Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

31 maja 2025 r. wpłynął Pani wniosek z 30 maja 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy uznania nabytych od kontrahenta z siedzibą w … usług jako importu usług zwolnionych od podatku od towarów i usług, wykazania w deklaracji VAT-9M, oraz obowiązku dokonania rejestracji jako podatnik VAT UE. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 22 sierpnia 2025 r. (data wpływu). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

W ramach działalności gospodarczej Wnioskodawczyni prowadzi sprzedaż produktów … za pośrednictwem strony internetowej Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni nie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Do obsługi płatności w sklepie internetowym Wnioskodawczyni wykorzystuje platformę, która świadczy na rzecz Wnioskodawczyni usługę pośrednictwa płatniczego i pobiera z tego tytułu prowizję. Wnioskodawczyni otrzymuję od  faktury wystawiane przez … z siedzibą w … Faktura dokumentuje usługę pośrednictwa w płatnościach, a kwota prowizji jest traktowana przez Wnioskodawczynię jako koszt uzyskania przychodu.  nie nalicza na fakturze podatku VAT – Wnioskodawczyni zakłada, że działa w systemie odwrotnego obciążenia (reverse charge).

W piśmie z 22 sierpnia 2025 r. Wnioskodawczyni w odpowiedzi na pytania Organu wskazała:

1.Od kiedy (proszę wskazać miesiąc i rok) prowadzi Pani działalność gospodarczą?

Odpowiedź: Od (…).

2.Czy posiada Pani siedzibę działalności gospodarczej na terytorium kraju, tj. Polski?

Odpowiedź: Tak, siedziba działalności znajduje się w Polsce.

3.Czy jest Pani podatnikiem zwolnionym od podatku VAT?

Odpowiedź: Tak, Wnioskodawczyni korzysta ze zwolnienia podmiotowego z VAT.

4.Czy prowadzi Pani działalność zwolnioną od podatku VAT, jeśli tak, to jaka jest podstawa prawna tego zwolnienia?

Odpowiedź: Tak, Wnioskodawczyni prowadzi działalność zwolnioną od VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (zwolnienie podmiotowe - nieprzekroczenie limitu obrotu).

5.Czy ma Pani obowiązek składania deklaracji podatkowej dla podatku od towarów i usług VAT-8?

Odpowiedź: Nie.

6.Czy jest Pani podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775)? (…)

Odpowiedź: Tak, Wnioskodawczyni jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a, ponieważ samodzielnie prowadzi działalność gospodarczą zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

7.W związku z informacją zawartą w opisie sprawy, tj.:

Otrzymuję od platformy faktury wystawiane przez ...  z siedzibą w  ... Faktura dokumentuje usługę pośrednictwa w płatnościach, a kwota prowizji jest traktowana przeze mnie jako koszt uzyskania przychodu.  nie nalicza na fakturze podatku VAT – zakładam, że działa w systemie odwrotnego obciążenia (reverse charge).

proszę wskazać:

a)Czy jest Pani zarejestrowana do transakcji wewnątrzwspólnotowych i posiada ważny numer VAT-UE, który podała Pani ww. kontrahentowi w zw. z ww. usługami?

Odpowiedź: Nie.

b)W jaki sposób jest kalkulowana prowizja, którą otrzymuje platforma za świadczone ww. usług?

Odpowiedź: Prowizja  obliczana jest jako określony procent od kwoty brutto każdej transakcji dokonanej przez klienta sklepu internetowego. W przypadku Wnioskodawczyni wynosi ona: … zł od każdej transakcji.

8.Na czym szczegółowo polegają usługi pośrednictwa płatniczego wykonywane przez Pani kontrahenta, tj. platformę (Proszę opisać w jaki konkretnie sposób przebiega transakcja w zakresie świadczonych usług pośrednictwa, w tym jakie podmioty w niej uczestniczą, jakie są ich wzajemne relacje, i jakie wykonują czynności.)

Odpowiedź:  zapewnia techniczne i finansowe narzędzie do przyjmowania płatności online w sklepie Wnioskodawczyni. Klient dokonuje płatności (…), a platforma pobiera środki w jego imieniu, księguje transakcję, odejmuje prowizję i przekazuje mi pozostałą kwotę.

W transakcji biorą udział:

‒sklep Wnioskodawczyni (sprzedawca),

‒klient końcowy (kupujący),

‒platforma jako pośrednik obsługujący płatność.

Platforma odpowiada za autoryzację płatności, zabezpieczenia i przekazanie środków, nie udostępniając klientowi danych bankowych Wnioskodawczyni.

9.Czy wykonywane przez ww. kontrahenta usługi pośrednictwa płatniczego skutkują przeniesieniem środków pieniężnych? Jeżeli tak, to proszę wskazać w jaki sposób i pomiędzy jakimi podmiotami?

Odpowiedź: Tak, platforma pobiera środki od klienta końcowego i przekazuje je na konto Wnioskodawczyni (po odjęciu prowizji).

10.Czy wykonywane przez ww. kontrahenta usługi pośrednictwa płatniczego powodują zmiany prawne i finansowe stron transakcji płatniczej? Jeżeli tak, to proszę wskazać jakie i dla kogo?

Odpowiedź: Tak, następuje faktyczne przeniesienie środków pieniężnych oraz zawarcie transakcji sprzedaży między Wnioskodawczynią a klientem. Platforma pośredniczy w płatności i zmienia stan kont finansowych stron.

11.Czy z tytułu wykonywanych czynności usługodawca (platforma) ogranicza się do aspektów technicznych obsługi Pani strony internetowej w zakresie płatności?

Odpowiedź: Nie, oprócz aspektów technicznych platforma pełni funkcję pośrednika finansowego - pobiera i przekazuje środki oraz zapewnia ochronę transakcji.

12.Czy platforma przyjmuje na siebie odpowiedzialność z tytułu niewykonania lub nieprawidłowego wykonania usługi na Pani rzecz, w sytuacji gdy transakcja płatnicza nie dojdzie do skutku lub zostanie wadliwie zrealizowana?

Odpowiedź: Tak, platforma przyjmuje na siebie odpowiedzialność w przypadku niepowodzenia transakcji - np. zwrotów, nieautoryzowanych płatności, błędów po stronie operatora. Zapisane jest to w regulaminie świadczenia usług.

13.Czy platforma wykonuje opisaną usługę na Pani rzecz we własnym imieniu i na własny rachunek?

Odpowiedź: Tak, platforma działa jako niezależny operator płatności i świadczy usługę na rzecz Wnioskodawczyni we własnym imieniu i rachunku.

14.Czy czynności wykonywane przez platformę ograniczają się wyłącznie do dopełnienia formalności administracyjnych związanych z umową np. wyłącznie do udostępniania informacji stronom transakcji finansowej (jeśli tak, to proszę wskazać jakich)?

Odpowiedź: Nie, zakres usług obejmuje zarówno aspekt techniczny, jak i finansowy -  przetwarza i wykonuje transakcje płatnicze, a nie tylko przekazuje informacje.

15.Czy czynności wykonywane przez platformę w ramach świadczenia usług w zakresie pośrednictwa płatniczego obejmują usługi, o których mowa w art. 43 ust. 15 ustawy podatku od towarów i usług, tj. czynności ściągania długów w tym factoringu, usługi doradztwa, usługi w zakresie leasingu? Jeżeli tak, należy wskazać jakie.

Odpowiedź: Nie, platforma nie świadczy usług doradztwa, leasingu ani ściągania długów. Jego działalność ogranicza się do przetwarzania płatności.

16.Czy platforma od którego nabywa Pani usługi pośrednictwa płatniczego, posiada siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, tj. Polski?

Odpowiedź: Nie, platforma ma siedzibę w … i nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

17.Czy platforma jest podatnikiem w rozumieniu ww. art. 28a ustawy o podatku od towarów i usług?

Odpowiedź: Tak, platforma jest podatnikiem, ponieważ prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług finansowych (pośrednictwo płatnicze) i jest zidentyfikowana do celów podatku VAT w UE.

Pytania

Czy w opisanej sytuacji jako firma niezarejestrowana jako podatnik VAT Wnioskodawczyni ma obowiązek:

1)rejestrować się do VAT-UE (formularz VAT-R z zaznaczeniem opcji dotyczących wewnątrzwspólnotowego nabycia usług),

2)składać deklarację VAT-9M i opłacać VAT należny w Polsce od faktur otrzymanych od platformy (usługa pośrednictwa płatności),

3)czy usługa ta może być traktowana jako zwolniona z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT (usługi pośrednictwa finansowego)?

Pani stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawczyni, jako firma niebędąca podatnikiem VAT (tzw. nievatowiec), która nabywa usługę od podmiotu zagranicznego (…), Wnioskodawczyni jest zobowiązana do:

‒rejestracji do VAT-UE w celu wykazania wewnątrzwspólnotowego nabycia usług,

‒składania deklaracji VAT-9M i zapłaty podatku VAT od takiej transakcji w Polsce, zgodnie z zasadą odwrotnego obciążenia, o ile usługa ta nie mieści się w zakresie zwolnienia z VAT na podstawie przepisów ustawy o VAT lub przepisów unijnych.

Jeżeli jednak usługa … może być zakwalifikowana jako usługa pośrednictwa finansowego (zwolniona z VAT), wówczas – pomimo nabycia od kontrahenta z UE – nie występuje obowiązek naliczania i odprowadzania VAT w Polsce (brak importu usług w rozumieniu art. 28b ustawy o VAT).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1)odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2)eksport towarów;

3)import towarów na terytorium kraju;

4)wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5)wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju.

W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terytorium kraju - rozumie się przez to terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Jak stanowi art. 2 pkt 2 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o państwie członkowskim - rozumie się przez to państwo członkowskie Unii Europejskiej, a także Irlandię Północną w zakresie określonym w Protokole w sprawie Irlandii / Irlandii Północnej do Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz.Urz. UE L 29 z 31.01.2020, str. 7, z późn. zm.).

Na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terytorium państwa członkowskiego - rozumie się przez to terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W świetle art. 7 ust. 1 ww. ustawy:

Przez dostawę towarów o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przy czym według art. 2 pkt 6 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach – rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie natomiast do art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1)przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2)zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3)świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W przypadku świadczenia usług, gdy jeden z kontrahentów posiada siedzibę poza terytorium kraju, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Stosownie do art. 28a ustawy:

Na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1)ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:

a)podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

b)osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2)podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Powołany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy, która ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Użyta w ww. przepisie nazwa „podatnik” odnosi się w zasadzie do „przedsiębiorcy” prowadzącego działalność gospodarczą. Podatnikiem według tej regulacji jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Za podatników, w świetle art. 28a pkt 1 ustawy, uznawane są również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

W Polsce oraz w innych krajach UE wykonywanie takiej działalności wiąże się ze statusem podatnika VAT. Jednak status podatnika według tej definicji nie jest, co do zasady, uzależniony od rejestracji do VAT jako podatnika VAT czynnego. Dlatego podatnikiem według tych regulacji jest podatnik VAT czynny oraz korzystający ze zwolnienia.

W oparciu o zasadę ogólną zawartą w art. 28b ust. 1 ustawy:

Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy:

W przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Według art. 28b ust. 3 ustawy:

W przypadku gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – miejscem świadczenia usług, jest stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu. Powołaną powyżej zasadę ogólną należy stosować, gdy usługa jest świadczona na rzecz podatnika, a przepisy wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy nie przewidują innych zasad ustalenia miejsca świadczenia usług.

Do powołanej w art. 28b ust. 1 ustawy zasady ogólnej, ustawodawca przewidział szereg zastrzeżeń, wskazując szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia usług. Jednakże w przedmiotowej sprawie nie mają one zastosowania.

Należy jeszcze raz podkreślić, że przepis art. 28a ustawy wprowadza odrębną definicję podatnika, która ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Istotą tego przepisu jest odróżnienie podmiotów znajdujących się w sferze aktywności gospodarczej od konsumentów. Jak wynika z wniosku nabywa Pani usługę w zakresie przetwarzania płatności od platformy, która posiada siedzibę w … oraz nie ma na terytorium Polski siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Wskazała Pani, że nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT, gdyż korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Natomiast, jak już wyjaśniłem wcześniej, podatnikiem według regulacji wskazanych w art. 28a ustawy jest zarówno podatnik VAT czynny, jak i podatnik korzystający ze zwolnienia. Oznacza to, że spełnia Pani przesłanki wynikające z art. 28a ustawy i jest podatnikiem w rozumieniu tego przepisu. W konsekwencji miejsce świadczenia opisanej we wniosku usługi w zakresie przetwarzania płatności należy ustalić na podstawie zasady ogólnej, wyrażonej w art. 28b ust. 1 ustawy.

Z wniosku wynika, że platforma ma siedzibę w … oraz nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce oraz, że Pani siedziba działalności znajduje się w Polsce.

Zatem, miejscem opodatkowania ww. usług w zakresie przetwarzania płatności, nabywanych od platformy  zgodnie z ogólną zasadą, o której mowa w art. 28b ust. 1 ustawy, jest miejsce w którym usługobiorca (Pani) posiada siedzibę działalność gospodarczej. Tym samym, ww. usługi w zakresie przetwarzania płatności są opodatkowane w Polsce.

Jednocześnie w myśl art. 2 pkt 9 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o imporcie usług - rozumie się przez to świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy:

Podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

a)usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,

b)usługobiorcą jest:

‒w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,

‒w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem świadczenia usług, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15,

‒w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

Stosownie do art. 17 ust. 2 ustawy:

W przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4 i 5, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Powołany art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy wskazuje na sytuację, w której podatnikiem staje się nabywca usługi, jeśli dokonał on nabycia usługi od usługodawcy spoza terytorium Polski. Przepis art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, wprowadza mechanizm, który polega na opodatkowaniu usług przez usługobiorcę. Przesłanką rozliczenia podatku VAT przez usługobiorcę na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy względem usług jest spełnienie warunków dotyczących usługodawcy jak i usługobiorcy.

Jak wynika z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy warunkiem niezbędnym do tego, aby w przypadku nabycia usług podatnikiem stał się usługobiorca jest, aby dokonującym ich świadczenia na terytorium kraju był podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju. Jednocześnie, aby wystąpił import usług musi wystąpić czynność stanowiąca usługę i miejscem świadczenia tej usługi musi być terytorium Polski.

Przechodząc do Pani wątpliwości należy wskazać, że w świetle powołanych przepisów z tytułu nabycia usług w zakresie przetwarzania płatności od platformy , która nie posiada siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, zobowiązana jest Pani do rozpoznania importu usług w rozumieniu art. 2 pkt 9 w związku z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy:

Zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

W myśl art. 43 ust. 15 ustawy:

Zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

1)czynności ściągania długów, w tym factoringu;

2)usług doradztwa;

3)usług w zakresie leasingu.

Sprecyzowanie przepisów regulujących zwolnienie od podatku od towarów i usług dla usług finansowych ma na celu zapewnienie jednolitego stosowania tego zwolnienia w odniesieniu do rynku wspólnotowego, jak również zapewnienie spójności przepisów dotyczących podatku od towarów i usług z przepisami krajowymi regulującymi funkcjonowanie rynku finansowego.

Wskazać należy, że z treści art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, stanowiącego implementację regulacji unijnych w tym zakresie wynika, że intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem usług w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli, a także zostało rozciągnięte na usługi pośrednictwa w tym zakresie. Należy stwierdzić, że wymienione zwolnienia mają charakter przedmiotowy, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi, cechy które ją rozróżniają. Zatem podkreślić należy, że wystarczającą przesłanką pozwalającą objąć zwolnieniem daną czynność jest wykazanie jej związku z tymi czynnościami, przy czym związek ten musi być wyraźny i nie odbiegać od świadczenia usług finansowych, wypaczając przez to istotę przewidzianego zwolnienia.

Powyższe zwolnienie znajduje odzwierciedlenie w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z dnia 11 grudnia 2006 r. s. 1 ze zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE”. I tak, zgodnie z art. 131 Dyrektywy 2006/112/WE Rady:

Zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

Zgodnie z art. 135 ust. 1 lit. d Dyrektywy 2006/112/WE Rady:

Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Kryteria, jakie należy przyjąć w celu kwalifikacji konkretnych usług jako transakcji dotyczących wszelkiego rodzaju płatności, przelewów i transferów pieniężnych, zwolnionych od podatku na podstawie art. 135 ust. 1 lit. d Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zostały określone w orzecznictwie TSUE. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem TSUE, zwolnienia, o których mowa w art. 135 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, stanowią autonomiczne pojęcia prawa unijnego, które służą unikaniu rozbieżności w stosowaniu systemu podatku VAT w poszczególnych państwach członkowskich. Ponadto, pojęcia użyte do opisania zwolnień od podatku powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika. Wykładnia tych pojęć musi być jednakże zgodna z celami, jakim służą zwolnienia oraz musi spełniać wymogi zasady neutralności podatkowej. Zasada ścisłej wykładni nie oznacza zatem, że pojęcia użyte w celu opisania zwolnień powinny być interpretowane w sposób, który uniemożliwiałby osiągnięcie zakładanych przez nie skutków (np. wyroki w sprawach: C-334/14 État belge v Nathalie De Fruytier, pkt 18; C-607/14 Bookit, Ltd przeciwko Commissioners for Her Majesty’s Revenue and Customs, pkt 34).

W odniesieniu do art. 135 ust. 1 lit. d Dyrektywy 2006/112/WE Rady, TSUE wskazał, że przelew jest transakcją polegającą na realizacji dyspozycji przekazania określonej sumy pieniędzy z jednego rachunku na drugi. Transakcja ta cechuje się w szczególności tym, że powoduje zmianę sytuacji prawnej i finansowej istniejącej z jednej strony między udzielającym dyspozycji a beneficjentem, a z drugiej strony między nimi a ich bankiem, jak również, w odpowiednim przypadku, między bankami. Brzmienie art. 135 ust. 1 lit. d Dyrektywy 2006/112/WE Rady nie wyklucza co do zasady, aby transakcja przelewu składała się z różnych odrębnych usług, które stanowią wówczas „transakcje dotyczące” przelewów w rozumieniu tego przepisu (np. wyrok w sprawie C-2/95 Sparekassernes Datacenter (SDC) przeciwko Skatteministeriet, pkt 64).

W ww. wyroku w sprawie C-2/95 Trybunał stwierdził, że:

„(…) zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem”.

Trybunał orzekł również, że ani sposób wykonywania usług (np. poprzez zastosowanie elektronicznych środków przekazu), ani charakter prawny usługodawcy (np. brak statusu banku czy instytucji finansowej), ani nawet brak bezpośredniej umowy podmiotu wykonującego usługi z ostatecznym odbiorcą nie wykluczają zastosowania zwolnień, o których mowa w art. 13(B)(d)(3) i (5) VI Dyrektywy (obecnie art. 135 ust. 1 lit. d i f Dyrektywy 112), pod warunkiem, że usługi świadczone przez dany podmiot są przez klienta banku postrzegane jako element otrzymywanej usługi finansowej. Ponadto, aby świadczone usługi korzystały ze zwolnienia powinny stosownie do orzecznictwa TSUE dotyczyć specyficznych i istotnych elementów związanych z daną usługą finansową. Samo świadczenie usług o charakterze materialnym czy też technicznym nie jest objęte zwolnieniem – „aby stanowić „transakcję dotyczącą przelewów” świadczone usługi muszą zatem mieć skutek przelania funduszy oraz pociągać za sobą zmiany sytuacji prawnej i finansowej. Usługę zwolnioną na gruncie Dyrektywy należy odróżnić od czysto fizycznego lub technicznego świadczenia, takiego jak udostępnianie bankowi systemu przetwarzania danych”. W powyższym wyroku TSUE uznał także, że usługi pomocnicze dla usług finansowych mogą korzystać ze zwolnienia z VAT tylko jeśli same w znacznym stopniu „stają się” usługą finansową. Dla uznania usług związanych z przelewami za zwolnione, Trybunał w istocie wymaga, aby te usługi wywoływały taki efekt jak przelew, tzn. prowadziły do przeniesienia środków i zmieniały sytuację prawną i finansową zainteresowanego podmiotu. Trybunał wskazał również, że usługi polegające na udostępnieniu finansowych informacji bankom i innym użytkownikom nie są objęte zwolnieniem przewidzianym w podpunktach (3) i (5) art. 13(B)(d) VI Dyrektywy.

Ponadto, oprócz transakcji spełniających kryterium wskazane przez TSUE dotyczące przelewów zwolnieniem objęte są również transakcje niebędące w istocie przelewami lub płatnościami, a stanowiące transakcje tworzące odrębną całość, ocenianą w sposób ogólny, których skutkiem jest pełnienie szczególnych i istotnych funkcji przelewu lub płatności (np. wyrok w sprawie C-2/95 Sparekassernes Datacenter (SDC) przeciwko Skatteministeriet, pkt 66–68). W tym kontekście TSUE podkreślał, że należy odróżnić usługę zwolnioną od podatku w rozumieniu Dyrektywy 2006/112/WE Rady od wykonania zwykłego świadczenia rzeczowego lub technicznego. Istotne jest w szczególności, aby w tym celu zbadać zakres odpowiedzialności usługodawcy, a zwłaszcza to, czy odpowiedzialność ta ograniczona jest do aspektów technicznych, czy też obejmuje specyficzne i istotne elementy transakcji (np. wyroki: w sprawie C-350/10 Nordea Pankki Suomi Oyj, pkt 24; w sprawie C-607/14 Bookit, Ltd przeciwko Commissioners for Her Majesty’s Revenue and Customs, pkt 40). Jak wskazuje TSUE, uwagi odnoszące się do transakcji dotyczących przelewów mają zastosowanie również do transakcji dotyczących płatności (np. wyrok w sprawie C-607/14 Bookit, Ltd przeciwko Commissioners for Her Majesty’s Revenue and Customs, pkt 43). Ponadto, aby świadczone usługi korzystały ze zwolnienia powinny stosownie do orzecznictwa TSUE dotyczyć specyficznych i istotnych elementów związanych z daną usługą finansową. Należy też wskazać, że TSUE w ww. orzeczeniu dodał, że „Sam fakt, że jakiś element jest niezbędny do zakończenia transakcji zwolnionej z podatku, nie daje podstaw do konkluzji, że usługa, którą dany element reprezentuje jest zwolniona”.

Z treści tez orzeczeń TSUE nie wynika, aby warunkiem uznania usługi stanowiącej samodzielny element usługi finansowej za czynność zwolnioną z podatku, było dokonanie przez podmiot świadczący usługę przekazu lub transferu pieniężnego polegającego na bezpośrednim obciążeniu lub zleceniu obciążenia określonego rachunku pieniężnego nadawcy lub odbiorcy realizowanej transakcji. Ponadto „zwolnieniem objęte są również transakcje niebędące w istocie przelewami lub płatnościami, a stanowiące transakcje tworzące odrębną całość, ocenianą w sposób ogólny, których skutkiem jest pełnienie szczególnych i istotnych funkcji przelewu lub płatności”, które w konsekwencji skutkują przeniesieniem środków pieniężnych i powodują zmiany prawne i finansowe.

Mając na uwadze wykładnię zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy oraz w art. 135 ust. 1 lit. d) Dyrektywy 2006/112/WE, konieczne jest zdefiniowanie pojęcia „usług pośrednictwa”. W związku z tym, że ani ustawa o podatku od towarów i usług, ani Dyrektywa 112 nie definiują tego pojęcia, w celu określenia, jakie czynności należy rozumieć pod pojęciem usług pośrednictwa, należy oprzeć się na wykładni językowej, wspieranej przy tym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, wersja internetowa: http://sjp.pwn.pl), przez pośrednictwo należy rozumieć działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron. Równorzędnie, przez pośrednictwo rozumie się kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych, a więc załatwianie dla zarobku różnego rodzaju transakcji handlowych między dwiema stronami, uczestniczenie w zawieraniu takich transakcji. W tym zakresie stwierdzić należy, że wykonywane przez podmiot wszelkie czynności zmierzające do zawarcia między dwiema różnymi stronami transakcji handlowych można uznać za pośrednictwo. Z kolei z doktrynalnego punktu widzenia cechą charakterystyczną pośrednictwa odróżniającą ten stosunek od innych umów jest fakt, że bezpośrednią przyczyną zawarcia bezpośrednio lub pośrednio umowy są działania pośrednika. Innymi słowy przez umowę o pośrednictwo należałoby rozumieć taki stosunek prawny istniejący pomiędzy dwiema stronami, z których jedna (pośrednik) otrzymuje zlecenie od drugiej, aby doprowadzić do wymiany gospodarczej świadczeń z osobą trzecią, przy czym znalezienie kontrahenta ma stanowić bezpośredni i decydujący rezultat starań pośrednika. Bezpośrednim celem aktywności pośrednika jest wywołanie skutku prawnego, polegającego na wprowadzeniu zleceniodawcy (podmiotu zastępowanego) w stosunek umowny z osobą trzecią.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa” warto odnieść się do wyroku z 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde, w którym TSUE stwierdził, że:

„(…) pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową”.

Natomiast w wyroku z 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 Commissioners of Customs & Excise przeciwko CSC Financial Services Ltd. Trybunał orzekł, że pojęcie pośrednictwa obejmuje działalność wykonywaną przez osobę pośredniczącą, która nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i której działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów. W istocie pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa.

Działalność ta może obejmować m.in. wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych. Celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. TSUE w orzeczeniu tym uznał, że znaczenie słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy odnosi się „do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywaniu kontaktu z drugą stroną lub negocjowaniu, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy.

Zatem, zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, usługa pośrednictwa powinna stanowić:

-usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie;

-z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej;

-celem jest dążenie do zawarcia umowy (przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy);

-usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być np. wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

W konsekwencji, żeby uznać daną działalność za pośrednictwo konieczne jest, aby pośrednik wykonał przynajmniej niektóre z czynności:

-wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia umowy;

-uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę;

-prowadzenie negocjacji polegających na jednoznacznie określonym akcie mediacji;

-nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron.

Nie oznacza to, że pośrednik nie może wykonywać dodatkowych czynności, jednakże aby czynności te można było zaliczyć do czynności pośredniczących konieczne jest, aby wywoływały skutek lub miały na celu wywołanie skutku dla wszystkich stron transakcji, innymi słowy konieczne jest, aby skutek tych czynności znalazł odzwierciedlenie w zawartej umowie pomiędzy stronami.

Z opisu sprawy wynika, że w ramach działalności gospodarczej prowadzi Pani sprzedaż produktów … za pośrednictwem strony internetowej. Nie jest Pani zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Prowadzi Pani działalność zwolnioną od VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (zwolnienie podmiotowe - nieprzekroczenie limitu obrotu). Do obsługi płatności w sklepie internetowym wykorzystuje Pani platformę, która pobiera z tego tytułu prowizję. Prowizja platformy obliczana jest jako określony procent od kwoty brutto każdej transakcji dokonanej przez klienta sklepu internetowego. W Pani przypadku wynosi ona: … zł od każdej transakcji. Platforma zapewnia techniczne i finansowe narzędzie do przyjmowania płatności online w Pani sklepie. Klient dokonuje płatności (…), a platforma pobiera środki w jego imieniu, księguje transakcję, odejmuje prowizję i przekazuje Pani pozostałą kwotę. Platforma odpowiada za autoryzację płatności, zabezpieczenia i przekazanie środków, nie udostępniając klientowi Pani danych bankowych. Platforma przyjmuje na siebie odpowiedzialność w przypadku niepowodzenia transakcji - np. zwrotów, nieautoryzowanych płatności, błędów po stronie operatora. Zapisane jest to w regulaminie świadczenia usług Platformy. Platforma działa jako niezależny operator płatności i świadczy usługę na Pani rzecz we własnym imieniu i rachunku. Ponadto wskazała Pani, że platforma przetwarza i wykonuje transakcje płatnicze, a nie tylko przekazuje informacje. Platforma nie świadczy usług doradztwa, leasingu ani ściągania długów. Działalność Platformy ogranicza się do przetwarzania płatności.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku i jego uzupełnieniu opis sprawy oraz treść powołanych przepisów i orzeczeń TSUE wskazuję, że charakter nabywanych przez Panią od Platformy  usługi, w zakresie przetwarzania płatności, pozwala objąć ww. nabywane usługi zwolnieniem od podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, gdyż mieszczą się one w ramach usług prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, o których mowa w tym przepisie.

Wykonywane przez Platformę  czynności pociągają za sobą bezpośrednie skutki o charakterze finansowym dla Pani oraz Pani klientów korzystających z obsługi płatności w Pani sklepie internetowym. Platforma  wykonując opisane we wniosku czynności w zakresie przetwarzania płatności, dokonuje czynności, które powodują przeniesienie środków pieniężnych, a tym samym zmiany prawne i finansowe. Odpowiedzialność platformy nie ogranicza się więc wyłącznie do aspektów technicznych, a obejmuje specyficzne i istotne elementy operacji finansowych.

Jednocześnie zauważam, że treść wniosku i jego uzupełnienia wskazuje, że nabywane przez Panią usługi w zakresie przetwarzania płatności, nie mają charakteru usług pośrednictwa finansowego. Platforma nie spełnia roli pośrednika między Panią a Pani klientami. Platforma  nie wykonuje żadnych czynności prowadzących do zawierania umów między Panią a Pani klientami.

W konsekwencji, nabywane od Platformy  usługi w zakresie przetwarzania płatności, mieszczą się w pojęciu usług wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy. Zatem, ww. usługi korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy.

Ponadto, wskazać należy, że zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lit e) ustawy:

Obowiązek podatkowy powstaje z chwilą świadczenia usług zwolnionych od podatku zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37-41.

W świetle powyższego wskazać należy, że przepisy ustawy o VAT nie wyłączają powstania obowiązku podatkowego w tytułu importu usług zwolnionych.

Stosownie do art. 109 ust. 3 ustawy:

Podatnicy, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 albo art. 113a ust. 1, są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży za dany dzień, nie później jednak niż przed dokonaniem sprzedaży w dniu następnym.

Według art. 96 ust. 3 ustawy:

Podmioty wymienione w art. 15, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne.

W myśl art. 96 ust. 4 ustawy:

Naczelnik urzędu skarbowego, po weryfikacji danych podanych w zgłoszeniu rejestracyjnym, rejestruje podatnika jako:

1)„podatnika VAT czynnego”,

2)„podatnika VAT zwolnionego” - w przypadku podatnika, o którym mowa w:

a)ust. 3 i 3c,

b)art. 113a ust. 1, jeżeli złożył zawiadomienie w celu rejestracji jako podatnik VAT UE

- i na jego wniosek potwierdza to zarejestrowanie.

W świetle art. 97 ust. 1 ustawy:

Podatnicy, o których mowa w art. 15 i art. 15a, podlegający obowiązkowi zarejestrowania jako podatnicy VAT czynni, są obowiązani przed dniem dokonania pierwszej wewnątrzwspólnotowej dostawy lub pierwszego wewnątrzwspólnotowego nabycia zawiadomić naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu rejestracyjnym, o którym mowa w art. 96, o zamiarze rozpoczęcia wykonywania tych czynności.

Na podstawie art. 97 ust. 3 pkt 1 ustawy:

Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio również do podatników, o których mowa w art. 15, innych niż wymienieni w ust. 1 i 2, którzy nabywają usługi, do których stosuje się art. 28b, jeżeli usługi te stanowiłyby u nich import usług.

Zgodnie z art. 97 ust. 4 ustawy:

Naczelnik urzędu skarbowego rejestruje podmiot, który dokonał zawiadomienia zgodnie z ust. 1, jako podatnika VAT UE.

Stosownie do art. 97 ust. 9 ustawy:

Naczelnik urzędu skarbowego potwierdza zarejestrowanie podmiotu, o którym mowa w ust. 1-3, jako podatnika VAT UE.

W myśl art. 97 ust. 10 pkt 4 ustawy:

Podmioty, o których mowa w ust. 1-3, zarejestrowane jako podatnicy VAT UE, które uzyskały potwierdzenie zgodnie z ust. 9, podając numer, pod którym są zidentyfikowane na potrzeby podatku, przy nabywaniu usług, do których stosuje się art. 28b, dla których są podatnikami z tytułu importu usług - są obowiązane do posługiwania się numerem identyfikacji podatkowej poprzedzonym kodem PL.

Jak wskazano w art. 99 ust. 1 ustawy:

Podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c, art. 133 i art. 138g ust. 2.

Według art. 99 ust. 9 ustawy:

W przypadku gdy podatnicy wymienieni w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 nie mają obowiązku składania deklaracji podatkowej, o którym mowa w ust. 1-3 lub 8, deklarację podatkową składa się w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy.

Jak stanowi art. 99 ust. 14 ustawy:

Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory deklaracji podatkowych, o których mowa w ust. 8 i 9, wraz z objaśnieniami co do sposobu prawidłowego ich wypełnienia oraz terminu i miejsca ich składania, w celu umożliwienia rozliczenia podatku.

Na podstawie wskazanej delegacji ustawowej zostało wydane rozporządzenie Ministra Finansów z 27 stycznia 2025 r. r. w sprawie wzorów deklaracji o podatku od towarów i usług od podmiotów innych niż zarejestrowane jako podatnicy VAT czynni (Dz. U. z 2025 r. poz. 131; dalej jako: „rozporządzenie”).

Zgodnie z § 1 pkt 2 rozporządzenia:

Określa się wzór deklaracji o podatku od towarów i usług (VAT-9M), o której mowa w art. 99 ust. 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, wraz z objaśnieniami, stanowiący załącznik nr 2 do rozporządzenia.

Deklaracja VAT-9M jest przeznaczona dla podatników, którzy nie mają obowiązku składania okresowych deklaracji VAT-8, dokonujących importu usług bądź nabywających towary lub usługi, dla których, jako nabywcy są podatnikami. A zatem odrębna deklaracja VAT-9M z tytułu importu usług składana jest tylko w przypadku, kiedy to podatnik nie składa deklaracji JPK_V7, JPK_V7K albo VAT-8. Z całokształtu okoliczności sprawy wynika, że nie ma Pani obowiązku składania deklaracji JPK_V7, JPK_V7K i VAT-8.

Jak wskazałem w rozstrzygnięciu interpretacji:

‒miejscem opodatkowania nabywanych od platformy  usług w zakresie przetwarzania płatności, zgodnie z ogólną zasadą, o której mowa w art. 28b ust. 1 ustawy, jest miejsce w którym usługobiorca (Pani) posiada siedzibę działalność gospodarczej. Tym samym, ww. usługi w zakresie przetwarzania płatności są opodatkowane w Polsce;

‒z tytułu nabywania usług w zakresie przetwarzania płatności od platformy , która nie posiada siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, zobowiązana jest Pani do rozpoznania importu usług w rozumieniu art. 2 pkt 9 w związku z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy;

‒nabywane od platformy usługi w zakresie przetwarzania płatności, korzystają ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy.

Mając zatem na uwadze przywołane uregulowania rozporządzenia w sprawie wzorów deklaracji, jest Pani zobowiązana rozliczyć opisaną we wniosku transakcję jako import usług, wykazując w deklaracji VAT-9M samą podstawę opodatkowania bez kwoty podatku należnego.

Ponadto, w związku z obowiązkiem rozpoznania przez Panią importu usług, jest Pani zobowiązana do zawiadomienia – w zgłoszeniu rejestracyjnym – o tym fakcie naczelnika urzędu skarbowego, na podstawie art. 97 ust. 1 ustawy. Obowiązek takiego zgłoszenia wynika z art. 97 ust. 3 pkt 1 ustawy i dotyczy takich podatników jak Pani, tj. nabywających usługi, do których stosuje się art. 28b ustawy, jeżeli usługi te stanowiłyby u nich import usług. Zatem jest Pani zobowiązana do zarejestrowania się jako podatnik VAT UE, zgodnie z art. 97 ust. 3 ustawy.

Reasumując, stwierdzam, że:

‒jest Pani zobowiązana do złożenia deklaracji VAT-9M w związku z obowiązkiem rozpoznania importu usług od kontrahenta z siedzibą w … i zarejestrowania się jako podatnik VAT UE;

‒nabyte przez Panią od platformy  usługi w zakresie przetwarzania płatności korzystają ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, zatem nie jest Pani zobowiązana do zapłaty podatku VAT.

Wobec powyższego Pani stanowisko całościowo uznałem za nieprawidłowe. Jakkolwiek wywiodła Pani prawidłowy skutek prawny w postaci obowiązku rejestracji do VAT-UE, składania deklaracji VAT-9M oraz zastosowania zwolnienia z podatku VAT dla nabywanych usług od platformy , to jednak nieprawidłowo wskazała Pani, że w sprawie brak jest importu usług w rozumieniu art. 28b ustawy o VAT, co w przedmiotowej sprawie jest kluczowym zagadnieniem.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem Pani wniosku (pytań). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniami, nie mogą być rozpatrzone.

Podkreślam, że wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzę postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Ta interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Panią. Informuję, że nie jestem właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Zaznaczam także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Jestem ściśle związany z przedstawionym we wniosku opisem sprawy. Ponosi Pani ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem sprawy podanym przez Panią w złożonym wniosku.

Zatem, należy zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy. W sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem sprawy i zastosuje się Pani do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

‒Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.