Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe w zakresie uznania przeniesienia własności lokalu nr 1 wraz z wyposażeniem i prawem do korzystania z miejsca postojowego, wraz z przeniesieniem praw i obowiązków wynikających z umowy najmu na podstawie małżeńskiej umowy majątkowej, ustanawiającej ustrój rozdzielności majątkowej, z majątku wspólnego Małżonków do majątku Małżonka za zbycie przedsiębiorstwa wyłączone z opodatkowania podatkiem VAT.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

5 maja 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych w związku z przeniesieniem własności lokalu nr 1 wraz z wyposażeniem i prawem do korzystania z miejsca postojowego wraz z przeniesieniem praw i obowiązków z umowy najmu w związku z zawarciem umowy małżeńskiej ustalającej rozdzielność majątkową.

Uzupełnili go Państwo pismami, które wpłynęły 13 maja 2025 r., 20 maja 2025 r. i 20 czerwca 2025 r. - w odpowiedzi na wezwanie.

Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

1.Zainteresowana będąca stroną postępowania:

• A.A.

2.Zainteresowany niebędący stroną postępowania:

• B.B.

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawczyni wraz z Zainteresowanym (dalej zwanym „Małżonkiem”) są małżonkami (dalej będą łącznie zwani „Małżonkami”), w których małżeństwie obowiązuje ustrój wspólności ustawowej. W ich majątku wspólnym znajdują się obecnie w szczególności następujące składniki:

1)lokal mieszkalny nr 2 (…) wraz z wyposażeniem,

2)miejsce parkingowe nr (…),

3)lokal mieszkalny nr 1 (…) wraz z wyposażeniem ruchomym (meble, dekoracje, sprzęt RTV i AGD itd.) i prawem do korzystania z miejsca postojowego w części wspólnej nieruchomości,

4)samochód osobowy (…),

5)samochód osobowy (…),

6)samochód dostawczy (…),

7)leasing (prawo do korzystania z pojazdu w ramach umowy leasingu) samochodu osobowego (…),

8)środki pieniężne.

Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, wykonującym czynności opodatkowane polegające na wynajmowaniu lokalu mieszkalnego nr 1 (w ramach tzw. najmu prywatnego, tj. nie prowadząc działalności gospodarczej w rozumieniu Prawa przedsiębiorców) na cele działalności gospodarczej najemcy. Czynności te nie podlegają żadnemu zwolnieniu z podatku od towarów i usług.

Małżonek jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, wykonującym czynności opodatkowane w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod firmą B. w zakresie doradztwa biznesowego. W działalności tej Małżonek wykorzystuje m.in. sprzęt komputerowy i telefoniczny wraz z towarzyszącymi mu usługami telefonii komórkowej i dostępu do Internetu. Korzysta także z rachunku bankowego gospodarczego.

Wskazane wyżej rzeczowe składniki majątku wykorzystywane są obecnie w następujący sposób:

1)lokal mieszkalny nr 2 z wyposażeniem - na własne cele mieszkaniowe Małżonków,

2)miejsce parkingowe nr (...) - na cele działalności gospodarczej Małżonka (jako środek trwały, niepodlegający dotąd ulepszeniom),

3)lokal mieszkalny nr 1 z wyposażeniem i wyłącznym prawem do korzystania z miejsca postojowego nr (…) - na cele wynajmu przez Wnioskodawczynię (jako środek trwały, od 2022 roku niepodlegający amortyzacji, niepodlegający dotąd ulepszeniom),

4)samochód osobowy (…) - do prywatnego użytku Wnioskodawczyni,

5)samochód osobowy (...) - do prywatnego użytku obojga Małżonków,

6)samochód dostawczy (...) - na cele działalności gospodarczej Małżonka,

Leasing samochodu osobowego (...) jest związany z działalnością gospodarczą Małżonka.

W związku z nabyciem następujących rzeczowych składników majątku Małżonkowie skorzystali z prawa do odliczenia naliczonego podatku od towarów i usług:

1)miejsce parkingowe nr (...) - podatek naliczony odliczył Małżonek,

2)lokal mieszkalny nr 1 z wyposażeniem i wyłącznym prawem do korzystania z miejsca postojowego nr (…) - podatek naliczony odliczyła Wnioskodawczyni,

3)samochód dostawczy (...) - podatek naliczony odliczył Małżonek.

Pierwsze zasiedlenie lokalu nr 1 zaszło w maju 2022 r. (4 maja 2022 r. nastąpiło przeniesienie na Małżonków własności tego lokalu po jego wybudowaniu przez dewelopera, i w tym samym miesiącu rozpoczęło się faktyczne użytkowanie lokalu przez Wnioskodawczynię w związku z oddaniem go w najem na rzecz podmiotu świadczącego usługi zakwaterowania). Całe wyposażenie lokalu było nabyte od dewelopera (lokal był nabyty w standardzie „pod klucz” tj. wykończony, wyposażony i gotowy do użytku).

Według postanowień umowy najmu lokalu nr 1 (i aneksów do niej) m.in.:

1)„Wynajmujący zobowiązuje się wynająć Najemcy Lokal wraz z wykończeniem i wyposażeniem oraz Miejscem postojowym (dalej łącznie: Przedmiot Najmu) w celu wykorzystania Przedmiotu Najmu do świadczenia przez Najemcę usług związanych z podnajmem na rzecz osób trzecich, z prawem do używania i pobierania pożytków, a Najemca w zamian za powyższe zobowiązuje się do zapłaty na rzecz Wynajmującego czynszu najmu (dalej: Czynsz Najmu) oraz do ponoszenia kosztów na zasadach określonych w niniejszej Umowie.”

2)„Wynajmujący wyraża zgodę na oddawanie przez Najemcę Przedmiotu Najmu lub jego części do używania lub podnajmowania innym osobom lub podmiotom, według swobodnego uznania Najemcy.”

3)„Wynajmujący wyraża zgodę na zainstalowanie w Lokalu linii telefonicznych, łącza internetowego, instalacji telewizyjnej i radiowej, a także innych urządzeń i instalacji, które w opinii Najemcy będą celowe lub niezbędne z punktu widzenia prawidłowego używania Lokalu, wykorzystywania Lokalu zgodnie z jego przeznaczeniem lub wykonania umowy.”

4)„Z uwagi na wynikające z uzgodnień poczynionych przez Strony, przeznaczenie Lokalu jako apartamentu mieszkalnego do wynajmu oraz wymóg ujednoliconego standardu lokali znajdujących się w Budynku, Wynajmujący zobowiązuje się nie ingerować w estetykę urządzenia, wygląd i wyposażenie Lokalu, w okresie obowiązywania umowy.”

5)„Wynajmujący wyraża zgodę na dokonywanie przez Najemcę zmian w Lokalu lub jego wyposażeniu, które w opinii Najemcy będą celowe lub niezbędne z punktu widzenia ujednoliconego standardu lokali.”

6)„Wynajmujący wyraża zgodę, aby zarząd nad Budynkiem i Przedmiotem Najmu sprawowany był przez Najemcę lub podmiot wskazany przez Najemcę”.

7)„Strony postanawiają, że po przeniesieniu własności lokalu, wzmianka o umowie Najmu oraz prawie pierwokupu nabycia zostanie wpisana na koszt Wynajmującego do działu III księgi wieczystej Lokalu.”

8)„Wynajmujący udziela przy tym Najemcy nieodwołalnego pełnomocnictwa do złożenia w/wym wniosku oraz oświadcza, że w celu ujawnienia w/wym umowy w księdze wieczystej Lokalu zobowiązuje się na pisemne żądanie Najemcy do powtórzenia lub potwierdzenia treści umowy we wskazanej przez Najemcę formie.”

9)„Najemca zobowiązuje się do:

• korzystania z Przedmiotu Najmu zgodnie z jego przeznaczeniem jako apartamentu mieszkalnego do wynajmu;
• terminowego regulowania wszystkich zobowiązań wynikających z niniejszej Umowy;
• ponoszenia kosztów: pozyskania i obsługi osób, którym Przedmiot Najmu podnajęto;
• ponoszenia kosztów czynszu administracyjnego należnego do Wspólnoty Mieszkaniowej;
• ponoszenia kosztów zużycia mediów;
• ponoszenia kosztów i wydatków związanych z bieżącym funkcjonowaniem Przedmiotu Najmu takich, jak koszty:
• sprzątania, środków czystości, uzupełniania części wyposażenia podlegających sukcesywnemu zużyciu;
• dokonywania na własny koszt bieżącej konserwacji oraz drobnych napraw Przedmiotu Najmu i jego wyposażenia, mających na celu utrzymanie stanu technicznego umożliwiającego używanie Przedmiotu Najmu do określonej w Umowie działalności;
• udostępnienia wynajmującemu Przedmiotu Najmu w celu przeprowadzenia kontroli jego stanu technicznego po uprzednim pisemnym zawiadomieniu Najemcy z 14 dniowym wyprzedzeniem nieprzerwanego posiadania przez cały okres obowiązywania umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.”

1)„Wynajmujący zobowiązuje się do:

• ponoszenia kosztów wszelkich należności publicznoprawnych, w tym podatku od nieruchomości i opłaty z tytułu użytkowania wieczystego ułamkowej części gruntu przypadającej na Przedmiot Najmu;
• ponoszenia kosztów ubezpieczenia Przedmiotu Najmu od ognia i innych zdarzeń losowych, ryzyka zalania i powodzi, eksplozji, kradzieży, aktów wandalizmu, na kwotę nie niższa nie wartość Brutto Lokalu”;
• ponoszenia kosztów ubezpieczenia w imieniu wspólnoty mieszkaniowej części budynku od wszelkiego ryzyka, w tym ubezpieczenia Budynku od ognia i innych zdarzeń losowych;
• ponoszenia kosztów pobytu właścicielskiego;
• nie prowadzenia w Lokalu jakiejkolwiek działalności zarobkowej oraz nie zarobkowej, w szczególności zawierania umów najmu, dzierżawy, leasingu i wszystkich innych umów o podobnym charakterze za wyjątkiem umów zawieranych z Najemcą lub podmiotami wskazanymi przez Najemcę oraz jego następcami prawnymi;
• nie wywieszania jakichkolwiek reklam, w jakiejkolwiek formie, na elewacji, oknach i balkonach Lokalu. (…);
• nie rejestrowania w Lokalu siedziby spółek prawa cywilnego i handlowego.”

2)„Wynajmujący upoważnia Najemcę:

• do zgłaszania Spółce wad objętych udzieloną gwarancją jakości lub rękojmią za wady dotyczące Lokalu, części wspólnych Budynku, garażu podziemnego lub wykończenia i wyposażenia Lokalu, z tym zastrzeżeniem, iż ewentualne koszty zgłoszenia i dochodzenia usunięcia wad obciążają Wynajmującego (…);
• do zawarcia umów z dostawcami mediów, w tym na dostawę energii elektrycznej do Lokalu oraz do regulowania opłat za media;
• do zawarcia w imieniu i na koszt Wynajmującego umowy ubezpieczenia Przedmiotu Najmu od ognia i innych zdarzeń losowych, ryzyka zalania i powodzi, eksplozji, kradzieży, aktów wandalizmu, na kwotę nie niższą niż wartość Brutto Lokalu;
• do ujawnienia w księdze Wieczystej Lokalu prawa najmu oraz prawa pierwokupu zakupu Lokalu.”

3)„Wynajmujący nie jest obowiązany do zwrotu na rzecz Najemcy wartości nakładów i ulepszeń poczynionych przez Najemcę na Przedmiot Najmu. Po wygaśnięciu lub rozwiązaniu niniejszej Umowy z jakiejkolwiek przyczyny, strony zgodnie przyjmują, że Wynajmujący zatrzymuje ulepszenia i nakłady poczynione przez Najemcę i to bez konieczności zapłaty ich wartości z chwili zwrotu Wynajmującemu Przedmiotu Najmu.”

4)„Niniejsza Umowa obowiązuje przez czas oznaczony wynoszący 10 (słownie: dziesięć) lat od dnia wydania Przedmiotu Najmu, tj. od dnia podpisania przez strony Protokołu Wydania Przedmiotu Najmu, i kończący się ze skutkiem na koniec roku kalendarzowego. Wydanie nastąpi nie później niż do dnia 30 kwietnia 2022 roku.”

5)„Po upływie okresu obowiązywania umowy zostanie ona przedłużona na kolejne 10 (słownie: dziesięć) lat na tych samych warunkach, o ile żadna ze stron nie złoży pisemnego oświadczenia wyrażającego brak chęci jej przedłużenia najpóźniej na sześć miesięcy przed upływem okresu obowiązywania umowy”.

6)„Po upływie okres obowiązywania umowy wskazanego w ust. 6.2 powyżej, Strony dopuszczają możliwość dalszego przedłużenia umowy na uzgodnionych w wyniku negocjacji warunkach”.

Umowa najmu jest nieprzerwanie wykonywana od maja 2022 r. do chwili obecnej. Wnioskodawczyni nie zawarła żadnych dodatkowych umów (poza polisą ubezpieczeniową, zgodnie z obowiązkiem wynikającym z umowy najmu) i tym samym nie nabywała żadnych dodatkowych towarów ani usług w związku z posiadaniem i wynajmowaniem lokalu, ponieważ zawieranie wszystkie istotnych umów koniecznych do prawidłowego korzystania z lokalu (np. dostawa prądu, usług telekomunikacyjnych, uzupełnianie wyposażenia) zgodnie z umową najmu jest obowiązkiem najemcy. Wnioskodawczyni zawarła jedynie umowę stałej obsługi podatkowej, na podstawie której powierzyła spółce doradztwa podatkowego bieżące rozliczenia w zakresie podatku od towarów i usług oraz ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych (przychody z najmu rzeczy należących do majątku wspólnego zostały w całości przypisane Wnioskodawczyni zgodnie z przepisem art. 12 ust. 6 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne) i na podstawie której jest zobowiązana do zapłaty wynagrodzenia za okresy rozliczeniowe równe kwartałom kalendarzowym.

Obsługę rozliczeń podatkowych Małżonka prowadzi inne biuro rachunkowe.

Środki pieniężne otrzymywane tytułem czynszów najmu ani przeznaczone na regulowanie zobowiązań związanych z funkcjonowaniem lokalu nr 1 nie są w żaden sposób wyodrębnione z majątku prywatnego Małżonków poza tym, że czynsze są przelewane przez Najemcę na rachunek bankowy, którego posiadaczem jest wyłącznie Wnioskodawczyni. Następnie Wnioskodawczyni przelewa je na rachunek bankowy Małżonka.

Małżonkowie zamierzają zawrzeć małżeńską umowę majątkową, na mocy której ustanowią w swoim małżeństwie rozdzielność majątkową. W ramach tej umowy dokonają podziału dotychczasowego majątku wspólnego w następujący sposób:

1)lokal mieszkalny nr 2 z wyposażeniem - przypadnie Wnioskodawczyni,

2)miejsce parkingowe nr (...) - przypadnie Wnioskodawczyni,

3)lokal mieszkalny nr 1 z wyposażeniem i prawem do miejsca postojowego - przypadnie Małżonkowi,

4)samochód osobowy (…) - przypadnie Wnioskodawczyni,

5)samochód osobowy (…) - przypadnie obojgu Małżonkom w równych udziałach,

6)samochód dostawczy (...) - przypadnie Małżonkowi,

7)leasing samochodu osobowego (...) - przypadnie Małżonkowi.

Powyższe składniki majątku zostaną odpowiednio wycenione według wartości rynkowych, a różnica między nimi zostanie wyrównana środkami pieniężnymi wraz z ewentualnym obowiązkiem spłaty pozostałej różnicy przez tego z Małżonków, który otrzymał składniki majątku o wyższej wartości.

Wszystkie składniki majątku, przy nabyciu których podatek naliczony był odliczany przez Małżonka, w związku z ustanowieniem rozdzielności majątkowej staną się wyłączną własnością Małżonka.

Wszystkie składniki majątku, przy nabyciu których podatek naliczony był odliczany przez Wnioskodawczynię, w związku z ustanowieniem rozdzielności majątkowej staną się wyłączną własnością Małżonka.

W związku z tym, że Małżonek stanie się jedynym właścicielem lokalu nr 1 z wyposażeniem, umowa najmu tego lokalu zostanie aneksowana w ten sposób, że to Małżonek zostanie wynajmującym (obecnie stroną tejże umowy jest wyłącznie Wnioskodawczyni, na co zgodę wyraził Małżonek zgodnie z przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego), czyli zajdzie przeniesienie praw i obowiązków wynikających z tej umowy z Wnioskodawczyni na Małżonka. Jeśli na dzień podziału majątku wspólnego istnieć będzie niewykonane zobowiązanie Najemcy z tytułu czynszu najmu, zostanie ono wykonane na rzecz Małżonka. Jeśli dzień podziału majątku wspólnego wypadnie w czasie trwania okresu rozliczeniowego, czynsz za ten okres będzie przypadał w całości Małżonkowi. Wszelkie ewentualne bieżące zobowiązania związane z funkcjonowaniem Lokalu zostaną w pełni wykonane przed jego przeniesieniem na Małżonka.

Małżonek zamierza kontynuować wynajmowanie lokalu 1 (dalej zwanego także „Lokalem”) na dotychczasowych warunkach, wynikających z umowy najmu.

Uzupełnienie opisu zdarzenia przyszłego

Zbywane składniki majątku można traktować jako przedsiębiorstwo.

Wyłącznie o nabyte od żony składniki majątku będące przedmiotem przeniesienia, mąż będzie mógł kontynuować działalność gospodarczą w zakresie najmu przy pomocy tych składników.

Działalność Wnioskodawczyni w zakresie najmu zakończy się wraz z dokonaniem transakcji opisanej we wniosku.

Wszystkie składniki majątkowe wchodzące w skład przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni zostaną przeniesione na Małżonka. Należy podkreślić, że Wnioskodawczyni w związku z wykonywaniem usług najmu korzystała pomocniczo także ze składników majątku prywatnego (rachunek bankowy, komputer, telefon), które zostały wcześniej nabyte na potrzeby prywatne i które cały czas - także po rozpoczęciu działalności w zakresie najmu - były wykorzystywane w przeważającym zakresie do celów prywatnych, a tylko pomocniczo do celów związanych z działalnością gospodarczą (zwłaszcza chodzi tu o rachunek bankowy do rozliczeń związanych z najmem, ale także telefon czy komputer, z których można wysłać np. fakturę lub kontaktować się zdalnie z najemcą - co jednak było wykonywane tylko sporadycznie z uwagi na opisany we wniosku charakter najmu i samego najemcy).

Wynikało to stąd, że do prowadzenia swojej działalności, polegającej na wynajmowaniu Lokalu, Wnioskodawczyni nie potrzebowała i nie potrzebuje wydzielonego rachunku bankowego (lub wydzielonej puli środków finansowych, służących wyłącznie obsłudze czynności opodatkowanych) czy też specjalnego, przeznaczonego tylko do wynajmu, sprzętu administracyjnobiurowego (na przykład komputera, telefonu) wraz z umowami dotyczącymi jego funkcjonowania (np. umowy dot. dostępu do Internetu czy telefonii komórkowej). Do prowadzenia tej działalności korzystała ze swoich prywatnych zasobów, ponieważ było to w pełni wystarczające, a nabywanie dodatkowego sprzętu czy nabywanie dodatkowych usług z nim związanych nie miało żadnego sensu ekonomicznego. Wyłącznie do wynajmu Lokalu nabyte i wykorzystywane było zatem wyłącznie wyposażenie znajdujące się w samym Lokalu. Podobnie umowy na dostawę mediów do samego Lokalu nie musiały zostać zawarte przez Wnioskodawczynię, ponieważ umowa najmu obligowała do tego najemcę.

W związku z powyższym rachunek bankowy i sprzęt elektroniczny po opisanej transakcji będą wyłączną własnością Wnioskodawczyni i będą - tak jak dawniej, przed rozpoczęciem wynajmowania Lokalu - wykorzystywane do celów prywatnych. Zdaniem Wnioskodawczyni nie można zatem traktować ich jako części przedsiębiorstwa, skoro stanowiły one część Jej majątku prywatnego, wykorzystywanego głównie do celów prywatnych, a tylko w niewielkim zakresie do celów związanych z czynnościami opodatkowanymi. Małżonek dysponuje analogicznymi składnikami w ramach majątku własnego przedsiębiorstwa, będzie mógł zatem kontynuować najem, mimo że ww. składniki majątku prywatnego Wnioskodawczyni nie zostaną przezeń przejęte.

Pytania

1)Czy przeniesienie własności Lokalu nr 1 (z wyposażeniem i prawem do korzystania z miejsca postojowego, wraz z przeniesieniem praw i obowiązków wynikających z umowy najmu) na podstawie małżeńskiej umowy majątkowej, ustanawiającej ustrój rozdzielności majątkowej, z majątku wspólnego Małżonków do majątku Małżonka, stanowić będzie transakcję zbycia przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej zwanej ustawą o VAT)?

2)Jeśli odpowiedź na pytanie nr 1 będzie negatywna, to czy przeniesienie własności lokalu nr 1 (z wyposażeniem i prawem do korzystania z miejsca postojowego, wraz z przeniesieniem praw i obowiązków wynikających z umowy najmu) na podstawie małżeńskiej umowy majątkowej, ustanawiającej ustrój rozdzielności majątkowej, z majątku wspólnego Małżonków do majątku Małżonka, stanowić będzie transakcję odpłatnej dostawy towaru, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, do której w zakresie dotyczącym Lokalu zastosować będzie można przepis art. 43 ust. 10 i 11 ustawy o VAT?

3)W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie nr 2, czy Małżonek będzie uprawniony do odliczenia podatku od towarów i usług z faktury wystawionej przez Wnioskodawczynię?

4)Jeśli odpowiedź na pytanie nr 2 będzie negatywna, to czy Wnioskodawczyni będzie musiała dokonać korekty odliczenia podatku związanego z nabyciem Lokalu w 2022 roku?

Państwa stanowisko w sprawie ostatecznie doprecyzowane w nadesłanym uzupełnieniu

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie zaś do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Dostawa towarów mieści się w definicji sprzedaży określonej w art. 2 pkt 22 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl natomiast art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Biorąc pod uwagę treść wskazanych wyżej przepisów warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie:

a)czynność jest ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT;

b)czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług (działa w takim charakterze);

W przypadku Wnioskodawczyni w odniesieniu do lokalu nr 1 (dalej zwanego „Lokalem”) obie wyżej wskazane przesłanki zostały spełnione.

Po pierwsze, należy zauważyć, że ustawa o VAT w odniesieniu do dostawy towarów posługuje się sformułowaniem „przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel” (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT), a towarami - w świetle tej ustawy - co do zasady - są rzeczy oraz ich części (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT), czyli w szczególności są nimi także lokale i inne nieruchomości.

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel”, wyjaśnił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”) w sprawie C-320/88 (Staatssecretaris van Financiën v. Shipping and Forwarding Enterprise Safe BV). W orzeczeniu tym TSUE stwierdził, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy chodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu odnosząc się do dostawy towarów, TSUE posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią. Innymi słowy pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel.

Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym.

Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Nadto, należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy.

W świetle powyższego, dostawa towarów powinna podlegać ocenie przede wszystkim z punktu widzenia swoich aspektów ekonomicznych, natomiast skutki o charakterze cywilnoprawnym, występujące na gruncie prawa cywilnego mają mniejsze znaczenie.

Przy tym prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielnie kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (dalej „KC”). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności.

Z kolei zgodnie z art. 196 KC, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej. W myśl art. 210 KC, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności.

Z regulacji art. 211 KC wynika natomiast, że każdy ze współwłaścicieli może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społecznogospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości.

Zasadą jest, że zniesienie współwłasności powinno nastąpić przede wszystkim przez podział fizyczny rzeczy wspólnej.

W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi więc do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności.

Natomiast ustrój majątkowy małżeński, definiowany jako sytuacja prawna małżonka wobec majątku drugiego małżonka, regulują przepisy ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (dalej: „Kodeks rodzinny”).

W świetle art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Zgodnie natomiast z art. 43 Kodeksu rodzinnego, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Dokonując zatem analizy powołanych wyżej regulacji prawnych, Wnioskodawczyni wskazuje, że na moment zakupu obu przedmiotowych pomiędzy Wnioskodawczynią i Jej Małżonkiem istniała co prawda małżeńska wspólność majątkowa, niemniej jednak obie nieruchomości były przeznaczone i wykorzystywane w całości przez Wnioskodawczynię i odpowiednio jej Małżonka do wykonywanych przez Nich czynności opodatkowanych.

Jak już wskazano, na mocy art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Powyższe stwarza dla małżonków, z których jeden prowadzi działalność gospodarczą, szczególną sytuację prawną. Żaden z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa. W konsekwencji należy uznać, że podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu.

Oznacza to, że Wnioskodawczyni prowadząc działalność gospodarczą z wykorzystaniem przedmiotowego Lokalu wraz z wyposażeniem, sprawowała nad tymi składnikami majątku kontrolę ekonomiczną i to ona w sensie ekonomicznym była odpowiednio właścicielką ww. Lokalu z wyposażeniem. Sytuacja ta zmieni się w momencie, w którym nieruchomość ta wraz z wyposażeniem zostanie wydana (przekazana) drugiemu z małżonków. Nastąpi wówczas przeniesienie prawa do dysponowania Lokalem jak właściciel.

Powstaje w związku z tym pytanie, czy czynność ta stanowić będzie dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a jeśli tak, to czy dostawa ta będzie miała charakter odpłatny, czy nieodpłatny.

Po pierwsze, zauważyć należy, że zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy o VAT przepisów tej ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Na tle tego przepisu Minister Finansów dnia 11 grudnia 2018 r. wydał objaśnienia podatkowe „OPODATKOWANIE PODATKIEM OD TOWARÓW I USŁUG TRANSAKCJI ZBYCIA NIERUCHOMOŚCI KOMERCYJNYCH”. Zauważył w nich, że „co do zasady dostawa nieruchomości komercyjnych stanowi dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. W wyjątkowych okolicznościach dostawa nieruchomości komercyjnych może zostać uznana za czynność niepodlegającą opodatkowaniu, tj. w przypadku spełnienia przesłanek kwalifikacji nieruchomości komercyjnej (będącej przedmiotem dostawy) jako przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.”

Minister zaznaczył też, że „przy ocenie czy składniki majątku powinny być uznane za (i) przedsiębiorstwo, o którym mowa w art. 6 pkt 1 ustawy o VAT czy też (ii) zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT uwzględnić należy następujące okoliczności:

1)zamiar kontynuowania przez nabywcę działalności prowadzonej dotychczas przez zbywcę przy pomocy składników majątkowych będących przedmiotem transakcji oraz

2)faktyczną możliwość kontynuowania tej działalności w oparciu o składniki będące przedmiotem transakcji.”

W przedmiotowej sprawie Małżonek zamierza kontynuować wynajmowanie Lokalu z wyposażeniem dotychczasowemu najemcy na dotychczasowych warunkach. Warunek nr 1, postawiony w objaśnieniach, jest więc spełniony. W zakresie warunku nr 2 należy natomiast zauważyć, że wynajmowanie Lokalu jako czynność opodatkowana podatkiem od towarów i usług nie jest czynnością wymagającą znacznego stopnia organizacji, właściwego dla przedsięwzięć gospodarczych o większej skali. Do prowadzenia swojej działalności, polegającej na wynajmowaniu Lokalu, Wnioskodawczyni nie potrzebowała na przykład wydzielonego rachunku bankowego (lub wydzielonej puli środków finansowych, służących wyłącznie obsłudze czynności opodatkowanych) czy też specjalnego, przeznaczonego tylko do wynajmu, sprzętu administracyjno-biurowego (na przykład komputera, telefonu) wraz z umowami dotyczącymi jego funkcjonowania (np. umowy dot. dostępu do Internetu czy telefonii komórkowej). Do prowadzenia tej działalności korzystała ze swoich prywatnych zasobów, ponieważ było to w pełni wystarczające, a nabywanie dodatkowego sprzętu czy nabywanie dodatkowych usług z nim związanych nie miało żadnego sensu ekonomicznego. Wyłącznie do wynajmu Lokalu nabyte i wykorzystywane było zatem wyłącznie wyposażenie znajdujące się w samym Lokalu. Podobnie umowy na dostawę mediów do samego Lokalu nie musiały zostać zawarte przez Wnioskodawczynię, ponieważ umowa najmu obligowała do tego najemcę.

W świetle powyższych okoliczności majątek przekazany Małżonkowi składać się będzie wyłącznie z samego Lokalu, znajdującego się w nim wyposażenia, a także praw i obowiązków wynikających z umowy najmu.

Pytanie, na które należy odpowiedzieć, brzmi: czy Małżonek będzie miał „faktyczną możliwość kontynuowania tej działalności w oparciu o składniki będące przedmiotem transakcji”? W ocenie Wnioskodawczyni możliwość taka będzie istniała, ponieważ do prowadzenia dotychczasowej działalności potrzebne są:

1)Lokal,

2)jego wyposażenie (meble, dekoracje, sprzęt AGD i RTV itd.),

3)sprzęt komputerowy z dostępem do Internetu i telefon (do wystawiania i wysyłania faktur oraz kontaktowania się z najemcą),

4)rachunek bankowy (do przyjmowania czynszów).

Do kontynuacji działalności nie będą natomiast potrzebne środki pieniężne, ponieważ wraz z Lokalem nie zostaną przeniesione żadne bieżące zobowiązania, a ewentualne nowe zobowiązania powstaną już po przejściu własności na wyłączną rzecz Małżonka, a więc nie będą objęte transakcją.

W powyższym kontekście należy zauważyć, że o ile Lokal z wyposażeniem ruchomym niewątpliwie zostanie przeniesiony w ramach planowanej transakcji, o tyle Wnioskodawczyni nie przeniesie do wyłącznej własności Małżonka sprzętu elektronicznego (wraz z usługami telekomunikacyjnymi) ani rachunku bankowego, potrzebnych do prowadzenia działalności.

Małżonek jednak w ramach już prowadzonej przez siebie działalności dysponuje swoim własnym rachunkiem bankowym, sprzętem i usługami w pełni wystarczającymi do kontynuacji działalności Wnioskodawczyni.

W ww. objaśnieniach Minister wskazuje wprawdzie, że „Dla przesądzenia analizowanego kryterium należy ocenić czy zespół składników majątkowych stanowiący przedsiębiorstwo lub ZCP zawiera składniki pozwalające na kontynuowanie działalności gospodarczej realizowanej uprzednio przez zbywcę bez konieczności: angażowania przez nabywcę innych składników majątku, które nie są przedmiotem transakcji lub podejmowania dodatkowych działań faktycznych lub prawnych (np. zawarcia umów) niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej w oparciu o przejęte składniki” (s. 6 objaśnień).

Jednakże dalej Minister zastrzega, że „przy ocenie czy zespół składników majątkowych zawiera składniki pozwalające na kontynuowanie działalności gospodarczej nie w każdym przypadku konieczne jest przeniesienie wszystkich elementów wchodzących w skład standardowych elementów typowych dla transakcji nieruchomościowych oraz tych wskazanych w lit. a-d powyżej. Jak podkreśla się w orzecznictwie sądów administracyjnych wystarczające jest przeniesienie na nabywcę minimum środków pozwalających na kontynuowanie realizowanej uprzednio w tym przedsiębiorstwie działalności gospodarczej.”

Zastrzega też, że „nie w każdym przypadku podjęcie dodatkowych działań automatycznie wskazuje, że przenoszony na nabywcę zespół składników nie umożliwia kontynuacji działalności prowadzonej przez zbywcę. Taka sytuacja może mieć miejsce w kontekście umów na dostarczanie mediów (ciepło, gaz, energia elektryczna, itp.). Umowy tego typu - czy to z przyczyn prawnych czy gospodarczych - zwykle nie są przenoszone na nabywcę w ramach transakcji zbycia nieruchomości komercyjnej. Typową sytuacją jest zawarcie przez nabywcę nieruchomości nowej umowy z poprzednim dostawcą mediów. W niektórych przypadkach zbywca nieruchomości może przez pewien czas (do zawarcia umowy przez nabywcę) nadal być stroną umowy z dostawcą mediów, a ich koszty refakturować na nabywcę nieruchomości. Zapewnienie mediów dla nieruchomości komercyjnej jest konieczne do jej wykorzystania niezależnie od przeznaczenia czy to na cele wynajmu czy też inne. W związku z powyższym, kwestia przeniesienia tych umów w związku z transakcją nie jest decydująca dla kwalifikacji transakcji jako zbycia przedsiębiorstwa lub ZCP.”

Należy podkreślić, że umowa rachunku bankowego, usługi telekomunikacyjne i sprzęt telekomunikacyjny i komputerowy (które w przedmiotowej sprawie po transakcji pozostaną do wyłącznego użytku Wnioskodawczyni) należą do kategorii, o której mowa w objaśnieniach jako o wyjątku, tzn. do takich składników majątku, które zwykle nie są przenoszone na nabywcę w ramach transakcji zbycia nieruchomości komercyjnej. Uzasadnieniem dla ich nieprzenoszenia jest to, że składniki tego rodzaju posiada praktycznie każdy uczestnik obrotu, a to dlatego, że nie są one wykorzystywane wyłącznie do celów konkretnych czynności opodatkowanych, lecz do całej działalności jako takiej lub zarówno do działalności opodatkowanej, jak i do użytku osobistego.

Przenoszenie ich byłoby zatem niecelowe z uwagi na z jednej strony istnienie innych potrzeb, do których wykorzystuje je zbywca, a z drugiej - brak potrzeby wykorzystywania ich przez nabywcę, który z zasady posiada analogiczne składniki, wykorzystywane w jego dotychczasowej działalności lub w jego życiu prywatnym, a które może zacząć wykorzystywać do nowej działalności.

Podsumowując, w odpowiedzi na pytanie nr 1 należy uznać, że przeniesienie własności lokalu nr 1 (z wyposażeniem i prawem do korzystania z miejsca postojowego, wraz z przeniesieniem praw i obowiązków wynikających z umowy najmu) na podstawie małżeńskiej umowy majątkowej, ustanawiającej ustrój rozdzielności majątkowej, z majątku wspólnego Małżonków do majątku Małżonka, stanowić będzie transakcję zbycia przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ad 2

W przypadku gdyby odpowiedź Wnioskodawczyni na pytanie nr 1 była negatywna, transakcja przeniesienia własności lokalu nr 1 (z wyposażeniem i prawem do korzystania z miejsca postojowego, wraz z przeniesieniem praw i obowiązków wynikających z umowy najmu) na podstawie małżeńskiej umowy majątkowej, ustanawiającej ustrój rozdzielności majątkowej, z majątku wspólnego Małżonków do majątku Małżonka, stanowić będzie transakcję dostawy towarów, przy czym jako odrębną dostawę trzeba będzie traktować dostawę lokalu z prawem do korzystania z fragmentu części wspólnej nieruchomości, a odrębnymi transakcjami będzie zbycie poszczególnych elementów wyposażenia. Powstanie wówczas pytanie w zakresie każdej z tych dostaw, czy będzie to dostawa odpłatna (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT), czy nieodpłatna (art. 7 ust. 2 tejże ustawy).

Przepisy ustawy o VAT nie definiują pojęcia odpłatności, ale też nie ograniczają go do postaci pieniężnej. Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową - zapłatą może być inny towar lub usługa - albo mieszaną (zapłata w części pieniężna, a w części rzeczowa). Potwierdzeniem tego jest wyrok ETS z dnia 3 lipca 1997 r. w sprawie C-330/95 Goldsmiths, w którym Trybunał stwierdził, że: „umowy takie nie są w żaden sposób, ani finansowo, ani handlowo, różne od transakcji, w których wynagrodzenie wyrażone jest w formie pieniężnej”.

W tym kontekście należy zauważyć, że podział majątku wspólnego małżonków będzie odbywał się na zasadzie ekwiwalentności - Wnioskodawczyni otrzyma wyłączną własność mieszkania nr 2 z wyposażeniem i miejscem parkingowym (...), a także samochodu (...) i udziału 50% w samochodzie (…), a pozostałe składniki [lokal mieszkalny nr 1 z wyposażeniem i prawem do miejsca postojowego w części wspólnej, udział 50% w samochodzie (…), samochód (…), leasing samochodu (…)] przypadną Małżonkowi.

Różnica w wartości sum składników przypadających małżonkom zostanie odpowiednio wyrównana środkami pieniężnymi wraz z ewentualnym obowiązkiem spłaty pozostałej różnicy przez tego z małżonków, który otrzymał składniki majątku o wyższej wartości.

Oznacza to, że w zamian za to, że Małżonek stanie się wyłącznym właścicielem Lokalu, będzie on musiał przekazać Wnioskodawczyni m.in. wyłączne prawo własności lokalu mieszkalnego nr 2 z wyposażeniem (i dokonać innych wskazanych wyżej spłat). Dostawa Lokalu z wyposażeniem nie będzie więc nieodpłatna, ponieważ dostawa nieodpłatna polega na tym, że zbywca w zamian za zbycie towaru nie otrzymuje niczego w zamian. W przedmiotowej sprawie sytuacja taka zaś nie wystąpi.

Warto przy tym zwrócić uwagę na interpretację indywidualną z 17 września 2024 r. (0112-KDIL1-3.4012.364.2024.1.KK), w której Dyrektor KIS również uznał, że przekazanie nieruchomości w ramach podziału wspólnego majątku małżonków stanowi odpłatną dostawę towarów.

W świetle powyższych uwag, należy uznać, że Wnioskodawczyni dokona na rzecz Małżonka odpłatnej dostawy towarów (Lokalu z wyposażeniem) na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. Dostawa Lokalu będzie jednak podlegać zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT z uwagi na upływ powyżej 2 lat od pierwszego zasiedlenia. Dostawa wyposażenia nie będzie korzystać z żadnego zwolnienia.

Zgodnie bowiem z treścią art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

a)dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,

b)pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W takim przypadku strony będą mogły jednak z tego zwolnienia zrezygnować na podstawie przepisów art. 43 ust. 10 i 11 ustawy o VAT. Przepisy te - po spełnieniu określonych warunków - dają możliwość rezygnacji z ww. zwolnienia od podatku i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych. Zgodnie z art. 43 ust. 10 ustawy o VAT, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1)są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;

2)złożą:

a)przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego lub

b)w akcie notarialnym, do zawarcia którego dochodzi w związku z dostawą tych obiektów - zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Zgodnie natomiast z art. 43 ust. 11 ustawy o VAT, oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

1)imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;

2)planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części - w przypadku, o którym mowa w ust. 10 pkt 2 lit. a;

3)adres budynku, budowli lub ich części.

Jeśli Wnioskodawczyni z Małżonkiem spełnią wszystkie warunki dla tejże rezygnacji, to po stronie Wnioskodawczyni powstanie obowiązek udokumentowania przedmiotowej transakcji (dostawy zarówno Lokalu, jak i wyposażenia) fakturą na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Zgodnie bowiem z tym przepisem, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Ad 3

Małżonek będzie mógł będzie uprawniony do odliczenia podatku od towarów i usług z faktury wystawionej przez Wnioskodawczynię, ponieważ będzie wykorzystywał nabyty Lokal wraz z wyposażeniem do czynności opodatkowanych, spełni zatem warunki wynikające z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, a jednocześnie nie zajdzie w przedmiotowej sytuacji żaden z wyjątków, o których mowa w art. 88 ustawy o VAT.

Ad 4

Wnioskodawczyni uważa, że dostawa Lokalu nie stanowi dostawy nieodpłatnej, o której mowa w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, jednak z ostrożności procesowej przedstawi poniżej skutki takiej konstatacji - na wypadek, gdyby stanowisko takie w przedmiocie pytania nr 2 przyjął Organ interpretacyjny.

Przede wszystkim należy zauważyć, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, co do zasady, podlega tylko taka dostawa towarów, która ma charakter odpłatny. Jednak w ściśle określonych przypadkach nieodpłatne zbycie towarów może być również przedmiotem opodatkowania tym podatkiem.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1)przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,

2)wszelkie inne darowizny

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Wnioskodawczyni przysługiwało prawo do odliczenia VAT przy nabyciu Lokalu i jego wyposażenia (i skorzystała z niego), w związku z czym nieodpłatna dostawa Lokalu z wyposażeniem podlegałaby opodatkowaniu VAT.

Jednakże dostawy nieodpłatne również mogą podlegać przepisom o zwolnieniach, co oznacza, że - ze względów opisanych wyżej w odpowiedzi na pytanie nr 3 - zastosowanie znalazłoby zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

W tym kontekście powstaje pytanie o konieczność korekty podatku odliczonego w związku z nabyciem Lokalu z wyposażeniem.

Zasady dotyczące sposobu i terminu dokonywania korekt podatku naliczonego oraz podmiotu zobowiązanego do ich dokonania zostały określone w art. 91 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy:

Po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10a, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6, 10, 10a lub 10c-10g lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

W myśl art. 91 ust. 2 ustawy:

W przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Stosownie do art. 91 ust. 3 ustawy:

Korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej - w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy.

Zgodnie z art. 91 ust. 4 ustawy:

W przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty.

Na podstawie art. 91 ust. 5 ustawy:

W przypadku, o którym mowa w ust. 4, korekta powinna być dokonana jednorazowo w odniesieniu do całego pozostałego okresu korekty. Korekty dokonuje się w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła sprzedaż, a w przypadku opodatkowania towarów zgodnie z art. 14 - w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym w stosunku do tych towarów powstał obowiązek podatkowy.

W myśl art. 91 ust. 6 ustawy:

W przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:

1) opodatkowane - w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane z czynnościami opodatkowanymi;

2) zwolnione od podatku lub nie podlegały opodatkowaniu - w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane wyłącznie z czynnościami zwolnionymi od podatku lub niepodlegającymi opodatkowaniu.

Stosownie do art. 91 ust. 7 ustawy:

Przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

Zgodnie z art. 91 ust. 7a ustawy:

W przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 2 zdanie pierwsze i drugie oraz ust. 3. Korekty tej dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta następuje w okresie korekty.

W oparciu o art. 91 ust. 7b ustawy:

W przypadku towarów i usług innych niż wymienione w ust. 7a, wykorzystywanych przez podatnika do działalności gospodarczej, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 1, ust. 2 zdanie trzecie i ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 7c.

Jak stanowi art. 91 ust. 7c ustawy:

Jeżeli zmiana prawa do obniżenia podatku należnego wynika z przeznaczenia towarów lub usług, o których mowa w ust. 7b, wyłącznie do wykonywania czynności, w stosunku do których nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego, lub wyłącznie do czynności, w stosunku do których takie prawo przysługuje - korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za okres rozliczeniowy, w którym wystąpiła ta zmiana. Korekty tej nie dokonuje się, jeżeli od końca okresu rozliczeniowego, w którym wydano towary lub usługi do użytkowania, upłynęło 12 miesięcy.

Według art. 91 ust. 7d ustawy:

W przypadku zmiany prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od towarów i usług, innych niż wymienione w ust. 7a i 7b, w szczególności towarów handlowych lub surowców i materiałów, nabytych z zamiarem wykorzystania ich do czynności, w stosunku do których przysługuje pełne prawo do obniżenia podatku należnego lub do czynności, w stosunku do których prawo do obniżenia podatku należnego nie przysługuje, i niewykorzystanych zgodnie z takim zamiarem do dnia tej zmiany, korekty podatku naliczonego dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za okresy rozliczeniowe, w których wystąpiła ta zmiana.

Jak stanowi art. 91 ust. 8 ustawy:

Korekty, o której mowa w ust. 5-7, dokonuje się również, jeżeli towary i usługi nabyte do wytworzenia towaru, o którym mowa w ust. 2, zostały zbyte lub zmieniono ich przeznaczenie przed oddaniem tego towaru do użytkowania.

Przepisy art. 91 wprowadzają konstrukcję korekty podatku naliczonego dokonywaną z uwagi na zmianę struktury sprzedaży albo na zmianę pierwotnego przeznaczenia towaru lub usługi (z którą związany jest podatek naliczony). Wprowadzenie procedury korekty związane jest z faktem, że we wspólnym systemie VAT obowiązuje zasada odliczenia niezwłocznego, tzn. w momencie nabycia. W tym momencie czasowym związek towaru z danym rodzajem czynności (opodatkowane, zwolnione, mieszane) ma zazwyczaj charakter planowany. Do czasu faktycznego wykorzystania nabytego towaru lub usługi faktyczny związek z danym rodzajem czynności może się zmienić, przekreślając prawo do odliczenia albo uzasadniając dokonanie odliczenia. Jednocześnie przepisy wprowadzają szczególny tryb korekty do wybranych składników majątku. Z uwagi na zazwyczaj wieloletni okres wykorzystania składników majątku zaliczanych do środków trwałych oraz nieruchomości ustawa przyjmuje zasadę dokonywania cząstkowej i równomiernej korekty w dłuższym czasie (dla nieruchomości przez 10 lat, a dla pozostałych składników majątku przez 5 lat). Regulacje te mają na celu urealnienie odliczenia podatku naliczonego. Ustawa zakłada bowiem, że środki trwałe (jako dobra o charakterze trwałym) zużywają się w określonym czasie, a nie jednorazowo. W tym też czasie stopniowo konsumowane jest prawo do odliczenia i należy je oceniać w dłuższej perspektywie czasu, a nie jednorazowo.

W przypadku, w którym podatnik zmienia przeznaczenie składnika majątku nabytego (wytworzonego) dla celów działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług i zaczyna go używać wyłącznie do wykonywania czynności zwolnionych z opodatkowania lub czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, ma on zasadniczo obowiązek skorygować odliczony podatek od towarów i usług, jeżeli taki został odliczony. Analogicznie powinien postąpić podatnik w sytuacji zbycia takiego składnika majątku, jeżeli przy jego nabyciu (wytworzeniu) odliczył podatek naliczony, a przy zbyciu zastosuje zwolnienie z tego podatku lub zbycie takiego składnika majątku nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Przy tym należy wskazać, że przepis art. 91 ust. 5 ustawy, wprowadza szczególny przypadek dokonywania korekt w sytuacji, gdy podatnik w okresie trwania korekty cząstkowej zbywa dany środek trwały. W takich sytuacjach - zbycia środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych - przyjmuje się fikcję prawną, że zbyte składniki majątku służą nadal działalności opodatkowanej lub nadal działalności zwolnionej, aż do końca okresu korekty. Korekty za wszystkie pozostałe okresy dokonuje się w deklaracji za miesiąc, w którym dokonano sprzedaży.

W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia ze zbyciem Lokalu mieszkalnego. Biorąc to pod uwagę, należy zauważyć, że 10-letni okres korekty, o którym mowa w art. 91 ust. 2 w zw. z art. 91 ust. 7 i 7a ustawy o VAT, stosuje się expressis verbis „w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji”. Zgodnie zaś z art. 22c pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych „amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy”. Skoro zatem przepisy o podatku dochodowym w sposób całkowicie wyraźny i niewątpliwy zaliczają lokale mieszkalne do środków trwałych, które nie podlegają amortyzacji (warto dodać, że jest to wyłączenie bezwarunkowe i niedoznające żadnych wyjątków), a korektę 10-letnią stosuje się równie wyraźnie wyłącznie do środków trwałych podlegających amortyzacji, to jedyny dopuszczalny wniosek (subsumcja) jest taki, że lokale mieszkalne nie podlegają korekcie 10-letniej, o której mowa w art. 91 ust. 2 ustawy o VAT.

Towary, które nie stanowią środków trwałych podlegających amortyzacji, podlegają natomiast korekcie zgodnie z art. 91 ust. 7b i 7c ustawy o VAT, przy czym zgodnie z ostatnim zdaniem w ust. 7c korekty nie dokonuje się, jeśli od końca okresu rozliczeniowego, w którym wydano towary lub usługi do użytkowania, upłynęło 12 miesięcy.

Całkowicie jasne, precyzyjne i wyraźne brzmienie cytowanych przepisów ustawy o VAT oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje zatem, że do Lokalu należy zastosować roczny okres korekty, a nie okres 10-letni, właściwy dla nieruchomości podlegających amortyzacji. Należy przy tym zauważyć, że w polskiej doktrynie prawa danin publicznych zakaz wykraczania poza granice wykładni językowej na niekorzyść podatnika nie budzi większych wątpliwości (tak np. B. Brzeziński, „Podstawy wykładni prawa podatkowego”, Gdańsk 2008, s. 93, 126, 133-135, M. Zieliński, „Wyznaczniki reguł wykładni prawa”, Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny nr 3-4/1998, s. 17-18, L. Morawski, „Zasady wykładni prawa”, Toruń 2006, s. 22, 78, 198, W. Maruchin, „Dokonywanie wykładni prawa podatkowego”, Jurysta nr 9/2004, s. 20-21), R. Mastalski, „Prawo podatkowe”, Warszawa 2009, s. 128-129). Prawo daninowe przypomina w tym zakresie prawo karne. Stanowi ono wszak gałąź prawa o charakterze głęboko ingerującym w jedno z fundamentalnych praw człowieka - chronione konstytucyjnie prawo własności. Norma prawa daninowego może zatem wynikać wyłącznie z powszechnie obowiązującego źródła prawa, a nałożenie daniny publicznej może być efektem wyłącznie regulacji ustawowej. Interpretacja wykraczająca poza granice językowe wykładni (możliwy do przyjęcia zakres znaczeń użytych w ustawie słów) - na przykład poprzez analogię - jest możliwa tylko wyjątkowo i co do zasady tylko na korzyść podatnika. Skoro bowiem podstawowym językiem przekazu treści normatywnych jest tekst ustawy, to podstawowe znaczenie w jego wykładni ma wykładnia oparta na zasadach słownikowych i gramatycznych, czyli wykładnia językowa; podatnik nie ma w zasadzie obowiązku znać pozajęzykowych reguł wykładni, nie powinien być zatem zaskakiwany ich rezultatem, jeżeli jest on dla niego niekorzystny (wynika to z zasady zaufania do państwa i prawa). Nie powinien też ponosić swoistej odpowiedzialności za błędy ustawodawcy.

Wykładnia pozajęzykowa może być zatem stosowana na niekorzyść podatnika tylko o tyle, o ile służy dokonaniu wyboru spośród kilku możliwych znaczeń językowych (tj. wynikających z wykładni językowej) danego zwrotu. Nie może zaś być stosowana na niekorzyść podatnika wówczas, gdy jej rezultatu nie da się zmieścić w możliwym sensie wyrażeń językowych zawartych w ustawie. Zasada zakazu wykładni rozszerzającej na niekorzyść podatnika jest też powszechnie podkreślana w orzecznictwie (por. T. Spyra, „Granice wykładni prawa”, Kraków 2006, s. 85-87, H. Filipczyk, „Postulat pewności prawa w wykładni operatywnej prawa podatkowego”, Warszawa 2013, s. 236-239; por. też np. wyrok NSA z 2 marca 2006 r., I FSK 736/05, wyrok SN z 22 października 1992 r., III ARN 50/92, wyrok NSA z 23 kwietnia 1998 r., I SA/Po 1782/97).

Ponadto także w orzecznictwie TSUE wskazuje się, że organ podatkowy nie może powoływać się na przepisy dyrektywy, jeśli przepis prawa krajowego jest z nimi niezgodny, w przypadku w którym byłoby to niekorzystne dla podatnika (por. np. teza 24 wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z 19 stycznia 1982 r. w sprawie 8/81 Ursula Becker vs Finanzamt Muenster-Innenstadt). W przedmiotowej sprawie nie ma zatem znaczenia ewentualna niezgodność analizowanych przepisów z zasadami wynikającymi z prawa unijnego.

Z powyższych rozważań wynika, że o ile bardzo krótki (roczny) okres korekty, który ustawa o VAT wyraźnie przewiduje m.in. dla lokali mieszkalnych, znacznie odbiega od standardowego 10-letniego okresu korekty, dotyczącego co do zasady nieruchomości, o tyle nie istnieje dopuszczalna metoda interpretacji prawa, która pozwoliłaby wzruszyć rezultat wykładni językowej wyraźnych i precyzyjnych przepisów art. 91 ust. 2, 7-7c ustawy o VAT w zw. z art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie, w jakim dotyczą środków trwałych podlegających i niepodlegających amortyzacji. Rozszerzanie zakresu obowiązku podatkowego w drodze analogii lub innych metod wykładni pozajęzykowej byłoby naruszeniem zasady wyłączności ustawy w nakładaniu danin publicznych, wynikającej z art. 217 Konstytucji RP (nie jest możliwe wypełnianie w ten sposób luk konstrukcyjnych - por. B. Brzeziński, „Wykładnia prawa podatkowego”, Gdańsk 2013, s. 147).

Podsumowując, Wnioskodawczyni nie będzie musiała dokonać korekty odliczenia podatku związanego z nabyciem w 2022 r. Lokalu, ponieważ Lokal nie jest środkiem trwałym podlegającym amortyzacji i dotyczący go okres korekty zakończył się.

W nawiązaniu do powyższych wyjaśnień, Wnioskodawczyni pragnie dodatkowo uzupełnić własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego, wskazując, że nawet w przypadku, gdy przedsiębiorstwo jest przekazywane nie w całości, lecz z wyłączeniem niektórych jego składników, nadal należy je traktować jako przedsiębiorstwo lub ewentualnie jego zorganizowaną część w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, o ile wyłączone ze zbycia składniki przedsiębiorstwa nie mają istotnego znaczenia dla funkcjonowania przedsiębiorstwa jako takiego (np. część towarów czy gotowych produktów). Jak podkreśla A. Bartosiewicz w ww. komentarzu, czynność będzie wówczas na gruncie VAT uznana za sprzedaż przedsiębiorstwa, chociaż nie objęła ona wszystkich jego składników. Z podobnego założenia wyszedł NSA, który w wyroku z 26 czerwca 2008 r. (I FSK 688/07) stwierdził, że „dla zbycia przedsiębiorstwa konieczne jest przeniesienie na nabywcę minimum środków pozwalających na kontynuowanie realizowanej uprzednio w tym przedsiębiorstwie działalności gospodarczej”. Biorąc to pod uwagę, należy zauważyć, że nawet gdyby rachunek bankowy i sprzęt elektroniczny służący do komunikacji z najemcą uznać za część przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni (z czym jednak Wnioskodawczyni się nie zgadza), to pozostawienie ich poza transakcją i tak nie przesądziłoby o tym, że utraciłaby ona charakter „zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części”, o którym mowa w art. 6 pkt 1 ustawy o VAT. Są to bowiem takie składniki majątku, którymi dysponuje niemal każdy pełnoletni człowiek (także Małżonek, który może je wykorzystać do kontynuacji działalności Wnioskodawczyni), a które zarazem mają charakter w znacznym stopniu osobisty (np. numer telefonu, zawartość pamięci telefonu czy komputera) i z tych powodów w obrocie gospodarczym typowo są wyłączane z przenoszonych przedsiębiorstw.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe w zakresie uznania przeniesienia własności lokalu nr 1 wraz z wyposażeniem i prawem do korzystania z miejsca postojowego, wraz z przeniesieniem praw i obowiązków wynikających z umowy najmu na podstawie małżeńskiej umowy majątkowej, ustanawiającej ustrój rozdzielności majątkowej, z majątku wspólnego Małżonków do majątku Małżonka za zbycie przedsiębiorstwa wyłączone z opodatkowania podatkiem VAT.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775), zwanej dalej ustawą:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 2 pkt 22 ustawy o VAT:

Sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

I tak, na mocy art. 6 pkt 1 ustawy:

Przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Zatem w przypadku, gdy przedmiotem transakcji jest zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, czynność ta nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.):

Przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Umowa najmu/dzierżawy jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wynajmującego/wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy/dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług usługa najmu/dzierżawy wypełnia definicję świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy i jako czynność odpłatna, świadczona za wynagrodzeniem, wypełnia dyspozycję art. 5 ust. 1 ustawy, tj. jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Pojęcie „transakcja zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawy towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy, powinien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Należy zauważyć, że powyższa regulacja stanowi implementację art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (t. j. Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006 str. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady.

Jak stanowi art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (t. j. Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r. s. 1, ze zm.), wcześniej art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej ujednolicona podstawa wymiaru podatku (t. j. Dz. Urz. UE L 145, str. 1, ze zm.):

W przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach, gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

Z powyższego przepisu wynika, że wprowadza on, tak samo jak ma to miejsce w ustawie o podatku od towarów i usług, możliwość wyłączenia z zakresu opodatkowania przekazania całości lub części majątku przedsiębiorstwa.

Jak już wskazano, ustawodawca na mocy art. 6 pkt 1 ustawy wyłączył od opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Zaznaczyć należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „przedsiębiorstwa”. Zatem dla potrzeb przepisów ustaw podatkowych należy posłużyć się definicją sformułowaną w ustawie Kodeks Cywilny:

Przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

1) oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);

2) własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;

3) prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;

4) wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;

5) koncesje, licencje i zezwolenia;

6) patenty i inne prawa własności przemysłowej;

7) majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;

8) tajemnice przedsiębiorstwa;

9) księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Sformułowanie zawarte w zacytowanym art. 55¹ Kodeksu cywilnego „obejmuje ono w szczególności”, pozwala uznać, że definicja wymienia tylko przykładowe elementy przedsiębiorstwa. W rezultacie przedsiębiorstwo może obejmować także inne, niewymienione w tym przepisie składniki, jak również może składać się z niektórych tylko elementów wyliczenia zawartego w art. 55¹ Kodeksu cywilnego.

Kluczowym dla uznania, że przedmiot transakcji stanowi przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego (a co za tym idzie, ustawy o VAT) jest więc to, że stanowi on „zespół” składników materialnych i niematerialnych o cechach „zorganizowania” oraz „przeznaczenia doprowadzenia działalności gospodarczej”.

Potwierdza to art. 55² Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym:

Czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Przedsiębiorstwo jest nie tylko sumą składników materialnych i niematerialnych, lecz ich zorganizowanym zespołem, tzn. składniki te powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie tylko o zbiorze pewnych elementów.

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 marca 2008 r., sygn. akt II FSK 1896/11:

„Czynnikiem konstytuującym przedsiębiorstwo w znaczeniu przedmiotowym jest występowanie elementu organizacji oraz funkcjonalnego powiązania różnorodnych jego składników, umożliwiających traktowanie przedsiębiorstwa jako pewnej całości”.

Przy ocenie, czy składniki majątku powinny być uznane za przedsiębiorstwo, o którym mowa w art. 6 pkt 1 ustawy, czy zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy uwzględnić ponadto należy następujące okoliczności:

1. zamiar kontynuowania przez nabywcę działalności prowadzonej dotychczas przez zbywcę przy pomocy składników majątkowych będących przedmiotem transakcji oraz

2. faktyczną możliwość kontynuowania tej działalności w oparciu o składniki będące przedmiotem transakcji.

Wskazanej oceny należy dokonać na moment przeprowadzenia transakcji.

O tym, czy nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją. Podatnik obowiązany jest do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zdefiniowania dokonywanej czynności. Aby zatem ocenić czy w danej, konkretnej sytuacji mamy do czynienia ze zbyciem przedsiębiorstwa, należy dokładnie przeanalizować zarówno to jakie składniki majątku będą przedmiotem transakcji, ale także czy istniejące między nimi funkcjonalne zależności pozwolą na kontynuowanie działalności zbywanego przedsiębiorstwa. Przy dokonaniu tej analizy pomocne, a czasami nawet niezbędne mogą okazać się orzeczenia TSUE.

W zakresie braku obowiązku opodatkowania czynności zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z 27 listopada 2003 r. sprawa C-497/01, Zita Modes Sarl, w którym stwierdził, że celem ww. opcji jest uproszczenie rozliczeń związanych z przeniesieniem majątku przedsiębiorstwa lub jego części, bądź wniesieniem ich aportem. W wyroku tym przyjęto, że jeżeli państwo członkowskie wprowadziło do swojego systemu VAT opcję zawartą w pierwszym zdaniu art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy uznając, że w przypadku wydania całości majątku nie ma miejsca dostawa towarów w rozumieniu regulacji VAT, to zasada ta ma zastosowanie - nie wyłączając możliwości ograniczenia jej stosowania do okoliczności zawartych w zdaniu drugim tego samego paragrafu - do każdego wydania przedsiębiorstwa lub samodzielnej części przedsiębiorstwa, włączając składniki materialne i niematerialne, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa, mogącego samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą. Nabywca musi jednak wyrazić zamiar dalszego prowadzenia nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie jego bezpośredniej likwidacji i sprzedaży zapasów. TSUE wskazał, że biorąc pod uwagę cel dyrektywy, pojęcia w niej użyte powinny być interpretowane w sposób jednolity i niezależny (autonomiczny), uwzględniając kontekst i cel regulacji. W wyroku tym, dokonując wykładni funkcjonalnej art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy, TSUE uznał, że celem wyłączenia zbycia przedsiębiorstwa z opodatkowania jest zapewnienie neutralności podatkowej takiej czynności, która obciążając stronę istotnym zobowiązaniem podatkowym i tak rodziłaby prawo do odliczenia lub zwrotu podatku naliczonego. Trybunał podkreślił, że przeniesienie, o jakim mowa w art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE, dotyczy między innymi części przedsiębiorstwa, a istotne znaczenie ma funkcjonalne powiązanie składników majątkowych umożliwiające realizację określonego zadania gospodarczego.

W wyroku z 10 listopada 2011 r., w sprawie C-444/10 Finanzamt Ludenscheid przeciwko Christel Schriever, TSUE wywiódł, że regulacja art. 5 (8) VI Dyrektywy Rady (obecnie art. 19 Dyrektywy 112) obejmuje przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części, w tym składników materialnych i ewentualnie niematerialnych, łącznie składających się na przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną prowadzić samodzielną działalność gospodarczą, nie obejmuje natomiast samego zbycia towarów, jak sprzedaż zapasu produktów. Jak wskazuje Trybunał, stwierdzenie, że nastąpiło przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części w rozumieniu art. 19 Dyrektywy 112, wymaga, by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej. W wyroku tym Trybunał wywiódł, że jeżeli działalność gospodarcza tego nie wymaga, przedmiotem zbycia nie muszą być wszystkie składniki z nią związane, aby czynność ta wyłączona była z opodatkowania na podstawie art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy.

Z opisu sprawy wynika, że jest Pani zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT, wykonującym czynności opodatkowane polegające na wynajmowaniu lokalu mieszkalnego nr 1 na cele działalności gospodarczej najemcy. Czynności te nie podlegają żadnemu zwolnieniu od podatku VAT.

Małżonek (Zainteresowany niebędący stroną postępowania) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT, wykonującym czynności opodatkowane w ramach działalności gospodarczej w zakresie doradztwa biznesowego.

Obecnie pomiędzy małżonkami obowiązuje małżeński ustrój wspólności ustawowej. W majątku wspólnym małżonków znajduje się m.in. lokal mieszkalny nr 1 z wyposażeniem i wyłącznym prawem do korzystania z miejsca postojowego nr (…), który jest wynajmowany przez Panią na rzecz podmiotu świadczącego usługi zakwaterowania. Umowa najmu jest nieprzerwanie przez Panią wykonywana od maja 2022 r. do chwili obecnej. Poza polisą ubezpieczeniową, zgodnie z obowiązkiem wynikającym z umowy najmu nie zawierała Pani żadnych dodatkowych umów i tym samym nie nabywała Pani żadnych dodatkowych towarów ani usług w związku z posiadaniem i wynajmowaniem lokalu, ponieważ zawieranie wszystkich istotnych umów koniecznych do prawidłowego korzystania z lokalu (np. dostawa prądu, usług telekomunikacyjnych, uzupełnianie wyposażenia) zgodnie z umową najmu jest obowiązkiem najemcy. Zawarła Pani jedynie umowę stałej obsługi podatkowej, na podstawie której powierzyła spółce doradztwa podatkowego bieżące rozliczenia w zakresie podatku VAT oraz ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Czynsze przez najemcę są przelewane na rachunek bankowy, którego posiadaczem jest wyłącznie Pani, a następnie Pani przelewa je na rachunek bankowy Małżonka.

Zamierzają Państwo zawrzeć małżeńską umowę majątkową, na mocy której ustanowią w swoim małżeństwie rozdzielność majątkową. W ramach tej umowy dokonają Państwo podziału dotychczasowego majątku wspólnego. Zgodnie z tym podziałem m.in. lokal mieszkalny nr 1 z wyposażeniem i prawem do miejsca postojowego - przypadnie Małżonkowi. Ponadto składniki majątku zostaną odpowiednio wycenione według wartości rynkowych, a różnica między nimi zostanie wyrównana środkami pieniężnymi wraz z ewentualnym obowiązkiem spłaty pozostałej różnicy przez tego z Małżonków, który otrzymał składniki majątku o wyższej wartości. W związku z tym, że Małżonek stanie się jedynym właścicielem lokalu nr 1 z wyposażeniem, umowa najmu tego lokalu zostanie aneksowana w ten sposób, że to Małżonek zostanie wynajmującym, czyli dojdzie do przeniesienia praw i obowiązków wynikających z tej umowy z Pani na Małżonka. Jeśli na dzień podziału majątku wspólnego istnieć będzie niewykonane zobowiązanie Najemcy z tytułu czynszu najmu, zostanie ono wykonane na rzecz Małżonka. Jeśli dzień podziału majątku wspólnego wypadnie w czasie trwania okresu rozliczeniowego, czynsz za ten okres będzie przypadał w całości Małżonkowi. Wszelkie ewentualne bieżące zobowiązania związane z funkcjonowaniem Lokalu zostaną w pełni wykonane przed jego przeniesieniem na Małżonka. Działalność Małżonki w zakresie najmu zakończy się wraz z dokonaniem ww. transakcji.

Państwa wątpliwości dotyczą m.in. uznania przeniesienia własności lokalu nr 1 (z wyposażeniem i prawem do korzystania z miejsca postojowego, wraz z przeniesieniem praw i obowiązków wynikających z umowy najmu) do majątku Małżonka, za zbycie przedsiębiorstwa, jako czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 6 pkt 1 Ustawy o VAT.

O tym, czy nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa (sprzedaż, darowizna, aport itp.) decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją. Podatnik obowiązany jest do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zdefiniowania dokonywanej czynności.

Wskazać należy, że zbycie przedsiębiorstwa ma miejsce wówczas, gdy majątek przedsiębiorstwa przechodzi na własność jednego nabywcy, który kontynuuje działalność gospodarczą zbywcy.

Jak Państwo wskazali, wszystkie składniki majątkowe wchodzące w skład przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni zostaną przeniesione na Małżonka. Mąż będzie mógł kontynuować działalność gospodarczą w zakresie najmu wyłącznie o nabyte od żony składniki majątku będące przedmiotem przeniesienia. Małżonka zamierza przekazać na rzecz męża ww. lokal mieszkalny nr 1 z wyposażeniem, a także prawa i obowiązki wynikające z umowy najmu oraz prawa do miejsca postojowego, a Małżonek zamierza kontynuować wynajmowanie lokalu 1 na dotychczasowych warunkach, wynikających z umowy najmu. Będzie to zatem transakcja dokonywana przez Panią w ramach prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej w zakresie najmu do działalności gospodarczej Męża, skutkująca przekazaniem składników Pani działalności wystarczającej do prowadzenia przedsiębiorstwa świadczącego usługi najmu. A Pani w związku z tą czynnością zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie najmu.

Brak przeniesienia niektórych składników majątkowych wykorzystywanych przez Małżonkę również w celach prywatnych takich jak: rachunek bankowy, komputer, telefon nie ma znaczenia w odniesieniu do opisanej sytuacji. Nie w każdym przypadku konieczne jest przeniesienie wszystkich elementów wchodzących w skład standardowych elementów typowych dla transakcji dotyczących zbycia przedsiębiorstwa, ważne aby nabywca mógł kontynuować działalność gospodarczą w oparciu o składniki materialne i niematerialne będące przedmiotem transakcji - co będzie miało miejsce w opisanym przypadku.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że w rozpatrywanym przypadku zostaną spełnione wszystkie wskazane powyżej przesłanki do uznania przedmiotu transakcji za przedsiębiorstwo, o którym mowa w art. 55¹ Kodeksu cywilnego. Tym samym, przekazanie całego majątku przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni stanowi transakcję, o której mowa w art. 6 pkt 1 ustawy oraz na tej podstawie będzie wyłączona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym Państwa stanowisko, że przeniesienie własności lokalu nr 1 (z wyposażeniem i prawem do korzystania z miejsca postojowego, wraz z przeniesieniem praw i obowiązków wynikających z umowy najmu) na podstawie małżeńskiej umowy majątkowej, ustanawiającej ustrój rozdzielności majątkowej, z majątku wspólnego Małżonków do majątku małżonka stanowić będzie transakcję zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ kodeksu cywilnego, które nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy, jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

W tym miejscu wskazuję, że Państwa wniosek wypełnia znamiona wniosku wspólnego, gdyż przedstawiony we wniosku problem dotyczy zainteresowanych uczestniczących w tym samym zdarzeniu przyszłym pomimo uznania, że przeniesienie własności lokalu nr 1 (z wyposażeniem i prawem do korzystania z miejsca postojowego, wraz z przeniesieniem praw i obowiązków wynikających z umowy najmu) na podstawie małżeńskiej umowy majątkowej, ustanawiającej ustrój rozdzielności majątkowej, z majątku wspólnego Małżonków do majątku małżonka stanowić będzie transakcję zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego, które nie będzie podlegać opodatkowaniu na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy.

Oczekiwali Państwo odpowiedzi na pytanie nr 2, które uzależnione było od odpowiedzi na pytanie nr 1 oraz dodatkowo odpowiedzi na pytanie 4, które było uzależnione od odpowiedzi na pytanie nr 2.

W wydanej interpretacji uznaliśmy, że przeniesienie własności lokalu nr 1 (z wyposażeniem i prawem do korzystania z miejsca postojowego, wraz z przeniesieniem praw i obowiązków wynikających z umowy najmu) na podstawie małżeńskiej umowy majątkowej, ustanawiającej ustrój rozdzielności majątkowej, z majątku wspólnego Małżonków do majątku małżonka stanowić będzie transakcję zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego i w konsekwencji transakcja ta będzie wyłączona z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, zatem ww. transakcja przeniesienia lokalu na rzecz Nabywcy (Męża) nie będzie stanowiła czynności podlegającej opodatkowaniu i w związku z powyższym odstąpiliśmy od odpowiedzi na pytanie nr 3 zadane w złożonym wniosku odnoszące się do skutków w podatku VAT dla Nabywcy które uzależnione było od odpowiedzi na pytanie nr 2.

Jednocześnie wskazuję, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywało się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

Pani A.A. (Zainteresowany będący stroną postępowania - art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r Ordynacji podatkowej.