Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe - Interpretacja

Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe - Interpretacja - 0114-KDIP4-3.4012.415.2025.1.DS

Temat interpretacji

Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

14 lipca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości zwolnienia od podatku usług wsparcia szkodowego świadczonych przez Państwa jako brokera ubezpieczeniowego. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego i stanu faktycznego

(…) sp. z o.o. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest polską spółką prawa handlowego, wchodzącą w skład międzynarodowej grupy kapitałowej, będącej wiodącym dostawcą usług w zakresie zarządzania ryzykiem. Spółka posiada w Polsce status czynnego podatnika podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”). Główną działalnością Wnioskodawcy jest świadczenie usług pośrednictwa ubezpieczeniowego i reasekuracyjnego zgodnie z Ustawą o dystrybucji ubezpieczeń z dnia 15 grudnia 2017 r. (t.j. Dz. U. 2024 r. poz. 1214, dalej: „Ustawa o dystrybucji ubezpieczeń”).

Wnioskodawca jest brokerem ubezpieczeniowym i reasekuracyjnym, posiadającym zezwolenie na prowadzenie działalności brokerskiej wydane przez organ nadzoru i wpisanym do rejestru brokerów ubezpieczeniowych, prowadzonego przez Komisję Nadzoru Finansowego. Czynności brokerskie są wykonywane w imieniu Wnioskodawcy będącego osobą prawną poprzez upoważnione osoby fizyczne. Wnioskodawca świadczy kompleksowe usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych, w tym pokrewne, na postawie umów brokerskich zawieranych z podmiotami poszukującymi ochrony ubezpieczeniowej (dalej: „Klient”).

Z tytułu wykonanych czynności brokerskich, wskazanych w umowie z Klientem Wnioskodawcy przysługuje zgodnie z ustaleniami z Klientem, na podstawie zawartej umowy brokerskiej, wynagrodzenie w postaci prowizji brokerskiej płatnej przez towarzystwa ubezpieczeniowe, z którymi Klient zawarł za pośrednictwem Wnioskodawcy umowy ubezpieczenia („Ubezpieczycieli”) lub niekiedy honorarium ustalone z Klientem, o czym mowa dalej. Oprócz czynności przygotowawczych prowadzących do zawarcia umowy ubezpieczenia przez Klienta, Wnioskodawca w ramach zawieranej z Klientem umowy brokerskiej, może zobowiązać się do wykonywania szeregu czynności brokerskich na rzecz Klienta. Zgodnie z dominującą na rynku praktyką Klient za takie usługi nie płaci, lecz Broker otrzymuje wynagrodzenie w formie prowizji brokerskiej od Ubezpieczyciela, który zawarł umowę ubezpieczenia z Klientem za rekomendacją i pośrednictwem brokera. W niektórych przypadkach Klient płaci Brokerowi wynagrodzenie w całości (są to jednak sytuacje wyjątkowe) lub też w sytuacji nieprzekroczenia określonego progu prowizji od Ubezpieczyciela - do wysokości tego progu.

Na podstawie umowy brokerskiej z Klientem, Wnioskodawca przyjmuje do stałego wykonywania w imieniu i na rzecz Klienta czynności faktyczne pośrednictwa ubezpieczeniowego zgodnie z Ustawą o dystrybucji ubezpieczeń. Klientami Wnioskodawcy są przedsiębiorstwa.

Na podstawie umowy brokerskiej i udzielonego mu przez Klienta pełnomocnictwa, Wnioskodawca pośredniczy w zawarciu umowy ubezpieczeniowej pomiędzy Klientem a zakładem ubezpieczeniowym, uwzględniając pożądany przez Klienta zakres ochrony ubezpieczeniowej. W trakcie tego procesu broker mając na uwadze interesy Klienta, analizuje ryzyko ubezpieczeniowe w zakresie przedmiotowym, zarządza zawartymi umowami ubezpieczeniowymi, reprezentuje danego klienta w sprawach o odszkodowania. Ustalenia takie dotyczyć mogą przykładowo: zakresu ryzyk, od których ubezpieczony będzie Klient, zakresu wyłączeń odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń, które nie będą miały zastosowania w odniesieniu do umowy danego Klienta, zasad określania postępowania na wypadek zajścia zdarzenia rodzącego odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń. Umowa ubezpieczenia zawierana jest bezpośrednio przez ubezpieczonego / Klienta i zakład ubezpieczeń, bez podpisu brokera (nie jest on jej stroną).

Poza doprowadzeniem do zawarcia umowy ubezpieczenia, Spółka uczestniczy w zarządzaniu i wykonywaniu tych kontraktów. Obejmuje to wykonywanie, na zlecenie klientów działań związanych z umową ubezpieczenia, jak np. informowanie pracowników klienta o warunkach ubezpieczenia oraz o dokumentach i formularzach niezbędnych do przystąpienia do ubezpieczenia; pomoc w wypełnianiu dokumentów osobom zainteresowanym przystąpieniem do ubezpieczenia; weryfikacja poprawności dokumentów złożonych przez osoby zainteresowane przystąpieniem do ubezpieczenia; zgłaszanie ubezpieczycielowi osób zainteresowanych przystąpieniem do ubezpieczenia i weryfikacja list osób ubezpieczonych, w tym sprawdzenie poprawności składek; pomoc ubezpieczonym w sprawach roszczeń oraz w załatwieniu wszelkich formalności związanych z ubezpieczeniem. W każdym z tych przypadków działania wnioskodawcy są zaś związane z konkretną umową ubezpieczenia.

W przypadku zawarcia umowy ubezpieczenia, przy wsparciu Wnioskodawcy, pomiędzy zakładem ubezpieczeń a osobą poszukującą ochrony ubezpieczeniowej Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług pośrednictwa ubezpieczeniowego. Wynagrodzenie jest wypłacane przez Ubezpieczyciela na podstawie faktury wystawianej przez Spółkę i jest zwykle kalkulowane jako określony procent składki ubezpieczeniowej wpłaconej przez Klienta (prowizja brokerska, kurtaż). Prowizja brokerska wypłacana jest co do zasady po zapłacie przez Klienta składki ubezpieczeniowej. W praktyce oznacza to, iż trudno byłoby dokonać jej podziału w kontekście rozdzielenia usług i czynności wykonanych przez brokera.

Zdarza się natomiast, że decyzją Klienta zamiast prowizji brokerskiej Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie w formie honorarium ustalonego z Klientem i wypłacanego przez Klienta na podstawie faktur VAT wystawianych przez Wnioskodawcę (stosowane jest zwolnienie z VAT).

Tym samym, w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawca doradza osobom poszukującym ochrony ubezpieczeniowej, pośredniczy w zawieraniu umów pomiędzy zakładem ubezpieczeń a osobą poszukującą ochrony ubezpieczeniowej, a jeśli trzeba również udziela pomocy w wykonywaniu tych umów. Zgodnie z Ustawą o dystrybucji ubezpieczeń wykonywanie umów przez Wnioskodawcę obejmuje również sprawy o odszkodowanie lub świadczenie - tak zwane wsparcie w procesie dochodzenia roszczeń od zakładów ubezpieczeń na rzecz klientów (dalej: „wsparcie szkodowe”). Sposób likwidacji i obsługi szkód negocjowany jest przez brokera na rzecz Klienta z zakładem ubezpieczeń w ramach ustalania produktu ubezpieczeniowego, przy aranżowaniu polisy i zawieraniu umowy ubezpieczeniowej.

Wskazane wsparcie szkodowe polega przede wszystkim na pomocy w komunikacji z Ubezpieczycielem, mające na celu uzyskanie pełnego odszkodowania dla Klienta.

Rodzaj czynności faktycznych podejmowanych w ramach procesu wsparcia szkodowego wynika m.in. z okoliczności danej sprawy, rodzaju umowy ubezpieczenia, przedmiotu ubezpieczenia, przedmiotu zlecenia i nie zawsze jest jednakowy. Wskazane czynności mogą obejmować m.in.:

dokonanie zgłoszenia szkody do odpowiedniego zakładu ubezpieczeń i prowadzenia w imieniu Klienta korespondencji z zakładem ubezpieczeń lub rzeczoznawcą działającym w imieniu Ubezpieczyciela,
wsparcie w zakresie kompletowania dokumentacji niezbędnej Ubezpieczycielowi do przeprowadzenia procesu likwidacji szkody,
kontrolowanie i nadzór nad prawidłowością realizacji warunków umowy generalnej przez likwidatorów zakładu ubezpieczeń,
podejmowanie wszelkich czynności mających na celu zakończenie likwidacji szkody, a w szczególności koordynacja działań z Klientem (jego oddziałami) i leasingobiorcami (np. w przypadku szkód komunikacyjnych dla Klienta flotowego),
monitowania zakładu ubezpieczeń w zakresie dotrzymania terminów wymaganych prawem,
nadzorowanie i weryfikacja rozliczenia szkody z zakładem ubezpieczeń lub sporządzenie rekomendacji dla Klienta co do wszczęcia procesu odwoławczego od formalnej decyzji zakładu ubezpieczeń,
prowadzenie korespondencji z podmiotami uczestniczącymi w procesie likwidacji szkód, w tym w procesie odwoławczym dotyczącym zgłoszonych szkód.

W każdym przypadku, działania Wnioskodawcy związane są z konkretną umową ubezpieczenia, a Wnioskodawca wskazany jest przez ubezpieczającego jako broker umocowany (na podstawie udzielonego mu w tym celu pełnomocnictwa) do pośredniczenia w sprawach ubezpieczeń.

Opisane wyżej czynności (jedna, niektóre z nich lub wszystkie) będą wykonywane zawsze jako elementy jednej usługi zmierzającej do kompleksowego obsłużenia konkretnego Klienta i doprowadzenia do podpisania przez klienta umowy z zakładem ubezpieczeń, ale także do utrzymania jej (utrzymania ochrony ubezpieczeniowej zaaranżowanej dla Klienta). Celem Wnioskodawcy będzie zatem pozyskanie i utrzymanie klienta, a Wnioskodawca sam będzie decydował jakie czynności musi podjąć, żeby doprowadzić do realizacji zadania. Mogą to być wszystkie ww. czynności, a mogą być jedynie niektóre z nich. Czynności wykonywane przez Wnioskodawcę stanowić będą pośrednictwo ubezpieczeniowe w rozumieniu ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym.

Należy dodać, że wskazane wsparcie szkodowe jest zwykle podejmowane w związku z zawartą za pośrednictwem Spółki umową ubezpieczenia. Może się jednak zdarzyć, że:

I.Spółka przejmuje obsługę klienta, który wcześniej był obsługiwany przez innego brokera, Wnioskodawca świadczy wówczas wsparcie szkodowe z polis ubezpieczeniowych, które zostały podpisane, gdy klient był obsługiwany przez innego brokera. W większości przypadków jest to warunek konieczny przejęcia obsługi Klienta.

II.W ramach kontraktów globalnych Spółka obsługuje określonych ubezpieczonych w Polsce - choć sama nie pośredniczy w podpisaniu umowy ubezpieczeniowej (robi to inny podmiot z grupy kapitałowej Spółki). W ramach wskazanych kontraktów, mogą wystąpić czynności przygotowawcze, które obejmują wsparcie ze strony Spółki dla podmiotu podpisującego umowę (master agreement) z Klientem. Na poziomie lokalnym realizowane są działania związane z analizą ryzyk, które wspierają centralną sprzedaż oraz potencjalną dosprzedaż polis lokalnych, niezwiązanych z programem. Wszystkie obowiązki wynikające z Ustawy o dystrybucji ubezpieczeń, w tym lokalne wsparcie szkodowe dla Klienta, są w pełni realizowane przez Spółkę na krajowym rynku.

III.Wnioskodawca udziela wsparcia szkodowego ubezpieczonemu mającego na celu dochodzenie roszczeń z polisy OC sprawcy.

W tym kontekście warto podkreślić, że Spółka nie pobiera dodatkowego wynagrodzenia od Klienta/ubezpieczonego z tytułu wsparcia szkodowego. W każdym przypadku wynagrodzenie Spółki jest otrzymywane w ramach:

1)prowizji brokerskiej wypłacanej w związku z zawarciem nowej umowy ubezpieczenia z Klientem przez Ubezpieczycieli Spółce, bądź w przypadku pkt II - prowizji brokerskiej wpłacanej podmiotowi z grupy kapitałowej, a następnie przekazywanej (w określonej części odpowiadającej zakresowi wsparcia realizowanego przez Spółkę w Polsce) Wnioskodawcy od spółki z grupy kapitałowej, lub

2)w przypadku pkt II - prowizji brokerskiej wpłacanej przez klienta do podmiotu z grupy kapitałowej, a następnie przekazywanej (w określonej części odpowiadającej zakresowi wsparcia realizowanego przez Wnioskodawcę,

3)wynagrodzenia wypłacanego przez Klienta za doprowadzenie do zawarcia umowy ubezpieczenia (rzadziej).

Dla pełności obrazu Wnioskodawca wskazuje, że sporadycznie występują sytuacje, w których Spółka podpisuje odrębną (poza umową brokerską, bądź w ogóle bez takiej umowy) umowę na wsparcie w procesie dochodzenia roszczeń (np. z polis aranżowanych przez innego brokera). W takim przypadku, wynagrodzenie Spółki przyjmuje formę określonej kwoty, ustalonej z klientem i wypłacanej na podstawie faktur VAT wystawianych przez Wnioskodawcę. Wskazane sytuacje nie są przedmiotem wniosku o interpretację podatkową.

Pytanie

Czy w okolicznościach przedstawionych we wniosku, opisane wyżej usługi wsparcia szkodowego świadczone przez Spółkę jako brokera ubezpieczeniowego, podlegają zwolnieniu od opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż usługi wsparcia szkodowego świadczone przez Spółkę korzystają ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy VAT.

Uzasadnienie stanowiska

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z brzmieniem art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT, świadczeniem usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Ustawa o VAT przewiduje możliwość stosowania obniżonych stawek podatkowych lub zwolnienia z opodatkowania dla niektórych czynności. W kontekście przedstawionego wniosku kluczowe znaczenie ma regulacja zawarta w art. 43 ust. 1 pkt 37 Ustawy o VAT, która zwalnia z podatku: „usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji”.

Zwolnienie z VAT, określone w art. 43 ust. 1 pkt 37 Ustawy o VAT, wynika z przepisu art. 135 ust. 1 pkt a) Dyrektywy 2006/112/WE (dalej: „Dyrektywa VAT”), który stwierdza, że „transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z pokrewnymi usługami świadczonymi przez brokerów i agentów ubezpieczeniowych, są zwolnione z opodatkowania”.

Zarówno Dyrektywa VAT, jak i Ustawa o VAT nie definiują kluczowych terminów istotnych dla interpretacji omawianego zwolnienia, takich jak „transakcje ubezpieczeniowe”, „usługi pokrewne świadczone przez agenta ubezpieczeniowego” czy „usługi pośrednictwa w zakresie świadczenia usług ubezpieczeniowych”. W tej sytuacji zaleca się korzystanie z dorobku orzecznictwa TSUE oraz z polskiej praktyki podatkowej, w szczególności orzecznictwa polskich sądów administracyjnych.

Odwołując się do rozumienia transakcji ubezpieczeniowej w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”), należy wskazać, że ukształtował się w nim pogląd, że istotą tego rodzaju zachowania jest świadczenie ubezpieczonemu usługi uzgodnionej podczas zawierania umowy w zamian za uprzednią wpłatę składki. Dochodzi zaś do tego w sytuacji, gdy zaistnieje ryzyko objęte ubezpieczeniem (w tym zakresie powołano wyroki w sprawie: [...], C-349/96, EU:C:1999:93, pkt 17; [...], C-240/99, EU:C:2001:140, pkt 37; [...], C-8/01, EU:C:2003:621, pkt 39). Z kolei, rozumienie terminu „pośrednik ubezpieczeniowy” jest determinowane wyrokiem TSUE w sprawach [...], C-8/01, EU:C:2003:621, [...], C-472/03, oraz [...] C-40/15. W przedmiotowej sprawie wynagrodzenie za wsparcie szkodowe jest opłacane w ramach prowizji liczonej jako % od składki ubezpieczeniowej uiszczonej przez ubezpieczonego/ubezpieczającego.

Zgodnie z interpretacją wypracowaną przez TSUE, usługi wymienione w art. 135 ust. 1 pkt a) Dyrektywy VAT, świadczone przez agentów ubezpieczeniowych, obejmują pozyskiwanie klientów oraz zawieranie umów ubezpieczeniowych w imieniu i na rzecz ubezpieczyciela, a także uczestnictwo w administrowaniu i realizacji tych umów. W odniesieniu do usług pokrewnych do usług ubezpieczeniowych, jak wskazuje opinia Rzecznika Generalnego M. Poiaresa Madura z 12 stycznia 2005 r. w sprawie C-472/03, należy je rozumieć jako wszystkie usługi związane z usługami ubezpieczeniowymi, które mogą być uznane za pokrewne. W tej sprawie podkreślono, że kluczowym elementem kwalifikacji czynności jako usług pośrednictwa ubezpieczeniowego jest status usługodawcy jako brokera lub agenta ubezpieczeniowego. Pojęcie „usług pokrewnych” jest na tyle szerokie, że teoretycznie obejmuje wszystkie usługi związane z ubezpieczeniami, jednak prawodawca wspólnotowy ograniczył zakres zwolnienia do usług świadczonych przez brokerów lub pośredników ubezpieczeniowych. Zatem kwalifikacja osoby ubiegającej się o zwolnienie jako brokera lub pośrednika ubezpieczeniowego jest kluczowa dla ustalenia, czy jej działalność jest pokrewna czynnościom ubezpieczeniowym, które na podstawie art. 13 część B lit. A) podlegają zwolnieniu z opodatkowania.

Wyrok C-235/00 z 13 grudnia 2001 r. w sprawie CBS Financial Services wskazuje natomiast, że działalność pośrednictwa polega na działaniach podejmowanych przez pośrednika, który nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego. Powinna to być usługa świadczona na rzecz jednej ze stron umowy, opłacona jako odrębna działalność pośrednictwa. Pośrednictwo ma na celu dokonanie wszelkich niezbędnych czynności, które umożliwią zawarcie umowy przez obie strony, przy czym pośrednik nie ma własnego interesu w treści umowy. W podobnym duchu wypowiedziały się TSUE w wyrokach z 25 lutego 1999 r. (sprawa C-349/96, Card Protection Plan), z 8 marca 2001 r. (sprawa C-240/99, Skandia) oraz z 20 listopada 2003 r. (sprawa C-8/01, Assurander-Societetet działający na rzecz Taksatorringen przeciwko Skatteministeriet), potwierdzając, że pojęcie usług pokrewnych, świadczonych przez pośredników ubezpieczeniowych w rozumieniu Dyrektywy VAT, odnosi się wyłącznie do świadczeń realizowanych przez profesjonalistów. Broker lub agent ubezpieczeniowy powinien pełnić rolę pośrednika, co podkreśla jego zewnętrzną pozycję między ubezpieczającym (Klientem) a zakładem ubezpieczeń.

W wyroku z 3 kwietnia 2008 r. (sprawa C-124/07, J.C.M. Beheer BV przeciwko Staatssecretaris van Financiën) TSUE dodatkowo potwierdził, że usługi zwolnione mogą być realizowane w różnych modelach, stwierdzając, że „brzmienie art. 13 część B lit. a) szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że okoliczność, iż broker lub pośrednik ubezpieczeniowy nie pozostaje w bezpośrednim stosunku ze stronami umowy ubezpieczenia lub reasekuracji do zawarcia której się przyczynia, lecz pozostaje z nimi jedynie w pośrednim stosunku, za pośrednictwem innego podatnika, który sam pozostaje w bezpośrednim stosunku z jedną ze stron tej umowy, i z którym ów broker lub pośrednik ubezpieczeniowy jest związany umownie, nie wyklucza, by świadczone przez niego usługi były zwolnione od podatku od wartości dodanej na mocy tego przepisu”. W tej sytuacji zasada neutralności podatkowej wskazuje, że przedsiębiorstwa powinny mieć możliwość wyboru modelu organizacyjnego, który będzie dla nich najbardziej korzystny z perspektywy gospodarczej, nie narażając się na ryzyko, że ich transakcje nie będą objęte zwolnieniem z opodatkowania przewidzianym w art. 13 część B lit. a) szóstej dyrektywy.

Przytoczone tezy oraz uzasadnienia orzeczeń TSUE potwierdzają, że omawiane zwolnienie z podatku VAT odnosi się do usług pośrednictwa ubezpieczeniowego:

(i)klasyfikowanych jako usługi pokrewne do usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych,

(ii)świadczonych przez brokerów lub agentów ubezpieczeniowych, zarówno w stosunku pośrednim, jak i bezpośrednim ze stronami umowy ubezpieczenia lub reasekuracji do zawarcia której się przyczyniają,

(iii)realizowanych na rzecz zakładów ubezpieczeń lub podmiotów poszukujących ochrony ubezpieczeniowej (Klientów).

Przechodząc do polskiej praktyki podatkowej, należy zauważyć, że Ustawa o VAT nie zawiera jasnych definicji dotyczących kluczowych terminów, takich jak „usługi ubezpieczeniowe” czy „usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych”, które są istotne dla sprawy. Jak wskazują sądy administracyjne, na przykład Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 15 czerwca 2022 r. (sygn. akt I FSK 235/19) w takiej sytuacji, ustalając znaczenie wskazanych terminów, nie można odwoływać się do języka potocznego. Należy przyjąć, że są to pojęcia występujące wyłącznie w kontekście prawnym, które swoje znaczenie przenoszą z przepisów właściwych gałęzi prawa do prawa podatkowego (por. B. Brzeziński, Wykładnia prawa podatkowego, Gdańsk 2013, s. 77).

W polskim systemie prawnym, regulacje dotyczące świadczenia usług pośrednictwa ubezpieczeniowego zawarte są w Ustawie o dystrybucji ubezpieczeń. Zgodnie z art. 3 ust. 1 tej ustawy, pośrednictwo ubezpieczeniowe oznacza działalność polegającą na dystrybucji ubezpieczeń lub reasekuracji przez pośredników ubezpieczeniowych.

Zgodnie zaś z art. 4 Ustawy o dystrybucji ubezpieczeń, dystrybucja ubezpieczeń obejmuje działania podejmowane przez dystrybutora ubezpieczeń, takie jak:

1)doradzanie, proponowanie lub wykonywanie czynności przygotowawczych do zawarcia umów ubezpieczenia;

2)zawieranie umów ubezpieczenia w imieniu zakładu ubezpieczeń lub na rzecz klienta;

3)pomoc w administrowaniu umowami ubezpieczenia oraz ich realizacji, w tym w sprawach o odszkodowanie lub świadczenie.

Dystrybucja ubezpieczeń obejmuje również udzielanie informacji o umowach ubezpieczeniowych na podstawie kryteriów wybranych przez klienta oraz opracowywanie rankingów produktów ubezpieczeniowych. Regulacje te w znacznym stopniu są zaś zbieżne z art. 2 pkt 3 Dyrektywy 2002/92M/E Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 grudnia 2002 r. w sprawie pośrednictwa ubezpieczeniowego (Dz. U. UE. L. Nr 9/3). Pośrednictwo ubezpieczeniowe zdefiniowano tam jako działalność polegającą na wprowadzaniu, proponowaniu lub przeprowadzaniu innych prac przygotowawczych do zawarcia umów ubezpieczenia lub zawieraniu takich umów lub udzielaniu pomocy w administrowaniu i wykonywaniu takich umów w szczególności w przypadku roszczenia.

Dystrybutorem ubezpieczeń, w szczególności, jest broker ubezpieczeniowy, który wykonuje czynności w zakresie dystrybucji ubezpieczeń w imieniu lub na rzecz klienta, zwane dalej „czynnościami brokerskimi w zakresie ubezpieczeń”. Ustawa o dystrybucji ubezpieczeń wskazuje, że czynności brokerskie mogą być wykonywane wyłącznie przez podmioty spełniające określone warunki. Broker ubezpieczeniowy to przedsiębiorca, który wykonuje działalność brokerską na podstawie umowy z właściwym podmiotem (jak powyżej) i jest wpisany do rejestru brokerów ubezpieczeniowych lub reasekuracyjnych prowadzonego przez KNF.

W związku z powyższym, na gruncie Ustawy o dystrybucji ubezpieczeń, dystrybucja ubezpieczeń obejmuje pomoc w sprawach o odszkodowanie lub świadczenie, do której zalicza się tzw. wsparcie szkodowe, jak opisane w stanie faktycznym, zapewniane jako integralny element usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego i jest projektowane, pod względem procedury i zakresu uczestnictwa brokera w procesie likwidacji szkody, już na etapie negocjowania umowy ubezpieczeniowej.

Tym samym, jak zostało to wskazane powyżej, ze względu na brak definicji pośrednictwa ubezpieczeniowego na gruncie ustawy o VAT, takie usługi powinny być intepretowane w rozumieniu Ustawy o dystrybucji ubezpieczeń.

Z kolei na gruncie Ustawy o dystrybucji ubezpieczeń wsparcie szkodowe wpisuje się w pośrednictwo ubezpieczeniowe, a tym samym powinno korzystać ze zwolnienia z VAT na gruncie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

Również TSUE w swoich orzeczeniach wskazuje dodatkowe wytyczne interpretacyjne dotyczące tego jak rozumieć pośrednictwo ubezpieczeniowe. I tak:

Działalność pośrednictwa ubezpieczeniowego dotyczy działań podejmowanych przez pośrednika, który nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego;
Powinna to być usługa świadczona na rzecz jednej ze stron umowy, opłacona jako odrębna działalność pośrednictwa;
Pośrednictwo ma na celu dokonanie wszelkich niezbędnych czynności związanych z zawieraniem lub realizacją umów ubezpieczenia, przy czym pośrednik nie ma własnego interesu w treści umowy;
Ustawa o VAT nie definiuje autonomicznie terminów takich jak „usługi ubezpieczeniowe” czy „usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych”. Ustalając ich znaczenie, należy uwzględnić, że są to pojęcia występujące wyłącznie w kontekście prawnym, a ich znaczenie powinno być zgodne z definicjami zawartymi w Ustawie o dystrybucji ubezpieczeń;
Aktywność pośrednika ubezpieczeniowego (agenta, brokera) jest uznawana za pośrednictwo w świadczeniu usług ubezpieczeniowych, jeśli towarzyszy jej pozyskiwanie klienta i doprowadzanie do zawarcia umowy ubezpieczenia.

Dalsze analizy oraz praktyczne wskazówki dotyczące definicji i istoty usług ubezpieczeniowych oraz usług pośrednictwa w świadczeniu tych usług, w tym czynności wchodzących w zakres tych pojęć w kontekście zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 37 Ustawy o VAT, można znaleźć w aktualnym orzecznictwie sądów administracyjnych. Orzeczenia te w pełni potwierdzają stanowisko Wnioskodawcy oraz stanowią uzupełnienie jego stanowiska. W związku z tym, Wnioskodawca przytacza fragmenty orzeczeń dotyczących klasyfikacji podatkowej świadczeń podobnych do tych, które są przedmiotem niniejszego wniosku.

wyrok NSA z 15 czerwca 2022 r., sygn. akt I FSK 235/19:

„Nie sposób zgodzić się z poglądem Organu interpretacyjnego, że - biorąc pod uwagę stan faktyczny zaprezentowany we wniosku interpretacyjnym (zdarzenie przyszłe) - usługi Wnioskodawcy związane z zarządzaniem i wykonywaniem już zawartych umów ubezpieczenia lokują się poza zakresem zwolnienia podatkowego, którego stan faktyczny został ukształtowany w art. 43 ust. 1 pkt 37 u.p.t.u. Punktem wyjścia w rozważaniach Naczelnego Sądu Administracyjnego, które doprowadziły do tej konstatacji jest językowe brzmienie wspomnianego przepisu szczególnego prawa podatkowego. Ustawodawca, definiując zakres zwolnienia podatkowego posługuje się tam określeniem „usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek”. Jednocześnie, w ustawie podatkowej brak jest wyjaśnienia rozumienia tych terminów, które są definicjami pojęć prawnych.

W takiej sytuacji, ustalając znaczenie wskazanych określeń nie sposób odwoływać się do języka powszechnego (desygnatów wskazanych określeń w języku potocznym). Należy natomiast przyjąć, że są to pojęcia występujące wyłącznie w językach konwencjonalnych, które swoje rozumienie nadane im w przepisach swoich „macierzystych”, czy „rodzimych” gałęzi prawa przeniosły do prawa podatkowego (por. B. Brzeziński, Wykładnia prawa podatkowego, Gdańsk 2013, s. 77). (…)

Na marginesie warto przy tym zauważyć, że w podobny sposób aktywność ta jest regulowana współcześnie, w art. 4 ust. 1 pkt 1-3 ustawy z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r. poz. 905). Wracając natomiast do stanu prawnego obowiązującego w chwili wydania interpretacji indywidualnej, nie ma wątpliwości co do tego, że w świetle ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym, z pomocą której należy odczytywać art. 43 ust. 1 pkt 37 u.p.t.u., działalność brokera ubezpieczeniowego (pośrednika ubezpieczeniowego) to nie tylko doprowadzenie do zawarcia umowy ubezpieczenia, ale i późniejsze działania, w tym uczestniczenie w administrowaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia, także w sprawach o odszkodowanie. Wszystkie te czynności (także te, dotyczące już zawartych umów ubezpieczenia), Spółka przedstawiła we wniosku interpretacyjnym jako przestrzeń swojej aktywności gospodarczej. (...)

Potwierdzeniem tego zapatrywania jest stanowisko zaprezentowane przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z 25 marca 2021 r. sygn. C-907/19 (sprawa [....]). W judykacie tym, nawiązując do wyroku w sprawie C-40/15 ((...)) TSUE powtórzył tezę, że usługi pokrewne, świadczone przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych obejmują różne usługi służące realizacji transakcji ubezpieczeniowych, w szczególności likwidację szkód, która stanowi jeden z istotnych elementów tych transakcji (por. pkt 34 i 35 wyroku). Usługi wykonywane przez brokera lub agenta ubezpieczeniowego mają zaś ten charakter, jeśli obejmują istotne aspekty pośrednictwa ubezpieczeniowego, takie jak wyszukiwanie klientów i kontaktowanie ich z ubezpieczycielem celem zawarcia umowy ubezpieczenia (por. teza 37 wyroku w sprawie C-907/19).

W tym kontekście nietrudno zauważyć niezrozumienie zapatrywania TSUE na istotę usług pośrednictwa ubezpieczeniowego, które stało się udziałem Organu interpretacyjnego w przedmiotowej sprawie. Wbrew twierdzeniu DKIS [przypis własny: Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej], Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie lokuje bowiem usług likwidacji szkód poza granicami zwolnionych z opodatkowania usług pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych. Tego typu aktywność zalicza on natomiast do pośrednictwa w wykonywaniu usług ubezpieczeniowych, jeżeli towarzyszy ona (jest konsekwencją) czynności danego podmiotu, polegających na pozyskiwaniu klienta i doprowadzaniu do zawarcia z nim umowy ubezpieczenia. Tak zaś było w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym), zaprezentowanym we wniosku interpretacyjnym. Tym samym, zapatrywanie TSUE na pośrednictwo w wykonywaniu usług ubezpieczeniowych (usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych) jest zgodne z wnioskami, jakie w tym zakresie można wyprowadzić w wyniku przedstawionej wcześniej analizy krajowej regulacji prawnej. Wyłącznie „wyalienowana” aktywność pośrednika w zakresie likwidacji szkody, niezwiązana z jego uprzednim wsparciem dla nawiązania stosunku ubezpieczeniowego lokuje się bowiem poza granicami zwolnienia podatkowego, ukształtowanego w art. 43 ust. 1 pkt 37 u.p.t.u. Skoro zaś w stanie faktycznym zaprezentowanym we wniosku interpretacyjnym, ponad wszelką wątpliwość pośrednictwo w likwidacji szkody nie było oderwane od aktywności brokera w zakresie skłonienia klienta i ubezpieczyciela do zawarcia umowy ubezpieczenia, nie może być mowy o trafności interpretacji DKIS.”

wyrok WSA w Warszawie z 19 wrześnie 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 2981/17:

„6.1. Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy należy określić, jakie usługi miał na myśli prawodawca formułując w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT zwolnienie usług pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych. Nawiązując do wyroku TSUE w sprawie Aspiro, C-40/15 (pkt 39), w którym stwierdzono, że usługi świadczone przez brokerów i agentów ubezpieczeniowych lub ich podwykonawców powinny być „charakterystyczne dla działalności brokera lub agenta ubezpieczeniowego, która polega na wyszukiwaniu klientów i kontaktowaniu ich z ubezpieczycielem w celu zawarcia umów ubezpieczenia” należy więc rozstrzygnąć, czy czynności związane z zarządzaniem i wykonywaniem już zawartych umów ubezpieczenia mieszczą się w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego. W zaskarżonej interpretacji organ stwierdził, iż czynności te nie stanowią pośrednictwa ubezpieczeniowego w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 37, a jedynie czynności wspomagające, które nie sią ani właściwe ani niezbędne do świadczenia usług ubezpieczeniowych zwolnionych od podatku VAT.

6.2. W ocenie Sądu takie stanowisko organu nie znajduje potwierdzenia w przytoczonym powyżej orzecznictwie TSUE. Trybunał wskazuje bowiem, iż usługi pośrednictwa świadczone przez agentów ubezpieczeniowych mogą obejmować wszystkie usługi mające związek z ubezpieczeniem, a warunkiem uznania danych czynności za pośrednictwo ubezpieczeniowe jest istnienie, chociażby pośredniego stosunku agenta, zarówno z ubezpieczycielem jak i ubezpieczonym oraz wykonywanie przez agenta działalności obejmującej istotne aspekty pośrednictwa ubezpieczeniowego. W świetle powyższego usługę pośrednictwa stanowić będą więc nie tylko czynności, które polegają na świadczeniu usług bezpośrednio związanych z zawarciem umowy ubezpieczenia, ale również te, które dotyczą zawartych już umów ubezpieczenia. Dyrektor KIS bezpodstawnie przyjął, że wszystkie usługi wskazywane przez spółkę we wniosku, dokonywane po zawarciu umowy ubezpieczenia, mają charakter czysto techniczny. Nie wyjaśnił przyczyn, dla których tożsame usługi świadczone przed zawarciem umowy ubezpieczenia korzystają ze zwolnienia od VAT.

6.3. Sąd, w składzie orzekającym w niniejszej sprawie, podziela stanowisko wyrażone w prawomocnym wyroku tut. Sądu z 17 listopada 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 3159/16; dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, adres: http://orzeczenia.nsa.gov.pl, dalej „CBOSA”), że pośrednictwo ubezpieczeniowe nie kończy się z chwilą zawarcia umowy, ale trwa także po jej zawarciu w postaci opieki posprzedażowej. Pośrednictwo ubezpieczeniowe polega na „zdobyciu” klienta, utrzymaniu go na przyszłość i powiązaniu klienta z ubezpieczycielem w dłuższej perspektywie oraz w szerszym zakresie produktów, a nie tylko na jednorazowej czynności wyszukania klienta, przekazania jego danych do ubezpieczyciela i zawarcia z nim jednej umowy.”

Podobne rozumienie pojęcia pośrednictwa ubezpieczeniowego można znaleźć w indywidualnych interpretacjach podatkowych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej. Przykładowo, w interpretacji z 6 listopada 2019 r. sygn. 0115-KDIT1-1.4012.568.2019.1.MS oraz w interpretacji z 14 listopada 2018 r. sygn. 0114-KDIP4.4012.554.2018.2.MP przedstawiono podobne podejście do tego zagadnienia.

Tak więc, zgodnie z poglądem wypracowanym przez TSUE, jak i polskie sądy administracyjne, usługi pokrewne świadczone przez brokerów i agentów ubezpieczeniowych obejmują różnorodne czynności wspierające realizację transakcji ubezpieczeniowych, a w szczególności wsparcie szkodowe, które stanowi kluczowy element tych transakcji. Warto zauważyć, że sposób likwidacji i obsługi szkód negocjowany jest przez brokera na rzecz Klienta z zakładem ubezpieczeń w ramach ustalania produktu ubezpieczeniowego, przy aranżowaniu polisy i zawieraniu umowy ubezpieczeniowej. Nie stoi to w sprzeczności z tym, że występuje naturalne przesunięcie w czasie pomiędzy aranżacją polisy i wypłatą wynagrodzenia brokerskiego od takiej polisy, a wsparciem przy obsłudze szkody (szkody mogą wystąpić po jakimś czasie od zawarcia polisy). Dzięki obsłudze brokerskiej Klient otrzymuje polisę zaaranżowaną odpowiednio tak, aby na wypadek szkody zagwarantować mu szybki i skuteczny proces jej likwidacji. Broker następnie wspiera Klienta w procesie likwidacji szkód od danej polisy, informując Klienta o przysługujących mu prawach i obowiązkach, pomaga w gromadzeniu i przygotowywaniu dokumentacji szkodowej i monitoruje działania podejmowane przez Ubezpieczycieli. Broker ubezpieczeniowy występuje nadal jako swoisty pośrednik między Ubezpieczycielem a Klientem w procesie obsługi likwidacji szkody,

W związku z tym, zdaniem Spółki, wsparcie szkodowe wchodzi w zakres kompleksowej usługi brokerskiej, i może obejmować m.in.:

dokonanie zgłoszenia szkody do odpowiedniego zakładu ubezpieczeń i prowadzenia w imieniu Klienta korespondencji z zakładem ubezpieczeń lub rzeczoznawcą działającym w imieniu ubezpieczyciela,
wsparcie w zakresie kompletowania dokumentacji niezbędnej ubezpieczycielowi do przeprowadzenia procesu likwidacji szkody,
kontrolowanie i nadzór nad prawidłowością realizacji warunków umowy generalnej przez likwidatorów zakładu ubezpieczeń,
podejmowanie wszelkich czynności mających na celu zakończenie likwidacji szkody, a w szczególności koordynacja działań z Klientem (jego oddziałami) i leasingobiorcami (np. w przypadku szkód komunikacyjnych dla Klienta flotowego),
monitowania zakładu ubezpieczeń w zakresie dotrzymania terminów wymaganych prawem, nadzorowanie i weryfikacja rozliczenia szkody z zakładem ubezpieczeń lub sporządzenie rekomendacji dla Klienta co do wszczęcia procesu odwoławczego od formalnej decyzji zakładu ubezpieczeń,
prowadzenie korespondencji z podmiotami uczestniczącymi w procesie likwidacji szkód, w tym w procesie odwoławczym dotyczącym zgłoszonych szkód.

W ocenie Wnioskodawcy, powyższe mieści się w zakresie pojęcia usług pośrednictwa ubezpieczeniowego.

Jednocześnie wskazane działania mają również na celu utrzymanie dotychczasowych Klientów (czy to zdobytych przez Wnioskodawcę, grupę, czy przejętych od innych brokerów), co jak potwierdza stanowisko sądów administracyjnych, również stanowi element pośrednictwa ubezpieczeniowego. Dodatkowo, jak podkreśla przytoczone orzecznictwo sądów administracyjnych, pośrednictwo ubezpieczeniowe obejmuje nie tylko wyszukiwanie odpowiednich ubezpieczeń, ale także oferowanie Klientom szerszego zakresu produktów.

W ocenie Wnioskodawcy, przykładem takiej usługi jest właśnie wsparcie szkodowe, usługa powszechna i kluczowa dla funkcjonowania rynku ubezpieczeń.

Należy również podkreślić, że za świadczone usługi wsparcia szkodowego, oprócz wskazanego wynagrodzenia prowizyjnego od Ubezpieczyciela lub od Klienta, czy też wynagrodzenia od Spółek z grupy kapitałowej z tytułu świadczonych usług pośrednictwa ubezpieczeniowego, Wnioskodawcy nie przysługuje żadne inne wynagrodzenie ani żaden inny tytuł stanowiący podstawę do wypłaty Wnioskodawcy wynagrodzenia. W literaturze przedmiotu (por. „Dziennik Ubezpieczeniowy”, 5 -7 lipca 2010, nr: 2529., Kurtaż brokerski cz.2, T. Kwieciński,) podkreśla się, że zgodnie z obowiązującą praktyką, wynagrodzenie uzyskiwane przez brokerów od ubezpieczycieli (kurtaż) płatne jest temu brokerowi, który doprowadził do zawarcia umowy ubezpieczenia, chociaż broker wykonuje też szereg innych czynności już po zawarciu umowy ubezpieczenia (np. "zarządza" zawartymi umowami ubezpieczenia, uczestniczy w postępowaniach likwidacyjnych itp.). Mimo to, kurtaż płatny brokerowi z reguły nie jest w żaden sposób dzielony, np. na część związaną z zawarciem umowy ubezpieczenia oraz na część związaną z jej późniejszą realizacją. Oznacza to, że w razie zmiany brokera przez ubezpieczającego w trakcie trwania umowy, w przypadku, kiedy składka płacona jest w ratach, a zmiana brokera nastąpi między płatnością kolejnych rat, towarzystwo ubezpieczeniowe zazwyczaj wypłaca całość wynagrodzenia temu brokerowi, który odpowiada za podpisanie umowy ubezpieczenia, nowemu brokerowi nie wypłaca nawet części kurtażu. Prezentowane powyżej rozwiązania zostały wykształcone przez praktykę i pomimo iż nie są uregulowane przepisami prawa, to z obserwacji wynika, że są stosowanie powszechnie.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, nie powinno być żadnych wątpliwości, że świadczone przez Spółkę usługi wsparcia szkodowego (świadczonych w każdym z modeli pośrednictwa opisanych w stanie faktycznym, wyłączając umowy podpisywane specyficznie na wsparcie w procesie dochodzenia roszczeń) stanowią czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego w rozumieniu ustawy o dystrybucji ubezpieczeń bowiem:

1)Spółka należy do pośredników ubezpieczeniowych, tj. przedsiębiorców wykonujących działalność brokerską, doprowadzając do zawarcia umowy ubezpieczenia pomiędzy Klientem a zakładem ubezpieczeń, wpisanych do rejestru brokerów,

2)Spółka nie jest stroną umów ubezpieczeniowych, a pośredniczy w ich zawarciu i realizacji, działając w najlepszym interesie Klienta objętego ochroną ubezpieczeniową, w której doborze Spółka czynnie uczestniczyła, co obejmuje również proces obsługi szkód z zaaranżowanej przez Spółkę polisy,

3)Każdorazowo, działania Spółki związane są z konkretną umową ubezpieczenia, a Wnioskodawca wskazany jest przez ubezpieczającego jako broker umocowany (na podstawie udzielonego mu w tym celu pełnomocnictwa) do pośredniczenia w sprawach ubezpieczeń.

Uwzględniając powyższe stanowisko oraz zakres działalności przypisany ustawowo pośrednikom ubezpieczeniowym, Wnioskodawca jest zdania, że wsparcie szkodowe dokonywane przez Spółkę na rzecz Klientów, jest czynnością pośrednictwa ubezpieczeniowego w rozumieniu Ustawy o dystrybucji ubezpieczeń.

Analiza przedstawionego opisu sprawy w kontekście obowiązujących przepisów prawa podatkowego oraz orzecznictwa TSUE i polskich sądów administracyjnych prowadzi do wniosku, że usługi wsparcia szkodowego, które świadczy Spółka na rzecz Klientów, będą miały na celu zawarcie umowy ubezpieczenia pomiędzy ubezpieczanym a Ubezpieczycielem, zapewnienie jej właściwej realizacji w interesie Klienta, lub też utrzymanie Klienta i, jego należytą obsługę. W związku z tym, w ocenie Wnioskodawcy, usługi wsparcia szkodowego powinny być kwalifikowane jako usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego, które, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 Ustawy o VAT, są zwolnione z opodatkowania VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 2 pkt 22 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy:

Przez dostawę towarów o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie natomiast do art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1)przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2)zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3)świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy.

Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem co do zasady usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. wyrok z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise), przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę, należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Zatem za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT uważane mogą być takie sytuacje, w których:

istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,
wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,
istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,
odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,
istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy - opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy - czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności podatkiem VAT lub zwolnienie od podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy:

Zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

Zwolnienie zawarte w przywołanym przepisie stanowi implementację do polskiego porządku prawnego art. 135 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1 ze zm.), zgodnie z którym,

państwa członkowskie zwalniają transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych.

W myśl art. 43 ust. 15 ustawy:

Zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

1)czynności ściągania długów, w tym factoringu;

2)usług doradztwa;

3)usług w zakresie leasingu.

Z opisu sprawy wynika, że są Państwo brokerem ubezpieczeniowym i reasekuracyjnym, posiadającym zezwolenie na prowadzenie działalności brokerskiej wydane przez organ nadzoru i wpisanym do rejestru brokerów ubezpieczeniowych, prowadzonego przez Komisję Nadzoru Finansowego. Posiadają Państwo w Polsce status czynnego podatnika podatku od towarów i usług.

Świadczą Państwo kompleksowe usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych, w tym pokrewne, na postawie umów brokerskich zawieranych z podmiotami poszukującymi ochrony ubezpieczeniowej (Klientami).

Z tytułu wykonanych czynności brokerskich, wskazanych w umowie z Klientem przysługuje Państwu zgodnie z ustaleniami z Klientem, na podstawie zawartej umowy brokerskiej, wynagrodzenie w postaci prowizji brokerskiej płatnej przez towarzystwa ubezpieczeniowe, z którymi Klient zawarł za Państwa pośrednictwem umowy ubezpieczenia lub honorarium ustalone z Klientem. Państwa Klientami są przedsiębiorstwa.

Na podstawie umowy brokerskiej i udzielonego Państwu przez Klienta pełnomocnictwa, pośredniczą Państwo w zawarciu umowy ubezpieczeniowej pomiędzy Klientem a zakładem ubezpieczeniowym, uwzględniając pożądany przez Klienta zakres ochrony ubezpieczeniowej. W trakcie tego procesu broker mając na uwadze interesy Klienta, analizuje ryzyko ubezpieczeniowe w zakresie przedmiotowym, zarządza zawartymi umowami ubezpieczeniowymi, reprezentuje danego klienta w sprawach o odszkodowania. Ustalenia takie dotyczyć mogą przykładowo: zakresu ryzyk, od których ubezpieczony będzie Klient, zakresu wyłączeń odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń, które nie będą miały zastosowania w odniesieniu do umowy danego Klienta, zasad określania postępowania na wypadek zajścia zdarzenia rodzącego odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń. Umowa ubezpieczenia zawierana jest bezpośrednio przez ubezpieczonego / Klienta i zakład ubezpieczeń, bez podpisu brokera (nie jest on jej stroną).

Poza doprowadzeniem do zawarcia umowy ubezpieczenia, uczestniczą Państwo w zarządzaniu i wykonywaniu tych kontraktów. Obejmuje to wykonywanie, na zlecenie klientów działań związanych z umową ubezpieczenia, jak np. informowanie pracowników klienta o warunkach ubezpieczenia oraz o dokumentach i formularzach niezbędnych do przystąpienia do ubezpieczenia; pomoc w wypełnianiu dokumentów osobom zainteresowanym przystąpieniem do ubezpieczenia; weryfikacja poprawności dokumentów złożonych przez osoby zainteresowane przystąpieniem do ubezpieczenia; zgłaszanie ubezpieczycielowi osób zainteresowanych przystąpieniem do ubezpieczenia i weryfikacja list osób ubezpieczonych, w tym sprawdzenie poprawności składek; pomoc ubezpieczonym w sprawach roszczeń oraz w załatwieniu wszelkich formalności związanych z ubezpieczeniem. W każdym z tych przypadków Państwa działania są związane z konkretną umową ubezpieczenia.

W ramach działalności gospodarczej doradzają Państwo osobom poszukującym ochrony ubezpieczeniowej, pośredniczą Państwo w zawieraniu umów pomiędzy zakładem ubezpieczeń a osobą poszukującą ochrony ubezpieczeniowej, a jeśli trzeba również udzielają Państwo pomocy w wykonywaniu tych umów. Zgodnie z Ustawą o dystrybucji ubezpieczeń wykonywanie umów przez Państwa obejmuje również sprawy o odszkodowanie lub świadczenie - tak zwane wsparcie w procesie dochodzenia roszczeń od zakładów ubezpieczeń na rzecz klientów (wsparcie szkodowe). Sposób likwidacji i obsługi szkód negocjowany jest przez brokera na rzecz Klienta z zakładem ubezpieczeń w ramach ustalania produktu ubezpieczeniowego, przy aranżowaniu polisy i zawieraniu umowy ubezpieczeniowej. Wskazane wsparcie szkodowe polega przede wszystkim na pomocy w komunikacji z Ubezpieczycielem, mające na celu uzyskanie pełnego odszkodowania dla klienta.

dokonanie zgłoszenia szkody do odpowiedniego zakładu ubezpieczeń i prowadzenia w imieniu Klienta korespondencji z zakładem ubezpieczeń lub rzeczoznawcą działającym w imieniu Ubezpieczyciela,
wsparcie w zakresie kompletowania dokumentacji niezbędnej Ubezpieczycielowi do przeprowadzenia procesu likwidacji szkody,
kontrolowanie i nadzór nad prawidłowością realizacji warunków umowy generalnej przez likwidatorów zakładu ubezpieczeń,
podejmowanie wszelkich czynności mających na celu zakończenie likwidacji szkody, a w szczególności koordynacja działań z Klientem (jego oddziałami) i leasingobiorcami (np. w przypadku szkód komunikacyjnych dla Klienta flotowego),
monitowania zakładu ubezpieczeń w zakresie dotrzymania terminów wymaganych prawem,
nadzorowanie i weryfikacja rozliczenia szkody z zakładem ubezpieczeń lub sporządzenie rekomendacji dla Klienta co do wszczęcia procesu odwoławczego od formalnej decyzji zakładu ubezpieczeń,
prowadzenie korespondencji z podmiotami uczestniczącymi w procesie likwidacji szkód, w tym w procesie odwoławczym dotyczącym zgłoszonych szkód.

W każdym przypadku, Państwa działania związane są z konkretną umową ubezpieczenia, a Państwo są wskazani przez ubezpieczającego jako broker umocowany (na podstawie udzielonego mu w tym celu pełnomocnictwa) do pośredniczenia w sprawach ubezpieczeń.

Powyższe czynności (jedna, niektóre z nich lub wszystkie) będą wykonywane zawsze jako elementy jednej usługi zmierzającej do kompleksowego obsłużenia konkretnego Klienta i doprowadzenia do podpisania przez klienta umowy z zakładem ubezpieczeń, ale także do utrzymania jej (utrzymania ochrony ubezpieczeniowej zaaranżowanej dla Klienta). Państwa celem będzie pozyskanie i utrzymanie klienta, sami Państwo będą decydowali jakie czynności muszą podjąć, żeby doprowadzić do realizacji zadania. Mogą to być wszystkie ww. czynności, a mogą być jedynie niektóre z nich.

Wsparcie szkodowe jest zwykle podejmowane w związku z zawartą za Państwa pośrednictwem umową ubezpieczenia. Może się jednak zdarzyć, że:

- (I) przejmują Państwo obsługę klienta, który wcześniej był obsługiwany przez innego brokera, świadczą Państwo wówczas wsparcie szkodowe z polis ubezpieczeniowych, które zostały podpisane, gdy klient był obsługiwany przez innego brokera. W większości przypadków jest to warunek konieczny przejęcia obsługi Klienta.

- (II) W ramach kontraktów globalnych obsługują Państwo również określonych ubezpieczonych w Polsce - choć sami nie pośredniczą w podpisaniu umowy ubezpieczeniowej (robi to inny podmiot z Państwa grupy kapitałowej). W ramach wskazanych kontraktów, mogą wystąpić czynności przygotowawcze, które obejmują wsparcie ze strony Spółki dla podmiotu podpisującego umowę (master agreement) z Klientem. Na poziomie lokalnym realizowane są działania związane z analizą ryzyk, które wspierają centralną sprzedaż oraz potencjalną dosprzedaż polis lokalnych, niezwiązanych z programem. Wszystkie obowiązki wynikające z Ustawy o dystrybucji ubezpieczeń, w tym lokalne wsparcie szkodowe dla Klienta, są w pełni realizowane przez Państwa na krajowym rynku.

- (III) Ponadto udzielają Państwo wsparcia szkodowego ubezpieczonemu mającego na celu dochodzenie roszczeń z polisy OC sprawcy.

Nie pobierają Państwo dodatkowego wynagrodzenia od klienta/ubezpieczonego z tytułu wsparcia szkodowego. W każdym przypadku Państwa wynagrodzenie jest otrzymywane w ramach:

prowizji brokerskiej wypłacanej Państwu w związku z zawarciem nowej umowy ubezpieczenia z Klientem przez Ubezpieczycieli, bądź w przypadku pkt II - prowizji brokerskiej wpłacanej podmiotowi z grupy kapitałowej, a następnie przekazywanej Państwu (w określonej części odpowiadającej zakresowi wsparcia realizowanego przez Państwa w Polsce) od spółki z grupy kapitałowej lub;
w przypadku pkt II - prowizji brokerskiej wpłacanej przez klienta do podmiotu z grupy kapitałowej, a następnie przekazywanej (w określonej części odpowiadającej zakresowi wsparcia realizowanego przez Państwa,
wynagrodzenia wypłacanego przez Klienta za doprowadzenie do zawarcia umowy ubezpieczenia (rzadziej).

Państwa wątpliwości w tej sprawie dotyczą ustalenia, czy świadczone przez Państwa usługi wsparcia szkodowego stanowią usługi korzystające ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości, należy w pierwszej kolejności zbadać, czy usługi wsparcia szkodowego świadczone przez Państwa wchodzą w skład kompleksowej usługi w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego.

W odniesieniu do kwestii świadczeń kompleksowych należy wskazać, że zarówno przepisy ustawy o VAT jak i prawo unijne nie zawierają stosownych definicji świadczenia złożonego (kompleksowego). Pojęcie to zdefiniowane zostało w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, a w ślad za nim w orzecznictwie administracyjnym. Punktem wyjścia przy definicji świadczenia złożonego jest teza, że każde świadczenie powinno być traktowane odrębnie i niezależnie (jako przedmiot opodatkowania), a traktowanie ich jako świadczeń złożonych ma charakter wyjątkowy. Pogląd taki pojawił się w orzeczeniu Trybunału z 25 lutego 1999 r. C-349/96 Card Protection Plan Ltd, gdzie Trybunał uznał, że świadczenie obejmujące jedną usługę z ekonomicznego punktu widzenia nie powinno być sztucznie dzielone, by nie zakłócić funkcjonowania systemu VAT, należy określić zasadnicze cechy transakcji w celu ustalenia, czy podatnik świadczy na rzecz klienta, kilka odrębnych usług zasadniczych czy też jedną usługę. Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Pogląd ten był powtarzany w orzeczeniach późniejszych np. w wyroku z 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV. Z kolei w wyroku z 29 marca 2007 r. w sprawie C-111/05 Aktiebolaget NN Trybunał wyraził pogląd, że mając na uwadze dwie okoliczności, mianowicie po pierwsze, z art. 2 (1) szóstej dyrektywy wynika, że każda transakcja powinna być zwykle uznawana za odrębną i niezależną, a po drugie, że transakcja złożona z jednego świadczenia w aspekcie gospodarczym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie pogarszać funkcjonalności systemu podatku VAT, należy w pierwszej kolejności poszukiwać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej transakcji celem określenia, czy podatnik zapewnia klientowi kilka odrębnych świadczeń głównych, czy jedno świadczenie (teza 22).

W tym kontekście za świadczenia odrębne uznaje się świadczenia wykonywane przez jednego świadczącego na rzecz jednego nabywcy, które nawet jeżeli są w pewien sposób powiązane, mogą być traktowane rozłącznie, a traktowanie to nie wpłynie na charakter żadnego z nich ani też nie sprawi, że wartość świadczeń z punktu widzenia nabywcy będzie inna, niż gdyby świadczenia te były uznane za świadczenie złożone. Przy czym ocena, czy w danych okolicznościach mamy do czynienia z jedną usługą kompleksową, czy też z szeregiem jednostkowych usług, winna odbywać się w oparciu o to, czy wykonywane świadczenia wykazują ze sobą tak ścisłe powiązanie, że w sensie gospodarczym tworzą jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter.

Przy kwalifikacji danych świadczeń, w kontekście uznania ich za czynności złożone, należy przede wszystkim patrzeć przez pryzmat fundamentalnej zasady, zgodnie z którą każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, a dopiero w sytuacji, gdy jedna czynność obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, wtedy przyjmuje się, że czynność ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych.

Świadczenie złożone (kompleksowe) ma miejsce wówczas, gdy relacja poszczególnych czynności (świadczeń) wykonywanych na rzecz jednego nabywcy dzieli je na świadczenie podstawowe i świadczenia pomocnicze - tzn. takie, które umożliwiają skorzystanie ze świadczenia podstawowego (lub są niezbędne dla możliwości skorzystania ze świadczenia podstawowego). Jeżeli jednak świadczenia te można rozdzielić, tak że nie zmieni to ich charakteru ani wartości z punktu widzenia nabywcy - wówczas świadczenia takie powinny być traktowane jako dwa (lub więcej) niezależnie opodatkowane świadczenia.

W sytuacji, gdy mamy do czynienia ze świadczeniem złożonym - świadczeniem dwóch lub więcej czynności, tak ściśle ze sobą powiązanych, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jedno świadczenie do celów stosowania podatku VAT. Zdarzenie to należy traktować jako jednolite świadczenie, w którym kilka elementów należy uznać za konstytutywne do świadczenia głównego. Zatem należy ustalić charakter realizowanego świadczenia, a tym samym zidentyfikować dominujące składniki danego świadczenia.

Ponadto w wyroku TSUE z 11 czerwca 2009 r. w sprawie C-572/07 RLRE Tellmer Property sro przeciwko Finanční ředitelství v Ústí nad Labem, Trybunał wskazał, że:

„(...) w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, a zatem które mogą oddzielnie prowadzić do opodatkowania lub zwolnienia, należy uważać za jednolitą czynność, jeżeli nie są od siebie niezależne. Jest tak na przykład w sytuacji, gdy można stwierdzić, że jedno lub więcej świadczeń stanowi świadczenie główne, a inne świadczenie lub świadczenia stanowią jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los podatkowy świadczenia głównego. W szczególności dane świadczenie należy uważać za świadczenie pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, gdy dla klientów nie stanowi ono celu samego w sobie, lecz środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z głównej usługi usługodawcy” oraz „(...) jednolite świadczenie występuje w przypadku, gdy dwa lub więcej elementy albo dwie lub więcej czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie jedno niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny”.

W konsekwencji, w przypadku świadczeń o charakterze złożonym o sposobie opodatkowania, decyduje to, czy w danych okolicznościach mamy do czynienia z jednym świadczeniem kompleksowym czy też z szeregiem jednostkowych świadczeń. Świadczenie o charakterze złożonym podlega opodatkowaniu według jednolitych zasad właściwych dla świadczenia głównego.

Powyższe oznacza, że dla oceny, czy w danej sytuacji są spełnione przesłanki dla uznania danego zespołu świadczeń za jedno świadczenie kompleksowe jest to, czy w przypadku wydzielenia poszczególnych świadczeń, będą one miały dla nabywcy istotną wartość. Ważne jest, czy świadczenia są ze sobą powiązane w taki sposób, że samodzielnie nie przynoszą wymaganej, praktycznej korzyści z punktu widzenia konsumenta.

Wskazali Państwo, że czynności podejmowane w ramach procesu wsparcia szkodowego, mogą obejmować, m.in.: dokonanie zgłoszenia szkody do odpowiedniego zakładu ubezpieczeń i prowadzenia w imieniu Klienta korespondencji z zakładem ubezpieczeń lub rzeczoznawcą działającym w imieniu Ubezpieczyciela, wsparcie w zakresie kompletowania dokumentacji niezbędnej Ubezpieczycielowi do przeprowadzenia procesu likwidacji szkody, kontrolowanie i nadzór nad prawidłowością realizacji warunków umowy generalnej przez likwidatorów zakładu ubezpieczeń, podejmowanie wszelkich czynności mających na celu zakończenie likwidacji szkody, a w szczególności koordynacja działań z Klientem (jego oddziałami) i leasingobiorcami (np. w przypadku szkód komunikacyjnych dla Klienta flotowego), monitowania zakładu ubezpieczeń w zakresie dotrzymania terminów wymaganych prawem, nadzorowanie i weryfikacja rozliczenia szkody z zakładem ubezpieczeń lub sporządzenie rekomendacji dla Klienta co do wszczęcia procesu odwoławczego od formalnej decyzji zakładu ubezpieczeń, oraz prowadzenie korespondencji z podmiotami uczestniczącymi w procesie likwidacji szkód, w tym w procesie odwoławczym dotyczącym zgłoszonych szkód i będą wykonywane zawsze jako elementy jednej usługi zmierzającej do kompleksowego obsłużenia konkretnego Klienta i doprowadzenia do podpisania przez klienta umowy z zakładem ubezpieczeń, ale także do utrzymania jej (utrzymania ochrony ubezpieczeniowej zaaranżowanej dla Klienta). W każdym przypadku, Państwa działania związane są z konkretną umową ubezpieczenia, a Państwo są wskazani przez ubezpieczającego jako broker umocowany (na podstawie udzielonego mu w tym celu pełnomocnictwa) do pośredniczenia w sprawach ubezpieczeń. Państwa celem jest/będzie pozyskanie i utrzymanie klienta, sami Państwo będą decydowali jakie czynności muszą podjąć, żeby doprowadzić do realizacji zadania. Mogą to być wszystkie ww. czynności, a mogą być jedynie niektóre z nich. Wsparcie szkodowe jest zwykle podejmowane w związku z zawartą za Państwa pośrednictwem umową ubezpieczenia. Może się jednak zdarzyć, że przejmują Państwo obsługę klienta, który wcześniej był obsługiwany przez innego brokera, świadczą Państwo wówczas wsparcie szkodowe z polis ubezpieczeniowych, które zostały podpisane, gdy klient był obsługiwany przez innego brokera.

Należy podkreślić, że ze świadczeniem usługi złożonej (kompleksowej) mamy do czynienia wówczas, gdy świadczenie usługodawcy jest rozbudowane i obejmuje dwie lub więcej pojedynczych czynności (świadczeń), będących elementami częściowego zobowiązania strony transakcji. Jednocześnie usługa taka, jeśli może zostać uznana za usługę o charakterze złożonym, podlega opodatkowaniu według zasad właściwych dla świadczenia podstawowego, głównego. Ponadto, jeżeli w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu czynności kompleksowej.

Mając na względzie treść przywołanych przepisów oraz wnioski płynące z ww. wyroków TSUE stwierdzić należy, że wymienione wyżej czynności, ze względu na swoje właściwości i charakter, nie tworzą i nie będą tworzyć z punktu widzenia nabywcy jednej złożonej usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego. Czynności związane z obsługą roszczeń ubezpieczonych w zakresie likwidacji szkód są odrębnym świadczeniem od czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego. Nie są one bowiem niezbędnym elementem tej usługi. Jak sami Państwo wskazali, Klienci mogą się do Państwa zwrócić po wsparcie w zakresie likwidacji szkód również w przypadku gdy zawierali umowę ubezpieczeniową przez innego brokera, mogą również nie korzystać w ogóle z takiego wsparcia, a zatem z punktu widzenia Klienta zawarcie umowy ubezpieczenia i czynności w zakresie likwidacji szkód nie stanowią jednej usługi, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter.

Odnosząc się do zakresu ww. działań należy wskazać, że czynności związane z obsługą roszczeń ubezpieczonych w zakresie likwidacji szkód nie są konieczne dla zawarcia umowy ubezpieczenia i nie stanowią uzupełnienia tej usługi, nie są to czynności zmierzające do zawarcia przez dwie strony umowy o ubezpieczenie, ale stanowią działania związane z obsługą zawartych już umów. Zatem świadczenia takie są odrębnym świadczeniem od czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego. Należy więc stwierdzić, że usługi wsparcia szkodowego stanowią/będą stanowiły odrębną usługę od czynności zmierzających do zawarcia umowy o ubezpieczenie. Nie są to bowiem świadczenia konieczne dla zawarcia umowy ubezpieczenia i nie stanowią uzupełnienia tej usługi.

W analizowanym przypadku oddzielenie poszczególnych czynności wykonywanych przez Państwa nie ma więc charakteru sztucznego. Zasadne jest zatem, aby wykonywanych przez Państwa czynności nie traktować jako świadczenia kompleksowego właśnie dlatego, że czynności te ze względu na swoje właściwości i charakter nie mogą tworzyć razem ekonomicznie spójnej usługi dla nabywcy.

Zwolnienia zawarte w art. 43 ustawy o VAT uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy o VAT, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zatem w pierwszej kolejności należy określić, jakie czynności miał na myśli prawodawca formułując w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT zwolnienie dla świadczonych usług ubezpieczeniowych, usług reasekuracyjnych oraz usług pośrednictwa w świadczeniu tych usług. Użyte w powyższym przepisie pojęcie „usługi ubezpieczeniowej” nie zostało zdefiniowane w Dyrektywie 112, zatem należy w tym względzie odwołać się do orzeczeń TSUE.

Trybunał orzekł, że istotą transakcji ubezpieczeniowej jest w ogólnym rozumieniu, iż ubezpieczyciel zobowiązuje się w przypadku gdy zaistnieje ryzyko objęte ubezpieczeniem, świadczyć ubezpieczonemu usługę uzgodnioną podczas zawierania umowy w zamian za uprzednią wpłatę składki (wyroki TS w sprawie Card Protection Plan C-349/96, EU:C:1999:93, pkt 17; Skandia C-240/99, EU:C:2001:140, pkt 37; Taksatororringen C-8/01, EU:C:2003:621, pkt 39). Trybunał wyraził stanowisko, że transakcja ubezpieczeniowa nieodzownie pociąga za sobą istnienie umowy między dostawcą usługi ubezpieczenia i osobą, która jest ubezpieczona na wypadek ryzyka, czyli ubezpieczonym.

Biorąc pod uwagę opis sprawy stwierdzić należy, że nie wykonują Państwo czynności ubezpieczeniowych. Nie występują Państwo w roli ubezpieczyciela, który w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia będzie zobowiązany do świadczenia na rzecz ubezpieczonego klienta. W rozpatrywanym przypadku między Państwem a Klientami nie istnieje żaden stosunek prawny ubezpieczenia. Nie świadczą Państwo również usług reasekuracyjnych, polegających na wykonywaniu czynności związanych z przyjmowaniem ryzyka cedowanego przez zakład ubezpieczeń lub przez zakład reasekuracji oraz dalsze cedowanie przyjętego ryzyka.

Z kolei, w celu rozstrzygnięcia, co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa” warto odnieść się do wyroku w sprawie C-124/07 pomiędzy J.C.M. Beheer B.V. a Staatssecretaris Van Financien. W wyroku tym TSUE zwrócił uwagę, że przepisy wspólnotowe nie zawierają żadnych wskazówek odnoszących się do stosunku pomiędzy brokerem lub pośrednikiem ubezpieczeniowym a stronami umowy ubezpieczeniowej, do której się przyczynił. Stwierdzenie posiadania statusu brokera lub pośrednika ubezpieczeniowego zależy zatem od cech badanej działalności. Działalność pośrednictwa ubezpieczeniowego dotyczy działalności wykonywanej przez pośrednika, który nie zajmuje miejsca jakiejkolwiek ze stron umowy, dotyczącej produktu ubezpieczeniowego. Powinna to być usługa wykonana na rzecz strony umowy oraz opłacona przez nią jako odrębna działalność pośrednictwa. Pośrednictwo ma na celu dokonanie wszelkich niezbędnych czynności faktycznych lub czynności prawnych związanych z zawieraniem lub wykonywaniem umów ubezpieczenia.

Ponadto w wyroku z 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde, TSUE stwierdził, że „pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem, że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową.

Działalność ta może obejmować m.in. wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych. Celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. TSUE w orzeczeniu tym uznał, że znaczenie słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy odnosi się „do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywaniu kontaktu z drugą stroną lub negocjowaniu, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy.

Z kolei w uzasadnieniu wyroku w sprawie CSC Financial Services Ltd. (wyrok TSUE z 13 grudnia 2001 r., C-235/00), która to spółka świadczyła usługi typu call center na rzecz instytucji finansowych, Trybunał podjął się próby konstruowania definicji samego pośrednictwa. Pośrednikiem jest więc podmiot niebędący żadną ze stron umowy, ale świadczący usługę na rzecz strony w zamian za wynagrodzenie. W skład usługi wchodzić może zwłaszcza prowadzenie negocjacji. Celem pośrednictwa jest natomiast uczynienie wszystkiego co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę. Z kolei nie może być mowy o pośrednictwie wówczas, gdy jedna ze stron umowy zleca tylko podwykonawcy część czynności faktycznych.

W kwestii znaczenia słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 Dyrektywy TSUE w ww. wyroku wskazał, że odnosi się ono do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy. Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem”.

Powyższe tezy znalazły potwierdzenie w wyroku w sprawie Aspiro C-40/15, gdzie Trybunał wskazał (w kontekście uznania danej działalności za usługi „świadczone przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych” w rozumieniu art. 135 ust. 1 lit. a Dyrektywy VAT), że w pierwszej kolejności usługodawca powinien pozostawać w stosunku z ubezpieczycielem i ubezpieczonym. Stosunek ten może być wyłącznie pośredni, jeżeli usługodawca jest podwykonawcą brokera lub agenta. W drugiej kolejności jego działalność powinna obejmować istotne aspekty pośrednictwa ubezpieczeniowego, takie jak wyszukiwanie klientów ubezpieczeniowych i kontaktowanie ich z ubezpieczycielem.

Jak wynika z powołanych przepisów krajowych, wskazanego przepisu Dyrektywy oraz orzecznictwa TSUE, zwolnieniu od podatku podlegają usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego, w tym wykonywane przez brokerów i agentów ubezpieczeniowych. W orzecznictwie TSUE dotyczącym tej tematyki wyraźnie jednak zostało podkreślone, że pośrednictwo ubezpieczeniowe, to czynności których celem jest uczynienie wszystkiego co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę ubezpieczenia. Zgodnie z tym orzecznictwem, istotnymi aspektami pośrednictwa ubezpieczeniowego jest wyszukiwanie klientów ubezpieczeniowych i kontaktowanie ich z ubezpieczycielem w celu zawarcia umowy.

Zatem, zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, usługa pośrednictwa powinna stanowić:

usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie;
z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej;
celem jest dążenie do zawarcia umowy (przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy);
usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być np. wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

W konsekwencji, żeby uznać daną działalność za pośrednictwo konieczne jest, aby pośrednik wykonał przynajmniej niektóre z czynności:

wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia umowy;
uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę;
prowadzenie negocjacji polegających na jednoznacznie określonym akcie mediacji;
nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron.

Nie oznacza to, że pośrednik nie może wykonywać dodatkowych czynności, jednakże aby czynności te można było zaliczyć do czynności pośredniczących konieczne jest, aby wywoływały skutek lub miały na celu wywołanie skutku dla wszystkich stron transakcji, innymi słowy konieczne jest, aby skutek tych czynności znalazł odzwierciedlenie w zawartej umowie pomiędzy stronami.

Analiza wymienionych w opisie sprawy czynności podejmowanych w ramach procesu wsparcia szkodowego, które wykonują/będą Państwo wykonywać na rzecz Klientów, w kontekście powołanych przepisów prawa oraz orzeczeń TSUE prowadzi do wniosku, że czynności te nie zmierzają/nie będą zmierzały do zawarcia umowy ubezpieczenia, ponieważ stanowią one usługi posprzedażowe. Do powyższych czynności dochodzi w przypadku kiedy umowa jest już zawarta. Trudno zatem odnosić do tych czynności założenia wskazane w orzecznictwie TSUE charakteryzujące usługi pośrednictwa, tj. np. uczynienie wszystkiego co możliwe aby dwie strony zawarły umowę. Powyższe czynności mają charakter pomocniczy i administracyjny w stosunku do wykonywanych przez Państwa czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego, stanowią również obsługę posprzedażową umowy. Wykonywane przez Państwa czynności dotyczące wsparcia szkodowego nie zmierzają do wyszukiwania klientów ubezpieczeniowych i kontaktowania ich z Ubezpieczycielami w celu zawarcia umowy. Podkreślić należy, że czynności, które mają charakter tzw. opieki posprzedażowej nad klientem i w praktyce są wykonywane już po zawarciu danej umowy ubezpieczenia, nie mogą korzystać ze zwolnienia, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy. Czynności te nie polegają bowiem na podejmowaniu działań, które umożliwiły zawarcie umowy ubezpieczenia, skoro wiążą się z obsługą zawartych już umów ubezpieczenia. W rezultacie czynności te stanowią przejaw uczestniczenia Państwa w wykonaniu lub utrzymaniu zawartych wcześniej umów ubezpieczenia. W związku tym, nie stanowią one pośrednictwa ubezpieczeniowego i nie mogą korzystać ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.

Podsumowując, w przedstawionych przez Państwa okolicznościach, świadczone przez Państwa jako brokera ubezpieczeniowego usługi wsparcia szkodowego, nie podlegają/nie będą podlegały zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy. Usługi te nie będą również stanowiły jednej kompleksowej usługi wraz z usługami pośrednictwa ubezpieczeniowego, ponieważ nie są ściśle związane z czynnościami prowadzącymi do zawarcia umowy ubezpieczeniowej, aby obiektywnie mogły tworzyć jedno niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny w rozumieniu orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Państwa stanowisko jest zatem nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji; oraz
stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej:

Składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Ponoszą Państwo ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy lub zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

W odniesieniu do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych należy zwrócić uwagę, że interpretacje indywidualne są wydawane w indywidualnych sprawach i nie wiążą innych organów wydających interpretacje indywidualne w sprawach innych podatników, co jest tym bardziej zrozumiałe zważywszy na różnorodność i odmienność okoliczności faktycznych występujących w każdej z indywidualnych spraw podlegających interpretacjom. Zatem z uwagi na różnorodność i odmienność okoliczności faktycznych występujących w każdej z indywidualnych spraw, powołane przez Państwa interpretacje indywidualne nie mogą stanowić podstawy do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa w uzasadnieniu własnego stanowiska wyroków sądów należy zaznaczyć, że każdy z wyroków zapada na gruncie unikalnego stanu faktycznego i w zasadzie wyłącznie do niego się ogranicza. Ocena omawianej kwestii, tj. uznania dokonywanych czynności za świadczenie kompleksowej usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego oraz zwolnienia od opodatkowania świadczonych usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o podatku od towarów i usług nie jest kwestią uniwersalną, dającą się odnieść do ogólnych okoliczności w analizowanych sprawach, lecz opiera się na wielu przesłankach podnoszonych wyżej przez organ podatkowy i powinna być dokonywana z punktu widzenia każdego odrębnego stanu faktycznego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie