Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 sierpnia 2025 r. za pośrednictwem e-Doręczeń wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy prawidłowe jest Państwa postępowanie, polegające na tym, że w związku z inwestowaniem w obligacje zerokuponowe, do przychodów, o których mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, zaliczają Państwo wyłącznie kwoty dyskonta.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, na którym ciąży w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy (tj. podlega obowiązkowi podatkowemu w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania).

Wnioskodawca działa w branży usług (...). (…)

W wyniku działalności gospodarczej Wnioskodawca wypracowuje nadwyżki finansowe w postaci środków pieniężnych. W ramach racjonalnej gospodarki finansowej, m.in. dla zachowania ekonomicznej wartości środków pieniężnych, o których mowa w poprzednim zdaniu i ochrony przed spadkiem ich siły nabywczej, Wnioskodawca nabył bezpieczne instrumenty finansowe w postaci obligacji zerokuponowych. Również w przyszłości Wnioskodawca planuje nabywanie obligacji zerokuponowych.

Obligacje zerokuponowe są dla Wnioskodawcy narzędziem dyscypliny płynności i przewidywalnego zwrotu: pomagają zsynchronizować gotówkę z kalendarzem wydatków, zdywersyfikować ryzyko wobec depozytów bankowych i — przy odpowiednio dobranej zapadalności — poprawić wynik przy zachowaniu niskiego profilu ryzyka. Przy właściwych limitach i kontroli duration to rozsądny „core” portfela nadwyżek operacyjnych. Wnioskodawca inwestuje w obligacje zerokuponowe z następujących powodów: (…).

W przypadku Wnioskodawcy zerokuponowe obligacje to narzędzie dyscypliny płynności i przewidywalnego zwrotu, dające często lepszy „pick-up” nad depozytami, z prostą obsługą księgową i dobrą akceptowalnością regulacyjną — pod warunkiem kontroli duration i jakości emitenta.

Wnioskodawca nabył i będzie nabywał w przyszłości w ramach ich emisji, na rynku pierwotnym. Wnioskodawca nie nabywa obligacji na rynku wtórnym, tj. inaczej niż w ramach programu emisji i nie dokonuje ich zbycia przed dniem wykupu. Nabywając obligacje Wnioskodawca uwzględnia dzień wykupu określony w warunkach emisji obligacji i w żadnym razie nie planuje zbywać, ani faktycznie nie zbywa obligacji przed dniem wykupu. Podkreślić należy, że Wnioskodawca nie prowadzi działalności w zakresie obrotu obligacjami, a nabywając bezpieczne instrumenty finansowe w postaci obligacji działa wyłącznie w celu ochrony środków przed inflacją i spadkiem ich realnej siły nabywczej.

Zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o rachunkowości Wnioskodawca klasyfikuje obligacje jako inwestycje krótkoterminowe. Na dzień bilansowy zakupione i posiadane obligacje są wykazywane jako krótkoterminowe aktywa finansowe. Przychody z obligacji (dyskonto) są prezentowane na koncie przychody finansowe.

Pytanie

Czy prawidłowe jest postępowanie Wnioskodawcy, polegające na tym, że w związku z inwestowaniem w obligacje zerokuponowe, do przychodów, o których mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, zalicza on wyłącznie kwoty dyskonta?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest jego postępowanie, polegające na tym, że w związku z inwestowaniem w obligacje zerokuponowe, do przychodów, o których mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, zalicza on wyłącznie kwoty dyskonta.

Zgodnie z art. 28j ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, opodatkowaniu ryczałtem może podlegać podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, jeżeli mniej niż 50% przychodów z działalności osiągniętych w poprzednim roku podatkowym, liczonych z uwzględnieniem kwoty należnego podatku od towarów i usług, pochodzi:

a)z wierzytelności,

b)z odsetek i pożytków od wszelkiego rodzaju pożyczek,

c)z części odsetkowej raty leasingowej,

d)z poręczeń i gwarancji,

e)z praw autorskich lub praw własności przemysłowej, w tym z tytułu zbycia tych praw,

f)ze zbycia i realizacji praw z instrumentów finansowych,

g)z transakcji z podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 - w przypadku gdy w związku z tymi transakcjami nie jest wytwarzana wartość dodana pod względem ekonomicznym lub wartość ta jest znikoma.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, instrumentami finansowymi w rozumieniu ustawy są papiery wartościowe.

Z kolei, zgodnie z art. 3 pkt 1 lit. a tej ustawy, papiery wartościowe to akcje, prawa poboru w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2024 r. poz. 18 i 96), prawa do akcji, warranty subskrypcyjne, kwity depozytowe, obligacje, listy zastawne, certyfikaty inwestycyjne, bankowe prawa pochodne w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz. U. z 2023 r. poz. 2488) i inne zbywalne papiery wartościowe, w tym inkorporujące prawa majątkowe odpowiadające prawom wynikającym z akcji lub z zaciągnięcia długu, wyemitowane na podstawie właściwych przepisów prawa polskiego lub obcego.

Z powyższego wynika, że inwestowanie w obligacje może wiązać się z uzyskiwaniem przychodów, o których mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. f) ustawy o CIT, tj. przychodów ze zbycia i realizacji praw z instrumentów finansowych. Jednocześnie charakter obligacji i możliwych do uzyskania z nich przychodów wyklucza zaliczenie ich do jakiejkolwiek innej kategorii przychodów wskazanych w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a-e) oraz lit. g) ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o obligacjach, obligacja jest papierem wartościowym emitowanym w serii, w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji, zwanego dalej "obligatariuszem", i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia.

Zgodnie z powyższą definicją legalną obligacja jest papierem wartościowym emitowanym w serii (przez co rozumie się obligacje reprezentujące prawa majątkowe podzielone na określoną liczbę równych jednostek), nieposiadającym formy dokumentu, w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji (tj. obligatariusza) i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia mającego charakter pieniężny lub niepieniężny. Innymi słowy, obligacja jest dłużnym papierem wartościowym, gdyż wynika z niego, że emitent ma dług względem obligatariusza (ergo jest dłużnikiem), któremu natomiast przysługuje wierzytelność względem emitenta obligacji (ergo jest wierzycielem). Stąd też konstrukcja prawna obligacji została ukształtowana na bazie (w formule) stosunku zobowiązaniowego (obligacyjnego) między emitentem jako dłużnikiem a obligatariuszem jako wierzycielem. Tym samym obligację należy postrzegać przez pryzmat stosunków zobowiązaniowych, a nie prawnorzeczowych, albowiem wystawca obligacji (jako papieru wartościowego), emitent, z chwilą dojścia emisji obligacji do skutku, tj. z momentem dokonania zapisu na rachunku papierów wartościowych lub w ewidencji prowadzonej przez agenta emisji, w istocie kreuje stosunek zobowiązaniowy, którego drugą stroną jest obligatariusz, chociaż prawa majątkowe wynikające ze wspomnianego stosunku zobowiązaniowego są ucieleśnione w nośniku elektronicznym. Dlatego należy stwierdzić, że z obligacji wynika stosunek zobowiązaniowy, na mocy którego emitent zobowiązuje się do spełnienia oznaczonego świadczenia (mającego pieniężny lub niepieniężny charakter) względem obligatariusza.

Katalog świadczeń emitenta na rzecz właściciela obligacji jest otwarty. Świadczenie mające charakter pieniężny obejmuje należność główną (tj. wykup obligacji po cenie nominalnej) lub należności uboczne (tj. zapłata odsetek) albo dyskonto (tj. różnicę między wartością nominalną obligacji a niższą ceną emisyjną).

Ze względu na oprocentowanie obligacje dzielimy na:

a)obligacje o stałym oprocentowaniu;

b)obligacje o zmiennym oprocentowaniu;

c)obligacje indeksowane;

d)obligacje zerokuponowe.

Bez względu jednak na podział każda obligacja ma dwa stałe elementy: należność główną oraz należność uboczną. Obligacja zerokuponowa to taka, w której nie występuje oprocentowanie. Obligatariusz otrzymuje w terminie wykupu sumę równą wartości nominalnej. Taka obligacja sprzedawana jest poniżej wartości nominalnej. W takiej sytuacji stosowany jest termin: „sprzedaż z dyskontem”. To właśnie dyskonto stanowi należność uboczną.

Należność główna z kolei zawsze pochodzi z wpłaty inwestora. Co więcej, od samego początku ta należność główna ma charakter zwrotny. Należność główna, w odróżnieniu od należności ubocznej, nie stanowi wynagrodzenia inwestora za „udostępnienie kapitału”. W konsekwencji, obligacje jako dłużne papiery wartościowe wykazują duże podobieństwo do pożyczek, spełniając tożsamą funkcję w obrocie gospodarczym (tj. stosowane są jako instrument służący pozyskiwaniu finansowania), gdzie emitent papieru wartościowego postrzegany jest jako „pożyczkobiorca”, a obligatariusz jako „pożyczkodawca”. W przypadku obligacji zerokuponowych należność główna będzie stanowiła zwrot kwoty zapłaconej przez inwestora, natomiast należnością uboczną będzie zapłacona inwestorowi kwota dyskonta.

Zgodnie z art. 28j ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, opodatkowaniu ryczałtem może podlegać podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, jeżeli mniej niż 50% przychodów z działalności … (…). Kluczowym zatem w interpretacji tego przepisu jest zdefiniowanie pojęcia „przychód”.

Ustawa o CIT nie zawiera definicji legalnej przychodu, ale wyznacza zakres przychodów opodatkowanych tym podatkiem. Wymienia rodzaje przychodów, moment ich powstania, a także wyłączenia przedmiotowe z katalogu przychodów. Jako zasadę, ustawa o CIT przyjmuje, iż przychodem są otrzymane pieniądze, wartości pieniężne i inne świadczenia wymienione w ustawie (art. 12 ust. 1 ustawy o CIT).

Definicja przychodu została natomiast wykształcona w orzecznictwie sądowym, w którym utrwaliło się, że przychód podatkowy to – co do zasady – każde trwałe (definitywne), bezzwrotne i wymierne przysporzenie majątkowe po stronie podatnika (zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów), którym podatnik może rozporządzać jak właściciel.

W orzecznictwie skonstruowany został również „test przychodu” według poniższych warunków:

1.Definitywność / bezzwrotność

Przychodem nie jest świadczenie (wpływ), które ma charakter zwrotny lub warunkowy.

Kaucje, zaliczki czy środki powierzone – dopóki są zwrotne – nie stanowią przychodu; przychód powstaje dopiero, gdy stają się należne i definitywne (np. kaucja zatrzymana).

2.Wymierność i władztwo „jak właściciel”

Przysporzenie musi dać się wycenić i faktycznie powiększać majątek podatnika, tak aby podatnik mógł nim rozporządzać jak właściciel. NSA posługuje się wprost tym kryterium.

3.„Należność” (memoriał)

Sądy podkreślają pierwszeństwo przychodów należnych (art. 12 ust. 3 CIT); wyjątki (np. odsetki) są interpretowane ściśle jako odejście od zasady memoriału.

4.Zmniejszenie pasywów = przychód

Do przychodu prowadzi nie tylko dopływ aktywów, ale także definitywne zmniejszenie zobowiązań (np. umorzenie). Szczegółowe rozstrzygnięcia co do momentu i zakresu są różnicowane kazuistycznie.

Przychodem na gruncie ustawy o CIT będzie zatem takie przysporzenie majątkowe, które albo zwiększa aktywa podatnika, lub zmniejsza pasywa. Skoro zwracany przy wykupie kapitał (należność główna) nie zwiększa majątku podatnika – jest tylko zwrotem wcześniej wydatkowanej kwoty – to nie stanowi przysporzenia. Przysporzeniem jest wyłącznie należność uboczna (dyskonto).

Ustawodawca wprost rozróżnia w art. 28j ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT:

-lit. b – „odsetki i pożytki od wszelkiego rodzaju pożyczek” (a zatem bez kwoty głównej), oraz

-lit. f – „ze zbycia i realizacji praw z instrumentów finansowych”.

Trudno byłoby przyjąć, że ten sam ustawodawca dla dłużnych instrumentów finansowych (obligacji) chciał nagle wliczać do „przychodów pasywnych” kwotę główną, skoro dla pożyczek (ekonomicznie równoważnych) wyraźnie wyłączył kapitał. To narusza zasadę spójności systemowej i prowadzi do nieracjonalnej asymetrii między długiem „umownym” (pożyczka) i długiem „papierowym” (obligacja). W wielu wydawanych interpretacjach w innych sprawach Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej podkreślał, że ekonomicznie obligacje są ekwiwalentem finansowania dłużnego (pożyczki) – więc przychodem jest odsetkowa część świadczenia (dyskonto).

Celem ustanowienia progu 50% w art. 28j ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT jest odsianie spółek żyjących z pasywnych rent, a nie karanie zarządzania płynnością. Gdy spółka lokuje środki pochodzące z jej własnej działalności gospodarczej w obligacje, przyjęcie „brutto nominalnej” kwoty wykupu sztucznie pompuje „przychody pasywne” – chociaż realny „yield” to wyłącznie dyskonto (często ułamkowe w relacji do przepływu kapitału). To uderza w sens przepisu i prowadzi do eliminacji z estońskiego CIT firm prowadzących normalną działalność operacyjną, które tylko konserwatywnie lokują nadwyżki. W objaśnieniach MF o ryczałcie akcentowano faktyczne wspieranie przedsiębiorczości, a nie penalizację polityki gotówkowej.

Estoński CIT skrajnie „przybliża” się do rachunkowości. Ustawa o rachunkowości definiuje przychody i zyski jako uprawdopodobnione powstanie w okresie sprawozdawczym korzyści ekonomicznych, o wiarygodnie określonej wartości, w formie zwiększenia wartości aktywów, albo zmniejszenia wartości zobowiązań, które doprowadzą do wzrostu kapitału własnego lub zmniejszenia jego niedoboru w inny sposób niż wniesienie środków przez udziałowców lub właścicieli – a więc znów przysporzenia, nie zwroty kapitału (art. 3 ust. 1 pkt 30 ustawy o rachunkowości).

W rachunkowości przychodem z obligacji zerokuponowych jest amortyzacja dyskonta (metodą efektywnej stopy procentowej), a wpływ nominalny przy wykupie jest przepływem finansowym i rozliczeniem aktywa, nie przychodem.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy wyłącznie kwestii objętych zakresem zadanego przez Państwa pytania. Zatem inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 28j ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 2878 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”):

Opodatkowaniu ryczałtem może podlegać podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, jeżeli spełnia m.in. łącznie następujące warunki mniej niż 50% przychodów z działalności osiągniętych w poprzednim roku podatkowym, liczonych z uwzględnieniem kwoty należnego podatku od towarów i usług, pochodzi:

a)z wierzytelności,

b)z odsetek i pożytków od wszelkiego rodzaju pożyczek,

c)z części odsetkowej raty leasingowej,

d)z poręczeń i gwarancji,

e)z praw autorskich lub praw własności przemysłowej, w tym z tytułu zbycia tych praw,

f)ze zbycia i realizacji praw z instrumentów finansowych,

g)z transakcji z podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 - w przypadku gdy w związku z tymi transakcjami nie jest wytwarzana wartość dodana pod względem ekonomicznym lub wartość ta jest znikoma.

Jak stanowi art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 722 ze zm.):

Instrumentami finansowymi w rozumieniu ustawy są papiery wartościowe.

Zgodnie z art. 3 pkt 1 lit. a ustawy o obrocie instrumentami finansowymi:

Ilekroć w ustawie jest mowa o papierach wartościowych - rozumie się przez to akcje, prawa poboru w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz.U. z 2024 r. poz. 18 i 96), prawa do akcji, warranty subskrypcyjne, kwity depozytowe, obligacje, listy zastawne, certyfikaty inwestycyjne, bankowe prawa pochodne w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz.U. z 2023 r. poz. 2488) i inne zbywalne papiery wartościowe, w tym inkorporujące prawa majątkowe odpowiadające prawom wynikającym z akcji lub z zaciągnięcia długu, wyemitowane na podstawie właściwych przepisów prawa polskiego lub obcego.

Zatem, obligacje stanowią papiery wartościowe będące instrumentami finansowymi.

Należy zauważyć, że podatnik, aby móc wybrać formę opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek jest zobowiązany łącznie spełnić wszystkie warunki określone w powołanym wyżej przepisie art. 28j ust. 1 ustawy o CIT. Przy czym warunki te podatnik musi spełniać w każdym okresie korzystania z tej formy opodatkowania.

Wskazane w art. 28j ust. 1 pkt 2 ustawy CIT, warunki dotyczące struktury przychodów mają w zamierzeniu ograniczać możliwość korzystania z nowej formy opodatkowania tym podmiotom, które nie prowadzą aktywnej działalności gospodarczej, a swoje dochody opierają na pasywnych źródłach przychodów.

Należy wskazać, że główną funkcją wprowadzania do obrotu papierów dłużnych jest pozyskanie kapitału przez emitenta i odpowiednie ulokowanie nadwyżek finansowych przez nabywającego. Innymi słowy, emisja dłużnych papierów wartościowych stanowi jedną z metod pozyskiwania zewnętrznych źródeł finansowania działalności emitenta. Mogą mieć one różne podstawy prawne, a w związku z tym można wśród nich wyróżnić: weksle inwestycyjne, obligacje, bony komercyjne, bony handlowe, itd.

Analizując przypadek zbycia i realizacji praw z instrumentów finansowych, o których mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. f ustawy o CIT w odniesieniu do opisanych we wniosku obligacji zerokuponowych, zasadne jest powołanie przepisów ustawy z dnia 15 stycznia 2015 roku o obligacjach (t. j. Dz. U. z 2024 r., poz. 708 ze zm., dalej: „ustawa o obligacjach”).

Zgodnie z art. 2 ustawy o obligacjach:

Obligacje mogą emitować:

1)osoby prawne, w tym osoby prawne mające siedzibę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:

a)prowadzące działalność gospodarczą lub

b)utworzone wyłącznie w celu przeprowadzenia emisji obligacji,

2)osoby prawne upoważnione do emisji obligacji na podstawie odrębnych ustaw,

3)spółki komandytowo-akcyjne,

4)spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe oraz Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa,

5)gminy, powiaty oraz województwa, zwane dalej "jednostkami samorządu terytorialnego", a także związki tych jednostek oraz jednostki władz regionalnych lub lokalnych innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej,

6)instytucje finansowe, których członkiem jest Rzeczpospolita Polska lub Narodowy Bank Polski, lub przynajmniej jedno z państw należących do Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD), lub bank centralny takiego państwa, lub instytucje, z którymi Rzeczpospolita Polska zawarła umowy regulujące działalność takich instytucji na terenie Rzeczypospolitej Polskiej i zawierające stosowne postanowienia dotyczące emisji obligacji

-zwane dalej "emitentami".

W myśl art. 3 ustawy o obligacjach:

Przepisy ustawy nie mają zastosowania do obligacji emitowanych przez:

1)Skarb Państwa;

2)Narodowy Bank Polski.

Stosowanie do art. 4 ust. 1 ustawy o obligacjach:

Obligacja jest papierem wartościowym emitowanym w serii, w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji, zwanego dalej "obligatariuszem", i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia.

Z kolei stosownie do art. 13 ustawy o obligacjach:

Za zobowiązania wynikające z obligacji emitent odpowiada całym swoim majątkiem.

W myśl art. 17 ust. 1 ustawy o obligacjach:

Obligacje mogą być imienne albo na okaziciela.

W wyniku emisji obligacji emitent uzyskuje, często długoterminowe, źródło finansowania swojej działalności, nabywca zaś lokuje środki pieniężne w celu uzyskania korzyści o charakterze pieniężnym lub niepieniężnym. Istota tych papierów polega bowiem na tym, że emitent poprzez sprzedaż uzyskuje od nabywców określoną kwotę pieniężną, którą jest zobowiązany zwrócić w terminie oznaczonym na danym papierze wartościowym (w sposób i w terminach określonych w warunkach emisji) oraz zapłacić nabywcy papieru wartościowego, określoną kwotę dyskonta lub procent za korzystanie z pieniędzy.

Z opisu sprawy wynika, że działają Państwo w (...). W wyniku działalności gospodarczej wypracowują Państwo nadwyżki finansowe w postaci środków pieniężnych. W ramach racjonalnej gospodarki finansowej nabywają Państwo i planują nabywać w przyszłości bezpieczne instrumenty finansowe w postaci obligacji zerokuponowych na rynku pierwotnym, nie nabywają Państwo obligacji na rynku wtórnym, tj. inaczej niż w ramach programu emisji i nie dokonuje ich zbycia przed dniem wykupu. Nabywając obligacje uwzględniają Państwo dzień wykupu określony w warunkach emisji obligacji i w żadnym razie nie planuje zbywać, ani faktycznie nie zbywa obligacji przed dniem wykupu. Nie prowadzą Państwo działalności w zakresie obrotu obligacjami, a nabywając bezpieczne instrumenty finansowe w postaci obligacji działają wyłącznie w celu ochrony środków przed inflacją i spadkiem ich realnej siły nabywczej.

Przedmiot wniosku dotyczy ustalenia, czy do przychodów, o których mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, należy wliczać wyłącznie kwotę dyskonta.

Zgodnie z art. 28j ust. 1 ustawy o CIT, opodatkowaniu ryczałtem może podlegać podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, jeżeli spełnia łącznie warunki wymienione w tym przepisie. Jeden z nich, wymieniony w pkt 2, zawiera wymóg, aby mniej niż 50% przychodów z działalności osiągniętych w poprzednim roku podatkowym, liczonych z uwzględnieniem kwoty należnego podatku od towarów i usług, pochodziło ze ściśle wymienionych w tym przepisie tytułów, wśród których ustawodawca zawarł przychody ze zbycia i realizacji praw z instrumentów finansowych (pkt 2 lit. f).

Zgodnie z powołaną powyżej definicją zawartą w ustawie o obrocie instrumentami finansowymi - instrumentami finansowymi są papiery wartościowe. Do tej kategorii zaliczane są m.in. obligacje, co wynika z art. 3 pkt 1 lit. a ww. ustawy oraz art. 4 ust. 1 ustawy o obligacjach.

Jak wynika z treści wniosku, sformułowane przez Państwa wątpliwości dotyczą obligacji dyskontowych (zerokuponowych). „Obligacje o kuponie zerowym (coupon bonds) polegają na tym, że są od razu emitowane z dyskontem w stosunku do ich wartości nominalnej. Nabywca płaci więc za obligację jej wartość nominalną, pomniejszoną o należne w przyszłości oprocentowanie. Wartość nominalna podlega natomiast jednorazowej spłacie dopiero w momencie wykupu obligacji, kryjąc w sobie skapitalizowane oprocentowanie pod postacią dyskonta, które stanowi różnicę pomiędzy wartością nominalną a niższą od niej ceną emisyjną obligacji.” (Prawo papierów wartościowych. System Prawa Prywatnego. Tom 19; red. prof. dr hab. Andrzej Szumański, rok 2006).

Z powyższego wynika, że w momencie wykupu obligacji przez ich emitenta obligatariusz otrzymuje kwotę nominalną obligacji, która zawiera w sobie wynagrodzenie w postaci dyskonta.

W wyniku wykupu obligacji przez ich emitenta, dochodzi do realizacji praw z obligacji, tj. otrzymują Państwo wartość nominalną obligacji, której element stanowi dyskonto. Wobec powyższego, ustalając strukturę przychodów, o których mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, wśród których należy ująć też przychody wymienione w lit. f, powinni Państwo uwzględnić całą kwotę otrzymaną z tytułu realizacji prawa, jakim jest wierzytelność przysługująca Państwu jako obligatariuszowi wobec emitenta, wynikająca ze zobowiązania emitenta do wykupu obligacji w ustalonym terminie. Należy bowiem podkreślić, że w przepisie art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. f ustawodawca wyraźnie wskazuje na przychody osiągnięte ze zbycia i realizacji praw z instrumentów finansowych, a nie na dochody, czyli różnicę pomiędzy przychodami a kosztami.

Uzasadnienie Państwa dla uwzględnienia kwoty samego dyskonta nie znajduje więc potwierdzenia w wykładni literalnej, która tylko wyjątkowo może być pominięta i zastąpiona, np. wykładnią celowościową, przy czym Państwa argumenty również nie uzasadniają tego rodzaju wykładni. Ponadto nieuzasadnione jest również w przedmiotowej sprawie zrównanie obligacji z pożyczką, gdyż o ile obligacja w pewnych sytuacjach może być do pożyczki porównana, to pod względem prawnym nią nie jest, tym samym nie można w przedmiotowej sprawie zastosować analogicznego porównania do art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o CIT, stanowiącym, że przychodem w rozumieniu tego przepisu mogą być wyłącznie odsetki i inne pożytki od pożyczek (bez kwoty głównej).

Reasumując, Państwa stanowisko, że do przychodów, o których mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT należy wliczać wyłącznie kwotę dyskonta – należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-  w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-  w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.