Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo:

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 12 listopada 2019 r. (wpływ 18 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 17 lipca 2020 r. sygn. akt I SA/Łd 178/20 (wpływ prawomocnego wyroku 30 czerwca 2025 r.) oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 kwietnia 2025 r., sygn. akt I FSK 1418/20,

2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 listopada 2019 r. wpłynął Państwa wniosek z 12 listopada 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca produkuje i sprzedaje artykuły z tworzyw sztucznych, w tym gąbki – zarówno do odbiorców krajowych, jak i zagranicznych.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym także jako podatnik VAT UE. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca współpracuje z podatnikami posiadającymi siedzibę w innych krajach UE, zarejestrowanymi do celów rozliczania podatku od wartości dodanej (podatnicy ci posiadają właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie dla nich właściwe, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej).

Wnioskodawca dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W 2018 roku Wnioskodawca współpracował ze spółkami handlowymi z siedzibami na terytorium Unii Europejskiej, w szczególności prawa niemieckiego, włoskiego oraz portugalskiego (dalej zwani „Kontrahentami”). Współpraca polegała na sprzedaży towarów (wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów) Wnioskodawcy poszczególnym Kontrahentom oraz ich dostawie do centralnego magazynu grupy. Następnie towary transportowane były z centralnego magazynu do poszczególnych Kontrahentów.

Wnioskodawca posiada następujące dokumenty związane z powyższymi transakcjami:

1)zamówienie dotyczące transakcji (wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów);

2)kopie faktur wystawianych Kontrahentom, zawierające informacje w zakresie warunków dostawy (DDP – Delivered Duty Paid), treść każdej z faktur zawiera numer dokumentu magazynowego (WZ);

3)dokumenty magazynowe (WZ), które zostały załączone do każdej z faktur opisanych powyżej, z których wynika przede wszystkich rodzaj oraz ilość dostarczanego Klientowi towaru;

4)oryginały faktur wystawianych przez firmy spedycyjne w związku z obsługą spedycyjną towarów wysyłanych do Kontrahentów (z magazynu Wnioskodawcy położonego w Polsce do centralnego magazynu grupy) wraz z dokumentami CMR (międzynarodowymi samochodowymi listami przewozowymi), z których wynika, iż towary zostały odebrane przez spedytora (przewoźnika) – dokumenty CMR zawierają numery dokumentów magazynowych (WZ) dostarczanych towarów,

5)potwierdzenia zapłaty za faktury opisane powyżej – w treści przelewów wskazano numery faktur, których dotyczy zapłata;

6)oryginały faktur wystawianych przez firmy transportowe w związku z transportem towarów wysyłanych do Kontrahentów (z centralnego magazynu grupy do poszczególnych Kontrahentów) wraz ze wskazaniem numerów dokumentów magazynowych (WZ) dostarczanych towarów, datą załadowania towarów z centralnego magazynu grupy oraz datą dostarczenia towarów bezpośrednio do Kontrahenta.

Z treści żadnego z powyższych dokumentów nie wynika jednoznacznie i wprost, że Kontrahent poświadcza, iż towary zostały mu dostarczone w miejscu wskazanym na fakturze.

Wnioskodawca, z uwagi na okoliczność, iż z powyższych dokumentów nie wynika jednoznacznie i wprost, że Kontrahent poświadcza, iż towary zostały mu dostarczone w miejscu wskazanym na fakturze, z ostrożności uznał, iż w odniesieniu do powyższych dostaw nie są spełnione warunki do zastosowania 0% stawki podatku od towarów i usług. Jednocześnie Wnioskodawca rozważa złożenie korekt deklaracji podatkowych w celu wykazania, iż powyższe dostawy powinny być opodatkowane 0% stawką podatku od towarów i usług.

Pytanie

Czy wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów udokumentowane przy pomocy dokumentów, o których mowa w poz. 74 powyżej, powinny, z uwagi na przepisy art. 42 ust. 1-3 oraz ust. 11-12 ustawy o podatku od towarów i usług, być opodatkowane 0% stawką podatku od towarów i usług?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów udokumentowane przy pomocy dokumentów, o których mowa w poz. 74 powyżej, powinny być opodatkowane 0% stawką podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1)podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;

2)podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowe) dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;

3)podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT-UE.

Warunki opisane powyżej w pkt 1 i 3 są spełnione.

W myśl przepisu art. 42 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1)dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),

2)(uchylony),

3)specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,

4)(uchylony)

 – z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Zastrzeżenia określone w ust. 4 i 5 nie mają zastosowania.

Ponadto zgodnie z art. 42 ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1)korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;

2)dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;

3)dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;

4)dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zdaniem Wnioskodawcy, dokumenty będące w dyspozycji Zainteresowanego powinny być uznane za dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2, ust. 3 i ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług. Dokumenty te należy bowiem uznać za „inne dokumenty” w rozumieniu art. 42 ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług, albowiem wynika z nich, że dostawa wewnątrzwspólnotowa została wykonana.

Tym samym wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów powinny być opodatkowane 0% stawką podatku od towarów i usług, co z kolei upoważnia Wnioskodawcę do złożenia korekt deklaracji podatkowych w celu wykazania, iż powyższe dostawy powinny być opodatkowane 0% stawką podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 11 lutego 2020 r. wydałem interpretację indywidualną znak: 0113-KDIPT1-2.4012.707.2019.1.SM, w której uznałem Państwa stanowisko za nieprawidłowe w zakresie prawa do zastosowania stawki w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Interpretację indywidualną doręczono Państwu 18 lutego 2020 r.

Skarga na interpretację indywidualną

12 marca 2020 r. wnieśli Państwo skargę na ww. interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi. Skarga wpłynęła do mnie 18 marca 2020 r.

Wnieśli Państwo o:

-uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej,

-zasądzenie na rzecz Państwa kosztów postępowania według norm przepisanych.

Postępowanie przed sądem administracyjnym

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił skarżoną interpretację – wyrokiem z 17 lipca 2020 r., sygn. akt I SA/Łd 178/20.

3 września 2020 r. wniosłem skargę kasacyjną od wyroku WSA w Łodzi do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z 2 kwietnia 2025 r. (wpływ 21 maja 2025 r.) sygn. akt I FSK 1418/20 oddalił skargę kasacyjną.

30 czerwca 2025 r. do Krajowej Informacji Skarbowej wpłynął prawomocny ww. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi wraz z aktami sprawy.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

•uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oraz Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;

•ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o stan prawny obowiązujący w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2020 r., poz. 106), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy:

Według art. 2 pkt 6 ustawy:

Z art. 13 ust. 1 ustawy wynika, że:

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy:

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy:

Dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Przepis art. 41 ust. 1 ustawy stanowi, że:

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy:

Z kolei w myśl art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy:

Zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy:

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy:

Na podstawie art. 42 ust. 3 ustawy:

Jednak w myśl art. 42 ust. 11 ustawy:

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków koncentruje się na faktycznych aspektach transakcji, tj. udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie przeznaczenia - jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego UE. Warunek został określony wprost w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Należy wskazać, że w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 października 2010 r. sygn. akt. I FPS 1/10, NSA podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Wskazać należy, że ważne jest, aby posiadane przez podatnika dokumenty zawierały informacje, z których jednoznacznie wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do nabywcy na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego. Tym samym prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru z terytorium Polski i dostarczenie ich do nabywcy w innym kraju UE.

Dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Celem udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Z opisu sprawy wynika, że posiadają Państwo następujące dokumenty związane z powyższymi transakcjami:

1)zamówienie dotyczące transakcji (wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów);

2)kopie faktur wystawianych Kontrahentom, zawierające informacje w zakresie warunków dostawy (DDP – Delivered Duty Paid), treść każdej z faktur zawiera numer dokumentu magazynowego (WZ);

3)dokumenty magazynowe (WZ), które zostały załączone do każdej z faktur opisanych powyżej, z których wynika przede wszystkich rodzaj oraz ilość dostarczanego Klientowi towaru;

4)oryginały faktur wystawianych przez firmy spedycyjne w związku z obsługą spedycyjną towarów wysyłanych do Kontrahentów (z magazynu Wnioskodawcy położonego w Polsce do centralnego magazynu grupy) wraz z dokumentami CMR (międzynarodowymi samochodowymi listami przewozowymi), z których wynika, iż towary zostały odebrane przez spedytora (przewoźnika) – dokumenty CMR zawierają numery dokumentów magazynowych (WZ) dostarczanych towarów,

5)potwierdzenia zapłaty za faktury opisane powyżej – w treści przelewów wskazano numery faktur, których dotyczy zapłata;

6)oryginały faktur wystawianych przez firmy transportowe w związku z transportem towarów wysyłanych do Kontrahentów (z centralnego magazynu grupy do poszczególnych Kontrahentów) wraz ze wskazaniem numerów dokumentów magazynowych (WZ) dostarczanych towarów, datą załadowania towarów z centralnego magazynu grupy oraz datą dostarczenia towarów bezpośrednio do Kontrahenta.

Dokonując rozstrzygnięcia kwestii będącej przedmiotem Państwa wątpliwości trzeba mieć na uwadze stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi wyrażone w zapadłym w niniejszej sprawie wyroku z 17 lipca 2020 r. sygn. akt I SA/Łd 178/20 oraz stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego przedstawione w wyroku z 2 kwietnia 2025 r. sygn. akt I FSK 1418/20.

W ocenie WSA, organ błędnie zinterpretował treść art. 42 ust. 3 zdanie pierwsze w związku z ust. 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Zgodnie z przywołanym przepisem dowodami, od których wskazania uzależnione jest uznanie dostawy za WDT opodatkowane stawką 0%, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Naczelny Sąd Administracyjny podzielając stanowisko WSA w Łodzi, zauważył, że z treści art. 42 ust. 3 ustawy o VAT wynika, że dokumenty stanowiące materiał dowodowy sprawie należy ocenić łącznie i są one wystarczające do potwierdzenia dostarczenia towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju (dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora), kopia faktury, specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku) w szczególności, gdy przewóz towarów jest zlecany podmiotowi trzeciemu, czyli przewoźnikowi (spedytorowi) odpowiedzialnemu za wywóz towarów z terytorium kraju, kiedy następuje sformalizowane przejęcie przez niego towarów od dostawcy. Same tylko dokumenty, wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, mogą nie potwierdzać jednoznacznie dokonania WDT, co wynika z art. 43 ust. 11 ustawy o VAT, zgodnie z którym to przepisem w takim przypadku można potwierdzić taką dostawę innymi dokumentami na to wskazującymi, które przepis ten wymienia przykładowo, nie tworząc zamkniętego katalogu (przez użycie słów: „w szczególności”).

NSA podał, że analizując treść wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej należy wskazać, iż żaden z opisanych i posiadanych przez stronę dokumentów nie wskazuje jednoznacznie i wprost oświadczenia odbiorcy towarów o dostarczeniu mu towarów poza granicami Polski. Nie przesądza to jednak, iż szereg innych dokumentów branych pod uwagę łącznie potwierdza dostarczenie tych towarów.

W ocenie NSA, literalna wykładnia przepisu art. 42 ust. 1 pkt 2, ust. 3 i ust. 11 ustawy o VAT wskazuje, na rozpatrywanie wszystkich przedstawionych przez podatnika dokumentów łącznie, które wspólnie mogą dokumentować fakt dostawy wspólnotowej nabycia towaru (WNT).

Uwzględniając zatem okoliczności sprawy i treść powołanych wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 17 lipca 2020 r. sygn. akt I SA/Łd 178/20 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 kwietnia 2025 r. sygn. akt I FSK 1418/20 należy stwierdzić, że opisane wyżej dokumenty posiadane przez Państwa w odniesieniu do transakcji WDT stanowią dowody dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej, które zgodnie z art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy, łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, a w konsekwencji upoważniają Państwa (przy spełnieniu pozostałych warunków z art. 42 ust. 1 ustawy) do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Wobec powyższego Państwa stanowisko uznałem za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie podkreślam, że weryfikacja i ocena dokumentów, o których mowa we wniosku, może odbyć się jedynie i wyłącznie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ podatkowy, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach przedstawionego przez Państwa opisu sprawy. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację przedstawionego przez Państwa opisu sprawy.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem sprawy. Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem sprawy podanym przez Państwa w złożonym wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem sprawy i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.).