Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 czerwca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 25 czerwca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy przysługiwania Państwu prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur otrzymywanych od Sprzedawcy.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Sp. z o.o. (dalej jako Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Polski, w zakresie m.in. handlu obuwiem oraz odzieżą. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT i dokonuje wyłącznie sprzedaży opodatkowanej podatkiem VAT.

W ramach wykonywania działalności Wnioskodawca nabywa towary od dostawców z różnych platform internetowych, którzy również są czynnymi podatnikami VAT i prowadzi ich dalszą sprzedaż.

Wnioskodawca występuje w transakcjach handlowych jako przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą – posługując się polskim numerem NIP, podając go we wszelkich procesach składania zamówienia identyfikując się w ten sposób jako nabywca działający w charakterze podatnika podatku VAT.

Wśród dostawców od których Wnioskodawca nabywa towary znajduje się m.in. taki podmiot jak (…) (dalej jako Sprzedawca). Sprzedawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku VAT i figuruje na tzw. Białej liście podatników. Sprzedawca posiada sieć magazynów w Polsce i każdy zakupiony od niego towar wysyłany jest z magazynu na terytorium Polski. W Ogólnych Warunkach Handlowych zawartych na stronie Sprzedawca wskazuje, że składając zamówienie na stronie internetowej (…) kupujący potwierdza, że działa wyłącznie w celach prywatnych.

W Regulaminie Sprzedawca zawiera również zwrot, iż „Nasze oferty są skierowane wyłącznie do konsumentów, którzy dokonują zakupu w celach prywatnych” czy „Oferty na naszych stronach internetowych (…) są skierowane wyłącznie do konsumentów, którzy dokonują zakupu do celów niezwiązanych z działalnością komercyjną ani zawodową”.

Wnioskodawca składając zamówienie na stronie internetowej Sprzedawcy bardzo wyraźnie zaznacza jednak chęć uczestnictwa w danej transakcji jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie jako konsument, wskazując każdorazowo numer NIP w procesie składania takiego zamówienia.

Wnioskodawca z tytułu dokonanego zakupu otrzymuje od Sprzedawcy dokument w postaci Faktury VAT, na której każdorazowo zawarty jest numer NIP Wnioskodawcy co potwierdza zakup do celów działalności gospodarczej, nie na potrzeby osobiste.

Wnioskodawca nie nabywa towarów w żadnym przypadku jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej. Poza tym ilość i charakter zakupów dokonywanych cyklicznie od Sprzedawcy jednoznacznie wskazuje na ich handlowy, a nie osobisty charakter.

Wnioskodawca wskazuje, że nabyty towar dostarczany jest z magazynu na terytorium kraju i według ustaleń Wnioskodawcy dokonanych na podstawie listów przewozowych oraz możliwości śledzenia przesyłki towar nie przekracza granicy państw członkowskich.

Należy wskazać, iż towar nabywany od Sprzedawcy służy Wnioskodawcy wyłącznie do dokonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Zatem, Sprzedawca ma pełną świadomość tego, że Wnioskodawca kupuje towar na potrzeby prowadzonej działalność gospodarczej w celach handlowych działając jako czynny podatnik podatku VAT.

Pomimo tego, Sprzedawca identyfikuje błędnie taką sprzedaż jako sprzedaż konsumencką.

Otrzymywany przez Wnioskodawcę dokument w postaci Faktury VAT od Sprzedawcy zawiera zwrot następującej treści „Ten rachunek nie może zostać wykorzystany do odliczenia naliczonego podatku VAT, zakup został dokonany wyłącznie do użytku osobistego”, co również sugeruje, że Sprzedawca traktuje taką sprzedaż jako dostawę na rzecz konsumenta.

Wynika z niego, że Sprzedawca nie określił Wnioskodawcy jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą (podatnika VAT), tylko jako osobę fizyczną dokonującą czynności niezwiązanej bezpośrednio z działalnością gospodarczą. Wnioskodawca wskazuje, że każdorazowo dokonuje i będzie dokonywał takiego zakupu wyłącznie na cele działalności gospodarczej.

Z tej przyczyny można przypuszczać, że Sprzedawca nie deklaruje w składanych przez siebie plikach JPK_VAT takiej sprzedaży jako sprzedaży na rzecz podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, tylko zbiorczo jako sprzedaż konsumencką. W związku z tym, że Sprzedawca nie wykazuje faktur sprzedażowych dla Wnioskodawcy w swoich plikach JPK identyfikując je błędnie jako sprzedaż konsumencką, Wnioskodawca widzi ryzyko technicznych i formalnych problemów z odliczeniem podatku VAT naliczonego i zawartego w tych transakcjach.

Sprzedawca oczywiście odprowadza podatek VAT od tych transakcji, jednak błędnie wykazując je jako sprzedaż na rzecz konsumentów.

Ponadto, na otrzymywanych fakturach VAT sprzedawca posługuje się nazwą „numeru rachunku” zamiast „numer faktury”, „rachunek z dnia” zamiast „faktura z dnia” oraz „adres rachunku” zamiast „adres nabywcy”.

Sprzedawca określa jednak dokument jako Faktura VAT.

Dokument otrzymywany od Sprzedawcy spełnia wymogi przewidziane dla faktury wynikające z art. 106e ustawy o VAT, zawiera m.in.:

1)datę wystawienia;

2)kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje dokument;

3)imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów;

4)numer, za pomocą którego nabywca towarów jest zidentyfikowany na potrzeby podatku;

5)nazwę (rodzaj) towaru;

6)miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów;

7)cenę jednostkową towaru bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);

8)kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen;

9)wartość dostarczonych towarów objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);

10)stawkę podatku;

11)sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku;

12)kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;

13)kwotę należności ogółem.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy w związku z tym, że Sprzedawca:

·posługuje się na wystawianych fakturach VAT nazwą „numeru rachunku” zamiast „numer faktury”, „rachunek z dnia” zamiast „faktura z dnia” oraz „adres rachunku” zamiast adres nabywcy”,

·faktura VAT zawiera informacje „Ten rachunek nie może zostać wykorzystany do odliczenia naliczonego podatku VAT. Zakup został dokonany wyłącznie do użytku osobistego” oraz

·Sprzedawca nie deklaruje takiej sprzedaży w swoich plikach JPK_VAT jako sprzedaży na rzecz podatnika, tylko jako sprzedaż konsumencką – ma prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur wystawionych przez Sprzedawcę.

Pytanie

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur otrzymywanych od Sprzedawcy?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje mu pełne prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumenujących nabycie towarów od dostawców.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT prawo do odliczenia przysługuje w takim zakresie w jakim nabywane towary służą czynnościom opodatkowanym.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikającego z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług .

Jak wynika z przytoczonych przepisów, zasadniczą przesłanką o charakterze materialnym warunkującą powstanie u nabywcy będącego podatnikiem, prawa do odliczenia jest związek danego zakupu z dokonywaną przez podatnika sprzedażą opodatkowaną.

Wnioskodawca bezsprzecznie identyfikuje się w transakcjach z dostawcami jako podatnik prowadzący działalność gospodarczą wskazując numer NIP w procesie składania zamówienia, który każdorazowo zawarty jest na fakturach VAT otrzymywanych od Sprzedawcy.

Podkreślić należy, że ustawodawca umożliwił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o VAT.

Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Nieprawidłowość złożenia JPK_VAT przez sprzedawcę nie została wymieniona w tym przepisie jako przesłanka skutkująca brakiem możliwości realizacji prawa do odliczenia.

Warto również wskazać, że w art. 106e ust. 1 ustawy o VAT został wymieniony katalog elementów obligatoryjnych jakie powinny znaleźć się na fakturze.

W świetle powyższego Wnioskodawca wskazuje, że faktury są dokumentem sformalizowanym z określonymi elementami obowiązkowymi.

Zasadniczo zatem prawidłowa faktura daje prawo do odliczenia podatku VAT.

Oznacza to, że nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy sprzecznie z jej treścią wskazuje ona zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało bądź zaistniało w innych rozmiarach albo miedzy innymi podmiotami.

Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy, mają wyłącznie znaczenie dowodowe.

Jedynie braki merytoryczne faktury mogą wywołać skutek materialny w postaci zmian w przedmiocie lub podstawie opodatkowania, a także doprowadzić do niewłaściwego określenia wysokości podatku.

Z powyższego wynika, że o prawidłowości faktur wystawianych i otrzymywanych przez podatników powinny decydować przede wszystkim ustalenia, czy dokumenty te potwierdzają rzeczywiste transakcje handlowe.

Zatem, jeżeli w fakturach dokumentujących transakcje występują, tzw. wadliwości mniejszej wagi, należy uznać, że nie ma podstawy do kwestionowania faktur, w tym prawa do odliczenia podatku naliczonego, wyłącznie z powodu braków mających charakter tzw. wadliwości mniejszej wagi.

Są to tego rodzaju wadliwości, które co prawda powodują, że faktura nie odpowiada wymogom określonym w przepisach, jednakże same w sobie nie wpływają na przedmiot i podstawę opodatkowania.

Należy zauważyć, że chociaż faktura powinna zawierać dane wymienione w art. 106e ustawy o VAT, to jednak niewskazanie niektórych z tych informacji nie wyklucza możliwość jego identyfikacji na podstawie pozostałych danych zawartych na fakturze.

Posłużenie się nazwą np. numer rachunku zamiast numer faktury, przy jednoczesnym prawidłowym wskazaniu pozostałych danych podmiotu będącego nabywcą jest wadą techniczną, niewyłączającą możliwości zweryfikowania dokonania zdarzenia gospodarczego i prawidłowego określenia nabywcy towaru, a jednocześnie pozostającą bez znaczenia dla wysokości zobowiązania podatkowego.

Takie podejście znajduje również potwierdzenie w wydawanych przez Dyrektora KIS interpretacjach indywidualnych w tym m.in. z 26 lipca 2024 r. nr 0111-KDIB3-1.4012.347.2024.1.IK, gdzie stwierdzono: „Jak wyżej wskazano, prawo do odliczenia podatku naliczonego, wynikającego z faktury, uzależnione jest od spełnienia warunków wynikających z przepisu art. 86 ust. 1 ustawy, a także od niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis art. 88 ustawy enumeratywnie określa listę przypadków, w których podatnik został pozbawiony prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, jednakże nie wymienia opisanej we wniosku nieprawidłowości (»numeru rachunku« zamiast »numer faktury«, »rachunek z dnia« zamiast »faktura z dnia« oraz »adres rachunku« zamiast »adres fakturowania« lub »adres nabywcy«) jako przesłanki negatywnej powodującej utratę prawa do odliczenia podatku naliczonego (w sytuacji, gdy faktura odzwierciedla prawdziwe zdarzenie gospodarcze)”.

Zatem, powyższe zapisy na fakturze nie przesądzają o braku prawa do odliczenia podatku VAT.

Prawo do odliczenia będzie również zachowane w przypadku, gdy faktura zawiera zwrot następującej treści: „Ten rachunek nie może zostać wykorzystany do odliczenia naliczonego podatku VAT”.

O tym, czy podatnik ma prawo do odliczenia decydują przesłanki obiektywne, tj. związek zakupu z czynnościami opodatkowanymi, przy jednoczesnym braku wystąpienia przesłanek negatywnych wymienionych w art. 88 ustawy o VAT.

Prawo do odliczenia podatku VAT jest jedną z fundamentalnych zasad tego podatku i nie może być ograniczone w drodze jednostronnej decyzji sprzedawcy, jeżeli spełnione zostały warunki nabycia takiego prawa wynikające z przepisów ustawy.

Dla uznania dokumentu za fakturę konieczne jest spełnienie pozostałych elementów wynikających z tego przepisu, co w przedstawionych okolicznościach jest zrealizowane.

Potwierdzeniem powyższego stanowiska jest utrwalona praktyka orzecznicza TSUE. Jak wynika z wyroku z 15 września 2016 r. w sprawie C-518/14 należy uznać, że zgodnie z zasadą neutralności VAT, uchybienia formalne faktury, np. brak numeru NIP, nie prowadzą do utraty prawa do odliczenia tego podatku, pod warunkiem, że nie zachodzi ryzyko oszustwa lub świadomego nadużycia prawa.

W swoim wyroku TSUE po raz kolejny przypomniał, że prawo do odliczenia jest podstawową zasadą wspólnego systemu VAT.

Jednym z głównych założeń tego systemu jest bowiem uwolnienie przedsiębiorcy od ciężaru VAT należnego lub zapłaconego w ramach całej prowadzonej działalności gospodarczej.

Trybunał podkreślił również, że prawo do odliczenia podatku naliczonego zostaje przyznane podatnikowi już w momencie spełnienia przez niego tzw. materialnych przesłanek odliczenia, nawet jeżeli nie są spełnione niektóre wymogi formalne, np. podatnik nie posiada (jeszcze) faktury lub zawiera ona błędy.

Zdaniem TSUE, w katalogu materialnych przesłanek odliczenia, do których zalicza się posiadanie przez podmiot odliczający VAT statusu podatnika w rozumieniu przepisów Dyrektywy VAT oraz wykorzystywanie przez podatnika towarów i usług stanowiących podstawę do odliczenia do wykonywanej przez niego działalności gospodarczej, nie mieści się okoliczność posiadania przez podatnika prawidłowej faktury.

Dysponowanie prawidłową i uwolnioną od błędów czy braków fakturą jest więc wyłącznie wymogiem formalnym wyznaczającym okres realizacji prawa do odliczenia, a nie warunkującym samą możliwość odliczenia.

Zgodnie z zasadą neutralności VAT, uchybienia formalne faktury, takie jak brak numeru VAT (numeru NIP), nie prowadzą do utraty prawa do odliczenia tego podatku przez podatnika, pod warunkiem, że nie zachodzi ryzyko oszustwa lub świadomego nadużycia prawa.

Zasada neutralności VAT powinna zaś być interpretowana w taki sposób, aby podatek nie był obciążeniem dla przedsiębiorców zarówno w zakresie prawa do odliczenia, jak i odsetek związanych z ewentualną zaległością wynikającą z niedochowania wymogów formalnych odliczenia.

Szczególnego podkreślenia w kontekście omawianego wyroku wymaga również rozciągniecie przez TSUE zasady neutralności VAT na ewentualne odsetki za zwłokę wynikające z przyczyn formalnych, jeżeli materialnoprawne przesłanki odliczenia zostały spełnione. Wynika z tego, że jeżeli podatnik faktycznie nabył towary (usługi) służące mu do wykonywania czynności opodatkowanych i w dodatku dysponuje fakturą, to prawo do odliczenia powinno mu przysługiwać.

Nie jest dopuszczalne, w świetle przepisów Dyrektywy VAT, odsuwanie tego prawa w czasie i naliczanie odsetek od zaległości z uwagi na np. będący kanwą przedmiotowego sporu – brak wykazania numeru identyfikacji podatkowej na fakturze.

TSUE podkreślił, że państwa członkowskie mają prawo do ustanawiania w swoich wewnętrznych regulacjach sankcji z tytułu niespełnienia wymogów formalnych dotyczących prawa do odliczenia w celu zapewnienia prawidłowego poboru podatku i uniknięciu oszustw.

Sankcje te nie mogą jednak wykraczać ponad to, co jest konieczne do osiągniecia tych celów (zasada proporcjonalności). Nie mogą także podważać zasady neutralności VAT.

Zdaniem TSUE, sankcją za naruszenie (niedopełnienie) wymogów formalnych nie może być odmowa (nawet czasowa) prawa do odliczenia VAT. Taka sankcja ma bowiem charakter dysproporcjonalny do skali uchybienia podatnika.

Analogiczna koncepcja znajduje również potwierdzenie w wydawanych przez organy podatkowe interpretacjach indywidualnych.

Przykładowo:

·0112-KDIL1-1.4012.303.2019.1.AK;

·0114-KDIP1-3.4012.42.2022.1.KP;

·0112-KDIL1-2.4012.287.2021.2.DS.

Podsumowując, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur wystawionych przez Sprzedawcę w okolicznościach przedstawionych we wniosku, jeżeli nabywane towary służą Wnioskodawcy do czynności opodatkowanych i nie zachodzą przesłanki negatywne z art. 88 ustawy o VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, zgodnie z tym przepisem:

Na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

Z powyższych regulacji wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Powyższa zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego przez podmiot niebędący czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT oraz podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a ustawy:

Na mocy art. 88 ust. 4 ustawy:

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy:

Według art. 2 pkt 31 ustawy:

Elementy, jakie powinna zawierać faktura, zostały wymienione w art. 106e ustawy.

Stosownie do treści art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ustawy:

Z ww. uregulowań wynika, że faktura powinna m.in. jednoznacznie określać imiona i nazwiska lub nazwy podatnika (sprzedawcy) i nabywcy oraz ich adresy. Faktura powinna zawierać dane nabywcy towaru lub usługi i tym samym dokumentować rzeczywiste zdarzenia gospodarcze, a jako wystawca i nabywca powinni widnieć faktyczni uczestnicy transakcji. Każdorazowo należy ustalić więc nabywcę towaru lub usługi, który powinien wynikać z zawartej umowy.

Celem faktury jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział.

Faktury są dokumentem o charakterze sformalizowanym. Zatem, co do zasady, faktury muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Oznacza to, że nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy sprzecznie z jej treścią wskazuje ona zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy mają wyłącznie znaczenie dowodowe. Jedynie braki merytoryczne faktury mogą wywołać skutek materialny w postaci zmian w przedmiocie lub podstawie opodatkowania, a także doprowadzić do niewłaściwego określenia wysokości podatku.

Z powyższego wynika, że o prawidłowości faktur wystawianych i otrzymywanych przez podatników powinny decydować przede wszystkim ustalenia, czy dokumenty te potwierdzają rzeczywiste transakcje handlowe.

Zatem, jeżeli w fakturach dokumentujących transakcje występują tzw. wadliwości mniejszej wagi, należy uznać, że nie ma podstawy do kwestionowania faktur, w tym prawa do odliczenia podatku naliczonego, wyłącznie z powodu braków mających charakter tzw. wadliwości mniejszej wagi.

Są to tego rodzaju wadliwości, które, co prawda, powodują, że faktura nie odpowiada wymogom określonym w przepisach, jednakże same w sobie nie wpływają na przedmiot i podstawę opodatkowania.

Należy zauważyć, że chociaż faktura powinna zawierać dane dotyczące nabywcy wymienione w art. 106e ust. 1 ustawy, to jednak niewskazanie niektórych z tych informacji nie wyklucza możliwości jego identyfikacji na podstawie pozostałych danych zawartych na fakturze.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy zwrócić uwagę, że prawo do odliczenia podatku naliczonego jest podstawowym i fundamentalnym prawem podatnika, wynikającym z konstrukcji podatku od towarów i usług jako podatku od wartości dodanej. Unormowanie to jest implementacją wcześniej obowiązującego art. 17 ust. 2 lit. a VI Dyrektywy Rady z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej. To samo wynika z art. 168 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE. L. 347, s. 1 ze zm.). Przepis ten jednoznacznie wskazuje, że odliczenie przysługuje jedynie w odniesieniu do podatku powstałego w wyniku czynności wykonanej przez innego podatnika, a dla realizacji tego prawa – stosownie do art. 178 lit. a tej Dyrektywy – konieczne jest posiadanie faktury wystawionej zgodnie z art. 220, art. 236, art. 238, art. 239 i art. 240 Dyrektywy 2006/112/WE Rady. Sama faktura nie tworzy prawa do odliczenia podatku w niej wykazanego. Prawo do odliczenia przysługuje zatem wówczas, gdy podatek naliczony związany jest z faktycznie dokonanymi czynnościami opodatkowanymi. Potwierdzeniem tego może być wyrok Trybunału Sprawiedliwości z 13 grudnia 1989 r. w sprawie Genius Holding BV v. Staatssecretaris van Financiën, C-342/87, w którym stwierdzono, że zgodnie z artykułem 17 (2) podatnik może korzystać z prawa do odliczenia podatku VAT przewidzianego w VI Dyrektywie z tytułu dostaw towarów lub świadczenia usług przez innego podatnika wyłącznie w odniesieniu do podatków faktycznie należnych, tj. podatków przypadających do zapłaty z tytułu działalności podlegającej opodatkowaniu lub zapłaconych, o ile były one należne. Zasada ta nie dotyczy podatku, który jest należny tylko z tego powodu, że został wykazany na fakturze. Dysponowanie przez nabywcę fakturą wystawioną przez zbywcę stanowi jedynie formalny warunek skorzystania z tego uprawnienia. Prawo do odliczenia podatku jest następstwem powstania obowiązku podatkowego powstałego na poprzednim etapie obrotu.

Zatem sam fakt otrzymania faktury z wykazanym podatkiem VAT nie jest wystarczającą przesłanką do realizacji prawa do dokonania odliczenia podatku naliczonego.

Z opisu sprawy wynika, że prowadzą Państwo działalność gospodarczą na terytorium Polski, w zakresie m.in. handlu obuwiem oraz odzieżą jako czynny podatnik VAT i dokonują Państwo wyłącznie sprzedaży opodatkowanej podatkiem VAT. W ramach wykonywanej działalności nabywają Państwo towary od dostawców z różnych platform internetowych, którzy również są czynnymi podatnikami VAT. Następnie prowadzą Państwo ich dalszą sprzedaż. Występują Państwo w transakcjach handlowych jako przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą – posługując się polskim numerem NIP, podając go we wszelkich procesach składania zamówienia identyfikując się w ten sposób jako nabywca działający w charakterze podatnika podatku VAT. Wśród dostawców od których nabywają Państwo towary znajduje się m.in. taki podmiot jak (…) (dalej jako Sprzedawca). Sprzedawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku VAT. Sprzedawca posiada sieć magazynów w Polsce i każdy zakupiony od niego towary wysyłany jest z magazynu na terytorium Polski. Otrzymują Państwo z tytułu dokonanego zakupu od Sprzedawcy dokument w postaci Faktury VAT, na której każdorazowo zawarty jest Państwa numer NIP. Nabywany od Sprzedawcy towar służy Państwu wyłącznie do dokonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Sprzedawca nie wykazuje faktur sprzedażowych dla Państwa w swoich plikach JPK identyfikując je jako sprzedaż konsumencką.

Na otrzymywanych fakturach VAT sprzedawca posługuje się nazwą „numeru rachunku” zamiast „numer faktury”, „rachunek z dnia” zamiast „faktura z dnia” oraz „adres rachunku” zamiast „adres nabywcy”. Sprzedawca określa jednak dokument jako Faktura VAT. Dokument otrzymywany od Sprzedawcy spełnia wymogi przewidziane dla faktury wynikające z art. 106e ustawy.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy przysługuje Państwu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur otrzymywanych od Sprzedawcy.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

Jak wskazano powyżej, najistotniejszym warunkiem umożliwiającym czynnemu podatnikowi VAT realizację prawa do odliczenia jest związek dokonanych zakupów z wykonywaniem czynności opodatkowanych. Jednocześnie oceny, czy związek ten istnieje lub będzie istniał w przyszłości, należy dokonać w momencie realizowania zakupów zgodnie z zasadą niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik – aby mógł skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego – nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Przy czym należy podkreślić, że podstawę dla nabywcy towaru lub usługi do odliczenia podatku naliczonego stanowi faktura, bowiem z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy wynika, że podatkiem naliczonym jest kwota podatku wynikająca z faktury.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami. Ustawodawca bowiem przewidział sytuacje, których wystąpienie wyłącza możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, które zostały wskazane w art. 88 ustawy.

Analiza przedstawionego opisu sprawy i powołanych regulacji prawnych prowadzi do wniosku, że skoro w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywają Państwo – jako czynny, zarejestrowany podatnik VAT – towar, który każdorazowo będzie przedmiotem dokonywanej przez Państwa dalszej sprzedaży w ramach czynności opodatkowanych, to przysługuje Państwu prawo do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego w otrzymanych fakturach, gdyż spełniony będzie warunek niezbędny do dokonania takiego obniżenia, określony w art. 86 ust. 1 ustawy, tj. związek zakupionego towaru z opodatkowaną podatkiem VAT Państwa działalnością gospodarczą. Jednocześnie nie znajduje tu zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy. W konsekwencji przy braku zaistnienia innych negatywnych przesłanek, przysługuje Państwu prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, z faktur wystawionych przez Sprzedawcę.

Podsumowując, przysługuje Państwu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur otrzymywanych od Sprzedawcy.

Tym samym Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej:

Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. Zatem, wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego.

W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Należy wskazać, że wszelkie ustalenia co do przebiegu i dokumentowania transakcji powinny być przedmiotem uzgodnień pomiędzy stronami tej transakcji w celu uniknięcia nieprawidłowości w rozliczaniu podatku VAT zarówno przez sprzedawcę, jak i przez nabywcę.

Należy ponadto podkreślić, że zakres przedmiotowy wniosku wyznacza zadane przez Państwa pytanie. Wskazuję tym samym, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem Państwa wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t .j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.