Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

12 czerwca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, miejsca opodatkowania usług, prawa do odliczenia podatku naliczonego oraz obowiązku odbierania faktur poprzez KSeF. Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem wspólnym

1.Zainteresowany będący stroną postępowania:

A. GmbH

2.Zainteresowana niebędąca stroną postępowania:

B.spółkazograniczonąodpowiedzialnością

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Grupa (...) (dalej: „Grupa”) działa na rynku rozwiązań ułatwiających „mobilne życie” w obszarach takich jak (…), a także innych rozwiązań. Grupa zajmuje się projektowaniem, produkcją i sprzedażą różnorodnych produktów przeznaczonych głównie do pojazdów (…). Produkty te są dedykowane dla przemysłu outdoorowego, rynku pojazdów rekreacyjnych, branży morskiej i hotelarskiej, zarówno dla klientów biznesowych, jak i dla konsumentów.

Grupa składa się z m.in. A. GmbH (dalej: „(...)” lub „Wnioskodawca”) oraz B. sp. z o.o. (dalej: „(...)” lub „Zainteresowany”).

Odnosząc się do wymienionych podmiotów:

• A. GmbH jest niemiecką firmą zarejestrowaną dla celów podatku od wartości dodanej w Niemczech. Wnioskodawca nie jest zarejestrowany i nie rozpoznał stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”) w Polsce.
• B. Sp. z o.o. z siedzibą w Polsce, jest spółką prawa polskiego, zarejestrowaną w kraju jako czynny podatnik podatku od towarów i usług.

Zarówno A. GmbH, jak i B. Sp. z o.o. (dalej: „Strony”) są spółkami zależnymi (drugiego stopnia w przypadku Wnioskodawcy, oraz pierwszego stopnia w przypadku Zainteresowanego) od spółki holdingowej z siedzibą w Szwecji - C. AB (dalej: „C.”).

Strony współpracują ze sobą w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Podstawą tej współpracy jest „Sales support and after sales services agreement” (pol. „Umowa o świadczenie usług wsparcia sprzedaży i usług posprzedażowych”) obowiązująca od (...) 2025 r. (dalej: „Umowa”).

1.Działalność Wnioskodawcy

A. GmbH jest podmiotem odpowiedzialnym za m.in. pozyskiwanie, zakupy, planowanie, rozwój, produkcję, marketing i sprzedaż produktów na określonym terytorium. C. AB wyznaczył Wnioskodawcę do wyboru podmiotów odpowiedzialnych za wsparcie sprzedaży i dystrybucji produktów na określonych terytoriach, w tym w Polsce. W rezultacie, model sprzedażowy realizowany w Polsce uległ zmianie w sposób przedstawiony poniżej:

• W przeszłości A. GmbH nie prowadził działalności bezpośrednio w Polsce. Za dystrybucję produktów oferowanych w kraju przez A. GmbH odpowiadał B. Sp. z o.o. w kraju, pełniący rolę pośrednika w łańcuchu dostaw (tzn. A. GmbH sprzedawał towary do B. Sp. z o.o., wysyłał je do Polski, gdzie B. Sp. z o.o. sprzedawał je do Klientów).
• Od 1 stycznia 2025 r.:
• Powyższy model biznesowy został zmieniony w ten sposób, że sprzedaż produktów do klientów w Polsce, którzy dotychczas byli obsługiwani przez B. Sp. z o.o., jest dokonywana bezpośrednio przez A. GmbH. Sprzedaż ta stanowi transakcje B2B z dealerami lub pośrednikami (dalej: „Klienci” lub „Dealerzy i Pośrednicy”), którzy następnie dostarczają produkty do końcowych odbiorców, tj. do konsumentów (dalej: „Konsumenci”).
• Produkty są przechowywane i wysyłane z tego samego magazynu w Niemczech co wcześniej, a A. GmbH nie magazynuje, ani nie planuje magazynować lub wysyłać produktów z Polski. Co więcej, A. GmbH każdorazowo organizuje obsługę i transport towarów do polskich Klientów z Niemiec.
• Efektywnie B. Sp. z o.o. został wyłączony ze sprzedaży towarów (ta realizowana jest bezpośrednio między A. GmbH a Klientami), natomiast obecnie B. Sp. z o.o. świadczy na rzecz A. GmbH „usługi wsparcia sprzedaży” oraz „usługi posprzedażowe” (dalej również: „Usługi”; opisane poniżej).
• A. GmbH obecnie nie nabywa ani nie planuje nabywać innych usług w Polsce niż Usługi.

2.Współpraca Zainteresowanego z Wnioskodawcą

Co do zasady, B. Sp. z o.o. odpowiada za sprzedaż i dystrybucję towarów w krajach Europy Wschodniej innych niż Polska na rzecz podmiotów w ramach Grupy (uczestniczy w dostawie towarów, pełniąc rolę pośrednika w łańcuchu dostaw). Jednak w odniesieniu do rynku polskiego, to A. GmbH pełni funkcję dystrybutora, a B. Sp. z o.o. skupia się na realizacji usług wsparcia sprzedaży oraz usług posprzedażowych na rzecz Wnioskodawcy, nie będąc już odpowiedzialnym bezpośrednio za dystrybucję towarów. Usługi realizowane przez B. Sp. z o.o. (tj. usługi wsparcia sprzedaży i usługi posprzedażowe) są świadczone na terytorium Polski.

Ogólnie, w zakresie współpracy z A. GmbH, B. Sp. z o.o. odpowiada za wsparcie sprzedaży (dystrybucji) oraz marketing produktów oferowanych przez Wnioskodawcę w Polsce. B. Sp. z o.o. zajmuje się również wizytacją Dealerów i Pośredników w celu świadczenia usług posprzedażowych i/lub realizacją napraw we współpracy z podmiotami trzecimi, w zależności od przypadku, w Polsce. Zainteresowany otrzymuje wynagrodzenie za takie usługi w formie prowizji.

Strony działają jako spółki zależne w ramach Grupy i przestrzegają strategicznych wytycznych i polityk ustanowionych przez Grupę. Ustalanie cen odbywa się w oparciu o centralnie definiowane cenniki oraz struktury rabatowe określone na poziomie Grupy (w przypadku konieczności udzielenia rabatów przekraczających ustalone progi, wymagana jest uprzednia zgoda odpowiedniej jednostki w ramach Grupy). W tym kontekście C. AB, jako spółka macierzysta Stron, wywiera wpływ (bezpośredni lub pośredni) na ich działalność oraz procesy decyzyjne.

Szczegóły dotyczące Usług świadczonych na rzecz A. GmbH w Polsce znajdują się poniżej.

a)Usługi wsparcia sprzedaży

Usługi wsparcia sprzedaży polegają na zarządzaniu zamówieniami Dealerów i Pośredników, fakturowaniem oraz umowami w imieniu A. GmbH. Obejmują one przede wszystkim następujące działania:

• Zarządzanie zamówieniami klientów: wewnętrzny zespół sprzedaży B. Sp. z o.o. rejestruje zamówienia Dealerów i Pośredników i zapewnia pełną realizację procesu sprzedażowego (od zamówienia do płatności). Płatności są dokonywane przez Klientów bezpośrednio na konto bankowe A. GmbH.
• Fakturowanie: B. Sp. z o.o. jest odpowiedzialny za administracyjną obsługę faktur, które są generowane i wystawiane w imieniu A. GmbH (zgodnie ze standardowymi procedurami w systemach informatycznych A. GmbH).
• Umowy: B. Sp. z o.o. odpowiada za administracyjną obsługę umów, zapewniając ich prawidłowy obieg i rejestrację w systemie. B. Sp. z o.o. nie ma jednak uprawnień do negocjowania, zmieniania ani podpisywania umów w imieniu A. GmbH.

W celu wykonania wyżej wskazanych czynności, zgodnie z Umową, do zadań Zainteresowanego należą:

• Wsparcie sprzedaży (dystrybucji, np. poprzez zarządzanie zamówieniami) i marketing produktów w Polsce,
• Podejmowanie działań mających na celu zachęcenie do zakupu produktów oferowanych przez A. GmbH na polskim rynku (tj. pozyskiwanie nowych Klientów w kraju),
• Proponowanie oraz koordynowanie działań promocyjnych w Polsce w odniesieniu do sprzedawanych produktów,
• Zapewnienie wsparcia i utrzymywanie niezbędnych relacji biznesowych z Klientami w Polsce,
• Informowanie Wnioskodawcy o lokalnych regulacjach i aktualnościach w Polsce.

B. Sp. z o.o. nie jest upoważniony do zawierania umów dotyczących produktów we własnym imieniu, ani do zawierania umów w imieniu A. GmbH, ani do zobowiązywania A. GmbH w inny sposób. Formalne umowy są zawierane przez A. GmbH tylko w wyjątkowych przypadkach, ponieważ większość transakcji sprzedażowych jest oparta na zamówieniach składanych przez Klientów i ich potwierdzeniach, dlatego zamówienia są zasadniczo podstawą transakcji z Klientami. Proces składania zamówień i zarządzania nimi jest zorganizowany w następujący sposób:

• Wszystkie zamówienia są składane do A. GmbH, a ich potwierdzenia są wydawane wyłącznie w imieniu i na rzecz A. GmbH, za pośrednictwem B. Sp. z o.o.
• Wszystkie zamówienia są przetwarzane przez B. Sp. z o.o., który informuje Dealerów i Pośredników, że nie działa we własnym imieniu ani na własny rachunek, lecz jako podmiot świadczący usługi wsparcia sprzedaży i usługi posprzedażowe na rzecz A. GmbH.
• Wszystkie oferty lub zamówienia na produkty w relacjach między A. GmbH a Klientami muszą być zgodne z centralnie definiowanymi cennikami oraz strukturami rabatowymi ustalonymi w Grupie. Jeśli Klienci nie zaakceptują ceny zaproponowanej według cennika, Wnioskodawca może odrzucić zamówienie zainicjowane przez Zainteresowanego. B. Sp. z o.o. nigdy nie jest decyzyjny w tym zakresie, tj. nie może odrzucić zamówienia, jeżeli wykracza ono poza centralnie definiowane cenniki i struktury rabatowe ustalone przez Grupę (takie uprawnienie ma tylko A. GmbH).
• W tym zakresie, rola Zainteresowanego ma charakter raczej techniczny i administracyjny.

W odniesieniu do działań marketingowych podejmowanych przez Zainteresowanego:

• B. Sp. z o.o. zazwyczaj realizuje kampanie marketingowe dla produktów oferowanych w Polsce zgodnie z kierunkowymi wytycznymi dostarczanymi przez dział marketingu funkcjonujący w ramach Grupy (ang. Marketing Department). Jeśli jest taka potrzeba, B. Sp. z o.o. może modyfikować kierunkowe wytyczne dla kampanii marketingowej i materiały promocyjne otrzymane z Grupy tak, aby je dostosować do polskiego rynku.
• Dział marketingu Grupy dostarcza B. Sp. z o.o. materiały marketingowe, a Zainteresowany wykorzystuje je zgodnie z wytycznymi przekazanymi przez ten dział dla danego materiału.
• Dział kontrolingu i finansów dla regionu EMEA funkcjonujący w ramach Grupy (ang. EMEA Controlling & Finance Department) ustala oczekiwane wolumeny sprzedaży w Polsce.

b)Usługi posprzedażowe

Usługi posprzedażowe polegają na obsłudze przez B. Sp. z o.o. zwrotów towarów dokonywanych przez polskich Klientów w ramach realizacji przysługujących im uprawnień z tytułu gwarancji, które to towary pierwotnie były przedmiotem dostawy od A. GmbH (czasami produkty mogą być wysyłane bezpośrednio od Konsumentów będących stroną transakcji sprzedaży z Dealerami lub Pośrednikami). W tym kontekście, na podstawie Umowy, Zainteresowany jest odpowiedzialny za:

• wsparcie Wnioskodawcy w obsłudze reklamacji klientów dotyczących produktów,
• wsparcie A. GmbH w wizytacji Klientów oraz świadczeniu usług posprzedażowych i/lub realizacji napraw we współpracy z podmiotami trzecimi.

W przypadku stwierdzenia wadliwości towarów, są one przesyłane do B. Sp. z o.o. Od samego początku przyjmuje się, że wadliwy towar zostanie naprawiony, zezłomowany lub zwrócony Konsumentowi. Zatem jeśli towar zostanie zwrócony przez Konsumenta, Zainteresowany może:

• naprawić towar i odesłać go do Klienta/Konsumenta; lub
• wymienić towar, w którym to przypadku nowy towar zostaje wysłany z Niemiec do Klienta bezpośrednio przez A. GmbH, podczas gdy zwrócony towar zostanie zezłomowany w Polsce - w tym scenariuszu możliwe jest również, na żądanie Klientów, odesłanie do nich wadliwego towaru; lub
• przeprocesować zwrot wadliwego towaru i skorygować „do zera” jego sprzedaż - w tym scenariuszu zwrócony towar jest albo złomowany w Polsce, albo zwracany Klientowi/Konsumentowi.

Dla kompletności opisu sytuacji:

• Nie ma możliwości, aby wadliwy towar zwrócony przez Klienta/Konsumenta został odsprzedany lub wykorzystany do prowadzenia działalności gospodarczej.
• Prawo do rozporządzania jak właściciel wadliwym towarem pozostanie przy Kliencie lub Konsumencie przez cały proces realizacji usług posprzedażowych. Oznacza to, że usługi posprzedażowe stanowią w całości usługi na materiale powierzonym; usługi te są jednak świadczone na rzecz A. GmbH (w celu realizacji jego zobowiązań gwarancyjnych) a nie na rzecz Klienta lub Konsumenta (który jest właścicielem towarów).
• W zakresie standardowych zwrotów towarów (w odniesieniu do towarów, które nie są wadliwe), prawo do rozporządzania nimi jak właściciel nigdy nie zostanie przeniesione na Wnioskodawcę na terytorium Polski.
• Usługi posprzedażowe realizowane przez B. Sp. z o.o. nie dotyczą towarów zwracanych przez Klientów lub Konsumentów z innych krajów niż Polska (tymi zwrotami zajmują się zewnętrzni usługodawcy odpowiedzialni za daną lokalizację, poza Polską).
• Ponadto przedmiotowe usługi dotyczą wyłącznie sprzedaży towarów dokonywanej przez A. GmbH na rzecz Dealerów i Pośredników (B2B). Strony nie są zaangażowane w dalsze rozliczenia pomiędzy Klientami a Konsumentami i nie mają wiedzy na temat tego, jak te rozliczenia przebiegają.
• B. Sp. z o.o. realizuje usługi posprzedażowe częściowo samodzielnie, a częściowo korzysta z usług podmiotów trzecich, np. w zakresie naprawy towarów.
• W przypadku usług posprzedażowych realizowanych poza gwarancją, uznaje się, że są one świadczone przez B. Sp. z o.o. bezpośrednio na rzecz Konsumentów (bez udziału A. GmbH). W związku z tym, usługi te nie są przedmiotem niniejszego wniosku.

3.Zaplecze techniczne Wnioskodawcy w Polsce

W celu prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce Wnioskodawca nie będzie korzystał z żadnych nieruchomości, które są tutaj zlokalizowane, w tym z biur, zakładu, magazynu lub innej powierzchni, niezależnie od tego, czy podstawą takiego korzystania byłaby własność czy umowa najmu. W szczególności A. GmbH nie wynajmuje i nie planuje wynajmować nieruchomości związanych z magazynowaniem towarów od B. Sp. z o.o. ani od żadnego innego podmiotu.

Wnioskodawca nie posiada w Polsce własnej infrastruktury technicznej, takiej jak środki trwałe, w tym pojazdy, sprzęt komputerowy, oprogramowanie czy maszyny (np. przeznaczone do złomowania), samochody, telefony, w tym te przekazane jego pracownikom lub przedstawicielom. Ponadto, Wnioskodawca nie będzie dysponował taką infrastrukturą na podstawie umowy najmu ani innej umowy z B. Sp. z o.o. lub podmiotem trzecim. A. GmbH nie utrzymuje w Polsce zapasów - części zamienne i materiały eksploatacyjne do realizowanych na jego rzecz usług posprzedażowych są własnością B. Sp. z o.o., który odpowiada również za ich przechowywanie w Polsce i zarządzanie nimi. A. GmbH nie planuje korzystać w Polsce z zasobów technicznych podmiotów trzecich.

Zgodnie z Umową, B. Sp. z o.o. będzie utrzymywać biura lub miejsca prowadzenia działalności, a także wszelkie inne nieruchomości w Polsce, które zostaną uznane za konieczne przez A. GmbH w celu realizacji zobowiązań Zainteresowanego wynikających z tej Umowy. Oznacza to, że B. Sp. z o.o. musi utrzymywać wystarczające zasoby, aby należycie wykonywać usługi, do których jest zobowiązany względem A. GmbH. Strony pragną jednak podkreślić, że niniejsze ustalenia nie wykraczają poza standardowe relacje między niezależnymi podmiotami, w których jeden z nich jest umownie zobowiązany do wykonania określonych świadczeń na rzecz drugiego.

W zakresie bieżącej działalności, Wnioskodawca nie wywiera wpływu na B. Sp. z o.o., co zostało przedstawione poniżej:

• A. GmbH nie wydaje instrukcji dla B. Sp. z o.o. co do magazynowania, obsługi lub transportu towarów.
• A. GmbH nie ma prawa do korzystania z lokali, sprzętu lub innego zaplecza B. Sp. z o.o.
• A. GmbH nie ma prawa do decydowania o korzystaniu z lokali, sprzętu lub innego zaplecza przez B. Sp. z o.o., ani do podejmowania decyzji dotyczących ich wykorzystania w celu świadczenia Usług.
• B. Sp. z o.o. obsługuje również klientów innych niż A. GmbH - tj. inne podmioty z Grupy - a zasady działania na rzecz Wnioskodawcy nie odbiegają od standardów stosowanych wobec pozostałych klientów.
• Na podstawie Umowy A. GmbH może mieć dostęp do nieruchomości B. Sp. z o.o. w każdym rozsądnym czasie, m.in. celem sprawdzenia dokumentacji i rachunków dotyczących realizacji zobowiązań wynikających z Umowy przez Zainteresowanego. Warto podkreślić, że pomimo formalnie przysługującego mu takiego uprawnienia, Wnioskodawca w praktyce nigdy z niego nie skorzystał i na ten moment nie planuje skorzystać, a także nie zatrudnia pracowników, którzy mogliby przeprowadzić wspomnianą weryfikację u Zainteresowanego.

4.Zaplecze personalne Wnioskodawcy w Polsce

Co do zasady, A. GmbH nie posiada i nie planuje posiadać własnych pracowników fizycznie obecnych w Polsce. W szczególności A. GmbH nie planuje zatrudniać pracowników na podstawie umowy o pracę lub innego rodzaju umowy przewidzianej przez polskie prawo (w tym przedstawicieli lub sprzedawców), ani nie planuje na stałe delegować swoich pracowników do Polski. A. GmbH nie planuje również korzystać z zasobów personalnych podmiotów trzecich.

W szczególności, w zakresie współpracy z B. Sp. z o.o.:

• A. GmbH nie sprawuje kontroli nad personelem B. Sp. z o.o.
• A. GmbH nie ma możliwości wpływania na decyzje zarządcze i politykę personalną Zainteresowanego.
• A. GmbH nie jest upoważniony do audytowania personelu B. Sp. z o.o., ani do wydawania mu poleceń, wytycznych lub instrukcji.
• A. GmbH nie jest uprawniony do decydowania w sprawach związanych z zatrudnieniem konkretnych pracowników przez B. Sp. z o.o., ani nie ma żadnego wpływu na realizowane przez nich obowiązki i pełnione funkcje.
• A. GmbH nie ma prawa decydować o doborze pracowników oddelegowanych do wykonywania dla niego usług.
• A. GmbH nie ma wpływu na godziny pracy pracowników B. Sp. z o.o.

Strony wskazują, że do pewnego stopnia A. GmbH ma wpływ na działalność B. Sp. z o.o., w tym na rutynowe wsparcie administracyjne i biznesowe, poprzez angażowanie podmiotów trzecich do udzielenia wsparcia na rzecz B. Sp. z o.o. Ponadto B. Sp. z o.o. jest zobowiązany do realizacji usług wsparcia sprzedaży i usług posprzedażowych zgodnie z ogólnymi lub szczegółowymi instrukcjami i/lub wytycznymi dostarczanymi okazjonalnie przez A. GmbH. Strony podkreślają jednak, że te działania nie wykraczają poza standardową praktyką rynkową.

W Polsce nie będzie również osób upoważnionych do działania w imieniu A. GmbH i/lub do zawierania i negocjowania umów w imieniu Wnioskodawcy. Wszelkie decyzje dotyczące sprzedaży Wnioskodawcy w Polsce będą podejmowane przez zarząd znajdujący się w Niemczech.

Pytania

1)Czy A. GmbH posiada stałe miejsce prowadzenie działalności gospodarczej w Polsce i Usługi świadczone przez Zainteresowanego podlegają opodatkowaniu VAT w kraju, a więc w przypadku, gdyby na fakturach dokumentujących świadczenie Usług zostanie wykazany podatek należny, A. GmbH ma prawo do odliczenia podatku naliczonego?

2)Czy Wnioskodawca będzie zobowiązany do odbierania faktur ustrukturyzowanych w Krajowym Systemie e-Faktur (dalej: „KSeF”), a faktury wystawione przez B. Sp. z o.o. będą musiały zostać udostępnione Wnioskodawcy poprzez KSeF.

Stanowisko Zainteresowanych w sprawie

1)Zdaniem Stron, A. GmbH nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce i Usługi świadczone przez Zainteresowanego nie podlegają opodatkowaniu VAT w kraju, a więc w przypadku, gdyby na fakturach dokumentujących świadczenie Usług został wykazany podatek należny, A. GmbH nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z tych faktur na gruncie polskiego VAT.

2)Zdaniem Stron, z uwagi na brak stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce po stronie A. GmbH, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do odbierania faktur ustrukturyzowanych w KSeF a faktury wystawione przez B. Sp. z o.o. będą musiały zostać udostępnione Wnioskodawcy w sposób z nim uzgodniony.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy i Zainteresowanego

Ad 1

1.Uwagi wstępne

Przepisy ustawy o VAT oraz regulacje wykonawcze do tej ustawy nie definiują pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W związku z tym, aby ustalić, czy Wnioskodawca posiada takie miejsce w Polsce, konieczne jest odwołanie się do innych regulacji dotyczących VAT oraz do praktyki podatkowej, co szczegółowo przedstawiono w dalszej części niniejszego wniosku.

2.Unijne przepisy prawa

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie zostało uregulowane również w przepisach Dyrektywy VAT. Tym niemniej, przedmiotową definicję ujęto w Rozporządzeniu 282/2011, a jej brzmienie w istotnej mierze nawiązuje do linii orzeczniczej wypracowanej przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”). Co istotne, przepisy Rozporządzenia 282/2011 są stosowane bezpośrednio we wszystkich państwach członkowskich, tj. bez konieczności ich implementacji do prawa krajowego.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania art. 44 Dyrektywy VAT, „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, (…) które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (tzw. zakupowe stałe miejsce działalności gospodarczej).

Co więcej, jak wskazano w art. 11 ust. 3 Rozporządzenia 282/2011, fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Jak wskazano w pkt 14 preambuły do Rozporządzenia 282/2011, w stosowaniu pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej należy uwzględniać także orzecznictwo TSUE. Tym samym, przed wyszczególnieniem warunków determinujących istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, należy przeanalizować także dorobek orzeczniczy TSUE w tym zakresie.

3.Orzecznictwo TSUE

TSUE wielokrotnie wypowiadał się na temat warunków, których spełnienie determinuje istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (m.in. w wyrokach: z 7 kwietnia 2022 r., w sprawie C- 333/20, Berlin Chemie A. Menarini SRL przeciwko Administraţia Fiscală pentru Contribuabili Mijlocii Bucureşti - Direcţia Generală Regională a Finanţelor Publice Bucureşti; z 3 czerwca 2021 r., w sprawie C-931/19, Titanium Ltd przeciwko Finanzamt Österreich; z 7 maja 2020 r., w sprawie C-547/18, Dong Yang Electronics Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu; z 16 października 2014 r., w sprawie C-605/12, Welmory sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Gdańsku; z 28 czerwca 2007 r. w sprawie C-73/06, Planzer Luxembourg Sàrl przeciwko Bundeszentralamt für Steuern; z 7 maja 1998 r., w sprawie C-390/96, Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Belgian State; z 17 lipca 1997 r., w sprawie C-190/95, ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam; z 20 lutego 1997 r., w sprawie C-260/95, Commissioners of Customs and Excise przeciwko DFDS A/S., z 2 maja 1996 r., w sprawie C-231/94, Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg; z 4 lipca 1985 r., w sprawie C-168/84, Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt).

W kontekście niniejszej sprawy, Strony postanowiły wskazać na kilka kluczowych orzeczeń TSUE i wynikających z nich wniosków dotyczących stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej:

• Na podstawie wyroku z 16 października 2014 r. w sprawie C-605/12, Welmory sp. z o.o. oraz opinii Rzecznika Generalnego do tego wyroku można stwierdzić co następuje:
• „(…) stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi charakteryzować się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, aby umożliwić mu odbiór usług i wykorzystywanie ich do celów jego działalności gospodarczej”,
• „(…) stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej niekoniecznie wymaga własnego zaplecza personalnego i technicznego, to podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym. Dlatego w szczególności konieczne są umowy o usługi lub umowy najmu dotyczące zaplecza personalnego i technicznego, które to zaplecze jest do dyspozycji podatnika jak własne, i które to umowy nie podlegają zatem rozwiązaniu w krótkim czasie”.
• W wyroku z 28 czerwca 2007 r. w sprawie C-73/06, Planzer Luxembourg Sàrl, TSUE potwierdził, że:
• „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (…)”,
• „Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (…)”.
• W wyroku z 7 maja 2020 r. w sprawie C-547/18, Dong Yang Electronics sp. z o.o. TSUE orzekł, że:
• „(…) usługodawca nie może wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki z siedzibą w państwie trzecim z samego faktu, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną”.
• W wyroku z 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C-333/20, Berlin Chemie A. Menarini SRL, TSUE podkreślił (kontynuując zapoczątkowaną już wcześniej linię orzecznictwa):
• „O ile posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego nie jest konieczne, aby móc uznać, że podatnik ma odpowiednią strukturę, która charakteryzuje się wystarczającą stałością w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, w innym państwie członkowskim, o tyle konieczne jest jednak, aby podatnik ten był uprawniony do dysponowania tym zapleczem personalnym i technicznym w taki sam sposób, jak gdyby było ono jego własnym zapleczem”,
• „(…) w sprawie w postępowaniu głównym zaplecze personalne i techniczne, które zostało udostępnione spółce niemieckiej przez spółkę rumuńską i które zdaniem rumuńskich organów podatkowych pozwala na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności spółki niemieckiej w Rumunii, stanowi również zaplecze, dzięki któremu spółka rumuńska świadczy usługi na rzecz spółki niemieckiej. Tymczasem to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług”.
• W wyroku z 29 czerwca 2023 r. w sprawie C-232/22, Cabot Plastics Belgium SA, TSUE stwierdził, że:
• „Co się tyczy okoliczności, że podatnik świadczący usługi zobowiązuje się umownie do używania swojego sprzętu i swojego personelu wyłącznie do świadczenia danych usług, z orzecznictwa Trybunału wynika, że osoba prawna, choćby miała tylko jednego klienta, powinna wykorzystywać zaplecze techniczne i personalne, którym dysponuje na własne potrzeby. Jedynie zatem w przypadku stwierdzenia, że ze względu na obowiązujące postanowienia umowne przedsiębiorstwo będące usługobiorcą dysponuje zasobami usługodawcy jak własnymi, można by uznać, że posiada ono strukturę o wystarczającym stopniu trwałości oraz odpowiednie zaplecze personalne i techniczne w państwie członkowskim, w którym usługodawca ma siedzibę”,
• „(…) to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług (…) Tymczasem w niniejszej sprawie, z zastrzeżeniem oceny sądu odsyłającego, z akt sprawy przedłożonych Trybunałowi nie wynika, by możliwe było odróżnienie zaplecza stosowanego przez Cabot Plastics w odniesieniu do świadczenia przez nią usług w postaci produkcji z materiałów powierzonych od zaplecza, które byłoby zdaniem organu podatkowego wykorzystywane przez Cabot Switzerland do odbioru tych usług w Belgii w ramach jej rzekomego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, które zdaniem tego organu stanowi jedynie zaplecze należące do Cabot Plastics”.
• TSUE dalej kontynuując i rozwijając powyższe podejście, w wyroku z 13 czerwca 2024 r. w sprawie C‑533/22, SC Adient Ltd & Co. KG wskazał, że:
• „(…) okoliczność, że strony są związane umową o świadczenie usług na wyłączność, nie skutkuje sama w sobie tym, że środki usługodawcy stają się środkami jego klienta, chyba że zostanie wykazane, iż na podstawie tej umowy usługodawca ten nie ponosi odpowiedzialności za swoje własne środki i nie świadczy usług na własne ryzyko”,
• „(…) do sądu odsyłającego należy zbadanie, czy (…) wykonywane prze nich czynności ograniczają się do zadań bezpośrednio związanych z realizacją usługi przetwarzania towarów lub mają charakter czysto administracyjny, i sprawdzenie, czy w świetle warunków zatrudnienia i wynagrodzenia tych pracowników, mimo że są oni związani umownie z Adient Rumunia, są oni w rzeczywistości wyłączeni z hierarchicznej podległości tej spółki i oddani do dyspozycji i pod kierownictwo Adient Niemcy przy wykonywaniu powierzonych im zadań”,
• „Istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy wymaga zatem możliwości zidentyfikowania zaplecza personalnego i technicznego, które jest odrębne od zaplecza wykorzystywanego przez spółkę usługodawcy w celu świadczenia własnych usług i które zostało oddane do dyspozycji odbiorcy tych usług w celu zapewnienia mu otrzymania ich i korzystania z nich zgodnie z jego własnymi potrzebami. (…) Gdyby stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej mogło być jednocześnie usługodawcą i usługobiorcą w odniesieniu do tych samych usług, występowałaby tożsamość usługodawcy i usługobiorcy, a w konsekwencji brak by było co do zasady jakiejkolwiek transakcji podlegającej opodatkowaniu”.

4.Przesłanki warunkujące istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia 282/2011 oraz wskazaniami zawartymi w przytoczonym orzecznictwie TSUE, należy podkreślić, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w innym kraju niż siedziba podatnika występuje jedynie wtedy, gdy łącznie spełnione są następujące warunki dotyczące działalności gospodarczej w tym państwie:

• istnieje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza technicznego i personalnego,
• to zaplecze umożliwia odbiór i korzystanie z usług świadczonych do własnych potrzeb,
• czynności wykonywane w tym miejscu charakteryzują się wystarczającą stałością.

Odnosząc się do pierwszego warunku, dotyczącego istnienia odpowiedniej struktury zaplecza technicznego i personalnego:

• zawęża on definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jedynie do przypadków, w których podmiot bez siedziby w Polsce dysponuje w kraju zasobami personalnymi i technicznymi, tworzącymi strukturę umożliwiającą stały odbiór i korzystanie z usług na własne potrzeby,
• warunek ten będzie spełniony tylko wtedy, gdy dane miejsce dysponuje zarówno odpowiednią strukturą personalną, jak i techniczną,
• należy zaznaczyć, że zasoby personalne i techniczne nie muszą być własnością podatnika, jednak konieczne jest, aby miał on prawo do korzystania z tego zaplecza w sposób analogiczny do posiadania własnych zasobów (np. wyrok TSUE z 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C-333/20, Berlin Chemie A. Menarini SRL),
• z samego faktu posiadania przez podatnika spółki zależnej w danym państwie lub to, że usługodawca wykorzystuje swoje zaplecze wyłącznie do świadczenia usług dla tego podatnika, nie można wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności; konieczne jest, aby podatnik był uprawniony do dysponowania tym zapleczem w taki sam sposób, jak gdyby było ono jego własnym zapleczem (np. wyrok TSUE z 7 maja 2020 r. w sprawie C-547/18, Dong Yang Electronics sp. z o.o., i z 29 czerwca 2023 r. w sprawie C-232/22, Cabot Plastics Belgium SA).

Wspomniany warunek jest odzwierciedlony w polskiej praktyce interpretacyjnej i orzeczniczej, m.in. w interpretacji indywidualnej z 29 kwietnia 2024 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.134.2024.1.RST,

DKIS zaznaczył, że:

• „(…) stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której wykonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług”,
• „W przypadku posiadania w Polsce spółki zależnej przez spółkę dominującą istotna jest analiza wszystkich przesłanek, przede wszystkim ustanowionych rozporządzeniem wykonawczym nr 282/2011 i jego art. 11. Przesłanki te należy oceniać w kontekście rzeczywistości gospodarczej i handlowej, gdyż uwzględnienie rzeczywistości gospodarczej i handlowej stanowi podstawowe kryterium dla stosowania wspólnego systemu VAT. Jednakże powiązania kapitałowe nie oznaczają, same w sobie, że zaplecze polskiego podmiotu zależnego, tj. polskiej spółki powiązanej kapitałowo z zagranicznym usługobiorcą, jest bezpośrednio zależne od tego usługobiorcy, nawet wówczas, gdy podmiot ten świadczy usługi niezbędne dla wykonywania przez usługobiorcę czynności opodatkowanych w Polsce”,
• „(…) dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę infrastruktury osobowej i technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym”.

Odnosząc się do drugiego warunku dotyczącego istnienia zaplecza technicznego i personalnego, które umożliwiają odbiór i korzystanie z usług świadczonych do własnych potrzeb:

• aby można było uznać, że istnieje stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, podmiot powinien dysponować zapleczem personalnym i technicznym w kraju, które dodatkowo pozwala mu na otrzymywanie i korzystanie z usług do własnych potrzeb,
• potrzeby te powinny być rozumiane jako potrzeby stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej będącego podmiotem gospodarczym, których spełnienie pozwala na prowadzenie działalności gospodarczej,
• innymi słowy, dana struktura podatnika powinna faktycznie konsumować i zużywać usługi,
• ocena czy zaplecze w danym miejscu jest odpowiednie do odbioru i korzystania z usług, powinna być dokonywana w kontekście konkretnych usług,
• ponadto, to samo zaplecze nie może być jednocześnie używane do świadczenia i odbioru tych samych usług (np. wyroki TSUE: z 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C-333/20, Berlin Chemie A. Menarini SRL, i z 29 czerwca 2023 r. w sprawie C-232/22, Cabot Plastics Belgium SA); innymi słowy, ten sam podmiot nie powinien być jednocześnie uznany za stałe miejsce prowadzenia działalności innego podatnika, przynajmniej w zakresie usług, które dla niego świadczy.

Powyższy warunek znajduje odzwierciedlenie w polskiej praktyce interpretacyjnej i orzeczniczej, m.in. w wyroku z 3 października 2019 r., sygn. akt I FSK 980/17, Naczelny Sąd Administracyjny (dalej jako: „NSA”) wskazał, że: „Stałe miejsce prowadzenia działalności powinno charakteryzować się m.in. odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. To zaplecze personalne i techniczne powinno być stosowne do tego, aby umożliwić odpowiednio: odbiór i wykorzystanie usług dla własnych potrzeb bądź świadczenie usług. To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności”.

Również w przywoływanej powyżej interpretacji indywidualnej z 29 kwietnia 2024 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.134.2024.1.RST, DKIS zauważył, że: „(…) istotne z perspektywy określania stałego miejsca prowadzenia działalności jest ustalenie charakteru zaplecza personalnego i technicznego. TSUE orzekł, że to samo zaplecze personalne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług”.

Odnosząc się do trzeciego z warunków, tj. dokonywane w tym miejscu czynności charakteryzują się wystarczającą stałością:

• pojęcie to powinno być interpretowane zarówno jako zamiar długoterminowego prowadzenia działalności gospodarczej w danym kraju, jak i konieczność posiadania odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych, które są wystarczające do prowadzenia działalności w sposób ciągły, a nie tylko sporadyczny lub tymczasowy,
• tym samym, w celu spełnienia kryterium „stałości” konieczna jest pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w danym miejscu jest prowadzona stale (w sposób nieprzemijający).

Powyższy warunek znajduje odzwierciedlenie w polskiej praktyce interpretacyjnej i orzeczniczej, m.in. w interpretacji indywidualnej z 4 lipca 2024 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.250.2024.1.RST, DKIS wskazał, że: „Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający”.

Reasumując, aby stwierdzić, że podatnik ma w danym kraju stałe miejsce prowadzenia działalności, niezbędne jest, aby w tym miejscu istniała stała (powtarzalna i nieprzemijająca) infrastruktura techniczna oraz personel, który umożliwia podatnikowi na korzystanie z usług dla własnych potrzeb.

5.Sytuacja Wnioskodawcy

Odnosząc się do opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, Strony uważają, że w związku z aktywnościami realizowanymi przez A. GmbH na terenie Polski, nie można uznać, że Wnioskodawca posiada w Polsce zasoby techniczne i personalne, które umożliwiają A. GmbH utworzenie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w kontekście VAT.

W odniesieniu do modelu współpracy obowiązującego między A. GmbH i B. Sp. z o.o., Strony chciałyby zaznaczyć, że w ich ocenie:

• Nie został spełniony warunek posiadania odpowiedniego zaplecza technicznego, z uwagi na to, że:
• Wnioskodawca nie posiada w Polsce własnego biura, zakładu ani magazynu.
• Wnioskodawca nie jest właścicielem nieruchomości w Polsce i nie posiada żadnych innych praw rzeczowych do takich nieruchomości, np. na podstawie umowy najmu lub innej umowy dotyczącej lokalu w Polsce przeznaczonego na prowadzenie działalności gospodarczej. W szczególności, A. GmbH nie wynajmuje i nie planuje wynajmować nieruchomości związanych z magazynowaniem towarów ani od B. Sp. z o.o., ani od żadnego innego podmiotu.
• Wnioskodawca nie posiada żadnej infrastruktury technicznej w Polsce, takiej jak środki trwałe, w tym pojazdy, sprzęt komputerowy, oprogramowanie czy maszyny (np. przeznaczone do złomowania), samochody, telefony, w tym te przekazane jego pracownikom lub przedstawicielom. W szczególności, Wnioskodawca nie będzie dysponował taką infrastrukturą ani na podstawie umowy najmu, ani innej umowy z B. Sp. z o.o. lub podmiotem trzecim.
• Wnioskodawca nie utrzymuje w Polsce zapasów. Części zamienne oraz materiały eksploatacyjne, które są wykorzystywane do świadczenia usług posprzedażowych na jego rzecz, należą do B. Sp. z o.o. To B. Sp. z o.o. odpowiada za ich przechowywanie oraz zarządzanie nimi w Polsce. Jednocześnie, A. GmbH nie posiada prawa do rozporządzania towarami na terytorium Polski, ponieważ w przypadku usług posprzedażowych prawo własności wadliwego towaru pozostanie po stronie Klienta lub Konsumenta, a w przypadku standardowych zwrotów towarów (dotyczących towarów niewadliwych), prawo do dysponowania nimi jak właściciel nigdy nie zostanie przeniesione na Wnioskodawcę w kraju.
• Wnioskodawca wskazuje, że nie posiada kontroli nad zapleczem technicznym Zainteresowanego, tj. biurem, zakładem lub magazynem, środkami trwałymi czy inną infrastrukturą techniczną należącą do B. Sp. z o.o. i wykorzystywaną do świadczenia Usług na jego rzecz, w szczególności kontroli porównywalnej do tej jaką sprawuje nad zapleczem własnym, np. biurem w Niemczech.
• Wnioskodawca zwraca uwagę, że:
• nie ma prawa do korzystania z lokali, sprzętu lub innego zaplecza B. Sp. z o.o.,
• nie ma wpływu na bieżące funkcjonowanie biura, zakładu lub magazynu B. Sp. z o.o., nie ma prawa do decydowania o korzystaniu z lokali, sprzętu lub innego zaplecza przez B. Sp. z o.o., ani do podejmowania decyzji dotyczących ich wykorzystania w celu świadczenia Usług,
• nie wydaje również instrukcji dla B. Sp. z o.o. co do magazynowania, obsługi lub transportu towarów,
• co prawda, na podstawie Umowy, Wnioskodawca ma możliwość uzyskania dostępu do lokali B. Sp. z o.o., m.in. w celu sprawdzenia dokumentacji i rachunków dotyczących realizacji przez niego zobowiązań wynikających z Umowy, jednak to uprawnienie jest ograniczone w ten sposób, że może być realizowane „w każdym rozsądnym czasie”; co więcej, Wnioskodawca podkreśla, że pomimo formalnie przysługującego mu uprawnienia w tym zakresie, w praktyce nigdy z niego nie skorzystał i na ten moment nie planuje skorzystać, a także nie zatrudnia pracowników, którzy mogliby przeprowadzić taką weryfikację u Zainteresowanego.
• Co prawda, Zainteresowany odpowiada za utrzymanie zaplecza technicznego, aby właściwie realizować Usługi, do których jest zobowiązany wobec Wnioskodawcy, w zakresie uznanym za niezbędny przez A. GmbH. Strony podkreślają jednak, że takie ustalenia nie wykraczają poza standardowe relacje między niezależnymi podmiotami, w których jeden z nich jest umownie zobowiązany do wykonania określonych świadczeń na rzecz drugiego.
• Co więcej, A. GmbH nie korzysta i nie planuje korzystać w Polsce z zasobów technicznych podmiotów trzecich.
• Nie został spełniony warunek posiadania odpowiedniego zaplecza personalnego, z uwagi na to, że:
• Wnioskodawca nie zatrudnia i na moment składania niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej nie planuje posiadać pracowników w Polsce. W szczególności A. GmbH nie planuje zatrudniać pracowników na podstawie umowy o pracę lub innego rodzaju umowy przewidzianej przez polskie prawo (w tym przedstawicieli lub sprzedawców), ani nie planuje na stałe delegować swoich pracowników do Polski. Tym samym, co do zasady, A. GmbH nie posiada i nie planuje posiadać pracowników fizycznie obecnych w Polsce.
• Wnioskodawca wskazuje, że w zakresie realizacji Usług nie posiada kontroli nad zapleczem personalnym B. Sp. z o.o., tj. pracownikami zaangażowanymi do ich realizacji, w szczególności porównywalnej do władztwa, jakie sprawuje nad własnym zapleczem, np. pracownikami zlokalizowanymi w Niemczech.
• Wnioskodawca zwraca uwagę, że:
• nie sprawuje kontroli nad personelem B. Sp. z o.o.,
• nie ma możliwości wpływania na decyzje zarządcze i politykę personalną Zainteresowanego,
• nie jest upoważniony do audytowania personelu B. Sp. z o.o. ani do wydawania im poleceń, wytycznych lub instrukcji,
• nie jest uprawniony do decydowania o sprawach związanych z zatrudnieniem konkretnych pracowników B. Sp. z o.o. ani nie ma żadnego wpływu na realizowane przez nich obowiązki i pełnione funkcje,
• nie ma prawa decydować o doborze pracowników oddelegowanych do wykonywania Usług na jego rzecz,
• nie ma wpływu na godziny pracy pracowników Zainteresowanego.
• Co prawda, Wnioskodawca ma pewien wpływ na działalność B. Sp. z o.o., w tym na rutynowe wsparcie administracyjne i biznesowe, poprzez angażowanie podmiotów trzecich do udzielania wsparcia dla B. Sp. z o.o. Dodatkowo, B. Sp. z o.o. jest zobowiązany do świadczenia usług wsparcia sprzedaży oraz usług posprzedażowych zgodnie z ogólnymi lub szczegółowymi instrukcjami i/lub wytycznymi, które dostarcza okazjonalnie A. GmbH. Strony podkreślają jednak, że takie podejście nie wykracza poza standardową praktykę rynkową.
• Co więcej, Wnioskodawca nie planuje korzystać w Polsce z zasobów personalnych podmiotów trzecich.
• Nie został spełniony warunek istnienia zaplecza technicznego i personalnego umożliwiającego odbiór i korzystanie z usług świadczonych do własnych potrzeb, ponieważ:
• Jak wskazano powyżej, Wnioskodawca nie posiada w Polsce wystarczającej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, a więc niewątpliwie nie posiada również na terytorium Polski struktury, która umożliwiałaby mu odbiór i korzystanie z usług do własnych potrzeb, w tym z Usług nabywanych od Zainteresowanego.
• Siedzibą A. GmbH jest terytorium Niemiec i jest to podstawowe miejsce działalności Wnioskodawcy, z którego w jego cenie są konsumowane Usługi nabywane od Zainteresowanego.
• Co istotne, A. GmbH nie ma również możliwości odbioru Usług za pośrednictwem zaplecza technicznego i personalnego B. Sp. z o.o., ponieważ wykorzystywane jest ono przez Zainteresowanego do ich świadczenia (te same zasoby nie mogą jednocześnie kreować stałego miejsca prowadzenia działalności dla Wnioskodawcy i świadczyć usług na jego rzecz). Przyjęcie odmiennego poglądu prowadziłoby do wniosku, że te same zasoby wykorzystywane są zarówno do świadczenia, jak i odbioru tych samych usług, co stoi w sprzeczności ze stanowiskiem TSUE, które zostało początkowo wyrażone w wyroku z 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C- 333/20, Berlin Chemie A. Menarini SRL, a następnie potwierdzone i rozwinięte w wyrokach: z 29 czerwca 2023 r. w sprawie C-232/22, Cabot Plastics Belgium SA, z 13 czerwca 2024 r. w sprawie C‑533/22, SC Adient Ltd & Co. KG. Stanowisko TSUE znajduje również odzwierciedlenie w praktyce podatkowej polskich sądów administracyjnych i organów podatkowych, m.in. w wyrokach NSA: z 14 lutego 2023 r., sygn. I FSK 1794/19, z 13 kwietnia 2023 r., sygn. I FSK 761/19, z 18 stycznia 2023 r. sygn. I FSK 797/19 i z 11 października 2022 r. sygn. I FSK 396/21, a także interpretacjach indywidualnych DKIS: z 29 kwietnia 2024 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.134.2024.1.RST i z 28 sierpnia 2024 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.292.2024.2.RST.
• Nie został spełniony warunek stałości prowadzonej działalności, gdyż:
• Pomimo nabywania od B. Sp. z o.o. usług wsparcia sprzedaży i posprzedażowych, nie można mówić o tym, że Wnioskodawca tworzy w Polsce struktury umożliwiające mu stałe prowadzenie działalności dystrybucyjnej bez udziału zasobów technicznych i personalnych znajdujących się poza Polską. Brak istnienia wystarczających struktur został wyraźnie wskazany we wcześniejszych punktach.
• Co więcej, dodatkowo Strony chciałyby odnieść się do kwestii niezależności, która podnoszona jest w części interpretacji indywidualnych i wyroków sądów administracyjnych dotyczących stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W tym kontekście, pomimo że Wnioskodawca realizuje w Polsce część funkcji związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, jego zdaniem nie można uznać, że tworzy on w Polsce struktury pozwalające mu na prowadzenie tej działalności w sposób niezależny, gdyż:
• Wszystkie procesy związane z zarządzaniem, strategią i planowaniem w ramach Grupy są realizowane w całości poza Polską, a działalność w kraju odbywa się na podstawie instrukcji lub wytycznych otrzymanych z Grupy. Na przykład, oczekiwany wolumen sprzedaży w Polsce ustalany jest przez Dział Kontrolingu i Finansów dla regionu EMEA działający w ramach Grupy, a kampanie marketingowe dla produktów w Polsce są realizowane zgodnie z kierunkowymi wytycznymi dostarczonymi przez Dział Marketingu na poziomie Grupy.
• A. GmbH nie posiada w Polsce personelu, który byłby upoważniony do działania a także negocjowania lub zawierania umów w imieniu Wnioskodawcy. W szczególności, B. Sp. z o.o. nie jest upoważniony do zawierania umów dotyczących produktów we własnym imieniu, ani do zawierania umów w imieniu A. GmbH, ani do zobowiązywania A. GmbH w inny sposób. W zakresie umów Wnioskodawcy, B. Sp. z o.o. jest odpowiedzialny jedynie za ich administracyjną obsługę w ramach usługi wsparcia sprzedaży.
• Odnosząc się do procesu składania zamówień (które stanowią podstawę prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej) i zarządzania nimi, jest on prowadzony w imieniu i na rzecz A. GmbH, a rola Zainteresowanego ma charakter techniczny i administracyjny. W szczególności, Strony wskazują, że:
• Wszystkie zamówienia są składane do A. GmbH, a potwierdzenia zamówień są wydawane wyłącznie w imieniu i na rzecz A. GmbH, za pośrednictwem B. Sp. z o.o.
• Wszystkie zamówienia są przetwarzane przez B. Sp. z o.o., który informuje Dealerów i Pośredników, że nie działa we własnym imieniu ani na własny rachunek, lecz jako podmiot świadczący usługi wsparcia sprzedaży i usługi posprzedażowe na rzecz A. GmbH.
• Wszystkie oferty lub zamówienia w relacjach pomiędzy A. GmbH a Dealerami i Pośrednikami muszą być zgodne z centralnie definiowanymi cennikami oraz strukturami rabatowymi ustalonymi w Grupie. Jeśli Klienci nie zaakceptują ceny zaproponowanej według cennika, Wnioskodawca ma prawo odrzucić zamówienie przekazane mu przez Zainteresowanego. B. Sp. z o.o. nigdy nie jest decyzyjny w tym zakresie, tj. nie może odrzucić oferty lub zamówienia, jeżeli wykracza ono poza centralnie definiowane cenniki i struktury rabatowe ustalone przez Grupę (takie uprawnienie ma tylko A. GmbH).
• W przypadku potrzeby udzielenia rabatów przekraczających ustalone progi, wymagana jest uprzednia zgoda odpowiedniej jednostki w ramach Grupy. Oznacza to, że ani A. GmbH, ani B. Sp. z o.o. nie mają swobody decyzyjnej w tym zakresie.
• Strony podnoszą również, że B. Sp. z o.o. obsługuje również klientów innych niż A. GmbH - tj. inne podmioty z Grupy - a zasady działania na rzecz Wnioskodawcy nie odbiegają od standardów stosowanych wobec pozostałych klientów.

Oceniając całokształt wskazanych powyżej okoliczności, zdaniem Wnioskodawcy nie posiada on w Polsce wystarczającej struktury, aby można mówić o tym, że powstało po jego stronie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 11 ust. 1 Rozporządzenia 282/2011, które umożliwiłoby mu odbiór Usług świadczonych przez B. Sp. z o.o. Zdaniem A. GmbH, miejscem odbioru/konsumpcji tych Usług jest siedziba Wnioskodawcy w Niemczech, gdzie znajdują się jego zasoby techniczne i personalne, za pośrednictwem których prowadzi swoją działalność gospodarczą, z wykorzystaniem m.in. usług wsparcia sprzedaży oraz posprzedażowych nabywanych od Zainteresowanego.

Wnioskodawca zaznacza, że powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych DKIS wydanych w odniesieniu do podobnych stanów faktycznych, m.in.:

-    W interpretacji indywidualnej z 28 sierpnia 2024 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.292.2024.2.RST wydanej w odniesieniu do sytuacji, w której wnioskodawca z siedzibą i miejscem zarządu w Niemczech nabywa od polskiego podmiotu powiązanego usługi wspomagające jego bieżącą działalność (m.in. w zakresie sprzedaży, wdrażania strategii grupowej), usługi produkcji na zlecenie, usługi magazynowe i logistyczne, DKIS stwierdził, że: „(…) dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym.

W analizowanej sprawie Spółka co prawda korzysta z usług usługodawcy tj. A. PL jednak nie posiada bezpośredniej kontroli nad zasobami technicznymi i materialnymi A. PL. Zasoby te są zarządzane i kontrolowane przez A. PL niezależnie. Spółka nie posiada także bezpośredniej kontroli nad zasobami osobowymi A. PL (pracownikami A. PL) wykorzystywanymi do świadczenia usług na rzecz Spółki oraz nie podejmuje żadnych decyzji dotyczących zatrudnienia personelu przez A. PL. Przy czym z wniosku wynika, że liderzy (kierownicy) zespołów w Polsce są nadzorowani przez pracownika Spółki. Liderzy (kierownicy) zespołu nie posiadają jednak żadnego pełnomocnictwa do reprezentowania Spółki, a także nie pełnią żadnej funkcji zarządczej. Zajmują się oni wyłącznie nadzorem nad czynnościami technicznymi i know-how wykorzystywanym podczas świadczenia usług na rzecz Spółki. Osoby te (liderzy/ kierownicy zespołów) są zatrudniane i wynagradzane przez A. PL. Dodatkowo należy wskazać, że Spółka nie ma wpływu na godziny pracy zasobów osobowych (personelu / pracowników) A. PL ani nie ma wpływu na to, kto z personelu (pracowników) A. PL ma świadczyć określone usługi na rzecz Spółki. Wyjątkiem w tym zakresie są liderzy zespołów, którzy są odpowiedzialni za usługi (...) tj. ich praca jest związana ze świadczeniem wyłącznie usług (...) z uwagi na posiadane przez nich kwalifikacje do świadczenia tych konkretnych usług. Zatem z powyższego wynika, że Spółka co do zasady nie posiada kontroli nad zapleczem personalnym A. PL z wyjątkiem liderów (kierowników) zespołów w Polsce, którzy są nadzorowani przez pracownika Spółki. Ponadto jak wskazałem Spółka nie posiada również kontroli nad zapleczem technicznym usługodawcy tj. A. PL porównywalnej do tej jaką sprawuje nad zapleczem własnym.

(…) pomimo posiadania przez Wnioskodawcę pewnej skali kontroli nad zapleczem personalnym A. PL oraz nadzoru nad działalnością pełnomocnika za pośrednictwem osoby zamieszkałej w Niemczech to zaplecze nie funkcjonuje w ramach odpowiedniej struktury, która umożliwiałaby stałemu miejscu prowadzenie działalności gospodarczej, odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb. Wskazać również należy, że Spółka nie posiada żadnego zaplecza technicznego na terytorium Polski niezbędnego do prowadzenia działalności w zakresie produkcji i dystrybucji towarów. Natomiast zaplecze personalne jak i techniczne musi być w stanie prowadzić działalność gospodarczą. Zaplecze osobowe A. PL nad którym Spółka posiada pewien stopień kontroli nie jest w stanie prowadzić niezależnej działalności. Ponadto wszelkie decyzje dotyczące działalności Spółki na terytorium Polski podejmowane są w kraju, w którym Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą (tj. w Niemczech). Nie można uznać, że Spółka na terytorium Polski w sposób samodzielny w stosunku do działalności prowadzonej w kraju siedziby posiadając odpowiednie zaplecze personalne i techniczne prowadzi w sposób stały część działalności gospodarczej. Działalność, jaka jest prowadzona w Polsce nie cechuje się samodzielnością w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa.

(…) należy stwierdzić, że usługodawca tj. A. PL realizuje na rzecz Spółki określone usługi, zatem oznacza to, że zarówno to samo zaplecze zasobów personalnych jak i technicznych A. PL w przypadku uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej byłoby wykorzystywane do świadczenia na rzecz Spółki usług oraz ich odbioru. Innymi słowy, co do zasady jeden podmiot nie powinien być uznany za stałe miejsce prowadzenia działalności innego podmiotu, przynajmniej w zakresie usług, które dla tego innego podmiotu świadczy.

(…) Oceniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy, a także orzecznictwo TSUE należy stwierdzić, iż Wnioskodawca nie posiada / nie będzie posiadał w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”.

-    W interpretacji indywidualnej z 29 kwietnia 2024 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.134.2024.1.RST, wydanej w odniesieniu do sytuacji, w której wnioskodawca z siedzibą w Czechach, nabywa od polskiego podmiotu powiązanego usługi pośrednictwa sprzedaży, DKIS wskazał, że: „Należy jednak zauważyć, że dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę infrastruktury osobowej i technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. (…) W analizowanej sprawie pomimo posiadania przez Spółkę na terytorium Polski pewnych zasobów osobowych w postaci Pracownika działalność jaka jest prowadzona na terytorium Polski nie cechuje się samodzielnością i niezależnością w stosunku działalności w zakresie produkcji i sprzedaży (...) prowadzonej w kraju siedziby tj. w Czechach. Jak wynika z wniosku wszystkie istotne decyzje zarządcze oraz biznesowe Spółki są podejmowane w jej siedzibie na terytorium Republiki Czeskiej. (…) Jednocześnie w analizowanej sprawie należy zwrócić uwagę na cytowany już powyżej wyrok TSUE C- 333/20 z 7 kwietnia 2022 r. Zdaniem TSUE, istotne z perspektywy określania stałego miejsca prowadzenia działalności jest ustalenie charakteru zaplecza personalnego i technicznego. TSUE orzekł, że to samo zaplecze personalne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. Odnosząc powyższe do analizowanej sprawy należy stwierdzić, że B. PL świadczy na rzecz A. A.S. usługi pośrednictwa w sprzedaży towarów, zatem oznacza to, że zarówno to samo zaplecze zasobów personalnych jak i technicznych B. PL w przypadku uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej byłoby wykorzystywane do świadczenia na rzecz Spółki usług oraz ich odbioru. Innymi słowy, co do zasady jeden podmiot nie powinien być uznany za stałe miejsce prowadzenia działalności innego podmiotu, przynajmniej w zakresie usług które dla tego innego podmiotu świadczy. Zatem analizując zawarty we wniosku opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w kontekście przedstawionego orzecznictwa, należy wskazać, że to samo zaplecze byłoby wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług - tym samym zgodnie z najnowszym wyrokiem TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. takie miejsce nie powinno być uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

-    W interpretacji indywidualnej z 7 marca 2022 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.600.2021.1.RST wydanej w odniesieniu do sytuacji, w której niemiecka spółka nie posiada ani biura, ani magazynu w Polsce, a jej działalność ogranicza się do nabywania usług wsparcia sprzedaży i posprzedażowych organ potwierdził, że spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, co wynika z braku odpowiedniej struktury personalnej i technicznej, wskazując że: „Ponadto jak Spółka wskazała działalność w zakresie napraw gwarancyjnych prowadzona na terytorium Polski jest działalnością pomocniczą względem działalności prowadzonej na terytorium Niemiec. Natomiast prowadzenie działalności o charakterze pomocniczym nie powoduje powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zaplecze personalne i techniczne powinno funkcjonować w ramach odpowiedniej struktury, która umożliwia stałemu miejscu prowadzenia działalności gospodarczej odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb. Istniejące zaplecze personalne i techniczne musi być w stanie prowadzić działalność gospodarczą. Natomiast w analizowanym przypadku struktura jaką dysponuje Spółka na terytorium Polski nie jest w stanie skonsumować nabywanych usług. Zaplecze osobowe w postaci jednego pracownika Agencji oraz zaplecze techniczne w postaci udostępnionego sprzętu nie jest w stanie prowadzić niezależnej działalności w zakresie usług posprzedażowych takich jak: naprawy gwarancyjne w okresie gwarancyjnym, naprawy pogwarancyjne oraz pomoc techniczna dla produktów. Nie można uznać, że Spółka na terytorium Polski w sposób samodzielny w stosunku do działalności prowadzonej w Niemczech posiadając zaplecze personalne i techniczne prowadzi w sposób stały część działalności gospodarczej. Działalność, jaka jest prowadzona w Polsce nie cechuje się samodzielnością w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa, jest to działalność pomocnicza mająca na celu wsparcie głównej działalności Spółki prowadzonej w kraju siedziby. Natomiast takiej działalności nie można uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”.

6.Miejsce opodatkowania usług świadczonych przez Zainteresowanego na rzecz Wnioskodawcy

Na podstawie art. 28b ustawy o VAT:

• miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej (ust. 1),
• w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (ust. 2).

W ocenie Stron, w odniesieniu do Usług nie znajdują zastosowania szczególne zasady dotyczące ustalenia miejsca świadczenia usług wynikające z art. 28c - 28n ustawy o VAT.

Zdaniem Stron w przedstawionych wcześniej punktach 2-5 uzasadnienia jednoznacznie wykazano, że w opisanym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym nie powstanie po stronie Wnioskodawcy stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w rozumieniu art. 11 ust. 1 Rozporządzenia 282/2011, które umożliwiałoby mu odbiór Usług. W związku z tym Strony są zdania, że miejsce świadczenia Usług przez B. Sp. z o.o. na rzecz A. GmbH powinno być ustalone na podstawie miejsca siedziby usługobiorcy, zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT. W praktyce oznacza to, że Usługi nie będą podlegały opodatkowaniu VAT w Polsce, ponieważ miejsce ich świadczenia znajduje się w Niemczech.

7.Brak prawa do odliczenia podatku naliczonego przez Wnioskodawcę

Zgodnie z zasadą ogólną zawartą w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, w przypadku gdy towary i usługi są wykorzystywane do realizacji czynności opodatkowanych.

Jednocześnie, ustawa o VAT przewiduje sytuacje, w których nie powstaje prawo do odliczenia podatku naliczonego nawet jeśli towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. W tym kontekście warto zwrócić uwagę na art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, który stanowi, że nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu.

Mimo że związek Usług nabywanych od B. Sp. z o.o. z czynnościami opodatkowanymi A. GmbH jest niekwestionowany, przy założeniu, że A. GmbH nie dysponuje w Polsce stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej, Usługi te nie powinny być opodatkowane w Polsce. Oznacza to, że na fakturach wystawianych przez B. Sp. z o.o. z tytułu świadczenia Usług, Zainteresowany nie powinien wykazywać podatku należnego, który podlegałby ewentualnie odliczeniu przez A. GmbH w kraju, a jeśli taki podatek zostanie wskazany, zgodnie ze wspomnianym art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, A. GmbH nie będzie miał prawa do jego odliczenia.

Mając na uwadze powyższe, jeśli na fakturach dokumentujących świadczenie Usług zostanie błędnie wykazany podatek należny, A. GmbH nie będzie miał prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającą z tych faktur w kontekście polskiego VAT.

Ad 2

Obowiązek korzystania z KSeF oraz udostępnianie faktur Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 1 pkt 12 nowelizacji ustawy o VAT, w ustawie o VAT dodaje się m.in. art. 106ga ust. 1, który stanowić będzie, że podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu KSeF. W myśl ust. 2 niniejszy obowiązek nie będzie dotyczył wystawiania faktur przez m.in.:

• podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju,
• podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług, dla których wystawiono fakturę.

Jednocześnie, zgodnie z art. 106gb ust. 1, który ma również zostać dodany do ustawy o VAT w oparciu o nowelizację, faktura ustrukturyzowana będzie wystawiana i otrzymywana przy użyciu KSeF za pomocą oprogramowania interfejsowego, w postaci elektronicznej i zgodnie z wzorem dokumentu elektronicznego. Natomiast ust. 4 niniejszego przepisu stanowi, że w przypadku gdy:

• miejscem świadczenia jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego lub
• nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, lub
• nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w nabyciu towaru lub usługi, dla którego wystawiono fakturę
• faktura ustrukturyzowana będzie udostępniana nabywcy w sposób z nim uzgodniony.

Zgodnie z obecnym założeniem, nowelizacja ustawy o VAT ma wejść w życie 1 lutego 2026 r. (z pewnymi wyjątkami). Niedawno opublikowano projekt ustawy zmieniającej nowelizację, w tym wspomniane wyżej art. 106gb ust. 4. Proponowana modyfikacja nie wpływa jednak na obowiązki podatnika i nabywcy w zakresie KSeF, które są kluczowe dla analizowanej sprawy. Tym samym, w kontekście rozważanej sprawy, Strony zakładają, że art. 106ga i 106gb ustawy o VAT w brzmieniu obecnie przewidywanym przez nowelizację, które stanowią podstawę dla obowiązku wystawiania i odbierania faktur ustrukturyzowanych, nie ulegną istotnym zmianom do czasu wejścia w życie obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych poprzez KSeF, zgodnie z zapowiedziami Ministerstwa Finansów.

W związku z zbliżającym się terminem obowiązywania regulacji dotyczących KSeF Strony chciałyby odnieść powyższe przepisy do analizowanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w sposób wskazany niżej:

• A. GmbH chciałby potwierdzić, co następuje:
• w przypadku uznania, że Wnioskodawca nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalność gospodarczej, nie będzie on zobligowany do korzystania z KSeF w zakresie odbioru faktur ustrukturyzowanych,
• Wnioskodawcy w takiej sytuacji będzie przysługiwać prawo do odbioru faktur ustrukturyzowanych wystawionych w związku z nabyciem Usług w sposób uzgodniony z nim przez Zainteresowanego,
• B. Sp. z o.o. chciałby potwierdzić, co następuje:
• w przypadku uznania, iż Wnioskodawca nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, a w konsekwencji miejscem świadczenia Usług jest terytorium innego państwa inne niż terytorium kraju, Zainteresowany będzie zobowiązany do wystawiania faktur w KSeF, a także do udostępniania Wnioskodawcy (będącemu nabywcą) faktur ustrukturyzowanych w sposób z nim uzgodniony.

Strony zaznaczają, że powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych DKIS odnoszących się do obowiązków związanych z KSeF oraz udostępnianiem faktur nabywcy w uzgodniony z nim sposób w sytuacji, gdy nabywca nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce:

• W interpretacji indywidualnej z 1 lutego 2024 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.558.2023.2.RST, DKIS wskazał, że: „(…) Odnosząc się do Państwa wątpliwości w zakresie obowiązku wystawiania oraz odbierania od 1 lipca 2024 r. faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur wskazać należy, że przepis art. 106ga ust. 1 ustawy który będzie obowiązywał od 1 lipca 2024 r. wskazuje, że podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur. Jednocześnie ustęp 2 pkt 1 powoływanego powyżej przepisu przewiduje wyłączenie z przedmiotowego obowiązku podmiotów nieposiadających w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem, skoro Państwa Spółka nie posiada/nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą Spółka nie będzie miała od 1 lipca 2024 r. obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF). (…) Natomiast kwestię otrzymywania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF reguluje przepis art. 106gb ust. 4 ustawy który wskazuje m.in. że w przypadku gdy nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju faktura ustrukturyzowana jest udostępniana nabywcy w sposób z nim uzgodniony. Zatem, skoro Państwa Spółka nie posiada/nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce to na podstawie art. 106gb ust. 4 pkt 2 ustawy nie będzie zobowiązana do odbioru faktur od polskich kontrahentów przy użyciu KSeF. Jednocześnie Spółka powinna uzgodnić z danym kontrahentem inny sposób odbioru ustrukturyzowanej faktury”.
• Tożsame stanowisko DKIS wyraził również m.in. w interpretacji indywidualnej z 13 grudnia 2023 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.407.2023.2.RST oraz z 14 grudnia 2023 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.405.2023.2.RST.

Wobec powyższego, z uwagi na brak stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce po stronie A. GmbH, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do odbierania faktur ustrukturyzowanych w KSeF a faktury wystawione przez B. Sp. z o.o. będą musiały zostać udostępnione Wnioskodawcy w sposób z nim uzgodniony.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r., poz. 775), zwanej dalej ustawą:

opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

1)odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2)eksport towarów;

3)import towarów na terytorium kraju;

4)wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5)wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 1 i 3 ustawy:

przez terytorium kraju rozumie się przez to terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się przez to terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy:

przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:

przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy:

na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1.ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:

a.podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

b.osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2.podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Natomiast jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy:

w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Natomiast stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy:

w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

kwotę podatku naliczonego stanowi

1.suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu

a.nabycia towarów i usług

b.dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

W myśl art. 88 ust. 4 ustawy:

obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Jak wynika z cytowanych wyżej przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego. Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

I tak, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy:

nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Z opisu sprawy wynika, że Grupa (...) działa na rynku rozwiązań ułatwiających „mobilne życie” w obszarach takich jak (…), a także innych rozwiązań. Grupa składa się z m.in. A. GmbH” („Wnioskodawca”) oraz B. Sp. z o.o. („Zainteresowany”). Zarówno A. GmbH, jak i B. Sp. z o.o. („Strony”) są spółkami zależnymi od spółki holdingowej z siedzibą w Szwecji - C. AB. A. GmbH jest podmiotem odpowiedzialnym za m.in. pozyskiwanie, zakupy, planowanie, rozwój, produkcję, marketing i sprzedaż produktów na określonym terytorium. C. AB wyznaczył Wnioskodawcę do wyboru podmiotów odpowiedzialnych za wsparcie sprzedaży i dystrybucji produktów na określonych terytoriach, w tym w Polsce. A. GmbH i B. Sp. z o.o. współpracują ze sobą w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Podstawą tej współpracy jest Umowa o świadczenie usług wsparcia sprzedaży i usług posprzedażowych obowiązująca od 1 stycznia 2025 r., bowiem od tego okresu model sprzedażowy uległ zmianie i wygląda w ten sposób, że sprzedaż produktów do klientów w Polsce, którzy dotychczas byli obsługiwani przez B. Sp. z o.o., jest dokonywana bezpośrednio przez A. GmbH. Sprzedaż ta stanowi transakcje B2B z dealerami lub pośrednikami („Klienci” lub „Dealerzy i Pośrednicy”), którzy następnie dostarczają produkty do końcowych odbiorców, tj. do Konsumentów. Produkty są natomiast przechowywane i wysyłane z magazynu w Niemczech, a A. GmbH nie magazynuje, ani nie planuje magazynować lub wysyłać produktów z Polski. A. GmbH każdorazowo organizuje obsługę i transport towarów do polskich Klientów z Niemiec. W nowym modelu sprzedażowym B. Sp. z o.o. został wyłączony ze sprzedaży towarów (ta realizowana jest bezpośrednio między A. GmbH a Klientami), natomiast obecnie B. Sp. z o.o. świadczy na rzecz A. GmbH usługi wsparcia sprzedaży oraz usługi posprzedażowe („Usługi”). A. GmbH obecnie nie nabywa ani nie planuje nabywać innych usług w Polsce niż Usługi.

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy wątpliwości Zainteresowanych wyrażone w pytaniu nr 1 dotyczą ustalenia czy A. GmbH posiada stałe miejsce prowadzenie działalności gospodarczej w Polsce i Usługi świadczone przez Zainteresowanego podlegają opodatkowaniu VAT w kraju, a więc w przypadku, gdyby na fakturach dokumentujących świadczenie Usług zostanie wykazany podatek należny, A. GmbH ma prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Odnosząc się do przedmiotowych kwestii należy wskazać, że definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak” siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

a.art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;

b.począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;

c.do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;

d.art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na kryteria wskazane w powołanym przepisie należy stwierdzić, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której wykonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Zatem, zarówno infrastruktura techniczna jak i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z wykonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Wobec tego, dla rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej koniecznym jest, aby dane miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, ale także aby samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce nie jest konieczne, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne jest aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną) cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Co istotne, bez znaczenia dla powyższego rozstrzygnięcia pozostaje kwestia, czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, oraz czy jest to infrastruktura „własna”. W wydawanych wyrokach TSUE wskazywał bowiem, że w zależności od okoliczności, dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie członkowskim może nie być konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile zaplecze udostępnione przez podmiot trzeci umożliwia odbiór świadczonych usług i ich wykorzystywanie w działalności gospodarczej usługobiorcy (np. w wyroku C-605/12 w sprawie Welmory Sp. z o.o.). Przy czym, dostępność zaplecza dostarczonego przez inny podmiot musi być porównywalna do dostępności zaplecza własnego.

W wyroku z 7 kwietnia 2022 r. sygn. C-333/20 w sprawie Berlin Chemie, badając kwestię istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki niemieckiej w Rumunii, która korzystała z zasobów powiązanej z nią spółki rumuńskiej, Trybunał wskazał, że: „Artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”.

TSUE podkreślił, że o ile posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego nie jest konieczne, aby móc stwierdzić, że podatnik posiada odpowiednią strukturę, która charakteryzuje się wystarczającą stałością w zakresie zaplecza personalnego i technicznego w innym państwie członkowskim, o tyle konieczne jest, aby podatnik był uprawniony do dysponowania tym zapleczem personalnym i technicznym w taki sam sposób, jak gdyby było ono jego zapleczem własnym. Zaplecze personalne i techniczne udostępnione spółce niemieckiej przez spółkę rumuńską, które zdaniem rumuńskich organów podatkowych pozwalało na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki niemieckiej w Rumunii, stanowiło również zaplecze, dzięki któremu spółka rumuńska świadczyła usługi na rzecz spółki niemieckiej. W tym przypadku Trybunał podkreślił, że to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do realizacji i odbioru tych samych świadczeń.

Z kolei kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej poruszył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 3 października 2019 r., sygn. I FSK 980/17 wskazując, że: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Należy także zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 13 czerwca 2024 r. o sygn. C‑533/22, w którym TSUE orzekł, że „(...) nie można uznać, iż spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę mającą siedzibę w innym państwie członkowskim, posiada dla celów określenia miejsca świadczenia tych usług stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, z tego tylko powodu, że obie spółki należą do tej samej grupy lub że spółki te są ze sobą związane umową o świadczenie usług (pkt 54). (...) spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę z siedzibą w innym państwie członkowskim, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, jeżeli zaplecze personalne i techniczne, którym dysponuje ona w rzeczonym państwie członkowskim, nie jest odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są na jej rzecz usługi, lub jeżeli to zaplecze personalne i techniczne zapewnia jedynie wykonywanie czynności przygotowawczych lub pomocniczych (pkt 81).”

Mając na uwadze powołane orzecznictwo TSUE, przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że w A. GmbH nie posiada/nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie zorganizował bowiem na terytorium kraju odpowiednich zasobów osobowych i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej w sposób stały. Z treści wniosku wynika, że A. GmbH i Zainteresowany są spółkami zależnymi od spółki holdingowej z siedzibą w Szwecji - C. AB. A. GmbH jest podmiotem odpowiedzialnym za m.in. pozyskiwanie, zakupy, planowanie, rozwój, produkcję, marketing i sprzedaż produktów na określonym terytorium. C. AB wyznaczył Wnioskodawcę do wyboru podmiotów odpowiedzialnych za wsparcie sprzedaży i dystrybucji produktów na określonych terytoriach, w tym w Polsce. Strony współpracują ze sobą w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Podstawą tej współpracy jest mowa o świadczenie usług wsparcia sprzedaży i usług posprzedażowych obowiązująca od 1 stycznia 2025 r. („Umowa”). W okresie tym model sprzedażowy uległ zmianie i wygląda w ten sposób, że sprzedaż produktów do klientów w Polsce, którzy dotychczas byli obsługiwani przez B. Sp. z o.o., jest dokonywana bezpośrednio przez A. GmbH. Sprzedaż ta stanowi transakcje B2B z dealerami lub pośrednikami („Klienci” lub „Dealerzy i Pośrednicy”), którzy następnie dostarczają produkty do końcowych odbiorców, tj. do Konsumentów (dalej: „Konsumenci”). W nowym modelu sprzedażowym B. Sp. z o.o. został wyłączony ze sprzedaży towarów (ta realizowana jest bezpośrednio między A. GmbH a Klientami), natomiast obecnie B. Sp. z o.o. świadczy na rzecz A. GmbH „usługi wsparcia sprzedaży” oraz „usługi posprzedażowe” („Usługi”). A. GmbH obecnie nie nabywa ani nie planuje nabywać innych usług w Polsce niż Usługi.

Należy wskazać, że za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie zostaną spełnione warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego, ponadto zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością. W analizowanej sprawie w celu prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce Wnioskodawca nie będzie korzystał z żadnych nieruchomości, które są zlokalizowane w Polsce, w tym z biur, zakładu, magazynu lub innej powierzchni, niezależnie od tego, czy podstawą takiego korzystania byłaby własność czy umowa najmu. W szczególności A. GmbH nie wynajmuje i nie planuje wynajmować nieruchomości związanych z magazynowaniem towarów od B. Sp. z o.o. ani od żadnego innego podmiotu. Ponadto Wnioskodawca nie posiada w Polsce własnej infrastruktury technicznej, takiej jak środki trwałe, w tym pojazdy, sprzęt komputerowy, oprogramowanie czy maszyny (np. przeznaczone do złomowania), samochody, telefony, w tym te przekazane jego pracownikom lub przedstawicielom. Ponadto, Wnioskodawca nie będzie dysponował taką infrastrukturą na podstawie umowy najmu ani innej umowy z B. Sp. z o.o. lub podmiotem trzecim. Natomiast w zakresie zasobów osobowych A. GmbH nie posiada i nie planuje posiadać własnych pracowników fizycznie obecnych w Polsce. W szczególności A. GmbH nie planuje zatrudniać pracowników na podstawie umowy o pracę lub innego rodzaju umowy przewidzianej przez polskie prawo (w tym przedstawicieli lub sprzedawców), ani nie planuje na stałe delegować swoich pracowników do Polski. Zatem należy uznać, że Wnioskodawca nie posiada/nie będzie posiadał żadnych własnych zasobów technicznych/rzeczowych oraz personalnych na terytorium Polski.

Co jednak istotne dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Z wniosku wynika, że co prawda A. GmbH nabywa Usługi od B. Sp. z o.o., jednak nie planuje korzystać w Polsce z zasobów technicznych podmiotów trzecich. Wnioskodawca nie wydaje instrukcji dla B. Sp. z o.o. co do magazynowania, obsługi lub transportu towarów i nie ma prawa do korzystania lub decydowaniu o korzystaniu z lokali, sprzętu lub innego zaplecza B. Sp. z o.o. A. GmbH nie ma również uprawnień do podejmowania decyzji dotyczących ich wykorzystania w celu świadczenia Usług. Ponadto A. GmbH nie planuje również korzystać z zasobów personalnych podmiotów trzecich. Wnioskodawca nie sprawuje kontroli nad personelem B. Sp. z o.o., nie ma możliwości wpływania na decyzje zarządcze i politykę personalną Zainteresowanego oraz nie jest upoważniony do audytowania personelu B. Sp. z o.o., ani do wydawania mu poleceń, wytycznych lub instrukcji. Dodatkowo A. GmbH nie jest uprawniony do decydowania w sprawach związanych z zatrudnieniem konkretnych pracowników przez B. Sp. z o.o. i nie ma żadnego wpływu na realizowane przez nich obowiązki i pełnione funkcje. A. GmbH nie podejmuje również decyzji o doborze pracowników oddelegowanych do wykonywania dla niego usług jak i nie ma wpływu na godziny pracy pracowników B. Sp. z o.o..

Co prawda B. Sp. z o.o. jest zobowiązany do realizacji usług wsparcia sprzedaży i usług posprzedażowych zgodnie z ogólnymi lub szczegółowymi instrukcjami i/lub wytycznymi dostarczanymi okazjonalnie przez A. GmbH. Jednakże należy wskazać, że zupełnie naturalne w realiach biznesowych jest to, że zamawiający usługę chciałby otrzymać ją zgodnie ze swoimi oczekiwaniami i w tym celu dostarcza wykonawcy odpowiednią specyfikację i wytyczne. W żadnej mierze wykonanie usług na podstawie specyfikacji czy wytycznych zamawiającego nie może przesądzać o posiadaniu jakiejkolwiek kontroli nad usługodawcą. Zatem relacja pomiędzy Wnioskodawcą a B. Sp. z o.o. stanowi standardową współpracę gospodarczą, w której odbiorca usługi tj. A. GmbH określa jak usługa powinna być wykonana i jakie są jego oczekiwania co do jakości usługi. Współpraca ta opiera się na standardowych instrukcjach i relacjach biznesowych.

W konsekwencji należy uznać, że A. GmbH nie posiada/nie będzie posiadała na terytorium Polski kontroli nad zapleczem personalny i technicznym/rzeczowym B. Sp. z o.o. porównywalnej do tej jaką sprawuje nad zapleczem własnym.

Do przyjęcia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ważne jest również, aby miejsce to charakteryzowało się „wystarczającą stałością”, czyli strukturą o wystarczającej (minimalnie wymaganej dla prowadzenia działalności gospodarczej) trwałości poprzez zorganizowanie zasobów ludzkich i zaplecza technicznego tak, aby miały one możliwości wykorzystania usług dla własnych potrzeb. Zatem, decydujący jest fakt, że struktura funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających. Stałość prowadzonej działalności musi być odnoszona do czynnika czasu, czyli do długości okresu działalności, do jej zamierzonej lub faktycznej powtarzalności i systematyczności.

Ponownie wskazać należy, że A. GmbH nie posiada w Polsce żadnych zasobów technicznych/rzeczowych oraz nieruchomości i nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników. Dodatkowo w Polsce nie będzie również osób upoważnionych do działania w imieniu A. GmbH i/lub do zawierania i negocjowania umów w imieniu Wnioskodawcy. Wszelkie decyzje dotyczące sprzedaży Wnioskodawcy w Polsce będą podejmowane przez zarząd znajdujący się w Niemczech. Zatem, skoro Wnioskodawca nie posiada/nie będzie posiadał na terytorium Polski odpowiednich zasobów osobowych oraz technicznych/rzeczowych niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej nie można uznać, że spełnione jest/będzie kryterium stałości, bowiem kryterium to należy odnieść do obecności zasobów osobowych i technicznych.

Należy również zwrócić uwagę na cytowany już wyrok TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. Wynika z niego, że z perspektywy określania stałego miejsca prowadzenia działalności istotne jest ustalenie charakteru zaplecza personalnego i technicznego. TSUE orzekł, że to samo zaplecze personalne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. Innymi słowy, co do zasady jeden podmiot nie powinien być uznany za stałe miejsce prowadzenia działalności innego podmiotu, przynajmniej w zakresie tych usług, które świadczy dla tego innego podmiotu. Odnosząc powyższe do sytuacji Zainteresowanych należy stwierdzić, że B. Sp. z o.o. świadczy/będzie świadczył na rzecz Wnioskodawcy usługi wsparcia sprzedaży oraz usługi posprzedażowe, a to oznacza, że w przypadku uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, to samo zaplecze zasobów personalnych jak i technicznych B. Sp. z o.o. byłoby wykorzystywane zarówno do świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy jak i ich odbioru. Tym samym, zgodnie z wyrokiem TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. takie miejsce nie powinno być uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności. W podobnym tonie wypowiada się również TSUE w wyroku z dnia 13 czerwca 2024 r. o sygn. C‑533/22 wskazując, że zaplecze personalne i techniczne w kraju usługodawcy musi być odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są usługi na rzecz Wnioskodawcy.

W konsekwencji, oceniając całokształt przedstawionych okoliczności sprawy należy stwierdzić, że mając na uwadze aktualne orzecznictwo TSUE A. GmbH nie posiada/nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

W odniesieniu zaś do Państwa wątpliwości w zakresie miejsca opodatkowania usług należy wskazać, że B. Sp. z o.o. świadczy na rzecz A. GmbH usługi wsparcia sprzedaży oraz usługi posprzedażowe („Usługi”). Usługi wsparcia sprzedaży polegają na zarządzaniu zamówieniami Dealerów i Pośredników, fakturowaniem oraz zarządzaniu umowami w imieniu A. GmbH, natomiast usługi posprzedażowe polegają na obsłudze zwrotów towarów dokonywanych przez polskich Klientów w ramach realizacji przysługujących im uprawnień z tytułu gwarancji, które to towary pierwotnie były przedmiotem dostawy od A. GmbH. Należy wskazać, że powyższe świadczenia stanowią usługi do których stosuje się art. 28b ustawy (tj. są to usługi do których nie stosuje się szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia usług na podstawie art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n). Przy tym jak wynika z wniosku A. GmbH posiada siedzibę działalności gospodarczej w Niemczech i jednocześnie jak ustaliłem nie posiada/nie będzie posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem, odnosząc się do wątpliwości Zainteresowanych, w analizowanej sprawie miejsce opodatkowania Usług świadczonych przez B. Sp. z o.o. należy ustalić zgodnie z ogólną zasadą dotyczącą ustalania miejsca świadczenia usług, o której mowa w art. 28b ust. 1 ustawy. Tym samym, Usługi nie są/nie będą opodatkowane w Polsce. Usługi te są/będą opodatkowane w kraju siedziby usługobiorcy tj. w Niemczech. W konsekwencji w sytuacji gdyby B. Sp. z o.o. omyłkowo udokumentował Usługi świadczone na rzecz A. GmbH fakturami zawierającymi polski VAT, A. GmbH na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy nie ma/nie będzie miała prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z takich faktur. A. GmbH jako podmiot nieposiadający siedziby i jak ustaliłem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski nie ma/nie będzie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu Usług ponieważ transakcje te nie są/nie będą objęte zakresem opodatkowania VAT w Polsce.

W konsekwencji Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Natomiast mając na uwadze wątpliwości Zainteresowanych wyrażone w pytaniu nr 2 w zakresie obowiązku odbierania i wystawiania faktur poprzez KSeF należy wskazać, że zgodnie z art. 2 pkt 32a ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o fakturze ustrukturyzowanej - rozumie się przez to fakturę wystawioną przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur wraz z przydzielonym numerem identyfikującym tę fakturę w tym systemie.

Ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1598), wprowadzono zmiany w zakresie KSeF, które miały wejść w życie 1 lipca 2024 r. Jednak, zgodnie z ustawą z dnia 9 maja 2024 r. zmieniającą ustawę o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2024 r. poz. 852), zwanej dalej „ustawą zmieniającą” - termin wejścia w życie obowiązkowego KSeF został przesunięty na 1 lutego 2026 r.

Stosownie do art. 106ga ust. 1-5 ustawy, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r.:

1. Podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur.

2.Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy wystawiania faktur:

1) przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju;

2) przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług, dla których wystawiono fakturę;

3) przez podatnika korzystającego z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 7, 7a i 9, dokumentujących czynności rozliczane w tych procedurach;

4) na rzecz nabywcy towarów lub usług będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej;

5) w przypadku odpowiednio udokumentowanych dostaw towarów lub świadczenia usług, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 106s.

6) przez podatnika korzystającego ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113a ust. 1.

3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, wystawia się faktury elektroniczne lub faktury w postaci papierowej.

4. W przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, podatnicy mogą wystawiać faktury ustrukturyzowane.

Ponadto stosownie do art. 106gb ust. 1 i 2 ustawy, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r.:

1. Faktura ustrukturyzowana jest wystawiana i otrzymywana przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur za pomocą oprogramowania interfejsowego, w postaci elektronicznej i zgodnie z wzorem dokumentu elektronicznego w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne.

2. Oprogramowanie interfejsowe, o którym mowa w ust. 1, jest dostępne na stronie, której adres jest podany w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

Natomiast według art. 106gb ust. 4 ustawy:

W przypadku gdy:

1) miejscem świadczenia jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego lub

2) nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, lub

3) nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w nabyciu towaru lub usługi, dla którego wystawiono fakturę lub

4) nabywcą jest podatnik korzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113a ust. 1

- faktura ustrukturyzowana jest udostępniana nabywcy w sposób z nim uzgodniony.

Kwestię otrzymywania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF reguluje przepis art. 106gb ust. 4 ustawy który wskazuje m.in. że w przypadku gdy nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju faktura ustrukturyzowana jest udostępniana nabywcy w sposób z nim uzgodniony. Zatem, skoro A. GmbH, jak ustaliłem w niniejszej interpretacji, nie posiada/nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce to na podstawie art. 106gb ust. 4 pkt 2 ustawy nie będzie zobowiązana do odbioru faktur od B. Sp. z o.o. przy użyciu KSeF. Jednocześnie B. Sp. z o.o. jako zarejestrowany czynny podatnik VAT będzie miała obowiązek wystawiać na rzecz A. GmbH faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur, przy czym powinna uzgodnić z A. GmbH inny sposób ich odbioru.

W konsekwencji Państwa stanowisko w zakresie w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

A. GmbH (Zainteresowany będący stroną postępowania - art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r Ordynacji podatkowej.