Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe.

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

24 kwietnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 17 kwietnia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej m.in. w zakresie podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług planowanej Transakcji.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 13 czerwca 2025 r. (wpływ 13 czerwca 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie.

Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

-  Zainteresowany będący stroną postępowania:

(…) Spółka Akcyjna

-  Zainteresowany niebędący stroną postępowania: (…)

(…)

(„Sprzedający”, „Zainteresowani”)

Opis zdarzenia przyszłego

1.Sytuacja podatkowa Wnioskodawcy

(…) Spółka akcyjna (dalej też jako: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest spółką kapitałową z siedzibą w Polsce, podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji (…) i innych artykułów (…). Spółka jest zarejestrowana na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny. Wnioskodawca pozostanie zarejestrowany dla celów VAT jako podatnik VAT czynny również w dacie przeprowadzenia Transakcji (zdefiniowanej poniżej).

2.Sytuacja podatkowa Sprzedających

(…) (dawniej (…)) oraz (…) (określani dalej łącznie jako: „Sprzedający”, „Zainteresowani”) są osobami fizycznymi, nieprowadzącymi działalności gospodarczych zarejestrowanych w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Sprzedający są polskimi rezydentami podatkowymi, podlegającymi opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Sprzedający nie są podatnikami VAT czynnymi ani nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT zwolnieni.

3.Przedmiot sprzedaży

Sprzedający są współwłaścicielami następujących nieruchomości gruntowych, które zostały zabudowane przez Wnioskodawcę:

1)nieruchomości gruntowej stanowiącej działkę o numerze ewidencyjnym (…) o powierzchni (…) ha, działkę o numerze ewidencyjnym (…) o powierzchni (…) ha, działkę o numerze ewidencyjnym (…) o powierzchni (…) ha, działkę o numerze ewidencyjnym (…) o powierzchni (…) ha, o łącznej powierzchni (…) ha, położonej w (…), w województwie (…), powiecie (…), gminie (…), dla której Sąd Rejonowy w (…), (…) Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr (…)

2)nieruchomości gruntowej stanowiącej działkę o numerze ewidencyjnym (…) o powierzchni (…) ha położonej w (…) w województwie (…), powiecie (…), gminie (…), dla której Sąd Rejonowy w (…), (…) Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr (…),

3)nieruchomości gruntowej stanowiącej działkę o numerze ewidencyjnym (…) o powierzchni (…) ha oraz działkę o numerze ewidencyjnym (…) o powierzchni (…) ha, położonej w (…), w województwie (…), powiecie (…), gminie (…), dla której Sąd Rejonowy w (…), (…) Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr (…).

Powyżej opisane nieruchomości gruntowe zostały nabyte na podstawie zawartych przez Sprzedających umów sprzedaży sporządzonych w formie aktów notarialnych:

a.Działka o numerze ewidencyjnym (…), o powierzchni (…) ha oraz działka o numerze ewidencyjnym (…) o powierzchni (…) ha zostały nabyte na podstawie aktu notarialnego Rep. A nr (…) sporządzonego przez notariusza (…) – notariuszem w (…) w dniu (…) 2015 r.;

b.Działka o numerze ewidencyjnym (…) o powierzchni (…) ha, działka o numerze ewidencyjnym (…) o powierzchni (…) ha, działka o numerze ewidencyjnym (…) o powierzchni (…) ha oraz działka o numerze ewidencyjnym (…) o powierzchni (…) ha zostały nabyte na podstawie aktu notarialnego Rep. A nr (…) sporządzonego przed notariuszem (…) – notariuszem w (…) w dniu (…)2016 r.;

c.Działka o numerze ewidencyjnym (…) o powierzchni (…) ha została nabyta na podstawie aktu notarialnego Rep. A nr (…) sporządzonego przez notariusza (…) – notariusza w (…) w dniu (…) grudnia 2015 r.

Dokonane nabycia wymienionych nieruchomości gruntowych nie były objęte zakresem przedmiotowym VAT.

Wszystkie wymienione powyżej nieruchomości gruntowe określane będą dalej łącznie jako: „Nieruchomość”.

Od momentu nabycia Nieruchomości Sprzedający nie dokonywali żadnych czynności rozporządzających, polegających na przeniesieniu własności Nieruchomości na kolejną osobę. Oznacza to, że od czasu kupna Nieruchomości Sprzedający w sposób ciągły dysponują prawem własności, zaś Nieruchomość pozostała częścią majątku prywatnego Sprzedających.

Nieruchomość nie została nabyta w celach prowadzenia działalności gospodarczej ani nie były na niej podejmowane żadne działania Sprzedających ulepszające jej stan. Nieruchomość nie została też nabyta w celach handlowych (z zamiarem odsprzedaży).

Nieruchomość pozostaje składnikiem majątku rodzinnego i osobistego Sprzedających, którzy nigdy nie wprowadzali Nieruchomości do majątku jakiegokolwiek przedsiębiorstwa. Żaden ze Sprzedających nigdy nie prowadził działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami.

Sprzedający nie podejmowali działań zmierzających do komercjalizacji Nieruchomości, takich jak np. uzbrojenie działek, ich ogrodzenie, utwardzenie drogi wewnętrznej ani żadnej aktywności w zakresie projektowania lub wykonania przyłączy wodnych, elektrycznych oraz gazowych.

4.Dzierżawa Nieruchomości

Nieruchomość została oddana w dzierżawę Wnioskodawcy na mocy umowy dzierżawy zawartej w dniu (…) 2020 r. (dalej jako: „Umowa Dzierżawy”). Umowa Dzierżawy została zawarta na czas nieokreślony. Umowa Dzierżawy nie została zawarta w ramach działalności gospodarczej Sprzedających zarejestrowanej w CEIDG, jako że nie prowadzą oni takich działalności.

Na dzierżawionej Nieruchomości znajduje się obiekt budowlany (zakład …), który został wybudowany przez Spółkę (dalej jako: „Budynek” lub „Zakład”). Budynek jest obiektem dostosowanym do potrzeb i wykorzystywanym w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w zakresie produkcji (…).

Spółka poniosła nakłady związane z postawieniem na Nieruchomości Budynku. Sprzedający nie podejmowali przy tym jakichkolwiek działań związanych z budową Zakładu i nie ponosili żadnych nakładów na jego budowę. Sprzedający, jako właściciele Nieruchomości, nie podjęli żadnych czynności zmierzających do uzyskania warunków zabudowy czy pozwoleń – zachowali bowiem bierną postawę jako posiadacze Nieruchomości, a całość prac i działań została przeprowadzona przez Spółkę.

W zawartej Umowie Dzierżawy Sprzedający wyrazili zgodę, aby Dzierżawca prowadził prace, jak i wykonywał roboty ziemne, budowlane, montażowe i inne na Nieruchomości, zgodnie z projektem stanowiącym załącznik do Umowy Dzierżawy. Jednocześnie Wnioskodawca został zobowiązany do uzyskania wymaganych pozwoleń, zezwoleń lub innych decyzji wymaganych przepisami prawa, a także do dokonania wymaganych przepisami prawa zgłoszeń, jak i przeprowadzenia wymaganych prawem odbiorów i rozruchów próbnych. Ponadto Spółka była obowiązana do uzyskania własnym staraniem, na własny koszt i ryzyko wszelkich zgód, pozwoleń, zezwoleń lub uzgodnień wymaganych dla prowadzenia działalności na Nieruchomości. Spółka została obarczona ponoszeniem ewentualnych konsekwencji w związku z brakiem uzyskania zezwoleń, pozwoleń, zgód czy uzgodnień, bez możliwości wystosowania roszczeń odszkodowawczych wobec Sprzedających.

W konsekwencji należy podkreślić, że Wnioskodawca poniósł cały koszt związany z postawieniem Budynku na Nieruchomości, w tym także w swoim imieniu występował przed organami administracyjnymi w celu dopełnienia wszelkich obowiązków powiązanych z budową Budynku.

Zgodnie z treścią Umowy Dzierżawy, nakłady poczynione przez Wnioskodawcę na Nieruchomości będą po rozwiązaniu Umowy Dzierżawy, niezależnie od trybu jej rozwiązania lub po jej wygaśnięciu, za porozumieniem Stron pozostawione przez Dzierżawcę na Nieruchomości z prawem Wnioskodawcy do żądania zwrotu ich wartości według aktualnej wyceny.

5.Planowana Transakcja

Sprzedający planują dokonać sprzedaży Nieruchomości na rzecz Spółki (dalej jako: „Transakcja”), która dysponuje prawem pierwokupu Nieruchomości, zarówno całości Nieruchomości, jak i jej części, co wynika wprost z zawartej Umowy Dzierżawy. Zgodnie z Umową Dzierżawy, warunki oraz cena sprzedaży Nieruchomości w ramach zrealizowania prawa pierwokupu przez Wnioskodawcę zostaną ustalone w drodze negocjacji. Transakcja zostanie zrealizowana po uprzednim rozwiązaniu przez strony Umowy Dzierżawy.

Na potrzeby ceny Transakcji wartość Nieruchomości zostaną ustalone w oparciu o wycenę sporządzoną przez rzeczoznawcę majątkowego.

Jednocześnie nie dojdzie do rozliczenia nakładów przed dokonaniem Transakcji, co jest uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia – nabywcą Nieruchomości jest Wnioskodawca, który wzniósł Budynek na Nieruchomości i poniósł w pełni ciężar ekonomiczny tej czynności na etapie dzierżawy. Innymi słowy cena sprzedaży Nieruchomości w ramach Transakcji odpowiadać będzie wartości gruntu bez wartości poczynionych przez Wnioskodawcę nakładów. W konsekwencji Wnioskodawca tytułem ceny Transakcji zapłaci na rzecz Sprzedawców kwotę odpowiadającą cenie Nieruchomości (ustalonej w oparciu o wycenę sporządzoną przez rzeczoznawcę majątkowego), a Sprzedający nie będą zobowiązani do zwrotu na rzecz Spółki kwoty odpowiadającej ustalonej przez rzeczoznawcę wartości nakładów w postaci Budynku.

W ramach Transakcji nie zostaną przeniesione na Spółkę: prawa i obowiązki z umów, na podstawie których udzielono Sprzedającym finansowania dłużnego (o ile Sprzedający korzystali lub będą korzystać z takiego finansowania i byli lub będą stroną takich umów), ani także prawa i obowiązki z umów o zarządzanie Nieruchomością czy umów zarządzania aktywami (jeżeli Sprzedający byli lub będą stroną takich umów).

Transakcja zostanie dokonana bezpośrednio pomiędzy Sprzedającymi a Wnioskodawcą, w szczególności Sprzedający nie mają w tym zakresie potrzeby i nie będą korzystać z pośrednictwa wyspecjalizowanych podmiotów trudniących się obrotem nieruchomościami.

Sprzedający nie będą też podejmować działań w zakresie reklamy, publikacji ogłoszeń o sprzedaży itp., jako że potencjalnym kupcem jest Spółka, która sama zgłosiła do Sprzedających inicjatywę w zakresie kupna Nieruchomości. Głównym powodem zakupu Nieruchomości jest zamiar wykorzystywania Nieruchomości w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT z wykorzystaniem Budynku, który został wytworzony przez Wnioskodawcę.

Pytanie w zakresie podatku od towarów i usług, sformułowane w piśmie z 13 czerwca 2025 r. (data wpływu 13 czerwca 2025 r.)

Czy transakcja będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Państwa stanowisko w sprawie w zakresie podatku od towarów i usług uzupełnione w piśmie z 13 czerwca 2025 r. (data wpływu 13 czerwca 2025 r.)

Zdaniem Spółki Transakcja nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

(…)

[Pojęcie działalności gospodarczej w świetle ustawy o VAT]

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle powyższej definicji nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów jest opodatkowana podatkiem VAT. Dostawa stanowi czynność opodatkowaną VAT pod warunkiem dokonania dostawy przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Z powyżej przywołanych przepisów wynika, że w celu uznania podmiotu za podatnika VAT konieczne jest przeanalizowane, czy charakter podejmowanych przez niego czynności wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, przy czym działalność ta musi być wykonywana samodzielnie.

[Ciągłość działalności gospodarczej]

Zgodnie z utrwaloną linią interpretacyjną organów podatkowych, definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o VAT ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym, przy czym status podatnika podatku VAT wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem (takie stanowisko zostało wyrażone np. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 20 grudnia 2024 r. sygn. 0113-KDIPT1-3.4012.832.2024.2.KAK).

W związku z tak ugruntowaną definicją pojęcia działalności gospodarczej, należy zwrócić uwagę na wyeksponowanie profesjonalnego charakteru podejmowanych przez podmiot działań. Oznacza to, że podmiot będący stroną czynności powinien występować jako profesjonalista – w sposób zawodowy. Prowadzi to do konkluzji, że działalność powinna być zorganizowana i ciągła.

W konsekwencji należy zatem wskazać, że kluczowe znaczenie w dekonstrukcji pojęcia działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT ma przesłanka regularności – działalnością gospodarczą jest wykorzystanie towarów w sposób ciągły. Innymi słowy, działania podejmowane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT mają charakter powtarzalny.

Powyższe oznacza, że działania podejmowanie jednorazowo – incydentalnie – nie determinują tego, że strona czynności zostanie rozpoznana jako podatnik VAT prowadzący działalność gospodarczą.

[Zarobkowość działalności gospodarczej]

Należy również odnieść się do stanowiska Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, w którym wyjaśniono, że warunkiem uznania osoby fizycznej za podatnika podatku od towarów i usług jest to, czy ta osoba podejmuje aktywne działania w celu dokonania sprzedaży gruntu, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. Jeżeli zaś osoba fizyczna sprzedaje swój majątek osobisty i czynność ta wykonywana jest okazjonalnie oraz osoba ta nie podejmuje aktywnych działań w celu dokonania sprzedaży, to nie ma podstaw do przyjęcia, że osoba ta prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Co więcej, art. 15 ust. 2 ustawy o VAT wskazuje, że działalność gospodarcza charakteryzuje się zarobkowością – nastawieniem na osiągnięcie zysku, będącego nadwyżką przychodów nad kosztami.

Za działalność gospodarczą w zakresie obrotu gruntami należałoby zatem uznać przykładowo działania polegające na intencjonalnym zakupie nieruchomości celem jej dalszej odsprzedaży, regularne inwestowanie w nieruchomość skutkujące podwyższeniem jej wartości, by uzyskać większą korzyść majątkową ze zbycia, czy też prowadzenie działalności marketingowej promującej sprzedaż nieruchomości w środkach masowego przekazu.

Innymi słowy, podejmowanie czynności w ramach działalności gospodarczej determinowane jest ich opłacalnością, zaś same działania stanowią element strategii gospodarczej powziętej przez podmiot profesjonalny.

Biorąc powyższe pod uwagę, uznanie planowanej czynności za przejaw działalności gospodarczej w rozumieniu VAT, wymagałoby spełnienia łącznego przesłanek ciągłości oraz zarobkowości.

[Sprzedaż majątku osobistego]

Tym samym, nie jest podatnikiem podatku VAT podmiot, który jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych sprzedaży oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej nastawionej na zysk. Ponadto znamion działalności gospodarczej nie nosi zwykły zarząd własnością, w treści którego zawiera się także zbycie majątku prywatnego. Zostało to potwierdzone w powołanym już wcześniej wyroku w sprawach połączonych C-180/10 oraz C-181/10, w którym TSUE orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej.

Z tego powodu w celu określenia, czy czynność zbycia będzie podlegała opodatkowaniu VAT, każdorazowo należy określić, czy mamy do czynienia ze składnikiem majątku osobistego, czy też ze składnikiem majątku wykorzystywanym na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

O ile pojęcie majątku prywatnego nie występuje na gruncie przepisów ustawy o VAT, o tyle wykładni dokonał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-291/92. Wówczas stwierdzono, że majątkiem prywatnym jest część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Linia interpretacyjna polskich organów podatkowych pokrywa się z definicją ugruntowaną przez TSUE. W interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 18 grudnia 2024 r. sygn. 0114-KDIP1-2.4012.547.2024.2.AP stwierdzono, że nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ponadto w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 grudnia 2024 r. sygn. 0113-KDIPT1-1.4012.860.2024.1.AK, podkreślono, że w ocenie, czy działanie zostało podjęte w ramach działalności gospodarczej, istotną rolę odgrywa zamiar, z jakim zostało ono zrealizowane i okoliczności, w jakich ją wykonano.

Reasumując powyższe, w celu rozpoznania, czy sprzedaż została wykonana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, należy wziąć pod uwagę kilka czynników. Tym samym każdorazowo należy ustalić, czy czynność jest podejmowana w sposób ciągły, powtarzalny, czy sprzedaż jest dokonywana przede wszystkim z powodu chęci osiągnięcia zysku, czy towar będący przedmiotem sprzedaży jest częścią majątku prywatnego zbywającego, a także jakie są okoliczności i cel towarzyszące przedmiotowej czynności.

[Transakcja zbycia Nieruchomości przez Sprzedających]

Nieruchomość znajduje się w majątku osobistym Sprzedających – nie została ona zakupiona celem wykorzystania do prowadzenia działalności gospodarczej ani także w późniejszym czasie nie została włączona do działalności gospodarczej.

Sprzedający przed Transakcją nie zajmowali się profesjonalnym obrotem nieruchomości, a nadto na dzień złożenia niniejszego wniosku nie przewidują w przyszłości zakupu kolejnych gruntów celem ich dalszego odsprzedania. Przedmiotowe zbycie Nieruchomości ma charakter incydentalny, niezorganizowany – dokonanie tej Transakcji jest zdeterminowane przez potrzeby ekonomiczne i gospodarcze Spółki.

Ponadto istotne jest, że Sprzedający przed planowaną Transakcją nie podejmowali czynności w związku ze sprzedażą przedmiotowej Nieruchomości.

W rezultacie, ich działania będą jedynie polegały na zawarciu stosownej umowy sprzedaży ze Spółką.

W konsekwencji w planowanym działaniu nie można dostrzec znamion ciągłości i zarobkowości, jako że stroną, która zyska korzyści z Transakcji, jest przede wszystkim Spółka – przykładowo, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do uiszczana czynszu dzierżawnego, a ponadto po przeniesieniu własności Nieruchomości na Spółkę będzie ona mogła swobodnie planować i realizować kolejne inwestycje na zakupionej Nieruchomości.

Jednocześnie nie budzi wątpliwości fakt, że Nieruchomość stanowiła majątek osobisty Sprzedających. Działki gruntowe wchodzące w skład Nieruchomości zostały zakupione w 2015 r. oraz 2016 r. Od tego momentu Nieruchomość była własnością Sprzedających – nie dokonywali oni żadnych czynności związanych z przeniesieniem prawa do części albo całości nieruchomości.

Brak inicjatywy ze strony Sprzedających do podejmowania aktywnych działań zmierzających do zbycia Nieruchomości świadczy o tym, że planowana czynność nie będzie wykonywana w ramach ich działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT, a w konsekwencji nie będzie to czynność podlegająca opodatkowaniu VAT.

Biorąc powyższe pod uwagę, zasadne jest stwierdzenie, że sprzedaż Nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, w związku z brakiem możliwości uznania, że Transakcja została wykonana w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

W rezultacie, planowana Transakcja podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a w zw. z art. 2 pkt 4 lit. a ustawy o PCC, z racji tego, że nie może ona zostać objęta opodatkowaniem VAT.

(…)

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775), zwanej dalej „ustawą” lub „ustawą o VAT”:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach – rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w myśl art. 2 pkt 22 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży – rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W świetle powołanych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Towarem jest także udział w prawie własności. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem według art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 str. 1 ze zm.):

Państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

1.określone udziały w nieruchomości;

2.prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości;

3.udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.), zwanej dalej „Kodeksem cywilnym”.

Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym, przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Wskazać jednak należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy.

Według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Tym samym, nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE. L. Nr 347 z 11 grudnia 2006 s. 1, z późn. zm.) „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

Jak wskazano wyżej „działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie, w art. 12 ust. 1 lit. b) powołanej Dyrektywy 2006/112/WE Rady wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego. „Teren budowlany” to każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie (art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE Rady).

Opodatkowaniu VAT podlega, na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE Rady, odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Z przytoczonych regulacji wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów, jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Zatem w kwestii opodatkowania sprzedaży prawa działek nr (…) (Nieruchomość) istotne jest, czy Sprzedający w celu dokonania sprzedaży działek podjęli/podejmą aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania ich za podmioty prowadzące działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatników podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż nieruchomości jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z orzeczenia tego wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy 2006/112/WE Rady, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – jak wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Należy zatem sięgnąć do wykładni wynikającej z orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla celów działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości czy jej części w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Przedmiotem Państwa wątpliwości w zakresie podatku od towarów i usług (pytanie sformułowane w piśmie z 13 czerwca 2025 r., data wpływu 13 czerwca 2025 r.), jest kwestia ustalenia, czy Sprzedający w związku z dostawą towaru w postaci Nieruchomości stanowiącej działki o nr (…), będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, dostawa towarów (np. nieruchomości) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego, aby wyjaśnić Państwa wątpliwości należy – jak już wcześniej wyjaśniono – w pierwszej kolejności ustalić, czy w okolicznościach niniejszej sprawy Sprzedający będą działali w charakterze podatnika podatku VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

W tym miejscu należy raz jeszcze podkreślić, że istotnym dla określenia, czy w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

W przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności, w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

Zatem należy przeanalizować całokształt działań, jakie podjęli Sprzedający w odniesieniu do Nieruchomości, stanowiącej działki o nr (…), a będącej przedmiotem planowanej sprzedaży i ustalić, czy w odniesieniu do opisanej czynności, będą spełniali przesłanki do uznania ich za podatników podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że – jak Państwo wskazali we wniosku – Nieruchomość została oddana Państwu w dzierżawę na mocy umowy dzierżawy zawartej 1 października 2020 r. na czas nieokreślony. Na dzierżawionej Nieruchomości znajduje się obiekt budowlany (zakład (…)), który został przez Państwa wybudowany. W zawartej Umowie Dzierżawy Sprzedający wyrazili zgodę, aby prowadzili Państwo jako Dzierżawca prace, jak i wykonywali Państwo na Nieruchomości roboty ziemne, budowlane, montażowe i inne. Nie dojdzie do rozliczenia nakładów przed dokonaniem planowanej Transakcji.

Zgodnie z treścią art. 693 § 1 powołanej już wcześniej ustawy Kodeks cywilny:

Przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Umowa dzierżawy jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wydzierżawiającego, jak i dzierżawcę – określone przepisami obowiązki. Zatem dzierżawa stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W kontekście niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność gospodarcza” sformułowanego w ustawie VAT, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).

W konsekwencji, dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Dzierżawa wypełnia zatem określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, bez względu na to, czy jest prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W niniejszej sprawie istotny jest też powołany wcześniej wyrok TSUE C-291/92. Z orzeczenia tego wynika bowiem, że aby uznać daną nieruchomość za majątek osobisty muszą istnieć obiektywne dowody potwierdzające przeznaczenie danej nieruchomości wyłącznie do celów prywatnych w całym okresie jej posiadania. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. W analizowanej sprawie jednakże przedmiotowa Nieruchomość była i nadal jest, w sposób ciągły, przez Sprzedających dzierżawiona za odpłatnością, co mieści się w pojęciu wykonywania działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Dzierżawa polega bowiem na wykorzystywaniu przedmiotu umowy w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Tym samym, oddanie w dzierżawę Nieruchomości przez Sprzedających spowodowało, że utraciła ona charakter majątku prywatnego. Wykorzystywanie przez Sprzedających w sposób ciągły dla celów zarobkowych Nieruchomości stanowiącej działki o nr (…), powoduje, że jest ona wykorzystywana w prowadzonej przez współwłaścicieli działki działalności gospodarczej, a nie wyłącznie w ramach ich majątku osobistego.

Również sposób zabudowy Nieruchomości przez Państwa, nie wskazuje na wykorzystywanie jej do celów osobistych współwłaścicieli.

Ze względu na wykazany ścisły związek wykorzystywania przedmiotowego terenu w prowadzonej przez Sprzedających (współwłaścicieli) działalności gospodarczej, biorąc także pod uwagę przywołane orzeczenie TSUE C-291/92, należy stwierdzić, że sposób zabudowy działki w postaci zakładu (…), jak również sposób wykorzystywania Nieruchomości nie świadczy o wykorzystywaniu Nieruchomości wyłącznie do celów osobistych przez cały okres posiadania przedmiotowej nieruchomości. Działki te nie służyły i nadal nie służą wyłącznie do zaspokajania potrzeb prywatnych Sprzedających. Tym samym, Nieruchomość stanowiąca działki o nr (…), w momencie jej dostawy, będzie stanowiła składnik majątkowy służący prowadzeniu działalności gospodarczej, którą w omawianym przypadku – i w rozumieniu ustawy – jest dzierżawa. Planowana sprzedaż ww. Nieruchomości nie będzie więc stanowiła czynności rozporządzania majątkiem prywatnym.

Z przywołanych na wstępie uzasadnienia przepisów oraz orzecznictwa TSUE wynika, że nieruchomość wykorzystywana na cele działalności gospodarczej nie stanowi majątku osobistego. W konsekwencji, planowana odpłatna dostawa Nieruchomości stanowiącej działki o nr (…), nie będzie czynnością dokonywaną w ramach zbycia przez współwłaścicieli majątku prywatnego (osobistego).

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że planowana transakcja sprzedaży Nieruchomości przez Sprzedających, będzie, zgodnie z art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, dostawą dokonywaną przez podatnika w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W konsekwencji powyższego, czynność dostawy Nieruchomości stanowiącej działki nr (…), będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie podatku od towarów i usług doprecyzowane w piśmie z 13 czerwca 2025 r. jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Ocena stanowiska Państwa w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy wskazać, że interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny/zdarzenie przyszłe przedstawiony przez danego podatnika. Powołane interpretacje nie stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa, więc zawartego w nich stanowiska organu podatkowego nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Ponadto wskazać należy, iż interpretacje rozbieżne bądź wątpliwe mogą być poddane weryfikacji w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Oznacza to, że interpretacje indywidualne wydane przez upoważniony do tego organ, każdorazowo podlegają analizie i weryfikacji, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może zmienić nieprawidłową interpretację indywidualną.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego podanego przez Państwa. Z powyższych przepisów wynika, że organ rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji nie podejmuje wyjaśnienia stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, tj. nie przeprowadza dowodów, lecz dokonuje oceny prawnej przedstawionych we wniosku okoliczności w kontekście zadanego pytania przyporządkowanego do danego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. W tym miejscu organ interpretacyjny zastrzega jednak, że gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny interpretacja nie wywoła skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-  Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

-  Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1.z zastosowaniem art. 119a;

2.w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3.z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

-  Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

(…) Spółka Akcyjna (Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r Ordynacji podatkowej.