Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący prawa Spółki do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego w dokumencie celnym z tytułu importu materiałów, wpłynął 20 czerwca 2025 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

XXXX sp. z o.o. (dalej jako: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) ma siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka wchodzi w skład międzynarodowej grupy kapitałowej, dostarczającej producentom pojazdów i dostawcom usług transportowych … .

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka nabywa potrzebne do produkcji towary (materiały, półprodukty i części - dalej: „materiały”), zarówno na terytorium Polski, jak i poza krajem.

Spółka będzie dokonywać transakcji, w ramach której będzie nabywać towary (materiały) spoza terytorium Unii Europejskiej. Towary te będą wysyłane przez dostawcę z kraju spoza UE do Polski, przy czym towar będzie cały czas własnością dostawcy. Dopiero po dokonaniu importu dostawca (dalej także jako: „Kontrahent”) będzie wystawiał fakturę i sprzedawał towar (będzie dokonywał dostawy w rozumieniu ustawy o VAT). Towary zostaną jednak zgłoszone do odprawy importowej przez Spółkę, ponieważ są dla niej (docelowo) przeznaczone. Innymi słowy, mimo że towary będą importowane przez Spółkę, to jednak Wnioskodawca nie będzie właścicielem importowanych materiałów i na etapie importu nie będzie dysponować prawem do rozporządzania importowanymi materiałami jak właściciel. Właścicielem będzie nadal Kontrahent. Odprawa importowa będzie wykonana przez Wnioskodawcę na podstawie faktury pro forma, Spółka dokona też rozliczenia należności celno-podatkowych. Towary po odprawie celnej (po imporcie) będą przechowywane w magazynie (składzie) na terytorium Polski, z którego Spółka będzie je pobierać w miarę zapotrzebowania. Spółka będzie wysyłać cyklicznie raporty zużycia do dostawcy, który na tej podstawie będzie wystawiać faktury handlowe, na podstawie których będzie następować zapłata za towar. Dopiero po pobraniu zostanie przeniesiona własność, prawo do rozporządzania towarem jak właściciel oraz będzie wystawiona faktura handlowa.

Na zgłoszeniu celnym Spółka będzie występować jako importer materiałów i będzie dokonywała zapłaty długu celnego powstałego w stosunku do importowanych materiałów. Importowane i następnie nabywane przez Spółkę materiały będą wykorzystywane przez nią przy produkcji towarów, które będą sprzedawane przez Spółkę w ramach czynności opodatkowanych VAT. Kontrahent (lub też Kontrahenci, bo transakcje w tym modelu mogą docelowo dotyczyć różnych dostawców zagranicznych), o którym mowa powyżej, nie ma w Polsce siedziby ani - według wiedzy Spółki - stałego miejsca prowadzenia działalności. Nie jest również zarejestrowany w Polsce dla celów VAT.

Pytania

    1. Czy w opisanej powyżej sytuacji dokonania przez Spółkę importu materiałów należących (będących własnością) do Kontrahenta, będzie przysługiwało Spółce prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego w dokumencie celnym z tytułu importu, zważywszy na fakt, iż Spółka dokonując importu tych materiałów i będąc zobowiązaną do zapłaty podatku VAT należnego z tytułu ich importu, nie będzie (jeszcze) właścicielem tych materiałów?

    2. Czy przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego nabycie przez Spółkę materiałów, po dokonaniu ich importu, będzie stanowiło czynność podlegającą opodatkowaniu VAT?

    3. Jeżeli odpowiedź na pytanie nr 2 byłaby twierdząca - to w jaki sposób (w jakim trybie) powinien zostać naliczony podatek?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1.

W ocenie Wnioskodawcy dokonanie importu towarów przez podatnika VAT w związku z prowadzoną działalnością opodatkowaną tym podatkiem, wiąże się z prawem do odliczenia podatku naliczonego VAT, niezależnie od tego czy importer jest w dacie odprawy celnej właścicielem tych towarów, czy też nie (natomiast stanie się właścicielem w pewien czas po imporcie). Powyższe stanowisko Spółki wynika z następujących przesłanek.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnikiem są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, na których ciąży obowiązek uiszczenia cła, również w przypadku, gdy na podstawie przepisów celnych importowany towar jest zwolniony od cła albo cło na towar zostało zawieszone, w części lub w całości, albo zastosowano preferencyjną obniżoną lub zerową stawkę celną.

Szczególne zasady wymiaru i poboru podatku w imporcie wiążą się ze specyfiką importu jako czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług. Należy podkreślić, że obowiązek zapłaty podatku z tytułu importu towarów ciąży na osobach przywożących towary, bez względu na to, czy są one podatnikami w rozumieniu art. 15 ustawy czy też nie. W konsekwencji każdy podmiot importujący towary obowiązany jest uiścić podatek z tytułu importu towarów, ponieważ w tym przypadku podatek obciąża czynność faktyczną jaką jest przywóz towarów. Przepisy nie uzależniają natomiast powstania tego obowiązku od warunku posiadania przez importera prawa do dysponowania towarem jak właściciel w dacie importu. Oznacza to, iż Spółka, występująca w dokumentach celnych jako importer, zobowiązana będzie do zapłaty należnego podatku VAT z tytułu importu towarów, gdyż to Spółkę obciążać będzie dług celny. Konsekwentnie, Spółka będzie podatnikiem VAT z tytułu importu towarów, mimo iż nie będzie (jeszcze) ich formalnym właścicielem. Wynika to m.in. z faktu, iż możliwość zgłoszenia towarów do odprawy celnej w celu dopuszczenia do obrotu nie jest uzależniona od nabycia prawa własności do tych towarów, czy też prawa do rozporządzania nimi (w dacie importu).

Podatek VAT zapłacony z tytułu importu towarów przez Spółkę będzie więc podatkiem zapłaconym przez podatnika tego podatku, wynikającym ze zgłoszenia celnego złożonego przez Spółkę. Zatem Spółka, jako podatnik VAT z tytułu importu towarów, co do zasady, winna być uprawniona do odliczenia uiszczonego podatku VAT, o ile dokonany przez nią import towarów będzie [związany] z czynnościami opodatkowanymi VAT.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Ponadto zgodnie z art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Żaden z przywołanych przepisów nie kreuje warunku, by w przypadku importu towarów przedmiotowe towary zostały od razu nabyte przez podatnika. Co więcej, użyte w art. 86 ust. 8 pkt 1 [ustawy o VAT] sformułowanie „importowane lub nabyte towary i usługi” wyraźnie potwierdza, iż w przypadku importu towarów bez znaczenia pozostaje fakt ich nabycia w dacie importu. Powyższą konkluzję potwierdza również analiza innych przepisów Ustawy o VAT.

Na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT kwotę podatku naliczonego stanowi w przypadku importu towarów m.in. suma kwot podatku wynikająca z dokumentu celnego i deklaracji importowej.

Konstrukcja tego przepisu nie wskazuje na to, by importer dokonujący zgłoszenia celnego był zobowiązany nabyć na własność towary będące przedmiotem importu, zważywszy na to, że na podstawie art. 2 pkt 7 ustawy o VAT przez import towarów rozumie się „przywóz” towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium kraju, a nie jego „nabycie”. Dodatkowo, podstawą do dokonania odliczenia podatku VAT zapłaconego z tytułu importu towarów jest dokument celny, a nie faktura dokumentująca zakup importowanego towaru.

Dalszego potwierdzenia w tym zakresie dostarcza analiza art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, zgodnie z którym podatkiem naliczonym jest suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Użycie w tym przypadku sformułowania „nabycie” towarów i usług potwierdza, iż w przypadku transakcji krajowych, uprawniających podatnika do odliczenia podatku naliczonego VAT, musi nastąpić nabycie usług bądź nabycie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Brak analogicznego sformułowania w odniesieniu do definicji podatku naliczonego odnoszącej się do importu towarów jednoznacznie wskazuje więc, iż prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego VAT z tytułu importu towarów jest całkowicie niezależne od tego, czy podatnik jest właścicielem tych towarów.

W związku z powyższym analizowane regulacje ustawy o VAT prowadzą do wniosku, że prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu towarów nie zostało uzależnione od faktycznego nabycia towarów, czy też otrzymania faktury przez podatnika. Prawo do odliczenia podatku VAT z tytułu importu towarów uzależnione jest jedynie od dokonania faktycznej czynności importu, tj. przywozu towarów na terytorium kraju, posiadania przez podatnika dokumentu celnego, z którego wynika kwota należnego podatku VAT oraz istnienia związku dokonanego importu towarów z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Powyższy fakt potwierdzają interpretacje wydane w bardzo podobnych stanach faktycznych. Przykładowo są to: interpretacja Dyrektora KIS z 19 listopada 2018 r., sygn. 0111-KDIB3-3.4012. 261.2018.1.PK, z 9 grudnia 2016 r., sygn. 2461-IBPP2.4512.805.2016.1.IK oraz (wydane w nieco innych okolicznościach faktycznych) interpretacje z 24 kwietnia 2024 r., sygn. 0114-KDIP1-2. 4012.126.2024.1.GK i z 29 września 2023 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.311.2023.2.RM.

Ad 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji nabycia od Kontrahentów materiałów, w przypadku których Wnioskodawca dokonał ich importu, można mieć istotne wątpliwości, czy czynność ta powinna być traktowana jako podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT. Z uwagi na wynikającą z dyrektywy 2006/112 (dalej: „Dyrektywa VAT”) zasadę jednokrotności opodatkowania zdarzeń ekonomicznych podlegających VAT, Spółka uważa, że więcej argumentów przemawia za brakiem opodatkowania nabycia materiałów w kraju, skoro podatek zostanie już wcześniej zapłacony przez Wnioskodawcę w związku z ich importem.

Zgodnie z art. 2 pkt 7 ustawy o VAT, przez import towarów należy rozumieć przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej. Przepis art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT wskazuje, że podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, na których ciąży obowiązek uiszczenia cła, również w przypadku, gdy na podstawie przepisów celnych importowany towar jest zwolniony od cła albo cło na towar zostało zawieszone, w części lub w całości, albo zastosowano preferencyjną, obniżoną lub zerową stawkę celną.

W związku z powyższym, w analizowanym stanie faktycznym, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnikiem z tytułu importu materiałów od Kontrahentów będzie Wnioskodawca. Okoliczność ta nie budzi jakichkolwiek wątpliwości. Biorąc pod uwagę konstrukcję VAT i zasadę jednokrotności opodatkowania należy uznać, że transakcja sprzedaży materiałów, realizowana przez Kontrahentów na rzecz Spółki, nie będzie podlegać dodatkowemu opodatkowaniu VAT. Podatek od towarów i usług będzie już bowiem raz rozliczony z tytułu importu. Odmienna interpretacja prowadziłaby do naruszenia jednej z podstawowych zasad systemu VAT, tj. zasady unikania podwójnego opodatkowania. Uznanie bowiem, że dostawa towarów pomiędzy danym Kontrahentem a Spółką podlega opodatkowaniu VAT w Polsce (jako odrębna czynność od importu tych towarów) skutkowałoby podwójnym wykazaniem podatku należnego z tytułu jednej i tej samej transakcji (w sensie ekonomicznym) - raz od importu, drugi raz od sprzedaży (dostawy). Ponadto taka wykładnia przepisów prowadziłaby do naruszenia zasady neutralności VAT w sytuacji, gdyby Spółce nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. W takiej sytuacji Spółka ponosiłaby podwójny koszt ekonomiczny podatku - raz dokonałaby zapłaty VAT na rzecz organów celnych z tytułu czynności importu, drugi raz z tytułu nabycia towarów.

Stanowisko zaprezentowane powyżej przez Spółkę znajduje swoje potwierdzenie w orzecznictwie. Przykładem orzeczeń odrzucających podwójne opodatkowanie w przypadku nabycia i importu jest wyrok WSA w Warszawie z 20 kwietnia 2010 r. (sygn. akt III SA/Wa 224/10) oraz WSA w Poznaniu z 29 września 2010 r. (sygn. akt I SA/Po 452/10). Jak wskazał sąd w Poznaniu, stanowisko, zgodnie z którym dokonana dostawa towarów podlega opodatkowaniu na terytorium kraju według stawki właściwej dla tego towaru na terytorium kraju, doprowadziłoby do sytuacji, w której ta sama transakcja podlegałaby dwukrotnie opodatkowaniu VAT w Polsce, raz jako import towarów i drugi raz jako dostawa krajowa. To naruszałoby jedną z podstawowych zasad wspólnego podatku tj. unikania podwójnego opodatkowania.

Stanowisko Wnioskodawcy jest także potwierdzane (na gruncie analogicznych stanów faktycznych) przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej m.in. w następujących interpretacjach: z 9 grudnia 2016 r., sygn. 2461-IBPP2.4512.805.2016.1.IK, z 19 listopada 2018 r., sygn. 0111-KDIB3-3.4012.261.2018.1.PK oraz z 22 kwietnia 2020 r., sygn. 0111-KDIB3-3. 4012.55.2020.1.PJ.

Ad 3.

Jeżeli jednak, mimo powyższej argumentacji i przytoczonych poglądów organów podatkowych oraz polskich sądów, organ podatkowy wydający interpretację uznałby, że nabycie towarów po ich imporcie w przedstawionym zdarzeniu przyszłym podlega opodatkowaniu (ekonomicznie drugi raz), Spółka wnosi o potwierdzenie, że właściwym trybem będzie tutaj samonaliczenie krajowe (dostawa towarów, dla której podatnikiem jest nabywca) na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT.

Zgodnie z tą regulacją, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli:

 a) dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku dostawy towarów innych niż gaz lub energia, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,

  b) nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Skoro zatem Kontrahenci nie mają siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, nie są również zarejestrowani [dla podatku] VAT w Polsce, a Spółka nabywa od nich towary (inne niż gaz lub energia) na terytorium kraju, art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT znajdzie zastosowanie i Wnioskodawca powinien wykazać podatek z tytułu dokonania dostawy, dla której podatnikiem jest nabywca.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 775, ze zm.; dalej jako: „ustawa” lub „ustawa o VAT”):

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2) eksport towarów;

3) import towarów na terytorium kraju;

4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. import towarów, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju.

Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy o VAT:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terytorium kraju - rozumie się przez to terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o państwie członkowskim - rozumie się przez to państwo członkowskie Unii Europejskiej, a także Irlandię Północną w zakresie określonym w Protokole w sprawie Irlandii / Irlandii Północnej do Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz.Urz. UE L 29 z 31.01.2020, str. 7, z późn. zm.).

W myśl art. 2 pkt 3 ustawy:

Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej […].

W świetle art. 2 pkt 4 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terytorium państwa członkowskiego - rozumie się przez to terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy o VAT:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 2 pkt 7 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o imporcie towarów - rozumie się przez to przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej.

Powyższa definicja kładzie nacisk przede wszystkim na czynność faktyczną, czyli przywóz towaru. Dla zaistnienia importu nie ma znaczenia cel przywozu bądź stosunek prawny, w ramach którego dokonano przywozu.

Dostawa towarów mieści się w definicji sprzedaży, określonej w art. 2 pkt 22 ustawy, zgodnie z którym:

Sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel [...].

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy o VAT:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, na których ciąży obowiązek uiszczenia cła, również w przypadku, gdy na podstawie przepisów celnych importowany towar jest zwolniony od cła albo cło na towar zostało zawieszone, w części lub w całości, albo zastosowano preferencyjną, obniżoną lub zerową stawkę celną.

Zgodnie z art. 19a ust. 9 ustawy:

Obowiązek podatkowy z tytułu importu towarów powstaje z chwilą powstania długu celnego, z zastrzeżeniem ust. 10a i 11.

Zatem w przypadku, gdy na podstawie przepisów celnych powstaje dług celny w związku z dopuszczeniem towarów do obrotu, wówczas także, co do zasady, powstanie obowiązek podatkowy w podatku VAT z tytułu importu tych towarów.

Jak wskazano w art. 5 pkt 15, 18 i 19 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiające unijny kodeks celny (Dz.Urz. UE. L 2013r., Nr 269, str. 1; dalej jako: „unijny kodeks celny”):

Do celów niniejszego kodeksu stosuje się następujące definicje:

15) „zgłaszający” oznacza osobę, która składa zgłoszenie celne, deklarację do czasowego składowania, przywozową deklarację skróconą, wywozową deklarację skróconą, zgłoszenie do powrotnego wywozu lub powiadomienie o powrotnym wywozie we własnym imieniu, albo osobę, w której imieniu takie zgłoszenie, deklaracja lub powiadomienie są składane;

18) „dług celny” oznacza nałożony na określoną osobę obowiązek zapłaty stosownej kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych, określonej dla danych towarów na mocy obowiązujących przepisów prawa celnego;

19) „dłużnik” oznacza każdą osobę odpowiedzialną za dług celny.

W rozumieniu art. 77 unijnego kodeksu celnego:

1. Dług celny w przywozie powstaje w wyniku objęcia towarów nieunijnych podlegających należnościom celnym przywozowym jedną z następujących procedur celnych:

a) dopuszczenia do obrotu, w tym na mocy przepisów o końcowym przeznaczeniu;

b) odprawy czasowej z częściowym zwolnieniem z należności celnych przywozowych.

2. Dług celny powstaje w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego.

3. Dłużnikiem jest zgłaszający. W przypadku przedstawicielstwa pośredniego dłużnikiem jest również osoba, na której rzecz dokonuje się zgłoszenia celnego.

Jeżeli zgłoszenie celne dotyczące jednej z procedur, o których mowa w ust. 1, zostaje sporządzone na podstawie danych powodujących, że nie zostają pobrane w całości lub części należności celne przywozowe, osoba, która dostarczyła dane wymagane do sporządzenia zgłoszenia i która wiedziała lub powinna była wiedzieć, że dane te są nieprawdziwe, jest również dłużnikiem.

W myśl art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Stosownie do art. 26a ust. 1 ustawy:

Miejscem importu towarów jest terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie ich wprowadzenia na terytorium Unii Europejskiej.

Jak stanowi art. 33 ust. 1 ustawy:

Podatnicy, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 1b, są obowiązani do obliczenia i wykazania w:

1) zgłoszeniu celnym albo

2) rozliczeniu zamknięcia, o którym mowa w art. 175 rozporządzenia 2015/2446, w przypadkach, o których mowa w art. 324 lub art. 325 rozporządzenia 2015/2447

- kwoty podatku, z uwzględnieniem obowiązujących stawek, z zastrzeżeniem art. 33b.

Zasady wymiaru i poboru podatku w imporcie wiążą się ze specyfiką importu jako czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Przede wszystkim należy podkreślić, że obowiązek zapłaty podatku z tytułu importu towarów ciąży na osobach przywożących towary, bez względu na to, czy są one podatnikami w rozumieniu art. 15 ustawy czy też nie. W konsekwencji każdy podmiot importujący towary (importer) obowiązany jest uiścić podatek z tytułu importu towarów, ponieważ w tym przypadku podatek obciąża czynność faktyczną, jaką jest przywóz towarów. Przepisy nie uzależniają natomiast powstania tego obowiązku od warunku posiadania przez importera prawa do dysponowania towarem jak właściciel. Podatnikiem, czyli podmiotem zobowiązanym do opodatkowania importu, jest więc importer, który powinien winien rozpoznać obowiązek podatkowy z chwilą powstania długu celnego.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy:

W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy:

Kwotę podatku naliczonego stanowi w przypadku importu towarów - kwota podatku wynikająca z otrzymanego dokumentu celnego.

Jak stanowi art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT:

Podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, innych niż te, do których stosuje się zwolnienie, o którym mowa w art. 113b ust. 1, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Zgodnie z art. 86 ust. 10 ustawy:

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Natomiast katalog przesłanek negatywnych, wyłączających prawo podatnika do obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku, zawiera art. 88 ustawy.

W świetle art. 168 lit. e dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE. L 2006 r., Nr 347, str. 1):

Jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia następujących kwot od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić - VAT należnego lub zapłaconego z tytułu importu towarów na terytorium tego państwa członkowskiego.

Zatem podatnik jest uprawniony do odliczenia podatku VAT należnego lub zapłaconego w związku z importem towarów do państwa członkowskiego, w którym przeprowadza on transakcje podlegające opodatkowaniu, w takim zakresie, w jakim te (importowane) towary są wykorzystywane do celów tych opodatkowanych transakcji.

Państwa wątpliwości dotyczą:

    - prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego w dokumencie celnym z tytułu importu materiałów przez Spółkę, gdy właścicielem tych materiałów nie jest Spółka;

    - uznania za czynność opodatkowaną VAT nabycia przez Spółkę materiałów po dokonaniu ich importu.

Kwestia prawa do odliczenia VAT z tytułu importu towarów uregulowana została w art. 86 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Przy tym kwotę podatku naliczonego stanowi w przypadku importu towarów kwota podatku wynikająca z otrzymanego dokumentu celnego. Zatem, aby podatnik miał prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z otrzymanych dokumentów celnych, warunkiem koniecznym jest wykorzystanie importowanego towaru do działalności opodatkowanej tego podatnika. Ponadto, jak wskazał TSUE w wyroku z 25 czerwca 2015 r. w sprawie C-187/14 DSV Road, koszt świadczeń powodujących naliczenie podatku powinien być włączony w cenę poszczególnych transakcji objętych podatkiem należnym lub w cenę towarów lub usług świadczonych przez podatnika w ramach jego działalności gospodarczej.

Przedstawione okoliczności sprawy wskazują, że Spółka nabywa potrzebne do produkcji materiały m.in. poza terytorium kraju. Towary te będą wysyłane przez dostawcę z kraju spoza UE do Polski, przy czym towar będzie cały czas własnością dostawcy. Dopiero po dokonaniu importu dostawca (Kontrahent) będzie wystawiał fakturę i sprzedawał towar. Towary zostaną zgłoszone do odprawy importowej przez Spółkę, ponieważ są dla niej docelowo przeznaczone. Wnioskodawca nie będzie właścicielem importowanych materiałów i na etapie importu nie będzie dysponować prawem do rozporządzania importowanymi materiałami jak właściciel. Właścicielem będzie nadal Kontrahent. Odprawa importowa będzie wykonana przez Wnioskodawcę na podstawie faktury pro forma, Spółka dokona też rozliczenia należności celno-podatkowych. Towary po odprawie celnej (po imporcie) będą przechowywane w magazynie (składzie) na terytorium Polski, z którego Spółka będzie je pobierać w miarę zapotrzebowania. Spółka będzie wysyłać cyklicznie raporty zużycia do dostawcy, który na tej podstawie będzie wystawiać faktury handlowe i będzie następować zapłata za towar. Dopiero po pobraniu zostanie przeniesiona własność, prawo do rozporządzania towarem jak właściciel oraz będzie wystawiona faktura handlowa. Na zgłoszeniu celnym Spółka będzie występować jako importer materiałów i będzie dokonywała zapłaty długu celnego powstałego w stosunku do importowanych materiałów. Importowane i następnie nabywane przez Spółkę materiały będą wykorzystywane przez nią przy produkcji towarów, które będą sprzedawane w ramach czynności opodatkowanych VAT. Kontrahent (lub też Kontrahenci, bo transakcje w tym modelu mogą docelowo dotyczyć różnych dostawców zagranicznych) nie ma w Polsce siedziby ani - według wiedzy Spółki - stałego miejsca prowadzenia działalności. Nie jest również zarejestrowany w Polsce dla celów VAT.

Tak więc w przedstawionej sprawie będzie istniał związek pomiędzy importem materiałów a ich późniejszym wykorzystaniem przy produkcji towarów sprzedawanych w ramach czynności opodatkowanych. Zatem skoro importowane materiały będą przez Spółkę wykorzystywane do czynności opodatkowanych, Spółka będzie uprawniona do obniżenia kwoty podatku VAT należnego z tytułu opisanego importu, o kwotę podatku naliczonego za okres, w którym otrzyma dokument celny. W tym wypadku - jak już Organ wskazał - na prawo do odliczenia nie będzie miał wpływu fakt, że Spółka nie będzie właścicielem materiałów w momencie ich importu, ale stanie się nim dopiero po dokonaniu importu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należy uznać za prawidłowe.

W przedstawionych okolicznościach sprawy obowiązek podatkowy powstanie z chwilą powstania długu celnego, czyli obowiązku zapłaty stosownej kwoty należności celnych przywozowych w związku z importem materiałów. Kwota należności celnych jest określana dla importowanych materiałów na mocy obowiązujących przepisów prawa celnego. Zatem biorąc pod uwagę przepisy ustawy o VAT należy uznać, że nabycie przez Wnioskodawcę materiałów, po dokonaniu ich importu, nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należy uznać za prawidłowe.

Z uwagi na uznanie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 za prawidłowe, Organ odstępuje od oceny stanowiska w zakresie pytania nr 3. Wnioskodawca oczekiwał bowiem rozstrzygnięcia w tym zakresie wyłącznie wówczas, gdyby Organ uznał nabycie materiałów po ich imporcie za czynność opodatkowaną.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zadanych pytań) Wnioskodawcy, w odniesieniu do opisanego zdarzenia przyszłego. Zauważyć bowiem należy, że to wyłącznie Wnioskodawca, w treści składanego wniosku, kształtuje jego zakres przedmiotowy. Zatem kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być rozpatrzone - zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111; dalej jako: „Ordynacja podatkowa”).

Odnosząc się do faktu, że na poparcie własnej argumentacji Wnioskodawca powołał się na funkcjonujące w obrocie prawnym interpretacje indywidualne, Organ pragnie zauważyć, że zostały one wydana w indywidualnych sprawach i odnoszą się wyłącznie do okoliczności przedstawionych w inicjujących tę sprawę wnioskach. Podkreślenia w tym miejscu bowiem wymaga, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podmiotów w wyniku rozstrzygnięć, dotyczących konkretnych stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych. Interpretacje indywidualne nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego, co oznacza, że należy je traktować indywidualnie (por. prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 27 marca 2015 r., sygn. akt III SA/Łd 109/15).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy lub stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

   - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb Ordynacji podatkowej. Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

   - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

   - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935, ze zm.; dalej jako: „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

   - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

   - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.