Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 kwietnia 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 2 kwietnia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT sprzedaży działek nr A i nr B Uzupełnił go Pan - w odpowiedzi na wezwanie – 1 lipca 2025 r. (data wpływu 4 lipca 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca, dalej „Wnioskodawca” nabył w drodze zakupu od rolnika indywidualnego aktem notarialnym w dniu 27.07.2015 następujące nieruchomości gruntowe (położone w miejscowości …….., jedn. ewidencyjna …….. obręb …….):

-A

-B

zwane dalej „Nieruchomościami”.

Wskazane powyżej Nieruchomości stanowią majątek prywatny Wnioskodawcy, a Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia VAT w związku z ich nabyciem.

W związku z posiadaniem ww. Nieruchomości, Wnioskodawca rozważa w przyszłości sprzedaż ww. Nieruchomości na rzecz osób trzecich, poprzez ich odpłatne zbycie, w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Sprzedaż ww. Nieruchomości może nastąpić na rzecz różnych nabywców, zarówno osób fizycznych, czy też osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą lub innych podmiotów gospodarczych.

Wnioskodawca, w żadnym zakresie nie prowadził jak dotąd i nie zamierza prowadzić żadnej działalności związanej z obrotem nieruchomościami, działalnością deweloperską czy jakąkolwiek inną działalnością w obszarze nieruchomości.

Wnioskodawca jest natomiast rolnikiem zarejestrowanym jako czynny podatnik VAT, nie jest rolnikiem ryczałtowym.

Wnioskodawca, wskazuje również, że:

• nie dokonywał podziału zakupionych działek (Nieruchomości), nie może natomiast wykluczyć, że w sytuacji gdy pojawi się potencjalny kupujący, to podzieli je na mniejsze,
• nie wydzielał dróg wewnętrznych,
• nie podejmował działań marketingowych celu sprzedaży działek, ograniczał się jedynie do standardowego ogłoszenia o sprzedaży na portalu nieruchomości
• nie uzbrajał terenu w postaci doprowadzenia mediów,
• nie grodził działek,
• z tytułu posiadania ziemi rolnej podlega pod ubezpieczenie w KRUS płaci podatki jako rolnik ryczałtowy (działki>1ha przeliczeniowego),
• z własnej inicjatywy nie dokonywał działań i nakładów finansowych na nieruchomości, które wskazywałyby na możliwość kwalifikacji czynności jako prowadzenie działalności gospodarczej,
• działki są obecnie użytkowane przez Wnioskodawcę do celów prowadzonego gospodarstwa rolnego,
• działki leżą na obszarze, gdzie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, ale Wnioskodawca nie występował o sporządzenie takiego planu (Uchwała nr …….. Rady Gminy ……. z dnia 23 kwietnia 2024 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu części wsi ……..),
• działki nie były przedmiotem najmu, dzierżawy ani umowy o podobnym charakterze.

Wnioskodawca nie będzie wykonywał ww. czynności również w przyszłości, w związku z planowaną sprzedażą Nieruchomości.

Wnioskodawca zamierza sprzedawać pojedyncze działki, nie zamierza podejmować czynności skutkujących pozyskaniem ewentualnego inwestora, który byłby zainteresowany zakupem wszystkich bądź większości działek. Na ten moment, Wnioskodawca nie jest w stanie określić w jakiej perspektywie czasu chciałaby sprzedaż pierwszą z pozostałych Nieruchomości, a decyzja w tym zakresie będzie uwarunkowana jej bieżącą sytuacją rodzinną i potrzebami ekonomicznymi. Wnioskodawca nie ponosił i nie będzie ponosić żadnych nakładów w celu przygotowania działek do sprzedaży, jak również nie prowadzi i nie będzie prowadzić żadnych działań marketingowych wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia, takich jak internetowe portale ogłoszeniowe. Nie zamierza również Pan korzystać z usług profesjonalnego pośrednika w obrocie nieruchomościami.

W związku z planowaną sprzedażą w przyszłości ww. Nieruchomości, intencją Wnioskodawcy jest potwierdzenie, że nie wystąpią przesłanki kwalifikujące Wnioskodawcę jako podatnika podatku od towarów i usług w związku z planowaną sprzedażą Nieruchomości.

Pytanie

Czy w okolicznościach przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca z tytułu planowanej sprzedaży Nieruchomości w przyszłości będzie występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, a w konsekwencji czy planowana sprzedaż będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Pana stanowisko w sprawie

W opinii Wnioskodawcy, w okolicznościach przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawca z tytułu planowanej sprzedaży Nieruchomości w przyszłości nie będzie występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług a w konsekwencji planowana sprzedaż nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

UZASADNIENIE

Przepisy prawa podatkowego

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawa o VAT”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części a także wszelkie postacie energii. Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się m.in. przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Co do zasady, należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie nieruchomości gruntowej (np. działki), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. Nie oznacza to jednak automatycznie, że każda czynność stanowiąca dostawę towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez profesjonalny podmiot, który w związku z jej wykonaniem spełnia definicję podatku od towarów i usług.

I tak, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarcza, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Z kolei, zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Przy czym - co równie istotne na gruncie niniejszej sprawy - działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analiza przepisów

Analiza powyższych przepisów pozwala twierdzić, że opodatkowaniu VAT podlegają wyłącznie te czynności, w przypadku których łącznie spełnione są dwa warunki – tj. przedmiotowy i podmiotowy.

Warunek przedmiotowy zostanie spełniony wówczas gdy dana czynność mieści się w katalogu czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług - wskazanych w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT. Przepis ten reguluje m.in. dostawę towarów przez którą rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Jak wskazano powyżej, definicje towaru spełnia m.in. działka niezabudowana, co oznacza, że sprzedaż działek (gruntów) stanowi odpłatną dostawę towarów w myśl ustawy o VAT. Nie ma zatem wątpliwości, iż w związku z dokonaniem sprzedaży działki gruntu warunek przedmiotowy o którym mowa powyżej zostanie spełniony.

Dla okoliczności wskazanych w opisie sprawy kluczowe jest natomiast zbadanie czy w związku z dostawą działek został spełniony warunek podmiotowy, co sprowadza się do ustalenia czy dana czynność jest wykonywana przez podmiot działający w charakterze podatnika VAT. Mając na uwadze przedstawiony art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT ogólnie można stwierdzić, że podatnikiem VAT w związku ze sprzedażą nieruchomości będzie osoba fizyczna, która sprzedając nieruchomości czyni to tak jak profesjonalny podmiot zajmujący się działalnością handlową w zakresie sprzedaży nieruchomości. Oznacza to, że jeśli osoba fizyczna w celu dokonania sprzedaży nieruchomości podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami i zaangażuje w to środki podobne do wykorzystywanych przez podmioty zajmujące się działalnością handlowa w zakresie obrotu nieruchomościami, to należy uznać że wykonuje ona działalność gospodarczą i jest podatnikiem VAT. Z drugiej strony, należy natomiast zaznaczyć, że sprzedaż nieruchomości realizowana w ramach zarządu majątkiem prywatnym nie stanowi działalności gospodarczej, a w konsekwencji nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Powołując się natomiast na przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, dalej „Dyrektywa VAT”, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarcza uzna je się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu (art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy VAT).

Orzecznictwo i interpretacje indywidualne

Jak wynika z utrwalonej linii orzeczniczej sadów administracyjnych, dany podmiot będzie podatnikiem tylko w odniesieniu do czynności opodatkowanych, które wykonał w ramach działalności gospodarczej. Wykonywanie określonych czynności - będących dostawą towarów czy też świadczeniem usług - niemające miejsca w ramach działalności gospodarczej, nie jest działaniem w charakterze podatnika, a w konsekwencji - nie podlega opodatkowaniu. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, nie można podmiotu dokonującego takiej dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności.

W tym miejscu należy wskazać, że dla ustalenia znaczenia pojęcia „działalności gospodarczej” na gruncie VAT wielokrotnie wypowiadał się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, polskie sądy administracyjne oraz organy podatkowe w licznych interpretacjach indywidualnych.

W wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. (sygn. C-180/10) wskazano m.in., że „osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112 kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Natomiast jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112, należy uznać ją za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej.

W dalszej kolejności Trybunał unijny wskazał m.in. że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy Takie transakcje nie stanowią zaś same z siebie działalności gospodarczej w rozumieniu dyrektywy (zob. wyroki z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C-77/01 EDM. Rec. s I-4295, pkt 58: z dnia 21 października 2004 r. w sprawie C-8/03 BBL Zb. Orz. S. 1-10157, pkt 39).

Za kluczowe - w opinii Wnioskodawcy - należy również uwzględnić, że wnioski płynące z przytoczonego wyroku wskazują jasno, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej (pkt 36). Jednocześnie sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego, gdyż zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy VAT a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarcza. Nic nie stoi zatem na przeszkodzie, aby „dużych” transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych (pkt 37 - podobnie wyrok C-155/94 w sprawie Welcome Trust).

Po wydaniu przedmiotowego wyroku Trybunału, w orzecznictwie Naczelnego Sadu Administracyjnego wykształciła się spójna linia orzecznicza, uwzględniająca wskazania płynące z tego orzeczenia. W pierwszej kolejności należy wskazać na wyrok Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 6 lipca 2018 r. (sygn. I FSK 1716/16), w którym wskazano, że „przy ocenie działalności osoby sprzedającej nieruchomości należy uwzględniać czynności podejmowane na poszczególnych etapach aktywności sprzedającego w ich całokształcie. Należy przede wszystkim mieć na uwadze te elementy które łączą się z nakładami inwestycyjnymi wykraczającymi poza standardowe działania zarządu majątkiem prywatnym. To, czy dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną (np. nabycie terenu przeinaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze). Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z tych okoliczności (por. wyroki NSA: z dnia 17 stycznia 2013 r., sygn. akt I FSK 239/12; z dnia 29 kwietnia 2014 r., sygn. akt I FSK 621/13, z dnia 9 maja 2014 r., sygn. akt I FSK 811/13).

W opinii Wnioskodawcy, w pełni aktualne są również tezy zawarte w wyroku NSA z 29 października 2007 r. sygn. akt I FPS 3/07 wskazujące na kryteria jakimi należy kierować się przy określaniu, że w takich przypadkach mamy do czynienia z działalnością gospodarczą, a nie z zarządem majątkiem prywatnym. Uwzględnić zatem w tym przedmiocie należy m.in. że „stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny, każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. W powyższym zakresie nie jest natomiast możliwe przyjęcie z góry konkretnych założeń, modelowego rozwiązania, mającego zastosowanie w każdym przypadku.” (podobnie również wyrok z dnia 27 października 2009 r., sygn. akt I FSK 1043/08).

W tym miejscu należy także wskazać m.in. na wyrok Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 16 kwietnia 2021 r. (sygn. I SA/Gl 1681/20), w którym wskazano m.in., że „działaniom skarżącego można by przypisać profesjonalny charakter działania, gdyby w stosunkowo krótkim okresie od nabycia do sprzedaży, podjął szereg następujących po sobie ciągłych, konsekwentnych i zamierzonych czynności ukierunkowanych bezpośrednio na zwiększenie wartości nieruchomości. Czynności, które by wymiernie wpływały na taka ocenę, o czym już wyżej wspomniano, to m.in. uzbrojenie terenu, działania marketingowe wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, wystąpienie o opracowanie planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego, zarejestrowanie i prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie zbliżonym do usług deweloperskich. Działania strony, takiego zorganizowanego charakteru nie przybrały. W omawianym przypadku natomiast gdyby celem skarżącej było uzyskiwanie korzyści majątkowych w ramach działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami, podejmowane działania powinny mieć charakter bardziej intensywny, co do czasu, jak i zakresu dokonywanych czynności”.

Nie sposób także pominąć wniosków wynikających z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 17 czerwca 2021 r. (sygn. I SA/OI 277/21), w którym stwierdzono, że „...nie jest działalnością handlowa sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz dla spożytkowania w celach prywatnych. Liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.”

W tym miejscu należy także wskazać na ugruntowana linie interpretacyjną organów podatkowych

W interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 czerwca 2019 r. (sygn. 0115-KDIT1-3.4012.254.2019.1.AT) wskazano „Zatem w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest to, czy zbywca w celu dokonania jego sprzedaży, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarcza, sprzedaż majątku osobistego który nie został nabyty w celu jego odprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą”.

Analogicznie wypowiedział się Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 23 kwietnia 2019 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.200.2019.1.RM w której stwierdził że „pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego. Majątek taki nabywany jest bowiem na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności gospodarczej, w tym handlowej, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT.”

Za zasadne - w opinii Wnioskodawcy - jest również wskazanie fragmentu odpowiedzi Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju z dnia 13 listopada 2019 r. (sygn. DD2.055.1.2019) kierowanej do Rzecznika Praw Obywatelskich, w której organ jednoznacznie wyjaśnił, iż „Należy podkreślić, że nie ma podstaw prawnych, aby podejmowane przez podatnika czynności mieszczące się w zwykłym zarządzie własnym majątkiem, tzn. mające na celu racjonalne gospodarowanie tym majątkiem oraz zaspokajanie potrzeb rodziny, kwalifikować jako prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W opinii Wnioskodawcy, brak jest podstaw aby różnicować przedstawioną powyżej sytuację prawną podatników i prezentować odrębne stanowisko na gruncie podatku od towarów i usług.”

Stanowisko Wnioskodawcy

Jak zostało wskazane już wcześniej zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż Nieruchomości na zasadach przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego nie będzie nosiła cech działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, a w konsekwencji sprzedaż Nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W opinii Wnioskodawcy, podejmowane przez niego czynności w zakresie sprzedaży Nieruchomości nie posiadają i nie będą posiadały cech profesjonalnej działalności handlowej w zakresie obrotu nieruchomościami lub działalności deweloperskiej. Nie istnieją również żadne obiektywne przesłanki, które wskazywałyby na wyraźny związek przyczynowo-skutkowy między otrzymaniem Nieruchomości w formie darowizny i ewentualnym zamiarem dokonania sprzedaży Nieruchomości w przyszłości.

Wskazać bowiem należy, że z działalnością gospodarczą mamy do czynienia, jeśli osoba fizyczna w celu dokonania sprzedaży nieruchomości podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami i zaangażuje w to środki podobne do wykorzystywanych przez podmioty zajmujące się działalnością handlowa w zakresie obrotu nieruchomościami. Działalność gospodarcza w zakresie obrotu nieruchomościami cechuje się podejmowaniem szeregu działań związanych z nieruchomością i przygotowaniem jej do sprzedaży. Mając na uwadze szczegółowo przedstawiony opis zdarzenia przyszłego, charakter podejmowanych przez Zainteresowanych działań wyklucza możliwość ich uznania za profesjonalne podmioty zajmujące się działalnością handlową w zakresie sprzedaży nieruchomości.”

Przepisy prawa podatkowego nie powinny bowiem pozostawać w sprzeczności z ekonomicznym uzasadnieniem dokonywanych transakcji i trudno też oczekiwać, aby Wnioskodawca nie podejmował żadnych faktycznych działań (jak ogłoszenia prywatne w Internecie), które pozwoliłyby Jej takich transakcji - tj. obrotu majątkiem prywatnym – dokonać.

Na brak wystąpienia przesłanki „profesjonalnego” handlowca w powyższym zakresie wskazuje również powoływany wcześniej wyrok WSA w Gliwicach z 16 kwietnia 2021 r. (sygn. I SA/GI 1681/20), w którym wskazano m.in., że: „działka ze względu na swoje rozmiary, niewątpliwie determinowała działania skarżącego zmierzające do podziału działki na mniejsze tak aby możliwe było ich zbycie. Nie można bowiem różnicować sytuacji osób fizycznych, które posiadają znaczny majątek osobisty od tych, których majątek ten nie przedstawia dużej wartości, przyjmując, że podział działki na mniejsze każdorazowo wpisuje się w ciąg czynności które przesądzają gospodarczy charakter działalności podatnika” (analogicznie wyrok WSA w Gliwicach z 18 listopada 2020 r., sygn. akt I SA/GI 389/20).

Za działalność profesjonalną nie można także każdorazowo uznawać uzyskania decyzji o warunkach zabudowy. Przy czym, Wnioskodawca zaznacza, że nie występował o takie decyzje o warunkach zabudowy jak również o sporządzenie planu miejscowego dla Nieruchomości. Jak wynika bowiem z wyroku WSA w Szczecinie z dnia 6 grudnia 2018 r. (sygn. I SA/Sz 689/18) „wystąpienie o decyzję o warunkach zabudowy także należy zaliczyć do czynności związanych z wykonywaniem prawa własności, nie może ono być zatem traktowane jak aktywność profesjonalnego podmiotu prowadzącego działalność gospodarcza w zakresie obrotu nieruchomościami.” Podobnie, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 9 maja 2014 r. (sygn. I FSK 811/13) „Okoliczność podziału nieruchomości dla umożliwienia sprzedaży jest działaniem które mieści się w zarządzie majątkiem prywatnym i jest w okolicznościach sprawy uzasadnione…”

Na uwagę zasługuje także wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 5 marca 2020 r. (sygn. I SA Rz 913/19), w którym stwierdzono, że „Trudno oczekiwać od podmiotu, który zbywa składnik swojego majątku prywatnego, aby nie kierował się przy tym rachunkiem ekonomicznym i powstrzymywał się od działań, które pozwolą mu uzyskać jak najwyższa cenę, w obawie przed obłożeniem transakcji sprzedaży daniną publicznoprawną. Uzyskanie warunków zabudowy oraz pozwolenia na budowę zdaniem Sądu nie jest samo w sobie czynnością profesjonalną, na tyle specyficzną, że dostępną czy stosowaną wyłącznie przez podmioty trudniące się profesjonalnym obrotem nieruchomości (...).”

W tym miejscu należy również wskazać na treść wyroku Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07) zgodnie z którym, „jeśli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód, to w świetle art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy VAT z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika podatku od towarów i usług, i to bez względu na to, czy czynność te wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie. Taka właśnie sytuacja występuję w przypadku sprzedaży przez daną osobę jej majątku prywatnego.”

Na gruncie niniejszej sprawy, majątek taki bowiem nabywany był na własne potrzeby Wnioskodawcy (nabycie w drodze darowizny), a nie z przeznaczeniem na działalność handlową, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez nie może być uznana - w ocenie Wnioskodawcy - za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika podatku od towarowi usług.

Idąc dalej, pogląd Wnioskodawcy o braku wystąpienia w przedmiotowej sprawie przesłanek typowych dla profesjonalnego „handlowca, potwierdza również szereg orzeczeń sądowo-administracyjnych Przykładowo Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 maja 2014 r. (sygn. I FSK 812/13). wskazał że „Za nie znajdujące logicznego uzasadnienia należy uznać wywody Ministra Finansów sprowadzające się do prób udowodnienia tezy, jakoby podjęcie przez stronę jakichkolwiek czynności poprzedzających sprzedaż, w tym zamieszczenia ogłoszenia w prasie czy Internecie, automatycznie przesadzało o konieczności uznania danej transakcji za czynność podlegająca opodatkowaniu. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, nie można wbrew twierdzeniom forsowanym przez organ, oczekiwać, że nabywcy zawsze będą zgłaszać się sami z propozycjami zakupu do sprzedającego. Fakt, że z tych samych środków przekazu korzystają podmioty profesjonalnie wykonujące działalność gospodarczą, nie może mieć tu decydującego znaczenia.”

W opinii Wnioskodawcy, fakt poszukiwania potencjalnych nabywców zainteresowanych nabyciem działek poprzez ogłoszenia w prasie lub Internecie albo przy udziale pośredników nieruchomości nie może być w dzisiejszych czasach uznawane za charakterystyczne dla profesjonalnej działalności gospodarczej.

Opinię Wnioskodawca w powyższym zakresie potwierdzają m.in. następujące orzeczenia:

1)wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 kwietnia 2012 r. (sygn. I FSK 1118/11) - „logiczne choćby ze względów finansowych i pragmatycznych, jest wnioskowanie, że skoro strona zleca sprzedaż działek pośrednikowi w obrocie nieruchomościami, to jest równoznaczne z tym, że sama nie działa w tym zakresie zawodowo – profesjonalnie.”

2)wyrok WSA w Łodzi z dnia 14 czerwca 2018 r. (sygn. I SA/Łd 174/18) - „W szczególności, zdaniem sądu, jeśli dana osoba zamierza podjąć działalność w zakresie handlu nieruchomościami, to zazwyczaj nie zleca sprzedaży nieruchomości pośrednikowi. Trudno bowiem w takim przypadku mówić, że sprzedający jest aktywnym handlowcem. Przeciwnie zlecenie wyszukania nabywców pośrednikowi świadczy o bierności sprzedawcy, a nie o aktywności. Jego aktywność sprowadza się do podpisania umowy z pośrednikiem (…). Wydaje się, że aktualnie od zawodowego handlowca nieruchomościami należałoby oczekiwać np. profesjonalnie przygotowanej strony internetowej prezentującej oferowane do sprzedaży nieruchomości, a nie zlecanie sprzedaży pośrednikowi (…).”

3)wyrok WSA w Łodzi z dnia 6 listopada 2019 r. (sygn. I SA/Łd 416/19) - „Po szóste, poszukiwanie nabywcy nieruchomości poprzez zamieszczenie zwykłych ogłoszeń na portalu ogłoszeniowym nie jest działaniem wyróżniającym podmioty prowadzące gospodarczą. Zwykłe ogłoszenia to nie reklama, która charakteryzuje profesjonalistów na rynku obrotu nieruchomościami. Analiza wskazanych powyżej okoliczności oraz tezy wynikające z powołanych wyroków i interpretacji indywidualnych pozwalają twierdzić, że czynności podejmowane (lub podjęte w przyszłości) przez Wnioskodawcę w związku z planowaną sprzedażą Nieruchomości w żadnym stopniu, nie kwalifikują się jako czynności wykonywane przez „profesjonalnych” handlowców, gdyż - jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego - Wnioskodawca nie ponosił żadnych nakładów w celu przygotowania działek do sprzedaży, nie prowadzi i nie będzie prowadzić działań marketingowych wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia, nie posiada również podstawowej wiedzy dotyczącej obrotu nieruchomościami oraz obowiązków z tym związanych.”

Podsumowanie

W opinii Wnioskodawcy, w okolicznościach przedstawionych w treści wniosku, nie wystąpiły zatem okoliczności umożliwiające uznanie sprzedaży Nieruchomości za działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Świadczą o tym bowiem następujące fakty, tj. Wnioskodawca:

• nie dokonywał podziału zakupionych działek (Nieruchomości), nie może natomiast wykluczyć że w sytuacji gdy pojawi się potencjalny kupujący, to podzieli je na mniejsze;
• nie wydzielał dróg wewnętrznych;
• nie podejmował działań marketingowych w celu sprzedaży działek, ograniczał się jedynie do standardowego ogłoszenia o sprzedaży na portalu nieruchomości;
• nie uzbrajał terenu w postaci doprowadzenia mediów;
• nie grodził działek;
• z tytułu posiadania ziemi rolnej podlega pod ubezpieczenie w KRUS płaci podatki jako rolnik ryczałtowy (działki>1ha przeliczeniowego);
• z własnej inicjatywy nie dokonywał działań i nakładów finansowych na nieruchomości które wskazywałyby na możliwość kwalifikacji czynności jako prowadzenie działalności gospodarczej;
• działki są obecnie użytkowane przez Wnioskodawcę do celów prowadzonego gospodarstwa rolnego;
• działki leżą na obszarze, gdzie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, ale Wnioskodawca nie występował o sporządzenie takiego planu (Uchwała nr ……….. Rady Gminy ……… z dnia 23 kwietnia 2024 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu części wsi….);
• działki nie były przedmiotem najmu, dzierżawy ani umowy o podobnym charakterze.

Wnioskodawca nie będzie świadczył również ww. czynności przed sprzedażą Nieruchomości.

Należy również wskazać, że Wnioskodawca, w żadnym zakresie nie prowadził jak dotąd i nie zamierza prowadzić żadnej działalności związanej z obrotem nieruchomościami, działalnością deweloperską czy jakakolwiek inną działalnością w obszarze nieruchomości.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, należy wskazać, że Wnioskodawca - w związku z planowaną sprzedażą Nieruchomości - będzie działać w ramach zarządu swoim majątkiem prywatnym. Oznacza to, że Wnioskodawcy nie można przypisać przymiotu podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Zatem sprzedaż Nieruchomości będzie poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarowi usług.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775), zwanej dalej „ustawą”:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy:

Jak stanowi art. 2 pkt 15 ustawy:

Zatem w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, należy przyjąć, że zbycie nieruchomości gruntowych (działek) traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającej opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Wskazać jednak należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Według art. 15 ust. 1 ustawy:

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy:

Natomiast art. 15 ust. 4 ustawy stanowi, że:

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy czym, w świetle przytoczonych wyżej przepisów status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż nieruchomości jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, była przedmiotem orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10).

Z ww. orzeczenia wynika m.in., że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie, nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Trybunał wyjaśnił, że inaczej jest w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W powyższym wyroku Trybunał stwierdził również, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112, zmienionej Dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby.

Wskazane orzeczenie Trybunału odnosiło się do rolnika, który korzystał ze zwolnienia od podatku VAT. Natomiast w przypadku, gdy sprzedaży działki należącej do przedsiębiorstwa rolnego dokonuje rolnik będący czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT, należy uznać, że mamy do czynienia z sytuacją, gdzie grunt podlegający sprzedaży jest wykorzystywany w działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT.

Mając na względzie definicję działalności gospodarczej, zawartą w art. 15 ust. 2 ustawy, należy uznać, że działalność rolnicza, o której mowa w art. 2 pkt 15 ustawy, mieści się w pojęciu działalności gospodarczej.

Zatem rolnik, w świetle przepisów ustawy, posiada status podatnika prowadzącego działalność gospodarczą (działalność rolniczą). Co istotne, w sytuacji gdy rolnik dokona rejestracji i uzyska miano podatnika podatku VAT czynnego, oznacza to, że prowadzi on działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT według właściwej stawki tego podatku.

Z opisu sprawy wynika, że w drodze zakupu nabył Pan nieruchomości gruntowe nr A i B Rozważa Pan w przyszłości sprzedaż ww. nieruchomości. Jest Pan rolnikiem zarejestrowanym jako czynny podatnik VAT. Działki są obecnie użytkowane przez Pana do celów prowadzonego gospodarstwa rolnego.

Zatem wynikający z opisu sprawy sposób wykorzystywania działek nr A i B dowodzi, że zostały wykonane czynności, które świadczą o tym, że sprzedaż ww. działek nie może stanowić jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów, dostawa towarów (w tym działek) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że powyższe może mieć miejsce również w odniesieniu do czynności dokonanej jednorazowo. Dla uznania czynności za wykonywaną w ramach działalności gospodarczej nie ma bowiem znaczenia częstotliwość jej wykonywania, lecz zamiar, z jakim została zrealizowana i okoliczności, w jakich ją wykonano.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy należy wskazać, że ww. działki, stanowią składnik majątku służący prowadzeniu działalności gospodarczej, którą – w rozumieniu ustawy – jest również działalność rolnicza, z tytułu której jest Pan czynnym podatnikiem VAT.

Jak już wskazano wcześniej, z wyroku TSUE 291/92 wynika, że podatnik w całym okresie posiadania nieruchomości musi wykazywać zamiar wykorzystania jej do celów prywatnych aby uznać, że mamy do czynienia ze sprzedażą majątku prywatnego.

W przedmiotowej sprawie nie wskazał Pan żadnego celu prywatnego, jakiemu miałby służyć zakup i wykorzystywanie opisanych działek. Zatem nie cele osobiste, a cele gospodarcze leżą u podstaw Pana działania. Wobec czego czynność zbycia działek nr A i nr B nie będzie stanowiła zwykłego rozporządzania majątkiem osobistym. Należy bowiem zwrócić uwagę, że zgodnie z ww. wyrokami TSUE, majątek osobisty to taki, który nie jest przeznaczony ani wykorzystywany dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, co nie ma miejsca w niniejszej sprawie. 

Analiza okoliczności sprawy i obowiązujących przepisów prawa prowadzi do wniosku, że sprzedaż przez Pana działek nr A i B będzie dostawą dokonaną w ramach prowadzenia działalności gospodarczej w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, a Pan będzie działał w charakterze podatnika VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Z przedstawionych okoliczności wynika, że nabył Pan ww. działki rolne, które wykorzystuje je Pan w ramach prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej, z tytułu prowadzenia której jest Pan zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT.

Podsumowując, planowana przez Pana sprzedaż działek nr A i nr B będzie zgodnie z art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, dostawą dokonywaną przez podatnika w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.

Zatem, Pana stanowisko uznałem za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że  interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych co  oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

W odniesieniu natomiast do powołanych przez Pana w przedmiotowym wniosku wyroków sądów, tutejszy organ wyjaśnia, że powołane wyroki są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się zawężają. Zatem wskazane we wniosku wyroki sądów nie mają wpływu na podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.