Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest:

-prawidłowe w zakresie obowiązków składania informacji podsumowującej oraz rejestracji jako podatnik VAT UE (w części pytanie nr 1),

-nieprawidłowe w zakresie obowiązku wystawienia faktur za świadczone usługi (w części pytanie nr 1);

-nieprawidłowe w zakresie wskazania okresu, w którym należy składać informacje podsumowujące VAT UE (pytanie nr 2).

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący obowiązku sporządzania informacji podsumowującej, rejestracji jako podatnik VAT UE oraz wystawiania faktury, wpłynął 10 czerwca 2025 r. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwania – pismami, które wpłynęły 30 lipca 2025 r. oraz 4 sierpnia 2025 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Prowadzi Pan działalność w formie działalności nierejestrowanej, w ramach której prowadzi kanał na platformie AAAA. W ramach tej działalności udostępnia Pan przestrzeń reklamową na swoich filmach, dzięki czemu XXXX (z siedzibą w BBBB) umieszcza na Pana kanale reklamy. W zamian za to otrzymuje Pan wynagrodzenie przekazywane przez XXXX na Pana konto bankowe.

Do tej pory otrzymał Pan dwa przelewy: 22 listopada 2024 r. na kwotę 446,51 zł oraz 22 stycznia 2025 r. na kwotę 306,90 zł. Płatności nie mają charakteru regularnego – są wypłacane przez XXXX co kilka miesięcy, po przekroczeniu określonego progu. Wynagrodzenie zależy od liczby wyświetleń reklam. Uważa Pan, że są to usługi świadczone na rzecz podatnika z innego kraju Unii Europejskiej (BBBB), a Pan jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Nie prowadzi Pan działalności gospodarczej w rozumieniu wpisu do CEIDG, działa wyłącznie w ramach działalności nierejestrowanej. Dochody z tej działalności rozlicza Pan w PIT-36. Nie jest Pan czynnym podatnikiem VAT, ale posiada numer VAT UE.

Próg płatności to minimum 300 zł i wtedy XXXX wypłaca Panu z konta XXXX YY pieniądze na Pana konto. Może Pan również ustawić wyższe progi, wtedy przelewy będą rzadziej. Codziennie Pana filmy na AAAA są wyświetlane i codziennie jest naliczona jakaś kwota na tym koncie YY. Są to kwoty rzędu od 1 zł do około 7 zł. W zależności ile osób wyświetla Pana filmy. Pit 36 złożył Pan i rozliczył podatek za ten przychód z listopada 2024 r.

W uzupełnieniu wniosku z 4 sierpnia 2025 r. podał Pan następujące informacje:

1.Usługi świadczy Pan dla firmy XXXX, która ma siedzibę w BBBB.

2.Nie świadczy Pan usług dla żadnego stałego miejsca prowadzenia działalności usługobiorcy.

3.Zobowiązanym do zapłaty podatku VAT jest usługobiorca (XXXX) – zgodnie z zasadą odwrotnego obciążenia.

4.Prosi Pan o wydanie interpretacji również w zakresie dotyczącym okresu za jaki należy składać informacje podsumowujące.

Pytania (pytanie nr 2 dodane w uzupełnieniu wniosku z 4 sierpnia 2025 r.)

1.Czy w opisanym stanie faktycznym, jako osoba fizyczna działająca w ramach działalności nierejestrowanej, świadcząc usługi reklamowe na rzecz XXXX, jest Pan zobowiązany do składania informacji podsumowującej VAT UE oraz wystawiania faktur do XXXX?

2.W jakich okresach jest Pan zobowiązany do składania informacji podsumowującej VAT UE?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem, jako osoba fizyczna działająca w ramach działalności nierejestrowanej, świadczy Pan usługi reklamowe na rzecz podatnika unijnego (XXXX), które zgodnie z art. 28b ustawy o VAT podlegają opodatkowaniu w kraju nabywcy usługi – czyli w BBBB.

W związku z tym obowiązek rozliczenia podatku VAT spoczywa na nabywcy usługi, a Pan jako usługodawca – mimo że nie jest czynnym podatnikiem VAT – ma obowiązek zarejestrowania się do VAT UE, składania informacji podsumowujących VAT UE oraz wystawiania tzw. faktur wewnętrznych (bez VAT).

Uważa Pan więc, że powinien składać deklarację VAT UE w okresie, w którym otrzymuje płatności za usługi od XXXX, nawet jeśli nie ma Pan obowiązku rejestracji jako czynny podatnik VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest:

-prawidłowe w zakresie obowiązków składania informacji podsumowującej, rejestracji jako podatnik VAT UE oraz wystawiania faktur (w części pytanie nr 1),

-nieprawidłowe w zakresie obowiązku wystawienia faktur za świadczone usługi (w części pytanie nr 1);

-nieprawidłowe w zakresie wskazania okresu, w którym należy składać informacje podsumowujące VAT UE (pytanie nr 2).

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 126; dalej jako: „ustawa” lub „ustawa o VAT”):

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2) eksport towarów;

3) import towarów na terytorium kraju;

4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy o VAT:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terytorium kraju - rozumie się przez to terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o państwie członkowskim - rozumie się przez to państwo członkowskie Unii Europejskiej, a także Irlandię Północną w zakresie określonym w Protokole w sprawie BBBB / BBBB Północnej do Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i BBBB Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz.Urz. UE L 29 z 31.01.2020, str. 7, z późn. zm.).

W myśl art. 2 pkt 3 ustawy:

Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej […].

W świetle art. 2 pkt 4 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terytorium państwa członkowskiego - rozumie się przez to terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy:

Sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel [...].

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów [...].

Z treści cytowanego wyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Jednocześnie pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi więc istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Mając na uwadze powyższe przepisy trzeba stwierdzić, że dostawa towarów lub świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywane są przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy towarów lub świadczenia usług mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT istotne jest, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Należy zauważyć, że zawarte w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy definicje podatnika i działalności gospodarczej stanowią wyraz implementacji do polskiego porządku prawnego przepisu art. 9 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. (Dz.Urz. UE.L. Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.; dalej jako: „Dyrektywa”), zgodnie z którym:

„Podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

„Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Z kolei w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 246, ze zm.; dalej jako: „Prawo przedsiębiorców”):

Działalnością gospodarczą jest zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły.

Natomiast w art. 5 Prawa przedsiębiorców wskazano:

1.    Nie stanowi działalności gospodarczej działalność wykonywana przez osobę fizyczną, której przychód należny z tej działalności nie przekracza w żadnym miesiącu 75% kwoty minimalnego wynagrodzenia, o którym mowa w ustawie z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz.U. z 2020 r. poz. 2207 oraz z 2023 r. poz. 1667), i która w okresie ostatnich 60 miesięcy nie wykonywała działalności gospodarczej.

2.Osoba wykonująca działalność, o której mowa w ust. 1, może złożyć wniosek o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Działalność ta staje się działalnością gospodarczą z dniem określonym we wniosku.

3.Jeżeli przychód należny z działalności, o której mowa w ust. 1, przekroczył w danym miesiącu wysokość określoną w ust. 1, działalność ta staje się działalnością gospodarczą, począwszy od dnia, w którym nastąpiło przekroczenie wysokości, o którym mowa w ust. 1.

4.W przypadku, o którym mowa w ust. 3, osoba wykonująca działalność gospodarczą składa wniosek o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej w terminie 7 dni od dnia, w którym nastąpiło przekroczenie wysokości, o którym mowa w ust. 1.

5.Przepisu ust. 1 nie stosuje się do działalności wykonywanej w ramach umowy spółki cywilnej.

6.Przez przychód należny, o którym mowa w ust. 1, rozumie się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

7.    Przepisu ust. 1 nie stosuje się do działalności wykonywanej przez osoby fizyczne będące osobami zagranicznymi innymi niż wymienione w art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2025 r. poz. 89, 619 i 621).

Zatem na gruncie Prawa przedsiębiorców działalność gospodarcza to działalność zorganizowana, mająca charakter zarobkowy, prowadzona w sposób ciągły i we własnym imieniu. Jednak działalność nierejestrowana, nawet jeśli spełnia powyższe cztery warunki, to ze względu na niski poziom przychodów nie jest uznawana za działalność gospodarczą. Wynika to z przepisów Prawa przedsiębiorców, które pozwalają działać podmiotom na małą skalę.

Natomiast definicja działalności gospodarczej zawarta w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT ma szerszy zakres niż definicja tego pojęcia zawarta w Prawie przedsiębiorców. Definicja z ustawy o VAT ma charakter autonomiczny, właściwy dla przepisów prawa podatkowego, oparty na przepisach Dyrektywy i winna być rozpatrywana niezależnie od innych przepisów krajowych, np. przepisów Prawa przedsiębiorców, gdyż mogłoby to spowodować naruszenia funkcjonalności systemu VAT.

Jak wynika z art. 19a ust. 1 ustawy:

Obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 1b, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20, art. 21 ust. 1 i art. 138f.

W myśl art. 28a ustawy o VAT:

Na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1)ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:

a)    podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

b)osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2)    podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Jak stanowi art. 28b ust. 1-2 ustawy:

1.    Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

2.W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z powołanej regulacji zawartej w art. 28b ust. 1 ustawy wynika, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy, inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy, podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy. Pewnego rodzaju odstępstwem od tej zasady jest sytuacja wskazana w art. 28b ust. 2 ustawy, gdy usługa jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej. Wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Zgodnie z art. 97 ust. 1 ustawy:

Podatnicy, o których mowa w art. 15 i art. 15a, podlegający obowiązkowi zarejestrowania jako podatnicy VAT czynni, są obowiązani przed dniem dokonania pierwszej wewnątrzwspólnotowej dostawy lub pierwszego wewnątrzwspólnotowego nabycia zawiadomić naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu rejestracyjnym, o którym mowa w art. 96, o zamiarze rozpoczęcia wykonywania tych czynności.

Stosownie do art. 97 ust. 3 pkt 2 ustawy:

Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio również do podatników, o których mowa w art. 15, innych niż wymienieni w ust. 1 i 2, którzy świadczą usługi, do których stosuje się art. 100 ust. 1 pkt 4, dla podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej.

Jak wynika z art. 97 ust. 4 ustawy:

Naczelnik urzędu skarbowego rejestruje podmiot, który dokonał zawiadomienia zgodnie z ust. 1, jako podatnika VAT UE.

Zgodnie z art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy:

Podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca - zwane dalej „informacjami podsumowującymi”.

Stosownie do art. 100 ust. 3 pkt 1 ustawy:

Informacje podsumowujące składa się za okresy miesięczne, za pomocą środków komunikacji elektronicznej, w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu dokonania transakcji, o których mowa w ust. 1 pkt 1-4.

Jak stanowi art. 100 ust. 10 ustawy o VAT:

Na potrzeby ust. 1 pkt 4 zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego, na którym, zgodnie z art. 28b, ma miejsce świadczenie usług, jest usługobiorca, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 15, będący usługodawcą nie posiada na terytorium tego państwa członkowskiego:

1)siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej;

2)siedziby działalności gospodarczej, posiada natomiast na tym terytorium stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy, jeżeli usługodawca posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na tym terytorium, nie uczestniczy w tych transakcjach.

W świetle art. 100 ust. 11 ustawy:

Na potrzeby określenia momentu powstania obowiązku podatkowego, o którym mowa w ust. 3, w zakresie świadczenia usług wymienionych w ust. 1 pkt 4, przepisy art. 19a ust. 1-3 i 8 stosuje się odpowiednio.

Przepisy zawarte w art. 100 ust. 1 ustawy o VAT zawierają katalog czynności, w związku z wykonaniem których podatnicy, w rozumieniu art. 15 ustawy, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są zobowiązani do składania informacji podsumowujących. Jedną z takich czynności, które pociągają za sobą konieczność złożenia informacji podsumowującej jest – wymienione w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy – dokonywanie usług, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca. Dotyczy to więc przypadku wewnątrzwspólnotowego świadczenia usług, dla których obowiązek zapłaty podatku od wartości dodanej spoczywa na usługobiorcy. Przy czym podatnik jest zobowiązany do rejestracji jako podatnik VAT UE przed dokonaniem pierwszej czynności wewnątrzwspólnotowego świadczenia usług, co wynika z regulacji art. 97 ust. 3 pkt 2 ustawy.

W rozumieniu art. 106a pkt 1 lit. a ustawy o VAT:

Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów.

Zgodnie z art. 106a pkt 2 lit. a ustawy:

Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy:

Podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Jak stanowi art. 106b ust. 2 ustawy:

Podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9, art. 113a ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Przepis art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ustawy stanowi, że:

Faktura powinna zawierać:

1)datę wystawienia;

2)kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;

3)imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;

4)numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a oraz pkt 25;

5)numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;

6)    datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;

7)nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;

8)miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;

9)cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);

10)kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;

11)wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);

12)stawkę podatku albo stawkę podatku od wartości dodanej w przypadku korzystania z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 6a, 7 i 9;

13)sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;

14)kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;

15)kwotę należności ogółem.

Jak wskazano w art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy:

Faktura powinna zawierać – w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi - wyrazy „odwrotne obciążenie”.

Jak z powyższych przepisów wynika, podatnik jest zobowiązany do wystawienia faktury dokumentującej m.in. świadczenie usług. Przy czym faktura powinna zawierać szereg wskazanych w przepisach elementów. W przypadku świadczenia m.in. usług, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca usługi, takim niezbędnym elementem są wyrazy „odwrotne obciążenie”.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy:

Zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika posiadającego siedzibę działalności gospodarczej na terytorium kraju, u którego wartość sprzedaży, z wyłączeniem podatku, nie przekroczyła w poprzednim ani bieżącym roku podatkowym kwoty 200 000 zł.

Pana wątpliwości wyrażone w pytaniach dotyczą obowiązków składania informacji podsumowującej VAT UE, okresów ich składania oraz wystawiania faktur w związku z wykonywaniem nierejestrowanej działalności usługowej na rzecz XXXX.

W opisie stanu faktycznego podał Pan, że prowadzi Pan działalność nierejestrowaną w rozumieniu art. 5 Prawa przedsiębiorców. Prowadzi Pan kanał na platformie AAAA i udostępnia w związku z tym przestrzeń reklamową w filmach. Dzięki temu XXXX umieszcza reklamy na Pana kanale, a z tego tytułu otrzymuje Pan wynagrodzenie. Z powyższego wynika, że świadczone przez Pana usługi udostępniania przestrzeni reklamowej są odpłatne.

Tak więc w analizowanej sprawie ma miejsce sytuacja, w której wystąpi skonkretyzowane świadczenie (świadczenie usług udostępniania przestrzeni reklamowej), wykonywane pomiędzy dwoma określonymi stronami transakcji, dla którego będzie istniał bezpośredni beneficjent czynności (wykonuje Pan określone czynności na rzecz konkretnego podmiotu, za co otrzymuje Pan zapłatę w określonej wysokości). Możliwe jest więc zidentyfikowanie konkretnego świadczenia, realizowanego przez Pana na rzecz określonego podmiotu (nabywcy – XXXX). Dlatego też czynności wykonywane przez Pana będą spełniać definicję świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

W konsekwencji, świadcząc opisane usługi, prowadzi Pan działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Oznacza to więc, że działa Pan jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Podał Pan, że z tytułu świadczonych usług otrzymał Pan dotychczas dwa przelewy: w listopadzie 2024 r. na kwotę 446,51 zł oraz w styczniu 2025 r. na kwotę 306,90 zł. Usługi świadczy Pan dla firmy XXXX, która ma siedzibę w BBBB. Nie świadczy Pan usług dla żadnego stałego miejsca prowadzenia działalności usługobiorcy. Zobowiązanym do zapłaty podatku VAT jest usługobiorca (XXXX) – zgodnie z zasadą odwrotnego obciążenia.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że z terytorium kraju dokonuje Pan świadczenia usług dla podmiotu o statusie podatnika z siedzibą w BBBB. W tej sytuacji dla określenia miejsca świadczenia tych usług należy przyjąć zasadę ogólną wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy. Oznacza to więc – opierając się na wskazanym przepisie – że miejscem świadczenia przez Pana opisanych usług jest miejsce, w którym nabywca usługi (podatnik XXXX) posiada siedzibę działalności gospodarczej. Tym miejscem świadczenia jest więc terytorium państwa członkowskiego (BBBB) inne niż terytorium kraju. Przy tym w przedstawionych okolicznościach stanu faktycznego nie znajdą zastosowania wyłączenia co do określenia miejsca świadczenia usług, wymienione w art. 28b ust. 1 pkt 1 ustawy. Zatem w sytuacji świadczenia opisanych usług jest Pan zobowiązany, na podstawie art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, do składania w urzędzie skarbowym zbiorczych informacji o dokonanych usługach – informacji podsumowujących.

Świadcząc opisane usługi, do których stosuje się art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy – czyli będąc zobowiązanym do składania informacji podsumowujących – był Pan zobowiązany do zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu rejestracyjnym, o którym mowa w art. 96, o zamiarze rozpoczęcia wykonywania tych usług, przed dniem dokonania pierwszej z nich. Obowiązek ten wynika z art. 97 ust. 3 pkt 2, w zw. z art. 97 ust. 1 ustawy. Wówczas naczelnik urzędu skarbowego zarejestrował Pana jako podatnika VAT UE, na co wskazuje art. 97 ust. 4 ustawy. W ten sposób wypełnił Pan obowiązek rejestracji jako podatnik VAT UE.

Natomiast w związku ze świadczonymi usługami na rzecz usługobiorcy z BBBB, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium BBBB, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca, jest Pan zobowiązany do wystawienia faktury, co wynika z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy. W takim wypadku, skoro obowiązanym do rozliczenia podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca usługi, faktura powinna zawierać – zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy – wyrazy „odwrotne obciążenie”.

W swoim stanowisku w sprawie podała Pan, że jest zobowiązany do wystawiania tzw. Faktur wewnętrznych (bez VAT). Organ pragnie więc zauważyć, że przepisy ustawy o VAT nie zawierają regulacji dotyczących faktur wewnętrznych. Zatem opisane świadczenie usług jest Pan zobowiązany dokumentować wystawieniem faktury, która nie będzie zawierała kwoty podatku VAT (obowiązanym do rozliczenia podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze będzie nabywca usługi z BBBB), ale będzie zaopatrzona w wyrazy „odwrotne obciążenie”

Reasumując – w związku ze świadczonymi usługami jest Pan zobowiązany do składania informacji podsumowujących o wewnątrzwspólnotowym świadczeniu usług oraz rejestracji jako podatnika VAT UE. W tym zakresie pytania nr 1 Pana stanowisko jest prawidłowe.

Natomiast w zakresie dokumentowania sprzedaży jest Pan zobowiązany do wystawiania faktur zawierających adnotację „odwrotne obciążenie”. Nie będą to więc – jak podał Pan we własnym stanowisku – faktury wewnętrzne. W tym zakresie pytania nr 1 Pana stanowisko jest nieprawidłowe.

Drugie z zadanych przez Pana pytań dotyczy okresu w jakim należy składać informacje podsumowujące dotyczące świadczonych usług.

Regulacja w tym zakresie została zawarta w art. 100 ust. 3 pkt 1 ustawy, a wynika z niej, że informacje podsumowujące składa się za okresy miesięczne, za pomocą środków komunikacji elektronicznej, w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu dokonania transakcji – wewnątrzwspólnotowego świadczenia usługi, o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4. Z kolei obowiązek podatkowy w związku ze świadczonymi przez Pana usługami powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, czyli w momencie wykonania usługi.

Z opisu stanu faktycznego, w którym przedstawił Pan charakter opisanej usługi wynika, że nie ma Pan wpływu na to kiedy (w jakim momencie) wyświetlane są reklamy. Podał Pan, że filmy wyświetlane są codziennie na AAAA i codziennie naliczane są jakieś kwoty na koncie YY. Oznacza to, że codziennie następuje wyświetlenie reklam, a tym samym codziennie dochodzi do wykonania usług świadczonych przez Pana. Tak więc obowiązek podatkowy w przypadku tak opisanych usług świadczonych przez Pana powstaje codziennie, w momencie wykonania usługi, a więc w sposób wskazany w art. 19a ust. 1 ustawy. W tym wypadku data otrzymania przez Pana kwot wynagrodzenia za świadczone usługi nie będzie wyznaczała momentu powstania obowiązku podatkowego.

Zatem dla prawidłowego sporządzenia informacji podsumowującej za dany okres miesięczny niezbędne jest posiadanie przez Pana informacji o wszystkich dokonanych usługach w danym miesiącu, a nie o kwocie otrzymanych płatności za te usługi. Bowiem to wykonanie usługi wyznacza moment powstania obowiązku podatkowego, co determinuje prawidłowe złożenie informacji podsumowującej za dany okres miesięczny. W konsekwencji informację podsumowującą za dany okres miesięczny należy złożyć do 25. dnia następnego miesiąca po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu świadczonych usług.

Zatem, nieprawidłowe jest powiązania obowiązku składania informacji podsumowujących z otrzymanymi przelewami za świadczone usługi. Otrzymane płatności nie odnoszą się do usług wykonanych w danym okresie rozliczeniowym (w zakresie składania informacji podsumowujących) ale do osiągnięcia określonego progu przychodu.

Oznacza to, że nieprawidłowo przyjął Pan, że informacje podsumowujące należało złożyć w okresie, w którym otrzymuje Pan płatność za usługi od XXXX.  

Tym samym stanowisko Pana w zakresie pytania nr 2 jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zadanych pytań) Wnioskodawcy, w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego. Zauważyć bowiem należy, że to wyłącznie Wnioskodawca, w treści składanego wniosku, kształtuje jego zakres przedmiotowy. Zatem kwestie, które nie zostały objęte pytaniami wskazanymi we wniosku, nie mogą być rozpatrzone – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111, ze zm.; dalej jako: „Ordynacja podatkowa”).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy lub stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb Ordynacji podatkowej. Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935, ze zm.; dalej jako: „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.