Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 czerwca 2025 r. za pośrednictwem ePUAP wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy braku rozpoznania obowiązku podatkowego w związku z podpisaniem aktu notarialnego przenoszącego własność nieruchomości na nabywcę. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka Cywilna (…) (dalej: „Spółka”), w której to Wnioskodawczyni była wspólnikiem, prowadziła działalność w zakresie realizacji projektów budowlanych związanych z wznoszeniem budynków.

W ramach jednego z projektów budowlanych Spółki, zawarte zostały cztery umowy deweloperskie dotyczące sprzedaży czterech działek wraz zabudowaniami, które stanowią budynki jednorodzinne w zabudowie bliźniaczej.

Zgodnie z postanowieniami umowy deweloperskiej, przed przekazaniem nieruchomości do faktycznego użytkowania trzech z czterech nabywców dokonało pełnej zapłaty za poszczególne etapy budowy w częściach na otwarty indywidualny rachunek powierniczy. Po finalizacji inwestycji środki te zostały przekazane Spółce do jej dyspozycji a Nieruchomości zostały wydane nabywcom, podpisane zostały protokoły zdawczo-odbiorcze. Spółka wystawiła faktury rozliczające 100% sprzedaż poszczególnych nieruchomości i dokonała zapłaty podatku VAT należnego, zarówno z tytułu sprzedaży nieruchomości, w ramach których kontrahenci dokonali pełnej zapłaty, jak i względem transakcji z kontrahentem, który dokonał zapłaty częściowej (rozliczona została cała kwota transakcji).

W związku z prowadzonymi działaniami restrukturyzacyjnymi, po ww. czynnościach doszło do rozwiązania Spółki. Po rozwiązaniu Spółki doszło do zniesienia współwłasności nieruchomości gruntowej (nastąpił podział na 4 odrębne działki).

W akcie dotyczącym rozwiązania umowy Spółki cywilnej określony został obowiązek doprowadzenia do zawarcia umów przenoszonych przez wspólników Spółki (określonych w art. 155 i 157 Ustawy Kodeks Cywilny z dnia 23 kwietnia 1964 r. (dalej: „UKC”)) dotyczących transakcji sprzedaży nieruchomości już po dokonaniu rozwiązania Spółki. Zgodnie z art. 158 UKC umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego.

Pytanie

Czy podpisanie aktu notarialnego, przenoszącego własność nieruchomości na nabywcę, skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego po stronie Wnioskodawczyni, wynikającego z art. 5 ust. 1 pkt 1 UVAT?

Pani stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawczyni, podpisanie aktu notarialnego, przenoszącego własność nieruchomości na nabywcę, nie skutkuje powstaniem po stronie Wnioskodawczyni obowiązku podatkowego wynikającego z art. 5 ust. 1 pkt 1 UVAT, gdyż obowiązek ten został spełniony w momencie otrzymania do dyspozycji środków z otwartego rachunku powierniczego przez Spółkę (w której Wnioskodawczyni była wspólnikiem), zgodnie z art. 19a ust. 8 UVAT.

Uzasadnienie

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 UVAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W świetle art. 7 ust. 1 UVAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, co do zasady, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 UVAT.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 UVAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1. Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i podatek ten powinien być rozliczony za ten okres.

Stosownie do art. 19a ust. 8 UVAT, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Zgodnie z postanowieniami umowy deweloperskiej, przed przekazaniem nieruchomości do faktycznego użytkowania przez nabywców nastąpić miała zapłata za poszczególne etapy budowy w częściach na otwarty indywidualny rachunek powierniczy. Zdaniem Wnioskodawczyni, wpłaty na otwarty rachunek powierniczy nie stanowią przysporzenia majątkowego dewelopera do momentu wypłaty tych środków przez bank. W konsekwencji, obowiązek podatkowy powstaje dopiero w momencie, kiedy deweloper uzyskuje prawo do rozporządzenia środkami, proporcjonalnie do uzyskanej kwoty.

Powyższe stanowisko potwierdza Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej m.in. w indywidualnej interpretacji podatkowej z dnia 17 sierpnia 2021 r. (znak: 0114-KDIP1-1.4012.398.2021.1.JO): „Wpłaty dokonywane na rachunek powierniczy są formą zabezpieczenia wykonania umowy o wybudowanie lokalu mieszkalnego. Zabezpieczenia nie są wymienione w art. 5 ust. 1 oraz w art. 7 ust. 1 i 2 UVAT, które to przepisy są katalogami zamkniętymi, więc nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Skoro zatem wpłata na rachunek powierniczy jest zabezpieczeniem wykonania umowy nie powinna podlegać opodatkowaniu VAT do czasu zmiany swojego charakteru z zabezpieczenia na zaliczkę na poczet dostawy lokalu mieszkalnego. (…) oznacza to, że Deweloper nie ma prawa do rozporządzania środkami jak właściciel w związku z tym nie spełnia przesłanek z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. (…) Do momentu zatem uwolnienia środków zgromadzonych na rachunku poszczególne płatności mają charakter nieostateczny, warunkowy i podlegają potencjalnie zwrotowi. W konsekwencji, do czasu spełnienia się warunków zawieszających przewidzianych w umowie mają one charakter zabezpieczający, nie stanowiąc faktycznie ani formy zaliczki, ani częściowej płatności. Charakter środków zgromadzonych na rachunku ulega zmianie dopiero w chwili spełnienia warunków zawieszających i w konsekwencji ich uwolnienia, a zatem w chwili, kiedy sprzedawca może uznać środki za faktycznie otrzymane.”

Zatem, na podstawie art. 19a ust. 8 UVAT, obowiązek podatkowy w podatku VAT powstaje każdorazowo w momencie otrzymania przez Spółkę środków z otwartego rachunku powierniczego proporcjonalnie do uzyskanej kwoty.

Z kolei dostawa, o której mowa w art. 5 ust. 1 UVAT, nastąpiła w momencie faktycznego przekazania nieruchomości do wykorzystania przez nabywców. W tym przypadku przez przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel należy rozumieć czynność faktyczną, w następstwie której następuje faktyczne przekazanie towaru nabywcy i nabywca uzyskuje możliwość faktycznego dysponowania towarem, a nie rozporządzania nim w sensie prawnym. W konsekwencji, z momentem przekazania nieruchomości powstał obowiązek podatkowy w podatku VAT od całej wartości nieruchomości przewidzianej w umowie.

Tak m.in. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 21 kwietnia 2017 r. (znak: 0113-KDIPT1-2.4012.16.2017.1.IR): „Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, że w okolicznościach niniejszej sprawy do dostawy lokalu, tj. przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel dojdzie - wbrew temu co twierdzi Wnioskodawca - w momencie wydania kluczy do lokalu na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego. Jak wynika bowiem z opisu sprawy, z tym dniem następuje wydanie przedmiotu przedwstępnej umowy sprzedaży oraz nabywca zobowiązany jest ponosić koszty utrzymania lokalu. Należy podkreślić, że przez przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel należy rozumieć czynność faktyczną, w następstwie której następuje faktyczne przekazanie towaru nabywcy i nabywca uzyskuje możliwość faktycznego dysponowania towarem, a nie rozporządzania nim w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności w rozumieniu prawa cywilnego, lecz aspekt ekonomiczny. W związku z powyższym, podnoszona przez Wnioskodawcę okoliczność, że wydanie kluczy do lokalu następuje bez możliwości jego zasiedlenia pozostaje bez wpływu na dokonaną przez tut. Organ ocenę momentu przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. W konsekwencji, w okolicznościach niniejszej sprawy obowiązek podatkowy dla dostawy lokalu powstanie stosownie do art. 19a ust. 1 ustawy, tj. z chwilą wydania kluczy do lokalu. W sytuacji natomiast, gdy przed wydaniem lokalu na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego dojdzie do zwolnienia przez bank środków pieniężnych zgromadzonych na rachunku powierniczym na rzecz Wnioskodawcy, to obowiązek podatkowy w odniesieniu do otrzymanej kwoty powstanie - zgodnie z art. 19a ust. 8 ustawy - w momencie, w którym środki zgromadzone na rachunku powierniczym zostaną zwolnione przez bank i Zainteresowany będzie mógł nimi swobodnie dysponować”.

W związku z tym, iż przedmiotowa transakcja została opodatkowana podatkiem VAT w dacie dokonania dostawy, a należny podatek został prawidłowo rozliczony i odprowadzony przez Spółkę, brak jest podstaw prawnych do uznania, iż po stronie Wnioskodawczyni powstał odrębny obowiązek podatkowy z tytułu przeniesienia własności nieruchomości, o którym mowa w art. 155 i 157 UKC.

Samo dokonanie przeniesienia prawa własności nieruchomości w formie aktu notarialnego, będące wykonaniem uprzednio zawartej umowy, nie stanowi odrębnej dostawy towarów ani odrębnego świadczenia usług, a tym samym nie skutkuje powtórnym powstaniem obowiązku podatkowego w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775), zwanej dalej „ustawą”:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:

Natomiast w myśl art. 2 pkt 22 ustawy:

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni była wspólnikiem Spółki, która realizowała projekty budowlane (wznoszenie budynków). W ramach jednego z projektów Spółki, zostały zawarte cztery umowy deweloperskie dotyczące sprzedaży czterech działek wraz zabudowaniami (budynki jednorodzinne w zabudowie bliźniaczej). Zgodnie z umową deweloperską, przed przekazaniem nieruchomości do faktycznego użytkowania, trzech z czterech nabywców dokonało pełnej zapłaty za poszczególne etapy budowy w częściach na otwarty indywidualny rachunek powierniczy. Środki te zostały po finalizacji inwestycji przekazane Spółce, podpisano protokoły zdawczo-odbiorcze, a nieruchomości wydano nabywcom. Spółka wystawiła faktury rozliczające 100% sprzedaż poszczególnych nieruchomości i zapłaciła VAT należny, zarówno z tytułu sprzedaży nieruchomości, w ramach których kontrahenci dokonali pełnej zapłaty, jak i względem transakcji z kontrahentem, który dokonał zapłaty częściowej (rozliczona została cała kwota transakcji). Po dokonaniu opisanych czynności Spółka została rozwiązana (działania restrukturyzacyjne). Po rozwiązaniu Spółki doszło do zniesienia współwłasności nieruchomości gruntowej, tj. nastąpił podział na cztery odrębne działki. W akcie dotyczącym rozwiązania umowy Spółki cywilnej, określony został obowiązek doprowadzenia do zawarcia umów przenoszonych przez wspólników Spółki określonych w art. 155 i 157 Kodeks Cywilny dotyczących transakcji sprzedaży nieruchomości już po dokonaniu rozwiązania Spółki. Zgodnie z Kodeksem cywilnym taka umowa powinna mieć formę aktu notarialnego.

W tak przedstawionych okolicznościach sprawy, Wnioskodawczyni powzięła wątpliwość, czy w związku z podpisaniem aktu notarialnego przenoszącego własność nieruchomości na nabywcę, po stronie Wnioskodawczyni powstanie obowiązek podatkowy wynikający z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy:

Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Przy czym, stosownie do art. 19a ust. 8 ustawy:

Z powołanego przepisu art. 19a ust. 8 ustawy wynika, że jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do faktycznie otrzymanej kwoty.

Natomiast zgodnie z art. 155 § 1 i 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.):

W myśl art. 157 Kodeksu cywilnego:

Stosownie do art. 158 Kodeksu cywilnego:

Odnosząc się do przedstawionych wątpliwości należy wskazać, że powstanie obowiązku podatkowego wynika z faktu wystąpienia zdarzenia określonego w ustawie, tj. dostawy towarów lub wykonania usługi. Przy czym, jak stanowi art. 19a ust. 1 ustawy, w przypadku dostawy towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej dokonania. Natomiast przez dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamianę, darowiznę, oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że kluczowym elementem na gruncie przedmiotowego przepisu jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy.

Odnosząc powyższe do sytuacji opisanej we wniosku należy wskazać, że stosownie do powołanego art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy z tytułu dostawy nieruchomości powstaje z chwilą dokonania dostawy, tj. z chwilą przeniesienia prawa do rozporządzania nieruchomością jak właściciel. Co do zasady, będzie to miało miejsce w chwili podpisania aktu notarialnego. Przy czym, jeżeli przed podpisaniem tego aktu nastąpi wydanie nieruchomości, to obowiązek podatkowy powstanie z tym dniem.

Wnioskodawczyni wskazała, że zgodnie z umową deweloperską, przed przekazaniem nieruchomości do faktycznego użytkowania, trzech z czterech nabywców dokonało pełnej zapłaty za poszczególne etapy budowy w częściach na otwarty indywidualny rachunek powierniczy. Po finalizacji inwestycji środki te zostały przekazane Spółce, podpisano protokoły zdawczo-odbiorcze, a nieruchomości wydano nabywcom. Spółka wystawiła faktury rozliczające 100% sprzedaż poszczególnych nieruchomości i zapłaciła VAT należny.

Zatem skoro, jak wskazuje Wnioskodawczyni doszło do wydania nieruchomości nabywcom przez Spółkę, należy uznać, że doszło do dostawy towarów (nieruchomości), o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy, a w konsekwencji powstał również obowiązek podatkowy z tytułu tej dostawy.

Jednocześnie Wnioskodawczyni wskazała, że w wyniku rozwiązania Spółki, której była udziałowcem, zniesiona została współwłasność nieruchomości gruntowej w związku z czym nieruchomość została podzielona na cztery odrębne działki. W akcie dotyczącym rozwiązania umowy Spółki cywilnej nałożono na wspólników Spółki obowiązek doprowadzenia do zawarcia umów przenoszonych dotyczących transakcji sprzedaży nieruchomości już po dokonaniu rozwiązania Spółki, zgodnie z art. 155 i 157 Kodeksu cywilnego. Czynność ta, zgodnie z art. 158 Kodeksu cywilnego powinna być zawarta w formie aktu notarialnego.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy, należy uznać, że skoro jak jednoznacznie wskazała Wnioskodawczyni - nabywcy zapłacili całą należność za nabycie nieruchomości przed rozwiązaniem Spółki cywilnej, Spółka cywilna zapłaciła cały należny podatek VAT z tytułu sprzedaży nieruchomości i wydała nieruchomości nabywcom, to podpisanie ww. aktu notarialnego przenoszącego własność nieruchomości na nabywcę nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Z przedstawionych okoliczności sprawy nie wynika bowiem, aby podpisanie aktu notarialnego wiązało się z dokonaniem przez Wnioskodawczynię dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, tj. z przeniesieniem prawa do rozporządzania nieruchomością jak właściciel czy też świadczeniem usług, w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy. Zatem, podpisanie aktu notarialnego przenoszącego własność nieruchomości na nabywcę nie będzie w tym przypadku skutkowało powstaniem po stronie Wnioskodawczyni obowiązku podatkowego.

Tym samym, przedstawione stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Podkreślam, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.