Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

1 lipca 2025 r. wpłynął Pani wniosek z 12 czerwca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur za media (energię elektryczną i wodę), które wystawiane są na Pani męża.

Uzupełniła go Pani pismem, które wpłynęło 22 lipca 2025 r. – w odpowiedzi na wezwanie.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, jest Pani czynnym podatnikiem VAT i wynajmuje lokal użytkowy. Z tytułu najmu wystawia Pani faktury VAT z zastosowaniem stawki 23%.

Oprócz czynszu najmu, refakturuje Pani także koszty mediów - energii elektrycznej oraz wody - na najemcę. Faktury źródłowe za energię wystawiane są przez A S.A., a za wodę i ścieki przez B - jednak wystawiane są one na Pani męża A.A., z którym pozostaje Pani we wspólności majątkowej.

Koszty te są następnie refakturowane na najemcę z odpowiednimi stawkami VAT (zgodnymi ze stawkami wynikającymi z faktur źródłowych).

Urząd Skarbowy zakwestionował Pani prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur za media, argumentując, że nie zostały one wystawione na Panią, lecz na Pani męża.

Uzupełnienie opisu zdarzenia przyszłego

W odpowiedzi na pytania Organu wskazała Pani:

1)   Czy umowy na dostawę mediów, tj. energii elektrycznej i wody zawieraliście oboje Państwo, czy wyłącznie Pani mąż?

Odpowiedź: Umowy na dostawę mediów (energii elektrycznej i wody) zawierał Pani mąż.

2)   Czy stroną umowy najmu lokalu użytkowego jest wyłącznie Pani, wyłącznie mąż, oboje Państwo?

Odpowiedź: Stroną umowy najmu lokalu użytkowego jest wyłącznie Pani.

3)   Czy lokal użytkowy należy do majątku wspólnego Pani i męża?

Odpowiedź: Lokal użytkowy należy do majątku wspólnego Pani i męża.

4)   Czy Pani mąż prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT, z tytułu której jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT?

Odpowiedź: Pani mąż prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT i jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT, jest komplementariuszem firmy X sp.k, NIP: (…); pod nr NIP prywatnym: (…) nie ma zarejestrowanej działalności gospodarczej.

5)   Czy nabywane od dostawców media (energia i woda), które Pani refakturuje na najemcę lokalu służą Pani wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem VAT?

Odpowiedź: Nabywane od dostawców media (energia i woda), które Pani refakturuje na najemcę lokalu, służą wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Pytanie

Czy w opisanym stanie faktycznym przysługuje Pani prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur za media (energię elektryczną i wodę), które są wystawiane na Pani męża, z którym pozostaje Pani w ustawowej wspólności majątkowej, w sytuacji gdy koszty te są refakturowane na najemcę lokalu, w związku z opodatkowanym najmem?

Pani stanowisko w sprawie

Uważa Pani, że przysługuje Pani prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur za media, mimo że są one formalnie wystawione na męża, ponieważ:

• lokal jest współwłasnością majątkową, objętą wspólnością ustawową małżeńską,
• koszty mediów są ponoszone w związku z prowadzoną opodatkowaną działalnością najmu,
• refakturowanie tych kosztów odbywa się z należytą dokumentacją i zastosowaniem odpowiednich stawek VAT,
• faktycznym nabywcą i odbiorcą tych usług w kontekście najmu jest Pani - jako wynajmująca lokal i podmiot refakturujący media.

Stanowisko to znajduje uzasadnienie m.in. w orzecznictwie sądów administracyjnych (np. wyrok NSA z 11 października 2022 r., sygn. I FSK 998/19) oraz w indywidualnych interpretacjach podatkowych wydawanych w podobnych sprawach (np. interpretacja Dyrektora KIS z 16 stycznia 2023 r., nr 0112-KDIL1-2.4012.625.2022.2.MR).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775), zwanej dalej „ustawą”:

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

Zaznaczyć jednak należy, że ustawodawca nie zobowiązuje w żaden sposób podatnika, któremu przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego do jego odliczenia. Jest to elementarne prawo podatnika i od niego samego zależy, czy z niego skorzysta, czy też nie.

Na zakres prawa do odliczenia w sposób bezpośredni wpływa również pojmowanie statusu danego podmiotu jako podatnika podatku od towarów i usług, wykonującego czynności opodatkowane. Tylko podatnik, w rozumieniu art. 15 ustawy, ma prawo do odliczenia podatku naliczonego. Co do zasady status podatnika związany jest z prowadzeniem przez dany podmiot działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy:

Według art. 15 ust. 2 ustawy:

Wobec tego należy stwierdzić, że za podatnika VAT będzie uznany tylko taki podmiot, który dokonuje czynności zmierzających do wykorzystania nabytych towarów i usług do celów opodatkowanej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Ponadto, ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy:

W myśl art. 88 ust. 4 ustawy:

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Z opisu sprawy wynika, że:

• jest Pani czynnym podatnikiem podatku VAT;
• wynajmuje Pani lokal użytkowy, który należy do majątku wspólnego Pani i męża;
• za najem wystawia Pani faktury ze stawką VAT 23%;
• koszty mediów (energii elektrycznej, wody i ścieków) refakturuje Pani na najemcę;
• faktury źródłowe za media wystawiane są przez dostawców na Pani męża, gdyż to mąż zawierał z nimi umowy na ich dostawy.

W rozpatrywanej sprawie Pani wątpliwości dotyczą prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących dostawę mediów (energii elektrycznej i wody), które wystawiane są na Pani męża.

Aby podatnik mógł dokonać chociażby częściowego odliczenia podatku VAT powinien posiadać fakturę zakupu, z której jasno będzie wynikało, że to właśnie on jest nabywcą towaru lub usługi. W przypadku gdy podatnik prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą na fakturze powinno znaleźć się jego imię i nazwisko, adres oraz numer NIP. Ponadto dokument powinien zawierać wszystkie niezbędne dane wymagane ustawą.

Na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy:

Jak stanowi art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać:

Z ww. uregulowań wynika, że podatnik dokonujący sprzedaży na rzecz innego podatnika lub też otrzymujący od innego podatnika zaliczki na poczet przyszłej sprzedaży – ma obowiązek wystawienia faktury dokumentującej tę sprzedaż. Wystawiona faktura powinna m.in. jednoznacznie określać imiona i nazwiska lub nazwy podatnika (sprzedawcy) i podatnika (nabywcy), ich adresy oraz numery NIP. Faktura powinna zawierać dane nabywcy towaru lub usługi i tym samym dokumentować rzeczywiste zdarzenia gospodarcze, a jako wystawca i nabywca powinni widnieć faktyczni uczestnicy transakcji. Każdorazowo należy ustalić więc nabywcę towaru lub usługi, który powinien wynikać z zawartej umowy. Wskazania wymaga, że to nabywca podaje swoje dane sprzedawcy aktualne dla danej transakcji.

Faktury są dokumentem o charakterze sformalizowanym. Zatem, co do zasady, faktury muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Oznacza to, że nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy sprzecznie z jej treścią wskazuje ona zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało bądź zaistniało w innych rozmiarach albo między innymi podmiotami. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy mają wyłącznie znaczenie dowodowe. Jedynie braki merytoryczne faktury mogą wywołać skutek materialny w postaci zmian w przedmiocie lub podstawie opodatkowania, a także doprowadzić do niewłaściwego określenia wysokości podatku.

Podkreślenia wymaga, że celem faktury jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział. Zatem to na stronach transakcji spoczywa odpowiedzialność za podanie prawidłowych danych kontrahentowi. Dane te posiadają szczególne znaczenie w przypadku nabywania przez podatnika VAT towarów i usług dla celów działalności gospodarczej, która wymaga konieczności wykazania związku z czynnościami opodatkowanymi. Zatem to podatnik zobowiązany jest udowodnić (posiadać wystarczający dowód) na występowanie związku nabytych towarów i usług z działalnością gospodarczą.

Z powyższego wynika, że o prawidłowości faktur wystawianych i otrzymywanych przez podatników powinny decydować przede wszystkim ustalenia, czy dokumenty te potwierdzają rzeczywiste transakcje handlowe. A zatem jeżeli w fakturach dokumentujących transakcje występują, tzw. wadliwości mniejszej wagi, należy uznać, że nie ma podstawy do kwestionowania faktur, w tym prawa do odliczenia podatku naliczonego, wyłącznie z powodu braków mających charakter tzw. wadliwości mniejszej wagi. Są to tego rodzaju wadliwości, które, co prawda, powodują, że faktura nie odpowiada wymogom określonym w przepisach, jednakże same w sobie nie wpływają na przedmiot i podstawę opodatkowania.

Zauważenia wymaga, że chociaż faktura powinna zawierać dane dotyczące nabywcy wymienione w art. 106e ustawy, to jednak niewskazanie niektórych z tych informacji nie wyklucza możliwości jego identyfikacji na podstawie pozostałych danych zawartych na fakturze. Brak NIP-u nabywcy przy jednoczesnym prawidłowym wskazaniu pozostałych danych podmiotu będącego nabywcą jest wadą techniczną, niewyłączającą możliwości zweryfikowania dokonania zdarzenia gospodarczego i prawidłowego określenia nabywcy towaru, a jednocześnie pozostającą bez znaczenia dla wysokości zobowiązania podatkowego.

Jak wskazano na wstępie, odliczyć można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Z uwagi na treść cytowanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług należy zauważyć, że obowiązkiem podatnika jest przypisanie konkretnych wydatków do określonego rodzaju czynności, z którymi wydatki te są związane. Podatnik ma zatem obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. alokacji podatku do czynności opodatkowanych i czynności niegenerujących podatku należnego.

Zgodnie z treścią art. 178 lit. a) dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r. s. 1 ze zm.), zwanej dalej „dyrektywą 2006/112/WE”:

Zatem, na gruncie podatku od towarów i usług istotne jest posiadanie faktur dokumentujących nabycie towarów i usług. Faktury te są bowiem dokumentami źródłowymi potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze, na podstawie których podatnik podatku VAT odlicza podatek naliczony.

Jednocześnie trzeba mieć na względzie, że obowiązujące przepisy prawa nie dopuszczają możliwości zastąpienia faktury innym dokumentem. Krajowe przepisy ustawy o VAT nie wskazują bowiem na inny dokument, który mógłby pełnić rolę faktury.

Trzeba również mieć na uwadze, że faktura dokumentująca dokonanie dostawy towarów/świadczenia usług pełni funkcję kontrolną (umożliwia bowiem administracji podatkowej realizację czynności kontrolnych i weryfikację poprawności zadeklarowanej przez podatnika sprzedaży), ale z perspektywy podatnika najistotniejszą funkcją faktury jest zapewnienie neutralności opodatkowania poprzez umożliwienie odliczenia podatku naliczonego na poprzednim etapie obrotu od podatku należnego. Faktura jest niejako „nośnikiem” podatku naliczonego, w związku z czym zasadniczo realizacja prawa do odliczenia podatku naliczonego nie może obyć się bez faktury. Wynika to wprost z treści cyt. wyżej art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy.

W konsekwencji podatnik może dokonać odliczenia podatku naliczonego w oparciu o posiadane faktury. Prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związane jest z otrzymaniem przez podatnika faktury, w której określana jest kwota podatku naliczonego. Podatnik jest zobowiązany posiadać fakturę jako warunek niezbędny do realizacji przysługującego prawa do odliczenia podatku naliczonego. O ile bowiem prawo to powstaje w związku z dokonaniem określonych czynności wywołujących skutek w zakresie podatku od towarów i usług, to realizacja tego prawa następuje tylko w wyniku dysponowania przez podatnika fakturą potwierdzającą zakup przez niego towarów lub usług.

Na uwarunkowanie prawa do odliczenia podatku naliczonego od posiadania faktury wskazuje w orzeczeniach Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z 14 lipca 1988 r. w sprawach połączonych C-123/87 i C-330/87 TSUE stwierdził, że aby być uprawnionym do odliczenia podatku od wartości dodanej podatnik musi posiadać fakturę sporządzoną zgodnie z art. 22(3) VI Dyrektywy. Zgodnie z tym przepisem faktura musi wyraźnie określać kwotę bez VAT oraz odpowiadający jej podatek VAT w podziale na poszczególne stawki, a także wszelkie zwolnienia, zaś Państwa Członkowskie ustalą kryteria ustalenia, czy dany dokument stanowi fakturę. Podobnie w wyroku z 13 grudnia 1989 r. w sprawie C-342/87 Trybunał uznał, że w celu skorzystania z prawa do odliczeń podatnik musi posiadać fakturę. Wskazanie kwoty podatku od towarów i usług jest elementem faktury, od którego zależy skorzystanie z prawa do odliczenia.

Zatem podstawę do dokonania odliczenia podatku naliczonego może stanowić wyłącznie faktura odzwierciedlająca faktyczne zdarzenie gospodarcze w aspekcie podmiotowym, przedmiotowym oraz ilościowym. Tym samym faktura musi potwierdzać, że w rzeczywistości doszło do dostawy towarów lub świadczenia usług pomiędzy konkretnymi podmiotami, w zakresie ściśle określonego towaru lub usługi oraz w zakresie ilości danego towaru lub usługi. Niezgodność któregokolwiek z tych aspektów eliminuje możliwość odliczenia podatku naliczonego, zawartego w fakturze, która nie odzwierciedla rzeczywistego zdarzenia gospodarczego.

Analiza przedstawionego opisu sprawy oraz treści powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że z tytułu faktur za media (energia elektryczna i woda), które jak Pani wskazała wystawiane są na Pani męża i wyłącznie on jest stroną umowy z dostawcami nie będzie Pani przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. 

W związku z powyższym pomimo, że nabywane media ww., które refakturuje Pani na najemcę lokalu służą wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem VAT nie zostanie spełniony jeden z wymogów umożliwiających odliczenie podatku naliczonego. Nie będzie Pani bowiem w posiadaniu faktur wystawionych na Panią, które dokumentują nabycie tych mediów przez Panią. Faktura dokumentująca nabycie towaru/usługi wystawiona na inną osobę fizyczną, w tym wypadku na Pani męża, nie daje Pani prawa do odliczenia podatku VAT. Prawo do odliczenia przysługuje podmiotowi którego dane widnieją na fakturze.

Tym samym pomimo tego, że jest Pani czynnym podatnikiem podatku VAT, to z okoliczności sprawy wynika, że nie będzie Pani w posiadaniu wystawionych na Panią przez dostawców mediów (energii i wody) faktur. Jak wyżej wskazałem, faktura stanowi dla nabywcy towaru i usługi podstawę do odliczenia podatku naliczonego, zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, ponieważ podatkiem naliczonym jest kwota podatku wynikająca z tych faktur.

Zatem Pani stanowisko uznaję za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

W odniesieniu do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej, należy zwrócić uwagę na to, że interpretacje indywidualne są wydawane w indywidualnych sprawach i nie wiążą innych organów wydających interpretacje indywidualne w sprawach innych podatników, co jest tym bardziej zrozumiałe zważywszy na różnorodność i odmienność okoliczności faktycznych występujących w każdej z indywidualnych spraw podlegających interpretacjom. Również interpretacja powołana przez Panią na poparcie własnego stanowiska rozstrzyga w odmiennym stanie faktycznym od sytuacji przedstawionej we wniosku. Zatem z uwagi na różnorodność i odmienność okoliczności faktycznych występujących w każdej z indywidualnych spraw, powołana przez Panią interpretacja indywidualna, została potraktowana jako element Pani argumentacji, nie może stanowić podstawy do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Odnosząc się do powołanego przez Panią wyroku NSA należy wyjaśnić, że wyroki są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonymi w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają. Powołane wyroki wiążący charakter mają w konkretnych sprawach i ściśle określonych stanach faktycznych. W konsekwencji odniesienie jakiegokolwiek orzeczenia sądowego – czy też uzasadnienia wyroku do innej sytuacji, nie nadaje powołanej sytuacji mocy wiążącej orzeczenia.

Jednocześnie wskazuję, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy    z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.