Zdaniem Wnioskodawcy:

Opodatkowanie całości stwierdzonych ubytków wyrobów akcyzowych jest prawidłowe. Brak wystąpienia Spółki o ustalenie norm dopuszczalnych ubytków jest rezygnacją z przywileju ustawowego i nie jest naruszeniem prawa, a brak decyzji z urzędu naczelnika urzędu celnego w tym zakresie jest potwierdzeniem stanowiska Spółki.

Zgodnie z treścią art. 2 pkt 20 ustawy o podatku akcyzowym ubytki wyrobów akcyzowych - wszystkie straty wyrobów akcyzowych określonych w załączniku nr 2 do ustawy, objęte stawką akcyzową inną niż stawka zerowa, powstałe podczas stosowania procedury zawieszenia poboru akcyzy, z wyłączeniem strat powstałych podczas produkcji wyrobów energetycznych lub wyrobów tytoniowych, są przedmiotem opodatkowania zgodnie z art. 8 ust. 3 ustawy o podatku akcyzowym, a obowiązek podatkowy zgodnie z art. 10 ust. 3 tej ustawy powstaje z dniem wykonania czynności lub zaistnienia stanu faktycznego podlegających opodatkowaniu akcyzą. W przypadku ubytków w składach podatkowych zakończenie procedury zawieszenia poboru akcyzy następuje zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 6 z dniem stwierdzenia tych ubytków.

Spółka zrezygnowała z przywileju jaki dał ustawodawca zwalniając zgodnie z art. 30 ust. 4 ustawy o podatku akcyzowym ubytki wyrobów akcyzowych do wysokości ustalonej dla danego podmiotu przez naczelnika urzędu celnego na podstawie art. 85 ust. 1 pkt 1 lub ust. 2 pkt 1 lit. a).

Zdaniem Spółki art. 85 ustawy o podatku akcyzowym nie jest samoistną normą prawną, a jedynie techniczną i proceduralną związaną z możliwością wykorzystania przez podatników przywileju ustawowego określonego w art. 30 ust. 4. Podatnicy nie korzystający ze zwolnienia nie podlegają również procedurze określonej w rozporządzeniu ministra do spraw finansów publicznych z dnia 24 lutego 2009 r. w sprawie maksymalnych norm dopuszczalnych ubytków i dopuszczalnych norm zużycia wyrobów akcyzowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 2 pkt 20 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11 ze zm.), zwanej dalej ustawą użyte w ustawie określenia oznaczają:

• ubytki wyrobów akcyzowych - wszelkie straty:
  1. wyrobów akcyzowych, określonych w załączniku nr 2 do ustawy, objętych stawką akcyzy inną niż stawka zerowa, powstałe podczas stosowania procedury zawieszenia poboru akcyzy, z wyłączeniem strat powstałych podczas produkcji wyrobów energetycznych lub wyrobów tytoniowych,
  2. objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na przeznaczenie:
  • napojów alkoholowych,
  • wyrobów energetycznych przemieszczanych, a w przypadku podmiotu pośredniczącego, również magazynowanych.

Zgodnie z art. 8 ust. 3 ustawy - przedmiotem opodatkowania akcyzą są również ubytki wyrobów akcyzowych lub całkowite zniszczenie wyrobów akcyzowych, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 20. Wyrób uważa się za całkowicie zniszczony, gdy nie może już zostać wykorzystany jako wyrób akcyzowy. Natomiast zgodnie z art. 30 ust. 4 - zwalnia się od akcyzy ubytki wyrobów akcyzowych do wysokości ustalonej dla danego podmiotu przez właściwego naczelnika urzędu celnego na podstawie art. 85 ust. 1 pkt 1 albo ust. 2 pkt 1 lit. a).

W myśl art. 85 ust. 1 pkt 1 - właściwy naczelnik urzędu celnego ustala, w drodze decyzji, dla poszczególnych podmiotów, na ich wniosek, normy dopuszczalnych ubytków wyrobów akcyzowych. Natomiast w myśl art. 85 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, właściwy naczelnik urzędu celnego, w drodze decyzji, wydanej z urzędu dla poszczególnych podmiotów, może ustalić normy dopuszczalnych ubytków wyrobów akcyzowych.

W myśl § 6 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 lutego 2009 r. w sprawie maksymalnych norm dopuszczalnych ubytków i dopuszczalnych norm zużycia wyrobów akcyzowych (Dz. U. Nr 32, poz. 242), ustala się maksymalne normy dopuszczalnych ubytków powstających w czasie magazynowania:

1. cygar, cygaretek i papierosów, w opakowaniach jednostkowych, w wysokości nie większej niż 0,002 % ilości wydanej z magazynu;
2. tytoniu do palenia, określonego w art. 98 ust. 5 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym, w opakowaniach jednostkowych, w wysokości nie większej niż 0,005 % masy wydanej z magazynu.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego w złożonym wniosku wynika, że Spółka jest producentem wyrobów tytoniowych (prowadzi cztery składy podatkowe), w których wyroby akcyzowe magazynowane są z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy. W trakcie okresowych spisów z natury (nie rzadziej niż 2 razy w roku) dochodzi do stwierdzenia ubytków wyrobów akcyzowych. W takich przypadkach w dacie stwierdzenia ubytku zostaje on w pełni opodatkowany bez zastosowania zwolnień na podstawie norm dopuszczalnych ubytków. Wątpliwości Spółki dotyczą kwestii ustalenia norm dopuszczalnych ubytków w zaistniałej sytuacji i ich opodatkowania podatkiem akcyzowym.

Odnosząc powyższą sytuację do cytowanych wyżej przepisów zgodzić się trzeba ze stanowiskiem Spółki, że w przypadku braku ustalonych norm dopuszczalnych ubytków wyrobów akcyzowych (magazynowanych wyrobów tytoniowych) ma ona obowiązek opodatkować całość stwierdzonych ubytków /zgodnie bowiem z art. 30 ust. 4 ustawy, zwalnia się od akcyzy ubytki (...) do wysokości ustalonej (...) przez właściwego naczelnika urzędu celnego (...)/.

Ponadto należy zauważyć, że wystąpienie podmiotu o ustalenie tych norm (dopuszczalnych ubytków) jest prawem, a nie jego obowiązkiem /zgodnie z art. 85 ust. 1 pkt 1, właściwy naczelnik urzędu celnego ustala (...) dla poszczególnych podmiotów, na ich wniosek (...)/, a co za tym idzie jego brak (tego wystąpienia) nie jest przez ustawę o podatku akcyzowym w żaden sposób sankcjonowane.

Natomiast jak wynika z art. 85 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, właściwy naczelnik urzędu celnego, w drodze decyzji (...), może ustalić normy dopuszczalnych ubytków wyrobów akcyzowych (nie jest to zatem jego obowiązkiem w przypadku, gdy z wnioskiem o ustalenie tych norm nie wystąpi sam zainteresowany podmiot).

Uwzględniając powyższe, stanowisko Spółki należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie