Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 lipca 2025 r. za pośrednictwem ePUAP wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz braku obowiązku wystawiania i odbierania faktur poprzez KSEF. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

A. B.V. (dalej: „Wnioskodawca” lub „A.”) jest spółką prawa holenderskiego zarejestrowaną dla celów podatku od wartości dodanej na terytorium Holandii oraz zarejestrowaną na potrzeby podatku od towarów i usług na terytorium Polski. A. jest podmiotem zajmującym się handlem elektronicznym (e-commerce) w regionie (...), sprzedającym produkty (...) online w ponad 14 krajach, w których jest zarejestrowany na potrzeby podatku VAT. Wnioskodawca jest częścią międzynarodowej grupy (...) (dalej: „Grupa”) zajmującej się (…). Jedynym wspólnikiem Wnioskodawcy jest spółka prawa holenderskiego (...) B.V., która ma 100% udziałów w kapitale zakładowym A.

Siedziba działalności gospodarczej Wnioskodawcy w rozumieniu Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (wersja przekształcona) z dnia 15 marca 2011 r. (Dz. Urz. UE. L Nr 77, str. 1) położona jest na terytorium Holandii, gdzie znajduje się również biuro A. oraz cała przynależna do niego infrastruktura. Ponadto większość z członków zarządu Wnioskodawcy na stałe przebywa w Holandii, zaś pozostali w innych krajach Europy Zachodniej (żaden z członków zarządu A. nie przebywa na terenie Polski). Z tego względu, zebrania zarządu A. lub bieżące czynności zarządcze są realizowane na terytorium Holandii lub poza granicami Polski, skąd zapadają również wszystkie strategiczne i operacyjne decyzje dotyczące działalności A. Bieżąca działalność przedsiębiorstwa A., w tym także negocjowanie i zawieranie umów z dostawcami i kontrahentami Wnioskodawcy, jest prowadzona przez pracowników A. w Holandii lub inne podmioty, z których usług korzysta Wnioskodawca, zlokalizowane w Holandii lub innych krajach. A. zatrudnia pracowników, którzy swoją pracę świadczą na terytorium Holandii lub powierza świadczenie takich usług podmiotom zewnętrznym działającym w krajach innych niż Polska. Wnioskodawca jest właścicielem towarów handlowych, których sprzedaż stanowi przedmiot działalności Wnioskodawcy.

Przedmiotem działalności A. jest handel m.in. sprzętem (...), który Wnioskodawca realizuje za pośrednictwem platformy internetowej (dalej: „e-platforma”). A. nabywa produkty od regionalnego dystrybutora (...) na region (...), spółki (...) AG (dalej: „X.”), jak również od innych zewnętrznych dostawców, niepowiązanych kapitałowo ani organizacyjnie z A. Platforma elektroniczna obsługiwana przez A. działa w oparciu o tak zwaną chmurę obliczeniową, udostępnianą przez podmioty trzecie (spoza Grupy) na podstawie odrębnych umów. W związku z tym, ustalenie jednego (fizycznego, geograficznego) miejsca, w którym znajduje się serwer, przy pomocy którego platforma elektroniczna działa, jest w praktyce niemożliwe. E-platforma jest obsługiwana i prowadzona przez Wnioskodawcę z terytorium Holandii. A. może również korzystać w tym zakresie z usług wyspecjalizowanych podmiotów zewnętrznych, zlokalizowanych w Holandii lub innych krajach.

Klienci A. mający miejsce zamieszkania/siedziby rozmieszczone w całym regionie Europy (w tym w Polsce) (dalej: „Klienci”) mogą przy pomocy e-platformy nabywać wybrany przez siebie towar. W wyniku złożonego zamówienia, A. zobowiązuje się dostarczyć zamówiony towar w miejsce wskazane przez Klienta. A. dokonuje sprzedaży wysyłkowej na rzecz podmiotów niebędących podatnikami VAT, w ramach której towary są przemieszczane z Polski lub z Wielkiej Brytanii do klientów.

W związku z ww. działalnością, A. dokonuje w szczególności krajowych nabyć towarów, wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów na terytorium Polski, importu towarów na terytorium Polski, krajowych dostaw towarów, wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, wewnątrzwspólnotowej sprzedaży towarów na odległość, eksportu towarów z terytorium Polski, w związku z czym A. jest zarejestrowana w Polsce jako podatnik VAT czynny.

Ww. działalność wykonywana z wykorzystaniem e-platformy jest jedynym rodzajem prowadzonej działalności gospodarczej przez A.

Wnioskodawca, w ramach zasobów w Grupie, do której przynależy, posiada dostęp do zasobów magazynowych na terytorium Holandii, jednak kierownictwo Grupy uznało, że ich pojemność jest bliska wyczerpania, dlatego też celowym jest znalezienie dodatkowych możliwości w tym zakresie. Z tego względu, Wnioskodawca korzysta z usług zewnętrznej firmy świadczącej usługi magazynowo-logistyczne na terytorium Wielkiej Brytanii, jak również z usług innej spółki z Grupy, tj. (…) sp. z o. o. (dalej:,,B.”), zlokalizowanej na terytorium Polski, która dysponuje wolnymi zasobami magazynowymi, które mogą być wykorzystane w działalności A.

B. posiada siedzibę działalności gospodarczej w Polsce i jest zarejestrowany dla celów VAT w Polsce jako podatnik VAT czynny. Jedynym wspólnikiem B. jest (...) B.V. – spółka prawa holenderskiego, która, jak wskazano wyżej, ma również 100% udziałów w kapitale zakładowym A.

A. („odbiorca usług”) w ramach prowadzonej działalności w zakresie handlu na e-platformie nabywa kompleksowe, niewyłączne usługi logistyczne świadczone przez podmiot zlokalizowany na terytorium Polski, tj. B. („świadczący usługi”).

Relacje między A. a B. są regulowane zawartą pomiędzy nimi umową (dalej: „Umowa”).

Umowa zawarta jest na czas określony, tj. 12 miesięcy z możliwością przedłużenia w zależności od woli stron.

Zgodnie z Umową, towary należące do A. (nabyte krajowo, wewnąrzwspólnotowo lub w ramach importu na terytorium Polski) są umieszczane w magazynie wykorzystywanym przez B. W ramach świadczenia usług na podstawie Umowy, B. świadczy na rzecz A. kompleksowe usługi logistyczne (dalej: „Usługi”), na które w szczególności składają się:

• przyjęcie, przemieszczenie, kontrola i rozładunek towarów należących do A. na terenie magazynu wykorzystywanego przez B.;
• wydanie towaru wraz z wypełnieniem stosownej przy wysyłce dokumentacji takiej jak listy przewozowe, faktury i inne;
• magazynowanie towarów należących do A.,
• pakowanie, przepakowywanie, etykietowanie oraz inwentaryzowanie, w tym zaewidencjonowanie w oprogramowaniu magazynowym;
• przygotowywanie towarów do wysyłki do Klientów, w tym przygotowanie dokumentacji celnej;
• transport towarów przy pomocy własnych zasobów lub pozyskanych od podmiotów trzecich na rzecz Klientów;
• koordynacja usług wykonywanych przez zewnętrznego dostawcę usług logistycznych;
• logistyka zwrotna, obejmująca przyjmowanie i obsługę ewentualnych zwrotów towarów i obsługa transportu od Klienta, a także niezbędne czynności naprawcze i przepakowywanie w celu ponownej realizacji zamówień.

W tym zakresie wskazać należy, że B. nie rozpatruje składanych reklamacji w zakresie dostaw towarów realizowanych przez A. – B. nie świadczy takich usług posprzedażowych dla A., jak również nie dysponuje odpowiednimi zasobami i umiejętnościami, dzięki którym mógłby obsługiwać reklamacje składane przez osoby pochodzące z Niemiec, Francji, Włoch, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii i krajów Beneluksu, które są głównymi Klientami A.

Zadaniem B. jest zorganizowanie, samodzielnie lub za pośrednictwem zewnętrznych dostawców, usług logistycznych. B. w tych ramach wykonuje czynności odbioru zwracanego towaru od Klienta, który uprzednio zgłosił reklamację produktów zakupionych od A. Klient chcąc złożyć reklamację towaru, kontaktuje się z serwisem posprzedażowym (...) (...) w celu złożenia reklamacji i zorganizowania zwrotu sprzętu. Usługi posprzedażne (...) (...) są świadczone na podstawie umowy przez regionalnego dystrybutora na obszar (...), spółkę (...) AG (X.), która sprzedawała produkty (...) sprzedawcy e-commerce, tj. A. Jedyny możliwy kontakt, jaki B. nawiązuje z Klientami A., ogranicza się wyłącznie do celów obsługi logistycznej.

• usługi dodatkowe (towarzyszące), takie jak rozliczanie podatku VAT w Polsce, naliczanie i korespondencja z organizacjami zbiorowego zarządzania prawami autorskimi twórców, naliczanie i rozliczanie opłat związanych z ochroną środowiska, kontrola zapasów i prowadzenie rozliczeń w systemie finansowym.

Okres magazynowania danego towaru jest uzależniony od złożonych zamówień Klientów. W żadnym momencie ani prawo własności, ani prawo do dysponowania towarem jak właściciel nie przechodzi z A. na B. Prawo do dysponowania towarem jak właściciel przechodzi z A. bezpośrednio na Klienta.

Zamówienia na zakup określonych produktów składane są przez Klientów bezpośrednio do A. za pośrednictwem e-platformy bez pośrednictwa B. Następnie towar zostaje wydany z magazynu i dostarczony do Klienta przez B. po otrzymaniu instrukcji realizacji zamówienia z systemu (...) od A.

Usługi są świadczone przez B. z wykorzystaniem własnych lub kontrolowanych przez siebie zasobów ludzkich i rzeczowych.

A. nie posiada żadnych zasobów na terytorium Polski - ani rzeczowych, ani osobowych. W szczególności A. nie posiada w Polsce oddziału, przedstawiciela ani biura. Nie posiada także na terytorium kraju żadnej infrastruktury/ zasobów rzeczowych - takich jak pojazdy, narzędzia, wyposażenie, budynki, czy inne nieruchomości. A. nie wynajmuje również żadnego biura, budynku, powierzchni czy infrastruktury w Polsce. A. nie przysługuje żaden tytuł prawny (własność, najem, leasing) do żadnego z wymienionych powyżej rodzajów infrastruktury/ zasobów rzeczowych w Polsce.

A. nie posiada żadnych praw do magazynu ani innych zasobów technicznych wykorzystywanych przez B. do świadczenia Usług na rzecz A. W szczególności B. w celu świadczenia Usług nie wyznaczył określonej części magazynu, która mogłaby zostać przeznaczona do wyłącznego użytku przez A. A. nie sprawuje żadnej kontroli nad pracownikami B.

A. nie zatrudnia na terytorium Polski żadnych pracowników, przedstawicieli, czy innych osób fizycznych. Czynności związane z obsługą platformy elektronicznej są wykonywane przez pracowników A., którzy nie przebywają na terytorium Polski. Ponadto, wszystkie strategiczne decyzje dotyczące działalności A. (np. dotyczące zaangażowania w nowe kontrakty, negocjacje i wykonanie nowych umów, decyzje dotyczące zakupów i sprzedaży, relacji klienckich, logistyki sprzedaży i zakupów takich jak śledzenie przesyłów i faktur w systemach informatycznych, itp.) również nie są podejmowane w Polsce.

B., świadcząc Usługę, działa samodzielnie i niezależnie, zgodnie z wypracowaną praktyką, posiadanym know-how, wiedzą i doświadczeniem związanym z świadczeniem kompleksowych usług logistycznych. A. nie ma żadnego wpływu na sposób wykonywania Usługi przez B.

Pracownicy A. mają możliwość zweryfikowania sposobu wykonywania przez B. Usług (pod kątem zgodności z wymogami określonymi w Umowie), w szczególności w tym celu mają dostęp do magazynu, jednak jedynie po uzgodnieniu z B., pod nadzorem pracowników B. Nawet jeśli taka wizyta weryfikacyjna okaże się konieczna, pracownicy A. nie mogą wydawać poleceń i kierować wykonaniem Usług przez B., a jedynie mogą zapoznać się z podejmowanymi działaniami.

Jednakże dla uniknięcia wątpliwości i bez ograniczania praw A., wszelkie uwagi, wskazówki i komentarze A., dotyczące świadczenia usług przez B., są czynione na podstawie i w ramach Umowy o świadczenie usług, co jest porównywalne z warunkami, które występowałyby pomiędzy podmiotami niezależnymi.

Należy podkreślić, że przez cały czas składowania towarów w magazynie są one własnością A.

Natomiast tytuł prawny do magazynu oraz urządzeń używanych do świadczenia Usług należy do B.

B. nie podejmuje w imieniu i na rzecz A. żadnych czynności prawnych i faktycznych. W szczególności nie zawiera w imieniu A. umów z dostawcami i odbiorcami ani też w sposób faktyczny nie negocjuje warunków umów. A. podkreśla, że dla niego jest istotne jedynie pozyskanie wyspecjalizowanych usług od podmiotu, który jest w stanie samodzielnie zapewnić odpowiednią powierzchnię i warunki magazynowania przeszkolony personel magazynowy oraz dostępność tych zasobów, a nie jakiegokolwiek przedstawiciela, który reprezentowałby A. na terenie Polski.

Oprócz usług nabywanych od B., A. w ograniczonym stopniu korzysta z usług innych niezależnych usługodawców na terytorium Polski, w szczególności jeśli chodzi o wsparcie podatkowe w związku z dokonaną rejestracją dla potrzeb VAT czy też usługi agencji celnej.

A. nie jest jedynym kontrahentem B., w szczególności B. wykonuje (poza Usługami) również usługi i dostawy towarów na rzecz innych kontrahentów. B. może oferować tego samego typu usługi na rzecz innych podmiotów (tj. innych niż A.).

W zakresie przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego Wnioskodawca wyjaśnia, że:

• posiada interpretację indywidualną sygn. 0111-KDIB3-3.4012.562.2020.1.JS, zgodnie z którą nie posiada „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 2 RW i art. 28b ust. 2 Ustawy o VAT;
• zakres objęty ww. interpretacją indywidualną dotyczył sytuacji nabycia usług przez A. nie jest przedmiotem niniejszego wniosku;
• w ww. interpretacji indywidualnej jako zainteresowany niebędący stroną postępowania wskazana została spółka C. sp. z o.o. (dalej: „C”). Na podstawie art. 536 Kodeksu Spółek Handlowych, w dniu 2 listopada 2023 roku, C. została podzielona poprzez wydzielenie, w wyniku czego część jej aktywów i zobowiązań, w tym Umowa dot. Usług, została przeniesiona na B. w ramach podziału.
• niniejszy wniosek dotyczy sprzedaży towarów (krajowych dostaw towarów, wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, eksportu towarów) na/z terytorium Polski w kontekście stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej i obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur, zatem zakres niniejszego wniosku jest inny niż wniosku, w oparciu o który została wydana ww. interpretacja;
• w związku z planowanym wejściem w życie regulacji dotyczących obowiązkowego stosowania faktur ustrukturyzowanych, Wnioskodawca chciałby potwierdzić również w tym zakresie brak posiadania na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Pytania

1.Czy Wnioskodawca prowadząc w Polsce opisaną we wniosku o interpretację działalność będzie posiadał stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, o którym mowa w art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT – który wejdzie w życie 1 lutego 2026 r. – a w konsekwencji, czy będzie miał obowiązek wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur?

2.Czy Wnioskodawca prowadząc w Polsce opisaną we wniosku o interpretację działalność będzie posiadał stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, o którym mowa w art. 106gb ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT – który wejdzie w życie 1 lutego 2026 r. – a w konsekwencji, na gruncie art. 106gb ust. 1 Ustawy o VAT pojawi się konieczność otrzymywania przez Wnioskodawcę faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca prowadząc opisaną we wniosku działalność nie będzie posiadał stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, o którym mowa w art. 106ga ust. 2 pkt 1 oraz art. 106gb ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT – które wejdą w życie 1 lutego 2026 r. – a w konsekwencji:

• nie będzie zobowiązany do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur,
• nie wystąpi konieczność otrzymywania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur.

Uzasadnienie stanowiska

Poniżej Wnioskodawca prezentuje jedno uzasadnienie w zakresie obu pytań/stanowisk wnioskodawcy ze względu na analogię argumentacji.

Zgodnie z art. 106a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2024 r. poz. 361; dalej: „ustawa o VAT”), przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

1) sprzedaży, z wyjątkiem:

a) przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów,

b) czynności rozliczanych w procedurach szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 6a, 7 i 9, dla których państwem członkowskim identyfikacji w rozumieniu przepisów tych rozdziałów jest państwo członkowskie inne niż Rzeczpospolita Polska;

2) dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:

a) państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,

b) państwa trzeciego;

3) dostawy towarów i świadczenia usług rozliczanych w procedurach szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 6a i 7, przez podatników zidentyfikowanych na potrzeby tych procedur, dla których państwem członkowskim identyfikacji w rozumieniu przepisów tych rozdziałów jest Rzeczpospolita Polska;

4) sprzedaży na odległość towarów importowanych, rozliczanej w procedurze szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziale 9, przez podatników zidentyfikowanych na potrzeby tej procedury, dla których państwem członkowskim identyfikacji w rozumieniu przepisów tego rozdziału jest Rzeczpospolita Polska.

Na podstawie art. 106b ust. 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1) sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;

2) wewnątrzwspólnotową sprzedaż towarów na odległość, chyba że podatnik korzysta z procedury szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziale 6a;

3) wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;

4) otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy:

a) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,

b) czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4,

c) dostaw towarów, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1b.

Z powyższego wynika, iż przepisy o fakturowaniu przewidziane w Ustawie o VAT mają zastosowanie w szczególności do takich transakcji jak krajowa dostawa towarów, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, wewnątrzwspólnotowa sprzedaż towarów na odległość oraz eksport towarów z terytorium Polski.

Stosownie do art. 106ga ust. 1 i 2 ustawy o VAT w wersji obowiązującej od 1 lutego 2026 r.:

1. Podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e- Faktur.

2. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy wystawiania faktur:

1) przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju;

2) przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług, dla których wystawiono fakturę;

3) przez podatnika korzystającego z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 7, 7a i 9, dokumentujących czynności rozliczane w tych procedurach;

4) na rzecz nabywcy towarów lub usług będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej;

5) w przypadku odpowiednio udokumentowanych dostaw towarów lub świadczenia usług, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 106s;

6) przez podatnika korzystającego ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113a ust. 1.

Zatem, przepis art. 106ga ust. 1 Ustawy o VAT, który będzie obowiązywał od 1 lutego 2026 r. wskazuje, że podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu KSeF. Jednocześnie ustęp 2 pkt 1 powoływanego powyżej przepisu przewiduje wyłączenie z przedmiotowego obowiązku podmiotów nieposiadających w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Idąc dalej, zgodnie z art. 106gb ust. 1 ustawy o VAT:

1) Faktura ustrukturyzowana jest wystawiana i otrzymywana przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur za pomocą oprogramowania interfejsowego, w postaci elektronicznej i zgodnie z wzorem dokumentu elektronicznego w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne.

Kolejno, zgodnie z art. 106gb ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT:

W przypadku gdy:

(...)

2) nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, lub

(...)

- faktura ustrukturyzowana jest udostępniana nabywcy w sposób z nim uzgodniony.

Art. 106gb ust. 1 ustawy o VAT wprowadza zasadę, zgodnie z którą faktury są otrzymywane przez podatnika przy użyciu KSeF, przy czym zgodnie z art. 106gb ust. 4 pkt 2 Ustawy o VAT w przypadku podmiotu nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, faktury udostępniane są w sposób z nim uzgodniony. Innymi słowy, w przypadku w którym podatnik nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski nie ma po stronie takiego podatnika konieczności zapewnienia przez niego możliwości otrzymywania faktur przy użyciu KSeF.

Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski siedziby działalności gospodarczej, a więc w celu określenia, czy Wnioskodawca będzie zobowiązany od 1 lutego 2026 r. do wystawiania/ otrzymywania faktur przy użyciu KSeF należy zweryfikować, czy Wnioskodawca w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż krajowe regulacje nie wprowadzają definicji „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”.

Pojęcie to należy zatem analizować w oparciu o treść Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: „RW”) oraz Dyrektywy 2006/112/WE RADY z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: „Dyrektywa VAT”).

Zgodnie z art. 11 RW:

1. Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

2. Na użytek stosowania następujących artykułów „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

a) art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;

b) począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;

c) do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;

d) art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

3. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 192a Dyrektywy VAT do celów niniejszej sekcji podatnika mającego stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym podatek jest należny, uznaje się za podatnika, który nie ma siedziby w tym państwie członkowskim, jeżeli spełnione są następujące warunki:

a)dokonuje on podlegającej opodatkowaniu dostawy towarów lub podlegającego opodatkowaniu świadczenia usług na terytorium tego państwa członkowskiego;

b)przedsiębiorstwo, które dostawca lub usługodawca posiada na terytorium tego państwa członkowskiego, nie uczestniczy w tej transakcji dostawy towarów lub świadczenia usług.

Zgodnie z art. 53 ust. 1 RW, na użytek stosowania art. 192a Dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

W odniesieniu do art. 53 ust. 2 RW, w przypadku gdy podatnik ma stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym należny jest VAT, uznaje się, że to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług, w rozumieniu art. 192a lit. b) Dyrektywy 2006/112/WE, chyba że zaplecze techniczne i personel tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej są wykorzystywane przez tego podatnika do celów niezbędnych do realizacji podlegającej opodatkowaniu transakcji dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług w tym państwie członkowskim – przed dostawą towarów lub świadczeniem usług lub w ich trakcie.

W przypadku, gdy zasoby stałego miejsca prowadzenia działalności wykorzystuje się jedynie do zadań administracyjnych, takich jak księgowość, fakturowanie i odzyskiwanie należności, uznaje się, że nie są one wykorzystywane do celów realizacji dostawy towarów lub świadczenia usług.

W przypadku gdy podatnik wystawia jednak fakturę, posługując się numerem identyfikacyjnym VAT nadanym mu przez państwo członkowskie, w którym ma stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, miejsce to uznaje się za uczestniczące w realizacji tej dostawy towarów lub świadczenia usług w tym państwie członkowskim, o ile nie udowodniono, że jest inaczej.

Co więcej, należy pokreślić, iż z części wstępnej (preambuły) RW – punkt (4) – wynika, że podstawowym jego celem jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do Dyrektywy VAT, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Natomiast w punkcie (14) preambuły RW stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić używanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”).

W tym kontekście należy zauważyć, że Ustawa o VAT w regulacjach wprowadzających obowiązek stosowania faktur ustrukturyzowanych posługuje się pojęciem „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”. Tak jest w szczególności w art. 106ga ust. 2 pkt 1 Ustawy o VAT, który wyłącza obowiązki w zakresie faktur ustrukturyzowanych w stosunku do podmiotów niemających na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, oraz w przypadku art. 106gb ust. 4 pkt 1 Ustawy o VAT, który w przypadku podmiotów nieposiadających siedziby działalności gospodarczej wprowadza zasadę przekazywania im faktur ustrukturyzowanych poza KSeF, w uzgodnionej formie.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, ww. regulacje unijne w zakresie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej należy odnieść do czynności podlegających opodatkowaniu VAT w Polsce wykonywanych przez Wnioskodawcę i ocenić, czy Wnioskodawca w związku z ich wykonywaniem posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej i zobowiązany będzie od 1 lutego 2026 wystawiać/otrzymywać faktury ustrukturyzowane zgodnie z regulacjami Ustawy o VAT.

Przytoczone powyżej kryteria z RW, które nakreślają pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, znajdują swoje rozwinięcie w orzecznictwie TSUE, w tym przede wszystkim w wyroku w polskiej sprawie C-605/12 Welmory, a także w sprawach: C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease BV - jakkolwiek niniejsze wyroki zostały wydane w ramach prawnych odmiennych niż w przedmiotowym stanie faktycznym, tak zdaniem Wnioskodawcy tezy płynące z tych wyroków w zakresie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej są uniwersalne i mogą mieć zastosowanie również w niniejszej sprawie.

W związku z powyższym, zgodnie z przywołanymi przepisami oraz w oparciu o dorobek orzeczniczy TSUE można wskazać przesłanki, których łączne spełnienie powoduje, że można mówić o istnieniu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej:

• obecność odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego koniecznej do prowadzenia działalności gospodarczej umożliwiającej dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług, w których uczestniczy;
• określony poziom stałości prowadzenia działalności gospodarczej (wyrażony jako zamiar podatnika co do prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny) oraz niezależności w stosunku do działalności głównej (niezależność decyzyjna).

W celu ustalenia, czy działalność Wnioskodawcy w Polsce może zostać uznana za powodującą powstanie w Polsce jego stałego miejsca prowadzenia działalności, należy zbadać, czy działalność ta charakteryzuje się odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego, technicznego oraz odpowiednim poziomem stałości i samodzielności.

I. Odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego

TSUE orzeczeniach wskazywał, iż zasobami ludzkimi i technicznymi w danym kraju nie koniecznie muszą być pracownicy oraz infrastruktura należąca do danego podmiotu.

W szczególności, w wyroku w sprawie C-260/95 Commissioners of Customs and Excise przeciwko DFDS A/S Trybunał wskazał, że zaplecze personalne i techniczne jednego podmiotu przyporządkowane może zostać drugiemu, jako takie, którym może on dysponować i tym samym powoduje ono u niego powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

TSUE stanowisko w tym zakresie rozwinął, orzekając w sprawie C-605/12 Welmory, tj. w wyroku wydanym po skierowaniu przez Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: „NSA”) pytania prejudycjalnego w przedmiocie stałego miejsca prowadzenia działalności. TSUE wskazał, że podatnik mający siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, korzystający z usług świadczonych przez podatnika posiadającego siedzibę w drugim państwie członkowskim, powinien być uważany za posiadającego w tym drugim państwie członkowskim stałe miejsce prowadzenia działalności, jeżeli to stałe miejsce charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić odbiór usług i wykorzystywanie ich do celów jego działalności gospodarczej.

W Sprawozdaniu ze spotkania VAT Expert Group z 11 września 2015 r. (Podgrupa dyskutująca w temacie sprawy C-605/12 Welmory) wskazano – w ślad za opinią rzecznika generalnego Juliane Kokott w tej sprawie – że przesłanka posiadania odpowiednich zasobów osobowych w jednym z państw członkowskich może zostać spełniona również w przypadku korzystania z pracowników, którzy nie są zatrudnieni przez tę spółkę. Niemniej jednak spółka powinna posiadać nad nimi „porównywalną kontrolę”, aby można było mówić, że spełniona jest przesłanka posiadania odpowiednich zasobów osobowych w danym państwie członkowskim. Taka porównywalna kontrola oznacza poziom kontroli analogiczny z tym, jaki spółka posiada nad swoimi własnymi pracownikami.

Ponadto, TSUE w wyroku z dnia 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C-333/20 stwierdził, że jedynie w przypadku ustalenia, że ze względu na mające zastosowanie postanowienia umowne spółka niemiecka (podmiot nabywający usługi) dysponuje zapleczem technicznym i personalnym spółki polskiej, tak jakby było jej własnym, można uznać, że spółka niemiecka dysponuje strukturą, która charakteryzuje się wystarczającą stałością w zakresie zaplecza personalnego i technicznego w Polsce (pkt 48). Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika charakteryzuje bowiem wystarczająca stałość oraz odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych na własne potrzeby tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, a nie fakt, że owa struktura uprawniona jest do podejmowania decyzji (pkt 53). Ponadto to samo zaplecze personalne i techniczne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług (pkt 54).

Powyższe rozumienie prezentowane jest w wyrokach polskich sądów administracyjnych – przykładowo, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r. o sygn. akt I FSK 2004/13 stwierdził, że dla ustalenia, czy podmiot ma w określonym państwie stałe miejsce prowadzenia działalności, nie jest niezbędne, aby środki techniczne były własnością tego podmiotu. W ocenie NSA istotne jest, aby podmiot ten miał nad tymi środkami faktyczne władztwo tak, aby mógł je wykorzystywać odpowiednio przy nabywaniu i wykorzystywaniu usług, bądź przy ich świadczeniu.

Również Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 2 lipca 2024 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.181.2024.2.RM, wskazał, że dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego. Kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne, tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym.

W ocenie Wnioskodawcy, jakkolwiek ww. orzeczenia oraz interpretacje zostały wydane w odmiennych ramach prawnych i stanach faktycznych, tezy odnoszące się do pojęcia „struktury w zakresie zaplecza technicznego i personalnego” są uniwersalne i mają zastosowanie również w przedstawionym stanie faktycznym.

1. Odpowiednie zaplecze personalne

W odniesieniu do ww. stanowisk orzeczniczych oraz interpretacyjnych należy zauważyć, że wymóg posiadania odpowiedniej struktury w zakresie zasobów ludzkich (i technicznych) ogranicza rozumienie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej do sytuacji, w których podmiot nieposiadający siedziby w danym kraju dysponuje w nim zasobami ludzkimi wystarczającymi do prowadzenia działalności gospodarczej w danej branży, przy czym kontrola nad tymi zasobami musi być podobna do relacji między pracodawcą a pracownikiem.

Przechodząc do przedstawionego stanu faktycznego należy zauważyć, że Wnioskodawca dokonuje dostaw towarów na rzecz swoich klientów i w celu realizowania tych dostaw Wnioskodawca korzysta w Polsce z usług świadczonych przez B.

A. nie zatrudnia w Polsce jakichkolwiek pracowników jak również żadni pracownicy A. nie przebywają na stałe w Polsce. W szczególności A. nie posiada w Polsce personelu uprawnionego do zawierania umów i zarządzania należącymi do niego towarami, a więc nie posiada na terytorium kraju struktury osobowej umożliwiającej mu prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie jego podstawowej działalności dotyczącej handlu elektronicznego (e-commerce).

Usługi wykonywane przez B. na rzecz A. polegają na przeprowadzeniu określonych w umowie czynności polegających m.in. na przyjmowaniu, przechowywaniu, przepakowaniu, organizacji wysyłki (przygotowaniu do wysyłki i przekazaniu przesyłki kurierowi) oraz koordynację usług wykonywanych przez zewnętrznego dostawcę usług logistycznych. A. i B. określą parametry i sposób świadczenia usług w relacjach między sobą - parametry te mają charakter przedmiotowy ale nie podmiotowy, tj. A. nie może kontrolować zasobów ludzkich B. ani udzielać im bezpośrednio poleceń.

A. nie jest stroną umów o pracę z personelem B. (ani innych umów o podobnym charakterze, na podstawie których B. korzysta z zasobów ludzkich) i tym samym (…) nie jest upoważniony do określenia zakresu obowiązków pracowników swojego usługodawcy w Polsce ani rozdzielania im zadań, ani też egzekwowania ich prawidłowego wykonania – tj. nie przysługują mu uprawnienia pozwalające na dysponowanie personelem B. takie jakby był to personel A.

Oczywistym jest, że skoro B. umownie zobowiązał się do utrzymywania pewnych standardów świadczonych usług, to potrzebuje personelu, który dba o te standardy. Tym bardziej, że A. nie ma żadnego wpływu lub kontroli nad zatrudnieniem personelu dla B. lub wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych.

Także czynności nadzorcze nad osobami biorącymi udział w świadczeniu usług są wykonywane przez przełożonych w ramach struktur B., którzy ponoszą pełną odpowiedzialność za zarządzanie i kontrolę nad swoim personelem. W rezultacie, z pracy własnego personelu faktycznie korzysta B. działający wobec A. jako usługodawca.

W związku z powyższym należy uznać, że A. nie posiada w Polsce odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza osobowego, które pozwalałoby uznać, że ma w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W opinii Wnioskodawcy, bez wpływu na powyższe pozostaje fakt, że B. zleca swoim pracownikom wykonywanie czynności związanych ze świadczeniem usług na rzecz A.

2. Odpowiednie zaplecze techniczne

Jak wynika z omówionych na wstępie przepisów oraz orzecznictwa, aby dany podmiot mógł posiadać stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, musi, oprócz wspomnianego powyżej zaplecza personalnego, dysponować również wyposażeniem technicznym, którego charakter i rozmiar pozwoli wykonywać działalność gospodarczą w danej branży. Dysponowanie to musi być porównywalne do tego, jakie przysługuje właścicielowi danych zasobów.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, A. nie posiada w Polsce oddziału, przedstawiciela, ani biura. Nie posiada także na terytorium kraju żadnych zasobów technicznych – takich jak pojazdy, narzędzia, wyposażenie, budynki, czy inne nieruchomości. Ponadto, A. nie dysponuje w Polsce jakimikolwiek zasobami technicznymi (maszynami, sprzętem (...), wyposażeniem) niezbędnymi do samodzielnego wykonywania działalności gospodarczej. A. nie wynajmuje również żadnego biura, budynku lub powierzchni, maszyn czy pojazdów w Polsce. Innymi słowy, A. nie przysługuje żaden tytuł prawny (własność, najem, leasing) do żadnego z wymienionych powyżej rodzajów zasobów technicznych w Polsce – w tym w szczególności do magazynu należącego do B., w którym są przechowywane towary należące do A.

W szczególności A. nie ma prawa do dysponowania zasobami technicznymi należącymi do B. jak własnymi. Wszelkie zasoby techniczne, które B. angażuje przy realizacji usług świadczonych, pozostają w gestii (pod kontrolą) B. W szczególności A. nie ma możliwości domagania się wydzielenia na potrzeby świadczonych dla niego usług konkretnych pomieszczeń czy też powierzchni magazynowej. B. samodzielnie decyduje o sposobie wykorzystania własnych zasobów technicznych, mając na względzie ich maksymalnie efektywne wykorzystanie dla usług świadczonych na rzecz A. (starając się dotrzymać uzgodnionych parametrów) jak też innych klientów.

A. ma jedynie prawo do tego, aby zapoznać się ze sposobem wywiązywania się przez B. ze zlecenia. Podkreślenia wymaga fakt, że jest to możliwe jedynie w godzinach pracy B. i wyłącznie po odpowiednim zawiadomieniu oraz w obecności pracownika B., co dodatkowo potwierdza, że A. nie ma swobodnego dostępu do infrastruktury swojego usługodawcy.

Ponadto należy podkreślić, że B., przy wykorzystaniu danego magazynu, świadczy usługi o podobnym charakterze nie tylko na rzecz A., ale też na rzecz innych podmiotów.

W świetle powyższych faktów, należy uznać, że A. nie posiada w Polsce odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza technicznego, która pozwalałaby uznać, że ma w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

3. Podsumowanie

A. nie posiada na własność w Polsce odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, jak również nie dysponuje nią na innych warunkach, dających A. porównywalną kontrolę do kontroli przysługującej względem własnych zasobów, która umożliwiałaby mu dokonanie dostaw towarów w ramach czynności podlegających opodatkowaniu VAT w Polsce.

Ponadto, usługi świadczone przez B. na rzecz A. umożliwiają jedynie dokonanie czynności technicznych w zakresie przechowania i wydania towaru firmom kurierskim w celu dostarczenia ich do odbiorcy.

W związku z tym należy uznać, że warunek istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w postaci posiadania zasobów technicznych i personalnych, nie jest spełniony w analizowanym wypadku.

II. Stałość i niezależność prowadzonej działalności gospodarczej

Odnosząc się natomiast do kryterium stałości i niezależności prowadzonej działalności, w pierwszej kolejności należy zauważyć, że termin „stały” w słownikowym rozumieniu oznacza tyle, co „trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny”. W konsekwencji pojęcie stałości można rozumieć jako zamiar permanentnego (a przynajmniej długofalowego) prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium danego państwa.

Jednocześnie, stałość w odniesieniu do kryteriów powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje również konieczność zaangażowania określonego zaplecza personalnego i technicznego, bezspornie przesądzającego o tym, że działalność nie jest tymczasowa.

TSUE w wybranych orzeczeniach wskazywał, że pojęcie „stałego” przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych do świadczenia określonych usług (TSUE w wyroku w sprawie C-73/06 Planzer Luxembourg Sari v. Bundeszentralamt fur Steuern; w wyroku z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15 i 16).

Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny. Dodatkowo wymagana jest minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności (TSUE sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg).

Przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie (tezy wyroku TSUE w sprawie C-190/95 ARO Lease).

W podobny sposób wypowiadają się także polskie organy podatkowe, przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 25 października 2012 r., sygn. IPPP3/443-784/12-4/KC wskazał, że „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny.

Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Analogicznie wypowiadają się organy podatkowe w szeregu interpretacji indywidualnych np. w interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie dnia 17 września 2015 r. o sygn. IPPP3/4512-531/15-2/KT bądź interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie dnia 29 lipca 2015 r. o sygn. IPPP3/4512-436/15-2/JF oraz w interpretacji indywidualnej z dnia 10 marca 2022 r. o sygn. 0112-KDIL1-3.4012.420.2021.1.JK wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.

1. Stałość i niezależność – analiza spełnienia przesłanek

W tym kontekście należy zaznaczyć, że w ocenie Wnioskodawcy jego działalność w Polsce nie ma charakteru stałości. Jak już wcześniej wyjaśniono, A. nie posiada w Polsce odpowiedniego zaplecza technicznego i personalnego, pozwalającego mu na prowadzenie stałej działalności gospodarczej. Tym bardziej A. nie posiada takiej struktury w sposób stały lub niezależny.

Jak zostało to wskazane w opisie stanu faktycznego, co do zasady żaden z pracowników A. (ani żadna osoba upoważniona do jego reprezentowania) nie jest na stałe obecny w Polsce. W szczególności nie znajdą się w Polsce osoby lub organy uprawnione przez A. do podejmowania więżących decyzji o charakterze zarządczym, dotyczących jej działalności, w tym na przykład do zawierania umów.

Wszelkie czynności, związane ze sprzedażą towarów do Klientów dokonywane są na terytorium Holandii lub w innych miejscach poza Polską - podobnie jak decyzje o charakterze zarządczym związane z realizacją podstawowej działalności A. W takim przypadku działalność A. w Polsce nie ma charakteru stałości lub niezależności, a zatem, w ocenie Wnioskodawcy, nie może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu RW i ustawy o VAT.

A. prowadzi swoją działalność (podejmuje decyzje o charakterze zarządczym) z terytorium Holandii, gdzie na stałe przebywają członkowie zarządu A. oraz jego pracownicy. Pracownicy przebywający w Holandii zajmują się również kontaktami z Klientami, prowadzą z nimi negocjacje oraz zajmują się obsługą zamówień. Wszelkie dyspozycje udzielane są z siedziby A. w Holandii. Obsługa e-platformy również następuje przy pomocy własnych pracowników A. na terytorium Holandii. B. nie utrzymuje żadnych relacji biznesowych z końcowymi Klientami A.

Innymi słowy, dokonanie dostawy przez A. z/na terytorium Polski możliwe jest dzięki zasobom personalnym znajdującym się na terytorium Holandii, bowiem zasoby te zajmują się kontaktem oraz obsługą Klientów oraz zajmują się dalszą obsługą zamówień i reklamacji. Bez udziału personelu znajdującego się na terytorium Holandii jakakolwiek dostawa z/na terytorium Polski nie doszłaby do skutku, bowiem zasoby te dokonują dyspozycji co do konieczności dokonania dostawy towarów oraz podejmują czynności w zakresie obsługi e-platformy. Czynności wykonywane przez pracowników Wnioskodawcy z terytorium Holandii są czynnościami niezbędnymi do realizacji dostaw podlegających opodatkowaniu na terytorium Polski.

W ramach usług świadczonych na rzecz A., pracownicy B. wykonują czynności dotyczące obsługi logistycznej A. w zakresie niezbędnych działań prowadzących do wydania towaru należącego do A. firmie kurierskiej w celu dostarczenia tych towarów do Klientów.

Czynności wykonywane przez B. stanowią więc czynności administracyjne/techniczne w stosunku do głównych i kluczowych czynności wykonywanych przez pracowników A. na terytorium Holandii.

Jedynie dzięki działaniom personelu znajdującego się na terytorium Holandii, przy użyciu zasobów technicznych znajdujących się na terytorium Holandii, możliwe jest dokonanie sprzedaży przez A.

2. Podsumowanie

Podsumowując, istotnym warunkiem powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jest, aby aktywa techniczne i personalne posiadane w danym kraju tworzyły strukturę stałą, niezależną i samodzielną, w takim stopniu, aby w ramach tej struktury możliwe było podejmowanie decyzji zarządczych w zakresie kwestii, które dotyczą tego stałego miejsca prowadzenia działalności oraz działalności gospodarczej prowadzonej przez to miejsce.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że nie można przyjąć, iż obecność A. w Polsce charakteryzuje się stałością. Podobnie, działalność A. w Polsce nie ma charakteru niezależności. A zatem kolejne warunki powstania stałego miejsca działalności gospodarczej nie są spełnione.

Mając na uwadze całość powyższych rozważań, zdaniem Wnioskodawcy w opisanym stanie faktycznym A. (Wnioskodawca) nie będzie posiadał stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT w Polsce.

III. Wystawianie faktur przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur

Stosownie do art. 106ga ust. 1-4 ustawy, z datą wejścia w życie od 1 lutego 2026 r.:

1.Podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e- Faktur.

2.Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy wystawiania faktur:

1)przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju;

2)przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług, dla których wystawiono fakturę;

3)przez podatnika korzystającego z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 7, 7a i 9, dokumentujących czynności rozliczane w tych procedurach;

4)na rzecz nabywcy towarów lub usług będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej;

5)w przypadku odpowiednio udokumentowanych dostaw towarów lub świadczenia usług, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 106s;

6)przez podatnika korzystającego ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113a ust. 1.

3.W przypadku, o którym mowa w ust. 2, wystawia się faktury elektroniczne lub faktury w postaci papierowej.

4.W przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, podatnicy mogą wystawiać faktury ustrukturyzowane.

Ponadto stosownie do art. 106gb ust. 1 ustawy:

Faktura ustrukturyzowana jest wystawiana i otrzymywana przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur za pomocą oprogramowania interfejsowego, w postaci elektronicznej i zgodnie z wzorem dokumentu elektronicznego w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne.

Natomiast zgodnie z 106gb ust. 4 ustawy:

W przypadku gdy:

1)miejscem świadczenia jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego lub

2)nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, lub

3)nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w nabyciu towaru lub usługi, dla którego wystawiono fakturę, lub

4)nabywcą jest podatnik korzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113a ust. 1

- faktura ustrukturyzowana jest udostępniana nabywcy w sposób z nim uzgodniony.

Przepis art. 106ga ust. 1 ustawy o VAT z datą wejścia w życie od 1 lutego 2026 r. wskazuje, że podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu KSeF.

Jednocześnie ust. 2 pkt 1 ww. przepisu przewiduje wyłączenie z przedmiotowego obowiązku podmiotów nieposiadających w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, skoro Wnioskodawca nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, to zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT w brzmieniu od 1 lutego 2026 r., Wnioskodawca nie będzie miał od 1 lutego 2026 r. obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF.

Natomiast kwestię otrzymywania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF regulują przepis art. 106gb ust. 1 w zw. z ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT, które wskazują m.in. że co do zasady podatnik otrzymuje fakturę ustrukturyzowaną przy użyciu KSeF, niemniej w przypadku, gdy nabywcą (podatnikiem) jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju faktura ustrukturyzowana jest udostępniana nabywcy w sposób z nim uzgodniony.

W związku z powyższym, skoro A. nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce to na podstawie art. 106gb ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT, nie wystąpi konieczność odbioru faktur przy użyciu KSeF.

IV. Podsumowanie

Podsumowując, z uwagi na fakt:

• braku obecności odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego koniecznej do prowadzenia działalności gospodarczej umożliwiającej dokonanie dostawy towarów w której uczestniczy;
• braku określonego poziomu stałości prowadzenia działalności gospodarczej oraz niezależności w stosunku do działalności głównej

A. w związku z wykonywaną działalnością nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, a co za tym idzie A. nie jest również zobligowana ani do wystawiania ani do odbioru faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775), zwanej dalej „ustawą”:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 1 i 3 ustawy:

Według art. 2 pkt 22 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy:

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy:

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy, która ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

Natomiast jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy:

Z powyższych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy, inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy, podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej. Wówczas, miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej w Holandii i jest w tym kraju zarejestrowany dla celów podatku od wartości dodanej. Wnioskodawca jest również zarejestrowany na potrzeby podatku VAT na terytorium Polski.

Wnioskodawca jest członkiem grupy (...) (Grupa), która zajmuje się m.in. sprzedażą sprzętu (...). Jedynym wspólnikiem Wnioskodawcy jest spółka holenderska (...) B.V., która posiada 100% udziałów w Jego kapitale zakładowym.

Wnioskodawca, za pośrednictwem platformy internetowej (e-platforma) sprzedaje m.in. sprzęt (...) zakupiony od regionalnego dystrybutora, tj. spółki (...) AG (X.) oraz od dostawców zewnętrznych. Wnioskodawca prowadzi/obsługuje e-platformę z terytorium Holandii. Nabywcami towarów sprzedawanych przez Wnioskodawcę w ramach sprzedaży wysyłkowej są podmioty niebędące podatnikami VAT. Towary przemieszczane są z Polski lub z Wielkiej Brytanii do Klientów z całej Europy, w tym z Polski. W związku z ww. działalnością, Wnioskodawca kupuje towary w ramach nabyć krajowych, wewnątrzwspólnotowych nabyć i importu towarów na terytorium Polski, krajowych dostaw towarów, wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, wewnątrzwspólnotowej sprzedaży towarów na odległość oraz eksportu towarów z terytorium Polski. Wnioskodawca posiada dostęp do magazynów na terytorium Holandii, niemniej jednak ich pojemność jest ograniczona. W związku z tym Wnioskodawca nawiązał współpracę ze spółką z Grupy, tj. polską spółką B. Poland sp. z o. o. (B.). Jedynym wspólnikiem B. jest ta sama spółka (...) Europe B.V., która posiada 100% udziałów w kapitale zakładowym Wnioskodawcy.

Wnioskodawca i B. zawarli umowę, której przedmiotem są kompleksowe niewyłączne usługi logistyczne (Umowa). Umowa została zawarta na okres 12 miesięcy, z możliwością przedłużenia. Na kompleksowe usługi logistyczne (Usługi) świadczone przez B. składają się przyjęcie, przemieszczenie, kontrola i rozładunek towarów należących do Spółki na terenie magazynu wykorzystywanego przez B., wydanie towaru wraz z wypełnieniem odpowiednich dokumentów (np. listy przewozowe, faktury), magazynowanie towarów Wnioskodawcy, pakowanie/przepakowywanie, etykietowanie oraz inwentaryzowanie, w tym ewidencjonowanie w oprogramowaniu magazynowym, przygotowywanie towarów do wysyłki do Klientów, w tym przygotowanie dokumentacji celnej, transport towarów przy pomocy zasobów własnych lub pozyskanych od podmiotów trzecich, koordynacja usług wykonywanych przez zewnętrznego dostawcę usług logistycznych oraz logistyka zwrotna (przyjmowanie i obsługa ewentualnych zwrotów towarów, transportu od Klienta, niezbędne czynności naprawcze oraz przepakowywanie w celu ponownej realizacji zamówień). Przy czym, z uwagi na brak odpowiednich zasobów, B. nie rozpatruje reklamacji w zakresie dostaw towarów realizowanych przez Wnioskodawcę. B. odbiera jedynie reklamowany/zwracany towar od Klienta. W celu złożenia reklamacji i zorganizowania zwrotu sprzętu, Klient kontaktuje się z serwisem posprzedażowym (...) (...). Do obowiązków B. wynikających z Umowy należy również rozliczanie podatku VAT w Polsce, naliczanie i korespondencja z organizacjami zbiorowego zarządzania prawami autorskimi twórców, naliczanie i rozliczanie opłat związanych z ochroną środowiska, kontrola zapasów oraz prowadzenie rozliczeń w systemie finansowym. Przez cały czas składowania w magazynie towary pozostają własnością Wnioskodawcy.

Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski zasobów rzeczowych, ani osobowych. Świadcząc Usługę, B. działa samodzielnie i niezależnie. Tytuł prawny do magazynu oraz urządzeń używanych do świadczenia Usług należy do B. B. nie podejmuje w imieniu i na rzecz Spółki żadnych czynności prawnych i faktycznych, w szczególności nie negocjuje warunków i nie zawiera umów w Jej imieniu.

Poza usługami nabywanymi od B., Wnioskodawca w ograniczonym stopniu korzysta z usług innych niezależnych usługodawców na terytorium Polski, m.in. w zakresie wsparcia podatkowego w związku z dokonaną rejestracją dla potrzeb VAT oraz usługi agencji celnej. Wnioskodawca nie jest jedynym kontrahentem spółki B. - może ona oferować usługi tego samego typu usługi na rzecz innych podmiotów.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy w związku z opisaną działalnością Spółka będzie posiadała w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oraz czy będzie zobowiązana do wystawiania i odbierania faktur ustrukturyzowanych w Krajowym Systemie e-Faktur.

Odnosząc się do przedmiotowych kwestii należy wskazać, że definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na kryteria wskazane w powołanym przepisie należy stwierdzić, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której wykonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Zatem, zarówno infrastruktura techniczna jak i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z wykonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Wobec tego, dla rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej koniecznym jest, aby dane miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, ale także aby samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce nie jest konieczne, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne jest aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną) cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Co istotne, bez znaczenia dla powyższego rozstrzygnięcia pozostaje kwestia, czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, oraz czy jest to infrastruktura „własna”. W wydawanych wyrokach TSUE wskazywał bowiem, że w zależności od okoliczności, dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie członkowskim może nie być konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile zaplecze udostępnione przez podmiot trzeci umożliwia odbiór świadczonych usług i ich wykorzystywanie w działalności gospodarczej usługobiorcy (np. w wyroku C-605/12 w sprawie Welmory Sp. z o.o.). Przy czym, dostępność zaplecza dostarczonego przez inny podmiot musi być porównywalna do dostępności zaplecza własnego.

W wyroku z 7 kwietnia 2022 r. sygn. C-333/20 w sprawie Berlin Chemie, badając kwestię istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki niemieckiej w Rumunii, która korzystała z zasobów powiązanej z nią spółki rumuńskiej, Trybunał wskazał, że: „Artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”.

TSUE podkreślił, że o ile posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego nie jest konieczne, aby móc stwierdzić, że podatnik posiada odpowiednią strukturę, która charakteryzuje się wystarczającą stałością w zakresie zaplecza personalnego i technicznego w innym państwie członkowskim, o tyle konieczne jest, aby podatnik był uprawniony do dysponowania tym zapleczem personalnym i technicznym w taki sam sposób, jak gdyby było ono jego zapleczem własnym. Zaplecze personalne i techniczne udostępnione spółce niemieckiej przez spółkę rumuńską, które zdaniem rumuńskich organów podatkowych pozwalało na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki niemieckiej w Rumunii, stanowiło również zaplecze, dzięki któremu spółka rumuńska świadczyła usługi na rzecz spółki niemieckiej. W tym przypadku Trybunał podkreślił, że to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do realizacji i odbioru tych samych świadczeń.

Należy także zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 13 czerwca 2024 r. o sygn. C‑533/22, w którym TSUE orzekł, że „(...) nie można uznać, iż spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę mającą siedzibę w innym państwie członkowskim, posiada dla celów określenia miejsca świadczenia tych usług stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, z tego tylko powodu, że obie spółki należą do tej samej grupy lub że spółki te są ze sobą związane umową o świadczenie usług (pkt 54). (...) spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę z siedzibą w innym państwie członkowskim, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, jeżeli zaplecze personalne i techniczne, którym dysponuje ona w rzeczonym państwie członkowskim, nie jest odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są na jej rzecz usługi, lub jeżeli to zaplecze personalne i techniczne zapewnia jedynie wykonywanie czynności przygotowawczych lub pomocniczych (pkt 81).”

Z kolei kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej poruszył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 3 października 2019 r., sygn. I FSK 980/17 wskazując, że: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Mając na uwadze powołane orzecznictwo TSUE, przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że w Państwa Spółka nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka nie zorganizuje bowiem na terytorium kraju odpowiednich zasobów osobowych i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej w sposób stały. Z treści wniosku wynika, że Spółka sprzedaje za pośrednictwem e-platformy sprzęt (...). Spółka zawarła Umowę z polską spółką B., której przedmiotem jest świadczenie kompleksowej usługi logistycznej.

Należy wskazać, że za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie zostaną spełnione warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego. Zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością.

Z okoliczności sprawy wynika, że Spółka nie posiada na terytorium Polski ani zasobów osobowych ani rzeczowych. Spółka wskazała, że nie zatrudnia na terytorium Polski żadnych pracowników, przedstawicieli, ani innych osób fizycznych. Bieżąca działalność Wnioskodawcy, w tym negocjowanie i zawieranie umów z dostawcami i kontrahentami prowadzona jest przez pracowników w Holandii lub przez inne podmioty, zlokalizowane w Holandii lub innych krajach, z których usług korzysta Wnioskodawca. Wszystkie strategiczne decyzje dotyczące działalności Spółki dotyczące m.in. zaangażowania w nowe kontrakty, negocjacje i wykonanie nowych umów, decyzje dotyczące zakupów i sprzedaży, relacji z klientami, logistyki sprzedaży i zakupów (śledzenie przesyłów i faktur w systemach informatycznych itp.) nie są podejmowane w Polsce. Żaden z członków zarządu Wnioskodawcy nie przebywa na terytorium Polski - większość z nich przebywa na stałe w Holandii, część w innych krajach Europy Zachodniej. W związku z powyższym, zebrania zarządu oraz bieżące czynności zarządcze realizowane są w Holandii (lub poza granicami Polski) i to tam zapadają wszystkie strategiczne i operacyjne decyzje dotyczące działalności Spółki. Również obsługą platformy elektronicznej zajmują się pracownicy Wnioskodawcy, którzy nie przebywają na terytorium Polski.

Spółka nie posiada w Polsce również zaplecza technicznego. Z wniosku wynika, że Spółka nie ma w Polsce oddziału, przedstawiciela ani biura. Spółka nie posiada w Polsce własnej infrastruktury i zasobów rzeczowych, takich jak pojazdy, narzędzia, czy wyposażenie. Spółka nie posiada własnych budynków ani innych nieruchomości, ani nie wynajmuje żadnego biura, budynku, powierzchni czy infrastruktury w Polsce. Ponadto, Wnioskodawca nie będzie dysponował taką infrastrukturą na podstawie umowy najmu, czy leasingu. Jak wskazała Spółka, biuro oraz cała przynależna do niego infrastruktura znajduje się na terytorium Holandii. Również e-platforma jest obsługiwana i prowadzona przez Wnioskodawcę z terytorium Holandii. B. świadczy Usługi na rzecz Wnioskodawcy z wykorzystaniem własnych lub kontrolowanych przez siebie zasobów ludzkich i rzeczowych. Zatem należy uznać, że Wnioskodawca nie będzie posiadał żadnych własnych zasobów technicznych/rzeczowych oraz personalnych na terytorium Polski.

Co jednak istotne dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym.

Z wniosku wynika, że Spółka co prawda nabywa kompleksowe usługi logistyczne od spółki B., nie ma jednak żadnego wpływu na sposób ich wykonywania. Wnioskodawca nie posiada żadnych praw do magazynu ani innych zasobów technicznych wykorzystywanych przez B. do świadczenia Usług, w szczególności B. nie wyznaczył określonej części magazynu, która mogłaby zostać przeznaczona do wyłącznego użytku przez Wnioskodawcę. Ponadto, Wnioskodawca nie sprawuje żadnej kontroli nad pracownikami B. Pracownicy Spółki mogą weryfikować sposób wykonywania Usług pod kątem zgodności z warunkami Umowy, w związku z czym mają dostęp do magazynu, niemniej jednak jest to możliwe dopiero po uzgodnieniu tego z B. i pod nadzorem pracowników tej spółki. Przy czym, nawet wówczas gdy wizyta weryfikacyjna jest konieczna, pracownicy Spółki nie mogą wydawać poleceń ani kierować wykonaniem Usług przez B. (mogą jedynie zapoznać się z podejmowanymi działaniami). Świadcząc Usługę, B. działa samodzielnie i niezależnie, zgodnie z wypracowaną praktyką, posiadanym know-how, wiedzą i doświadczeniem związanym z świadczeniem kompleksowych usług logistycznych. Jak wskazuje Spółka, celem współpracy z B. jest pozyskanie wyspecjalizowanych usług od podmiotu, który jest w stanie samodzielnie zapewnić odpowiednią powierzchnię, warunki magazynowania, przeszkolony personel magazynowy oraz dostępność tych zasobów. W konsekwencji należy uznać, że Spółka nie będzie również posiadała na terytorium Polski kontroli nad zapleczem personalnym i technicznym/rzeczowym spółki B. porównywalnej do tej jaką sprawuje nad zapleczem własnym.

Do przyjęcia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ważne jest również, aby miejsce to charakteryzowało się „wystarczającą stałością”, czyli strukturą o wystarczającej (minimalnie wymaganej dla prowadzenia działalności gospodarczej) trwałości poprzez zorganizowanie zasobów ludzkich i zaplecza technicznego tak, aby miały one możliwości wykorzystania usług dla własnych potrzeb. Zatem, decydujący jest fakt, że struktura funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających. Stałość prowadzonej działalności musi być odnoszona do czynnika czasu, czyli do długości okresu działalności, do jej zamierzonej lub faktycznej powtarzalności i systematyczności.

Ponownie wskazać należy, że Spółka nie posiada w Polsce żadnych zasobów technicznych i nieruchomości oraz nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników. Dodatkowo wszelkie procesy związane z pozyskiwaniem Klientów, zawieraniem umów i decyzjami biznesowymi, obsługą e-platformy prowadzone są przez Spółkę poza terytorium kraju (głównie w Holandii). Zatem, skoro Spółka nie posiada na terytorium Polski odpowiednich zasobów osobowych oraz technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności nie można uznać, że będzie spełnione kryterium stałości, bowiem kryterium to należy odnieść m.in. do obecności zasobów osobowych i technicznych.

Należy również zwrócić uwagę na cytowany już wyrok TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. Wynika z niego, że z perspektywy określania stałego miejsca prowadzenia działalności istotne jest ustalenie charakteru zaplecza personalnego i technicznego. TSUE orzekł, że to samo zaplecze personalne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. Innymi słowy, co do zasady jeden podmiot nie powinien być uznany za stałe miejsce prowadzenia działalności innego podmiotu, przynajmniej w zakresie tych usług, które świadczy dla tego innego podmiotu. Odnosząc powyższe do Państwa sytuacji należy stwierdzić, że spółka B. będzie świadczyła na Państwa rzecz kompleksowe usługi logistyczne, a to oznacza, że w przypadku uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, to samo zaplecze zasobów personalnych jak i technicznych B. byłoby wykorzystywane zarówno do świadczenia usług na rzecz Spółki jak i ich odbioru. Tym samym, zgodnie z wyrokiem TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. takie miejsce nie powinno być uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności. W podobnym tonie wypowiada się również TSUE w wyroku z dnia 13 czerwca 2024 r. o sygn. C‑533/22 wskazując, że zaplecze personalne i techniczne w kraju usługodawcy musi być odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są usługi na rzecz Spółki.

W konsekwencji, oceniając całokształt przedstawionych okoliczności sprawy należy stwierdzić, że mając na uwadze aktualne orzecznictwo TSUE Spółka nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Przechodząc do wątpliwości dotyczących obowiązku wystawiania lub otrzymywania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) należy wskazać, że zgodnie z art. 2 pkt 32a ustawy:

Ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1598), wprowadzono zmiany w zakresie KSeF, które miały wejść w życie 1 lipca 2024 r. Jednak, zgodnie z ustawą z dnia 9 maja 2024 r. zmieniającą ustawę o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2024 r. poz. 852), zwanej dalej „ustawą zmieniającą” - termin wejścia w życie obowiązkowego KSeF został przesunięty na 1 lutego 2026 r.

Stosownie do art. 106ga ust. 1-4 ustawy, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r.:

Ponadto stosownie do art. 106gb ust. 1 i 2 ustawy, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r.:

Natomiast według art. 106gb ust. 4 ustawy:

Przepis art. 106ga ust. 1 ustawy, który będzie obowiązywał od 1 lutego 2026 r. wskazuje, że podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur. Jednocześnie ustęp 2 pkt 1 powoływanego przepisu przewiduje wyłączenie z tego obowiązku tych podmiotów, które nie posiadają w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, skoro jak ustaliłem, Spółka nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą, nie będzie miała obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) od 1 lutego 2026 r. Przy czym, Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce, w związku z czym ma możliwość wystawiania faktury ustrukturyzowanej przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur, zgodnie z art. 106ga ust. 4 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą.

Natomiast kwestię otrzymywania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF reguluje art. 106gb ust. 4 ustawy, który wskazuje m.in. że w przypadku gdy nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, faktura ustrukturyzowana jest udostępniana nabywcy w sposób z nim uzgodniony. Zatem, skoro Państwa Spółka nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to na podstawie art. 106gb ust. 4 pkt 2 ustawy nie będzie zobowiązana do odbioru faktur od polskich kontrahentów przy użyciu KSeF. Jednocześnie Spółka powinna uzgodnić z kontrahentami inny sposób odbioru ustrukturyzowanej faktury.

Tym samym stanowisko, zgodnie z którym prowadząc działalność opisaną we wniosku Spółka nie będzie posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, a w konsekwencji - stosownie do art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy nie będzie miała obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF i nie będzie zobowiązana do korzystania z KSeF na potrzeby otrzymywania faktur ustrukturyzowanych na podstawie art. 106gb ust. 4 pkt 2 ustawy jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Podkreślam, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.