Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 czerwca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 4 czerwca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy przysługiwania prawa do odliczenia podatku od towarów i usług naliczonego z tytułu nabycia usług noclegowych. Uzupełnili go Państwo pismem z 10 lipca 2025 r. (wpływ 10 lipca 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jako czynny, zarejestrowany podatnik podatku od towarów i usług, prowadzi działalność gospodarczą między innymi w zakresie organizacji spotkań szkoleniowo – integracyjnych, których uczestnikami są osoby prowadzące niewyspecjalizowane sklepy spożywcze jednej z ogólnopolskich sieci franczyzowych, a w niektórych przypadkach również osoby zatrudnione w tych sklepach.

Klientem Wnioskodawcy jest organizator wspomnianej sieci franczyzowej, który oczekuje kompleksowej organizacji imprezy, w tym wynajmu sali, zapewnienia zakwaterowania i wyżywienia dla wszystkich jej uczestników.

Wnioskodawca przedstawia swojemu Klientowi kosztorys wyżej wskazanej usługi, w którym jednym z głównych elementów kalkulacyjnych jest ilość osób, które mają skorzystać z poszczególnych rodzajów świadczeń, w tym noclegów.

W zakres usługi świadczonej przez Wnioskodawcę nie wchodzi natomiast transport ani ubezpieczenie uczestników imprezy. Wnioskodawca nie zapewnia również opieki pilota wycieczki ani innej osoby o podobnym zakresie zadań. Bezpośrednią korzyść z usług świadczonych przez Wnioskodawcę odnosi organizator sieci franczyzowej, ponieważ dzięki organizacji spotkań następuje poprawa funkcjonowania sieci sklepów, między innymi zwiększa się lojalność franczyzobiorców oraz ich zaangażowanie w rozwój sieci.

Uczestnicy imprezy są pośrednimi beneficjentami świadczeń zapewnianych przez Wnioskodawcę.

Osoby niezwiązane z siecią franczyzową nie mają bowiem możliwości udziału w spotkaniach, a ponadto uczestnictwo stanowi realizację celów sieci franczyzowej – spotkania mają częściowo charakter szkoleniowy.

W celu wykonania wyżej opisanej usługi Wnioskodawca składa placówce hotelowej zamówienia na wynajem sali szkoleniowej, catering, w tym w formie tzw. bufetu szwedzkiego, a także na noclegi dla uczestników imprezy.

Z tytułu wyżej wymienionych usług podmiot prowadzący hotel jako czynny, zarejestrowany podatnik podatku od towarów i usług, wystawia Wnioskodawcy faktury zawierające wyszczególnienie poszczególnych usług, w tym usług noclegowych.

Wnioskodawca składając zamówienie podmiotowi prowadzącemu hotel wskazuje swojego klienta jako podmiot wyłącznie uprawniony do skorzystania z nabywanych świadczeń, w tym usług noclegowych.

To klient Wnioskodawcy wskazuje dane osobowe uczestników imprezy, uprawnionych do skorzystania z noclegów. Wnioskodawca przenosi na swojego klienta wszystkie koszty imprezy, doliczając do nich własną marżę, zgodnie z uprzednio zaakceptowanym przez klienta zleceniem. Wnioskodawca nie jest organizatorem turystyki w rozumieniu art. 4 pkt 8 ustawy o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych, w tym nie ma obowiązku posiadania polisy ubezpieczeniowej wymaganej od organizatora turystyki.

Doprecyzowanie opisu sprawy pismem z 10 lipca 2025 r.

1.W odpowiedzi na pytanie Organu: „Czy są Państwo zainteresowani nabyciem od Podmiotu prowadzącego hotel jednego (złożonego) świadczenia dalej: (organizacja imprezy), czy też kilku poszczególnych odrębnych czynności (np. usługi noclegowe, catering, wynajem sali szkoleniowej itp.)?”

wskazali Państwo:

2.W odpowiedzi na pytanie Organu: „Czy przedmiotem Państwa sprzedaży (odsprzedaży) na rzecz Klienta jest kompleksowa usługa „organizacji imprezy”? Czy również pojedyncze czynności (np. usługi noclegowe, wyżywienie, wynajem sali szkoleniowej)?”

wskazali Państwo:

3.W odpowiedzi na pytanie Organu: „Jakie świadczenie (jaka usługa) wskazana jest na wystawionej dla Państwa przez Podmiot prowadzący hotel fakturze?”

wskazali Państwo:

9.W odpowiedzi na pytanie: „Czy nabyte przez Państwa towary i usługi, udokumentowane fakturami wskazanymi we wniosku, służą Państwu do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług?”

wskazali Państwo:

Nadto w odpowiedzi do pytania nr 3, wskazali Państwo, że „zgodnie z treścią odpowiedzi na pytanie nr 1. Wnioskodawca nie uważa świadczeń nabywanych przez siebie od podmiotu prowadzącego hotel za usługę kompleksową, stąd brak podstaw do udzielenia odpowiedzi na pytania o numerach od 4. do 8”.

Pytanie

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia naliczonego podatku od towarów i usług z tytułu nabyć usług noclegowych, o których mowa w opisie stanu faktycznego?

Państwa stanowisko w sprawie

Wnioskodawca uważa, iż przysługuje mu prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu usług noclegowych, o których mowa w opisie stanu faktycznego.

Przede wszystkim należy zwrócić uwagę na naruszenie przez Polskę zasady „stand still”, stwierdzone wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) z 2 maja 2019 r., wydanym w sprawie o sygn. C-225/18. Rozstrzygnięcie zawarte w tym orzeczeniu posiada następujące brzmienie: „Artykuł 168 lit. a) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L z 2006 r., Nr 347, str. 1) należy interpretować w ten sposób, że:

-sprzeciwia się on uregulowaniu krajowemu, takiemu jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, które przewiduje rozszerzenie zakresu wyłączenia prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej (VAT) po przystąpieniu danego państwa członkowskiego do Unii Europejskiej i oznacza, że od wejścia w życie tego rozszerzenia zakresu wyłączenia podatnik świadczący usługi turystyki jest pozbawiony prawa do odliczenia VAT naliczonego od nabycia usług noclegowych i gastronomicznych, które podatnik ten refakturuje na rzecz innych podatników w ramach świadczenia usług turystyki (…)”

Wyżej cytowany wyrok TSUE zapadł w związku z uchyleniem 1 grudnia 2008 r. art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług, który posiadał następujące brzmienie: „Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika: (…) 4) usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem: a) przypadków, gdy usługi te zostały nabyte przez podatników świadczących usługi turystyki, jeżeli w skład usługi turystyki, opodatkowanej na zasadach innych niż określone w art. 119, wchodzą usługi noclegowe lub gastronomiczne albo jedne i drugie”.

W konsekwencji wydania ww. wyroku TSUE, art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług w wyżej przytoczonym brzmieniu ma zastosowanie również do stanów faktycznych zaistniałych po 1 grudnia 2008 r., (zasada „stand still”).

Kluczowy aspekt praktyczny, związany z implementacją tego orzeczenia do prawa krajowego, to przede wszystkim zakres pojęcia „usługi turystyki”, który doczekał się obszernego i jednolitego orzecznictwa polskich sądów administracyjnych. W szczególności należy zwrócić uwagę na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 maja 2023 r., wydany w sprawie o sygn. akt I FSK 597/20, gdzie Sąd wyjaśnił, co następuje: „Jakkolwiek pojęcie «usług turystyki» nie zostało zdefiniowane w ustawie podatkowej, wykładnia w tym zakresie była przedmiotem, nadal aktualnych, wypowiedzi sądów administracyjnych, na co zasadnie zwrócił uwagę Sąd pierwszej instancji w zaskarżonym wyroku (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawach: sygn. akt I FSK 763/14 z dnia 2 lipca 2015 r.; sygn. akt I FSK 1252/07 z 4 września 2009 r.; sygn. akt I FSK 897/10 z 20 czerwca 2011 r.; dostępne w internetowej bazie orzeczeń na stronie www.orzeczeniansa.gov.pl). W orzeczeniach tych sądy konsekwentnie stały na stanowisku prezentując szeroko wykładnię przepisów w tym zakresie, że usługi hotelarskie, w ramach których świadczone są tylko usługi gastronomiczne, bez usług dodatkowych, właściwych biurom podróży (jak transport, organizacja wypoczynku) są usługami turystyki, o których mowa w art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy o VAT. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie orzekającym w niniejszej sprawie w pełni akceptuje wykładnię spornej normy prawnej zaprezentowanej w powołanych wyżej wyrokach.

Z treści art. 88 ust. 1 pkt 4a ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 listopada 2008 r.) nie wynika, by odsyłał on do definicji usług turystyki, zawartej w art. 119 ustawy o VAT. Z treści tej natomiast wyprowadzić można wniosek, że prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur zakupu usług gastronomicznych, na podstawie powołanego przepisu, przysługiwało wszystkim tym podatnikom, którzy dokonywali zakupu usług gastronomicznych, świadcząc usługi turystyki, które nie były opodatkowane na zasadach z art. 119 tej ustawy. Zatem podatnik, który nie świadczy kompleksowych usług w zakresie właściwym dla biur podróży, obejmujących transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie turystów, nie świadczy usług, o których mowa w art. 119 ustawy o VAT.

W konsekwencji świadczone przez niego usługi nie mogą być definiowane przy pomocy unormowań, które zamieszczone zostały w art. 119 ustawy o VAT.

Unormowanie zawarte w art. 119 ustawy o VAT reguluje szczególną procedurę przy świadczeniu usług turystyki. Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z 25 października 2012 r., w sprawie C-557/11 [...] wskazał, że procedura opodatkowania biur podróży uregulowana w art. 306-310 Dyrektywy 112, których implementacją jest art. 119 ustawy o VAT stanowi, co do istoty, powtórzenie regulacji z art. 26 szóstej dyrektywy. Procedura ta jest procedurą szczególną, przewidującą uregulowania specyficzne dla działalności biur podróży i stanowiące odstępstwo od ogólnych zasad opodatkowania VAT (pkt 16).

Zgodnie z art. 306 Dyrektywy 112 państwa członkowskie stosują tę procedurę do transakcji dokonywanych przez biura podróży, o ile biura te występują we własnym imieniu wobec nabywców oraz gdy wykorzystują one do realizacji podróży towary dostarczane i usługi świadczone przez innych podatników (pkt 17). Trybunał podkreślił, że jak wynika z samego brzmienia wskazanego przepisu, dotyczy on świadczeń nabywanych od innych podatników (pkt 18).

Trybunał przypomniał swoje orzecznictwo, w którym stwierdzał, że szczególna procedura opodatkowania biur podróży znajduje zastosowanie wyłącznie do świadczeń nabywanych od podmiotów trzecich (zob. ww. wyrok w sprawach połączonych [...], pkt 35) (pkt 21). W tym wyroku uznano, że art. 306-310 Dyrektywy 112 należy interpretować w ten sposób, że własne usługi przewozu stanowiące element składowy usługi turystycznej świadczonej podróżnym przez biuro podróży za cenę ryczałtową, opodatkowanej zgodnie ze wskazanymi przepisami, podlegają ogólnym zasadom opodatkowania podatkiem od wartości dodanej, w szczególności w odniesieniu do stawki podatku, a nie szczególnej procedurze opodatkowania transakcji dokonywanych przez biura podróży.

Zgodnie z art. 98 Dyrektywy 112, jeżeli państwo członkowskie wprowadziło obniżoną stawkę podatku od wartości dodanej dla usług przewozu, to stawka ta znajduje zastosowanie również do omawianych usług własnych biura podróży (pkt 27).

Uwzględniając powyższe, zasadna pozostaje akceptacja przez Sąd pierwszej instancji możliwości wykorzystania definicji zawartej w ustawie o usługach turystycznych, w której usługi turystyczne określane są jako „usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym” (art. 3 pkt 1). Za takim rozwiązaniem przemawia zwłaszcza to, że pojęcie „usług turystycznych” w rozumieniu powołanej ustawy, jawi się jako zasadniczo tożsame z terminem wykorzystanym przez prawodawcę w analizowanym art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy o VAT.

Pojęcia tożsame, wobec braku szczególnych, podatkowych unormowań, powinny być rozumiane jednakowo. Miało więc uzasadnienie wykorzystanie definicji zawartej w szczegółowym unormowaniu źródłowym mającym postać definicji legalnej.

Za trafny uznać należy pogląd, że podatnik VAT świadczący usługi hotelowe, stanowiące podstawowy składnik szerszej kategorii usług turystyki, o których traktuje art. 88 pkt. 1 pkt 4 lit. a)

ustawy o VAT, może, o ile usługi te są opodatkowane na zasadach innych, aniżeli określone w art. 119 ustawy o VAT, rozliczyć podatek naliczony od nabytych usług gastronomicznych. Do takiej kategorii podatników adresowane jest bowiem wyłączenie, wynikającej z początkowej części normy art. 88 pkt 1 pkt 4 ustawy o VAT, restrykcji (polegającej na pozbawieniu prawa do rozliczenia podatku naliczonego).

Takie stanowisko wynika zarówno z wykładni językowej, systemowej, jak i celowościowej analizowanego przepisu. Przyjęcie bowiem wykładni prezentowanej przez organ interpretacyjny doprowadziłoby do wniosków, które pozostawałyby w rażącej sprzeczności z podstawową zasadą podatku od wartości dodanej, tj. zasadą neutralności tego podatku. Istota podatku od wartości dodanej sprowadza się bowiem do tego, że podatek ten ma obciążać ostatecznego konsumenta a nie podmioty, które uczestniczą we wcześniejszych fazach obrotu. Oni bowiem mają prawo rozliczyć uiszczony podatek naliczony, którego to prawa pozbawić ich może tylko wyraźna regulacja ustawowa pozostająca w zgodzie z dyrektywami Unii Europejskiej.

Podsumowując powyższe Naczelny Sąd Administracyjny, odnosząc się do drugiego z zarzutów skargi kasacyjnej, stwierdza, iż pomimo uchylenia z dniem 1 grudnia 2008 r., przepisu art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy o VAT, w aktualnym stanie prawnym podatnik prowadzący działalność hotelową, który korzystał z prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu usług gastronomicznych i noclegowych, z uwagi na treść art. 176 Dyrektywy 112 nadal ma prawo do odliczeń określonych w uchylonym przepisie, o ile tylko w dalszym ciągu spełnia przesłanki przewidziane w tej normie prawnej”.

Wyżej przytoczona analiza stanu prawnego została w całej rozciągłości zaakceptowana, a właściwie powtórzona, w późniejszym orzecznictwie sądów administracyjnych, w tym w wyroku WSA we Wrocławiu z 25 lutego br., o sygn. I SA/Wr 764/24 oraz w wyroku WSA w Gliwicach z 11 marca br., o sygn. I SA/Gl 664/24. Linię orzeczniczą należy w tym zakresie uznać za ugruntowaną – powinna ona zostać uwzględniona przez Dyrektora KIS przy rozpatrywaniu niniejszego wniosku.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzam, iż podobnie jak skarżący, również Wnioskodawca nie świadczy kompleksowych usług w zakresie właściwym dla biur podróży, obejmujących transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie turystów. Zgodnie bowiem z opisem stanu faktycznego, w zakresie usług świadczonych przez Wnioskodawcę nie mieszczą się transport oraz ubezpieczenie podróżne, które z kolei stanowią niezbędne elementy usług biur podróży.

Wnioskodawca świadczy natomiast usługi turystyczne w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy o usługach turystycznych, gdyż odbiorcami zapewnianych przez Wnioskodawcę świadczeń są osoby odwiedzające dany hotel w celach rekreacyjno-szkoleniowych, a nie w celach bytowych. Zakwaterowanie w hotelu ma charakter krótkotrwały, ograniczony do czasu trwania danej imprezy.

Podsumowując, usługi noclegowe nabywane przez Wnioskodawcę są następnie odsprzedawane na zasadach przewidzianych w art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, gdyż Wnioskodawca nabywa te usługi we własnym imieniu, ale na rachunek swojego klienta (organizatora sieci franczyzowej). Niezależnie od powyższego, Wnioskodawcy jako świadczącemu usługi turystyki opodatkowane na zasadach ogólnych (a nie w ramach procedury VAT marża) przysługuje prawo do odliczenia na zasadzie „stand still”, co wynika z wyroku TSUE) z dnia 2 maja 2019 roku, wydanego w sprawie o sygn. C-225/18.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy:

Według art. 7 ust. 1 ustawy:

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy:

Pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres. Przez świadczenie należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie, powstrzymanie się od działania (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 tej ustawy. Należy jednak zaznaczyć, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Stosownie do zapisu art. 8 ust. 2a ustawy:

Przepis ten reguluje zatem takie sytuacje, kiedy podatnik, działając we własnym imieniu, zawiera umowę, na podstawie której zobowiązuje się do zrealizowania pewnego świadczenia, jednak faktycznie świadczenie to realizowane jest przez podmiot trzeci. W takim przypadku, gdy podmiot nabywa usługę, a następnie odsprzedaje ją kontrahentowi w tzw. „stanie nieprzetworzonym”, uznawany jest za podatnika, który usługę taką świadczy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy:

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy:

Zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ustawy.

W świetle art. 86 ust. 1 ustawy:

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

Z powołanych przepisów art. 86 ustawy wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione łącznie określone warunki:

1)odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług,

2)towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego),

3)faktura dokumentuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski, czyli została na niej wskazana kwota podatku.

Przedstawiona zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT lub niepodlegających temu podatkowi.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy:

Z powyższego przepisu wynika zatem, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych. Wyjątek dotyczy jedynie podatników świadczących usługi przewozu osób, kupujących gotowe posiłki dla pasażerów oraz usług noclegowych nabytych przez podatników wyłącznie w celu ich odprzedaży na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy, tj. po nabyciu usługi w celu przeniesienia jej na kolejnego nabywcę (w związku z tzw. refakturą usługi).

Ponadto, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy:

Natomiast w oparciu o art. 88 ust. 4 ustawy:

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Spółka jako czynny, zarejestrowany podatnik podatku od towarów i usług, prowadzi działalność gospodarczą między innymi w zakresie organizacji spotkań szkoleniowo – integracyjnych, których uczestnikami są osoby prowadzące niewyspecjalizowane sklepy spożywcze jednej z ogólnopolskich sieci franczyzowych, a w niektórych przypadkach również osoby zatrudnione w tych sklepach. Klientem Wnioskodawcy jest organizator wspomnianej sieci franczyzowej, który oczekuje kompleksowej organizacji imprezy, w tym wynajmu sali, zapewnienia zakwaterowania i wyżywienia dla wszystkich jej uczestników. Wnioskodawca przedstawia swojemu Klientowi kosztorys wyżej wskazanej usługi, w którym jednym z głównych elementów kalkulacyjnych jest ilość osób, które mają skorzystać z poszczególnych rodzajów świadczeń, w tym noclegów. W zakres usługi świadczonej przez Wnioskodawcę nie wchodzi natomiast transport ani ubezpieczenie uczestników imprezy. Wnioskodawca nie zapewnia również opieki pilota wycieczki ani innej osoby o podobnym zakresie zadań. Bezpośrednią korzyść z usług świadczonych przez Wnioskodawcę odnosi organizator sieci franczyzowej, ponieważ dzięki organizacji spotkań następuje poprawa funkcjonowania sieci sklepów, między innymi zwiększa się lojalność franczyzobiorców oraz ich zaangażowanie w rozwój sieci. W celu wykonania wyżej opisanej usługi Spółka składa placówce hotelowej zamówienia na wynajem sali szkoleniowej, catering, w tym w formie tzw. bufetu szwedzkiego, a także na noclegi dla uczestników imprezy. Z tytułu wyżej wymienionych usług podmiot prowadzący hotel jako czynny, zarejestrowany podatnik podatku od towarów i usług, wystawia Spółce faktury zawierające wyszczególnienie poszczególnych usług, w tym usług noclegowych. Spółka składając zamówienie podmiotowi prowadzącemu hotel wskazuje swojego klienta jako podmiot wyłącznie uprawniony do skorzystania z nabywanych świadczeń, w tym usług noclegowych. To klient Spółki wskazuje dane osobowe uczestników imprezy, uprawnionych do skorzystania z noclegów. Spółka przenosi na swojego klienta wszystkie koszty imprezy, doliczając do nich własną marżę, zgodnie z uprzednio zaakceptowanym przez klienta zleceniem. Spółka nie jest organizatorem turystyki w rozumieniu art. 4 pkt 8 ustawy o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych, w tym nie ma obowiązku posiadania polisy ubezpieczeniowej wymaganej od organizatora turystyki. Nabyte przez Spółkę usługi, udokumentowane fakturami wskazanymi we wniosku, służą do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Podmiot prowadzący hotel wskazuje na wystawianej dla Spółki fakturze usługi noclegowe, ze wskazaniem ilości noclegów, z których skorzystali uczestnicy imprezy. W ocenie Spółki, pomimo iż odrębne zamawianie poszczególnych składowych byłoby z ww. względów niekorzystne zarówno dla Wnioskodawcy, jak i dla Klienta oraz uczestników imprezy, to jednak zapewnienie wyżywienia, usługi noclegowe oraz wynajem sali stanowią usługi o samodzielnym charakterze, które Spółka jako organizator imprezy może pozyskać w takim trybie, w jakim będzie to najkorzystniejsze dla uczestników. Z tego względu Spółka wskazuje, że nabywane usługi stanowią poszczególne odrębne czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Klient (organizator sieci franczyzowej) oczekuje od Spółki pełnej obsługi imprezy przedstawionej w opisie stanu faktycznego, czyli przyjęcia na siebie odpowiedzialności za cały przebieg imprezy – od momentu przyjazdu przez uczestników na miejsce imprezy (do hotelu), do chwili opuszczenia przez nich hotelu. Personel Spółki czuwa nad zaspokojeniem potrzeb gości oraz nad realizacją programu imprezy. W skład świadczonej przez Spółkę usługi kompleksowej wchodzi poprowadzenie imprezy w pełnym zakresie, w tym:

·poprowadzenie szkoleń przez specjalistów (podwykonawców),

·poprowadzenie części rekreacyjno-rozrywkowej,

·konferansjerka,

·transport osobowy i ciężarowy animatorów i sprzętu,

·organizacja recepcji, celem rozlokowania uczestników imprezy oraz udzielania wsparcia w jej trakcie,

·ochrona imprezy – przez firmę ochroniarską,

·zabezpieczenie medyczne imprezy,

·ubezpieczenie imprezy od następstw nieszczęśliwych wypadków (NNW),

·świadczenia nabywane od podmiotu prowadzącego hotel, czyli zakwaterowanie, wyżywienie (catering), zapewnienie sali, parking dla uczestników imprezy.

Z powyższych względów Spółka wskazuje, iż świadczona przezeń usługa ma charakter kompleksowy, gdyż wydzielenie poszczególnych czynności jako odrębnych świadczeń miałoby charakter sztuczny i nie odpowiadałoby oczekiwaniom Klienta. Najistotniejszym elementem (świadczeniem głównym) usługi świadczonej przez Spółkę jest realizacja programu szkoleniowo -rekreacyjnego w przystosowanej do tego celu sali, zaś takie elementy jak nocleg i wyżywienie nie stanowią dla Klienta Spółki celu samego w sobie, lecz służą lepszemu skorzystaniu ze świadczenia głównego.

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii, czy Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku od towarów i usług naliczonego z tytułu nabyć usług noclegowych, które są nabywane przez Spółkę, a następnie są odsprzedawane Klientowi Spółki.

Ustawodawca wprowadzając od 1 stycznia 2021 r., do ustawy art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. c, umożliwił podatnikom odliczanie podatku VAT naliczonego od usług noclegowych nabytych przez podatników wyłącznie w celu ich odprzedaży na zasadach określonych w art. 8 ust. 2a ustawy.

Wskazać należy, że art. 8 ust. 2a ustawy, jest źródłem praw i obowiązków podatników w odniesieniu do świadczeń określanych mianem „odsprzedaży” lub „refakturowania” usług. W związku z tym należy stwierdzić, że nabycie usług oraz ich późniejsza odsprzedaż (z marżą czy bez) powinny być zawsze traktowane jako dwie odrębne transakcje usługowe.

Powyższy przepis jest odpowiednikiem art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L 347, z 11 grudnia 2006 r., s. 1 z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, który stanowi, że w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Odnosząc się zatem do treści art. 8 ust. 2a ustawy, który wprowadza zasadę, że w przypadku, gdy podmiot „pośredniczy”, pomiędzy podmiotem faktycznie świadczącym usługę, a jej odbiorcą, przyjmuje się, że podmiot ten działa tak jakby sam wcześniej nabył taką usługę, a następnie ją wyświadczył, co sprawia, że opodatkowaniu podlegają wszystkie etapy w świadczeniu usług, łącznie z tym, w którym nie wykonuje się czynności faktycznych. Wspomniana „fikcja prawna”, wynikająca z art. 8 ust. 2a ustawy, znajduje zastosowanie w sytuacji, gdy dany podmiot pośredniczący w rzeczywistości nie jest konsumentem ostatecznym usługi, a jedynie przyjmuje się wtedy założenie, że taką usługę nabył od podmiotu świadczącego, a następnie sam ją wyświadczył na rzecz osoby trzeciej.

Przepis ten reguluje zatem takie sytuacje, kiedy podatnik, działając we własnym imieniu, zawiera umowę, na podstawie której zobowiązuje się do zrealizowania pewnego świadczenia, jednak faktycznie świadczenie to realizowane jest przez podmiot trzeci. W takim przypadku, gdy podmiot nabywa usługę, a następnie odsprzedaje ją kontrahentowi w tzw. „stanie nieprzetworzonym”, uznawany jest za podatnika, który usługę taką świadczy.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa nie można zgodzić się z Państwa stwierdzeniem, że w przedmiotowej sprawie będzie przysługiwało Państwu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu nabyć usług noclegowych, które są nabywane przez Spółkę, a następnie są odsprzedawane na zasadach przewidzianych w art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, gdyż Spółka nabywa te usługi we własnym imieniu, ale na rachunek swojego klienta (organizatora sieci franczyzowej).

Bowiem jak wynika z opisu sprawy, usługa, polegająca na organizacji imprezy, którą wykonują Państwo na rzecz klienta ma charakter kompleksowy, gdyż wydzielenie poszczególnych czynności jako odrębnych świadczeń miałoby charakter sztuczny i nie odpowiadałoby oczekiwaniom Klienta. Najistotniejszym elementem (świadczeniem głównym) usługi świadczonej przez Spółkę jest realizacja programu szkoleniowo-rekreacyjnego w przystosowanej do tego celu sali, zaś takie elementy jak nocleg i wyżywienie nie stanowią dla Klienta Spółki celu samego w sobie, lecz służą lepszemu skorzystaniu ze świadczenia głównego.

Zatem, nabywane usługi noclegowe nie są odsprzedawane w niezmienionej formie. Są składową wykonanej usługi kompleksowej polegającej na organizacji pełnej obsługi imprezy.

W związku z powyższym Spółka nie dokonuje odprzedaży usług noclegowych rozumianych jako odrębne, niezależne świadczenia w opisanym stanie faktycznym.

Wskazać należy, że istotą refaktury usług wynikającej z art. 8 ust. 2a ustawy jest odprzedaż usług w stanie nieprzetworzonym na kolejnego nabywcę. Skoro w rozpatrywanej sprawie Spółka nabywa usługi noclegowe w celu sprzedaży i realizacji innego świadczenia, jakim jest usługa kompleksowa w postaci pełnej obsługi imprezy, to nie można tu mówić o odprzedaży usługi noclegowej opodatkowanej na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że nabywając usługi noclegowe w celu sprzedaży świadczenia kompleksowego w postaci pełnej obsługi imprezy, nie mają Państwo prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu nabycia usług noclegowych, ponieważ nie dokonują Państwo odprzedaży usług noclegowych na zasadach w art. 8 ust. 2a ustawy.

W opisanej sprawie nie zostaje spełniony warunek określony w art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. c ustawy. Zatem, nie przysługuje Państwu prawo do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie usług noclegowych.

Nabyte przez Państwa usługi noclegowe mieszczą się w zakresie usług wskazanych w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy, do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku. W konsekwencji nie przysługuje Państwu prawo do odliczenia podatku od towarów i usług naliczonego z tytułu nabycia usług noclegowych, pomimo faktu, że usługi te związane są z wykonywanymi przez Państwa czynnościami opodatkowanymi.

Tym samym Państwa stanowisko jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej:

Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwo w złożonym wniosku. Zatem, wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.