Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

11 sierpnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 20 czerwca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Informacje o Wnioskodawcy:

Podstawowe informacje o A Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością.

A Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: „A”, „Wnioskodawca”) z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, która podlega w Rzeczypospolitej Polskiej opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Przedmiotem głównej działalności Wnioskodawcy jest (…).

Opis działalności Wnioskodawcy:

Wnioskodawca należy (…). Wnioskodawca jest (…). Ponadto, Wnioskodawca pełni funkcję (…). W ramach tej działalności (…).

Informacje o stronie transakcji:

Podstawowe informacje o B.

B (dalej jako: „Armator”) z siedzibą (…) należy (…). Świadczy usługi w zakresie (…). Armator, z siedzibą i miejscem faktycznego zarządu (…), nie jest podmiotem powiązanym z Wnioskodawcą zgodnie z przepisami ustawy o CIT.

Dane identyfikujące podmiot: (…)

Opis Transakcji:

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Wnioskodawca zawarł umowę z Armatorem, która reguluje usługę czarteru specjalistycznego statku do transportu (…) (dalej jako: „Usługa”). Podstawowym celem Usługi jest transport określonych towarów (np. …), między wskazywanymi przez Wnioskodawcę punktami załadunku i rozładunku, przy użyciu dostosowanego do specyfiki przewożonego towaru statku.

W ramach świadczonej Usługi Armator zobowiązuje się do:

·zapewnienia Statku, który będzie (…),

·zapewnienia załogi do obsługi Statku w czasie wykonywania Usługi,

·realizacji rejsów oraz zadań manewrowych zleconych mu przez Wnioskodawcę.

Jednocześnie Armator ma prawo:

·odmówić świadczenia Usługi, jeżeli kapitan uzna, że jest to zbyt ryzykowane z powodu zagrożenia dla bezpieczeństwa lub niekorzystnych warunków atmosferycznych,

·świadczyć Usługę przy użyciu innego statku, który będzie spełniał wymogi techniczne i inne konieczne do realizacji Usługi.

Wnioskodawca zobowiązuje się do dochowania należytej staranności przy zlecaniu rejsów i zadań manewrowych, aby zapewnić, że statek będzie wykonywał rejsy i przeładunki tylko pomiędzy i w bezpiecznych miejscach.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że nie dysponuje własnym personelem posiadającym uprawnienia i umiejętności do samodzielnego nawigowania statkiem.

W związku z zawartą umową, Wnioskodawca płaci wynagrodzenie należne Armatorowi z tytułu świadczonej Usługi (…) z góry, za każdy miesiąc kalendarzowy.

Armator zobowiązany jest do poniesienia kosztów:

(…).

Z kolei Wnioskodawca zobowiązany jest do poniesienia kosztów:

(…).

W ramach Usługi, przykładowo Armator wykonywał na zlecenie Wnioskodawcy rejsy na trasie (…). Co do zasady w ramach Usługi, Armator transportuje (…) do terminala, który jest wynajmowany przez Wnioskodawcę. Po dostarczeniu przez Armatora (…), Wnioskodawca podejmuje we własnym zakresie czynności związane z dystrybucją (…) do swoich klientów. W ramach Usługi nie dochodzi do sytuacji, w której Armator na zlecenie Wnioskodawcy dokonuje/będzie dokonywał wywozu ładunków przyjętych do przewozu w portach polskich.

Pytania

1. Czy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym należności płacone przez Wnioskodawcę Armatorowi z tytułu Usługi nie stanowią opłaty za prawo do korzystania z urządzenia przemysłowego, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT?

2. Czy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym należności wypłacane przez Wnioskodawcę Armatorowi z tytułu Usługi nie stanowią opłaty za wywóz towarów i pasażerów, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT, a tym samym na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek poboru podatku u źródła z tego tytułu?

3. Czy - w przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 za nieprawidłowe - należności płacone przez Wnioskodawcę Armatorowi z tytułu Usługi powinny zostać uznane za płatności wskazane w art. 8 umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania a w efekcie Wnioskodawca powinien być zwolniony z obowiązku pobrania podatku u źródła od tego wynagrodzenia pod warunkiem uzyskania certyfikatu rezydencji Armatora oraz jego oświadczenia, że posiada on miejsce faktycznego zarządu w państwie, którego certyfikat rezydencji przedstawi Wnioskodawcy gdyż należności te byłyby opodatkowane wyłącznie w kraju siedziby Armatora?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy:

W zakresie pytania nr 1:

W ocenie Wnioskodawcy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym należności płacone przez Wnioskodawcę Armatorowi z tytułu Usługi nie stanowią opłaty za prawo do korzystania z urządzenia przemysłowego, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

W zakresie pytania nr 2:

W ocenie Wnioskodawcy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym należności płacone przez Wnioskodawcę Armatorowi z tytułu Usługi nie stanowią opłaty za opłaty za wywóz towarów i pasażerów, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT, a tym samym na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek poboru podatku u źródła z tego tytułu.

Uzasadnienie w zakresie pytania nr 1:

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychody podatników, którzy nie posiadają siedziby ani zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z tytułu uzyskanych na terytorium Polski należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, podlegają opodatkowaniu w wysokości 20% przychodów.

Z kolei art. 21 ust. 2 ustawy o CIT stanowi, że przepisy art. 21 ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o zapobieganiu podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

W ocenie Wnioskodawcy, aby dany przychód podlegał opodatkowaniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, powinien być przychodem za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego. Oznacza to, że w odniesieniu do danego przychodu uzyskiwanego przez nierezydenta powinny być spełnione dwie przesłanki:

1)Płatnik należności użytkuje lub nabywa od podatnika prawo do użytkowania urządzenia.

2)Przedmiotem użytkowania lub prawa do użytkowania jest urządzenie przemysłowe.

Powyższe zostało przykładowo potwierdzone w interpretacji indywidualnej z 24 lipca 2024 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.290.2024.1.AW, w której organ stwierdził, że „brak choćby jednej z powyższych przesłanek powoduje, że przepis ten nie ma zastosowania”.

Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, że pojęcia „użytkowania” i „prawa do użytkowania” nie mają definicji legalnej w przepisach prawa podatkowego. W związku z tym, w ocenie Wnioskodawcy, należy odwołać się do interpretacji tych pojęć w orzecznictwie sądów administracyjnych oraz organów podatkowych. Pomimo braku jednolitej linii orzeczniczej, warto uwzględnić następujące poglądy:

·„powołany przepis (…) ma zatem zastosowanie do wszelkiego rodzaju należności płaconych za użytkowanie środków transportu. Dla jego zastosowania wystarczy ustalenie, że konkretna należność świadczona jest za prawo korzystania z cudzej rzeczy” (wyrok WSA w Gdańsku z 20 kwietnia 2022 r., sygn. I SA/Gd 1671/21, wyrok NSA z dnia 13 września 2013 r., sygn. akt II FSK 2671/11),

·„nie oznacza to (…), że użyte w tych przepisach określenie "użytkowanie" należy utożsamiać z instytucją użytkowania, o której mowa w art. 252 Kodeksu Cywilnego. Określenie to jest pojęciem szerszym, obejmującym wynajęcie, wydzierżawienie lub inne korzystanie z takiego urządzenia na podstawie zawartych w tym zakresie umów cywilnoprawnych” (Wyrok WSA w Poznaniu z 24 lutego 2011 r., sygn. I SA/Po 827/10),

·„bez wątpienia bowiem zamiarem ustawodawcy było opodatkowanie wszelkich korzyści uzyskiwanych z wynajmu, leasingu i innych praw do użytkowania określonych urządzeń przez podmioty zagraniczne w Polsce” (interpretacja 7 lipca 2022 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, Znak: 0111-KDIB1-2.4010.6.2022.2.DP).

W orzecznictwie wskazuje się, że konstrukcja ta jest zbliżona do leasingu, najmu lub dzierżawy. W związku z powyższym, Wnioskodawca uważa, że warunkiem uznania danej należności za należność z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT jest uzyskanie przez nabywcę prawa do korzystania z danego urządzenia, co oznacza wejście w rolę posiadacza/użytkownika tego urządzenia.

Analizując powyższe rozważania w kontekście przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że nabywana przez Wnioskodawcę Usługa nie spełnia przesłanek dla uznania jej za usługę leasingu, najmu lub dzierżawy. Usługa ta polega na transporcie towarów, w tym przypadku (…), z jednego miejsca do drugiego, wskazanego przez Wnioskodawcę. Usługę świadczy Armator, który korzysta ze statku obsługiwanego przez załogę zatrudnioną przez siebie.

Umowa najmu polega na tym, że wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania na czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić ustalony czynsz za jej używanie. Kluczową cechą umowy najmu jest to, że najemca uzyskuje prawo do korzystania z rzeczy, ale nie nabywa jej własności. Leasing, z kolei, jest umową, w ramach której leasingodawca oddaje leasingobiorcy rzecz do używania na czas określony w zamian za ustalone raty leasingowe. Leasingobiorca ma prawo do korzystania z rzeczy, ale również ponosi odpowiedzialność za jej utrzymanie i eksploatację. Cechą charakterystyczną dzierżawy jest natomiast to, że dzierżawca ma prawo do pobierania pożytków z przedmiotu dzierżawy.

W przedmiotowym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, żadne z powyższych zdarzeń nie ma miejsca. Wnioskodawca w szczególności nie przejmuje statku do używania ani do pobierania z niego pożytków. W szczególności, Wnioskodawca nie jest armatorem, nie posiada wyspecjalizowanej załogi, która byłaby w stanie obsługiwać statek ani nie planuje wykonywać na zlecenie innych podmiotów usługi transportu towarów z wykorzystaniem statku. W ramach Usługi Wnioskodawca nabywa jedynie możliwość przewiezienia towarów (…) pomiędzy określonymi portami. Przedmiotem umowy z Armatorem jest bowiem transport z wykorzystaniem statku a nie użyczenie/przejęcie do używania samego statku.

Umowa o świadczenie usługi transportu jest umową, w ramach której przewoźnik/armator zobowiązuje się do przewozu towarów lub osób z jednego miejsca do drugiego, a zleceniodawca zobowiązuje się do zapłaty ustalonego wynagrodzenia za wykonanie tej czynności. W przeciwieństwie do umowy najmu, w której wynajmujący oddaje najemcy środek transportu do samodzielnego użytkowania, umowa o świadczenie usługi transportu nie polega na przekazaniu kontroli nad środkiem transportu zleceniodawcy. W przypadku wynajmu, najemca ma pełną swobodę w zakresie użytkowania pojazdu, co wiąże się z jego odpowiedzialnością za wszelkie działania podejmowane w trakcie korzystania z wynajętego środka transportu. Natomiast w umowie transportowej to przewoźnik decyduje o sposobie wykonania usługi, co oznacza, że zleceniodawca nie ma wpływu na sposób realizacji transportu. Dodatkowo, umowa o świadczenie usługi transportu wiąże się z innymi obowiązkami i odpowiedzialnością, które nie występują w przypadku wynajmu. W szczególności to przewoźnik ponosi odpowiedzialność za utratę lub uszkodzenie towaru w trakcie transportu, co jest regulowane przepisami o odpowiedzialności przewoźnika. W przypadku wynajmu, odpowiedzialność za ewentualne szkody związane z użytkowaniem środka transportu spoczywa na najemcy.

W związku z powyższym, usługa transportu nie może być uznana za wynajem środka transportu, ponieważ różnią się one zarówno w zakresie praw i obowiązków stron, jak i w sposobie realizacji umowy. Umowa o świadczenie usługi transportu koncentruje się na wykonaniu usługi przewozu, podczas gdy umowa najmu dotyczy jedynie udostępnienia środka transportu do samodzielnego użytkowania.

Okoliczność świadczenia Usługi, jaką jest wskazanie konkretnego statku i jego specyfikacji technicznej, nie zmienia charakteru stosunku między stronami. Niezmiennie rolą Armatora jest transport określonego ładunku z punktu A do punktu B wskazanych przez Wnioskodawcę. (…)

Wnioskodawca zwraca uwagę, że różnica między należnością za prawo do użytkowania urządzenia a należnością, którą ponosi na rzecz Armatora, jest szczególnie wyraźna, gdy rozważa się cel transakcji. W przypadku opłat za prawo do użytkowania, celem gospodarczym ponoszenia opłat jest uzyskanie prawa do rozporządzania danym urządzeniem i wykorzystywania go na własne potrzeby z wykorzystaniem własnego personelu. Natomiast Wnioskodawca ponosi opłaty na rzecz Armatora w celu przetransportowania określonego towaru do określonego przez Wnioskodawcę miejsca.

Wnioskodawca, płacąc wynagrodzenie Armatorowi, nie nabywa prawa do korzystania z urządzenia, lecz korzysta z usługi transportowej, która jest realizowana przez profesjonalną załogę i odpowiednio przystosowany statek, co wyraźnie różni się od umowy leasingu, najmu czy dzierżawy.

W konsekwencji, w przypadku Usługi nie jest spełniona kluczowa przesłanka do uznania, że Armator uzyskuje od Wnioskodawcy płatność z tytułu uzyskanych na terytorium Polski należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego. Wynika bowiem z przedstawionej argumentacji, że płatność którą dokonuje Wnioskodawca na rzecz Armatora nie jest dokonywana za użytkowanie lub nabywanie prawa do użytkowania statku lecz z tytułu wykonywanej przez Armatora usługi transportowej.

Podobne stanowisko było wielokrotnie prezentowane przez organy podatkowe w wydawanych interpretacjach dotyczących usługi czarteru statku morskiego, gdzie uznawane było, że usługa czarteru statku nie jest tożsama z użytkowaniem lub uzyskiwaniem prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego (pismo z 17 października 2023 r., wydane przez: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, 0111-KDIB1-2.4010.345.2023.1.AK, pismo z 28 marca 2024 r., wydane przez: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, 0111-KDIB1-2.4010.43.2024.1.AK, pismo z 28 stycznia 2025 r., wydane przez: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, 0114-KDIP2-1.4010.694.2024.1.PP).

Skoro zatem w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie wchodzi w rolę posiadacza/użytkownika statku (w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z umową najmu/dzierżawy/leasingu) to przepis art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT nie znajdzie zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Wnioskodawcy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym należności płacone przez Wnioskodawcę Armatorowi z tytułu Usługi nie stanowią opłaty za prawo do korzystania z urządzenia przemysłowego, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Uzasadnienie w zakresie pytania nr 2:

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT, przychody podatników, którzy nie posiadają siedziby ani zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z tytułu uzyskanych na terytorium Polski należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych, podlegają opodatkowaniu w wysokości 10% przychodów.

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy o CIT osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że zakres treści art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT, reguluje jedynie wąski zakres transportu morskiego. Obejmuje on bowiem jedynie wywóz ładunków przyjętych do przewozu w portach polskich. Z językowej wykładni wynika, ze regulacja ta nie obejmuje transportu pomiędzy portami znajdującymi się poza terenem polskich obszarów morskich co ma miejsce w sprawie będącej przedmiotem niniejszego zapytania.

W ramach Usługi nie dochodzi do sytuacji, w której Armator na zlecenie Wnioskodawcy dokonuje/będzie dokonywał wywozu ładunków przyjętych do przewozu w portach polskich. W ocenie Wnioskodawcy nie można więc w przedmiotowej sprawie mówić o opłacie za wywóz ładunków lub pasażerów przyjętych do przewozu przez zagraniczne przedsiębiorstwo morskiej żeglugi handlowej w portach polskich (nawet jeśli zdarzyłoby się, że statki w ramach wykonywania usług będą dopływać również do portów polskich).

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28 stycznia 2025 r., 0114-KDIP2-1.4010.694.2024.1.PP.

Odnosząc powyższe rozważania do opisanego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w ocenie Wnioskodawcy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym należności płacone przez Wnioskodawcę Armatorowi z tytułu Usługi nie stanowią opłaty za wywóz towarów i pasażerów, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT, a tym samym na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek poboru podatku u źródła z tego tytułu.

Ocena stanowiska

Ad 1 i 2.

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1 i 2 jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Ad 3.

W związku z tym, że w zakresie pytania nr 3 oczekiwali Państwo oceny stanowiska w przypadku uznania stanowiska w zakresie pytania nr 2 za nieprawidłowe, a Państwa stanowisko w zakresie ww. pytania organ uznał za prawidłowe, to rozpatrywanie wniosku w zakresie pytania nr 3 należało uznać za bezzasadne.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła  pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·    Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.