Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 sierpnia 2025 r., wpłynął Państwa wniosek z 4 sierpnia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej m.in. w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 15 września 2025 r. (wpływ do organu 17 września 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Korzystając z przygotowywanej infrastruktury do gier rekreacyjnych, w ramach spółki z o.o., które będą odbywać się w sposób niehazardowy, co wynika z zapisów ustawy o grach hazardowych (Dz.U. z 2019 roku, poz. 847 z późniejszymi zmianami), występuje o interpretacje podatkowe w trzech zakresach, jako zdarzenia przyszłe:

1) podatku od towaru i usług (VAT),

2) podatku CIT,

3) podatku od gier hazardowych.

Wszystkie trzy interpretacje odnoszą się do opisanej poniżej sytuacji:

Spółka z o.o. chcąc organizować gry karciane w pokera, rozgrywanego w formule niehazardowej, bez gwarantowanych nagród rzeczowych i pieniężnych, będzie pobierać od graczy kaucje za udostępnione żetony do gry.

Kaucja ma charakter zabezpieczający i będzie zwracana graczom na okaziciela w momencie rozliczenia zwrotu żetonów lub pozostawienia ich w grze w zależności od ich ilości lub momentu rezygnacji przez gracza z dalszej gry.

Wpłacając kaucję na okaziciela za otrzymane żetony do gry (zarówno w formule turnieju wielostolikowego, jak i gier jednostolikowych, tzw. czasowych) nie dochodzi do sytuacji przychodu.

Zwrot kaucji na okaziciela, przypisanej do ilości zwracanych żetonów lub pozostawionych w grze (by nie przerywać gry pozostałych uczestników turnieju) a także momentu rezygnacji z gry przez gracza, nie stanowi rozchodu i nie podlega opodatkowaniu. Jest to tylko zwrot kaucji na okaziciela.

Kaucja sama w sobie nie stanowi przychodu ani rozchodu, nie wywołuje więc skutków podatkowych zarówno w zakresie podatku od towaru i usług (VAT), podatku CIT, jak i w zakresie ustawy o grach hazardowych.

Wpłacający kaucję gracze dokonują tylko wpłaty gwarancyjnej, zabezpieczenia finansowego otrzymanych przedmiotów (żetonów) do gry. Z kaucji potrącany jest tzw. rejk, to jest kwota od 10 do 20% wartości kaucji przy grach wielostolikowych, jako bilet wstępu, lub rejku przy grach jednostolikowych do 5%. Bilet taki (rejk) jest już przychodem i jest ewidencjonowany na kasie fiskalnej i podlega podatkowi VAT a potem podatkowi CIT i będzie tak rozliczny przez spółkę z o.o. Kwota z biletów (rejku) nie podlega zwrotowi graczom i pomniejsza zwracaną kaucję na okaziciela. Pozostała część kaucji, od 80 do 95% jest niefiskalna i nie stanowi ona przychodu ani rozchodu i jest pobierana od gracza i zwracana graczowi na okaziciela.

W przypadku użycia jej jako kwoty gwarancyjnej (przy niezwróceniu żetonów, ich zagubieniu, itp.) fakt ten podlega zaksięgowaniu na zasadach dotyczących użycia kaucji jako odszkodowania i kaucja nie jest już w tym zakresie zwracana graczowi.

W wypadku gier jednostolikowych (czasowych ) gracz otrzymuje zwrot kaucji na okaziciela w wymiarze 1:1 od ilości zwróconych żetonów objętych kaucją, które gracz zwraca bezpośrednio po zakończeniu swojej gry Klubowi. Spółka pobierając tzw. rejk (jako kwota biletu) odprowadza od niego podatek 8% VAT.

Wysokość podatku VAT wynika z interpretacji ogólnej Ministra Finansów dotyczącej zajęć i gier rekreacyjnych z dnia 2 grudnia 2014 roku, nr PT1/033/32/354/LJU/14, potwierdzonej później w interpretacjach wydawanych przez Dyrektorów Izb Skarbowych na terenie RP.

Cena biletu zależy od rodzaju gier i wysokości kaucji wpłacanych przez graczy za ilości pobranych żetonów i korzystanie z infrastruktury klubowej. Po odliczeniu z kaucji wartości biletu (rejku) jej pozostała wartość będzie zwracana graczom za żetony, na okaziciela, jak opisano powyżej. Kwestią istotną jest kwestia gry w pokera, jako gry niehazardowej. Taką sytuację potwierdza najnowsza interpretacja w tym zakresie z dnia 29 lipca 2025 roku, znak pisma: 0111-KDBI3-3.4019.15.2025.7.AW UNP: 2700698 wydana osobie fizycznej. Wynika z niej, że ustawa o grach hazardowych określa w sposób ścisły warunki kwalifikacji gry jako hazardowej lub niehazardowej czyli rekreacyjnej.

W odniesieniu do ustawowego pojęcia gier hazardowych sformułowano definicję zakresową wymieniając cztery grupy uznawanych przez prawodawcę za hazardowe, jedną z nich są gry w karty. Jednakże do przyjęcia gry w karty za grę hazardową konieczne jest spełnienie dwóch warunków ustawowych:

1) wymienienie rodzaju gry w katalogu zamkniętym gier hazardowych w karty (black jack, baccarat i poker) oraz

2) gra musi być rozgrywana o nagrody pieniężne lub rzeczowe (rozdz. 1 art. 2 p. 5a Ustawy o grach hazardowych).

Gry które ma organizować spółka z o.o. nie wypełniają drugiego z tych warunków ustawowych, tj. nie ma w nich elementu nagród rzeczowych ani pieniężnych. W związku z tym gra ma tylko charakter niehazardowy, a kaucje nie stanowią wartości finansowej w zrozumieniu przychodów czy też rozchodów finansowych, a sama opłata za bilet do gry (rejk) jest wykazywana jako przychód i podlega pod opodatkowanie VAT oraz podatek dochodowy CIT.

W grze nie ma przewidzianych żadnych nagród, zarówno gwarantowanych, jak i niegwarantowanych. Gra jest pozbawiona tych elementów całkowicie. Nie będzie żadnych nagród, ani rzeczowych ani pieniężnych, co wynika z rygorów gry kwalifikowanej jako gra niehazardowa, zgodnie z brzmieniem samej ustawy, jak i licznych komentarzach do niej.

Zwraca na to uwagę m.in. (…) (w Ustawa o grach hazardowych, Komentarz, Wolters Kluwer, Warszawa 2019, komentarz do art. 1 ustawy, omawiając sytuację braku nagród: „Gry nie będą grami hazardowymi [grami w karty] w zrozumieniu ustawy o grach hazardowych (t.j. Dz.U. z 2025 poz. 595)”). Gry karciane, jako gry rekreacyjne czyli pozbawione gwarantowanych nagród rzeczowych i pieniężnych, nie stanowią już gry hazardowej, w zrozumieniu Ustawy o grach hazardowych, i nie są wymieniane w ustawie hazardowej jako niedozwolone lub dozwolone tylko po uzyskaniu koncesji na gry hazardowe lub po zatwierdzeniu Regulaminu gry przez Ministra Finansów. Zgodnie z zasadą, że to co nie jest prawnie zakazane jest dozwolone. W związku z faktem, że nie ma nagród, bo kaucja na okaziciela nie stanowi nagrody, nie dochodzi do konieczności naliczania podatku od wygranych na podstawie Ustawy o grach hazardowych.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 15 września 2025 r. wskazali Państwo, m.in. że:

„Spółka z o.o. chcąc organizować gry karciane w pokera …” Zdanie to, jak i cała treść wniosku odnosi się do naszej Spółki X Sp. z o.o. KRS numer (…).

Pytanie

Czy w związku ze zwrotem graczom kaucji za żetony, nie trzeba naliczać podatku CIT z części kaucji, która nie stanowi ani przychodu ani rozchodu i jest rozliczna w tej części jako zwrot na okaziciela?

(pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 15 września 2025 r.)

W związku z pobieraniem przez X Spółkę z o. o. kaucji na okaziciela, będącej gwarancją, zabezpieczeniem dla otrzymywanych przez graczy żetonów do gry, a następnie kaucją na okaziciela zwracaną graczom przy rozliczeniu zwrotu żetonów. Kaucja na okaziciela pełni swoją rolę kaucji do momentu zakończenia gry przez gracza i jej zwrot nie jest opodatkowany podatkiem CIT.

Kaucja na okaziciela nie stanowi przychodu ani rozchodu, w związku z tym nie wytwarza sytuacji w której należy naliczać od niej podatek CIT, ponieważ cała kwota zwracanej kaucji na okaziciela nie jest elementem fiskalnym i kaucja nie jest ujęta w ustawie o CIT jako wartość opodatkowana.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r., poz. 278 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”):

Przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT stanowi, że:

Przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 3 ustawy o CIT:

Za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Literalna wykładnia powołanych powyżej przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe.

W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik powinien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, a więc takie którymi może on rozporządzać jak właściciel.

Ponadto, opierając się na orzecznictwie, jak i wypowiedziach przedstawicieli doktryny prawa podatkowego stwierdzić należy, że do powstania przychodu podatkowego konieczne jest, aby kumulatywnie wystąpiły poniższe przesłanki:

1) dane przysporzenie ostatecznie, trwale i definitywnie powiększa majątek podatnika;

2) podatnik może danym przysporzeniem swobodnie dysponować, oraz

3) przysporzenie nie znajduje się na liście wyłączeń przewidzianych w ustawie o CIT.

Natomiast z treści art. 12 ust. 3a ustawy o CIT wynika, że:

Za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1) wystawienia faktury albo

2) uregulowania należności.

W świetle ww. przepisu, o powstaniu przychodu podatkowego decyduje zaistnienie najwcześniejszego momentu w nim wyznaczonego, a więc dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi. Jeżeli jednak podatnik przed tym dniem wystawił fakturę lub otrzymał należność to przychód powstaje w tym dniu.

Jednocześnie, zgodnie z przepisem art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT:

Do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Należy mieć na uwadze, iż norma z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT dotyczy przysporzeń niepodatkowych, które w sposób enumeratywny zostały przez ustawodawcę wskazane w ust. 4 art. 12 ww. ustawy („do przychodów nie zalicza się”). W przypadku zarachowania należności na poczet przyszłych dostaw, nie będą one stanowiły przychodu podatkowego. Co więcej, istotą powołanego uregulowania jest zapobieżenie sytuacji, gdy otrzymywane środki pieniężne, aczkolwiek należne, z uwagi na zobowiązanie do wykonania usługi/dostarczenia towaru w przyszłych okresach sprawozdawczych, nie staną się definitywne. Do czasu zatem wykonania usługi/dostarczenia towaru podatnik nie ma pewności, iż dana należność ma charakter definitywny (bezzwrotny).

Użyte w art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych sformułowanie „pobrane wpłaty lub zarachowane należności”, odnosi się do pobranych przedpłat i zaliczek na poczet dostaw towarów i usług, których wykonanie jest odroczone w czasie i dopiero po realizacji łączącej strony umowy wystąpi przychód podatkowy rzutujący na podstawę opodatkowania.

Z wniosku wynika, że Spółka z o.o. chcąc organizować gry karciane w pokera, rozgrywanego w formule niehazardowej, bez gwarantowanych nagród rzeczowych i pieniężnych, będzie pobierać od graczy kaucje za udostępnione żetony do gry. Kaucja ma charakter zabezpieczający i będzie zwracana graczom na okaziciela w momencie rozliczenia zwrotu żetonów lub pozostawienia ich w grze w zależności od ich ilości lub momentu rezygnacji przez gracza z dalszej gry. Wpłacając kaucję na okaziciela za otrzymane żetony do gry (zarówno w formule turnieju wielostolikowego, jak i gier jednostolikowych, tzw. czasowych) nie dochodzi do sytuacji przychodu. Zwrot kaucji na okaziciela, przypisanej do ilości zwracanych żetonów lub pozostawionych w grze (by nie przerywać gry pozostałych uczestników turnieju) a także momentu rezygnacji z gry przez gracza, nie stanowi rozchodu i nie podlega opodatkowaniu. Jest to tylko zwrot kaucji na okaziciela. Kaucja sama w sobie nie stanowi przychodu ani rozchodu, nie wywołuje więc skutków podatkowych zarówno w zakresie podatku od towaru i usług (VAT), podatku CIT, jak i w zakresie ustawy o grach hazardowych.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy w związku ze zwrotem graczom kaucji za żetony, nie trzeba naliczać podatku CIT z części kaucji, która nie stanowi ani przychodu ani rozchodu i jest rozliczna w tej części jako zwrot na okaziciela.

Według Słownika Języka Polskiego PWN, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005 r. – termin kaucja oznacza sumę pieniężną złożoną jako gwarancję dotrzymania zobowiązania; zastaw; zabezpieczenie.

Słownik języka polskiego W. Doroszewskiego definiuje kaucję jako sumę pieniężną złożoną jako rękojmię dotrzymania umowy i stanowiącą odszkodowanie w razie niedotrzymania umowy; zastaw, zabezpieczenie, gwarancja.

Z przytoczonych definicji wynika, że cechą charakterystyczną kaucji jest to, że może zostać ona wykorzystana tylko w ściśle określonym przypadku, tj. w razie niedopełnienia zobowiązania. Ustanowienie kaucji ma zatem charakter gwarancyjny, zabezpieczający, co oznacza, że kaucja jest ustanowiona na wypadek, gdyby strona umowy, która złożyła kaucję, nie wywiązała się z niej. Wówczas druga strona umowy może zaspokoić się ze złożonej kaucji. Co do zasady kaucja nie jest zaliczana na poczet ceny i podlega zwrotowi po wykonaniu umowy.

Z istoty zabezpieczającego charakteru kaucji wynika, iż nie ma ona natury świadczenia definitywnego. Jest ona świadczeniem zwrotnym.

Zatem zwrot graczom kaucji za żetony, z części kaucji rozliczanej przez Państwa Spółkę jako zwrot na okaziciela jest podatkowo obojętny i nie powoduje powstania przysporzenia majątkowego, a w konsekwencji powstania przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z wniosku bowiem jednoznacznie wynika, że kaucja ma charakter zabezpieczający i będzie zwracana graczom na okaziciela w momencie rozliczenia zwrotu żetonów lub pozostawienia ich w grze w zależności od ich ilości lub momentu rezygnacji przez gracza z dalszej gry.

Kaucja, która nie jest zapłatą za wykonanie świadczenia, jest neutralna podatkowo, tzn. nie jest ani ani przychodem, ani kosztem, aż do wystąpienia okoliczności, które uprawniają wierzyciela do zatrzymania kaucji.

Podsumowując, na gruncie przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego oraz przywołanych przepisów prawa, zwrot kaucji graczom za żetony z części kaucji rozliczanej przez Państwo jako zwrot na okaziciela, jest dla Państwa podatkowo obojętny i nie generuje po Państwa stronie przychodów podatkowych w podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem, Państwa stanowisko w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Ponadto organ informuje, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem tj. w zakresie dot. pytania oznaczonego we wniosku nr 1 oraz nr 3 zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·    Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·     Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności, będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·      Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·     w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.