Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 4 lipca 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP4-1.4012.164.2025.2.RMA

Temat interpretacji

Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

7 kwietnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy braku opodatkowania otrzymanej płatności z tytułu kary umownej i obowiązku wystawienia faktury. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

(...) S.A. ( (dalej jako: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest polską spółką kapitałową, która prowadzi działalność gospodarczą w branży chemicznej. Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej jako: „VAT”) oraz podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej jako: „CIT”). Wnioskodawca posiada nieograniczony obowiązek podatkowy w Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy o CIT.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zużywa energię elektryczną, która jest niezbędna do prowadzenia działalności. Z uwagi na profil działalności Spółki i energochłonność produkcji chemikaliów, wydatki na nabycie energii elektrycznej stanowią materialne, istotne koszty prowadzenia działalności Spółki.

Jednocześnie Wnioskodawca jest producentem o dobrze sprecyzowanych celach środowiskowych. Spółka zwraca szczególną uwagę na racjonalne wykorzystanie paliw i innych źródeł energii, traktując jako nadrzędną zasadę bezpieczeństwa energetycznego. Spółka podejmuje szereg działań organizacyjnych i efektywnościowych, których wdrożenie zmierza do poprawy energetycznego wyniku Spółki, zmniejszając tym samym oddziaływanie na środowisko i obniżając koszty energii. W tym celu grupa kapitałowa, do której należy Spółka wdrożyła system Zarządzania energią ISO 50001 oraz uchwaliła formalny dokument - Politykę Energetyczną - określający zasady zarządzania energią i cele energetyczne.

Zgodnie z Polityką Energetyczną Spółka podejmuje działania na rzecz obniżania śladu węglowego zużywanej energii elektrycznej. W szczególności Wnioskodawca dokłada starań, aby możliwie jak największa ilość energii zużywanej w procesie produkcji miała pokrycie w gwarancjach pochodzenia energii z Odnawialnych Źródeł Energii (OZE). W efekcie prowadzonych działań w zakresie źródeł pochodzenia nabywanej energii Spółka zakłada ograniczanie zużycia surowców naturalnych, redukcję emisji CO₂ oraz pozostałych zanieczyszczeń wprowadzanych do środowiska, pochodzących z energetycznego spalania paliw. Poprzez zakup gwarancji pochodzenia energii z OZE Spółka realizuje działania na rzecz neutralności klimatycznej. W obecnych warunkach gospodarczych i ekonomicznych, globalne cele środowiskowe muszą mieć przełożenie na efektywne działanie każdej gałęzi gospodarki, w tym także przemysłu chemicznego.

Gwarancje pochodzenia energii elektrycznej z OZE są dokumentami poświadczającymi odbiorcy energii faktyczne wartości środowiskowe wynikające z uniknięcia emisji gazów cieplarnianych. Gwarancje pochodzenia potwierdzają, że energia elektryczna z której korzysta odbiorca została wytworzona z odnawialnych źródeł energii, tj. z wiatru, wody, słońca, biogazu czy źródeł geotermalnych.

Gwarancje pochodzenia energii elektrycznej z OZE stanowią przedmiot obrotu na Towarowej Giełdzie Energii (TGE). Zgodnie z przepisami, gwarancje pochodzenia są wystawiane w postaci elektronicznej i przekazywane do Rejestru Gwarancji Pochodzenia (RGP).

Prowadzenie działalności gospodarczej w oparciu o energię pochodzącą ze źródeł odnawialnych, pokrytą w Gwarancjach Pochodzenia, jest kwestią ważną dla Spółki w ramach realizowania przez nią Polityki Energetycznej, ale również w zakresie ochrony środowiska i redukcji emisyjności. Podejście Spółki jest równocześnie spójne ze strategią rozwoju zrównoważonych finansów w Polsce i powołaną przez Ministerstwo Finansów polską Platformą Zrównoważonych Finansów.

Zakup Gwarancji Pochodzenia zielonej energii umożliwia obniżenie śladu węglowego zarówno samej Spółki, jak i wytwarzanych przez nią wyrobów.

W związku z powyższym, realizując tym samym Politykę Energetyczną, Spółka zawarła Umowę Sprzedaży Gwarancji Pochodzenia Energii Elektrycznej z Odnawialnych Źródeł Energii (dalej: „Umowa”) z podmiotem trzecim (dalej: „Sprzedający”), tj. niebędącym podmiotem powiązanym ze Spółką w rozumieniu przepisów o cenach transferowych.

Przedmiotem Umowy jest sprzedaż Gwarancji Pochodzenia, zgodnie z warunkami określonymi w tejże Umowie i regulaminie RGP. Gwarancje Pochodzenia dokumentują ustaloną w Umowie ilość energii elektrycznej, potwierdzając, że została ona wytworzona z Odnawialnych Źródeł Energii.

W ramach Umowy Spółka (dalej również jako „Kupujący”) zobowiązała się nabyć od kontrahenta (Sprzedającego) Gwarancje Pochodzenia, z określonych terminów wytworzenia, przekazanych w określonych terminach, w określonych ilościach i cenach.

Zgodnie z Umową, datą przeniesienia Gwarancji Pochodzenia jest data dokonania wpisu w odpowiednim rejestrze prowadzonym przez Towarową Giełdę Energii, potwierdzającego przeniesienie Gwarancji Pochodzenia z konta Sprzedającego na konto Spółki (Kupującego), na podstawie oferty sprzedaży, którą potwierdza Kupujący.

Sprzedaż Gwarancji Pochodzenia dokumentowana jest przez Sprzedającego fakturą VAT.

Zgodnie z Umową, każda ze Stron jest obowiązana do naprawienia szkody wyrządzonej drugiej stronie wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania swojego zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które strona nie ponosi odpowiedzialności.

Umowa przewiduje m.in., że w przypadku, gdy Sprzedający nie zaoferuje Kupującemu do sprzedaży lub nie przeniesie na Kupującego Gwarancji Pochodzenia w danym okresie rozliczeniowym w ilości, terminach i na warunkach cenowych określonych w Umowie z przyczyn, za które Sprzedający ponosi odpowiedzialność, a brak złożenia oferty lub przeniesienia Gwarancji Pochodzenia nie będzie usprawiedliwiony działaniem siły wyższej lub niewykonaniem zobowiązania przez Kupującego (Spółkę), Sprzedający zobowiązany jest do zapłaty na rzecz Kupującego kary umownej w wysokości obliczonej na podstawie określonego w Umowie wzoru.

Zgodnie z tym wzorem kara umowna stanowi iloczyn (i) określonego procenta stawki ceny netto dla 1 MWh energii elektrycznej wynikającej ze sprzedanych Gwarancji Pochodzenia dla danego Okresu Wytworzenia oraz (ii) różnicy pomiędzy ilością Gwarancji Pochodzenia podlegających sprzedaży w danym Okresie Rozliczeniowym, a ilością Gwarancji Pochodzenia faktycznie zaoferowanych przez Sprzedającego w danym Okresie Rozliczeniowym.

Zgodnie z Umową kara umowna płatna jest na pierwsze żądanie Spółki (Kupującego) w terminie 14 dni od daty otrzymania noty obciążeniowej.

Umowa stanowi przy tym, że żądanie odszkodowania przenoszącego wysokość zastrzeżonej kary umownej przez Kupującego jest dopuszczalne, z zastrzeżeniem, że możliwość dochodzenia odszkodowania ograniczona jest do wysokości szkody jaką poniesie Spółka (Kupujący) w związku z nabyciem Gwarancji Pochodzenia od podmiotu trzeciego w sytuacji, gdy Sprzedający nie wywiąże się z obowiązku zaoferowania i sprzedaży Kupującemu (przeniesienia na Kupującego) Gwarancji Pochodzenia, na warunkach przewidzianych w Umowie, w ilościach i za cenę ustaloną zgodnie z Umową.

Sprzedający zapłaci wtedy Spółce (Kupującemu) odszkodowanie równe różnicy pomiędzy (i) ceną Gwarancji Pochodzenia nabytych przez Kupującego od podmiotu trzeciego nie później niż do dnia 31 marca roku, w którym Sprzedający zobowiązany był złożyć ofertę, a (ii) zastrzeżoną w Umowie karą umowną.

Wnioskodawca dodatkowo wyjaśnia i podkreśla, że obciążenie Sprzedawcy karą umowną nie stanowi refaktury - Umowa stanowi, że kara umowna należna Spółce jest kalkulowana w określony sposób i po zaistnieniu wskazanych w Umowie przesłanek (naruszeniu warunków Umowy). Kara umowna nie jest związana z żadnym świadczeniem Spółki - nie jest ona wynagrodzeniem za usługę, tylko rekompensatą za poniesione przez Spółkę straty lub utracone korzyści.

Zastrzeżone w Umowie prawo dochodzenia odszkodowania przenoszącego wysokość zastrzeżonej kary umownej stanowi z kolei mechanizm dochodzenia rekompensaty wyrównującej szkodę Spółki, wynikającą z konieczności nabycia energii elektrycznej od podmiotu trzeciego po innej cenie niż ta zastrzeżona dla Kupującego w Umowie.

W świetle powyższego, zastrzeżenie w Umowie kary umownej ma przede wszystkim na celu zabezpieczenie Spółki przed szkodą powstałą wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania Umowy przez Sprzedającego i nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony Spółki.

W związku z tym Spółka chce potwierdzić skutki podatkowe na gruncie VAT związane z obciążeniem Sprzedającego karą umowną.

Pytania

1)Czy w przypadku, gdy Sprzedający nie zaoferuje Spółce (Kupującemu) do sprzedaży lub nie przeniesie na Spółkę Gwarancji Pochodzenia (na warunkach określonych w Umowie) należna Spółce płatność z tytułu kary umownej określonej w Umowie, nie będzie stanowić wynagrodzenia Spółki (w kwocie netto) za odpłatne świadczenie usługi podlegającej opodatkowaniu VAT?

2)Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że określone w Umowie obciążenie (kara umowna), jako niepodlegające VAT, nie powinno być dokumentowane fakturą?

Państwa stanowisko w sprawie

1)W przypadku, gdy Sprzedający nie zaoferuje Spółce (Kupującemu) do sprzedaży lub nie przeniesie na Spółkę Gwarancji Pochodzenia (na warunkach określonych w Umowie) należna Spółce płatność z tytułu kary umownej określonej w Umowie, nie będzie stanowić wynagrodzenia za odpłatne świadczenie usługi podlegającej opodatkowaniu VAT.

2)Tym samym jako obciążenie niepodlegające opodatkowaniu VAT, nie powinno być udokumentowane przez Spółkę fakturą VAT a innym dokumentem księgowym.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

W zakresie pytania numer 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Przy tym przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy wskazać, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT rozumiana jest jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1)przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2)zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3)świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W świetle powyższego przez świadczenie usług należy rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Przy czym, świadczenie usług obejmuje również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy bowiem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednocześnie zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Z treści powołanego art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy realizującym świadczenie a odbiorcą, a w zamian za wykonanie świadczenia powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

Zagadnienie odpłatności było wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE). I tak, przykładowo w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto, gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Z kolei w wyroku z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, TSUE podkreślił, że usługi świadczone są za wynagrodzeniem, wyłącznie, jeżeli istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez świadczącego usługę stanowi wartość przekazywaną w istocie w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy.

W oparciu o powyższe zasadna jest konkluzja, że dana czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zindywidualizowanej korzyści na rzecz dostawcy towaru lub świadczącego usługę oraz gdy świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Jednocześnie należy zauważyć, że regulacje dotyczące odszkodowania są zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, ze zm.). Z postanowień art. 361 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zgodnie z art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Jak z kolei stanowi art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego, można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Kara umowna ma więc charakter jednostronny i nie wiąże się z otrzymaniem jakiegokolwiek świadczenia. Zapłata kary nie jest związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Z uwagi na powyższe stwierdzić należy, że jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie ma bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań i kar umownych nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, i jako taka nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Jak wskazano powyżej i co należy podkreślić, aby mówić o świadczeniu usług, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT musi nastąpić czynność polegająca na przeniesieniu prawa do rozporządzania (dysponowania) towarem jak właściciel, co wiąże się z możliwością faktycznego dysponowania rzeczą przez nabywcę. W analizowanym przypadku, w związku z obciążeniem przez Wnioskodawcę Sprzedającego wskazaną karą umowną wynikającą z Umowy nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. W rezultacie nie występuje dostawa towarów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy VAT.

Jednocześnie obciążenie to nie spełnia przesłanek pozwalających uznać, że dochodzi do świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Jak wskazano powyżej, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek zobowiązaniowy pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi więc istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę.

W przypadku Spółki i zawartej Umowy ze Sprzedającym nie dochodzi do transakcji ekwiwalentnej - świadczenia w zamian za wynagrodzenie. Należność obciążająca Sprzedającego (kara umowna) nie wiąże się z żadnym świadczeniem wzajemnym i ma charakter jednostronny - jest związana z odpowiedzialnością Sprzedającego wynikającą z przepisów prawa oraz zawartej przez strony Umowy. Należność obciążająca Sprzedającego (kara umowna) stanowi rodzaj rekompensaty dla Wnioskodawcy, nie zaś wynagrodzenie bezpośrednio związane z realizacją świadczenia.

Zatem w przedstawionych okolicznościach pomiędzy Wnioskodawcą i Sprzedającym nie powstaje żaden stosunek prawny, z którego wynikałoby zobowiązanie do jakichkolwiek świadczeń wzajemnych, w zamian za wykonanie których powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Określona w Umowie kara umowna ma charakter jednostronny i obciążenie Sprzedającego wynika z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (zaoferowania do sprzedaży lub przeniesienia praw do Gwarancji Pochodzenia). Zobowiązanie Sprzedającego ma charakter sankcyjny - a nie stanowi wynagrodzenia za czynności dokonywane na jego rzecz przez Wnioskodawcę. Jak bowiem wskazano w opisie stanu faktycznego / zdarzenia przyszłego, bezwzględny obowiązek zapłaty kary umownej na rzecz Spółki (w kwocie obliczanej na zasadach określonych w Umowie) został z góry przewidziany w Umowie już na etapie jej podpisywania.

Określona w Umowie kara umowna, którą Wnioskodawca może obciążyć Sprzedającego (z przyczyn leżących po jego stronie), nie będą stanowić wynagrodzenia za dostawę towaru bądź świadczenie usług, o których mowa w art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. W konsekwencji Spółka w związku z nałożeniem kary umownej wynikającej z Umowy nie powinna rozpoznawać czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Powyższe znajduje uzasadnienie w wydanych interpretacjach indywidualnych m.in. z dnia 7 listopada 2023 r. nr 0112-KDIL1-2.4012.348.2023.2.DS, z dnia 13 listopada 2020 r. nr 0114-KDIP1-2.4012.327.2020.1.RM czy z dnia 20 marca 2023 r. nr 0111-KDIB3-3.4012.19.2023.3.JS.

W świetle powyższego Wnioskodawca wnosi o uznanie jego stanowiska w zakresie pytania numer 1 za prawidłowe.

W zakresie pytania numer 2

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Faktura jest dokumentem sformalizowanym - musi być wystawiona zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona w sposób prawidłowy zdarzenie gospodarcze. Przede wszystkim faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy o VAT mają znaczenie dowodowe.

W konsekwencji uznając, że kary umowne (rekompensaty/ odszkodowania) z tytułu wyrządzonej szkody nie stanowią czynności podlegającej opodatkowaniu VAT należy wskazać, że brak jest podstaw do wystawienia faktury dokumentującej obciążenie karą umowną. Jak bowiem wynika z przywołanego powyżej przepisu z art. 106b ust. 1 ustawy VAT - faktury są dowodem dokumentującym sprzedaż.

Zatem rozliczenie kary umownej powinno być udokumentowane na podstawie innego dokumentu księgowego, w tym notą księgową. Jednocześnie mając na względzie, że nota księgowa nie jest dokumentem przewidzianym przez przepisy ustawy o VAT, nie jest objęta regulacją tych przepisów. Niemniej Spółka nie widzi przeciwskazań na gruncie przepisów VAT dla takiego sposobu dokumentowania.

Podsumowując, otrzymanie przez Spółkę kary umownej wynikającej z Umowy jako niestanowiące wynagrodzenia za świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT nie jest podstawą do wystawienia przez Wnioskodawcę faktury - zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Tym samym w ocenie Spółki prawidłowe jest udokumentowanie kary umownej innym dowodem księgowym, w tym notą księgową (obciążeniową).

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej z 21 grudnia 2018 roku nr 0112-KDIL1-3.4012.665.2018.1.JN.

W konsekwencji, Spółka uważa własne stanowisko w zakresie pytania numer 2 za prawidłowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775), zwanej dalej „ustawą”:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach - rozumie się przez rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Świadczeniem usług jest każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu.

Z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady, podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy). Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym, przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (wyrok z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise) przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenia innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Dostawa towarów lub świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie, oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane są w ramach działalności gospodarczej.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą o OZE”:

Gwarancja pochodzenia wytworzonych z odnawialnych źródeł energii w instalacjach odnawialnego źródła energii:

1)energii elektrycznej,

2)biometanu,

3)ciepła albo chłodu,

4)wodoru odnawialnego,

5)biogazu,

6)biogazu rolniczego

- wyrażonych w MWh, zwana dalej „gwarancją pochodzenia”, wydawana w postaci elektronicznej, jest jedynym dokumentem poświadczającym odbiorcy końcowemu, że określona w tym dokumencie ilość odpowiednio energii elektrycznej, biometanu, ciepła albo chłodu, wodoru odnawialnego, biogazu albo biogazu rolniczego została wytworzona z odnawialnych źródeł energii w instalacjach odnawialnego źródła energii i wprowadzona do sieci odpowiednio elektroenergetycznej, gazowej, wodorowej albo sieci ciepłowniczej lub chłodniczej, do której jest przyłączony co najmniej jeden odbiorca inny niż podmiot wytwarzający odpowiednio energię elektryczną, biometan, ciepło albo chłód, wodór odnawialny, biogaz albo biogaz rolniczy lub została wprowadzona w inne miejsce zgodnie z ust. 5.

Jak wynika z art. 120 ust. 2 ustawy o OZE:

Z gwarancji pochodzenia nie wynikają prawa majątkowe.

Ma ona walor informacyjny dla odbiorcy końcowego o pochodzeniu energii i w rezultacie przyczynia się do zwiększenia świadomości ekologicznej społeczeństwa. Może też stanowić dodatkowe źródło dochodów dla wytwórców energii z OZE.

W myśl art. 120 ust. 3 ustawy o OZE:

Gwarancje pochodzenia są zbywalne. Zbycie gwarancji pochodzenia następuje niezależnie od obrotu prawami majątkowymi wynikającymi ze świadectw pochodzenia.

Gwarancje pochodzenia wydaje Prezes URE na pisemny wniosek wytwórcy energii elektrycznej (w myśl art. 121 ust. 1 i art. 122 ust. 2 ustawy o OZE). Gwarancję pochodzenia wydaje się za wytworzoną energię z dokładnością do 1 MWh (zgodnie z art. 122 ust. 7 ustawy o OZE).

Zatem przedsiębiorca, będący wytwórcą energii ze źródeł odnawialnych, który wystąpi i uzyska gwarancję pochodzenia będzie mógł ją sprzedać, natomiast nabywca gwarancji pochodzenia może tę gwarancję wykorzystać w celu potwierdzenia efektu środowiskowego w postaci zmniejszenia śladu węglowego (rozumianego jako wszystkie lub wybrane oddziaływania produktu, usługi lub organizacji na środowisko). Z tego też względu adresatami gwarancji pochodzenia są podmioty zabiegające o ochronę środowiska.

Z opisu sprawy wynika, że są Państwo polską spółką kapitałową, która prowadzi działalność gospodarczą w branży chemicznej. Są Państwo zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej zużywają Państwo energię elektryczną, która jest niezbędna do prowadzenia działalności.

Zgodnie z Polityką Energetyczną podejmują Państwo działania na rzecz obniżania śladu węglowego zużywanej energii elektrycznej. W szczególności dokładają Państwo starań, aby możliwie jak największa ilość energii zużywanej w procesie produkcji miała pokrycie w gwarancjach pochodzenia energii z Odnawialnych Źródeł Energii. W efekcie prowadzonych działań w zakresie źródeł pochodzenia nabywanej energii zakładają Państwo ograniczanie zużycia surowców naturalnych, redukcję emisji CO₂ oraz pozostałych zanieczyszczeń wprowadzanych do środowiska, pochodzących z energetycznego spalania paliw. Poprzez zakup gwarancji pochodzenia energii z OZE realizują Państwo działania na rzecz neutralności klimatycznej.

Gwarancje pochodzenia energii elektrycznej z OZE stanowią przedmiot obrotu na Towarowej Giełdzie Energii.

Realizując Politykę Energetyczną zawarli Państwo Umowę Sprzedaży Gwarancji Pochodzenia Energii Elektrycznej z Odnawialnych Źródeł Energii z podmiotem trzecim (Sprzedający).

Przedmiotem Umowy jest sprzedaż Gwarancji Pochodzenia, zgodnie z warunkami określonymi w Umowie i regulaminie RGP. Gwarancje Pochodzenia dokumentują ustaloną w Umowie ilość energii elektrycznej potwierdzając, że została ona wytworzona z Odnawialnych Źródeł Energii.

W ramach Umowy Państwo (Kupujący) zobowiązali się nabyć od kontrahenta (Sprzedającego) Gwarancje Pochodzenia, z określonych terminów wytworzenia, przekazanych w określonych terminach, w określonych ilościach i cenach.

Umowa przewiduje m.in., że w przypadku, gdy Sprzedający nie zaoferuje Kupującemu do sprzedaży lub nie przeniesie na Kupującego Gwarancji Pochodzenia w danym okresie rozliczeniowym w ilości, terminach i na warunkach cenowych określonych w Umowie z przyczyn, za które Sprzedający ponosi odpowiedzialność, a brak złożenia oferty lub przeniesienia Gwarancji Pochodzenia nie będzie usprawiedliwiony działaniem siły wyższej lub niewykonaniem zobowiązania przez Kupującego, Sprzedający zobowiązany jest do zapłaty na rzecz Kupującego kary umownej w wysokości obliczonej na podstawie określonego w Umowie wzoru.

Zgodnie z Umową kara umowna płatna jest na pierwsze żądanie Kupującego w terminie 14 dni od daty otrzymania noty obciążeniowej.

Umowa stanowi przy tym, że żądanie odszkodowania przenoszącego wysokość zastrzeżonej kary umownej przez Kupującego jest dopuszczalne, z zastrzeżeniem, że możliwość dochodzenia odszkodowania ograniczona jest do wysokości szkody jaką poniesie Kupujący w związku z nabyciem Gwarancji Pochodzenia od podmiotu trzeciego w sytuacji, gdy Sprzedający nie wywiąże się z obowiązku zaoferowania i sprzedaży Kupującemu (przeniesienia na Kupującego) Gwarancji Pochodzenia na warunkach przewidzianych w Umowie, w ilościach i za cenę ustaloną zgodnie z Umową.

Zastrzeżone w Umowie prawo dochodzenia odszkodowania przenoszącego wysokość zastrzeżonej kary umownej stanowi mechanizm dochodzenia rekompensaty wyrównującej Państwa szkodę wynikającą z konieczności nabycia energii elektrycznej od podmiotu trzeciego po innej cenie niż ta zastrzeżona dla Kupującego w Umowie.

Państwa wątpliwości dotyczą tego, czy w przypadku, gdy Sprzedający nie zaoferuje Państwu (Kupującemu) do sprzedaży lub nie przeniesie na Państwa Gwarancji Pochodzenia (na warunkach określonych w Umowie), należna Państwu płatność z tytułu kary umownej określonej w Umowie nie będzie stanowić Państwa wynagrodzenia za odpłatne świadczenie usługi podlegającej opodatkowaniu VAT.

Z art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że ustawodawca przyjął generalną zasadę, zgodnie z którą usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Co do zasady każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Przy czym muszą być spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby określona czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako odpłatne świadczenie usług. Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w taki sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za konkretną, wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne jednoznacznie za wykonanie tego świadczenia.

Odnosząc powyższe w pierwszej kolejności należy wziąć pod uwagę, że dokonanie przez Sprzedającego płatności - w przypadku nie zaoferuje on Państwu (Kupującemu) do sprzedaży lub nie przeniesienia na Państwa Gwarancji Pochodzenia (na warunkach określonych w umowie), wynika z zawartej między stronami Umowy (a więc pomiędzy stronami istnieje stosunek prawny). W oparciu o tę Umowę Państwo - podmiot oczekujący na przeniesienie na jego rzecz Gwarancji Pochodzenia godzi się niejako na odstępstwo od realizacji tej umowy, otrzymując za to wynagrodzenie w określonej Umownie wysokości. Zatem pomiędzy tolerowaniem przez Państwa (Kupującego) nie wywiązywania się przez Sprzedającego z postanowień umowy a otrzymaną płatnością istnieje bezpośredni związek przyczynowo-skutkowy. Sprzedający wypłaca na rzecz Państwa - swojego kontrahenta, wynagrodzenie w przypadku, gdy nie zaoferuje Państwu do sprzedaży lub nie przeniesie Gwarancji Pochodzenia w danym okresie rozliczeniowym w ilości, terminach i na warunkach cenowych określonych w Umowie, czyli spełnienia pierwotnego świadczenia, do którego się zobowiązał na mocy zawartego kontraktu. Jeżeli określone w Umowie okoliczności nie wystąpią, Sprzedający nie będzie zobowiązany do płatności kwoty w wysokości obliczonej na podstawie określonego w Umowie wzoru. Mamy więc w analizowanym przypadku do czynienia ze świadczeniem wzajemnym.

Państwo, otrzymujący płatność z tytułu kwoty określonej w Umowie, nie podejmują w związku z niedostarczeniem Gwarancji Pochodzenia działań, które mogłyby skutkować negatywnymi skutkami dla Sprzedającego, np. żądanie zrealizowania umowy zgodnie z jej postanowieniami czy rozwiązanie tej umowy. Sprzedający odniesie więc korzyści - zawarta umowa nadal obowiązuje i może on osiągać przychody z działalności gospodarczej realizowanej w ramach kontraktu.

Co istotne, Umowa stanowi przy tym, że żądanie odszkodowania przenoszącego wysokość zastrzeżonej kary umownej przez Kupującego jest dopuszczalne, z zastrzeżeniem, że możliwość dochodzenia odszkodowania ograniczona jest do wysokości szkody jaką poniosą Państwo (Kupujący) w związku z nabyciem Gwarancji Pochodzenia od podmiotu trzeciego, w sytuacji, gdy Sprzedający nie wywiąże się z obowiązku zaoferowania i sprzedaży Państwu (przeniesienia na Kupującego) Gwarancji Pochodzenia, na warunkach przewidzianych w Umowie, w ilościach i za cenę ustaloną zgodnie z Umową. Sprzedający zapłaci wtedy Państwu (Kupującemu) odszkodowanie równe różnicy pomiędzy (i) ceną Gwarancji Pochodzenia nabytych przez Kupującego od podmiotu trzeciego nie później niż do dnia 31 marca roku, w którym Sprzedający zobowiązany był złożyć ofertę, a (ii) zastrzeżoną w Umowie karą umowną.

Korzyścią Sprzedającego w tej sytuacji jest to, że opisana we wniosku płatność jest kwotą, która ogranicza/zmniejsza wysokość żądanego przez Państwa do Sprzedającego odszkodowania.

Opisana płatność - jako świadczenie wzajemne, wbrew Państwa stwierdzeniu, nie spełnia zatem wskazanych przez Państwa kryteriów, o których mowa w art. 361 § 1, art. 471 i art. 483 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.) - nie ma charakteru kary umownej, tj. jednostronnego świadczenia o charakterze odszkodowawczym, które nie wiąże się z otrzymaniem jakiegokolwiek świadczenia.

W świetle powyższego zachowanie Państwa - podmiotu oczekującego na dostarczenie określonej ilości Gwarancji Pochodzenia od Sprzedającego oraz przyjęcie zastępczego zobowiązania ze strony tego Sprzedającego (zamiast transferu Gwarancji Pochodzenia), należy uznać za świadczenie usług (tolerowanie określonej, zaistniałej sytuacji przewidzianej postanowieniami Umowy) podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zatem wynagrodzenie - w postaci kwoty w wysokości obliczonej na podstawie określonego w Umowie wzoru - stanowi formę zapłaty za umownie uzgodnione między stronami działania. Istnieje więc bezpośredni związek pomiędzy dokonanym świadczeniem a otrzymanym z tego tytułu wynagrodzeniem. Mamy więc w tym przypadku do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczeniem w zamian za wynagrodzenie.

W konsekwencji w przypadku, gdy Sprzedający nie zaoferuje Państwu (Kupującemu) do sprzedaży lub nie przeniesie na Państwa Gwarancji Pochodzenia (na warunkach określonych w Umowie), należna Państwu płatność z tytułu kwoty określonej w Umowie stanowi/będzie stanowić wynagrodzenie za odpłatne świadczenie usługi podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, które mieści się w katalogu czynności opodatkowanych podatkiem, o których mowa w art. 5 ust. 1 ustawy.

Stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest zatem nieprawidłowe.

Państwa wątpliwości dotyczą również obowiązku dokumentowania fakturą faktu obciążania Sprzedającego określoną w Umowie kwotą.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy:

Podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1)sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;

2)wewnątrzwspólnotową sprzedaż towarów na odległość, chyba że podatnik korzysta z procedury szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziale 6a;

3)wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;

4)otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy:

a)wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,

b)czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4,

c)dostaw towarów, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1b.

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży - rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jak rozstrzygnięto w odpowiedzi na pytanie nr 1, w przypadku, gdy Sprzedający nie zaoferuje Państwu (Kupującemu) do sprzedaży lub nie przeniesie na Państwa Gwarancji Pochodzenia (na warunkach określonych w Umowie), należna Państwu płatność z tytułu kwoty określonej w Umowie będzie stanowić wynagrodzenie za odpłatne świadczenie usługi podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, które mieści się w katalogu czynności opodatkowanych podatkiem, o których mowa w art. 5 ust. 1 ustawy.

W opisanej sytuacji mamy zatem do czynienia ze sprzedażą w myśl definicji, o której mowa w art. 2 pkt 22 ustawy i tym samym stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy są/będą Państwo zobowiązani dokumentować obciążenie Sprzedającego kwotą określoną w Umowie poprzez wystawienie faktury.

Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 jest zatem nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zapadły one w indywidualnych sprawach osadzonych w innych stanach faktycznych i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację. Interpretacje organów podatkowych wydawane są w indywidualnych sprawach podatników na podstawie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez podatnika. Powołane interpretacje nie stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa, więc zawarte w nich stanowiska organu podatkowego nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tutejszy Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie