Interpretacja indywidualna

- stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 czerwca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 23 maja 2025 r., o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący m.in. podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

  - czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia Wynagrodzenia do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT;

  - w przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie nr 1, czy Wnioskodawca jest uprawniony do rozpoznania Wynagrodzenia jako koszt pośredni, potrącany w dacie jego poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4d Ustawy o CIT.

Wniosek uzupełniono pismem z 14 sierpnia 2025 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca S. sp. z o.o. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest polską spółką kapitałową zarejestrowaną (…), z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Wnioskodawca jest częścią międzynarodowej grupy X (dalej: „Grupa”).

Wnioskodawca jest podmiotem zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny.

Spółka została zarejestrowana w Polsce w ramach strategii ekspansji Grupy (nazwa Grupy na kolejne rynki konsumenckie).

Celem działalności Spółki jest rozwój sprzedaży produktów marki Y. na polskim rynku oraz umocnienie jej pozycji w regionie.

W celu sfinansowania początkowej fazy działalności oraz wsparcia wejścia Spółki na rynek polski, Spółka pozyskała finansowanie w postaci pożyczki od podmiotu powiązanego z Grupy (dalej: „Pożyczka”). Środki z pożyczki zostały przeznaczone na pokrycie kosztów operacyjnych, inwestycyjnych oraz innych wydatków związanych z rozpoczęciem działalności w Polsce.

W roku 2024 podjęto decyzję o lokalizacji i umiejscowieniu firmowego salonu sprzedaży bezpośredniej w nowoczesnym kompleksie budynków usługowych położonym w (…).

Powyższe działanie było motywowane m.in. chęcią zwiększenia rozpoznawalności Wnioskodawcy zlokalizowanie jego sklepu w korzystnej i prestiżowej lokalizacji oraz efektywne wykorzystanie przestrzeni sklepowej - w szczególności:

  - Zwiększenie ekspozycji marki - (...).

  - Optymalizacja doświadczenia zakupowego klientów - (...).

  - Lepsze wykorzystanie ruchu klientów - lokalizacja (...).

  - Synergia z (...).

  - Elastyczność aranżacyjna i dostosowanie przestrzeni - (...),

  - Długoterminowe korzyści wizerunkowe i biznesowe - (...).

Biorąc pod uwagę powyższe uwarunkowania, w dniu 10 lipca 2024 r. Wnioskodawca zawarł umowę o rozwiązaniu Umowy najmu (dalej: „Umowa o rozwiązaniu”). W treści Umowy o rozwiązaniu strony uzgodniły, że dotychczasowy najemca lokalu otrzyma wynagrodzenie za rozwiązanie umowy najmu, co umożliwi Wnioskodawcy wynajęcie tego lokalu bezpośrednio od właściciela.

Dotychczasowy najemca lokalu oraz właściciel nieruchomości (wynajmujący) to podmioty niepowiązane z Wnioskodawcą ani z Grupą. Warto podkreślić, że bez uiszczenia uzgodnionej opłaty za rozwiązanie umowy najmu lokal nie byłby dostępny do wynajęcia przez Wnioskodawcę.

Wynagrodzenie to (dalej: „Odstępne”) zostało sfinansowane ze środków pochodzących z Pożyczki udzielonej Wnioskodawcy przez podmiot powiązany z Grupy. Kwota ta została przekazana bezpośrednio z rachunku bankowego podmiotu powiązanego, ponieważ na moment zawarcia Umowy o rozwiązaniu Wnioskodawca nie posiadał jeszcze funkcjonującego konta operacyjnego.

Wnioskodawca powziął wątpliwości co do sposobu ujęcia podatkowego kosztów związanych z wypłacaniem Wynagrodzenia. W szczególności, Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy w zakresie wypłacanego Wynagrodzenia jest uprawniony do zaliczenia wydatków z tego tytułu do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Ponadto w piśmie z 14 sierpnia 2025 r., Spółka dodatkowo wskazała, że:

1. Najem lokalu użytkowego stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i podlega opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1. Do usługi stosuje się stawkę podstawową 23%.

2. Otrzymane przez najemcę wynagrodzenie za wyrażenie zgody na wcześniejsze rozwiązanie umowy ma charakter odpłatnego świadczenia usług. Równocześnie Wnioskodawca dysponuje fakturą VAT dokumentującą tę usługę.

3. Wynajmowany lokal służy wyłącznie czynnościom opodatkowanym. Od dnia 21 lutego 2025 r. Wnioskodawca uruchomił w lokalu sklep detaliczny. Przychody w nim osiągane podlegają opodatkowaniu VAT. Przed otwarciem lokal był przygotowywany z przeznaczeniem do działalności opodatkowanej. Na żadnym etapie lokal nie był wykorzystywany do czynności zwolnionych z VAT.

4. Zawarto odrębną umowę najmu z właścicielem lokalu w dniu 5 lipca 2024 r.

5. Umowę pożyczki zawarto 1 lipca 2024 r.

6. Pożyczkodawca zobowiązał się - w razie potrzeby - do regulowania zobowiązań Wnioskodawcy bezpośrednio na rzecz jej wierzycieli. Płatności te, zgodnie z umową, stanowią pożyczkę udzieloną Wnioskodawcy. Na tej podstawie opłata za rozwiązanie umowy została zapłacona bezpośrednio przez Pożyczkodawcę na rachunek wystawcy faktury (dotychczasowy najemca lokalu), co zostało odnotowane w dokumentacji księgowej Wnioskodawcy jako zwiększenie zobowiązań z tytułu pożyczki.

7. Wnioskodawca posiada fakturę VAT dokumentującą wynagrodzenie za wyrażenie zgody na przedterminowe rozwiązanie umowy najmu tytułem „lease termination fee” (opłata za rozwiązanie najmu).

Pytania

1. Czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia Wynagrodzenia do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT?

2. W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie nr 1, czy Wnioskodawca jest uprawniony do rozpoznania Wynagrodzenia jako koszt pośredni, potrącany w dacie jego poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4d Ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 1:

Zdaniem Wnioskodawcy, jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Wynagrodzenia.

Stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 2:

Zdaniem Wnioskodawcy, Wynagrodzenie powinno zostać uznane za koszt pośredni, ponieważ nie można go jednoznacznie przypisać do konkretnego przychodu, a jego poniesienie warunkuje możliwość prowadzenia działalności w danym lokalu. Zgodnie z art. 15 ust. 4d Ustawy o CIT, koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami są potrącane w dacie ich poniesienia, czyli w momencie ich ujęcia w księgach rachunkowych na podstawie stosownego dokumentu księgowego.

UZASADNIENIE

Pytanie nr 1

Wnioskodawca podkreśla, że wynagrodzenie za rozwiązanie umowy najmu (tzw. odstępne; dalej: „Wynagrodzenie”) zostało poniesione w celu umożliwienia zawarcia nowej umowy najmu dotyczącej lokalu położonego w prestiżowym kompleksie budynków usługowych. Dotychczasowy najemca - który nie był podmiotem powiązanym z Wnioskodawcą ani z jego Grupą - nie miał obowiązku prawnego ani umownego do wcześniejszego zakończenia stosunku najmu. Dopiero dodatkowa opłata (Wynagrodzenie) skłoniła go do wyrażenia zgody na rozwiązanie dotychczasowej umowy, co pozwoliło Wnioskodawcy na najęcie lokalu bezpośrednio od właściciela.

Bez uiszczenia Wynagrodzenia lokal pozostawałby niedostępny dla Wnioskodawcy, co wykluczałoby możliwość ulokowania firmowego salonu sprzedaży bezpośredniej w jednej z najbardziej (…) atrakcyjnych biznesowo lokalizacji w (…). Podjęcie decyzji o zapłacie Wynagrodzenia należy traktować jako wydatek racjonalny i uzasadniony gospodarczo, bowiem:

1. Zwiększa rozpoznawalność marki Wnioskodawcy - poprzez obecność w nowoczesnym i luksusowym kompleksie usługowo-handlowym, (…),

2. Poprawia dostęp do docelowej grupy klientów - z uwagi na prestiżowe otoczenie oraz duże natężenie ruchu potencjalnych nabywców.

3. Zapewnia lepsze warunki prowadzenia działalności - dzięki nowoczesnej infrastrukturze, sprzyjającej efektywnemu wykorzystaniu przestrzeni sklepowej, ekspozycji produktów i organizacji działań marketingowych.

4. Pozwala na optymalizację kosztów i działań operacyjnych w dłuższym horyzoncie czasowym - w szczególności poprzez lepsze dopasowanie lokalu do potrzeb kadrowych Wnioskodawcy, a także możliwą synergię z innymi podmiotami z Grupy (jeżeli w przyszłości zajdzie potrzeba współdzielenia pewnych funkcji lub obsługi klienta).

Z uwagi na powyższe, rozwiązanie Umowy najmu przez dotychczasowego najemcę i opłacenie w tym celu Wynagrodzenia należy postrzegać jako przejaw świadomej, długoterminowej strategii biznesowej Wnioskodawcy, nastawionej na wzrost przychodów oraz maksymalizację efektów sprzedażowych i wizerunkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki (z wyłączeniem wydatków wprost wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT) poniesione w celu osiągnięcia przychodów albo zachowania czy zabezpieczenia ich źródła.

Analizowany wydatek na Wynagrodzenie spełnia tę przesłankę, ponieważ:

  - Umożliwił Wnioskodawcy zawarcie nowej umowy najmu, a co za tym idzie prowadzenie działalności w wysoce korzystnej lokalizacji, realnie wpływającej na generowane przychody,

  - Zabezpieczył źródło przychodów Spółki, pozwalając jej na rozwój i dostosowanie się do potrzeb rynku oraz wymagań klientów,

  - Bezpośrednio przyczynia się do zachowania zdolności konkurencyjnej Wnioskodawcy, dając mu dostęp do atrakcyjnego otoczenia handlowego.

Jednocześnie, Wynagrodzenie nie zostało wymienione w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, określonym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. W szczególności nie podlega wyłączeniu jako kara umowna czy odszkodowanie z tytułu wad towarów, usług, robót budowlanych bądź zwłoki w ich wykonaniu, wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT. W tym kontekście należy zauważyć, że ustawa o CIT nie wyłącza z kosztów wszelkich możliwych kar umownych lub odszkodowań, a jedynie te wyraźnie wskazane w przywołanym przepisie. Wynagrodzenie za rozwiązanie umowy najmu w analizowanym przypadku jest świadczeniem o innym charakterze - nie wynika z nienależytego wykonania umowy czy wad usługi, lecz stanowi kompromisowe rozwiązanie pozwalające na wcześniejsze zakończenie umowy najmu przez dotychczasowego najemcę i przejęcie lokalu przez Wnioskodawcę. Tego rodzaju praktyka jest powszechna w obrocie gospodarczym i stanowi narzędzie umożliwiające stronom racjonalną alokację zasobów oraz dostosowanie się do zmieniających się potrzeb biznesowych.

Wnioskodawca dodatkowo podkreśla, iż fakt, że Wynagrodzenie zostało opłacone z konta bankowego podmiotu powiązanego (który udzielił Wnioskodawcy pożyczki), pozostaje bez znaczenia dla oceny, czy dany wydatek może stanowić koszt uzyskania przychodów. Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem organów podatkowych oraz orzecznictwem sądów administracyjnych, o możliwości kwalifikacji określonego wydatku do kosztów uzyskania przychodów decyduje jego ekonomiczny ciężar, poniesiony przez podatnika w celu osiągnięcia, zabezpieczenia bądź zachowania przychodów, a nie to, z jakich środków faktycznie sfinansowano daną płatność.

W analizowanym przypadku:

1. Wnioskodawca pozostaje faktycznym podmiotem ponoszącym koszt - gdyż wartość Wynagrodzenia zostanie uwzględniona w saldzie zadłużenia wobec pożyczkodawcy.

2. Pożyczka udzielona przez podmiot powiązany stanowi zobowiązanie cywilnoprawne Wnioskodawcy, który zobowiązany będzie do jej zwrotu wraz z należnymi odsetkami na warunkach ustalonych w umowie pożyczki.

3. To Wnioskodawca był stroną umowy i to on otrzymał fakturę. Dodatkowo brak operacyjnego konta bankowego Wnioskodawcy w momencie dokonywania płatności nie wpływa na istnienie i powstanie kosztu - liczy się to, że Wnioskodawca wyraził wolę zapłaty odstępnego i ostatecznie poniesie jego ciężar ekonomiczny.

Zgodnie z zasadą swobody umów i powszechnie przyjętą praktyką rynkową, finansowanie potrzeb inwestycyjnych czy bieżących przedsiębiorstwa może następować z różnych źródeł, w tym z pożyczek od podmiotów powiązanych. Taki sposób finansowania nie pozbawia jednak wydatku przymiotu kosztochłonności, o ile spełnia on pozostałe przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że:

1. Wynagrodzenie za rozwiązanie umowy najmu mieści się w hipotezie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, bowiem jest to wydatek racjonalny, pozostający w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganiem, zachowaniem lub zabezpieczeniem przychodu.

2. Wydatek ten nie podlega wyłączeniom przewidzianym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, w szczególności nie stanowi kary umownej lub odszkodowania z tytułów określonych w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT.

3. Sposób sfinansowania wydatku (tj. pokrycie go ze środków pochodzących z pożyczki udzielonej przez podmiot powiązany) nie wpływa na kwalifikację prawnopodatkową w rozumieniu przepisów ustawy o CIT, gdyż kluczowy pozostaje cel i charakter ekonomiczny poniesionego kosztu, a Wnioskodawca jest ostatecznym podmiotem obciążonym finansowo.

W konsekwencji, Wnioskodawca zwraca się z wnioskiem o potwierdzenie, że przedmiotowe Wynagrodzenie może zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Pytanie nr 2

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowe Wynagrodzenie za rozwiązanie umowy najmu (tzw. odstępne), mimo iż pozostaje w bezsprzecznym związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, nie może zostać bezpośrednio przypisane do konkretnego przychodu, lecz jedynie wykazuje związek pośredni z całokształtem działalności operacyjnej Spółki. W rezultacie, powinno zostać uznane za koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 4d ustawy o CIT.

Zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty pośrednie potrącane są w dacie ich poniesienia, którą - stosownie do przywołanego przepisu - co do zasady stanowi dzień ujęcia kosztu w księgach rachunkowych na podstawie odpowiedniego dowodu księgowego. Poniżej prezentujemy szczegółową argumentację uzasadniającą kwalifikację i moment rozpoznania Wynagrodzenia w kosztach uzyskania przychodów:

a) Charakter kosztu pośredniego

  - Wydatki o charakterze pośrednim to takie, których nie da się w sposób jednoznaczny przyporządkować do ściśle określonej transakcji sprzedaży lub konkretnego przychodu.

  - W analizowanym stanie faktycznym, Wynagrodzenie - choć stanowi racjonalny wydatek zapewniający możliwość pozyskania nowej i korzystnej lokalizacji - nie jest powiązane z konkretną sprzedażą czy określonym przychodem, lecz służy szerszemu celowi biznesowemu, jakim jest zabezpieczenie i rozwój źródła przychodów.

b) Brak bezpośredniego przełożenia na jednostkowy przychód

  - Zapłata Wynagrodzenia warunkuje dostępność lokalu, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza Wnioskodawcy. Nie można zatem wskazać jednoznacznej transakcji lub przychodu, do którego koszt ten odnosiłby się bezpośrednio (tj. w rozumieniu kosztów bezpośrednich).

  - W konsekwencji, Wynagrodzenie należy zaliczyć do wydatków obsługujących całość działalności gospodarczej, przyczyniających się do generowania przychodów w perspektywie długoterminowej, a nie stricte w odniesieniu do pojedynczego zdarzenia gospodarczego.

c) Podleganie reżimowi art. 15 ust. 4d ustawy o CIT

  - Zgodnie z obowiązującymi przepisami, koszty uzyskania przychodów, inne niż bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia.

  - Art. 15 ust. 4d ustawy o CIT stanowi, iż przez dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów rozumie się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) lub innego dowodu księgowego.

  - Z uwagi na fakt, że Wynagrodzenie nie spełnia kryteriów kosztu bezpośredniego (tj. kosztu ściśle przyporządkowanego do konkretnych przychodów), należy je rozliczyć w dacie poniesienia, w rozumieniu powyższych przepisów.

d) Znaczenie praktyczne kwalifikacji jako kosztu pośredniego

  - Rozpoznanie kosztu w dacie poniesienia zapewnia zgodność z zasadą współmierności kosztów i przychodów w sytuacji, gdy nie można ustalić jednoznacznie okresu, w którym powstaje konkretny przychód związany z tym wydatkiem.

  - Jednocześnie, Wnioskodawca zaznacza, że przyjęcie odmiennej klasyfikacji (tj. uznanie Wynagrodzenia za koszt bezpośredni) mogłoby prowadzić do błędnego przesunięcia momentu potrącalności kosztu na okres, w którym ewentualnie rozpoznano by przychód w sposób stricte przypisany do tego konkretnego wydatku. W praktyce natomiast taki bezpośredni związek nie występuje, więc należałoby stosować zasady właściwe dla kosztów pośrednich.

W świetle powyższego, Wynagrodzenie pełni funkcję kosztu „ogólnego” - zapewniającego Spółce możliwość prowadzenia działalności w nowej lokalizacji, co w długim okresie wpływa na zwiększenie rozpoznawalności Wnioskodawcy oraz poprawę wyników sprzedażowych.

Decydująca jest tutaj niemożność przypisania analizowanego wydatku do konkretnej, zindywidualizowanej transakcji sprzedaży lub świadczenia usługi, skutkującej wygenerowaniem konkretnie zidentyfikowanego przychodu.

W związku z powyższym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zapłacone Wynagrodzenie stanowi koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodami, a tym samym podlega rozliczeniu w dacie jego poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. W praktyce oznacza to, iż należy je ująć w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanego dokumentu (umowy, noty księgowej czy faktury, o ile taka zostanie wystawiona) i w tym samym momencie uwzględnić w kosztach podatkowych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

  - został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

  - jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

  - pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

  - poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

  - został właściwie udokumentowany,

  - nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

- przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz

- potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

a. „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,

b. „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast

c. „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podatnik, oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą, winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik, uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu, odnosi ewidentne korzyści, ponieważ o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodów uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku przewidywał, że poniesiony wydatek przysporzy mu przychodu lub przyczyni się do zabezpieczenia źródła przychodów.

W opisie sprawy wykazali Państwo, że w roku 2024 podjęto decyzję o lokalizacji i umiejscowieniu firmowego salonu sprzedaży bezpośredniej w nowoczesnym kompleksie budynków usługowych położonym (…). Powyższe działanie było motywowane m.in. chęcią zwiększenia rozpoznawalności Państwa Spółki, zlokalizowanie sklepu w korzystnej i prestiżowej lokalizacji oraz efektywne wykorzystanie przestrzeni sklepowej. W związku z powyższym, w dniu 10 lipca 2024 r. zawarli Państwo umowę o rozwiązaniu Umowy najmu (dalej: „Umowa o rozwiązaniu”), w treści której strony uzgodniły, że dotychczasowy najemca lokalu otrzyma Odstępne za rozwiązanie umowy najmu, co umożliwi Państwu wynajęcie tego lokalu bezpośrednio od właściciela. Bez uiszczenia uzgodnionej opłaty za rozwiązanie umowy najmu lokal nie byłby dostępny do wynajęcia przez Państwa. Odstępne zostało sfinansowane ze środków pochodzących z Pożyczki udzielonej Państwu przez podmiot powiązany z Grupy. Kwota ta została przekazana bezpośrednio z rachunku bankowego podmiotu powiązanego, ponieważ na moment zawarcia Umowy o rozwiązaniu nie posiadali Państwo jeszcze funkcjonującego konta operacyjnego.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy są Państwo uprawnieni do zaliczenia Odstępnego do kosztów uzyskania przychodów, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Przenosząc wskazane powyżej uregulowania prawne na grunt analizowanej sprawy należy stwierdzić, że wydatek w postaci Odstępnego za rozwiązanie umowy najmu został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia albo zachowania jego źródła. Jak wskazali Państwo w opisie sprawy, decyzja o umiejscowieniu firmowego salonu sprzedaży bezpośredniej w nowoczesnym kompleksie budynków usługowych, położonym w (…), było motywowane m.in. chęcią zwiększenia ekspozycji marki, optymalizacji doświadczenia zakupowego klientów, lepszego wykorzystania ruchu klientów, synergii z innymi markami luksusowymi, wykorzystania długoterminowych korzyści wizerunkowych i biznesowych.

Zatem, należy stwierdzić, że wydatek na zapłatę Odstępnego został poniesiony w związku z prowadzoną przez Państwa działalnością gospodarczą oraz ma na celu uzyskanie, zachowanie oraz zabezpieczenie źródła przychodów.

Oprócz powyższego należy mieć na uwadze, że dokonując rozpoznania kosztowego charakteru określonego wydatku, podatnik musi badać nie tylko to czy wydatek ten został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (art. 15 ust. 1 ustawy o CIT), ale i to, czy nie jest on objęty wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, co definitywnie pozbawia go charakteru kosztu podatkowego, choćby nawet spełniał wprowadzone przez ustawodawcę w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kryteria normatywne.

I tak, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT,

Z zacytowanego przepisu wynika, że za koszty uzyskania przychodów nie są uznawane kary umowne i odszkodowania z tytułu:

- wad dostarczonych towarów;

- wad wykonanych robót;

- wad wykonanych usług;

- zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad;

- zwłoki w usunięciu wad towarów;

- zwłoki w usunięciu wad wykonanych robót;

- zwłoki w usunięciu wad wykonanych usług.

Przepis ten stanowi katalog, dotyczący zdarzeń gospodarczych spowodowanych wadliwością towarów lub robót i usług będących przedmiotem działalności gospodarczej. Wada jest w tym przypadku podstawową przyczyną eliminacji poniesionych wydatków z kosztów podatkowych. Ustawodawca wyłączył zatem z kosztów uzyskania przychodów te wydatki, nie chcąc „premiować” przypadków nienależytego wykonania zobowiązania.

Jednocześnie wskazać należy, że kary umowne i odszkodowania z innego tytułu, które nie zostały wymienione w katalogu, zawartym w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem istnienia związku przyczynowego pomiędzy karą lub odszkodowaniem a możliwością uzyskania przychodu.

Podsumowując, art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, nakazuje wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów wszelkie kary umowne i odszkodowania wypłacone z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług, niezależnie od tego czy odpowiedzialność dłużnika, której wyrazem jest zapłata kary umownej/odszkodowania, została oparta na zasadzie winy czy na zasadzie ryzyka.

Biorąc pod uwagę powyższy stan faktyczny oraz przytoczone przepisy prawa podatkowego, wskazać należy, że w analizowanej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, bowiem Odstępne nie jest karą umowną ani odszkodowaniem, o którym mowa w tym przepisie.

Po dokonaniu oceny racjonalności oraz uzasadnienia gospodarczego wydatku, poniesionego przez Państwa na zapłatę Odstępnego należy stwierdzić, że wypłata ww. wynagrodzenia nie wiąże się ani z zapłatą kary wynikającej z umowy, ani nie jest odszkodowaniem oraz wydatek ten nie został wymieniony w katalogu wyłączeń zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, jak również wykazuje on związek przyczynowo-skutkowy z prowadzoną działalnością gospodarczą. Fakt sfinansowania Odstępnego ze środków pochodzących z Pożyczki udzielonej Państwu przez podmiot powiązany z Grupy i przekazanie tej kwoty bezpośrednio z rachunku bankowego podmiotu powiązanego, nie wyklucza uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Należy zauważyć, że ostatecznie wydatek zostanie poniesiony przez Państwa poprzez spłatę pożyczki wobec podmiotu powiązanego.

W świetle powyższego, Państwa stanowisko w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia Odstępnego do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do momentu zaliczenia ww. wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, wskazać należy, że podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami, tj. ustalić, czy są to koszty uzyskania przychodu bezpośrednio związane z przychodami, czy też są to koszty uzyskania przychodu inne niż bezpośrednio związane z przychodami.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT,

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 4d ww. ustawy,

Z kolei w myśl art. 15 ust. 4e ustawy o CIT,

Koszty pośrednie jak wskazano powyżej potrąca się, co do zasady, w roku poniesienia. W takim przypadku rozliczenie przedmiotowych kosztów powinno następować, na podstawie odpowiednio udokumentowanych wydatków, w dacie poniesienia kosztu, tj. w dacie na który ujęto koszt na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo w dniu, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) w księgach rachunkowych.

Z opisu sprawy wynika, że wydatek poniesiony na zapłatę Odstępnego za rozwiązanie umowy najmu nie wykazuje bezpośredniego związku z konkretnymi przychodami uzyskiwanymi przez Państwa z działalności gospodarczej, stąd kwotę zapłaconego Odstępnego należy uznać za pośredni koszt uzyskania przychodów.

Zatem, należy zgodzić się z Państwa stanowiskiem, że Odstępne stanowi koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodami, podlegający rozliczeniu w dacie jego poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, tj. w dacie pod którą zostanie on ujęty w księgach rachunkowych (zaksięgowany) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku).

W związku z tym, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie podatku od towarów i usług zostało/zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

  - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

  - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

  - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

  - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

  - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa.