Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w zakresie uznania dostawy towarów na terytorium tzw. Tureckiej Republiki Cypru Północnego za eksport towarów jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 lutego 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 20 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie uznania dostawy towarów na terytorium tzw. Tureckiej Republiki Cypru Północnego za eksport towarów oraz zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0%.

15 maja 2025 r. Organ pierwszej instancji wydał postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania znak 0113-KDIPT1-2.4012.177.2025.1.JS.

26 maja 2025 r. wnieśli Państwo zażalenie na to postanowienie.

Po rozpatrzeniu zażalenia Organ odwoławczy postanowieniem z 23 lipca 2025 r. nr 0113-KDIPT1-2.4012.177.2025.3.PRP uchylił w całości postanowienie z 15 maja 2025 r. znak 0113-KDIPT1-2.4012.177.2025.1.JS i przekazał Państwa sprawę do ponownego rozpatrzenia.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Sp. z o.o. (dalej jako: Wnioskodawca bądź Spółka) jest spółką prawa handlowego, wpisaną do Krajowego Rejestru Sądowego. Spółka podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości osiąganych dochodów, niezależnie od miejsca ich uzyskania. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja przyczep i naczep oraz zabudów samochodowych, które wykorzystywane są w różnych obszarach działalności, takich jak: transport, przemysł i budownictwo, a także rolnictwo.

Spółka sprzedaje gotowe wyroby zarówno na rynku krajowym, jak i zagranicznym. Jednym z odbiorców produktów Wnioskodawcy była spółka z siedzibą na terytorium tzw. Tureckiej Republiki Cypru Północnego dalej jako: Kontrahent, do której Wnioskodawca dokonał z końcem października 2024 roku za pośrednictwem firmy spedycyjnej dostawy naczep drogą morską poprzez port w miejscowości .... Kontrahent nie został zidentyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych ze względu na nieposiadanie numeru VAT UE.

W związku z zaistniałymi wątpliwościami odnośnie prawidłowego udokumentowania dostawy towarów na rzecz Kontrahenta, ustanowiony przez Wnioskodawcę przedstawiciel celny zwrócił się z pytaniem do Krajowej Informacji Skarbowej, czy taka dostawa podlega formalnościom wywozowym. W odpowiedzi Krajowa Informacja Skarbowa wskazała: Na terytorium tureckiej części Cypru nie mają zastosowania przepisy Unijnego Kodeksu Celnego i w związku z tym należy ją traktować jako kraj trzeci, a towary o statusie unijnym, które mają zostać wyprowadzone w tamtym kierunku powinny zostać objęte procedurą wywozu.

Spółka działając przez przedstawiciela celnego zawnioskowała do organu celnego o objęcie towarów wysłanych do Kontrahenta procedurą wywozu. Na początku stycznia 2025 roku Naczelnik Urzędu ostatecznie odmówił jednak przyjęcia zgłoszenia celnego w trybie retrospektywnym, twierdząc że przedmiotowe towary nie zostały wyprowadzone poza obszar celny Unii, a ich wysyłka stanowiła dostawę wewnątrzwspólnotową. Odmowa ta została zaskarżona przez Wnioskodawcę do Wojewódzkiego Sądu. W konsekwencji, Wnioskodawca nie otrzymał od organu celnego komunikatu CC599C (dawniej: IE-599) ani żadnego innego dokumentu urzędowego potwierdzającego wywóz towarów poza obszar celny Unii.

Oprócz faktur dokumentujących przedmiotową dostawę Spółka dysponuje jednak innymi dowodami, które jednoznacznie wskazują na okoliczność dostarczenia towarów Kontrahentowi, mianowicie:

-opatrzony podpisem i pieczęcią Kontrahenta skan dokumentu CMR,

-oświadczenie Kontrahenta o tym, że przedmiot dostawy został do niego dostarczony,

-otrzymany od firmy spedycyjnej dokument (morski list przewozowy).

Ze względu na rozbieżność w podejściu organu interpretacyjnego oraz celnego do tego samego zagadnienia, Wnioskodawca powziął także wątpliwość odnośnie klasyfikacji przedmiotowej dostawy na gruncie ustawy o VAT.

Pytania

1. Czy opisana w stanie faktycznym dostawa towarów na terytorium tzw. Tureckiej Republiki Cypru Północnego stanowi eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 lit. a ustawy o VAT?

2. Jeżeli stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie zostanie uznane za prawidłowe, to czy przedmiotowa sprzedaż może korzystać ze stawki 0% w oparciu o posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty, inne niż wprost wymienione w art. 41 ust. 6a ustawy o VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

1. Opisana w stanie faktycznym dostawa towarów na terytorium tzw. Tureckiej Republiki Cypru Północnego stanowi eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 lit. a ustawy o VAT.

2. Jeżeli stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie zostanie uznane za prawidłowe, to przedmiotowa sprzedaż może korzystać ze stawki 0% w oparciu o posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty, inne niż wprost wymienione w art. 41 ust. 6a ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Ad. 1.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT przedmiotem opodatkowania podatkiem VAT jest m.in. eksport towarów.

Stosownie do art. 2 pkt 8 ustawy o VAT przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

a)dostawcę lub na jego rzecz, lub

b)nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych - jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Z powołanego wyżej przepisu wynika, iż uznanie danej czynności za eksport towarów wymaga łącznego spełnienia następujących przesłanek:

1)dokonania dostawy towarów, które są wysyłane lub transportowane z terytorium Polski poza terytorium Unii Europejskiej przez:

-dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni),

-nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski, lub na jego rzecz (eksport pośredni),

2)potwierdzenia wywozu towaru poza terytorium Unii Europejskiej przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Odnosząc się do pierwszej ze wskazanych wyżej przesłanek wskazać należy, iż w myśl art. 2 pkt 3 ustawy o VAT „terytorium Unii Europejskiej” obejmuje zasadniczo terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej, z uwzględnieniem pewnych założeń poczynionych w odniesieniu do niektórych terytoriów wskazanych w tym przepisie.

W tym miejscu warto przypomnieć, że Republika Cypryjska przystąpiła do Unii Europejskiej 1 maja 2004 r. m.in. wraz z Rzeczpospolitą Polską na mocy aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz. U. UE L 236 z dnia 23 września 2003 r.).

Szczególne zasady dotyczące stosowania unijnego dorobku prawnego w odniesieniu do terytorium Republiki Cypryjskiej zostały dodatkowo uregulowane w Protokole Nr 10 w sprawie Cypru (dalej jako: protokół), którego art. 1 ust. 1 stanowi: Stosowanie dorobku zawiesza się na tych obszarach Republiki Cypryjskiej, na których Rząd Republiki Cypryjskiej nie sprawuje efektywnej kontroli.

Zgodnie natomiast z art. 2 ust. 1 protokołu, Rada, stanowiąc jednomyślnie na wniosek Komisji, określa warunki, na jakich przepisy prawa UE stosuje się do linii dzielącej obszary, o których mowa w artykule 1 oraz obszary, na których Rząd Republiki Cypryjskiej sprawuje efektywną kontrolę. Nadto, sam wstęp do protokołu wskazuje, że zawarte w nim uzgodnienia nastąpiły, mając na uwadze konieczność określenia warunków na jakich odpowiednie przepisy prawa UE będą stosowane do linii dzielącej wyżej wskazane obszary i oba obszary, na których Rząd Republiki Cypryjskiej sprawuje efektywną kontrolę, jak również wschodnią strefę suwerenną Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.

Powyższe wynika z zaistniałego pomiędzy grecką oraz turecką społecznością i trwającego do dziś konfliktu, jak też rzeczywistego podziału wyspy Cypr. Część północną wyspy zajmuje tzw. Turecka Republika Cypru Północnego, nad którą rząd Republiki Cypryjskiej nie sprawuje efektywnej kontroli, w związku z czym nierzadko powstają wątpliwości, w jaki sposób należy traktować tą część wyspy. Z formalnego punktu widzenia obszar ten wchodzi w skład jednego państwa, tj. Republiki Cypryjskiej. Takie też podejście znajduje odzwierciedlenie na arenie międzynarodowej (w tym w ramach Unii Europejskiej), za wyjątkiem Republiki Turcji, która jako jedyna uznaje terytorium Cypru Północnego (oficjalnie Tureckiej Republiki Cypru Północnego) za osobne państwo.

Jednym z aktów doprecyzowujących postanowienia protokołu jest rozporządzenie Rady, które odnosi się do przepływu osób, towarów oraz usług. W punktach 2 i 3 preambuły do rozporządzenia  prawodawca unijny raz jeszcze odwołuje się do postanowień protokołu i podkreśla konieczność ustanowienia warunków stosowania prawa Unii Europejskiej w odniesieniu do linii dzielącej obszary, gdzie Republika Cypryjska sprawuje efektywną kontrolę oraz obszary, gdzie tej kontroli nie sprawuje. Jak z kolei wskazano w punkcie 4 preambuły do rozporządzenia: Jako że wyżej wymienione obszary pozostają tymczasowo poza obszarem celnym i fiskalnym Wspólnoty i poza przestrzenią wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości szczególne zasady powinny zapewnić równoważne normy ochrony bezpieczeństwa UE w zakresie nielegalnej emigracji i zagrożeń porządku publicznego oraz jej interesów gospodarczych w odniesieniu do przepływu towarów.

Prawodawca unijny wskazał zatem wprost, że obszary na których Rząd Republiki Cypryjskiej nie sprawuje efektywnej kontroli – a więc terytorium tzw. Tureckiej Republiki Cypru Północnego – znajdują się aktualnie poza obszarem celnym i fiskalnym Unii Europejskiej. Jednocześnie, stosowanie przepisów prawa unijnego na tych obszarach pozostaje zawieszone.

Z tego względu, w ocenie Wnioskodawcy, dostarczenie towarów z Polski do tzw. Tureckiej Republiki Cypru Północnego stanowi w istocie wywóz towarów poza Unię Europejską. Przedmiotowa dostawa spełnia zatem podstawowy warunek do uznania jej za eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 lit. a ustawy o VAT.

Przechodząc z kolei do drugiej przesłanki, mianowicie potwierdzenia wywozu towaru poza terytorium Unii Europejskiej przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych, wskazać należy, że przesłanka ta nie została przewidziana w dyrektywie Rady 2006/112/WE, dalej jako: dyrektywa 2006/112/WE stanowiącej podstawę implementacji ustawy o VAT. Mający wiodące znaczenie w tym przypadku art. 146 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2006/112/WE nakłada na państwa członkowskie obowiązek zwolnienia transakcji dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych przez sprzedawcę lub na jego rzecz poza terytorium Wspólnoty. Żaden przepis dyrektywy 2006/112/WE nie uzależnia jednak przedmiotowego zwolnienia od formalnego potwierdzenia dokonanego wywozu przez właściwy organ celny.

Powyższe wynika również z wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 2019 r. (sygn. C-275/18). Kwestią sporną był przepis czeskiej ustawy o podatku od wartości dodanej, który warunkował uznanie za eksport przemieszczenia towaru poza Unię od objęcia go procedurą celną wywozu: „(…) art. 146 ust. 1 lit. a) w związku z art. 131 dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on temu, aby przepis prawa krajowego uzależniał zwolnienie z VAT przewidziane dla towarów przeznaczonych do wywozu poza terytorium Unii od przesłanki, aby towary te zostały objęte procedurą celną wywozu, w sytuacji, w której jest bezsporne, że zostały spełnione materialnoprawne przesłanki zwolnienia, w tym w szczególności przesłanka faktycznego wyprowadzenia danych towarów z terytorium Unii.”

Do analogicznych konkluzji doszedł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 lipca 2020 r. (sygn. I FSK 2005/17), w którym odwołując się do przywołanego wyżej orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził: „(…) z analizowanego wyroku TSUE wynika, że w przypadku eksportu towarów nie jest kluczowe posiadanie określonych dokumentów czy też objęcie towarów określoną procedurą, lecz sam fakt wywozu towarów poza granice Unii Europejskiej.”

W analizowanej sprawie nie bez znaczenia pozostaje również fakt, że brak możliwości pozyskania od organu celnego potwierdzenia wywozu towarów poza Unię Europejską wynikał z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy. Spółka wystąpiła bowiem do właściwego organu celnego o objęcie towarów procedurą wywozu w trybie retrospektywnym, jednak ten odmówił przyjęcia zgłoszenia celnego twierdząc – wbrew okolicznościom faktycznym – iż przedmiotowe towary nie zostały wyprowadzone poza obszar celny Unii. Niezależna od Wnioskodawcy niemożliwość uzyskania od organu celnego potwierdzenia wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, która to przesłanka ma jedynie charakter formalnoprawny, nie może wykluczać zaklasyfikowania danej transakcji jako eksport, zwłaszcza gdy przedmiotowe towary zostały rzeczywiście wyprowadzone z Unii Europejskiej.

Mając na uwadze powołane przepisy unijne, a także orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego stwierdzić należy, iż faktycznie zrealizowana przez Wnioskodawcę za pośrednictwem firmy spedycyjnej dostawa towarów z terytorium Polski na terytorium tzw. Tureckiej Republiki Cypru Północnego stanowi eksport towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a ustawy o VAT.

Ad. 2.

Zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy o VAT w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%.

Stosownie do art. 41 ust. 6 ustawy o VAT, stawkę tę stosuje się pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej. Z art. 41 ust. 6a wynika z kolei, iż dokumentem potwierdzającym wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest w szczególności:

1)dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu;

2)dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;

3)zgłoszenie wywozowe na piśmie utrwalonym w postaci papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny.

Posłużenie się przez ustawodawcę zwrotem „w szczególności” wskazuje na otwarty katalog dokumentów, które mogą posłużyć jako dowód pozwalający na skorzystanie z preferencyjnej stawki podatku VAT. Jedynym wymogiem jest, aby dokumenty takie w sposób jednoznaczny potwierdzały wywóz towarów z Polski poza terytorium Unii Europejskiej.

Polskie sądy administracyjne odwołując się do przywołanego orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej również podkreślają dowolność w dokumentowaniu faktu wywozu towarów poza Unię Europejską, czego przykładem może być:

·powołany już wcześniej wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 lipca 2020 r. (sygn. I FSK 2005/17): „(…) dla zastosowania stawki VAT 0% w eksporcie kluczowy jest fakt wywozu poza terytorium UE (przesłanka materialna), a nie zgromadzenie określonych dokumentów w konkretnej procedurze (przesłanka formalna). W konsekwencji, nie można odmówić podatnikowi prawa do zastosowania stawki 0% VAT wyłącznie na tej podstawie, że nie posiada on określonego dokumentu potwierdzającego eksport towarów poza UE, jeśli eksport ten faktycznie nastąpił, która to okoliczność jak wskazano wyżej nie była przez organy kwestionowana.”

·wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 19 stycznia 2024 r. (sygn. I SA/Gl 1374/23): „(…) nie można odmówić podatnikowi prawa do zastosowania stawki 0% VAT wyłącznie na tej podstawie, że nie posiada on określonego dokumentu potwierdzającego eksport towarów poza UE, jeśli eksport ten faktycznie nastąpił. (…) Nie ma wobec powyższego racji Dyrektor KIS, że jedynie dokumenty urzędowe, w których właściwe organy celne (polskie lub z innych państw członkowskich UE) potwierdziły wywóz towarów poza terytorium UE, dają podstawy do zastosowania stawki VAT w wysokości 0% względem eksportu towarów, a dostawca wykaże, że towar został wysłany lub przetransportowany poza terytorium Unii i że w następstwie tej wysyłki lub tego transportu opuścił fizycznie terytorium Unii.”

·wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 8 lutego 2024 r. (sygn. I SA/Rz 558/23): „Brak jest zatem w obowiązujących przepisach uzasadnienia dla stanowiska organu interpretacyjnego, wywodzącego z art. 41 ust. 6a ustawy o VAT bezwzględny wymóg posiadania dokumentu celnego w postaci odpowiedniego komunikatu IE 599.”

·wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 23 kwietnia 2024 r. (sygn. I SA/Wr 751/23): „(…) przewidziany w przepisie art. 41 ust. 6a uVAT katalog dokumentów jest otwarty, a wymienione w nim dokumenty stanowią jedynie przykłady dokumentów, uznanych za dowody potwierdzające dostawę i wywóz towaru poza granice Unii Europejskiej. Tymczasem organ interpretacyjny w udzielonej interpretacji, wykładając art. 41 ust. 6a uVAT, uznał, że przepis ten, jakkolwiek wskazuje na katalog otwarty dokumentów, to katalog ten należy jednak ograniczyć wyłącznie do dokumentów "urzędowych", wygenerowanych w systemie AES lub potwierdzonych przez właściwe organy celne (polskie lub z innych państw członkowskich UE). Analizowany przepis nie zawiera takich dodatkowych warunków.”

Co więcej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 24 stycznia 2022 r. (nr 0113-KDIPT1-2.4012.873.2021.1.PRP) potwierdził dopuszczalność zastosowania stawki 0% przy eksporcie towarów, gdy podatnik posiada przynajmniej jeden z poniższych dokumentów:

-dokument (lub jego kopię) wydany przez administrację celną kraju trzeciego (nienależącego do UE) w związku z przywozem i odprawą w tym kraju towarów będących przedmiotem dostawy,

-oświadczenie nabywcy towarów o tym, że będące przedmiotem dostawy towary zostały dostarczone do miejsca poza UE,

-oświadczenie przewoźnika odpowiedzialnego za transport towarów z którego wynika, że będące przedmiotem dostawy towary zostały dostarczone do miejsca poza UE,

-list przewozowy (np. dokument CMR) opatrzony podpisem lub pieczęcią przewoźnika oraz osoby odbierającej towary poza UE.

Z kolei Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 24 sierpnia 2021 r. (nr 0114-KDIP1-2.4012.312.2021.1.RM) uznał, że dla opodatkowania eksportu stawką 0% wystarczający będzie dokument wygenerowany w systemie informatycznym firmy kurierskiej odpowiedzialnej za dostarczenie przesyłki, zawierający komunikat potwierdzający jej doręczenie odbiorcy spoza Unii Europejskiej.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, posiadane przez niego dokumenty potwierdzające dostarczenie towarów do Kontrahenta na terytorium tzw. Tureckiej Republiki Cypru Północnego są podstawą do zastosowania stawki 0% przy eksporcie towarów.

Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie przedstawionego powyżej stanowiska.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie uznania dostawy towarów na terytorium tzw. Tureckiej Republiki Cypru Północnego za eksport towarów jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług  (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775), zwanej dalej ustawą:

Na podstawie art. 2 pkt 1 ustawy:

W myśl art. 2 pkt 2 ustawy:

Stosownie do art. 2 pkt 3 ustawy:

Jak stanowi art. 2 pkt 4 ustawy:

W myśl art. 2 pkt 5 ustawy:

Art. 2a ustawy stanowi, że:

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że:

Według art. 2 pkt 6 ustawy:

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy:

Z opisu sprawy wynika, że są Państwo czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotem Państwa działalności jest produkcja przyczep i naczep oraz zabudów samochodowych, które wykorzystywane są w różnych obszarach działalności, takich jak: transport, przemysł i budownictwo, a także rolnictwo. Sprzedają Państwo gotowe wyroby zarówno na rynku krajowym, jak i zagranicznym. Jednym z odbiorców Państwa produktów była spółka z siedzibą na terytorium tzw. Tureckiej Republiki Cypru Północnego, do której dokonali Państwo z końcem października 2024 roku za pośrednictwem firmy spedycyjnej dostawy naczep drogą morską poprzez port w miejscowości .... Kontrahent nie został zidentyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych ze względu na nieposiadanie numeru VAT UE.

Państwa wątpliwości dotyczą uznania opisanej we wniosku dostawy towarów na terytorium tzw. Tureckiej Republiki Cypru Północnego za eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 lit. a ustawy o VAT.

Należy wskazać, że Cypr jest członkiem Unii Europejskiej od 1 maja 2004 r. na mocy aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz. U. UE L 236 z dnia 23 września 2003 r.).

Z powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, w szczególności z art. 2 pkt 3 lit. b ustawy wynika, że żadna część terytorium Republiki Cypryjskiej nie została wyłączona z terytorium Unii Europejskiej, co oznacza, że całe terytorium Republiki Cypryjskiej stanowi terytorium Unii Europejskiej. W konsekwencji, wskazana przez Państwa - Turecka Republika Cypru Północnego - nie może być rozumiana jako terytorium państwa niewchodzącego w skład terytorium Unii Europejskiej, czyli terytorium państwa trzeciego.

Analizując status prawny Tureckiej Republiki Cypru Północnego, warto zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 2009 r. w sprawie C-420/07 z wniosku o wydanie odpowiedzi na pytanie prejudycjalne o możliwości wykonania orzeczenia wydanego przez sąd Republiki Cypryjskiej w stosunku do nieruchomości, która znajdowała się na obszarze Tureckiej Republiki Cypru Północnego. TSUE wskazał w nim m.in., że: „nieruchomość jest położona na terytorium Republiki Cypryjskiej, a fakt, że znajduje się ona na obszarze północnym, może ewentualnie mieć wpływ na jurysdykcję wewnętrzną sądów cypryjskich”, co jednoznacznie wskazało, że Trybunał uznaje całą wyspę za część UE.

Mając zatem na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawione we wniosku okoliczności sprawy, stwierdzić należy, że opisana w stanie faktycznym dostawa towarów na terytorium tzw. Tureckiej Republiki Cypru Północnego nie stanowi eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 lit. a i lit. b ustawy.

Zatem Pana stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest nieprawidłowe.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem, nie udzielam odpowiedzi na pytanie oznaczone we wniosku nr 2 dotyczące stawki podatku VAT w wysokości 0%, które zostało postawione pod warunkiem pozytywnej odpowiedzi na pytanie nr 1.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Informuję, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Jednocześnie stwierdzam, iż niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o okoliczności wskazane przez Państwa w opisie stanu faktycznego i brak jest podstaw aby w trybie rozpatrywania wniosków o wydanie interpretacji indywidualnej dokonać ewentualnej weryfikacji odpowiedzi uzyskanej od Krajowej Informacji Skarbowej innym kanałem.

 Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem sprawy. Ponoszą Państwo ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym jego przedstawieniem. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem sprawy podanym przez Państwa w złożonym wniosku. Zatem, należy zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy. W konsekwencji w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem sprawy i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.