Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

11 września 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 11 października 2025 r. (data wpływu 17 października 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, czynnym podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych z rezydencją podatkową w Polsce.

Spółka zawarła umowy leasingu operacyjnego, których przedmiotem są samochody osobowe wykorzystywane do celów mieszanych (do celów działalności gospodarczej jak i do celów prywatnych). W ramach wspomnianych umów Spółka zobowiązana jest zapłacić firmie leasingowej (dalej jako: „Finansujący”) wynagrodzenie oraz inne świadczenia pieniężne (opłata wstępna i raty leasingowe) wynikające z umów a Finansujący zobowiązał się oddać samochody osobowe Wnioskodawcy do używania przez czas oznaczony Umowy zostały zawarte na czas oznaczony (...), stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji przedmiotu leasingu, a suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej przedmiotu leasingu. Umowy te w świetle art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”) spełniają więc podatkową definicję leasingu operacyjnego z ustawy o CIT.

Wnioskodawca rozlicza opłaty związane z zawartym leasingiem operacyjnym w czasie, poprzez miesięczne ujmowanie rat leasingowych w kosztach podatkowych w okresie trwania umów leasingowych. Raty zawartych umów leasingu operacyjnego dzielą się na część kapitałową oraz część odsetkową. Odpisów amortyzacyjnych przedmiotu leasingu dokonuje Finansujący.

W polisach ubezpieczeniowych dotyczących przedmiotu leasingu jako ubezpieczony wskazany jest Finansujący (tj. właściciel przedmiotu leasingu).

W trakcie trwania jednej z zawartych umów leasingowych nastąpiła szkoda całkowita przedmiotu umowy.

Finansujący otrzymał od ubezpieczyciela odszkodowanie oraz dokonał sprzedaży uszkodzonego samochodu i otrzymał z tego tytułu dodatkowe środki, które zostały zaliczone na poczet rozliczenia zobowiązań leasingowych Spółki wobec Finansującego.

Po rozliczeniu wartości kapitału pozostałego do spłaty z odszkodowaniem i kwotą ze sprzedaży samochodu, powstała nadwyżka na rzecz Korzystającego. Nie została ona jednak zwrócona na konto bankowe Korzystającego, lecz, podobnie jak odszkodowanie i kwota wynikająca ze sprzedaży, nadwyżka ta została rozliczona (skompensowana) przez Finansującego z pozostałymi wymagalnymi ratami leasingowymi wynikającymi z pozostałych umów leasingowych.

Wnioskodawca oświadcza, że niniejszym wnioskiem objęty jest stan faktyczny dotyczący elementu odszkodowania i wartość kwoty ze sprzedaży przedmiotu leasingu, ponieważ wcześniej Spółka wystąpiła z wnioskiem o interpretację dotyczącym oceny skutków podatkowych jedynie elementu nadwyżki wynikającej z rozliczenia odszkodowania i sprzedaży samochodu.

Pytania

1) Czy Spółka powinna rozpoznać jako przychód podatkowy na gruncie art. 12 ust. 1 ustawy o CIT wartość odszkodowania i wartość kwoty ze sprzedaży przedmiotu leasingu, które nie zostały zwrócone na konto bankowe Korzystającego, a rozliczone przez Finansującego z pozostałymi zobowiązaniami Spółki z tytułu zakończonej przedwcześnie umowy leasingowej, tj. wymagalnymi ratami i innymi opłatami leasingowymi dotyczącymi tego leasingu?

2) Czy Spółka może zaliczyć do kosztów podatkowych wartość rat kapitałowych i innych opłat leasingowych potrąconych przez leasingodawcę z powyższym odszkodowaniem i wartością kwoty ze sprzedaży przedmiotu leasingu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka powinna rozpoznać jako przychód podatkowy na gruncie art. 12 ust. 1 ustawy o CIT wartość odszkodowania i wartość kwoty ze sprzedaży przedmiotu leasingu, które nie zostały zwrócone na konto bankowe Korzystającego, a rozliczone przez Finansującego z pozostałymi zobowiązaniami Spółki z tytułu umowy leasingowej, tj. wymagalnymi rata i innymi opłatami leasingowymi.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodem są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Natomiast zgodnie z ust. 3 tego przepisu, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, (...) uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Z kolei art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT stanowi, że do przychodów nie zalicza się: otrzymanych kwot stanowiących zwrot wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów albo zwrotu nakładów.

W piśmiennictwie i judykaturze przychód podatkowy identyfikowany jest z trwałym przysporzeniem majątkowym zwiększającym wartość aktywów (zob. R Małecki, M. Mazurkiewicz, CIT. Podatki i rachunkowość - komentarz do art. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Jeśli zatem kwota odszkodowania nie trafiła do leasingobiorcy, a jedynie zmniejszyła jego zobowiązanie (poprzez zaliczenie go na poczet wymagalnych rat i innych opłat leasingowych), powstaje pytanie, czy Spółka jako leasingobiorca faktycznie „otrzymała” świadczenie w rozumieniu ustawy.

W orzecznictwie i interpretacjach przyjmuje się, że jeżeli odszkodowanie za szkodę całkowitą zostało zaliczone na poczet zobowiązań leasingobiorcy, to stanowi jego przychód podatkowy - jako świadczenie nieodpłatne lub ekwiwalentne zmniejszające zobowiązanie.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych i orzeczeniach sądowych. Przykładowo, w interpretacji z 15 września 2022 r., Znak: 0114-KDIP2-2.4011.533.2022.2.ASK Dyrektor KIS stwierdził, że jeżeli na skutek wypadku następuje utrata przedmiotu leasingu, to leasingobiorca powinien zaliczyć do przychodów kwotę otrzymanego odszkodowania - jako odszkodowania za szkody dotyczące składnika majątku związanego z prowadzoną działalnością: otrzymana (...) kwota odszkodowania (...) podlega zaliczeniu do przychodów, jako otrzymane odszkodowanie za szkodę dotyczącą składnika majątku związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Podobne stanowisko w odniesieniu do otrzymanego odszkodowania od ubezpieczyciela zajął Dyrektor KIS w interpretacji z dnia 26 listopada 2021 r., Znak: 0111-KDIB1- 2.4010.408.2021.1.AKW: „kwotę otrzymywaną przez Wnioskodawcę z tytułu odszkodowania od ubezpieczyciela, będącego wykonaniem świadczenia z umowy ubezpieczenia, należy traktować jako przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.” Zatem, w ocenie Wnioskodawcy zaliczenie wartości odszkodowania na poczet wymagalnych zobowiązań leasingobiorcy wobec leasingodawcy należy traktować jako przysporzenie majątkowe, stanowiące przychód z działalności gospodarczej na gruncie art. 12 ust. 1 ustawy o CIT.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka może zaliczyć do kosztów podatkowych wartość rat kapitałowych i innych opłat z tytułu leasingu rozliczonych przez Finansującego z odszkodowaniem i wartością kwoty ze sprzedaży przedmiotu leasingu na podstawie art. 15 ust 1. ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z kolei zgodnie z art. 17b ustawy o CIT opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią (...) koszt uzyskania przychodów korzystającego (...) jeżeli: 1) umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości; 2) umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony; 3) suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu. Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, w pierwszej kolejności konieczne jest, aby został on poniesiony przez podatnika. Ustawa o CIT nie definiuje pojęcia „poniesienie”. Natomiast zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym w doktrynie i orzecznictwie (Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 grudnia 2019 r. sygn. akt II FSK 367/18): „Przez „poniesienie” kosztu należy w takim wypadku rozumieć zarówno poniesienie wydatku, jak i zakwalifikowanie faktycznie zrealizowanego odpisu lub innego zmniejszenia aktywów lub zwiększenia strat (...), przez „poniesienie kosztu” należy rozumieć pokrycie kosztów z własnych zasobów majątkowych podatnika. Koszt będzie uznany za poniesiony, o ile nastąpiło uszczuplenie w majątku podatnika poprzez zmniejszenie jego aktywów lub zwiększenie pasywów.” W literaturze przyjmuje się, że „poniesienie kosztu” w rozumieniu ustawy jest świadomym, celowym działaniem podatnika. Polega na faktycznym i definitywnym przesunięciu określonej wartości z jego majątku do majątku innego podmiotu. W szczególności, może mieć postać wydatkowania środków pieniężnych bądź przekazania innych wartości majątkowych, a także potrącenia (kompensaty) (por. przykładową interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 13 marca 2023 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.58.2023.1.IZ). W stanie faktycznym przedstawionym przez Wnioskodawcę, leasingodawca, zamiast dokonać przelewu odszkodowania na rzecz Spółki jako korzystającego z przedmiotu leasingu, potrącił tę kwotę o wymagalne wierzytelności z tytułu rat leasingowych. Tym samym zostało spłacone zobowiązanie Spółki. W rezultacie, w świetle przytoczonego orzecznictwa można uznać, że doszło do „poczynienia” wydatku przez Spółkę. Dokonanie potrącenia wzajemnych wierzytelności (kompensata) niewątpliwie prowadzi do faktycznego poniesienia wydatków, gdyż jego skutkiem jest uregulowanie ciążącego na Spółce stosunku zobowiązaniowego długu. Taki sam skutek miałoby bowiem rozwiązanie, w którym otrzymane odszkodowanie zostałoby wypłacone bezpośrednio na rzecz Spółki, która następnie z tych środków uregulowałaby swoje wymagalne zobowiązanie z tytułu zawartej umowy leasingu. Przepisy ustawy o CIT nie odnoszą się w sposób bezpośredni do rozliczenia rat leasingowych w sytuacji, gdy przedmiot leasingu zostanie utracony (tu: na skutek szkody całkowitej). Należy zatem zastosować zasady ogólne, zgodnie z którymi kosztem uzyskania przychodów mogą być te wydatki, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wydatki, o których mowa w pytaniu, nie zostały wyłączone z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ustawy o CIT. Ponadto należy uznać, że wydatki te mają na celu zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Wydatki te są bowiem opłatami leasingowymi za samochody, które wykorzystywane przez Spółkę w działalności gospodarczej. Obowiązek poniesienia tych wydatków wynika z zawartej umowy leasingu, a brak zapłaty wiązałby się z negatywnymi konsekwencjami po stronie leasingobiorcy. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w stanowiskach organów podatkowych - por. przykładową interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 19 kwietnia 2012 r., Znak: ILPB4/423-18/12-2/DS.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z 709¹ ustawy z 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 1071 ze zm.):

Przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

W myśl art. 709⁵ tej ustawy:

§ 1. Finansujący powinien wydać korzystającemu rzecz w takim stanie, w jakim znajdowała się ona w chwili wydania finansującemu przez zbywcę.

    § 2. Finansujący nie odpowiada wobec korzystającego za przydatność rzeczy do umówionego użytku.

§ 3. Finansujący obowiązany jest wydać korzystającemu razem z rzeczą odpis umowy ze zbywcą lub odpisy innych posiadanych dokumentów dotyczących tej umowy, w szczególności odpis dokumentu gwarancyjnego co do jakości rzeczy, otrzymanego od zbywcy lub producenta.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 287 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) nie zawiera definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

Przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Literalna wykładnia powołanego przepisu prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Do przychodów podatkowych podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe.

Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika lub zmniejsza jego zobowiązania w sposób trwały, a nie tymczasowy. Owa definitywność w zakresie środków pieniężnych definiowana powinna być przez pryzmat możliwości swobodnego nimi dysponowania. W ocenie organu przysporzenie w postaci otrzymania przez podatnika środków pieniężnych zostać może uznane za przychód w podatku dochodowym od osób prawnych, o ile łącznie zostaną spełnione poniższe warunki:

-przysporzenie to ma charakter definitywny, powodujący w sposób trwały zwiększenie wartości aktywów podatnika lub też zmniejszenie wysokości jego zobowiązań oraz

-podatnik może rozporządzać otrzymanymi środkami jak własnymi.

Przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, o ile nie została wyłączona z przychodów podatkowych, na podstawie art. 12 ust. 4 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT:

Do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Należy przy tym podkreślić, że cytowany przepis odnosi się wyłącznie do poniesionych i zwróconych podatnikowi wydatków niezaliczonych z mocy art. 16 tej ustawy do kosztów uzyskania przychodów. Aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii „innych wydatków”, o których mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, konieczne jest, by „wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów” w rozumieniu przepisu art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz by wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi. Przy czym wydatek poniesiony powinien być odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc „wydatek zwrócony” to ten sam, a nie taki sam wydatek, który został poniesiony.

Natomiast zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodu pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) – jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

-został właściwie udokumentowany,

-nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Państwa wątpliwości budzi kwestia, czy Spółka powinna rozpoznać jako przychód podatkowy na gruncie art. 12 ust. 1 ustawy o CIT wartość odszkodowania i wartość kwoty ze sprzedaży przedmiotu leasingu, które nie zostały zwrócone na konto bankowe Korzystającego, a rozliczone przez Finansującego z pozostałymi zobowiązaniami Spółki z tytułu zakończonej przedwcześnie umowy leasingowej, tj. wymagalnymi ratami i innymi opłatami leasingowymi dotyczącymi tego leasingu oraz czy Spółka może zaliczyć do kosztów podatkowych wartość rat kapitałowych i innych opłat leasingowych potrąconych przez leasingodawcę z powyższym odszkodowaniem i wartością kwoty ze sprzedaży przedmiotu leasingu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości wskazać należy, że z opisu sprawy wynika, że zawarli Państwo z Finansującym umowy leasingu operacyjnego, których przedmiotem są samochody osobowe, w polisach ubezpieczeniowych dotyczących przedmiotu leasingu jako ubezpieczony wskazany jest Finansujący (tj. właściciel przedmiotu leasingu). W trakcie trwania jednej z zawartych umów leasingowych nastąpiła szkoda całkowita przedmiotu umowy.

Z powyższego wynika że zarówno właścicielem przedmiotu leasingu jak i ubezpieczającym przez cały okres trwania umowy jest Finansujący, tym samym środki pieniężne otrzymane przez Finansującego jako odszkodowanie jak również kwota uzyskana ze sprzedaży uszkodzonego samochodu, które zostały przeznaczone na poczet rozliczenia pozostałych zobowiązań leasingowych Korzystającego wobec Finansującego należne były Finansującemu. Wypłata ubezpieczenia w sytuacji utraty przedmiotu leasingu (np. zniszczenia) stanowi zabezpieczenie interesów Finansującego, które ma zrównoważyć utratę korzyści finansowych uzyskiwanych dzięki własności danej rzeczy i pobieraniu z tego tytułu pożytków.

W analizowanej sprawie nie ponieśli Państwo wydatków na zapłatę pozostałych zobowiązań wynikających z umowy leasingu, zobowiązania te zostały rozliczone przez Finansującego z przysługującą mu kwotą z odszkodowania oraz kwotą ze sprzedaży pojazdu, zatem wydatek ten nie został przez Państwa poniesiony, czyli pokryty z zasobów majątkowych Spółki.

Zatem środki pieniężne otrzymane przez Finansującego jako odszkodowanie jak również kwota uzyskana ze sprzedaży uszkodzonego samochodu, które zostały przeznaczone na poczet rozliczenia pozostałych zobowiązań leasingowych nie stanowią dla Państwa Spółki przychodu ani też kosztów uzyskania przychodów, bowiem jak wskazano powyżej nie ponieśli Państwo ekonomicznego ciężaru zapłaty pozostałych zobowiązań leasingowych gdyż kwota ubezpieczenia oraz wartość kwoty ze sprzedaży przedmiotu leasingu pokryła całość wymagalnych należności.

Nie można również mówić, iż są to wydatki zwrócone, o których mowa w art. 12 ust 4 pkt 6a, bowiem w przypadku pozostałych zobowiązań leasingowych, które zostały rozliczone kwotą pochodzącą z odszkodowania wypłaconego Finansującemu lub ze sprzedaży samochodu, którego właścicielem jest Finansujący, nie stanowią zwrotu wydatku poniesionego przez Państwa Spółkę. Zauważyć należy, że otrzymane odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia jest realizacją świadczenia wynikającego z postanowień umowy ubezpieczenia, której beneficjentem był Finansujący.

Mając na uwadze powyższe nie mogą Państwo zaliczyć do przychodów wartości odszkodowania i wartości kwoty ze sprzedaży przedmiotu leasingu otrzymanych przez Finansującego i rozliczonych przez niego z pozostałymi zobowiązaniami Państwa Spółki, jak również nie mogą Państwo zaliczyć tych wartości do kosztów uzyskania przychodów.

Tym samym Państwa stanowisko jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz orzeczeń sądów administracyjnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-    Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-    Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

-   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

  -   w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

  -    w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.