Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 lipca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz obowiązku wystawiania faktur poprzez KSeF. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest spółką (…), której miejscem prowadzenia działalności gospodarczej oraz siedziby jest (…). Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik podatku od towarów i usług (dalej: VAT) w Polsce. Przedmiotem działalności Spółki jest m.in (…).

Działalność Spółki na terytorium Polski obejmuje (…). W ramach dotychczasowej działalności Spółka nabywa towary od polskiego dostawcy będącego podatnikiem VAT i sprzedaje te towary do podmiotu powiązanego (…) Polska.

Aktualnie Spółka rozszerza działalność na terytorium Polski poprzez zwiększenie wolumenu i typów transakcji. Wnioskodawca będzie nabywać towary od dostawców polskich oraz zagranicznych i sprzedawać je nabywcom w Polsce, krajach UE i poza UE. W związku ze zwiększeniem wolumenu transakcji Spółka zamierza nawiązać współpracę z polskimi dostawcami usług logistycznych, którzy będą świadczyli na jej rzecz usługi przechowywania i obsługi logistycznej towarów. Szczegóły działalności zostały przedstawione poniżej.

Dotychczasowa działalność na terytorium Polski

Spółka nabywa towary od niezależnego kontrahenta, polskiego podatnika VAT, na podstawie zawartej umowy handlowej. Następnie towary te są przedmiotem dostawy realizowanej przez Spółkę na rzecz (…) Polska, zgodnie z odrębną umową sprzedaży zawartą pomiędzy tymi podmiotami. W dalszej kolejności towary są sprzedawane przez (…) Polska do końcowych odbiorców zlokalizowanych na terytorium Polski, zgodnie z ustaleniami dokonanymi pomiędzy (…) Polska a tymi odbiorcami.

Towary transportowane są bezpośrednio od dostawcy do magazynu (…) Polska, przy czym mogą wystąpić sytuacje, w których towar dostarczany jest bezpośrednio przez dostawcę do odbiorcy końcowego. W ramach tych transakcji towary nie opuszczają terytorium Polski. W momencie, gdy towary znajdują się w magazynie należącym do (…) Polska, stają się one własnością tego polskiego podmiotu.

Przedmiotowe dostawy są dokumentowane fakturami wystawianymi przez dostawcę na rzecz Spółki, a następnie przez Spółkę na rzecz (…) Polska.

Kwestie związane z zakupem towarów w ramach opisanego modelu dystrybucyjnego są w pełni zarządzane przez Spółkę. (…) Polska nie uczestniczy w komunikacji ani negocjacjach z dostawcą. To Spółka podejmuje decyzje dotyczące warunku zakupów, takich jak cena oraz terminy płatności faktur zakupu. Spółka ustala również warunki sprzedaży towarów na rzecz (…) Polska i jest odpowiedzialna za kwestie reklamacji ilościowych oraz jakościowych dotyczących towarów sprzedawanych do (…) Polska.

W przedstawionym modelu dystrybucji wszelkie zastrzeżenia dotyczące wątpliwości związanych z towarami (powstałych przed ich dostawą do końcowego nabywcy) są kierowane do sprzedawcy towarów. Oznacza to, że ostateczny klient zgłasza reklamacje wyłącznie do (…) Polska, a ta do Spółki, natomiast Spółka kieruje reklamacje do polskiego dostawcy. W efekcie klient nabywający towar w Polsce od (…) Polska nie ma świadomości udziału Wnioskodawcy lub pierwszego dostawcy w łańcuchu dostaw.

Biorąc pod uwagę powyższe, w tym modelu dystrybucji Wnioskodawca pozostaje właścicielem towarów przez bardzo krótki okres, niemniej jednak ponosi związane z nimi ryzyka, w tym dotyczące wad towarów. Tytuł prawny do towarów jest przenoszony przez dostawcę na Wnioskodawcę w momencie dostarczenia towarów do magazynu (…) Polska lub w przypadku bezpośredniego dostarczenia przez Dostawcę towarów do końcowego nabywcy, tj. z pominięciem magazynu (…) Polska, na moment przed przeniesieniem tego prawa przez (…) Polska na rzecz tych klientów. Należy podkreślić, że wszystkie procesy decyzyjne oraz sprzedażowe realizowane są w (…), gdzie Spółka ma swoją siedzibę oraz pracowników odpowiedzialnych za zarządzanie procesem dystrybucji. W związku z tym, zatwierdzanie transakcji, negocjowanie umów, zawieranie transakcji z podmiotami trzecimi (np. dostawcami) oraz podpisywanie związanych z tym dokumentów w imieniu Wnioskodawcy jest realizowane z terytorium (…). Spółka nie posiada w Polsce pracowników i nie planuje zatrudniania w przyszłości.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że jeden z jego pracowników przebywał wcześniej na terytorium Polski, jednak jego obecność była wyłącznie wynikiem oddelegowania do (…) Polska, gdzie pełnił funkcję dyrektora zarządzającego. Należy zaznaczyć, że obecność ta nie była związana z działalnością Wnioskodawcy w kraju, ponieważ pracownik ten nie świadczył żadnych usług ani nie angażował się w działania w imieniu Spółki. Jego głównym obowiązkiem było nadzorowanie (…) Polska, a to polski podmiot czerpał korzyści z jego wkładu oraz ponosił związane z tym koszty wynagrodzenia.

Jednocześnie Spółka nie posiada ani nie użytkuje na podstawie umowy najmu lub innego typu umowy lokali (np. biur/budynków/innych powierzchni) lub infrastruktury technicznej w Polsce.

Wnioskodawca pragnie jednocześnie wskazać, że dotychczasowy model współpracy był przedmiotem interpretacji podatkowej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 18 maja 2018 r. o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.123.2018.3.JŻ na rzecz Spółki. W tej interpretacji organ stwierdził, że Spółka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Niemniej jednak należy zaznaczyć, że od momentu wydania tej interpretacji podatkowej stan faktyczny uległ zmianie. W szczególności zmieniło się zaplecze osobowe Spółki, ponieważ na terytorium Polski nie przebywa już pracownik Spółki, którego obecność wynikała z faktu oddelegowania go do (…) Polska w celu pełnienia funkcji dyrektora zarządzającego. Ponadto Spółka wdraża nowy model dystrybucyjny, który został opisany poniżej.

Nowy model dystrybucyjny na terytorium Polski

Wnioskodawca wdraża nowy model dystrybucyjny obejmujący zwiększenie wolumenu i typów transakcji realizowanych na terytorium Polski. W ramach tego modelu Spółka zamierza nabywać dodatkowo towary od podmiotu powiązanego z siedzibą na terytorium (…). Towary te będą importowane z (…) i zostaną objęte procedurą dopuszczenia do obrotu na terytorium Polski.

Wnioskodawca zamierza także nabywać towary od podmiotu powiązanego z siedzibą w (…). Towary te będą nabywane w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów z (…) do Polski. Zakupione towary będą przechowywane na terytorium Polski, a następnie sprzedawane do odbiorców z UE, w tym z Polski, a także do podmiotów spoza UE.

W celu wdrożenia nowego modelu Spółka zamierza podjąć współpracę z dwoma polskimi operatorami logistycznymi (dalej: „Kontrahent 1” oraz „Kontrahent 2”, lub łącznie jako: „Kontrahenci”), którzy będą świadczyć na jej rzecz usługi logistyczne, w tym usługi magazynowania towarów.

Na moment składania niniejszego wniosku, Spółka nie podpisała jeszcze umów z Kontrahentem 1 oraz Kontrahentem 2. Niemniej zgodnie z projektem umowy Kontrahent 1 będzie działał jako niezależny dostawca usług logistycznych. Na podstawie projektu umowy Kontrahent 1 będzie ponosił odpowiedzialność za kompleksową obsługę logistyczną związaną z importowanymi towarami. Zakres świadczonych usług obejmuje m.in. (…). Wnioskodawca nie będzie miał prawa do wyłącznego korzystania z udostępnionej powierzchni magazynowej ani kontroli nad zasobami technicznymi, materialnymi i ludzkimi Kontrahenta 1. W szczególności, nie będzie dysponować pełną swobodą w podejmowaniu decyzji dotyczących powierzchni magazynowej oraz miejsca składowania towarów. Żadna część magazynu należącego do Kontrahenta 1 nie zostanie przeznaczona do wyłącznego użytku przez Spółkę. W projekcie umowy nie zastrzeżono również, że towary należące do Wnioskodawcy mają być składowane w wyznaczonej w tym celu konkretnej części magazynu.

Wnioskodawca nie będzie posiadał ani prawnego, ani faktycznego prawa do korzystania z urządzeń lub wyposażenia należącego do Kontrahenta 1 dla celów własnej działalności gospodarczej. Dodatkowo Spółka nie będzie miała nieograniczonego wstępu do magazynu, w którym przechowywane są towary. Jednakże w określonych sytuacjach (w szczególności w celu weryfikacji świadczonych usług) przedstawiciele Spółki będą mieli prawo wstępu do magazynu, za zgodą i zgodnie z wewnętrznymi procedurami kontrahenta, przy czym takie wizyty będą miały jedynie charakter okazjonalny.

Należy podkreślić, że pracownicy Kontrahenta 1 nie będą nadzorowani ani kontrolowani przez Spółkę, a ta nie będzie miała wpływu na to, jaka część zasobów osobowych zostanie wykorzystana do świadczenia na rzecz Spółki usług zdefiniowanych w umowach logistycznych.

Zgodnie z ustaleniami stron, nie ma przeciwwskazań, aby Kontrahent 1 świadczył usługi o podobnym charakterze również na rzecz innych podmiotów, tym samym Wnioskodawca nie będzie posiadał wyłącznego prawa do korzystania z magazynu ani tytułu prawnego do nieruchomości. Projekt umowy z Kontrahentem 2 dotyczy tego samego przedmiotu, a wzajemne prawa i obowiązki stron, zarówno usługodawcy, jak i Wnioskodawcy, zostały ukształtowane w sposób analogiczny. Wnioskodawca pozostanie właścicielem towarów w czasie ich przechowywania w magazynie zlokalizowanym na terytorium Polski. Cały proces sprzedaży, w tym m.in. poszukiwanie klientów, przyjmowanie zamówień, negocjowanie oraz podpisywanie umów, będzie prowadzony i koordynowany przez pracowników Spółki w (…). Jednocześnie Wnioskodawca nie upoważni żadnych podmiotów ani osób w Polsce do negocjowania warunków umów w imieniu Spółki, zawierania umów z nabywcami towarów ani przyjmowania zamówień składanych przez kontrahentów Spółki.

Towary umieszczone w magazynie w Polsce będą odsprzedawane przez Wnioskodawcę w szczególności do powiązanych spółek dystrybucyjnych zlokalizowanych w innych państwach członkowskich UE (w ramach wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów), na rynki poza unijne (eksport towarów), a także w ograniczonym zakresie do odbiorców krajowych w Polsce (sprzedaż lokalna).

Wszelkie czynności związane z procesem posprzedażowym towarów będą odbywały się poza granicami Polski, bezpośrednio na terytorium (…). Model fakturowania w ramach planowanego modelu operacyjnego będzie przebiegał w sposób następujący: Wnioskodawca będzie otrzymywał faktury od (…) dostawcy, dokumentujące nabycie towarów importowanych do Polski, oraz od (…) dostawcy, potwierdzające wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów z (…) do Polski.

Dodatkowo, Wnioskodawca będzie otrzymywał faktury za usługi magazynowe i logistyczne wystawiane przez Kontrahenta 1 oraz Kontrahenta 2. Z kolei Spółka będzie wystawiała faktury sprzedażowe z tytułu dostaw realizowanych z magazynu zlokalizowanego w Polsce - obejmujących zarówno wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów, eksport poza Unię Europejską, jak i sprzedaż krajową.

Wnioskodawca nie posiada, ani nie będzie posiadał na terytorium Polski żadnych własnych zasobów technicznych czy ludzkich, w tym nie posiada ani nie użytkuje na podstawie umowy najmu lub innego typu umowy lokali (np. biur/budynków/innych powierzchni).

Spółka nie zatrudnia pracowników (w tym w szczególności przedstawicieli handlowych) na terytorium Polski i nie zamierza ich zatrudniać w przyszłości. Jak wskazano wcześniej, w Polsce nie przebywają osoby posiadające pełnomocnictw do zawierania umów w imieniu Wnioskodawcy. Pracownicy Spółki nie będą przebywać stale ani okresowo na terytorium Polski.

Ponadto, Wnioskodawca, w związku z nowym modelem dystrybucyjnym, nie zamierza posiadać, wynajmować ani wykorzystywać na potrzeby swojej działalności gospodarczej w Polsce nieruchomości takich jak biuro, punkty sprzedaży czy innego rodzaju placówki, poprzez które mógłby wykonywać swoją działalność na terytorium Polski, ani też jakichkolwiek zasobów technicznych (np. sprzęt elektroniczny, samochody, maszyny, urządzenia, narzędzia) lub innych składników majątku.

Wnioskodawca oraz (…) Polska, mimo powiązań kapitałowych, są niezależnie funkcjonującymi podmiotami. Spółka nie angażuje się bezpośrednio w rekrutację ani zarządzanie personelem (…) Polska. Również na terytorium Polski nie przebywa już pracownik Spółki, którego obecność wynikała wcześniej z faktu oddelegowania go do (…) Polska w celu pełnienia w tym podmiocie funkcji dyrektora zarządzającego.

Pytanie

Czy w związku z wdrożeniem nowego modelu dystrybucji towarów Spółka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT (w rozumieniu art. 28b ust. 1 i 2 ustawy o VAT oraz art. 11 ust. 1 Rozporządzenia 282/2011), a w konsekwencji, czy będzie zobowiązana do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur na podstawie art. 106ga ust. 1 ustawo o VAT, który wejdzie w życie 1 lutego 2026 r.?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z wdrożeniem nowego modelu dystrybucji oraz zmianami w zakresie dotychczasowej działalności, Spółka nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT (w rozumieniu art. 28b ust. 1 i 2 ustawy o VAT oraz art. 11 ust. 1 Rozporządzenia 282/2011), a w konsekwencji, nie będzie zobowiązana do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur na podstawie art. 106ga ust. 1 ustawy o VAT, który wejdzie w życie 1 lutego 2026 r.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają:

• odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
• eksport towarów;
• import towarów na terytorium kraju;
• wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
• wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W świetle art. 2 pkt 1 ustawy o VAT, ilekroć w dalszych przepisach tej ustawy jest mowa o terytorium kraju - rozumie się przez to terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Z powołanych przepisów wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają wymienione czynności - ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

Zgodnie z regułami wyrażonymi w art. 28b ust. 1 i 2 ustawy o VAT:

• miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.
• w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Jeśli więc usługa (I) świadczona jest na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT oraz (II) nie stanowi usługi wskazanej w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n tej ustawy, podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy.

Na mocy wskazanych powyżej przepisów należy więc stwierdzić, że dla celów prawidłowej klasyfikacji transakcji na gruncie ustawy o VAT koniecznym jest podjęcie działań zmierzających do zweryfikowania, czy dany podmiot zagraniczny, uczestniczący w obrocie gospodarczym, posiada na terytorium danego kraju „stałe miejsce prowadzenia działalności” oraz czy to „stałe miejsce” jest uczestnikiem danej transakcji.

Ustawa o VAT oraz przepisy wykonawcze do ustawy o VAT nie wskazują wprost, co należy rozumieć pod pojęciem „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”. Dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu, definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L 77/1 z 23 marca 2011 r. z późn. zm.; dalej: Rozporządzenie 282/2011).

Zgodnie z zapisami preambuły Rozporządzenia 282/2011 „podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.” (punkt 4). „Aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.” (punkt 14).

W myśl art. 11 ust. 1 Rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. 2006.347.1 z 11 grudnia 2006 r. z późn. zm.; dalej: Dyrektywa 2006/112/WE): „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 53 ust. 1 Rozporządzenia 282/2011 na użytek stosowania art. 192a Dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Wykładnia pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, wielokrotnie była przedmiotem orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE). Odwołując się do wyroków TSUE, należy wskazać, że o „stałym miejscu prowadzenia działalności” można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa (vide wyroki w sprawach C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease BV, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, C-73/06 Planzer Luxembourg Sarl v. Bundeszentralamt fur Steuern, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.).

Jednocześnie, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie, nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego (własnych zasobów osobowych i rzeczowych) - podatnikowi musi jednak przysługiwać, na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności, porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym. Tak przykładowo wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13, który - odwołując się do wyroku TSUE w sprawie C-260/95 - stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego podatnik może więc „stworzyć” wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach.

Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności, powinno charakteryzować się pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa, powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny.

Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający. Kluczowe znaczenie ma w tym zakresie rodzaj działalności, jaki prowadzi dany podmiot.

Działalność gospodarcza, prowadzona w różnych sektorach gospodarki, ze względu na swoją specyfikę wymaga innego zaplecza technicznego i personalnego, np. inne jest zaplecze niezbędne do prowadzenia działalności w zakresie handlu towarem, a inne w zakresie świadczenia usług niematerialnych. Mimo tego, w każdym przypadku dla potwierdzenia bądź wykluczenia posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności przez podmiot, należy mieć na względzie przynajmniej minimalną (odpowiadającą danemu rodzajowi) strukturę w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. Przy czym, pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody.

Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wyżej wskazane kryteria, zdaniem Wnioskodawcy podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności jest, aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także by samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków podmiot sam świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne, aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Na podstawie wymienionych powyżej przesłanek należy więc uznać, że jeżeli dany podmiot:

• posiada w danym państwie, innym niż pozostaje siedzibą jego działalności, odpowiednie zaplecze personalne i techniczne,
• ww. zaplecze posiada strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb,
• ww. zaplecze charakteryzuje się stałością wystarczającą do odbioru i wykorzystania nabywanych usług dla własnych potrzeb, a także w stosunku do świadczenia usług z tego miejsca,

to definicja stałego miejsca prowadzenia działalności pozostaje w tym przypadku spełniona, przy czym wszystkie ww. kryteria winny być spełnione łącznie. W przypadku więc, gdy nie jest spełniony chociażby jeden z wyżej wymienionych warunków, nie można uznać, że obecność danego podmiotu na terytorium państwa członkowskiego nosi znamiona stałego miejsca prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

W świetle powyższego, mając na uwadze orzecznictwo TSUE, cytowane przepisy oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy, w ocenie Wnioskodawcy, działalność na terytorium Polski, w tym wdrożenie nowego modelu dystrybucyjnego polegającego na sprzedaży importowanych towarów z wykorzystaniem magazynu Kontrahenta 1 oraz Kontrahenta 2 zlokalizowanego na terytorium Polski, nie skutkuje powstaniem po stronie Spółki stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Wnioskodawca nie posiada bowiem na terytorium kraju w sposób stały odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności.

W ocenie Wnioskodawcy, zmiany, które miały również miejsce w odniesieniu do poprzedniego modelu dystrybucyjnego, skutkują uznaniem braku powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Kluczowe znaczenie ma fakt, że Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej na terytorium (…), skąd prowadzi działalność w zakresie sprzedaży towarów z terytorium Polski tj.:

• wszelkie umowy, w tym handlowe, dotyczące nabywania oraz sprzedaży towarów są oraz w przyszłości będą zawierane i podpisywane przez Spółkę z terytorium (…),
• wszelkie negocjacje oraz czynności prawne i faktyczne zmierzające do zawarcia umów handlowych są oraz będą w przyszłości prowadzone i podejmowane przez Spółkę z terytorium (…).

Ponadto, na terytorium Polski Wnioskodawca nie posiada zarządu ani oddziału. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Spółka nie posiada w Polsce i nie będzie posiadać własnych pracowników, przedstawicieli handlowych ani żadnego zaplecza personalnego, jak również własnego zaplecza technicznego, tj. maszyn, urządzeń, nieruchomości itp. Jednocześnie, pomimo powiązań kapitałowych z (…) Polska, podmioty te są niezależnie funkcjonującymi jednostkami. Spółka nie angażuje się bezpośrednio w zarządzanie personelem (…) Polska. Również na terytorium Polski nie przebywa już pracownik Spółki, którego obecność wynikała wcześniej z faktu oddelegowania go do (…) Polska w celu pełnienia w tym podmiocie funkcji dyrektora zarządzającego. Wnioskodawca zawrze wprawdzie umowy na świadczenie usług logistycznych z podmiotami posiadającym magazyny na terytorium kraju, w których to magazynach będą składowane i obsługiwane towary będące własnością Spółki. Jednakże wykonywanych na rzecz Wnioskodawcy świadczeń (wskazanych w opisie niniejszego wniosku), nie można uznać za posiadanie przez Spółkę odpowiednich zasobów technicznych i osobowych do prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej na terytorium Polski. Co prawda umowy z kontrahentami będą obejmowały świadczenie usług logistycznych w zakresie towarów składowanych w Polsce, w skład których będzie wchodziło m.in.: przyjęcie towarów do magazynu oraz magazynowanie towarów. Niemniej to Kontrahent 1 oraz Kontrahent 2 będzie decydował o prawidłowej (odpowiedniej) przestrzeni magazynowej oraz lokalizacji towarów będących własnością Spółki. Kontrahenci będą wykonywać usługi za pośrednictwem swoich pracowników, którzy podlegają wyłącznie jego kierownictwu i kontroli. Spółka nie jest uprawniona do wydawania jakichkolwiek poleceń ani kontrolowania personelu Kontrahentów. W szczególności Wnioskodawca nie będzie ustalał czasu pracy, nie będzie wyznaczał harmonogramu pracy, miejsca pracy, a także nie będzie wskazywał sposobu wykonywania prac składających się na czynności podejmowane przez personel Kontrahentów. Spółka nie dysponuje żadnymi środkami służącymi do dyscyplinowania personelu Kontrahenta i nie ma możliwości wpływu na skład osobowy ani liczebność tego personelu. W rezultacie, Wnioskodawca nie będzie miał kontroli prawnej ani faktycznej nad personelem Kontrahentów.

Spółka nie będzie posiadała również prawnego ani faktycznego prawa do korzystania z urządzeń lub wyposażenia należącego do Kontrahentów dla celów własnej działalności gospodarczej.

Planowana współpraca pomiędzy Spółką a Kontrahentami nie wyklucza możliwości posiadania przez Kontrahentów także innych usługobiorców, na rzecz których Kontrahenci świadczyliby usługi w analogicznym zakresie.

Wnioskodawca nie będzie więc na terytorium Polski dysponował jakimikolwiek zasobami technicznymi niezbędnymi do samodzielnego wykonywania działalności gospodarczej.

Jak zostało to przedstawione w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca jest uprawniony do weryfikacji zgodności faktycznie wykonywanych przez Kontrahentów usług w ramach wizyt kontrolnych w magazynie, dokonywanych przez Spółkę po uprzednim poinformowaniu Kontrahentów o planowanej wizycie. Powyższe uprawnienia Spółki (prawo do weryfikacji świadczonych usług) nie stanowią jednak podstawy do kontroli Spółki nad pracownikami ani infrastrukturą Kontrahentów. Intencją wprowadzenia takich uprawnień nie jest prawo do wydawania poleceń i kontrolowania pracowników Kontrahentów, lecz jedynie ustanowienie Spółce prawa do weryfikacji oraz możliwości zapewnienia, że usługi świadczone na jej rzecz przez Kontrahentów są realizowane zgodnie z oczekiwanymi standardami jakości.

Kontrahenci nie będą także zaangażowani w proces nabywania towarów przez Wnioskodawcę, ani w proces pozyskiwania zamówień dla Spółki. W szczególności pracownicy Kontrahentów (lub jakiekolwiek inne osoby w Polsce) nie będą posiadać prawa do zawierania ani aktywnego negocjowania umów w imieniu Spółki, ani do reprezentowania jej w jakikolwiek inny sposób na terytorium Polski.

Wnioskodawca zakłada, że planowany model współpracy na podstawie Umowy będzie modelem długoterminowym. Można zatem uznać, że współpraca ustanowiona pomiędzy Spółką a Kontrahentami będzie miała charakter stały. Niemniej jednak, w ocenie Wnioskodawcy, o owej cesze stałości można mówić jedynie w kontekście zamierzonego długotrwałego charakteru współpracy, polegającego na świadczeniu przez Kontrahentów usług na rzecz Spółki.

Biorąc pod uwagę, że, jak wskazano powyżej, Spółka nie będzie posiadała na terytorium Polski zaplecza personalnego i technicznego, którego istnienie jest konieczne do uznania powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, w rozpatrywanym zdarzeniu przyszłym nie można zatem rozpatrywać cechy stałości w kontekście istnienia takiego zaplecza.

Za stałością miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie będzie przemawiać długoterminowe korzystanie z usług świadczonych przez Kontrahentów na rzecz Spółki, w sytuacji, w której Spółka nie planuje utrzymywać na terytorium Polski struktur w zakresie zaplecza technicznego i osobowego. Relacja pomiędzy Spółką, a Kontrahentami, ustanowiona na mocy planowanych umów, to wyłącznie relacja typowa dla relacji występujących pomiędzy usługobiorcą a usługodawcą. W związku z tym, także kolejny warunek istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności, polegający na jego stałości, nie jest spełniony.

Z uwagi na powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, w opisywanym stanie faktycznym, ani korzystanie przez Spółkę z usług w zakresie logistyki (w tym magazynowania towarów), ani też sam fakt nabywania i sprzedaży towarów na i z terytorium kraju nie oznacza, że Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Stanowisko Wnioskodawcy, w przedmiocie braku wystąpienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, w przypadku korzystania przez zagraniczne podmioty na terenie kraju z kompleksowych usług o charakterze logistycznym i magazynowym, znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych wydawanych w analogicznych oraz podobnych stanach faktycznych, jak te zaprezentowane w niniejszym wniosku, w tym m.in.:

• Interpretacji indywidualnej z dnia 27 stycznia 2025 r. o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.536.2024.2.JO;
• Interpretacji indywidualnej z dnia 23 stycznia 2023 r. o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.496.2022.2.RST;
• Interpretacji indywidualnej z dnia 18 października 2022 r. o sygn. 0111-KDIB3-3.4012.431.2022.1.JS;
• Interpretacji indywidualnej z dnia 6 września 2022 r. o sygn. 0112-KDIL1-3.4012.285.2022.1.MR;
• Interpretacji indywidualnej z dnia 17 grudnia 2021 r. o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.454.2021.2.RST;
• Interpretacji indywidualnej z dnia 13 marca 2020 r. o sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.814.2019.2.MC;
• Interpretacji indywidualnej z dnia 12 lutego 2020 r. o sygn. 0112-KDIL1-2.4012.635.2019.2.PG;
• Interpretacji indywidualnej z dnia 7 listopada 2018 r. o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.531.2018.1.MC;
• Interpretacji indywidualnej z dnia 12 czerwca 2018 r. o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.144.2018.1.JŻ.

W ocenie Wnioskodawcy, interpretacja podatkowa wydana na jego rzecz przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 18 maja 2018 r. o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.123.2018.3.JŻ również nie będzie miała zastosowania, ze względu na istotne zmiany, w szczególności w zakresie zaplecza osobowego. Od momentu wydania tej interpretacji stan faktyczny uległ znaczącej zmianie, ponieważ na terytorium Polski nie przebywa już pracownik Spółki, którego obecność wynikała z oddelegowania do (…) Polska w celu pełnienia funkcji dyrektora zarządzającego. Fakt ten istotnie wpływa na ocenę, że Spółka nie dysponuje już odpowiednim zapleczem osobowym, co uniemożliwia jej prowadzenie działalności gospodarczej w sposób stały na terytorium Polski.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, na terytorium Polski nie posiada on stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, z uwagi na następujące okoliczności:

- nie został spełniony warunek dotyczący posiadania odpowiedniego zaplecza technicznego, ponieważ:

• Wnioskodawca nie dysponuje stałą infrastrukturą, taką jak pojazdy, budynki czy inne nieruchomości na terenie Polski. Nie posiada również żadnych lokali (np. biur, budynków, innych powierzchni) na podstawie umowy najmu lub innego typu umowy.
• Wnioskodawca nie ma uprawnień do instruowania ani kontrolowania procesów magazynowo-logistycznych, ani do decydowania o sposobie wykorzystania powierzchni magazynowej.
• Wszelkie decyzje dotyczące rozmieszczenia oraz przechowywania towarów w magazynie będą podejmowane samodzielnie przez Kontrahentów. Powierzchnia magazynu przeznaczona do składowania towarów należących do Wnioskodawcy jest ściśle określona w umowie, która zostanie zawarta z Kontrahentami.
• Wnioskodawca nie będzie miał swobodnego dostępu do powierzchni magazynowej. Choć jest uprawniony do przeprowadzania kontroli, możliwości te są ograniczone do sytuacji określonych w umowie logistyczno-magazynowej, w tym do przeprowadzania inspekcji wyłącznie po uprzednim uzgodnieniu z Kontrahentami daty i godziny oraz pod nadzorem przedstawicieli Kontrahentów.
• Kontrahenci świadczą usługi magazynowo-logistyczne również na rzecz innych podmiotów niż Wnioskodawca.

- nie został spełniony warunek w zakresie posiadania odpowiedniego zaplecza personalnego,

ponieważ:

• Wnioskodawca nie zatrudnia na terytorium Polski żadnych pracowników, przedstawicieli handlowych ani innych osób na podstawie umowy o pracę lub innych umów o charakterze podporządkowania.
• Wnioskodawca nie ma wpływu na decyzje dotyczące zatrudniania pracowników zarówno Kontrahentów, jak i (…) Polska, ani na określenie zakresu ich obowiązków służbowych. Ponadto Wnioskodawca nie jest uprawniony do wydawania tym pracownikom jakichkolwiek instrukcji lub poleceń. Kontrahencie ponosi pełną odpowiedzialność za zarządzanie i kontrolę swoich pracowników, a Spółka nie ma uprawnień do sprawowania bezpośredniego nadzoru nad jego personelem. Kontrahenci, jako zewnętrzny dostawca usług logistycznych i magazynowych, samodzielnie zapewni odpowiednią liczbę pracowników niezbędnych do prawidłowego świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy.
• Pomimo możliwości oddelegowania pracowników Spółki z terytorium (…) do Polski w celu wykonywania określonych czynności kontrolnych, ich obecność będzie incydentalna i czasowa, co wyklucza możliwość uznania jej za stałą obecność w Polsce.
• Na terytorium Polski nie przebywa już pracownik Spółki, który został oddelegowany w celu pełnienia funkcji dyrektora zarządzającego w (…) Polska.

- nie został spełniony warunek w zakresie stałości i samodzielności, ponieważ:

• Wnioskodawca nie dysponuje na terytorium Polski stałym personelem ani wystarczającymi zasobami technicznymi, które byłyby niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej w sposób ciągły.
• Wszelkie umowy, w tym handlowe, dotyczące nabywania oraz sprzedaży towarów będą zawierane i podpisywane przez Spółkę z terytorium (…),
• Wszelkie negocjacje oraz czynności prawne i faktyczne zmierzające do zawarcia umów handlowych będą prowadzone i podejmowane przez Spółkę z terytorium (…).

Z uwagi na powyższe, w ocenie Wnioskodawcy w obecnym jak i planowanym modelu operacyjnym Spółka nie posiada oraz nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności, dla celów stosowania art. 11 ust. 1 Rozporządzenia 282/2011 oraz art. 28b ust. 2 ustawy o VAT.

Na podstawie ustawy z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2023 r. poz. 1598) przewidziano wejście w życie przepisów dotyczących Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) z dniem 1 lipca 2024 r. Jednakże, zgodnie z ustawą z dnia 9 maja 2024 r. zmieniającą ustawę o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2024 r. poz. 852; dalej: ustawa nowelizująca), termin obowiązkowego stosowania Krajowego Systemu e-Faktur został przesunięty na dzień 1 lutego 2026 r. Stanowisko do art. 106ga ust. 1-5, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r., podatnicy będą zobowiązani do wystawiania faktur ustrukturyzowanych za pośrednictwem Krajowego Systemu e- Faktur (KSeF).

Ustęp 2 wskazuje przypadki, w których obowiązek ten nie będzie miał zastosowania, w szczególności w odniesieniu do określonych kategorii faktur lub podatników. W związku z tym obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy wystawiania faktur:

• przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju;
• przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług, dla których wystawiono fakturę;
• przez podatnika korzystającego z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 7, 7a i 9, dokumentujących czynności rozliczane w tych procedurach;
• na rzecz nabywcy towarów lub usług będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej;
• w przypadku odpowiednio udokumentowanych dostaw towarów lub świadczenia usług, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 106s;
• podatnika korzystającego ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113a ust. 1.

Reasumując, zgodnie z ust. 2 pkt 1 przywołanego powyżej przepisu, z obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych wyłączone są podmioty, które nie posiadają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ani siedziby działalności gospodarczej, ani stałego miejsca jej prowadzenia.

W związku z powyższym, Wnioskodawca przyjmuje założenie, iż przepisy art. 106ga ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu przewidzianym w aktualnym projekcie nowelizacji, które stanowią podstawy prawne dla wystawiania oraz odbierania faktur ustrukturyzowanych, nie ulegną istotnym modyfikacjom.

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na brak siedziby oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, Spółka nie będzie zobowiązana do wystawiania faktur ustrukturyzowanych za pośrednictwem KSeF.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r., poz. 775), zwanej dalej ustawą:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 1, 3 i 5 ustawy:

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy:

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

Natomiast jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy:

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Z treści wniosku wynika, że (…) jest spółką (…), której miejscem prowadzenia działalności gospodarczej oraz siedziby jest (…). Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik podatku od towarów i usług w Polsce. Przedmiotem działalności Spółki jest m.in. (…). Działalność Spółki na terytorium Polski obejmuje sprzedaż (…). Spółka nabywa towary od polskiego dostawcy, będącego podatnikiem VAT i sprzedaje te towary do podmiotu powiązanego (…) Polska, zgodnie z odrębną umową sprzedaży zawartą pomiędzy tymi podmiotami. W dalszej kolejności towary są sprzedawane przez (…) Polska do końcowych odbiorców zlokalizowanych na terytorium Polski, zgodnie z ustaleniami dokonanymi pomiędzy (…) Polska, a tymi odbiorcami. Kwestie związane z zakupem towarów w ramach opisanego modelu dystrybucyjnego są w pełni zarządzane przez Spółkę. (…) Polska nie uczestniczy w komunikacji ani negocjacjach z dostawcą. Aktualnie Spółka rozszerza działalność na terytorium Polski. W ramach nowego modelu dystrybucji, Spółka zamierza nabywać dodatkowo towary od podmiotu z siedzibą na terytorium (…). Wnioskodawca zamierza także nabywać towary od podmiotu powiązanego z siedzibą w (…). Zakupione towary będą przechowywane na terytorium Polski, a następnie sprzedawane do odbiorców z UE, w tym z Polski, a także do podmiotów spoza UE. W celu wdrożenia nowego modelu Spółka zamierza podjąć współpracę z dwoma polskimi operatorami logistycznymi ( „Kontrahent 1” i „Kontrahent 2” lub „Kontrahenci”), którzy będą świadczyć na jej rzecz usługi logistyczne, w tym usługi magazynowania towarów. Na podstawie projektu umowy Kontrahenci będą ponosili odpowiedzialność za kompleksową obsługę logistyczną związaną z importowanymi towarami. Zakres świadczonych usług obejmuje m.in. (…). Wnioskodawca nie będzie miał prawa do wyłącznego korzystania z udostępnionej powierzchni magazynowej ani kontroli nad zasobami technicznymi, materialnymi i ludzkimi Kontrahentów. Wnioskodawca nie będzie posiadał ani prawnego, ani faktycznego prawa do korzystania z urządzeń lub wyposażenia należącego do Kontrahentów, dla celów własnej działalności gospodarczej.

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy, Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy (…) będzie posiadać stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce i czy w związku ze sprzedażą dokonywaną na terytorium Polski, będzie zobowiązana do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur.

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na kryteria wskazane w powołanym przepisie należy stwierdzić, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której wykonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Zatem, zarówno infrastruktura techniczna jak i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z wykonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Wobec tego, dla rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej koniecznym jest, aby dane miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, ale także aby samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce nie jest konieczne, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne jest aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym usługodawcy porównywalna do tej jaką sprawuje nad zapleczem własnym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

W wyroku z 7 kwietnia 2022 r. sygn. C-333/20 w sprawie Berlin Chemie, badając kwestię istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki niemieckiej w Rumunii, która korzystała z zasobów powiązanej z nią spółki rumuńskiej, Trybunał wskazał, że: „Artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”.

Wynika z niego, że z perspektywy określania stałego miejsca prowadzenia działalności istotne jest ustalenie charakteru zaplecza personalnego i technicznego. TSUE podkreślił, że o ile posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego nie jest konieczne, aby móc stwierdzić, że podatnik posiada odpowiednią strukturę, która charakteryzuje się wystarczającą stałością w zakresie zaplecza personalnego i technicznego w innym państwie członkowskim, o tyle konieczne jest, aby podatnik był uprawniony do dysponowania tym zapleczem personalnym i technicznym w taki sam sposób, jak gdyby było ono jego zapleczem własnym. Zaplecze personalne i techniczne udostępnione spółce niemieckiej przez spółkę rumuńską, które zdaniem rumuńskich organów podatkowych pozwalało na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki niemieckiej w Rumunii, stanowiło również zaplecze, dzięki któremu spółka rumuńska świadczyła usługi na rzecz spółki niemieckiej. W tym przypadku Trybunał podkreślił, że to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do realizacji i odbioru tych samych świadczeń.

W wyroku C-232/22 z 29 czerwca 2023 r. TSUE orzekł, że „podatnik będący usługobiorcą, którego siedziba działalności gospodarczej znajduje się poza Unią, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę podmiot świadczący dane usługi, pod względem prawnym odrębny od tego usługobiorcy, jeżeli nie posiada on tam odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, która może stanowić to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, i to nawet wówczas, gdy podatnik świadczący usługi wykonuje na rzecz tego podatnika będącego usługobiorcą, w wykonaniu wyłącznego zobowiązania umownego, usługi w postaci produkcji z materiałów powierzonych oraz szereg świadczeń akcesoryjnych lub uzupełniających, które przyczyniają się do działalności gospodarczej podatnika będącego usługobiorcą w tym państwie członkowskim”.

Należy także zwrócić uwagę na wyrok TSUE z dnia 13 czerwca 2024 r. o sygn. C‑533/22, w którym TSUE orzekł, że „(...) nie można uznać, iż spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę mającą siedzibę w innym państwie członkowskim, posiada dla celów określenia miejsca świadczenia tych usług stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, z tego tylko powodu, że obie spółki należą do tej samej grupy lub że spółki te są ze sobą związane umową o świadczenie usług (pkt 54). (...) spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę z siedzibą w innym państwie członkowskim, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, jeżeli zaplecze personalne i techniczne, którym dysponuje ona w rzeczonym państwie członkowskim, nie jest odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są na jej rzecz usługi, lub jeżeli to zaplecze personalne i techniczne zapewnia jedynie wykonywanie czynności przygotowawczych lub pomocniczych (pkt 81)”.

Z kolei kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej poruszył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 3 października 2019 r., sygn. I FSK 980/17 wskazując, że: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie zorganizował bowiem na terytorium kraju odpowiednich zasobów osobowych i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej w sposób stały. Z treści wniosku wynika, że (…) jest spółką (…), której miejscem prowadzenia działalności gospodarczej oraz siedziby jest (…). Spółka, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, polegającej na (…), postanowiła wdrożyć nowy model dystrybucyjny na terytorium Polski. W modelu tym Spółka zamierza nabywać dodatkowo towary od podmiotów powiązanych z siedzibą na terytorium Czech oraz Chińskiej Republiki Ludowej. Zakupione towary będą przechowywane na terytorium Polski, a następnie sprzedawane do odbiorców z UE, w tym z Polski, a także do podmiotów spoza UE. W celu wdrożenia nowego modelu Spółka zamierza podjąć współpracę z dwoma polskimi operatorami logistycznymi („Kontrahent 1” oraz „Kontrahent 2”), którzy będą świadczyć na jej rzecz usługi logistyczne, w tym usługi magazynowania towarów.

Należy wskazać, że za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie zostaną spełnione warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego, ponadto zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością. W analizowanej sprawie Spółka, w związku z nowym modelem dystrybucyjnym, nie zamierza posiadać, wynajmować ani wykorzystywać na potrzeby swojej działalności gospodarczej w Polsce nieruchomości takich jak biuro, punkty sprzedaży czy innego rodzaju placówki, poprzez które mógłby wykonywać swoją działalność na terytorium Polski, ani też jakichkolwiek zasobów technicznych (np. sprzęt elektroniczny, samochody, maszyny, urządzenia, narzędzia). Spółka nie zatrudnia pracowników (w tym w szczególności przedstawicieli handlowych) na terytorium Polski i nie zamierza ich zatrudniać w przyszłości. Cały proces sprzedaży, w tym m.in. poszukiwanie klientów, przyjmowanie zamówień, negocjowanie oraz podpisywanie umów, będzie prowadzony i koordynowany przez pracowników Spółki w (…). Jednocześnie Spółka nie upoważni żadnych podmiotów ani osób w Polsce do negocjowania warunków umów w imieniu Spółki, zawierania umów z nabywcami towarów ani przyjmowania zamówień składanych przez kontrahentów Spółki. Wszelkie czynności związane z procesem posprzedażowym towarów również będą odbywały się poza granicami Polski, bezpośrednio na terytorium (…). Zatem Spółka nie będzie posiadała na terytorium Polski własnego zaplecza osobowego ani technicznego.

Co jednak istotne, dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Z wniosku wynika, że co prawda Spółka, w związku z nowym modelem dystrybucyjnym, będzie nabywać usługi logistyczne od Kontrahentów, natomiast nie będzie posiadać ani prawnego, ani faktycznego prawa do korzystania z urządzeń lub wyposażenia należącego do Kontrahentów dla celów własnej działalności gospodarczej, w szczególności nie będzie miała prawa do wyłącznego korzystania z udostępnionej powierzchni magazynowej ani kontroli nad zasobami technicznymi, materialnymi i ludzkimi Kontrahentów. Spółka nie będzie dysponować pełną swobodą w podejmowaniu decyzji dotyczących powierzchni magazynowej oraz miejsca składowania towarów. Żadna część magazynów należących do Kontrahentów nie zostanie przeznaczona do wyłącznego użytku przez Spółkę. Należy podkreślić, że pracownicy Kontrahentów nie będą nadzorowani ani kontrolowani przez Spółkę, a ta nie będzie miała wpływu na to, jaka część zasobów osobowych zostanie wykorzystana do świadczenia na rzecz Spółki usług zdefiniowanych w umowach logistycznych. Spółka nie będzie miała nieograniczonego wstępu do magazynów, w których przechowywane będą towary, jedynie w określonych sytuacjach, np. w celu weryfikacji świadczonych usług, przedstawiciele Spółki będą mieli prawo wstępu do magazynów, za zgodą i zgodnie z wewnętrznymi procedurami Kontrahentów, przy czym takie wizyty będą miały jedynie charakter okazjonalny. W konsekwencji należy uznać, że Spółka nie będzie posiadała kontroli nad zapleczem Kontrahentów, porównywalnej do tej jaką sprawuje nad zapleczem własnym.

Dodatkowo do przyjęcia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ważne jest również, aby miejsce to charakteryzowało się „wystarczającą stałością”, czyli strukturą o wystarczającej (minimalnie wymaganej dla prowadzenia działalności gospodarczej) trwałości poprzez zorganizowanie zasobów ludzkich i zaplecza technicznego tak, aby miały one możliwości wykorzystania usług dla własnych potrzeb. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej powinna występować w sposób stały tj. na stałe dysponować takimi środkami, które pozwalają na faktyczne świadczenie usług z danego miejsca. Zatem, decydujący jest fakt, że struktura funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających.

Raz jeszcze należy podkreślić, że w analizowanej sprawie Spółka nie posiada na terytorium Polski żadnych zasobów osobowych ani technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności, nie można zatem uznać, że spełnione jest kryterium stałości, bowiem, jak wskazano powyżej, kryterium to należy odnieść do obecności zasobów osobowych i technicznych. Spółka, w związku z nowym modelem dystrybucyjnym, nie zamierza posiadać, wynajmować ani wykorzystywać na potrzeby swojej działalności gospodarczej w Polsce nieruchomości takich jak biuro, punkty sprzedaży czy innego rodzaju placówki, ani też jakichkolwiek zasobów technicznych (np. sprzęt elektroniczny, samochody, maszyny, urządzenia, narzędzia). Spółka nie zatrudnia na terytorium Polski pracowników (w tym w szczególności przedstawicieli handlowych) i nie zamierza ich zatrudniać w przyszłości. Cały proces sprzedaży, w tym m.in. poszukiwanie klientów, przyjmowanie zamówień, negocjowanie oraz podpisywanie umów, będzie prowadzony i koordynowany przez pracowników Spółki w (…). Jednocześnie Wnioskodawca nie upoważni żadnych podmiotów ani osób w Polsce do negocjowania warunków umów w imieniu Spółki, zawierania umów z nabywcami towarów ani przyjmowania zamówień składanych przez kontrahentów Spółki. Wszelkie czynności związane z procesem posprzedażowym towarów będą odbywały się poza granicami Polski, bezpośrednio na terytorium (…).

Zatem, skoro Spółka nie posiada na terytorium Polski odpowiednich zasobów osobowych oraz technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności nie można uznać, że spełnione jest kryterium stałości, bowiem kryterium to należy odnieść do obecności zasobów osobowych i technicznych.

Należy również zwrócić uwagę na wyrok TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r., z którego wynika, że z perspektywy określania stałego miejsca prowadzenia działalności istotne jest ustalenie charakteru zaplecza personalnego i technicznego. TSUE orzekł, że to samo zaplecze personalne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. Innymi słowy, co do zasady jeden podmiot nie powinien być uznany za stałe miejsce prowadzenia działalności innego podmiotu, przynajmniej w zakresie tych usług, które świadczy dla tego innego podmiotu. Odnosząc powyższe do Państwa sytuacji należy stwierdzić, że Kontrahenci będą świadczyć na rzecz Spółki usługi logistyczne oraz magazynowe, a to oznacza, że w przypadku uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, to samo zaplecze zasobów personalnych jak i technicznych Kontrahentów byłoby wykorzystywane zarówno do świadczenia usług na rzecz Spółki jak i ich odbioru. Tym samym, zgodnie z wyrokiem TSUE C- 333/20 z 7 kwietnia 2022 r. takie miejsce nie powinno być uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności.

Zatem, w związku z wprowadzeniem nowego modelu dystrybucyjnego towarów, należy stwierdzić, że (…) nie będzie posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Odnośnie zaś Państwa wątpliwości, związanych z ustaleniem, czy Spółka będzie zobowiązana do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur, należy wskazać, że zgodnie z art. 2 pkt 32a ustawy:

Ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2023 r. poz. 1598), wprowadzono zmiany w zakresie KSeF, które miały wejść w życie 1 lipca 2024 r. Jednak, zgodnie z ustawą z dnia 9 maja 2024 r. zmieniającą ustawę o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2024 r. poz. 852), zwanej dalej „ustawą zmieniającą” - termin wejścia w życie obowiązkowego KSeF został przesunięty na 1 lutego 2026 r.

Stosownie do art. 106ga ust. 1-5 ustawy, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r.:

Ponadto stosownie do art. 106gb ust. 1 i 2 ustawy, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r.:

Natomiast według art. 106gb ust. 4 ustawy:

Przepis art. 106ga ust. 1 ustawy, który będzie obowiązywał od 1 lutego 2026 r. wskazuje, że podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur. Jednocześnie ustęp 2 pkt 1 powoływanego powyżej przepisu przewiduje wyłączenie z przedmiotowego obowiązku podmiotów nieposiadających w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, jak ustaliłem, skoro (…), w związku z wprowadzeniem nowego modelu dystrybucyjnego, nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą, Spółka nie będzie miała obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) od 1 lutego 2026 r.

Jednocześnie należy wskazać, że Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce, w związku z czym ma możliwość wystawiania faktury ustrukturyzowanej przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur, zgodnie z art. 106ga ust. 4 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą.

W konsekwencji Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazuję, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r Ordynacji podatkowej.