spółkę w latach 2020 oraz 2021 i wyłączona przez Wnioskodawcę w tych latach z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15e ust. 1 w związku z art. 15e ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawych w brzmieniu obowiązującym do końca 2021 r., może zostać w 2022 r. w całości rozpoznana jako koszt uzyskania przychodów.
Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności wskazać należy, że ustawą z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r. poz. 2105, dalej: „Ustawa Nowelizująca”), zgodnie z art. 2 pkt 30 ww. ustawy z dniem 1 stycznia 2022 r. uchylony został przepis art. 15e.
Oznacza to, że art. 15e ustawy o CIT, limitujący wysokość kosztów uzyskania przychodów ponoszonych przez podatnika na nabycie określonych usług lub praw niematerialnych z 1 stycznia 2022 r. zostaje uchylony, jednak przepisy definiujące to rozwiązanie zostają odpowiednio włączone do regulacji art. 24ca ust. 2 ustawy o CIT.
Zgodnie z art. 24ca ust. 2 ustawy o CIT:
Dla celów obliczenia straty oraz udziału dochodów w przychodach, o których mowa w ust. 1, nie uwzględnia się:
1.zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów, w tym poprzez odpisy amortyzacyjne, kosztów wynikających z nabycia, wytworzenia lub ulepszenia środków trwałych;
2.przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio lub pośrednio związanych z tymi przychodami odpowiednio osiągniętych albo poniesionych w związku z transakcją, jeżeli:
a.cena lub sposób określenia ceny przedmiotu transakcji wynika z przepisów ustaw lub wydanych na ich podstawie aktów normatywnych oraz
b.podatnik w roku podatkowym poniósł stratę ze źródła przychodów innych niż z zysków kapitałowych z transakcji, o której mowa w lit. a, albo osiągnął udział dochodów ze źródła przychodów innych niż z zysków kapitałowych w przychodach innych niż z zysków kapitałowych wynikający z takiej transakcji w wysokości nie większej niż 1%, przy czym obliczenia straty i udziału dochodów w przychodach dokonuje się odrębnie dla transakcji tego samego rodzaju.
W myśl art. 60 ust. 1 Ustawy Nowelizującej:
Podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych, którzy przed końcem roku podatkowego rozpoczętego przed dniem 1 stycznia 2022 r. nabyli prawo do odliczenia kosztów na podstawie art. 15e ust. 9 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu dotychczasowym, zachowują prawo do tego odliczenia po dniu 31 grudnia 2021 r., w zakresie i na zasadach określonych w tym przepisie.
Z powyższego wynika, że podatnicy, którzy przed końcem roku podatkowego rozpoczętego przed dniem 1 stycznia 2022 r. nabyli prawo do odliczenia kosztów na podstawie art. 15e ust. 9, zachowują uprawnienie do odliczenia w zakresie i na zasadach określonych w tym przepisie (tj. w kolejnych 5 latach podatkowych w ramach obowiązujących w danym roku limitów).
Podatnik, ustalając w roku 2022 prawo do odliczenia kosztów uprzednio wyłączonych na podstawie art. 15e ustawy o CIT, ustala limit odliczenia, przypadający na dany rok, zgodnie z zasadami określonymi w tym przepisie. Innymi słowy, dla celów ustalenia limitu warunkującego prawo do odliczenia należy, zgodnie z art. 60 ust. 1 Ustawy Nowelizującej, przyjmować założenie, że art. 15e ustawy o CIT nadal jest stosowany.
Dotyczy to jednakże wyłącznie zasad ustalania limitu odliczeń dla tych podatników, którzy przed końcem roku podatkowego rozpoczętego przed 1 stycznia 2022 r. nabyli prawo do odliczenia kosztów na podstawie art. 15e ust. 9 ustawy o CIT, który odsyła m.in. do art. 15e ust. 12 ustawy o CIT.
W ramach tak ustalonego limitu Wnioskodawca może odliczyć kwoty kosztów limitowanych nieodliczonych w poprzednich latach podatkowych.
W świetle powyższego koszty poniesione przez Spółkę w latach 2020 oraz 2021 i wyłączone przez Wnioskodawcę w tych latach z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15e ust. 1 w związku z art. 15e ust. 12 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do końca 2021 r., nie mogą zostać w całości (jednorazowo) rozpoznane jako koszty uzyskania przychodów w 2022 r.
Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).