Interpretacja indywidualna - stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwo stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest

• prawidłowe - w zakresie nieuznania podwieszanego wózka widłowego za środek transportu oraz momentu powstania obowiązku podatkowego i prawa do odliczenia podatku naliczonego oraz
• nieprawidłowe - w zakresie nieuznania ciągników terminalowych za środek transportu oraz zmianie momentu powstania obowiązku podatkowego oraz sposobu rozliczenia w przypadku podjęcia decyzji o zmianie statusu nabytego uprzednio ciągnika terminalowego.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

28 maja 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 23 maja 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku od towarów i usług dotyczący nie uznania ciągników terminalowych i podwieszanych wózków widłowych za środki transportu, momentu powstania obowiązku podatkowego oraz zmianie momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku podjęcia decyzji o zmianie statusu nabytych uprzednio Pojazdów. Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 22 lipca 2025 r. (wpływ 28 lipca 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

A. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (…) przy ul. (…), (…) wpisana do Rejestru Przedsiębiorców przy Sądzie Rejonowym (…) (…) Wydział Gospodarczy posługująca się numerem KRS: (…), NIP: (…), REGON: (…) (zwana dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) prowadzi działalność gospodarczą specjalizującą się w sprzedaży ciągników terminalowych (ang. terminal tractors) oraz podwieszanych wózków widłowych (ang. truck mounted forklifts) ((Przedmiot przeważającej działalności Spółki - 46.69.Z Sprzedaż hurtowa pozostałych maszyn i urządzeń (aktualnie zgodnie z klasyfikacją PKD 2025 jest to 46.64.Z)).

Spółka jest czynnym podatnikiem VAT oraz zarejestrowanym podatnikiem VAT UE. Ciągniki terminalowe (…) sprzedawane przez Spółkę to specjalistyczne maszyny wykorzystywane w logistyce do przetoku i organizacji naczep wewnątrz placu centrum dystrybucyjnego, nadwozi wymiennych (BDF) lub za pomocą podłączonej naczepy terminalowej odbioru kontenerów i ich dostarczeniu do suwnicy celem odłożenia/piętrowania, ale wewnątrz portu morskiego lub terminalu intermodalnego. Pojazd wykonuje zasadniczo bardzo krótkie odcinki, dlatego jego praca liczona jest standardowo w motogodzinach, a nie w kilometrach. Pojazd technicznie może zostać przygotowany do rejestracji jako pojazd ciężarowy specjalny w Polsce, która umożliwia mu podróżowanie z prędkością do 40 km/h lub może poruszać się zgodnie z przepisami ruchu drogowego z prędkością do 25 km/h jako pojazd wolnobieżny w celu np. tankowania poza zakładem dystrybucyjnym/ magazynem. Ciągniki terminalowe marki (…) nie służą do załadunku lub rozładunku, oraz nie służą do transportu rzeczy w ujęciu przewozu dóbr pomiędzy punktem A i B. Służą do operacji podmiany (przetoku) naczep na placu klienta. W języku angielskim tego rodzaju ciągniki są określane jako „(…)” co dosłownie znaczy „manewrowy”.

Spółka w swojej ofercie sprzedaje również podwieszane wózki widłowe stanowiące urządzenia przeznaczone do szybkiego załadunku i rozładunku towarów bezpośrednio z pojazdów transportowych z możliwością montażu z tyłu ciężarówki. Analogicznie jak Ciągniki terminalowe ich praca przebiega wyłącznie na określonym obszarze będącym np. magazynem, placem budowy, domem prywatnym. Pierwotnie ciągniki terminalowe i wózki widłowe (zwane dalej łącznie: „Pojazdami”) są nabywane od powiązanych spółek w Holandii w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Pojazdy są sprowadzane z zagranicy w celu dalszej odsprzedaży.

Przedmiotowe nabycie następuje w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów i Wnioskodawca rozlicza przedmiotowe transakcje zgodnie z art. 20 ust. 5 i ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT). Jeżeli pierwotny cel nabycia Pojazdów nie zostanie zrealizowany, wtedy Wnioskodawca podejmuje decyzję o przeznaczeniu Pojazdu do leasingu czy też przeklasyfikowaniu na środek trwały. W następstwie zakupu Pojazdów Spółka dopuszcza cztery możliwości dalszego ich wykorzystania:

• odsprzedanie bez rejestracji,
• przeznaczenie do leasingu operacyjnego bez rejestracji (Spółka jako bezpośredni leasingodawca),
• przeznaczenie do leasingu operacyjnego z rejestracją (Spółka jako bezpośredni leasingodawca),
• przeklasyfikowanie z towarów na środki trwałe, jeśli będą wykorzystywane jako pojazdy demonstracyjne do bezpłatnych testów dla klientów.

Ze względu na długość procesu produkcji (od kilku do kilkunastu miesięcy) Spółka musi składać zamówienia na Pojazdy z wyprzedzeniem, nie mając pewności co do ostatecznego przeznaczenia Pojazdów ani ich odbiorców. Co do zasady w przeważającej liczbie przypadków ostatecznym przeznaczeniem Pojazdów jest ich odsprzedanie bez rejestracji. Jednakże Wnioskodawca nie może wykluczyć zaistnienia sytuacji, w której Pojazd będzie przeznaczony do leasingu operacyjnego bądź przeklasyfikowany na środek trwały. Pierwotne, każdorazowe kwalifikowanie transakcji jako wewnątrzwspólnotowe nabycie nowych środków transportu, które zostaną zarejestrowane na terytorium kraju lub używane na terytorium kraju prowadziłoby do nieuzasadnionego i długotrwałego zamrażania środków finansowych Spółki.

Ponadto Wnioskodawca nie może przewidzieć czy rzeczywiście towary zostaną zarejestrowane lub będą użytkowane, ponieważ nie jest to sytuacja typowa. Zgodnie z art. 103 ust. 3 ustawy o VAT w przypadku, o którym mowa w art. 99 ust. 10 (nabycie nowych środków transportu), podatnicy są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego.

Natomiast jak wynika z brzemienia art. 103 ust. 4 ustawy o VAT „Przepis ust. 3 stosuje się również w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu, od których podatek jest rozliczany zgodnie z art. 99 ust. 1-3 lub 8, jeżeli środek transportu ma być przez nabywcę zarejestrowany na terytorium kraju lub jeżeli nie podlega rejestracji, a jest użytkowany na terytorium kraju”.

W odpowiedzi na zadane w wezwaniu pytania:

1)czy przedmiotem wątpliwości są podwieszane wózki widłowe czy wózki widłowe. Jakie występują między nimi różnice, w jaki sposób są wykorzystywane i do jakich celów mogą być wykorzystywane mając na uwadze ich charakter i budowę;

odpowiedzieli Państwo, że przedmiotem wątpliwości są podwieszane wózki widłowe. Taki wózek można zawiesić na tyle naczepy lub przyczepy celem rozładunku towaru bezpośrednio u klienta. Wózki widłowe nie mają takiej możliwości. Podwieszane wózki widłowe mają często napęd na wszystkie trzy koła 3x3 oraz wyższą zdolność jazdy w trudnym terenie.

2)czy ciągniki terminalowe i podwieszane wózki widłowe/wózki widłowe, które będą Państwo nabywać od kontrahenta z Holandii:

a)są napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowata,

odpowiedzieli Państwo, że tak.

b)czy przejechały nie więcej niż 6000 kilometrów,

odpowiedzieli Państwo, że nie.

c)czy od momentu dopuszczenia do użytku - w rozumieniu art. 2 pkt 10 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług minęło nie więcej niż 6 miesięcy;

odpowiedzieli Państwo, że nie.

3)czy ciągniki terminalowe i podwieszane wózki widłowe/wózki widłowe nabyte przez Państwa będą podlegały w Polsce rejestracji;

odpowiedzieli Państwo, że nie.

4)jakie są podstawowe funkcje ciągników terminalowych i podwieszanych wózków widłowych/ wózków widłowych nabywanych przez Państwa oraz w jaki sposób będą wykorzystywane mając na uwadze ich właściwości i cechy charakterystyczne dla tych pojazdów, należy opisać zdarzenie;

odpowiedzieli Państwo, że ciągniki służą do przemieszczania naczep na placu klienta (podstawianiu pustych lub zabieraniu pełnych spod magazynów, po czym ciągniki drogowe zabierają naczepy dalej po drogach publicznych do celu). Podwieszane wózki służą do rozładunku naczepy u klienta (np. rozładunek stolarki okiennej na podwórku klienta).

5)czy ciągniki terminalowe i podwieszane wózki widłowe/wózki widłowe będące przedmiotem wniosku mają obowiązek przechodzenia badań technicznych;

odpowiedzieli Państwo, że nie. Podwieszany wózek musi przechodzić okresowo badanie UDT.

6)czy ciągniki terminalowe i podwieszane wózki widłowe/wózki widłowe nabyte mogą poruszać się po drogach publicznych;

odpowiedzieli Państwo, że Ciągnik terminalowy jako pojazd wolnobieżny może się poruszać po drogach publicznych. Podwieszany wózek nie może.

7)czy ciągniki terminalowe i podwieszane wózki widłowe/wózki widłowe, o których mowa we wniosku nie służą do transportu osób lub rzeczy;

odpowiedzieli Państwo, że nie. Ciągniki służą do przemieszczania naczep na placu klienta. Podwieszane wózki służą do rozładunku naczepy u klienta.

8)czy ciągniki terminalowe i podwieszane wózki widłowe/wózki widłowe nabyte przez Państwa, podlegają przepisom ustawy Prawo o ruchu drogowym;

odpowiedzieli Państwo, że podwieszany wózek widłowy nie. Ciągnik terminalowy, gdy porusza się po drodze jako pojazd wolnobieżny - tak. Ale co do zasady pojazdy nie wyjeżdżają na drogi publiczne.

9)w jaki sposób przejawia się mobilność ciągników terminalowych i podwieszanych wózków widłowych/wózków widłowych nabywanych przez Państwa;

odpowiedzieli Państwo, że dla ciągnika terminalowego: z uwagi na podnoszony sprzęg siodłowy naczepa jest podnoszona do góry (bez konieczności składania nóg podporowych). Dla podwieszanego wózka widłowego; rozładunek bez wózka na zewnątrz naczepy/przyczepy byłby nie możliwy. Dlatego wózek jest podwieszany i jedzie razem z pojazdem.

10)   ile miejsc siedzących posiadają ciągniki terminalowe i podwieszane wózki widłowe/wózki widłowe, czy posiadają siedzenie (fotel) tylko dla operatora;

odpowiedzieli Państwo, że posiadają siedzenie tylko dla operatora.

11)czy będziecie Państwo składali miesięczne deklaracje dla potrzeb podatku VAT oraz będziecie wykazywali transakcje nabycia przedmiotowych ciągników terminalowych i podwieszanych wózków widłowych/wózków widłowych w deklaracji dla potrzeb podatku VAT;

odpowiedzieli Państwo, że tak.

Pytania

1)Czy ciągniki terminalowe oraz wózki widłowe sprzedawane przez Spółkę powinny być klasyfikowane jako nowe środki transportu lub inne środki transportu w rozumieniu art. 103 ust. 4 ustawy o VAT?

2)Przyjmując, że Pojazdy nie stanowią środków transportu czy Spółka postąpi prawidłowo jeśli rozpozna obowiązek podatkowy na zasadach określonych w art. 20 ust 5 ustawy o VAT, a następnie dokona samoobliczenia podatku VAT należnego równocześnie dokonując odliczenia podatku VAT naliczonego pod warunkiem zachowania zasad, o których mowa w art. 86 ustawy o VAT?

3)Przyjmując, że Pojazdy stanowią środek transportu czy jeśli Spółka pierwotnie rozpozna transakcję jako zakup towarów handlowych (czyli w celu sprzedaży Pojazdu przez Spółkę bez dokonania rejestracji), a następnie na skutek ewentualnej zmiany przeznaczenia Pojazdów na inne cele: w szczególności przeznaczenie do leasingu operacyjnego bez rejestracji (Spółka jako bezpośredni leasingodawca); przeznaczenie do leasingu operacyjnego z rejestracją (Spółka jako bezpośredni leasingodawca); przeklasyfikowane z towarów na środki trwałe, jeśli będą wykorzystywane jako pojazdy demonstracyjne do bezpłatnych testów dla klientów, będzie to skutkowało zmianą transakcji pierwotnej i tym samym będzie miało wpływ na sposób opodatkowania transakcji podatkiem VAT wiążący się z koniecznością korekty podatku VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1

Zdaniem Wnioskodawcy ciągniki terminalowe i wózki widłowe nie powinny być klasyfikowane jako nowe środki transportu lub inne środki transportu w rozumieniu art. 103 ust. 4 ustawy o VAT. Mimo braku ustawowej definicji „środka transportu” można odwoływać się do innych źródeł prawa w tym Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 77, poz. 1), gdzie „środek transportu” obejmuje pojazdy, mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystania w celu transportu.

W ust. 2 tego przepisu znalazła się przykładowa lista takich środków transportu, która obejmuje w szczególności następujące pojazdy:

a)pojazdy lądowe, takie jak samochody, motocykle, rowery, trójkołowce oraz pojazdy turystyczne;

b)przyczepy i naczepy;

c)wagony kolejowe;

d)statki;

e)statki powietrzne;

f)pojazdy dostosowane specjalnie do przewozu osób chorych lub rannych;

g)ciągniki (w domyśle rolnicze) i inne pojazdy rolnicze;

h)pojazdy o napędzie mechanicznym lub elektrycznym przeznaczone dla osób niepełnosprawnych.

Z powyższych regulacji wynika, że elementem przesądzającym o uznaniu danego pojazdu za środek transportu jest jego przeznaczenie, tzn. przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce. Także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 maja 2021 r. sygn. akt. I FSK 2059/18 wskazał wprost, że „elementem przesądzającym o uznaniu danego pojazdu za środek transportu jest jego przeznaczenie, tzn. przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce”. Jak podkreśla orzecznictwo „elementem przesądzającym o uznaniu danego pojazdu za środek transportu jest jego przeznaczenie, tzn. przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce. Przeznaczenie to, czyli przewóz, należy odczytywać wąsko w kontekście regulacji dotyczących ruchu drogowego i przykładowego katalogu pojazdów zawartego w art. 38 ust. 2 rozporządzenia Rady.” - Wyrok NSA z dnia 14 maja 2021 r. I FSK 2059/18. Jak wskazano w rozporządzeniu 282/2011 środki transportu muszą służyć do przewozu.

Natomiast „przewóz” odnosi się do przemieszczania ładunków między zewnętrznymi lokalizacjami, czyli różnymi punktami geograficznymi, takimi jak magazyny, centra dystrybucyjne czy siedziby klientów. Natomiast „przemieszczanie” dotyczy działań wewnętrznych, takich jak przesuwanie towarów w obrębie jednego obiektu czy procesu produkcyjnego. W logistyce lokalizacja „zewnętrzna” oznacza oddzielną jednostkę organizacyjną lub fizycznie oddzielny obszar (np. magazyn, zakład, sklep, centrum dystrybucji), miejsce znajdujące się poza fizycznym obszarem danego obiektu logistycznego. Przewóz to operacja między takimi lokalizacjami. Nie stosuje się go wobec np. transportu palety z hali A do hali B w tym samym magazynie - to byłoby przemieszczenie wewnętrzne, nie przewóz. Pojazdy wykonują swoje funkcje wyłącznie wewnątrz konkretnych obiektów tj. na terenie placu centrum dystrybucyjnego, wewnątrz portu morskiego lub terminalu intermodalnego. Podstawowa funkcja ciągnika terminalowego jaką jest operacja podmiany naczep jest realizowana stacjonarnie gdy pojazd jest unieruchomiony.

Państwa zdaniem nie należy utożsamiać pojęć przemieszczania z przewożeniem i traktowania jako środki transportu każdego urządzenia, które w jakikolwiek sposób zmienia lokalizację przenoszonej rzeczy.

Ad 2

Zdaniem Spółki postąpi ona prawidłowo, jeśli rozpozna obowiązek podatkowy na zasadach określonych w art. 20 ust. 5 ustawy o VAT, a następnie dokona samoobliczenia podatku VAT w sytuacji, w której w wyniku dokonanej dostawy Pojazdy są wysyłane lub transportowane na terytorium Polski z terytorium innego Państwa UE. Spółka i dostawca są podatnikami VAT. W związku z taką transakcją Spółce przysługuje pełne prawo do odliczenia VAT (zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT). Spółka wykazuje zarówno VAT należny (do zapłaty) w związku z dokonaniem czynności opodatkowanej, jak również VAT naliczony (do odliczenia), gdyż taka czynność stanowi dla niego zakup na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Unijny kontrahent wystawia fakturę bez kwoty VAT, z adnotacją „odwrotne obciążenie”. W efekcie kwota VAT należnego jest równa kwocie VAT naliczonego. Podatnik otrzymuje fakturę dokumentującą WNT w terminie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym powstał obowiązek podatkowy. Podatnik uwzględni kwotę podatku należnego z tytułu WNT w rozliczeniu podatkowym (JPK), w której jest obowiązany rozliczyć ten podatek, nie później niż w terminie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym powstał obowiązek podatkowy.

Ad 3

Zdaniem Wnioskodawcy podjęcie decyzji o zmianie statusu nabytych uprzednio Pojazdów jako towary handlowe na środki trwałe w firmie Wnioskodawcy lub też oddanie do leasingu, nie może mieć wpływu na zmianę momentu powstania obowiązku podatkowego oraz zasad jego rozliczania, ponieważ w chwili nabycia został on prawidłowo zaklasyfikowany jako towar handlowy i opodatkowany zgodnie z zasadami określonymi w art. 20 ust 5 ustawy o VAT. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że późniejsza zmiana przeznaczenia nie ma wpływu, na pierwotny sposób rozliczania, ponieważ jednostka wszystkie nabyte składniki majątku, takie jak środki transportu rozpoznaje jako towary handlowe. Dlatego też z chwilą dostawy towarów podatek VAT rozliczany jest od WNT na zasadach ogólnych.

Zdaniem Wnioskodawcy późniejsze użytkowanie w inny sposób niż towar handlowy nie powoduje konieczności odmiennego rozliczenia podatku VAT, ze względu na okoliczność, że pierwotnie został on rozpoznany prawidłowo, zgodnie z obowiązującymi w Spółce zasadami i nie sposób jest przewidzieć jaki będzie ostateczny cel nabycia Pojazdów.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775), zwanej dalej ustawą:

W myśl art. 2 pkt 1, 3 i 4 ustawy:

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy:

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy:

Według art. 2 pkt 22 ustawy:

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 9 ust. 2 ustawy:

Natomiast zgodnie z art. 9 ust. 3 ustawy:

Zatem transakcja może zostać uznana za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów pod warunkiem, że nabywcą tych towarów jest podatnik o którym mowa w art. 15 lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, natomiast dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 lub podatnikiem podatku od wartości dodanej. W sytuacji gdy spełnione zostaną powyższe warunki transakcję uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy.

Natomiast każde przemieszczenie nowego środka transportu pomiędzy krajami Unii Europejskiej, któremu towarzyszy przeniesienie prawa do rozporządzania nim jak właściciel, stanowi - zgodnie z art. 9 ust. 3 ustawy w związku z art. 9 ust. 1 ustawy - wewnątrzwspólnotowe nabycie, które podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Przy tym, z art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że:

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy:

Natomiast w art. 20 ust. 5 ustawy wskazano, że:

Jak stanowi art. 20 ust. 9 ustawy:

Stosownie do art. 25 ust. 1 ustawy:

Na mocy art. 99 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 99 ust. 10 ustawy:

Stosownie zaś do art. 99 ust. 3 ustawy:

Natomiast ust. 4 ww. artykułu stanowi, że:

W myśl art. 103 ust. 3 ustawy:

Na podstawie art. 103 ust. 4 ustawy:

W myśl art. 103 ust. 5 ustawy:

Stosownie do art. 103 ust. 7 ustawy:

Zgodnie z delegacją ustawową zawartą w art. 103 ust. 7 ustawy, Minister Finansów w rozporządzeniu z 27 maja 2019 r. w sprawie wzoru informacji o wewnątrzwspólnotowym nabyciu środka transportu (Dz. U. z 2019 r., poz. 1007) określił wzór takiej informacji i jest to druk VAT-23, stanowiący załącznik do ww. rozporządzenia.

Wymienione przepisy ustawy zobowiązują podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowego nabycia środków transportu do przedłożenia naczelnikowi urzędu skarbowego informacji o takim nabyciu oraz do zapłaty podatku z tego tytułu. Przy czym informacja i zapłata podatku dotyczy zarówno „nowych środków transportu”, jak i „innych środków transportu”.

Jeżeli więc podatnik podatku od towarów i usług (rozliczający ten podatek na zasadach ogólnych), przywozi nabyty z innego państwa Unii Europejskiej środek transportu/nowy środek transportu, który będzie chciał zarejestrować na terytorium Polski lub jeżeli ten środek transportu nie podlega rejestracji, ale będzie użytkowany na terytorium Polski jest on zobowiązany wpłacić należny podatek od towarów i usług we właściwym urzędzie skarbowym w ciągu 14 dni licząc od dnia powstania obowiązku podatkowego. Podatnik jest także zobowiązany do przedłożenia naczelnikowi urzędu skarbowego na określonym formularzu (VAT-23) informacji o nabytym środku transportu, wraz z załączoną kopią faktury potwierdzającą nabycie środka transportu. W informacji VAT-23 podatnik zaznacza, czy przedmiotem nabycia jest nowy środek transportu oraz jakiego jest rodzaju (pojazd lądowy, pływający lub powietrzny).

Należy zauważyć, że informację o nabywanych środkach transportu (VAT-23) podatnik składa, jeżeli w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia środek transportu ma być zarejestrowany przez podatnika na terytorium kraju bądź, jeżeli będzie przez niego użytkowany. W pozostałych przypadkach nie ma obowiązku składania informacji o wewnątrzwspólnotowym nabyciu środków transportu VAT-23.

Pojęcie nowego środka transportu zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 10 lit. a ustawy, gdzie stwierdza się, że:

Powołując się na definicję zawartą w art. 2 pkt 10 lit. a ustawy, za „nowe środki transportu” mogą być uznane pojazdy lądowe przeznaczone do transportu osób lub towarów, które spełniają określone warunki dotyczące mocy silnika bądź jego pojemności skokowej oraz dotyczące dotychczasowej długości ich używania (mierzonej czasem używania oraz przebiegiem). Natomiast przez „inne środki transportu”, o których mowa w art. 103 ust. 4 ustawy należy rozumieć środki transportu tożsame z nowymi, jednak nie spełniające warunku uznania ich za „nowe środki transportu” w postaci przebiegu lub okresu, który upłynął od dopuszczenia ich do użytku.

Aby można uznać jakąkolwiek maszynę, urządzenie czy pojazd za „nowy środek transportu” lub „inny środek transportu”, należy przede wszystkim ustalić, czy będzie się ona zawierała w zakresie pojęciowym „środka transportu”.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że z chwilą przystąpienia do Unii Europejskiej, państwa członkowskie zobowiązały się do wykonywania i stosowania prawa wspólnotowego. Treść przepisu art. 249 Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 90 poz. 864/2 ze zm.) stanowi, że:

I tak, zgodnie z art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1 ze zm.) - zwanego dalej „rozporządzeniem 282/2011”:

Przepis art. 38 ust. 2 rozporządzenia 282/2011 zawiera niewyłączną, przykładową listę środków transportu. Zgodnie z tym przepisem:

Natomiast stosownie do art. 38 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Analiza art. 38 rozporządzenia 282/2011 wskazuje, że elementem przesądzającym o uznaniu danej maszyny, urządzenia czy pojazdu za środek transportu jest jej przeznaczenie, tzn. przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce. Użyty w definicji „środka transportu” zwrot dotyczący przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, dotyczy zarówno pojazdów, jak i innego rodzaju wyposażenia i urządzeń.

Podstawowe zasady dotyczące odliczenia podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym:

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. c ustawy:

Stosownie do art. 86 ust. 10 ustawy:

Zgodnie z art. 86 ust. 10b pkt 2 ustawy:

Z opisu sprawy wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą specjalizującą się w sprzedaży ciągników terminalowych oraz podwieszanych wózków widłowych. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT oraz zarejestrowanym podatnikiem VAT UE. Pierwotnie ciągniki terminalowe i wózki widłowe są nabywane od powiązanych spółek w Holandii w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Pojazdy są sprowadzane z zagranicy w celu dalszej odsprzedaży. Ciągniki terminalowe i podwieszane wózki widłowe są napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowata. Przejechały nie więcej niż 6000 kilometrów. Od momentu dopuszczenia do użytku minęło nie więcej niż 6 miesięcy;

Ciągniki terminalowe sprzedawane przez Spółkę to specjalistyczne maszyny wykorzystywane w logistyce do przetoku i organizacji naczep wewnątrz placu centrum dystrybucyjnego, nadwozi wymiennych (BDF) lub za pomocą podłączonej naczepy terminalowej odbioru kontenerów i ich dostarczeniu do suwnicy celem odłożenia/piętrowania, ale wewnątrz portu morskiego lub terminalu intermodalnego. Pojazd wykonuje zasadniczo bardzo krótkie odcinki, dlatego jego praca liczona jest standardowo w motogodzinach, a nie w kilometrach. Ciągniki służą do przemieszczania naczep na placu klienta (podstawianiu pustych lub zabieraniu pełnych spod magazynów, po czym ciągniki drogowe zabierają naczepy dalej po drogach publicznych do celu). Pojazd technicznie może zostać przygotowany do rejestracji jako pojazd ciężarowy specjalny w Polsce, która umożliwia mu podróżowanie z prędkością do 40 km/h lub może poruszać się zgodnie z przepisami ruchu drogowego z prędkością do 25 km/h jako pojazd wolnobieżny w celu np. tankowania poza zakładem dystrybucyjnym/magazynem. Ciągniki terminalowe jak poruszają się po drodze podlegają przepisom ustawy Prawo o ruchu drogowym. Ciągniki terminalowe nie służą do załadunku lub rozładunku lecz służą do operacji podmiany (przetoku) naczep na placu klienta.

Spółka w swojej ofercie sprzedaje również podwieszane wózki widłowe stanowiące urządzenia przeznaczone do szybkiego załadunku i rozładunku towarów bezpośrednio z pojazdów transportowych z możliwością montażu z tyłu ciężarówki. Taki podwieszany wózek można zawiesić na tyle naczepy lub przyczepy i jedzie razem z pojazdem, celem rozładunku towaru bezpośrednio u Klienta. Podwieszany wózek widłowy nie może jeździć po drogach publicznych. Analogicznie jak Ciągniki terminalowe ich praca przebiega wyłącznie na określonym obszarze będącym np. magazynem, placem budowy, domem prywatnym.

Nabycie Pojazdów następuje w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów i Wnioskodawca rozlicza przedmiotowe transakcje zgodnie z art. 20 ust. 5 i ust. 6 ustawy. Jeżeli pierwotny cel nabycia Pojazdów nie zostanie zrealizowany, wtedy Wnioskodawca podejmuje decyzję o przeznaczeniu Pojazdu do leasingu czy też przeklasyfikowaniu na środek trwały. W następstwie zakupu Pojazdów Spółka dopuszcza cztery możliwości dalszego ich wykorzystania: odsprzedanie bez rejestracji, przeznaczenie do leasingu operacyjnego bez rejestracji (Spółka jako bezpośredni leasingodawca), przeznaczenie do leasingu operacyjnego z rejestracją (Spółka jako bezpośredni leasingodawca), przeklasyfikowanie z towarów na środki trwałe, jeśli będą wykorzystywane jako pojazdy demonstracyjne do bezpłatnych testów dla klientów.

Ze względu na długość procesu produkcji (od kilku do kilkunastu miesięcy) Spółka musi składać zamówienia na Pojazdy z wyprzedzeniem, nie mając pewności co do ostatecznego przeznaczenia Pojazdów ani ich odbiorców. Co do zasady w przeważającej liczbie przypadków ostatecznym przeznaczeniem Pojazdów jest ich odsprzedanie bez rejestracji. Jednakże Wnioskodawca nie może wykluczyć zaistnienia sytuacji, w której Pojazd będzie przeznaczony do leasingu operacyjnego bądź przeklasyfikowany na środek trwały.

Państwa wątpliwości w pierwszej kolejności dotyczą uznania czy ciągniki terminalowe oraz podwieszane wózki widłowe sprzedawane przez Spółkę powinny być klasyfikowane jako nowe środki transportu lub inne środki transportu w rozumieniu art. 103 ust. 4 ustawy (pytanie nr 1).

Dla oceny Państwa stanowiska, związanego z przedstawionym opisem sprawy i wyrażonymi wątpliwościami, kluczowe znaczenie ma rozstrzygnięcie, czy nabyty ciągnik terminalowy i podwieszany wózek widłowy jest środkiem transportu. Przepis art. 2 pkt 10 lit. a ustawy zawiera definicję pojęcia „nowy środek transportu” w odniesieniu do pojazdu lądowego. Natomiast ustawa o VAT nie definiuje jako takiego pojęcia „środek transportu”. Zatem wyłączając z definicji „nowego środka transportu” (w odniesieniu do pojazdu lądowego) te elementy, które wskazują na jego status jako przedmiotu nowego (przejechany dystans nie większy niż 6000 kilometrów lub czas jaki upłynął od momentu dopuszczenia do użytku nie dłuższy niż 6 miesięcy) o uznaniu danego pojazdu za środek transportu decyduje jego przeznaczenie do przewozu osób lub towarów.

Definicja „środka transportu” zawarta została natomiast w art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 282/2011, wskazując, że objęte nią są pojazdy, mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy, i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystania w celu transportu. Użyty w tej definicji zwrot, wskazujący na przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, należy odczytywać dokładnie w kontekście przykładowego katalogu pojazdów, zawartego w art. 38 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego 282/2011.

Ciągniki terminalowe i podwieszane wózki widłowe nie są wymienione wprost w art. 38 ust. 2 rozporządzenia 282/2011. Niemniej jednak, w mojej ocenie należy odwołać się do definicji określonej w ustępie 1 tego artykułu, z której wynika, że aby dany pojazd mógł być uznany za „środek transportu”, musi być zaprojektowany oraz faktycznie nadawać się do wykorzystania w celu transportu osób lub rzeczy z jednego miejsca do drugiego. Przy czym, do środków transportu nie zalicza się jedynie takich pojazdów, które są trwale unieruchomione oraz kontenerów (art. 38 ust. 3 rozporządzenia 282/2011).

Przechodząc na grunt analizowanej sprawy należy uznać, że pomimo jak Państwo wskazujecie - ciągnik terminalowy nie może być wykorzystywany do transportu osób ani towarów, to jednak ciągnik terminalowy realizuje funkcję transportu rzeczy z jednego miejsca na drugie. Ciągnik terminalowy to pojazd specjalistyczny, który służy do przemieszczania naczep na placu klienta (podstawieniu pustych lub zabieraniu pełnych spod magazynów) z jednego miejsca do drugiego miejsca. Zatem, naczepy znajdujące się na ciągniku terminalowym są przez jakiś czas transportowane. Nie ma przy tym znaczenia czy ciągnik terminalowy transportuje naczepy na krótkim czy długim dystansie, czy wykonuje prace na placu czy na innym terenie. Warunkiem jest to, że ciągnik terminalowy może być przeznaczony do przewozu naczep (rzeczy). Co również ważne, ciągniki terminalowe mogą poruszać się po drogach publicznych. Gdy poruszają się po drodze stanowią pojazd wolnobieżny i podlegają przepisom ustawy Prawo o ruchu drogowym. Budowa i konstrukcja ciągników terminalowych pozwala na transport naczep (rzeczy) z miejsca na miejsce. W związku z tym, ciągnik terminalowy powinien być postrzegany, jako pojazd zaprojektowany i faktycznie nadający się do transportu rzeczy (naczep). Z uwagi na to, że nie ma żadnych innych warunków określonych w dyrektywie VAT ani w rozporządzeniu wykonawczym 282/2011, a konstrukcja ciągnika terminalowego pozwala na transport rzeczy (naczep), należy uznać, że ciągnik terminalowy wpisuje się w definicję środków transportu, określoną w art. 38 ust. 1 rozporządzenia 282/2011. Należy również uznać go za nowy środek transportu, ponieważ ciągnik terminalowy spełnia odpowiednie warunki, o których mowa w art. 2 pkt 10 lit a ustawy. Jak Państwo wskazali ciągnik terminalowy jest to pojazd lądowy napędzany silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 cm³ lub o mocy większej niż 7,2 kilowata oraz przejechał nie więcej niż 6000 km.

Zatem do czynności wewnątrzwspólnotowego nabycia nowego środka transportu (ciągnika terminalowego) od Spółki z Holandii ma zastosowanie art. 103 ust. 4 i 5 ustawy, tzn. Państwa Spółka będzie miała obowiązek przedłożenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego informacji o nabyciu nowego środka transportu (VAT-23) oraz zapłaty podatku od towarów i usług w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego, w sytuacji gdy nie będzie stanowił towaru handlowego (odsprzedaży bez rejestracji).

Natomiast zmiana przeznaczenia nabytego przez Państwa nowego środka transportu (ciągnika terminalowego) z towarów handlowych na wykorzystywany do działalności gospodarczej (przeznaczenie do leasingu operacyjnego bez rejestracji, przeznaczenie do leasingu operacyjnego z rejestracją oraz przeklasyfikowanie z towarów handlowych na środki trwałe, jeśli będą wykorzystywane jako pojazdy demonstracyjne do bezpłatnych testów dla klientów), spowoduje, że będziecie Państwo zobowiązani do złożenia informacji podatkowej VAT-23 oraz obliczenia i wpłacenia podatku od towarów i usług z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia tego środka transportu w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego - zgodnie z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy. Ponadto należy wskazać, że choć nabyty ciągnik terminalowy będzie przeznaczony do leasingu operacyjnego bez rejestracji to nie zmienia faktu iż przepis art. 103 ustawy w zw. art. 104 ustawy tylko z tego powodu nie będzie mieć zastosowania. Należy bowiem zauważyć, że Państwa Spółka jest leasingodawcą, wykorzystującą nabyty ciągniki terminalowy w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Dlatego nawet w sytuacji, gdyby ciągnik terminalowy przeznaczony był do leasingu operacyjnego bez rejestracji (użytkowany przez leasingobiorcę), nie wpływa to na sytuację prawnopodatkową Państwa Spółki i nie będzie przesądzało o tym, że w odniesieniu do tych ciągników terminalowych które nie podlegają rejestracji nie będzie miał zastosowanie art. 103 ust. 3 ustawy w zw. z art. 103 ust. 4 ustawy.

Odnosząc się z kolei do podwieszanych wózków widłowych należy wskazać, że nie są „środkiem transportu” w rozumieniu jakie wynika z przepisów ustawy o VAT oraz rozporządzenia wykonawczego 282/2011. Jak wynika z opisu sprawy, podwieszane wózki widłowe nie mogą być wykorzystywane do transportu osób, ponieważ wyposażone są tylko w jedno miejsce siedzące dla operatora. Podwieszane wózki widłowe nie służą również do przewozu rzeczy. Podwieszany wózek widłowy jest zawieszany na tył naczepy lub przyczepy i jedzie razem z pojazdem. Ponadto służy do szybkiego załadunku i rozładunku towaru bezpośrednio z pojazdów transporotowych u klienta. Podwieszany wózek widłowy nie może poruszać się po drogach publicznych i jego mobilność jest mocno ograniczona tylko do miejsca załadunku lub rozładunku. A zatem ww. podwieszane wózki widłowe nie służą do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce. Podwieszane wózki widłowe nie podlegają rejestracji, podlegają jedynie badaniom okresowym Urzędu Dozoru Technicznego, co nie czyni wózka widłowego nowym środkiem transportu w rozumieniu przepisów podatkowych w tym rozporządzenia.

Skoro zatem podwieszane wózki widłowe nie stanowią środka transportu w rozumieniu ustawy, zatem do czynności ich nabycia nie znajdą zastosowania przepisy art. 103 ust. 4 i 5 ustawy. Tym samym nie macie Państwo obowiązku przedłożenia naczelnikowi urzędu skarbowego informacji o nabyciu środka transportu (VAT-23) oraz zapłaty podatku od towarów i usług w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego, niezależnie od ich sposobu wykorzystania.

Państwa wątpliwości dotyczą również ustalenia czy w przypadku uznania, że nabyte Pojazdy (ciągniki terminalowe i wózki widłowe) nie stanowią środków transportu, Spółka postąpi prawidłowo jeśli rozpozna obowiązek podatkowy na zasadach określonych w art. 20 ust. 5 ustawy, a następnie dokona samoobliczenia podatku VAT należnego równocześnie dokonując odliczenia podatku VAT naliczonego pod warunkiem zachowania zasad, o których mowa w art. 86 ustawy (pytanie nr 2).

Odnosząc się do powyższych wątpliwości należy podkreślić, jak ustaliłem w niniejszej interpretacji, że tylko nabyte przez Państwa podwieszane wózki widłowe nie stanowią środka transportu.

W związku z tym, obowiązek podatkowy z tytułu nabycia podwieszanych wózków widłowych powstanie zgodnie z art. 20 ust. 5 ustawy, tj. z chwilą wystawienia faktury przez Spółkę z Holandii, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokona dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia. Natomiast w przypadku gdy Spółka z Holandii nie wystawi faktury przed upływem 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokona dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, obowiązek podatkowy powstaje z upływem 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia. Z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów to nabywca jest podatnikiem, co oznacza, że to na Państwu ciąży obowiązek wykazania podatku należnego od dokonanej dostawy podwieszanych wózków widłowych.

Jesteście Państwo czynnym podatnikiem podatku VAT oraz zarejestrowanym podatnikiem VAT UE. Ponadto nabyty podwieszany wózek widłowy od Spółki z Holandii będzie wykorzystywany w prowadzonej przez Państwa działalności gospodarczej. Podwieszany wózek widłowy będzie przeznaczony na terytorium kraju, m.in do dalszej odsprzedaży, czy też leasingu operacyjnego, czy w celu wykorzystywania jako pojazdy demonstracyjne do bezpłatnych testów dla klientów. Zatem w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia podwieszanego wózka widłowego do czynności opodatkowanych na terytorium kraju będziecie Państwo uprawnieni do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy w zw. z art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. c ustawy. Przy czym prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstanie w tym samym okresie rozliczeniowym, w którym w odniesieniu do nabytych podwieszanych wózków widłowych powstanie obowiązek podatkowy, pod warunkiem, że rozliczą Państwo kwotę podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia podwieszanego wózka widłowego w pliku JPK_VAT (zgodnie z art. 86 ust. 10 w zw. z art. 86 ust. 10b pkt 2 lit. b) ustawy).

Państwa wątpliwości dotyczą również ustalenia, czy w przypadku uznania, że nabyte Pojazdy (ciągniki terminalowe i wózki widłowe) stanowią środek transportu to czy jeśli Spółka pierwotnie rozpozna transakcję jako zakup towarów handlowych, a następnie na skutek ewentualnej zmiany przeznaczenia Pojazdów na inne cele: w szczególności przeznaczenie do leasingu operacyjnego bez rejestracji, przeznaczenie do leasingu operacyjnego z rejestracją, przeklasyfikowanie z towarów na środki trwałe, jeśli będą wykorzystywane jako pojazdy demonstracyjne do bezpłatnych testów dla klientów, czy będzie to skutkowało zmianą transakcji pierwotnej i tym samym będzie miało wpływ na sposób opodatkowania transakcji podatnikiem VAT wiążący się z koniecznością korekty podatku VAT (pytanie nr 3).

Odnosząc się do powyższych wątpliwości należy podkreślić, jak ustaliłem w niniejszej interpretacji, że tylko nabyte przez Państwa ciągniki terminalowe stanowią środek transportu.

W związku z powyższym, należy zauważyć, że zmiana przeznaczenia nabytych przez Państwa ciągników terminalowych jako nowych środków transportu z towarów handlowych na wykorzystywane do działalności gospodarczej (przeznaczenie do leasingu, środki trwałe jako pojazdy demonstracyjne) nie ma wpływu na zmianę momentu powstania obowiązku podatkowego, który stosownie do art. 20 ust. 9 ustawy powstaje z chwilą otrzymania tych towarów, nie później jednak niż z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej. Jednak to, że nie zmieni się moment powstania obowiązku podatkowego nie oznacza, że pozostaje to bez wpływu na pierwotny sposób rozliczenia podatku. W przypadku nowych środków transportu, które nie są przeznaczone do odsprzedaży (towary handlowe) jak już ustaliłem są Państwo zobowiązani do zapłaty podatku od towarów i usług w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego. Zatem nie można zgodzić się z przedstawionym przez Państwa stanowiskiem, że zmiana przeznaczenia ciągników terminalowych nie ma wpływu, na pierwotny sposób rozliczania. Państwo podejmując decyzję o zmianie przeznaczenia ciągników terminalowych z towarów handlowych na wykorzystywane do działalności gospodarczej (przeznaczenie do leasingu operacyjnego z rejestracją lub bez lub na środki trwałe) są Państwo zobowiązani zgodnie z art. 103 ust. 3 w zw. z art. 103 ust. 4 ustawy do obliczenia i wpłacenia na rachunek urzędu skarbowego, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, podatku należnego wraz z odsetkami liczonymi od dnia następującego po dniu upływu terminu płatności podatku do dnia zapłaty należnego z tego tytułu podatku.

Tym samym, Państwa stanowisko w zakresie:

• nieuznania podwieszanego wózka widłowego za środek transportu oraz momentu powstania obowiązku podatkowego i prawa do odliczenia podatku naliczonego uznaję za prawidłowe;
• nieuznania ciągników terminalowych za środek transportu oraz zmianie momentu powstania obowiązku podatkowego oraz sposobu rozliczenia w przypadku podjęcia decyzji o zmianie statusu nabytego uprzednio ciągnika terminalowego uznaję za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazuję, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z zdarzeniem przyszłym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Macie Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.