Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

12 czerwca 2025 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieuznania Pani w charakterze podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT w związku z planowaną sprzedażą Nieruchomości, a w konsekwencji niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT ww. sprzedaży. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

… (dalej: „Wnioskodawczyni” lub „Podatnik”) jest polskim rezydentem podatkowym posiadającym nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej, jak również nie jest ona zarejestrowana jako podatnik VAT.

Wnioskodawczyni w dniu 17.02.2025 r. zawarła ze swoimi rodzicami umowę darowizny w formie aktu notarialnego, na podstawie której otrzymała ona nieruchomość niezabudowaną położoną w ..., dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy dla … w ..., IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze … (dalej: „Nieruchomość”). Nieruchomość nie była wcześniej wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej.

Nieruchomość pierwotnie miała zaspokoić prywatne cele Wnioskodawczyni – miała służyć realizacji indywidualnych potrzeb życiowych i mieszkaniowych Wnioskodawczyni. W tym celu Wnioskodawczyni wystąpiła z wnioskiem o pozwolenie na budowę oraz uzyskanie dostępu do mediów. Wnioskodawczyni, na dzień złożenia niniejszego wniosku nie otrzymała jednak formalnego pozwolenia na budowę, jak również nie uzyskała żadnych zgód w zakresie dostępu do mediów. Na Nieruchomości nie rozpoczęto również żadnych robót budowlanych ani prac przygotowawczych, takich jak wyrównanie terenu, utwardzenie gruntu czy wykonanie przyłączy technicznych.

Z uwagi na ograniczone możliwości finansowe Wnioskodawczyni, proces budowy miał być rozłożony na wiele lat i obarczony ryzykiem niepewności, co do ostatecznej daty zakończenia przedsięwzięcia. Wnioskodawczyni nie posiada bowiem odpowiednich środków pieniężnych, aby sprawnie przeprowadzić przedsięwzięcie budowlane.

Należy przy tym podkreślić, że Wnioskodawczyni nie podejmowała jak dotąd żadnych działań zmierzających do komercjalizacji Nieruchomości. Nieruchomość bowiem miała być przeznaczona dla celów prywatnych. Wnioskodawczyni, w szczególności:

·nie dokonała podziału geodezyjnego Nieruchomości,

·nie wydzielała dróg wewnętrznych,

·nie uzbrajała terenu,

·nie prowadziła ani nie planowała prowadzenia kampanii marketingowej związanej ze sprzedażą Nieruchomości,

·nie korzystała z usług pośredników w obrocie nieruchomościami ani agencji reklamowych,

·nie oferowała Nieruchomości do sprzedaży za pośrednictwem portali internetowych, prasy ani innych kanałów komunikacji masowej.

W tych okolicznościach, w związku z zainteresowaniem ze strony osoby trzeciej oraz zmianą planów życiowych, Wnioskodawczyni rozważa sprzedaż Nieruchomości. Należy wskazać, że Wnioskodawczyni nie posiada przy tym doświadczenia w zakresie obrotu nieruchomościami. Wnioskodawczyni, w jej ocenie, działa jako właściciel zarządzający majątkiem prywatnym, a nie jako podmiot prowadzący działalność handlową w zakresie obrotu nieruchomościami.

Rozważana sprzedaż Nieruchomości ma w ocenie Wnioskodawczyni charakter okazjonalny (Wnioskodawczyni nie dokonywała wcześniej żadnych transakcji dotyczących sprzedaży nieruchomości) oraz wynika z okoliczności osobistych – rezygnacji z realizacji własnych potrzeb mieszkaniowych w miejscu położenia Nieruchomości, jak również braku odpowiednich możliwości finansowych niezbędnych do sprawnego sfinalizowania procesu budowlanego.

Pytanie

Czy w przypadku sprzedaży Nieruchomości Wnioskodawczyni będzie występować w charakterze podatnika VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, a w konsekwencji czy sprzedaż Nieruchomości będzie podlegać opodatkowaniu VAT?

Pani stanowisko w sprawie

Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że w przypadku sprzedaży Nieruchomości Wnioskodawczyni nie będzie występować w charakterze podatnika VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, a w konsekwencji sprzedaż Nieruchomości nie będzie podlegać opodatkowaniu VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Ad 1.

Dla uznania danej czynności za podlegającą opodatkowaniu VAT niezbędne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: (i) podmiotowej – polegającej na działaniu przez podmiot w charakterze podatnika VAT, oraz (ii) przedmiotowej – wykonania czynności objętej zakresem ustawy o VAT, w tym m.in. dostawy towarów (tj. odpłatnego zbycia nieruchomości).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy VAT „Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.”

Działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W kontekście objęcia podatkiem VAT planowanej transakcji sprzedaży Nieruchomości zasadnicze znaczenie ma zatem rozróżnienie pomiędzy zarządzaniem majątkiem prywatnym a prowadzeniem działalności gospodarczej. Czynności podejmowane w ramach majątku osobistego mają zazwyczaj charakter incydentalny i są motywowane względami o charakterze osobistym, takimi jak potrzeba pozyskania środków na inne cele prywatne czy zmiana planów życiowych. Przykładem może być sprzedaż nieruchomości otrzymanej w drodze darowizny lub dziedziczenia, której zbycie nie wynika z chęci osiągania zysków, lecz z indywidualnej decyzji właściciela.

Z kolei działalność gospodarcza cechuje się powtarzalnością oraz intencją systematycznego osiągania dochodów. Regularne nabywanie i sprzedaż nieruchomości, dokonywane w krótkich odstępach czasu, może świadczyć o celowym zaangażowaniu w rynek nieruchomości w sposób zorganizowany i zarobkowy, a tym samym nosić znamiona działalności handlowej.

W przypadku zarządu majątkiem prywatnym działania właściciela ograniczają się zazwyczaj do prostego wykonywania prawa własności – bez elementów organizacyjnych charakterystycznych dla działalności profesjonalnej. Brak jest tu aktywności nakierowanej na zwiększenie atrakcyjności inwestycyjnej nieruchomości, takich jak: zmiana sposobu zagospodarowania terenu, jego podział, uzbrojenie, działania reklamowe, czy też współpraca z pośrednikami w obrocie nieruchomościami. Właściciel nie ponosi też zwykle kosztów związanych z wynajmem specjalistów, analizą rynku czy optymalizacją ceny transakcyjnej.

Natomiast działalność gospodarcza może obejmować szereg działań organizacyjnych, inwestycyjnych i marketingowych, jak np. zatrudnianie wykonawców, korzystanie z wyspecjalizowanych usług, przygotowanie materiałów promocyjnych, prowadzenie negocjacji z wieloma potencjalnymi nabywcami czy też strategiczne zarządzanie portfelem nieruchomości. Taka aktywność, oceniana łącznie, może wskazywać na prowadzenie profesjonalnego obrotu nieruchomościami, który – co do zasady – podlega opodatkowaniu VAT. Warto zaznaczyć, że pojęcie „majątku prywatnego” nie zostało wprost zdefiniowane w przepisach ustawy o VAT, jak również Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. (dalej: „Dyrektywa VAT”). W związku z tym konieczne jest odwołanie się do stanowisk prezentowanych w orzecznictwie sądowym. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, w wyroku z dnia 8 listopada 2017 r. (sygn. I SA/Po 501/17), powołując się na dorobek Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”), wskazał, że majątek prywatny to ta część majątku osoby fizycznej, która nie jest przeznaczona ani wykorzystywana w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Sąd podkreślił, że podatnik powinien przez cały okres posiadania nieruchomości wykazywać zamiar jej utrzymania w ramach majątku osobistego.

Sytuacja taka ma miejsce w niniejszej sprawie, ponieważ Wnioskodawczyni nie wykazywała uprzednio zamiaru wykorzystania Nieruchomości w działalności gospodarczej. Sama Nieruchomość nie była również wcześniej wykorzystywana dla celów prowadzenia działalności gospodarczej.

Z kolei w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 TSUE przedstawił szczegółowe kryteria pozwalające na ocenę, czy sprzedaż gruntu następuje w ramach działalności gospodarczej, czy też jest jedynie wykonaniem prawa własności. Z orzeczenia tego wynika, że jeżeli osoba fizyczna nie podejmuje działań charakterystycznych dla uczestników rynku nieruchomości – takich jak inwestowanie w infrastrukturę, aktywne poszukiwanie nabywców czy tworzenie zorganizowanej struktury sprzedaży – to sprzedaż ta ma charakter incydentalny i nie powinna być objęta systemem VAT.

Trybunał potwierdził jednocześnie, że samo wykonywanie prawa własności – nawet jeśli prowadzi do sprzedaży nieruchomości – nie może być utożsamiane z prowadzeniem działalności gospodarczej. W tym kontekście odniesiono się także do wcześniejszego wyroku TSUE z dnia 20 czerwca 1996 r. w sprawie C-155/94 Wellcome Trust, w którym podkreślono, że czynności stanowiące jedynie przejaw zarządu własnym majątkiem – bez elementów komercjalizacji – nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej.

Zważywszy na powyższe, należy wskazać, że incydentalna sprzedaż nieruchomości należącej do majątku osobistego, bez cech zorganizowanej działalności zawodowej, stanowi czynność poza zakresem VAT. W takim przypadku osoba dokonująca sprzedaży nie działa jako podatnik w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT, a sama transakcja nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

W kontekście przytoczonych orzeczeń TSUE, ważnym elementem stanu faktycznego, mającym kluczowe znaczenie dla oceny charakteru sprzedaży, jest brak jakiejkolwiek aktywności wskazującej na zamiar komercyjnego wykorzystania Nieruchomości przez Wnioskodawczynię. Nie podejmowała ona bowiem żadnych działań typowych dla profesjonalnych uczestników rynku nieruchomości, takich jak:

•podział geodezyjny gruntu,

•wydzielenie dróg wewnętrznych,

•uzbrojenie terenu,

•działania promocyjne i informacyjne,

•współpraca z biurami pośrednictwa lub agencjami marketingowymi.

Ponadto, Wnioskodawczyni nie posiada doświadczenia w zakresie obrotu nieruchomościami. Działa jako właściciel zarządzający majątkiem prywatnym – a nie jako handlowiec, przedsiębiorca czy usługodawca. Planowana sprzedaż ma charakter jednostkowy, okazjonalny i jest podyktowana wyłącznie okolicznościami osobistymi – tj. rezygnacją z realizacji prywatnych planów mieszkaniowych w miejscu położenia Nieruchomości oraz brakiem środków na samodzielne sfinalizowanie procesu budowy.

Powyższe okoliczności wskazują zatem jednoznacznie na incydentalny charakter działań Wnioskodawczyni. W takim przypadku rozważana sprzedaż Nieruchomości nie powinna być kwalifikowana jako sprzedaż dokonywana przez podmiot profesjonalny, tj. podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. W konsekwencji sama transakcja nie powinna podlegać opodatkowaniu VAT.

Na marginesie, rozważana transakcja sprzedaży Nieruchomości powinna przy tym, w ocenie Wnioskodawcy, podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Analogiczne stanowisko w zakresie opodatkowania VAT transakcji sprzedaży nieruchomości zaprezentował również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 27 kwietnia 2022 r. sygn. I FSK 1589/18, w którym wskazał, że: „Zbycie natomiast, nawet kilkunastu działek budowlanych, powstałych z podziału gruntu rolnego, nie stanowi per se działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdy brak przesłanek świadczących o takiej aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia przedmiotowych gruntów, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego - stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności), co wskazuje, że w takim przypadku mamy do czynienia z czynnościami mieszczącymi się w ramach zarządu majątkiem prywatnym - niemającym cech działalności gospodarczej w rozumieniu VAT.”

Następnie, w kontekście przytoczonego już art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT należy również zaznaczyć, że działalność gospodarcza musi cechować się stałością oraz zamiarami kontynuacji w przyszłości.

W odniesieniu do sytuacji Wnioskodawczyni należy podkreślić, że planowana sprzedaż Nieruchomości ma charakter jednorazowy i została podjęta wyłącznie z powodów osobistych, co jednoznacznie wskazuje na brak zamiaru kontynuowania tego rodzaju aktywności w przyszłości. Wnioskodawczyni nie dokonywała w przeszłości podobnych transakcji, a także nie planuje żadnych działań w tym zakresie w przyszłości.

Brak zamiaru kontynuowania tego rodzaju czynności oraz niepodejmowanie aktywności typowej dla profesjonalnych uczestników rynku nieruchomości (takich jak podział, uzbrojenie czy reklama) potwierdza, że nie w sytuacji Wnioskodawczyni nie mamy do czynienia z działalnością gospodarczą.

Takie podejście znajduje potwierdzenie m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 16 maja 2012 r. (sygn. akt I SA/Po 352/12), w którym podkreślono, że wykonanie danej czynności jednorazowo lub sporadycznie, bez zaangażowania typowego dla przedsiębiorców, nie oznacza prowadzenia działalności gospodarczej.

Mając na względzie powyższe, Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że w przypadku sprzedaży Nieruchomości Wnioskodawczyni nie będzie występować w charakterze podatnika VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, a w konsekwencji sprzedaż Nieruchomości nie będzie podlegać opodatkowaniu VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775), zwanej dalej „ustawą”:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:

Natomiast w myśl art. 2 pkt 22 ustawy:

Zatem, grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem, czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku od towarów i usług jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na podstawie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, ze zm.), zwanej dalej „Dyrektywą”:

Z przytoczonych regulacji prawa wspólnotowego wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej ani też nie został wykorzystany w trakcie jego posiadania na cele działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „gospodarczą” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Zatem, w kwestii podlegania opodatkowaniu sprzedaży niezabudowanej Nieruchomości, istotne jest, czy w celu dokonania jej sprzedaży podjęła Pani aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Skutkowałoby to koniecznością uznania Pani za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, czy też prowadzenia działalności, ani też w trakcie posiadania nie został wykorzystany do działalności gospodarczej.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Ze wskazanych powyżej orzeczeń wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości w ramach majątku osobistego.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. W przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności, w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

Z treści złożonego wniosku wynika, że nie prowadzi Pani działalności gospodarczej, jak również nie jest Pani zarejestrowana jako podatnik VAT. 17.02.2025 r. na podstawie darowizny otrzymała Pani Nieruchomość niezabudowaną. Nieruchomość nie była wcześniej wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej. Nieruchomość pierwotnie miała zaspokoić Pani prywatne cele – miała służyć realizacji indywidualnych potrzeb życiowych i mieszkaniowych. W tym celu wystąpiła Pani z wnioskiem o pozwolenie na budowę oraz uzyskanie dostępu do mediów. Na dzień złożenia wniosku nie otrzymała Pani jednak formalnego pozwolenia na budowę, jak również nie uzyskała żadnych zgód w zakresie dostępu do mediów. Na Nieruchomości nie rozpoczęto również żadnych robót budowlanych ani prac przygotowawczych, takich jak wyrównanie terenu, utwardzenie gruntu czy wykonanie przyłączy technicznych. Nie dokonała Pani podziału geodezyjnego Nieruchomości, nie wydzielała dróg wewnętrznych, nie uzbrajała terenu, nie prowadziła ani nie planowała prowadzenia kampanii marketingowej związanej ze sprzedażą Nieruchomości, nie korzystała z usług pośredników w obrocie nieruchomościami ani agencji reklamowych, nie oferowała Nieruchomości do sprzedaży za pośrednictwem portali internetowych, prasy ani innych kanałów komunikacji masowej.

W tych okolicznościach, w związku z zainteresowaniem ze strony osoby trzeciej oraz zmianą planów życiowych, rozważa Pani sprzedaż Nieruchomości. Należy wskazać, że nie posiada Pani przy tym doświadczenia w zakresie obrotu nieruchomościami, bowiem nie dokonywała Pani wcześniej żadnych transakcji dotyczących sprzedaży nieruchomości.

W związku z powyższymi okolicznościami stwierdzić należy, że w odniesieniu do sprzedaży niezabudowanej Nieruchomości nie wystąpił ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że sprzedaż przedmiotowej Nieruchomości wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Nie podjęła Pani takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Całokształt powyższych okoliczności wskazuje, że Pani aktywność w pełni mieści się w granicach zarządu majątkiem prywatnym, a stanowisko to pozostaje w zgodzie z przywołanym wyrokiem TSUE C-180/10, C-181/10.

Dokonując sprzedaży niezabudowanej Nieruchomości będzie Pani korzystać z przysługującego Pani prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Panią cech podatników podatku VAT, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie sprzedaży Nieruchomości, a dostawę - cech czynności podlegającej opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W związku z tym, dokonując sprzedaży niezabudowanej Nieruchomości będzie Pani korzystać z przysługującego Pani prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego Pani stanowisko uznałem za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, w szczególności kwestie podlegania opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych transakcji sprzedaży, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Ponosi Pani ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Panią w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku, gdyby na dzień sprzedaży Nieruchomości okoliczności sprawy uległy zmianie, wydana interpretacja nie wywołuje skutków prawnopodatkowych.

Niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja również nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem sprawy i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.