Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy należności wypłacane przez Spółkę z tytułu nabywania oprogramowania (oprogramowania end user, w tym usług SaaS) dla celów własnego użytku, które nie obejmują przeniesienia na Spółkę autorskich praw majątkowych, nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j.: Dz. U. z 2025 r. poz. 278 z późn. zm., dalej "ustawa o CIT"), a w konsekwencji, na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1 jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 lipca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 3 lipca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku dochodowym od osób prawnych.

Uzupełnili go Państwo - na wezwanie - pismem z 16 września 2025 r. (data wpływu do organu 16 września 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca.

Opis stanu faktycznego

A. Sp. z o.o. (dalej: "Wnioskodawca" lub "Spółka") jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Spółka jest globalnym partnerem B., producenta systemu (…) i platformy (…) to popularna platforma do zarządzania relacjami z klientami (z ang. …). W jej skład wchodzą rozwiązania adresujące potrzeby poszczególnych działów w firmie - (…). Ze względu na potrzeby organizacyjne i ciągły rozwój działalności Wnioskodawca jest stroną wielu umów licencyjnych dotyczących systemów i narzędzi informatycznych. Spółka ponosi koszty związane z nabywaniem usług oprogramowania end user lub SaaS.

Oprogramowanie end user, tj. oprogramowanie użytkownika końcowego (z ang. end user) wraz z nabyciem oprogramowania end user, użytkownik tego oprogramowania nie nabywa autorskich praw majątkowych związanych z tym oprogramowaniem (jest tzw. użytkownikiem końcowym). Jego uprawnienia ograniczone są do instalacji, uruchamiania, przechowywania i korzystania z oprogramowania oraz jego konfiguracji w ramach infrastruktury technicznosystemowej na określonej liczbie urządzeń. W szczególności, nie dysponuje on prawem do rozpowszechniania, w tym użyczania lub najmu oprogramowania ani jego kopii, ani prawem do wprowadzania jakichkolwiek zmian w kodzie programu.

Oprogramowania end user będące przedmiotem wniosku stanowią standardowe oprogramowania, które nie zostały stworzone dla indywidualnych potrzeb klienta (użytkownika końcowego).

Usługi typu Software as a Service (dalej "SaaS") SaaS (z ang. oprogramowanie jako usługa) polega na umożliwieniu dostępu do funkcjonalności oprogramowania zainstalowanego w środowisku sprzętowo-systemowym dostawcy usługi lub jego podwykonawcy. Model ten zwany jest również modelem subskrypcyjnym. SaaS to kompletne rozwiązanie programowe, w ramach którego cała podstawowa infrastruktura, oprogramowanie i dane aplikacji znajdują się w centrum danych dostawcy lub jego podwykonawcy, dzięki czemu użytkownik może korzystać z funkcjonalności oprogramowania za pośrednictwem Internetu, bez konieczności angażowania własnej infrastruktury i urządzeń. Użytkownik w zamian za opłatę subskrypcyjną uzyskuje wyłącznie prawo do wykorzystania oprogramowania dla własnych potrzeb w ściśle określonym zakresie (przykładowo, umowa subskrypcyjna może przewidywać ściśle określoną liczbę urządzeń, z których można równocześnie korzystać z usługi). Umowa ta nie przenosi autorskich praw majątkowych do oprogramowania, ani praw do infrastruktury dostawcy. Użytkownik nie może modyfikować ani wyodrębniać udostępnionego mu oprogramowania, ani udostępniać go podmiotom trzecim w całości ani w części. Umowy w ramach modelu subskrypcyjnego z zasady mają charakter terminowy, w którym użytkownik nabywa prawo do korzystania z usługi przez określony czas. Niemniej jednak, mogą występować również umowy, w ramach których wynagrodzenie jest uzależnione od faktycznego wykorzystania oprogramowania oraz umowy zawierane bezterminowo.

Spółka pragnie podkreślić, że w ramach nabywanych usług SaaS nie są przenoszone na rzecz Spółki żadne autorskie prawa majątkowe do oprogramowania, ani prawa do infrastruktury. Spółka nie otrzymuje prawa do modyfikowania, wyodrębniania, ani udostępniania na rzecz podmiotów trzecich w całości ani w części udostępnianego oprogramowania. Spółka otrzymuje ograniczoną, niewyłączną, niezbywalną licencję na korzystanie z oprogramowania wyłącznie w związku ze swoją działalnością oraz wyłącznie w okresie obowiązywania postanowień umownych, a kontrahent zagraniczny pozostaje wyłącznym właścicielem przedmiotowego oprogramowania i związanej z nim własności intelektualnej. Spółka korzysta z funkcjonalności oprogramowania za pośrednictwem Internetu dla własnych potrzeb, w ściśle określonym zakresie, przy jednoczesnym braku upoważnienia do modyfikowania lub wyodrębniania udostępnionego oprogramowania, jak również jego dystrybucji czy kopiowania.

Dodatkowo podkreślić należy, że usługa SaaS i udzielana w ramach jej licencja, tożsama jest z zakresem przedmiotowym do licencji "end-user". O ich odmiennym charakterze świadczy jedynie sposób udostępnienia oprogramowania i jego umiejscowienie, które to w przypadku usługi SaaS przyjmuje charakter rozwiązania chmurowego i wykorzystywane jest za pośrednictwem przeglądarki internetowej, natomiast w przypadku licencji "end-user" oprogramowania instalowanego na urządzeniu użytkownika. Powyższe nie zmienia jednak faktu, że na gruncie ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych, zakres w jakim użytkownikowi danego programu przysługują prawa do jego używania pozostaje tożsamy przy porównaniu usługi SaaS i licencji end-user.

Również, zgodnie z najnowszymi stanowiskami organów podatkowych, usługi SaaS zrównywane są z licencjami użytkownika końcowego (tzw. licencje "end-user"), zarówno na gruncie przepisów ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych, jak również na gruncie ustawy o CIT. Sztuczne rozbijanie usługi SaaS i licencji end-user prowadziłoby do rozbieżności w stanowiskach organów, które w sposób jednolity uznają, że w przypadku gdy podmiot korzysta z oprogramowania na zasadach użytkownika końcowego, nie ma on obowiązku odprowadzać podatku u źródła, ponieważ licencja taka nie jest licencją w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Stanowisko, gdzie usługi SaaS były zrównane z licencją end-user Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zajmował m.in. w interpretacji indywidualnej z dnia 9 stycznia 2023 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.230.2022.1.JC, interpretacji indywidulanej z dnia 16 lutego 2023 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.68.2023.1.MR1, interpretacji indywidualnej z dnia 21 kwietnia 2022 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.109.2022.1.BJ czy też interpretacji indywidualnej z dnia 22 kwietnia 2022 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.114.2022.1.BJ.

Zakupione licencje na oprogramowania komputerowe oraz subskrypcje do serwisów/platform internetowych służą działalności Wnioskodawcy - umożliwiają współpracę zespołów, automatyzację procesów, jak również wspierają ogólne funkcjonowanie administracyjno-organizacyjne Spółki. Wnioskodawca korzysta aktualnie z kilkunastu licencji end user, dostarczanych przez kilkunastu dostawców mających siedziby za granicą, w tym przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Irlandii oraz Niemczech. W przyszłości Spółka będzie nabywać kolejne licencje na programy komputerowe i subskrypcje również od innych podmiotów, które mogą mieć siedzibę w innych państwach. Niezależnie od konkretnego produktu, nabywane licencje i dostępy (subskrypcje) łączy fakt, że są one nabywane wyłącznie na potrzeby własnej działalności Wnioskodawcy, bez przenoszenia majątkowych praw autorskich, a Wnioskodawca nie uzyskuje prawa do udzielania sublicencji ani dokonywania jakichkolwiek modyfikacji w oprogramowaniu.

Wśród nabywanych przez Spółkę licencji użytkownika końcowego (tzw. licencje "end-user"), w tym udostępnianych w systemie Saas, znajdują się m.in.:

(…)

W nawiązaniu do art. 14b § 3a Ordynacji podatkowej, ponieważ przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe [winno być: stan faktyczny] obejmuje transakcje z udziałem podmiotów nieposiadających siedziby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, Wnioskodawca podaje dane identyfikujące tych podmiotów (nazwa/numer identyfikacji podatkowej/ kraj wydania numeru identyfikacji podatkowej):

-(…) USA;

-(…) Czechy;

-(….) USA;

-(…) USA;

-(…) Wielka Brytania;

-(…) Wielka Brytania;

-(…) Niemcy

-(…) Irlandia;

-(…) USA;

-(…) Szwecja;

-(…) USA;

-(...) USA;

-(…) USA;

-(…) Szwajcaria;

-(…) USA;

-(…) USA;

-(…) USA.

Jednocześnie, Wnioskodawca nie wyklucza, że w przyszłości może zawierać transakcje analogiczne do opisanych w stanie faktycznym oraz opisie zdarzenia przyszłego [winno być: stanie faktycznym] wniosku również z innymi podmiotami nie posiadającymi siedziby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na chwilę obecną, zgodnie z wiedzą Spółki, żaden z podmiotów, na rzecz których Spółka wypłaca/ będzie wypłacać należności opisane we wniosku nie prowadzi w Polsce działalności poprzez zakład w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o CIT. Niemniej jednak, Spółka nie może wykluczyć, iż w przyszłości któryś z podmiotów zagranicznych, na rzecz których będzie wypłacać należności, rozpocznie prowadzenie w Polsce działalności poprzez taki zakład.

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego

W piśmie z 16 września 2025 r. (data wpływu do organu 16 września 2025 r.), uzupełnili Państwo dane identyfikujące zagraniczne podmioty od których Spółka nabywa Oprogramowanie w ramach tzw. licencji end user oraz w ramach usługi SaaS.

Ponadto doprecyzowali Państwo przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego i wskazali, że:

1.W zakresie nabywania oprogramowania w ramach tzw. licencji end user:

a)Spółka nie nabywa uprawnienia do modyfikowania, dokonywania w nim jakichkolwiek zmian, sublicencjonowania, dalszego rozpowszechniania, ani komercyjnego wykorzystywania tego oprogramowania. Zakres korzystania ogranicza się wyłącznie do instalacji, uruchamiania, przechowywania i użytkowania oprogramowania na potrzeby własnej działalności Spółki, zgodnie z warunkami licencji.

b)W związku z nabyciem licencji nie dochodzi do przeniesienia autorskich praw majątkowych, ani do nabycia prawa do korzystania z oprogramowania na jakimkolwiek z pól eksploatacji określonych w ustawie z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 24). Spółka otrzymuje jedynie niewyłączną, niezbywalną licencję na używanie oprogramowania w ściśle określonym zakresie.

2.W zakresie nabywania oprogramowania w modelu Software as a Service (SaaS):

a)Nie dochodzi do przeniesienia praw do infrastruktury Usługodawcy, w szczególności poprzez jej wynajmowanie, dzierżawienie czy leasingowanie. Infrastruktura techniczno-systemowa pozostaje wyłącznie własnością i pod kontrolą dostawcy usługi (lub jego podwykonawcy).

b)Spółka nie nabywa usług udostępniania i utrzymania powierzchni dyskowej w rozumieniu usług typu hosting czy colocation.

c)Spółka nie nabywa prawa do dysponowania określoną objętością dysków, mocą obliczeniową ani pamięcią podręczną w infrastrukturze dostawcy, które mogłyby być przez Spółkę wykorzystywane w prowadzonej działalności. Jedynym świadczeniem jest dostęp do funkcjonalności oprogramowania za pośrednictwem sieci Internet.

d)W ramach korzystania z oprogramowania w modelu SaaS nie dochodzi do analizy, przekształcania ani generowania danych przez Spółkę w sensie technicznym. Dane wprowadzane przez Spółkę są przetwarzane jedynie w ramach funkcjonalności udostępnionego oprogramowania, natomiast Spółka nie uzyskuje żadnych dodatkowych praw ani narzędzi do samodzielnego przetwarzania danych w infrastrukturze dostawcy.

Pytanie (ostatecznie doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku)

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że należności wypłacane przez Spółkę z tytułu nabywania oprogramowania (oprogramowania end user, w tym usług SaaS) dla celów własnego użytku, które nie obejmują przeniesienia na Spółkę autorskich praw majątkowych, nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2025 r. poz. 278 z późn. zm., dalej "ustawa o CIT"), a w konsekwencji, na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1?

Państwa stanowisko w sprawie

Należności wypłacane przez Spółkę z tytułu nabywania oprogramowania (oprogramowania end user, w tym usług SaaS) dla celów własnego użytku, które nie obejmują przeniesienia na Spółkę autorskich praw majątkowych, nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1 i następnych ustawy o CIT.

Stosownie do art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, które dokonują wypłat należności m.in. z tytułu przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT są zobowiązane do obliczania, pobierania i wpłacania pobranego podatku do właściwych organów skarbowych. Należy przy tym zauważyć, że ustawa o CIT w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 wskazuje zamknięty katalog przychodów, podlegających opodatkowaniu podatkiem u źródła.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1) z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2) z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - ustala się w wysokości 20% przychodów;

3) z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,

4) uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera

- ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

W ocenie Wnioskodawcy, przedmiotowe transakcje nabycia przez Spółkę oprogramowania end user i usług SaaS w sposób oczywisty nie mieszczą się w kategoriach przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2 - 4.

Tym samym, analiza powinna skupić się na możliwości ewentualnego zakwalifikowania nabywanych usług do kategorii wymienionej w pkt 1 powyższego artykułu, a przede wszystkim jako "przychody z praw autorskich lub praw pokrewnych, a także z ich sprzedaży".

Ustawa o CIT ani żadne inne ustawy podatkowe nie zawierają definicji praw autorskich. Z uwagi na fakt, iż prawa autorskie nie są podatkowo zdefiniowane, należy w tym zakresie odnieść się do ustawy, która zawiera ich definicję. Taką ustawą jest ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2025 r. poz. 24 z późn. zm., dalej jako: "ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych").

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Natomiast stosownie do art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory: wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

Zgodnie z art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, z zastrzeżeniem przepisów art. 75 ust. 2 i 3, obejmują prawo do:

1)trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;

2)tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;

3)rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.

Jednocześnie, w art. 75 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wprost wskazano, że nie wymaga zgody uprawnionego:

1)sporządzenie kopii zapasowej, jeżeli jest to niezbędne do korzystania z programu komputerowego. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, kopia ta nie może być używana równocześnie z programem komputerowym;

2)obserwowanie, badanie i testowanie funkcjonowania programu komputerowego w celu poznania jego idei i zasad przez osobę posiadającą prawo korzystania z egzemplarza programu komputerowego, jeżeli, będąc do tych czynności upoważniona, dokonuje ona tego w trakcie wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania lub przechowywania programu komputerowego;

3)zwielokrotnianie kodu lub tłumaczenie jego formy w rozumieniu art. 74 ust. 4 pkt 1 i 2, jeżeli jest to niezbędne do uzyskania informacji koniecznych do osiągnięcia współdziałania niezależnie stworzonego programu komputerowego z innymi programami komputerowymi, o ile zostaną spełnione następujące warunki:

a)czynności te dokonywane są przez licencjobiorcę lub inną osobę uprawnioną do korzystania z egzemplarza programu komputerowego bądź przez inną osobę działającą na ich rzecz,

b)informacje niezbędne do osiągnięcia współdziałania nie były uprzednio łatwo dostępne dla osób, o których mowa pod lit. a,

c)czynności te odnoszą się do tych części oryginalnego programu komputerowego, które są niezbędne do osiągnięcia współdziałania.

Ponadto, stosownie do art. 52 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych:

1)Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, przeniesienie własności egzemplarza utworu nie powoduje przejścia autorskich praw majątkowych do utworu.

2)Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, przejście autorskich praw majątkowych nie powoduje przeniesienia na nabywcę własności egzemplarza utworu.

3)Nabywca oryginału utworu jest obowiązany udostępnić go twórcy w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne do wykonywania prawa autorskiego.

Nabywca oryginału może jednak domagać się od twórcy odpowiedniego zabezpieczenia oraz wynagrodzenia za korzystanie.

Oprogramowanie end user.

Odnosząc powyższe do przedmiotowego stanu faktycznego należy zauważyć, że w ramach nabywania oprogramowania end user na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, Spółka nabywa prawa, które są ograniczone do instalacji, uruchamiania, przechowywania i korzystania z oprogramowania oraz jego konfiguracji w ramach infrastruktury techniczno-systemowej na określonej liczbie urządzeń. W szczególności, Spółka nie nabywa praw do rozpowszechniania, w tym użyczania lub najmu oprogramowania ani jego kopii, ani praw do wprowadzania jakichkolwiek zmian w kodzie programu. Konsekwentnie, prawa nabywane przez Spółkę wraz z oprogramowaniem end user nie mieszczą się w zakresie praw autorskich wymienionych w art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Tym samym, w wyniku nabycia tego rodzaju oprogramowania nie dochodzi do przeniesienia autorskich praw majątkowych, ani do uprawnienia do korzystania z tego oprogramowania na którymkolwiek z pól eksploatacji określonych w ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zatem, przychody z tytułu nabycia oprogramowania nie stanowią przychodów z praw autorskich, a w konsekwencji nie podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Jednocześnie, powyższe stanowisko znajduje poparcie na gruncie międzynarodowego prawa podatkowego - np. w Komentarzu do Modelu Konwencji OECD ("Komentarz") - przyjmuje się, że takimi należnościami licencyjnymi (opodatkowanymi podatkiem u źródła) nie są opłaty za korzystanie z oprogramowania w oparciu o "licencję użytkownika końcowego" (licencja End-user). Chodzi tutaj o tego rodzaju licencję, która przyznaje uprawnienia pozwalające jedynie na faktyczne korzystanie z tego oprogramowania, zgodnie z jego przeznaczeniem. Przykładowo, w Komentarzu wskazano, że "w transakcjach innego typu prawa nabyte związane z prawami autorskimi ograniczone są do praw niezbędnych w celu uruchomienia programu przez użytkownika, na przykład wówczas, gdy odbiorca uzyskuje ograniczone prawa do powielania programu. Sytuacja taka występuje często w transakcjach nabycia egzemplarza programu. Prawa przekazywane w takim przypadku są ściśle związane z charakterem programów komputerowych. Prawa te umożliwiają użytkownikom kopiowanie programu, na przykład na twardy dysk lub do celów archiwalnych. (...) skopiowanie programu na twardy dysk lub do pamięci operacyjnej komputera bądź sporządzenie kopii archiwalnej jest niezbędnym krokiem do korzystania z programu. Zatem prawa związane z czynnościami kopiowania, jeśli jedynie umożliwiają użytkownikowi faktyczne korzystanie z programu, należy pominąć przy analizie charakteru transakcji do celów podatkowych. Płatności w transakcjach tego typu traktowane są jako dochód z działalności handlowej zgodnie z artykułem 7" (Modelowa konwencja w sprawie podatku od dochodu i majątku: wersja skrócona 2010", przeł. K. Bany, Warszawa 2011, komentarz do art. 12).

Z powyższego wynika, że prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, niepozwalające na wykorzystywanie tego programu komercyjnie (jego rozpowszechnianie czy sublicencjonowanie), nie stanowią podstawy do traktowania naliczanych opłat jako należności licencyjnych w rozumieniu Modelu Konwencji OECD. Takie opłaty są zbliżone bardziej do opłat za nabycie egzemplarza produktu do wykorzystania na własny użytek - programu, który można jedynie zainstalować (wgrać), skonfigurować, uruchomić (odtworzyć) czy zarchiwizować (zrobić kopię zapasową). W konsekwencji dochód uzyskiwany w postaci takich opłat licencyjnych nie powinien na gruncie Modelu Konwencji OECD podlegać opodatkowaniu w oparciu o art. 12 ("Należności licencyjne"), tylko na podstawie art. 7 ("Zyski przedsiębiorstw").

Natomiast w świetle polskiej ustawy o CIT tego rodzaju opłaty nie powinny być traktowane jako przychody z praw autorskich lub praw pokrewnych z art. 21 ust. 1 pkt 1 - nie powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem u źródła na podstawie tego przepisu. Przedmiotem licencji End- user nie są bowiem prawa autorskie lub prawa pokrewne, do których odwołuje się ten przepis, tylko uprawienie do używania egzemplarza utworu (faktycznego korzystania z niego, zgodnie z jego przeznaczeniem).

Odnosząc powyższe do przedmiotowego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) należy zauważyć, że w ramach nabywania licencji end-user na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka nabywa prawa, które są ograniczone do instalacji, uruchamiania, przechowywania i korzystania z oprogramowania oraz jego konfiguracji w ramach infrastruktury techniczno-systemowej na określonej liczbie urządzeń. W szczególności, Spółka nie nabywa praw do sublicencjonowania czy rozpowszechniania, w tym użyczania lub najmu oprogramowania ani jego kopii, ani praw do wprowadzania jakichkolwiek zmian w kodzie programu.

Konsekwentnie, prawa nabywane przez Spółkę w ramach licencji End-user nie mieszczą się w zakresie praw autorskich wymienionych w art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Tym samym, w wyniku ponoszenia opłat nie dochodzi do przeniesienia autorskich praw majątkowych, ani do uprawnienia do korzystania z tego oprogramowania na którymkolwiek z pól eksploatacji określonych w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zatem, przychody z tytułu nabycia przedmiotowego oprogramowania nie stanowią przychodów z praw autorskich, a w konsekwencji nie podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Wnioskodawca pragnie również zauważyć, że stanowisko, iż przychody z tytułu sprzedaży oprogramowania end user nie podlegają obowiązkowi poboru podatku u źródła, było również wielokrotnie potwierdzane przez organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego, np.:

• Interpretacja DKIS z dnia 23 kwietnia 2025 r. o znaku 0111-KDIB1-2.4010.97.2025.2.AW, w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, stosownie do którego: „Należności wypłacane przez Spółkę z tytułu nabywania oprogramowania (oprogramowania end user oraz usług SaaS) dla celów własnego użytku, które nie obejmują przeniesienia na Spółkę autorskich praw majątkowych, nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji, na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1 i następnych ustawy o CIT.”
• Interpretacja DKIS z dnia 11 kwietnia 2025 r. o znaku 0111-KDIB1-1.4010.109.2025.1.MF, w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, stosownie do którego: „(…) należności wypłacane przez Spółkę z tytułu nabywania oprogramowania (oprogramowania end user oraz usług SaaS) dla celów własnego użytku, które nie obejmują przeniesienia na Spółkę autorskich praw majątkowych, nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji, na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1 i następnych ustawy o CIT.”
• Interpretacja indywidualna DKIS z 28 maja 2020 r. o znaku 0114-KDIP2-1.4010.97.2020.1.SP, w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, stosownie do którego: " (...) w ocenie Spółki, nie dochodzi do przeniesienia praw autorskich do Oprogramowania. W szczególności Wnioskodawca nie nabywa prawa do zwielokrotnienia, modyfikacji czy rozpowszechniania programów komputerowych. Spółka nie nabywa również usług przetwarzania danych. Wnioskodawca nabywa jedynie egzemplarze/dostęp do Oprogramowania (na potrzeby własne lub w celu dalszej odsprzedaży). Biorąc pod uwagę powyższe, po stronie zagranicznych producentów lub podmiotów pośredniczących w dystrybucji nie dochodzi do powstania przychodu z praw autorskich, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, ani przychodu z tytułu świadczenia usług przetwarzania danych. Zatem, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik podatku do potrącenia od takiej płatności zryczałtowanego podatku dochodowego zgodnie z art. 26 ust. 1 i ust. 2e Ustawy o CIT".
• Interpretacja indywidualna DKIS z 2 grudnia 2019 r. o znaku 0111-KDIB1-2.4010.416.2019.1.AK, w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, stosownie do którego: " (...) wypłata przez Wnioskodawcę na rzecz danego Nierezydenta wynagrodzenia za przedmiotowe Licencje "enduser" nie jest objęta obowiązkiem poboru podatku u źródła. Niniejsze nie jest w szczególności uzależnione od dysponowania przez Wnioskodawcę certyfikatem rezydencji podatkowej danego Nierezydenta, na rzecz którego wypłacane jest wynagrodzenie z tytułu niniejszych licencji".
• Interpretacja indywidualna DKIS z 27 sierpnia 2019 r. o znaku 0111-KDIB1-1.4010.249.2019.4.BS, w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, stosownie do którego: "(...) za należności licencyjne nie mogą być uznawane te należności, które ponoszone są za licencję, w związku z którą jej nabywca: - nie nabywa praw autorskich bądź praw do dysponowania nimi w stosunku do przedmiotu licencji; - nie będzie dokonywał dalszej odsprzedaży bądź nie będzie udzielał sublicencji; - może wykorzystywać przedmiot licencji jedynie do własnych potrzeb. W przypadku wypłaty przez Wnioskodawcę należności nierezydentom, które nie mieszczą się w katalogu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku posiadania certyfikatu rezydencji warunkującego niepobranie podatku "u źródła"".
• Interpretacja indywidualna DKIS z 1 lipca 2019 r. o znaku 0111-KDIB1-1.4010.193.2019.1.BS, w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, stosownie do którego: "(...) obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p., dotyczy tylko wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. W przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie będzie obejmował on Spółki, gdyż wypłacane przez nią na mocy Umowy End-User należności z tytułu nabycia od zagranicznych osób prawnych licencji na użytkowanie programu komputerowego na własny użytek nie stanowią należności wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.".
• Interpretacja indywidualna DKIS z 24 kwietnia 2019 r. o znaku 0111-KDIB2-1.4010.164.2019.1.MJ, w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, stosownie do którego: " (...) Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku pobierania podatku u źródła w związku z dokonywaniem płatności tytułem udzielania licencji końcowego użytkowania programu komputerowego na rzecz rezydenta Norwegii, bez względu na to, czy będzie w posiadaniu certyfikatu rezydencji, czy też nie będzie go posiadać".
• Interpretacja indywidualna DKIS z 31 stycznia 2018 r. o znaku 0114-KDIP2-1.4010.364.2017.1.PW, w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, stosownie do którego: "Podsumowując, jako że Spółka nabywając licencję użytkownika końcowego do korzystania z danych oraz oprogramowania udostępnianego przez Licencjodawcę: - nie jest jej wyłącznym użytkownikiem, -ma prawo wykorzystywać oprogramowanie i udostępnione dane wyłącznie do celów prowadzonej działalności gospodarczej i tylko w Polsce, - nie ma prawa sprzedawać ani udostępniać lub przekazywać w innej formie osobom trzecim danych ich oprogramowania wynagrodzenie uiszczane przez Wnioskodawcę na rzecz Licencjodawcy nie stanowi należności wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Nie podlega zatem opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym w Polsce. Wnioskodawca nie jest więc w tym przypadku zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku i odprowadzenia go na rachunek organu podatkowego".

Do kwestii, iż obrót oprogramowaniem komputerowym nie zawsze wiąże się z przeniesieniem praw autorskich, odniósł się także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku (podjętym w składzie 7 sędziów) z 24 listopada 2003 r. o sygn. akt FSA 2/03, stosownie do którego: "W praktyce gospodarczej nie każdemu obrotowi oprogramowaniem komputerowym towarzyszyć musi umowa przeniesienia praw autorskich lub licencja. Występuje to wówczas, gdy oprogramowanie nie stanowi utworu w rozumieniu prawa autorskiego oraz gdy w świetle umowy przenoszącej własność egzemplarza oprogramowania nie jest jej przedmiotem przejście autorskich praw majątkowych do utworu (art. 52 ust. 1 ustawy o prawie autorskim), a także gdy nabywca egzemplarza oprogramowania na podstawie umowy licencyjnej dokonuje jego dalszej odsprzedaży, do czego jest uprawniony ze względu na wyczerpanie się prawa autorskiego do rozpowszechniania tego egzemplarza (art. 74 ust. 4 pkt 3 ustawy o prawie autorskim)".

Usługi SaaS.

W odniesieniu do nabywania usług SaaS należy zauważyć, że istotą tych usług jest umożliwienie ich nabywcy dostępu do funkcjonalności oprogramowania zainstalowanego w środowisku sprzętowosystemowym dostawcy usługi lub jego podwykonawcy. Nabywca (użytkownik) usługi korzysta z funkcjonalności oprogramowania za pośrednictwem Internetu dla własnych potrzeb, w ściśle określonym zakresie. Nie może modyfikować ani wyodrębniać udostępnionego mu oprogramowania. Nie ma też prawa do dystrybucji czy kopiowania nabytych usług. Co więcej, użytkownik usług SaaS nie korzysta z konkretnego egzemplarza programu komputerowego, którego identyfikacja byłaby możliwa.

Wobec powyższego, należy zauważyć, że w związku z nabyciem usług SaaS nie zostaną przeniesione autorskie prawa majątkowe ani nie zostanie udzielone prawo do korzystania z oprogramowania na którymkolwiek z pól eksploatacji wymienionych w art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. W konsekwencji, przychody z tytułu świadczenia tych usług nie są opodatkowane podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Powyższe znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego wydawanych przez organy podatkowe, tak np.:

• Interpretacja indywidualna DKIS z dnia 26 kwietnia 2024 r. o znaku 0114-KDIP2-1.4010.32.2024.2.MW, stosownie do której: „wynagrodzenie ponoszone przez Spółkę w związku z korzystaniem z usług SaaS, polegających na umożliwieniu dostępu do aplikacji na serwerze w chmurze i udostępniania jej użytkownikowi końcowemu przez Internet nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce.”
• Interpretacja indywidualna DKIS z 22 listopada 2019 r. o znaku 0114-KDIP2-1.4010.409.2019.1.JS, stosownie do której: "Biorąc pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę we wniosku stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe, obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, w myśl cytowanych powyżej przepisów, nie będzie obejmował Wnioskodawcy, gdyż wypłacane przez niego należności z tytułu (...) korzystania z usług SaaS oraz pośrednictwa w sprzedaży usługi SaaS, polegające na umożliwieniu dostępu do funkcji realizowanych przez oprogramowanie umieszczone na serwerach w chmurze bez potrzeby instalacji, obejmujące w szczególności dostęp do aplikacji w trybie "online" nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1-4 u.p.d.o.p. i w konsekwencji Spółka jako płatnik nie jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła na zasadach przewidzianych w art. 26 u.p.d.o.p.".
• Interpretacja indywidualna DKIS z 21 czerwca 2018 r. o znaku 0114-KDIP2-1.4010.111.2018.2.PW, w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, stosownie do którego: "Spółka dokonując zapłaty za dostęp do internetowych baz danych/ serwisów informacyjnych, gdy celem korzystania jest wyłącznie poszerzenie wiedzy subskrybenta korzystającego z informacji, do których dostęp został wykupiony, nie ma obowiązku odprowadzania jako płatnik zryczałtowanego podatku dochodowego od wynagrodzenia należnego kontrahentowi".

Dodatkowo, należy wskazać, że zapewnienie usługi polegającej na udostępnieniu oprogramowania umieszczonego na serwerach lub w chmurze nie zostało objęte również dyspozycją przepisu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. W szczególności należy wskazać, że usługa SaaS nie stanowi usług przetwarzania danych ani usług o podobnym charakterze. Wnioskodawca uważa, że nie ponosi opłat związanych z przetwarzaniem danych, ponieważ aby można było mówić o wykonywaniu tego rodzaju usług wymagane jest zamówienie u kontrahenta danych wyjściowych, które zostały specjalnie przygotowane na podstawie przedstawionych przez zamawiającego warunków brzegowych, wytycznych czy innych danych wejściowych. Innymi słowy, raport czy informacja musiałyby zawierać informacje przydatne tylko dla zamawiającego lub przydatne pod kątem jego oczekiwań. Musiałyby być szczegółowo usystematyzowane zgodnie z wymaganiami danego odbiorcy. Równocześnie zaś inni klienci nie mieliby dostępu do tych informacji przygotowanych dla danego klienta lub byłyby one dla nich nieprzydatne. Mając na uwadze, że usługa SaaS polega na umożliwieniu dostępu do oprogramowania umieszczonego na serwerach lub w chmurze obliczeniowej bez potrzeby instalacji na urządzeniu czy nośniku obejmującym w szczególności dostęp do aplikacji w trybie "online" nie powinno budzić wątpliwości, że nie obejmuje ona swoim zakresem przetwarzania danych indywidualnie dostarczonych przez klientów, a jedynie wykorzystanie właściwości technicznych dostępnych aplikacji.

Jak zostało wskazane w Interpretacji indywidualnej DKIS z dnia 28 czerwca 2024 r. o znaku 0114-KDIP2-1.4010.232.2024.2.MW „Celem opracowania danych byłoby bowiem uzyskanie z danych dostępnych po ich zebraniu i zestawieniu lub matematycznemu przekształceniu, ich zbiorczego przedstawienia w formie wyniku matematycznego lub ukazania ich całościowego wpływu na, przykładowo, zjawiska gospodarcze w prowadzonej działalności. Dane w przypadku Usług wsparcia L3 są jedynie wtórnie wykorzystywane w toku realizowanych prac i służą opracowaniu oraz zabezpieczeniu właściwego funkcjonowania aplikacji/systemów. Należy również podkreślić, że po stronie B. nie tylko nie dochodzi do świadczenia usługi polegającej na przetwarzaniu danych. Spółka może jedynie stworzyć aplikację/system, za pomocą którego A. ma możliwość przetwarzania danych na własne potrzeby.”

Podobne stanowisko przedstawił DKIS w Interpretacji z dnia 21 kwietnia 2022 r. o znaku 0111-KDIB2-1.4010.91.2022.1.BJ: „Przy wykonywaniu usług przetwarzania danych, dany podmiot zamawia u kontrahenta dane wyjściowe, które są specjalnie przygotowane na podstawie przedstawionych przez zamawiającego wytycznych lub innych danych wejściowych. Usługa SaaS polega na umożliwieniu dostępu do funkcji oprogramowania umieszczonego na serwerach lub w chmurze obliczeniowej. Zatem w swojej specyfice nie obejmuje ona swoim zakresem przetwarzania danych indywidualnie dostarczonych przez klientów. W przedmiotowej usłudze SaaS, zamawiający nie dostarcza żadnych danych wejściowych do opracowania. Usługa SaaS daje jedynie zamawiającemu uprawnienie do wykorzystywania właściwości technicznych dostępnych aplikacji."

Podsumowując, zdaniem Spółki, wyżej przedstawione okoliczności pozwalają uznać, że należności wypłacane przez Spółkę z tytułu nabywania oprogramowania (oprogramowania end user oraz usług SaaS) dla celów własnego użytku (wewnętrznych oraz pośrednio do wytwarzania produktów/usług), które nie obejmują przeniesienia na Spółkę autorskich praw majątkowych, nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji, na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1 i następnych ustawy o CIT.

W konsekwencji Wnioskodawca nie jest również zobowiązany do wykazywania w informacji IFT-2R należności płaconych na rzecz podmiotów zagranicznych z tytułu udzielenia licencji użytkownika końcowego na podstawie art. 26 ustawy o CIT ani nie jest zobowiązany do posiadania certyfikatu rezydencji kontrahenta w celu braku obowiązku poboru podatku u źródła przy zapłacie należności z tytułu licencji użytkownika końcowego na podstawie ww. artykułu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa pytania). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawy o CIT”):

W myśl art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 3 ust. 5 ustawy o CIT:

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT.

Na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT:

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 26 ust. 2e ustawy CIT,

Przy czym, jak wynika z art. 26 ust. 7 ustawy o CIT,

Z kolei art. 26 ust. 7a ustawy o CIT stanowi, że:

Jednocześnie szczegółowe reguły składnia tego rodzaju oświadczenia określają przepisy art. 26 ust. 7b-7c i art. 26 ust. 1f ustawy o CIT.

W myśl art. 4a pkt 12 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 26 ust. 3 ustawy o CIT,

W myśl art. 26 ust. 3a ustawy o CIT,

Art. 26 ust. 3d ustawy o CIT stanowi natomiast, że:

Z treści ww. przepisów wynika, że od niektórych przychodów osiąganych na terytorium Polski przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT.

Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o CIT:

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej oraz obowiązek dochowania przez płatnika warunków należytej staranności.

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii ustalenia, czy należności wypłacane przez Spółkę z tytułu nabywania oprogramowania (oprogramowania end user, w tym usług SaaS) dla celów własnego użytku, które nie obejmują przeniesienia na Spółkę autorskich praw majątkowych, nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji, na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy i jego uzupełnienie oraz wskazane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że należności wypłacane przez Spółkę z tytułu nabywania oprogramowania (oprogramowania end user, w tym usług SaaS) dla celów własnego użytku, które nie obejmują przeniesienia na Spółkę autorskich praw majątkowych, nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2-4 ustawy o CIT, bowiem zakres nabytych usług obejmujący prawo do korzystania z Oprogramowania opisanego we wniosku jest odmienny od charakteru usług wskazanych w tym przepisie, z którymi ustawodawca wiąże obowiązek poboru podatku u źródła.

Kolejno wskazać należy, że zakresem przedmiotowym art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT objęte są m.in. prawa autorskie lub prawa pokrewne w tym również sprzedaż tych praw oraz prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości, należy zauważyć, że w opisie sprawy wskazali Państwo, że Spółka nabywa oprogramowania w ramach tzw. licencji end user oraz w modelu Software as a Service (SaaS). Niezależnie od konkretnego produktu, nabywane licencje i dostępy (subskrypcje) łączy fakt, że są one nabywane wyłącznie na potrzeby własnej działalności Państwa Spółki, bez przenoszenia majątkowych praw autorskich, a Państwa Spółka nie uzyskuje prawa do udzielania sublicencji ani dokonywania jakichkolwiek modyfikacji w oprogramowaniu.

Analizując obowiązek pobrania podatku u źródła w odniesieniu do wypłacanych należności za prawo do korzystania z oprogramowania (oprogramowania end user, w tym usług SaaS) dla celów własnego użytku, należy odnieść się do przepisów określających zakres praw autorskich.

W celu określenia zakresu praw autorskich według polskich przepisów, należy odnieść się do art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 24 ze zm.; dalej: „UPA”), który stwierdza, że:

Jednocześnie jak stanowi art. 1 ust. 2 pkt 1 UPA:

W świetle art. 41 ust. 2 UPA:

Zgodnie z art. 50 UPA:

Jak stanowi art. 67 ust. 1 i ust. 2 UPA:

W art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, zawarto ogólną normę, opisującą utwór, będący przedmiotem prawa autorskiego, natomiast ust. 2 tego artykułu ma charakter pomocniczy. Dla uznania danego dzieła za przedmiot prawa autorskiego nie wystarcza ustalenie, że mieści się ono w jednej z nazwanych ustawowo kategorii, podanych jako katalog otwarty. Ustawodawca, wyszczególniając przykładowe kategorie utworów, posłużył się porządkującym kryterium przedmiotu twórczości i użytych w niej środków wyrazu. Oznacza to, że niektóre dzieła chronione mogą być przyporządkowane do więcej niż jednego przedziału klasyfikacyjnego. Utwory wyrażone w sposób określony w art. 1 ust. 2 pkt 1 UPA stanowią niejednorodną grupę utworów będących przedmiotem prawa autorskiego. Grupa ta została wyodrębniona ze względu na stosowane przez twórcę techniczne środki wyrazu, czyli utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi. W grupie tej wyodrębniono podkategorie wg przedmiotu twórczości, czyli literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe.

Zgodnie z art. 74 ust. 1 UPA:

Jak wskazuje powołany przepis, program komputerowy podlega ochronie niezależnie od formy (sposobu) wyrażenia, a więc w postaci „programu źródłowego” i „programu maszynowego”, „programu wpisanego do pamięci stałej komputera”, itd. Podlega on ochronie również wówczas, gdy jest utrwalony w odręcznie sporządzonych notatkach, w dokumentacji projektowej, wytwórczej i użytkowej.

Na podstawie art. 74 ust. 4 UPA:

Podsumowując, należy stwierdzić, że w rozumieniu polskich przepisów o prawie autorskim, przedmiotem tego prawa są wszelkie przejawy działalności twórczej o indywidualnym charakterze bez względu na to, czy są to dzieła artystyczne, utwory naukowe lub literackie. Program komputerowy został wymieniony przez ustawodawcę jako przedmiot prawa autorskiego.

Łączna subsumcja art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT oraz powołanych przepisów prawa autorskiego nie pozostawia wątpliwości, że płatności z tytułu licencji na oprogramowanie komputerowe co do zasady podlegają w Polsce opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym u źródła.

Zaliczenie należności, wypłacanych przez Państwa, do odpowiedniej kategorii przychodów na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT zależy od istoty praw, jakie Spółka nabywa w ramach umowy.

W tym stanie rzeczy, w myśl art. 21 ust. 2 ustawy o CIT należy przeanalizować, czy postanowienia umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, nie wyłączają lub nie ograniczają prawa Polski do opodatkowania przedmiotowych dochodów.

W niniejszej sprawie należy odnieść się do postanowień:

1.Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, sporządzonej w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. (Dz.U. z 2006 r., Nr 250, poz. 1840), zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę oraz przez Zjednoczone Królestwo dnia 7 czerwca 2017 r. (Dz.U. z 2018 r., poz. 2253);

2.Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Waszyngtonie dnia 8 października 1974 r. (Dz.U. z 1976 r., Nr 31, poz. 178).

3.Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzoną w Warszawie dnia 13 września 2011 r. (Dz.U. z 2012 r. poz. 991) zmodyfikowaną Konwencją wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzoną w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 1369);

4.Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz.U. z 2005 r., Nr 12, poz. 90);

5.Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Madrycie dnia 13 listopada 1995 r. (Dz.U. z 1996 r. poz. 129), zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę i Irlandię dnia 7 czerwca 2017 r.;

6.Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, z dnia 2 września 1991 r. (Dz.U. z 1993 r., nr 22, poz. 92 z późn. zm.)

- dalej łącznie: „UPO”

Jak stanowi art. 3 ust. 2 umowy polsko-brytyjskiej:

W myśl art. 7 ust. 1 i ust. 7 umowy polsko-brytyjskiej:

Zgodnie z art. 12 ust. 1, 2 i 3 umowy polsko-brytyjskiej:

Stosownie do art. 3 ust. 2 umowy polsko-amerykańskiej:

Jak stanowi art. 8 ust. 1 i ust. 5 umowy polsko-amerykańskiej:

W myśl natomiast art. 13 ust. 1, 2, 3 i ust. 5 umowy polsko-amerykańskiej:

Stosownie do art. 3 ust. 2 umowy polsko-czeskiej:

W myśl art. 7 ust. 1 i ust. 7 umowy polsko-czeskiej:

Zgodnie z art. 12 ust. 1, 2 i 3 umowy polsko-czeskiej:

Stosownie do art. 3 ust. 2 umowy polsko-niemieckiej:

W myśl art. 7 ust. 1 i ust. 7 umowy polsko-niemieckiej:

Jak stanowi art. 12 ust. 1, 2 i 3 umowy polsko-niemieckiej:

Jak stanowi art. 3 ust. 2 umowy polsko-irlandzkiej:

W myśl art. 7 ust. 1 i ust. 7 umowy polsko-irlandzkiej:

Zgodnie z art. 12 ust. 1, 2 i 3 umowy polsko-irlandzkiej:

Jak stanowi art. 3 ust. 2 umowy polsko-szwajcarskiej:

W myśl art. 7 ust. 1 i ust. 7 umowy polsko-szwajcarskiej:

Zgodnie z art. 12 ust. 1, 2 i 3 umowy polsko-szwajcarskiej:

Mając powyższe na uwadze oraz odnosząc się do definicji należności licencyjnych zawartych w ww. umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy podkreślić, że Państwa - Strony tej umowy posłużyły się sformułowaniami obejmującymi całość chronionych praw autorskich na gruncie polskiej ustawy. Fakt, że program komputerowy jest utworem stanowiącym przedmiot prawa autorskiego jest czynnikiem wystarczającym do włączenia oprogramowania do definicji należności licencyjnych odnoszących się do wszelkich praw autorskich dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego. Intencją Państw-Stron Umowy było objęcie zakresem dyspozycji artykułów odnoszących się do pojęcia „należności licencyjnych”, wszelkich dochodów uzyskiwanych w związku z korzystaniem z jakiegokolwiek dzieła czy utworu chronionego prawem autorskim na gruncie prawa krajowego. Dochód z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych należy traktować jako należności licencyjne, albowiem program komputerowy stanowi utwór będący przedmiotem prawa autorskiego.

Interpretując przepisy zawarte w ww. UPO należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienia Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zatem obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem. I tak, pkt 13.1 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD (należności licencyjne), wyraźnie stwierdza, że program komputerowy może być traktowany jako utwór literacki, artystyczny lub naukowy, przy czym, o ile ustawodawstwo krajowe nie stanowi inaczej, najbardziej uzasadnione jest traktowanie programów komputerowych jako dzieła naukowego. Zatem, w przypadku braku wymienienia dochodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych w definicji „należności licencyjnych”, należy uznać program komputerowy za utwór literacki, artystyczny lub naukowy i dochód uzyskiwany z tytułu użytkowania takich programów traktować dla celów podatkowych jak „należność licencyjną”, której opodatkowanie powinno być rozpatrywane na gruncie międzynarodowego prawa podatkowego. Brak wyraźnego wskazania kategorii programów komputerowych jako utworów, w związku z którymi wypłacane należności objęte są zakresem dyspozycji „należności licencyjnych” nie przesądza o wyłączeniu tego rodzaju dochodu spod postanowień definicji należności licencyjnych.

Zgodnie z punktem 14.2 Komentarza wykorzystywanie programów komputerowych wyłącznie dla własnych potrzeb, w tym powielanie w celu zapewnienia możliwości korzystania z programu, nie stanowi należności licencyjnej.

W opisie sprawy wskazali Państwo, że w zakresie nabywania oprogramowania w ramach tzw. licencji end user:

a)Spółka nie nabywa uprawnienia do modyfikowania, dokonywania w nim jakichkolwiek zmian, sublicencjonowania, dalszego rozpowszechniania, ani komercyjnego wykorzystywania tego oprogramowania. Zakres korzystania ogranicza się wyłącznie do instalacji, uruchamiania, przechowywania i użytkowania oprogramowania na potrzeby własnej działalności Spółki, zgodnie z warunkami licencji.

b)W związku z nabyciem licencji nie dochodzi do przeniesienia autorskich praw majątkowych, ani do nabycia prawa do korzystania z oprogramowania na jakimkolwiek z pól eksploatacji określonych w ustawie z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 24). Spółka otrzymuje jedynie niewyłączną, niezbywalną licencję na używanie oprogramowania w ściśle określonym zakresie.

Wskazali Państwo także, iż w ramach nabywanych usług SaaS nie są przenoszone na rzecz Spółki żadne autorskie prawa majątkowe do oprogramowania, ani prawa do infrastruktury. Spółka nie otrzymuje prawa do modyfikowania, wyodrębniania, ani udostępniania na rzecz podmiotów trzecich w całości ani w części udostępnianego oprogramowania. Spółka otrzymuje ograniczoną, niewyłączną, niezbywalną licencję na korzystanie z oprogramowania wyłącznie w związku ze swoją działalnością oraz wyłącznie w okresie obowiązywania postanowień umownych, a kontrahent zagraniczny pozostaje wyłącznym właścicielem przedmiotowego oprogramowania i związanej z nim własności intelektualnej. Spółka korzysta z funkcjonalności oprogramowania za pośrednictwem Internetu dla własnych potrzeb, w ściśle określonym zakresie, przy jednoczesnym braku upoważnienia do modyfikowania lub wyodrębniania udostępnionego oprogramowania, jak również jego dystrybucji czy kopiowania. Dodatkowo podkreślili Państwo, że usługa SaaS i udzielana w ramach jej licencja, tożsama jest zakresem przedmiotowym do licencji "end-user".

W przedmiotowej sprawie istotny jest fakt, że Spółka w ramach zawieranych umów nie nabywa praw autorskich do oprogramowania. Spółka korzysta z oprogramowania wyłącznie na własne cele bez prawa do sublicencji. Oprogramowanie wykorzystywane jest przez Spółkę na potrzeby prowadzonej własnej działalności gospodarczej.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie nie dochodzi do przeniesienia praw autorskich ani do przekazania tych praw do używania Spółce, a co za tym idzie należności z tego tytułu nie stanowią należności z praw autorskich lub praw pokrewnych w tym również ze sprzedaży tych praw.

W związku z powyższym, wynagrodzenie z tytułu nabycia oprogramowania w ramach tzw. licencji end user oraz w modelu Software as a Service (SaaS) na własny użytek nie stanowi należności z praw autorskich lub praw pokrewnych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy CIT, tym samym nie podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem u źródła. Dokonując wypłaty wynagrodzenia za korzystanie z oprogramowania w ramach licencji na własny użytek nie będą Państwo zobowiązani do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od płatności na rzecz podmiotu zagranicznego na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy CIT.

Wobec powyższego płatności z tytułu nabycia dostępu do Oprogramowania w ramach tzw. licencji end user oraz w modelu Software as a Service (SaaS), dokonywane przez Państwa na rzecz zagranicznych podmiotów wskazanych we wniosku, nie stanowią należności licencyjnych. Oznacza to, że dokonując wypłaty takich należności nie są Państwo zobowiązani do potrącenia od nich zryczałtowanego podatku dochodowego.

W odniesieniu natomiast do użytkowania oprogramowania w Modelu SaaS opisanym we wniosku - przeanalizować należy dodatkowo zakres art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, w którym mieszczą się m.in. przychody z tytułu należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego.

Zatem kluczowym dla rozstrzygnięcia tej sprawy jest rozumienie zwrotu „użytkowanie lub prawo użytkowania urządzenia przemysłowego”.

Przepisy ustawy o CIT nie zawierają definicji urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego. Według Słownika języka polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl) słowo „urządzenie” oznacza „mechanizm lub zespół mechanizmów, służący do wykonania określonych czynności”. Podobnie według Słownika języka polskiego (PWN Warszawa 1996 r. tom III, str. 575) urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę; urządzenie przeładunkowe, transportowe.

Zgodnie z internetowym Słownikiem języka polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl), pojęcie „przemysł” oznacza produkcję materialną polegającą na wydobywaniu z ziemi bogactw naturalnych i wytwarzaniu produktów w sposób masowy przy użyciu urządzeń mechanicznych. Natomiast słowo „handel” oznacza działalność polegającą na kupnie, sprzedaży lub wymianie towarów i usług (Słownik języka polskiego www.sjp.pwn.pl). W zakresie pojęcia „przemysł” mieści się także przemysł paliwowo-energetyczny rozumiany jako „dział gospodarki zajmujący się wydobywaniem surowców energetycznych takich jak: węgiel, ropa naftowa i gaz ziemny oraz przetwarzaniem ich w elektrowniach i rafineriach” (por. serwis internetowy wikipedia.org).

Pojęcia przemysłowy, handlowy oznaczają odpowiednio - związany z przemysłem, handlem, mający zastosowanie w przemyśle, handlu (w tym w usługach) itp.

Zatem, pojęcie „urządzenie przemysłowe, naukowe lub handlowe” oznacza rodzaj mechanizmu lub zespół elementów, przyrządów, służący do wykonywania określonych czynności lub ułatwiający pracę, związany z produkcją materialną lub procesem sprzedaży towarów i usług oraz nauką, czyli szeroko rozumianą działalnością komercyjną.

Jak wskazuje Naczelny Sąd Administracyjny (por. wyrok z 6 czerwca 2018 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 1773/16 oraz z 5 czerwca 2018 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 1540/16):

Na powyższe wskazuje także NSA w wyroku z 17 lipca 2019 r., sygn. akt II FSK 1308/17:

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 października 2016 r., sygn. akt II FSK 2416/14:

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 16 maja 2024 r. sygn. akt II FSK 1087/21:

Tym samym, zarówno wykładnia językowa, jak i wykładnia celowościowa, prowadzą do wniosku, że pojęcie urządzenia przemysłowego obejmuje wszelkie urządzenia wykorzystywane w profesjonalnym obrocie, przy czym muszą one być związane z działalnością danego podmiotu. Nie muszą one jednak być wykorzystywane bezpośrednio w procesie produkcji, wąsko rozumianego handlu (hurtowego, detalicznego), czy nauki. Tym samym serwery należy uznać za urządzenia przemysłowe.

Oprogramowanie jest udostępniane Spółce w modelu SaaS. W ramach modelu SaaS oprogramowanie jest zainstalowane w środowisku sprzętowo - systemowym podmiotu trzeciego, dzięki czemu, Spółka może korzystać z funkcjonalności Oprogramowania za pośrednictwem Internetu, bez konieczności angażowania własnej infrastruktury i urządzeń.

Należy zauważyć, że przestrzeń dyskowa co do zasady to rodzaj usługi, która polega na przechowywaniu różnego rodzaju plików na internetowym dysku twardym oraz ich szybką i bezproblemową wymianę.

Infrastruktura informatyczna zarówno w wymiarze fizycznym, jak i wirtualnym stanowi mechanizm lub zespół elementów służących do wykonywania określonych czynności, tym samym należy ją traktować jako urządzenie przemysłowe. Serwery, routery, switch’e oraz firewall’e podobnie jak każdy komputer są „urządzeniami” niezależnie od tego czy urządzenia te funkcjonują w powiązaniu z siecią internetową i wymagają odpowiedniego oprogramowania.

Skoro jednak, jak wynika z opisu sprawy, w ramach użytkowania Oprogramowania w modelu Software as a Service (SaaS):

1)Spółka nie nabywa praw do infrastruktury Usługodawcy, w szczególności poprzez jej wynajmowanie, dzierżawienie czy leasingowanie; infrastruktura techniczno-systemowa pozostaje wyłącznie własnością i pod kontrolą dostawcy usługi (lub jego podwykonawcy);

2)Spółka nie nabywa usług udostępniania i utrzymania powierzchni dyskowej w rozumieniu usług typu hosting czy colocation;

3)Spółka nie nabywa prawa do dysponowania określoną objętością dysków, mocą obliczeniową ani pamięcią podręczną w infrastrukturze dostawcy, które mogłyby być przez Spółkę wykorzystywane w prowadzonej działalności;

4)w ramach korzystania z oprogramowania w modelu SaaS nie dochodzi do analizy, przekształcania ani generowania danych przez Spółkę w sensie technicznym; dane wprowadzane przez Spółkę są przetwarzane jedynie w ramach funkcjonalności udostępnionego oprogramowania, natomiast Spółka nie uzyskuje żadnych dodatkowych praw ani narzędzi do samodzielnego przetwarzania danych w infrastrukturze dostawcy;

-to w sprawie płatności z tytułu nabycia dostępu do Oprogramowania w ramach modelu Software as a Service (SaaS), dokonywane przez Państwa na rzecz zagranicznych podmiotów wskazanych we wniosku, nie stanowią należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT ani na podstawie wskazanych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Oznacza to, że dokonując wypłaty takich należności nie są Państwo zobowiązani do potrącenia od nich zryczałtowanego podatku dochodowego.

Należy wskazać, iż zgodnie z wyżej powołanymi przepisami, obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, dotyczy wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 tej ustawy.

W przedstawionym stanie faktycznym należności wypłacane przez Spółkę z tytułu nabycia oprogramowania (oprogramowania end user w tym usług SaaS) dla celów własnego użytku, które nie obejmują przeniesienia na Spółkę autorskich praw majątkowych, nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W konsekwencji, na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1.

Tym samym, Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych oraz wyroku sądu, wskazać należy, że dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatnika. Zostały wydane w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Nie mogą one zatem przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Każdą sprawę Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Jednocześnie organ podkreśla, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie transakcji z podmiotami wymienionymi we wniosku, dla których dane w zakresie realizacji wymiany informacji podatkowych z innymi państwami zostały przez Państwa wskazane.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.