Zgodnie z art. 9 ust. 1 u.p.d.o.f. opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 6 tej ustawy:

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. Zgodnie z tym przepisem za pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową:

Natomiast zgodnie z art. 5b ust. 1 ww. ustawy z zakresu przedmiotowego pozarolniczej działalności gospodarczej wykluczone zostały czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

Z powyższych przepisów wynika, że aby dane przychody zostały zaliczone do źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, muszą być łącznie spełnione trzy podstawowe warunki:

Na gruncie art. 14 ust. 2 pkt 11 u.p.d.o.f. przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Ww. przepis koreluje z brzmieniem art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., dotyczącym źródła przychodu, jakim jest najem prywatny, w taki sposób, że wyklucza z tego katalogu składniki majątku związane z działalnością gospodarczą.

W myśl art. 6 ust. 1a u.o.z.p.d. opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym. Dla ustalenia wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tych tytułów stosuje się przepisy art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym.

Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 4 u.o.z.p.d. ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 8,5% przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a, do kwoty 100 000 zł. Natomiast od nadwyżki ponad tę kwotę ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 12,5% przychodów. Ta sama regulacja ma zastosowanie również do przychodów, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 11 u.p.d.o.f. (najem składników należących do majątku działalności gospodarczej).

Obecnie warunkiem skorzystania z ryczałtowej formy opodatkowania dla przychodów uzyskiwanych z najmu prywatnego nie jest już złożenie pisemnego oświadczenia o wyborze opodatkowania w tej formie na dany rok podatkowy, bowiem w związku z nowelizacją przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, od 2022 roku co do zasady przychody z najmu prywatnego podlegają automatycznie opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest właściwa kwalifikacja uzyskiwanego przychodu z najmu do określonego źródła przychodów – czy uzyskane przychody z najmu nieruchomości należy traktować jako przychody z majątku osobistego, tj. zaliczyć je do przychodów z najmu prywatnego (art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f.), czy też do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.).

W orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się, że działalność gospodarcza jest zjawiskiem – ciągiem zdarzeń faktycznych – o charakterze obiektywnym, a więc dla uzasadnionej oceny co do jej zaistnienia podstawowego lub przesądzającego znaczenia nie może mieć tylko formalne oświadczenie konkretnego podmiotu, że działalność gospodarczą prowadzi lub jej nie prowadzi albo też, że uległa ona zawieszeniu. Ustalenie zatem, że działania podatnika spełniają obiektywne kryteria uznania ich za aktywność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f., wyklucza możliwość zaliczenia uzyskanego w związku z tym przychodu do źródła z art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego brak jest podstaw kwalifikowania do pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. podejmowanych przez podatników czynności mieszczących się w zwykłym zarządzie własnym majątkiem, tzn. mających na celu prawidłowe gospodarowanie tym majątkiem i zaspokajanie potrzeb rodziny. Jak wskazał NSA w wyroku z 11 października 2016 r., sygn. akt II FSK 2245/14:

W związku z powyższym dla rozstrzygnięcia, czy dla opodatkowania najmu nieruchomości przez Wnioskodawcę właściwa jest stawka podatku wynikająca z u.o.z.p.d., czy z u.p.d.o.f., kluczowe jest ustalenie charakteru najmu. A mianowicie chodzi tu o określenie, czy przychody z najmu są przychodami z działalności gospodarczej, czy stanowią przychód z innego źródła. Zatem w każdym przypadku o właściwej kwalifikacji przychodu zadecydować musi całokształt ustaleń faktycznych, w tym dotyczących zjawisk poprzedzających i towarzyszących działaniom podatnika.

Co prawda Wnioskodawca korzystał i obecnie nadal korzysta z opodatkowania działalności gospodarczej na zasadach przewidzianych w u.o.z.p.d. – w związku z czym nie będzie dotyczyć go problem ustalenia właściwej stawki dla opodatkowania przychodów z najmu – bowiem ta będzie taka sama zarówno w przypadku opodatkowania przychodów z najmu jako ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, jak i ze źródła, o którym mowa w pkt 6 tego przepisu. Przytoczona wcześniej regulacja z art. 12 ust. 1 pkt 4 u.o.z.p.d. ma bowiem zastosowanie zarówno do przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a (najem prywatny), jak i do przychodów, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 11 (najem w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej).

Jednakże prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie najmu, mimo iż była to jedynie dodatkowa działalność dla Wnioskodawcy, wiązało się z licznymi formalnościami i koniecznością ciągłego planowania i zarządzania, a zamierzając w przyszłości dokonać jej zamknięcia – Wnioskodawca nie chciał się dłużej zajmować najmem w sposób profesjonalny. Najem ma jedynie stanowić dla Wnioskodawcy dodatkowe źródło zabezpieczenia finansowego na okres emerytury.

W kontekście omawianej sprawy warto, w ocenie Wnioskodawcy, zwrócić uwagę na odpowiedź z dnia 17 grudnia 2014 r. podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów na interpelację nr 29455 w sprawie opodatkowania umów najmu i dzierżawy. Z odpowiedzi tej wynika, że:

Wnioskodawca, w jego opinii, wystarczająco przedstawił opis zaistniałego stanu faktycznego, który świadczy o tym, że prowadzonego najmu nie można wiązać z działalnością gospodarczą. Jak wcześniej Wnioskodawca podkreślał – przedmiotowy najem nie ma obecnie z pewnością charakteru „zorganizowanego” czy ściśle „planowanego”, nie są również przez niego świadczone dodatkowe usługi (jak np. sprzątania czy zarządzania nieruchomością), a także nie posługuje i nie będzie posługiwał się on w celu prowadzenia wynajmu pomocą innych osób poprzez np. ich zatrudnienie.

W tym miejscu wskazać należy na Uchwałę NSA z 24 maja 2021 r., II FPS 1/21, gdzie wskazano:

Z uchwały tej wynika zatem, że to sami podatnicy powinni decydować, czy wynajmowana nieruchomość należy do majątku osobistego, czy też firmowego.

Powyższe potwierdzane jest również w wydawanych interpretacjach indywidualnych. Przykładowo, w interpretacji z dnia 22 czerwca 2021 r., w której przedmiot wniosku również stanowiło stwierdzenie, czy przychody z najmu krótkoterminowego mogą być traktowane jako najem prywatny, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, potwierdzając stanowisko Wnioskodawcy, wskazał:

Jednocześnie Wnioskodawca pragnie podkreślić, że jego zdaniem czynności mieszczące się w zwykłym zarządzie własnym majątkiem, tzn. mające na celu prawidłowe gospodarowanie tym majątkiem nie dają podstawy ich kwalifikowania do pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f.

Jego zdaniem działań z zachowaniem – normalnych w takich przypadkach – reguł gospodarności nie należy zatem z gruntu utożsamiać z działalnością gospodarczą. W efekcie działania podatnika, w stosunku do stanowiących jego własność składników majątkowych (mienia nieruchomego), wykazują cechy zorganizowania i ciągłości w rozumieniu art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. tylko wówczas, gdy podejmowane przez niego czynności, związane z zagospodarowaniem tego mienia i jego rozporządzaniem, będą istotnie odbiegały od powszechnie przyjętego wykonywania prawa własności.

W ocenie Wnioskodawcy przywołane wyżej przepisy wskazują więc na to, iż co do zasady przychody winny być przypisywane do tego ze źródeł, którego opis w sposób bardziej szczegółowy odpowiada sposobowi jego powstania, chyba że ustawa nakazuje zaliczenie ich do przychodów z innego źródła. W przeciwnym wypadku powołane wyżej regulacje byłyby zbędne.

Nie sposób pominąć również faktu, iż przedmiotowe Lokale Wnioskodawca pierwotnie nabył wraz z małżonką do ich wspólnego majątku, co świadczy o tym, że nieruchomości te nie zostały nabyte z zamiarem wykorzystywania ich w prowadzonej działalności gospodarczej. W ocenie Wnioskodawcy potwierdza to, iż nie można nieruchomości tych nierozerwalnie wiązać z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, co pozwala na wykorzystywanie ich w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

W związku z powyższą argumentacją, zdaniem Wnioskodawcy, opisany w ramach zaistniałego stanu faktycznego najem nieruchomości, odbywa się w ramach majątku prywatnego (osobistego) Wnioskodawcy bez znamion charakterystycznych dla działalności gospodarczej, a co za tym idzie stanowi źródło przychodów określone w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f.

W konsekwencji ww. przychody z najmu podlegają opodatkowaniu na zasadach wynikających z u.o.z.p.d., na podstawie art. 6 ust. 1a tej ustawy.

Powyższa argumentacja, w ocenie Wnioskodawcy, znajdzie również zastosowanie w odniesieniu do drugiego zadanego pytania. Przede wszystkim planowany zakup lokalu użytkowego zostanie dokonany przez Wnioskodawcę jako osobę prywatną, a nie jako przedsiębiorcę. Ponadto najem tejże nieruchomości ma na celu tylko i wyłącznie stworzenie dodatkowego źródła zabezpieczenia na okres emerytury i będzie przez Wnioskodawcę traktowany jako inwestycja prywatna na przyszłość. Uzyskiwane przychody w żaden sposób nie będą przeznaczane przez Wnioskodawcę na prowadzoną działalność gospodarczą.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Ponadto wskazuję, że powołane we wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedstawionej przez Pana kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, stwierdzam, że – moim zdaniem – teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w tym postępowaniu.

W odniesieniu do powołanej przez Pana interpretacji stwierdzam, że zapadła ona w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego tę interpretację.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).