Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 lipca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 17 lipca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie oceny skutków podatkowych dokonanej konwersji wierzytelności.

Uzupełnili go Państwo pismem z 22 sierpnia 2025 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A S.A. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest spółką akcyjną mającą siedzibę na terytorium Polski, podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów. Spółka jest członkiem Grupy, do której należą spółki z siedzibą w Polsce i za granicą. Grupa prowadzi działalność (...).

Spółka jest podmiotem dominującym w Grupie (dalej: „Grupa”). Grupa rozpoczęła działalność w (...) roku, jednak pod obecną (...) funkcjonuje od roku (...). Składa się ona z (...). Czas trwania Spółki, jak również wszystkich jednostek Grupy jest nieograniczony. Wnioskodawca oraz pozostałe spółki z Grupy nie zawarły umowy o utworzeniu podatkowej grupy kapitałowej w rozumieniu przepisów ustawy o CIT.

Podstawowym przedmiotem działalności Spółki w ramach Grupy jest działalność holdingowa. W jej ramach, Spółka prowadzi działalność (...). Spółka prowadzi również działalność finansową związaną z (...). Spółka, jako podmiot holdingowy, co do zasady, nie dokonuje zakupu bądź sprzedaży udziałów w spółkach licząc na zysk ze wzrostu wartości udziałów, ale z uwagi na zyski długoterminowe wynikające z prowadzenia danego projektu.

Z uwagi na specyfikę otoczenia biznesowego oraz dynamiczny rozwój Grupy, Spółka jako podmiot dominujący w Grupie wykonuje (...), na zasadach i w trybie określonych w przepisach Kodeksu spółek handlowych (dalej: „K.s.h.”), tj. w art. 177-180 K.s.h., oraz w umowach spółek. Wnoszone dopłaty mają co do zasady (z ograniczeniami wynikającymi z regulacji K.s.h.) charakter zwrotny, tj. Spółce (w przypadku podjęcia przez wspólnika lub wspólników spółki zależnej uchwały o zwrocie dopłat zgodnie z przepisami K.s.h.) przysługuje wobec spółki zależnej roszczenie o zwrot wniesionych uprzednio do tej spółki zależnej dopłat. Dopłaty wnoszone przez Spółkę do spółek zależnych nie są oprocentowane.

W praktyce funkcjonowania Grupy zdarzają się sytuacje, w których w celu wzmocnienia sytuacji finansowej spółki zależnej, do której uprzednio wniesione zostały dopłaty, jak również w celu dokapitalizowania tej spółki w trwały sposób, Spółka oraz spółka zależna decydują się na przeprowadzenie konwersji przysługującej Spółce wierzytelności o zwrot dopłat na kapitał spółki zależnej. Z punktu widzenia formalnego konwersja odbywa się poprzez podjęcie przez wspólnika (wspólników) spółki zależnej uchwał o zwrocie dopłat oraz o podwyższeniu kapitału spółki, a następnie wzajemne wierzytelności Spółki (wobec spółki zależnej o zwrot dopłat) oraz spółki zależnej (wobec Spółki o wpłatę na podwyższenie kapitału) ulegają potrąceniu. Możliwe jest również przeprowadzenie konwersji w drodze bezpośredniego wniesienia wierzytelności z tytułu niezwróconej przez spółkę zależną dopłaty aportem do tej spółki zależnej. Podwyższenie kapitału spółki zależnej może nastąpić z wykorzystaniem tzw. agio, tj. poprzez objęcie udziałów w kapitale spółki zależnej po cenie rynkowej (odpowiadającej wartości przysługującej Spółce wierzytelności o zwrot dopłat) wyższej od wartości nominalnej tych udziałów (nadwyżka ceny ponad wartość nominalną udziałów jest wówczas przekazywana na kapitał zapasowy spółki zależnej).

Ponadto, w uzupełnieniu wniosku z 22 sierpnia 2025 r. wskazali Państwo, że Spółka jest wyłącznym wspólnikiem spółek zależnych, których dotyczy wniosek o interpretację.

W wyniku przeprowadzenia konwersji nie zostanie dokonany zwrot dopłat na rachunek Spółki.

Z punktu widzenia prawnego konwersja kwot dopłat na kapitał spółki zależnej może zostać przeprowadzona w jeden z dwóch opisanych poniżej sposobów:

a) poprzez potrącenie wzajemnych wierzytelności Spółki oraz spółki zależnej

Spółka jako wspólnik spółki zależnej podejmuje uchwały o zwrocie dopłat przez spółkę zależną na rzecz Spółki oraz o podwyższeniu kapitału spółki zależnej. W wyniku tego powstaje wierzytelność Spółki wobec spółki zależnej o dokonanie zwrotu dopłat oraz wierzytelność spółki zależnej wobec Spółki o dokonanie wpłaty na podwyższony kapitał. Następnie dokonywane jest potrącenie wzajemnych wierzytelności, w wyniku czego na podstawie art. 498 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego obydwie wierzytelności umarzają się nawzajem i wygasają, a kapitał spółki zależnej ulega podwyższeniu.

b) poprzez aport wierzytelności o zwrot dopłat

Możliwe jest również przeprowadzenie konwersji poprzez podjęcie przez Spółkę uchwał o zwrocie dopłat przez spółkę zależną na rzecz Spółki oraz o podwyższeniu kapitału spółki zależnej na pokrycie, którego Spółka wnosi wkład (aport) w postaci przysługującej Spółce wierzytelności o zwrot dopłat. W wyniku tego również wierzytelność o zwrot dopłat wygasa, a kapitał spółki zależnej ulega podwyższeniu.

Obydwa opisane powyżej tryby konwersji mogą zostać dokonane z zastosowaniem tzw. agio, tj. poprzez objęcie udziałów w kapitale spółki zależnej po cenie rynkowej (odpowiadającej wartości przysługującej Spółce wierzytelności o zwrot dopłat) wyższej od wartości nominalnej tych udziałów (nadwyżka ceny ponad wartość nominalną udziałów jest wówczas przekazywana na kapitał zapasowy spółki zależnej).

Stosownie do przepisów prawa podatkowego, pierwotnie wniesione przez Spółkę dopłaty do spółek zależnych nie były przez Spółkę zaliczane do kosztów uzyskania przychodów (zostały dokonane zgodnie z przepisami KSH).

Pytanie

Czy w przypadku dokonania konwersji wierzytelności o zwrot dopłat na kapitał spółki zależnej Spółka powinna w momencie dokonania tej konwersji rozpoznać przychód podatkowy, stanowiący przychód z zysków kapitałowych, w wysokości przysługującej Spółce wierzytelności o zwrot dopłat skonwertowanej na kapitał spółki zależnej, oraz jednocześnie odpowiadający temu przychodowi koszt jego uzyskania, odpowiadający wartości uprzednio wniesionych przez Spółkę do spółki zależnej dopłat, których kwota podwyższy w wyniku konwersji kapitał (zakładowy lub, w przypadku zaistnienia w ramach konwersji tzw. agio, również zapasowy) spółki zależnej?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Spółki w przypadku dokonania konwersji wierzytelności o zwrot dopłat na kapitał spółki zależnej Spółka powinna w momencie dokonania tej konwersji rozpoznać przychód podatkowy, stanowiący przychód z zysków kapitałowych, w wysokości przysługującej Spółce wierzytelności o zwrot dopłat skonwertowanej na kapitał spółki zależnej, oraz jednocześnie odpowiadający temu przychodowi koszt jego uzyskania, odpowiadający wartości uprzednio wniesionych przez Spółkę do spółki zależnej dopłat, których kwota podwyższy w wyniku konwersji kapitał (zakładowy lub, w przypadku zaistnienia w ramach konwersji tzw. agio, również zapasowy) spółki zależnej.

Konwersja wierzytelności przysługującej wspólnikowi wobec spółki zależnej (np. wierzytelności o zwrot uprzednio wniesionych dopłat) na kapitał spółki zależnej jest czynnością pozwalającą na osiągnięcie celu w postaci dokapitalizowania spółki zależnej, z jednoczesnym pominięciem zbędnego etapu zwrotu wierzytelności przez spółkę zależną na rzecz wspólnika będącego jednocześnie wierzycielem, który następnie wnosiłby uzyskaną ze zwrotu wierzytelności kwotę tytułem wkładu do spółki zależnej. W wyniku konwersji wierzytelności na kapitał spółki zależnej dochodzi do podwyższenia kapitału spółki zależnej o wartość przysługującej wspólnikowi wierzytelności, a tym samym w istocie do zmiany sposobu finansowania spółki zależnej – z finansowania dłużnego na finansowanie kapitałowe.

Przepisy Kodeksu spółek handlowych (dalej: „K.s.h.”) dopuszczają możliwość, aby spółka podwyższyła swój kapitał poprzez konwersję na ten kapitał dopłat, jakie zostały wniesione do tej spółki przez jej wspólnika (wspólników). W wyniku konwersji, wspólnik spółki otrzymuje nowe udziały lub wartość nominalna dotychczas posiadanych przez niego udziałów ulega podwyższeniu. W ramach konwersji wspólnik zobowiązuje się względem spółki wnieść wkład na pokrycie podwyższonego kapitału (wspólnik staje się dłużnikiem spółki z tytułu wniesienia wkładów na pokrycie podwyższonego kapitału). Równocześnie zaś spółka jest wtedy podmiotem zobowiązanym wobec wspólnika, z tytułu jego wierzytelności o zwrot dopłat.

Innymi słowy, podjęcie uchwały o zwrocie dopłat powoduje powstanie po stronie wspólnika roszczenia wobec spółki. Roszczenie to może zostać wniesione na poczet podwyższenia kapitału zakładowego. W ten sposób dochodzi w sensie cywilnoprawnym do potrącenia wierzytelności z tytułu zwrotu dopłaty (przysługującej wspólnikowi) z wierzytelnością spółki o pokrycie kapitału (przysługującą jej wobec wspólnika). Następnie, wskutek umownego potrącenia wzajemnych wierzytelności, w przypadku gdy wartość obu wierzytelności jest taka sama, obie wierzytelności umarzają się wzajemnie. Możliwe jest również przeprowadzenie konwersji w drodze bezpośredniego wniesienia wierzytelności z tytułu niezwróconej przez spółkę zależną dopłaty aportem do tej spółki zależnej.

Na gruncie ustawy o CIT, co do zasady wnoszenie dopłat do spółki oraz ich ewentualny zwrot, są zdarzeniami neutralnymi podatkowo, po stronie zarówno spółki, jak i wspólnika. Artykuł 12 ust. 4 pkt 11 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r., poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) wyłącza bowiem z zakresu przychodów te dopłaty, których wniesienie następuje w trybie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach (chodzi o przepisy Kodeksu Spółek handlowych). Odpowiednio, zarówno wydatki na pokrycie kwoty dopłaty przez wspólnika, jak i wydatek dotyczący zwrotu dopłaty przez spółkę, nie są kosztami uzyskania przychodów u tych, wspólników co w sposób jednoznaczny określa art. 16 ust. 1 pkt 53 ustawy o CIT. Z kolei art. 12 ust. 4 pkt 21 ustawy o CIT stanowi, że nie uznaje się za przychody podatkowe, zwróconych wspólnikom dopłat wniesionych do spółki zgodnie z odrębnymi przepisami – w wysokości określonej w złotych na dzień ich faktycznego wniesienia.

Natomiast w odniesieniu do skutków podatkowych samej konwersji wierzytelności wspólnika o zwrot kwoty dopłat na kapitał spółki zależnej, należy zauważyć, że zgodnie z utrwalonym stanowiskiem sądów administracyjnych i organów podatkowych, dla celów podatkowych, bez względu na sposób dokonania konwersji, konwersja przysługującej wspólnikowi wierzytelności na kapitał spółki zależnej stanowi wkład niepieniężny do spółki zależnej. Z orzecznictwa wynika bowiem, że wniesienie wkładu pieniężnego do spółki może polegać tylko na wpłacie gotówki lub na przelewie środków pieniężnych. W ocenie organów podatkowych oraz sądów administracyjnych, konwersja wierzytelności na udziały lub akcje jest natomiast uznawana za zamianę wierzytelności na inne prawo majątkowe w postaci udziałów (akcji) spółki, a tym samym konwersja wierzytelności na udziały (lub akcje) nie powinna zostać uznana za wniesienie wkładu pieniężnego.

Takie stanowisko zaprezentował przykładowo (w stosunku do konwersji wierzytelności pożyczkowej) Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 3 marca 2021 r., sygn. akt II FSK 3432/18:

„Naczelny Sąd Administracyjny pragnie podkreślić, że za utrwalony w orzecznictwie sądowym należy uznać pogląd, że konwersja wierzytelności na kapitał dłużnika nie jest wniesieniem wkładu w formie pieniężnej, bo ten można zrealizować tylko przez wpłatę gotówki lub przy użyciu pieniądza bankowego (por. wyroki NSA: z dnia 17 grudnia 2014 r. sygn. akt II FSK 2758/12, LEX nr 1560198; z dnia 25 marca 2015 r. sygn. akt II FSK 349/13, LEX nr 1659407; czy z dnia 5 lutego 2020 r. sygn. akt II FSK 593/18, LEX nr 3027083). Wytyczoną przez powyższe orzeczenia linię orzeczniczą kontynuuje też wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 1 grudnia 2014 r. (sygn. akt II FSK 2758/12). Jej istotę oddaje teza, że konwersja wierzytelności pożyczkowej wspólnika spółki kapitałowej na udziały/akcje w kapitale zakładowym spółki - dłużnika tej wierzytelności, niezależnie od jej kwalifikacji na gruncie prawa cywilnego, to jest uznania jej za potrącenia, nowację, przelew wierzytelności czy zwolnienie z długu, prowadzi do wniesienia do tej spółki wkładu niepieniężnego, a nie wkładu pieniężnego. Prowadzi bowiem do zamiany tej wierzytelności na inne prawo majątkowe, a zatem nie stanowi wpłaty gotówki lub uznania rachunku bankowego spółki (jeżeli użyty jest pieniądz bankowy)”.

Innymi słowy, gdy dochodzi do konwersji długu na udziały, tj. w sytuacji, gdy dokonuje się podwyższenia kapitału spółki, a objęciem udziałów zainteresowany jest wspólnik posiadający wierzytelność wobec spółki, i następnie dokonuje z nią potrącenia wzajemnych wierzytelności, czemu nie towarzyszy faktyczny przelew środków pieniężnych, to taką operację dla celów podatkowych powinno się rozpoznawać jako wniesienie wkładu niepieniężnego (aportu). Zatem z punktu widzenia podatkowego, konwersja wierzytelności wspólnika na kapitał spółki zależnej, niezależnie od sposobu jej dokonania oraz kwalifikacji na gruncie prawnym, stanowi wniesienie do spółki zależnej wkładu niepieniężnego.

W konsekwencji, po stronie wspólnika spółki zależnej powstaje w wyniku konwersji, na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT przychód podlegający opodatkowaniu, w wysokości wartości wkładu określonej w statucie lub umowie spółki, a w razie ich braku wartości wkładu określonej w innym dokumencie o podobnym charakterze - jeżeli jednak wartość ta jest niższa od wartości rynkowej tego wkładu albo wartość wkładu nie została określona w statucie, umowie albo innym dokumencie o podobnym charakterze, przychodem jest wartość rynkowa takiego wkładu określona na dzień przeniesienia własności przedmiotu wkładu niepieniężnego.

Za koszt uzyskania tego przychodu należy natomiast uznać, zgodnie z ogólną definicją wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy).

Zgodnie natomiast ze szczegółową regulacją przewidzianą w art. 15 ust. 1j ustawy o CIT, w przypadku objęcia udziałów (akcji) w spółce w zamian za wkład niepieniężny - na dzień objęcia tych udziałów (akcji) - ustala się koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 7, w wysokości m.in.:

1)wartości odpowiadającej kwocie pożyczki (kredytu), która została przekazana przez wnoszącego wkład na rachunek płatniczy spółki, nie wyższej jednak niż wartość wkładu z tytułu tej pożyczki (kredytu) określona zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT - jeżeli przedmiotem wkładu niepieniężnego jest wierzytelność z tytułu tej pożyczki (kredytu);

2)wartości wierzytelności, w części zaliczonej uprzednio do przychodów należnych - jeżeli przedmiotem wkładu niepieniężnego jest wierzytelność zaliczona uprzednio do przychodów należnych podmiotu wnoszącego ten wkład; (…)

3)faktycznie poniesionych, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, wydatków na nabycie lub wytworzenie (innych niż wymienione w poprzednich punktach przepisu) składników majątku podatnika - jeżeli przedmiotem wkładu niepieniężnego są te inne składniki.

Należy przy tym zauważyć również, że w uzasadnieniu do projektu ustawy z dnia 9 czerwca 2000 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wprowadzającej regulację art. 15 ust. 1j do ustawy o CIT, wskazano, że: „Propozycja dodania ust. 1j i 1k w art. 15 (...) ma bezpośredni związek z zaliczeniem, poprzez dodanie w art. 12 ust. 1 pkt 7, do przychodów nominalnej wartości udziałów (akcji) w spółce albo wkładów w spółdzielni objętych w zamian za wkład niepieniężny w innej postaci niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowaną część”.

Jak wynika z powyższego, wprowadzenie regulacji art. 15 ust. 1j do ustawy o CIT zostało bezpośrednio powiązane z równoczesnym wprowadzeniem przepisu art. 12 ust. 1 pkt 7 tej ustawy, stanowiąc odpowiednik uznania po stronie kosztów uzyskania przychodów wprowadzenia do ustawy nowej kategorii przychodów z tytułu wkładów niepieniężnych do spółek kapitałowych. Zatem intencją ustawodawcy było to, aby w każdym przypadku ustalenia przychodu na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT towarzyszyła możliwość przypisania do tych przychodów odpowiadających mu kosztów, określonych w art. 15 ust. 1j ustawy o CIT.

W ocenie Spółki, z regulacji zawartej w art. 15 ust. 1j pkt 3 ustawy o CIT w sposób jednoznaczny wynika, że w przypadku wniesienia do spółki zależnej wkładu niepieniężnego (za jaki zgodnie z jednolicie przyjętym obecnie w orzecznictwie podatkowym poglądem powinna być uznana konwersja wierzytelności wspólnika o zwrot dopłat na kapitał spółki zależnej), wniesiona przez wspólnika uprzednio do spółki dopłata stanowi faktycznie poniesiony, niezaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów, wydatek na nabycie przyszłej wierzytelności o zwrot dopłat, który to wydatek stanowi koszt uzyskania przychodu osiągniętego przez wspólnika w związku z konwersją wierzytelności o zwrot dopłat na kapitał spółki zależnej – ze względu na fakt, że wierzytelność ta jako składnik majątku wspólnika jest w wyniku dokonywanej konwersji przedmiotem wkładu niepieniężnego wspólnika do spółki zależnej.

Powyższe stanowisko podzielił również Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 6 sierpnia 2024 r., znak: 0114-KDIP2-2.4010.243.2024.2.IN, w której potwierdził prawidłowość stanowiska podatnika, według którego:

„Wydatki na wytworzenie przez wspólnika wierzytelności własnej zostały faktycznie poniesione. Spółka wnosząc dopłatę (o charakterze zwrotnym) wydatkowała określoną kwotę kapitału poprzez wypływ środków pieniężnych celem powierzenia ich spółce zależnej. Poniesione przez Spółkę ww. wydatki, z chwilą tzw. konwersji wierzytelności na akcje spółki zależnej, staną się wydatkami definitywnymi. W rezultacie bowiem tego zdarzenia, Spółka nie będzie już posiadała należności o zwrot kwoty dopłat, a uzyska w to miejsce akcje w spółce zależnej, w stosunku do której przysługiwała jej co do zasady wierzytelność o zwrot dopłat. Kwota wydatkowanego na dopłaty kapitału nie została przez Wnioskodawcę zaliczona do kosztów podatkowych w dacie wydatkowania, z uwagi na przepisy ustawy o CIT. Wierzytelność własna zaś z tego tytułu należy do składników majątku Spółki, innych niż wymienione w art. 15 ust. 1j pkt 1-2 ustawy o CIT, ponieważ w przepisach tych jest mowa o środkach trwałych lub wartościach niematerialnych i prawnych oraz o udziałach (akcjach) w spółce albo wkładach w spółdzielni.

Powyższe potwierdza, iż w razie zaistnienia opisanego we wniosku o interpretację zdarzenia przyszłego, tj. powstania przychodu z tytułu objęcia udziałów w zamian za wkład niepieniężny zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT, Wnioskodawca powinien mieć prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków związanych z wniesionym przez niego wkładem, czyli kwot przekazanych wcześniej spółce zależnej środków pieniężnych z tytułu nieodzyskanych dopłat. Wierzytelność własna (wytworzona) musi stanowić koszt uzyskania przychodu w przypadku jej aportu do spółki zależnej.”

Spółka wnosi zatem o potwierdzenie jej stanowiska, zgodnie z którym w przypadku dokonania konwersji wierzytelności o zwrot dopłat na kapitał spółki zależnej Spółka powinna w momencie dokonania tej konwersji rozpoznać przychód podatkowy, stanowiący przychód z zysków kapitałowych, w wysokości przysługującej Spółce wierzytelności o zwrot dopłat skonwertowanej na kapitał spółki zależnej, oraz jednocześnie odpowiadający temu przychodowi koszt jego uzyskania, odpowiadający wartości uprzednio wniesionych przez Spółkę do spółki zależnej dopłat, których kwota podwyższy w wyniku konwersji kapitał (zakładowy lub, w przypadku zaistnienia w ramach konwersji tzw. agio, również zapasowy) spółki zależnej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, iż została ona wydana w indywidualnej sprawie innego podmiotu, który o jej wydanie wystąpił, zatem nie jest ona wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-    Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

-   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-  w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-  w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej zgodnie z którym:

Interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.