Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 kwietnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku od towarów i usług. Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 26 maja 2025 r.

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej PDOPU). Jednocześnie Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik podatku od towarów i usług czynny w rozumieniu art. 96 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej VATU).

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na organizacji usług turystycznych dla osób fizycznych oraz wyjazdów służbowych (w skład który wchodzi m.in. organizacja szkoleń, konferencji, eventów. Zdarza się, że Zamawiający określa przedmiot zamówienia jako usługę obejmującą organizację konferencji/szkolenia/wyjazdu obejmującą w ramach jednej umowy świadczenie usług noclegowych, gastronomicznych, wynajmu sal wykładowych, zapewnienie materiałów konferencyjnych (długopisy, notatniki). Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy organizowane w przyszłości wyjazdy służbowe dla firm z Polski poza Unię Europejską należy opodatkowywać wg VAT marży (art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług dalej ustawa o VAT/VATU).

Realizacja zamówienia może obejmować usługi transportowe oraz inne usługi o charakterze turystycznym (np. zwiedzanie, usługi przewodnickie). W takiej sytuacji dojazd do miejsca realizacji usługi organizować będzie zwykle Wnioskodawca. Wnioskodawca jest Organizatorem Turystyki i jest wpisany do Rejestru Organizatorów Turystyki Przedsiębiorców Ułatwiających Nabywanie Powiązanych Usług Turystycznych.

Ponadto Wnioskodawca:

   - Organizując przyszłe wyjazdy służbowe z realizacją m.in. szkoleń, imprez integracyjnych, konferencji dla klientów Wnioskodawcy - Wnioskodawca działać będzie we własnym imieniu i na własny rachunek,

   - Organizując konferencje, szkolenia i wyjazdy służbowe Wnioskodawca będzie nabywać towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści uczestników tych szkoleń, konferencji i wyjazdów.

   - Przy świadczeniu ww. Wnioskodawca może wykonywać we własnym zakresie część świadczeń jak np. opieka administracyjna/organizacyjna w miejscu pobytu klienta,

   - Przedmiotowe wyjazdy służbowe nie będą stawiały za główny cel wypoczynku, rekreacji czy turystyki, przy czym może się zdarzyć, że w ramach organizacji takiego wyjazdu pojawi się w niewielkim stopniu usługa o takim charakterze (nie jest to jednak regułą i usługa taka nie będzie usługą przeważającą).

   - Wnioskodawca prowadzi ewidencję zgodnie z art. 109 ust. 3 w postaci rejestrów VAT.

   - Wnioskodawca standardowo będzie posiadać dokumenty, z których wynikają kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści uczestników szkoleń/konferencji. Są to np. usługi gastronomiczne, zakup materiałów reklamowych, druk materiałów szkoleniowych, nabycie na wynajem sali wykładowej, koszty transportu itd.

Intencją - celem nabycia świadczenia przez Zamawiającego jest organizacja i obsługa logistyczna wyjazdu służbowego.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że:

Usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty są świadczone poza terytorium Unii Europejskiej.

Pytania (z których pytanie oznaczone nr 2 przeformułowano w piśmie z 26 maja 2025 r.)

  1) Czy w przypadku organizacji wyjazdów służbowych dla firm z Polski poza teren Unii Europejskiej (tj. usługi nabywanej od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty) Wnioskodawca w ramach rozliczenia podatku VAT ma obowiązek zastosować stawkę 0% w ramach procedury VAT - marża zgodnie z art. 119 ustawy o VAT?

  2) Czy przy zastosowaniu przez Wnioskodawcę w opisanym zdarzeniu przyszłym stawki 0% w myśl art. 119 VATU stawkę tę stosuje się od osiągniętej na usłudze turystycznej marży, a Wnioskodawca nie ma prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w piśmie z 26 maja 2025 r.)

Stanowisko w zakresie pytania nr 1.

Wnioskodawca w ramach rozliczenia podatku VAT ma obowiązek zastosować stawkę 0% w ramach procedury VAT- marża zgodnie z art. 119 ustawy o VAT. Tym samym w przedmiotowej sprawie (zdarzenie przyszłe) organizacji wyjazdów służbowych w ocenie Wnioskodawcy mamy do czynienia z usługą turystyczną objętą obowiązkowo procedurą wynikającą z ww. przepisu (art. 119 ustawy o VAT). Pozostała część stanowiska (w tym w zakresie argumentacji) pozostaje bez zmian.

3 października 2018 roku została wydana interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 3 października 2018 r. 0114-KDIP1-3.4012.442.2018.1.ISK, w której stwierdzono, że usługi turystyki w rozumieniu komentowanych przepisów stanowią wyłącznie zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką. Tym samym nie zgodził się, aby traktować usługi organizacji wyjazdu służbowego jako usługi turystyki dlatego też nie przyznał prawa do zastosowania stawki 0%. W tym samym roku, w grudniu 2018, wydana została jeszcze jedna interpretacja, która potwierdza to 0114-KDIP1-3.4012.646.2018.2.ISK.

W interpretacji z dnia 14 maja 2019 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej S-ILPP4/4512-1-245/15/19-S/ISN stwierdził:

Zatem skoro czynności Wnioskodawcy ograniczą się wyłącznie do sprzedaży usług hotelowych (wraz z usługami dodatkowymi) i odrębnie usług transportowych, i nie będą towarzyszyć temu jakiekolwiek inne czynności wykonywane przez Wnioskodawcę na rzecz klientów, wówczas należy uznać, że (...) usług tych nie można zaklasyfikować jako usługi turystyki. Nie można bowiem uznać, że ww. czynności stanowią kompleksową usługę, na którą składają się liczne świadczenia mające na celu rekreację i wypoczynek.

Świadczenie usług turystyki jest co do zasady opodatkowane podatkiem VAT według stawki 23%. Jednakże usługi turystyki podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0%, jeżeli usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty są świadczone poza terytorium Unii Europejskiej (zob. art. 119 ust. 7 VATU). Z kolei jeżeli usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty są świadczone zarówno na terytorium Unii Europejskiej, jak i poza nim, to usługi turystyki podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0% tylko w części, która dotyczy usług świadczonych poza terytorium Unii Europejskiej (zob. art. 119 ust. 8 VATU). Mając to na uwadze należy wskazać, że usługami turystyki w mojej ocenie są nie tylko usługi organizacji wyjazdów wypoczynkowych czy krajoznawczych, ale również wyjazdy w celach zawodowych (w tym wyjazdy służbowe) oraz innych. Nieprawidłowe jest zatem stanowisko reprezentowane niekiedy przez organy podatkowe, że usługi turystyki w rozumieniu komentowanych przepisów stanowią wyłącznie zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (np. przytoczona powyżej interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 3 października 2018 r. - 0114-KDIP1-3.4012.442.2018.1.ISK).

Jak orzekł Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 13 października 2005 r. w sprawie C-200/04, „nic nie przemawia za tym, że ustawodawca wspólnotowy zamierzał ograniczyć zakres stosowania art. 26 szóstej dyrektywy [obecnie art. 306-310 dyrektywy 2006/112 - przyp. aut.] w zależności od łącznego lub rozłącznego wystąpienia dwóch czynników, a mianowicie celu podróży i czasu trwania pobytu w kraju docelowym. Odmienny wniosek w tej kwestii wiązałby się z ryzykiem wyraźnego ograniczenia zakresu tego artykułu i byłby niezgodny z wprowadzonym przezeń specjalnym systemem”.

Powoduje to, że w przedmiotowej sprawie organizacji wyjazdów służbowych w ocenie Wnioskodawcy mamy do czynienia z usługą turystyczną.

Jednocześnie wskazać pragnę, że z przepisów nie wynika, aby z punktu widzenia stosowania stawki 0% na podstawie art. 119 ust. 7 lub 8 VATU miało znaczenie, co wchodzi w skład usługi turystyki (np. czy wchodzą w jej skład elementy rekreacyjne, czy nie).

Z punktu widzenia stosowania stawki 0% na podstawie tych przepisów nie ma również znaczenia, kto jest nabywcą (np. czy jest to nabywca z Polski, czy nie).

W analizowanym przypadku podatnik świadczy zatem usługi turystyki, które powinny być opodatkowane podatkiem VAT według stawki 0% jako usługi turystyki składające się z usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, świadczonych poza terytorium Unii Europejskiej.

Gdyby z kolei uznać przeciwnie do powyższej argumentacji, tj. że wyjazd służbowy poza terytorium UE wskazany w zdarzeniu przyszłym nie jest usługą turystyczną (świadczoną dla firmy z Polski), wówczas nie można by stosować w ogóle art. 119 i transakcję taką należałoby opodatkować stawką 23% na zasadach ogólnych w myśl art. 28b VATU. Jeśli natomiast odbiorcą byłaby firma zagraniczna, to zastosowanie znalazłaby stawka NP. Takie podejście wydaje się jednak sprzeczne z konstrukcją przepisów art. 119 VATU.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, zastosowanie VAT marża w opisanym stanie faktycznym jest obowiązkowe. Zdaniem Wnioskodawcy dla opodatkowania sprzedawanych usług organizacji wyjazdów służbowych w systemie VAT marża, nie ma znaczenia, czy np. usługa hotelowa jest składnikiem imprezy turystycznej, czy też stanowi samodzielną usługę, która podlega opodatkowaniu na zasadach opisanych w art. 119 ustawy o VAT. Zgodnie z ust. 1 art. 119 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5. W myśl art. 119 ust. 2 ustawy o VAT, przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie. Z kolei ust. 3 powołanej ustawy o VAT stanowi, że przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

- działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;

- przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Aby usługa świadczona przez podatnika mogła być opodatkowana na zasadach marży, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT, podatnik świadcząc taką usługę musi działać na rzecz klienta we własnym imieniu i na własny rachunek i musi dokonywać od podatnika podatku od towarów i usług nabyć towarów lub usług dla bezpośredniej korzyści turysty.

Łączne spełnienie wszystkich wymienionych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki opisanych w przedstawionym stanie faktycznym(innymi słowy - nie jest to preferencja, z której Wnioskodawca może skorzystać, tylko procedura szczególna w zakresie VAT, z której skorzystać musi).

Wskazać również należy, że skoro za wiążącą definicję usług turystycznych należy uznać definicję zawartą w ustawie o usługach turystycznych, to usługi organizacji wyjazdów służbowych byłyby również zaliczane do usług turystycznych. Zgodnie bowiem z art. 3 pkt 1 ustawy o usługach turystycznych (u.u.t.) przez usługi turystyczne należy rozumieć „usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym”. Równocześnie zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN (publ. www.sjp.pwn.pl), turystyka to zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania. Zatem pojęcie „usług turystycznych”, jakim posługuje się u.u.t., jawi się jako zasadniczo tożsame z terminem wykorzystanym przez prawodawcę w przepisie art. 119 VATU i nie ogranicza się z pewnością tylko do osób fizycznych.

Stanowisko w zakresie pytania nr 2.

Biorąc pod uwagę przedstawioną w stanowisku do pytania nr 1 argumentację (tzn. że Wnioskodawca w ramach rozliczenia podatku VAT ma obowiązek zastosować stawkę 0% w ramach procedury VAT-marża zgodnie z art. 119 ustawy o VAT) oraz przytoczone w jej ramach przepisy, należy wskazać, że skoro stawka VAT 0% została przewidziana w art. 119 regulującym procedurę szczególną (VAT marża), to stawkę tę stosuje się od osiągniętej na usłudze turystycznej marży (przy którym to rozwiązaniu brak jest prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego), a nie tak, jak na zasadach ogólnych (przy którym to rozwiązaniu podatnik miałby prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od nabytych usług turystycznych). Tym samym w ocenie Wnioskodawcy przy zastosowaniu przez Wnioskodawcę w zdarzeniu przyszłym stawki 0% w myśl art. 119 VATU stawkę tę stosuje się od osiągniętej na usłudze turystycznej marży, a zatem Wnioskodawca nie ma prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2) eksport towarów;

3) import towarów na terytorium kraju;

4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy:

Brzmienie art. 8 ust. 2a ustawy wskazuje, że:

Zatem, podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Zakup a następnie odsprzedaż danej usługi nie zmienia więc jej charakteru, a podmiot kupujący i odsprzedający usługę traktowany jest jak usługodawca.

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że:

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

Jak stanowi art. 29a ust. 1 ustawy:

Natomiast zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy:

W myśl art. 119 ust. 2 ustawy:

Zatem, powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną. Użycie w cytowanym przepisie słowa „w szczególności” oznacza, że jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi stanowiące składnik usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, że czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę, jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług nie określa jednoznacznie jakiego rodzaju usługi są usługami nabywanymi dla bezpośredniej korzyści, to na podstawie przepisu art. 119 ust. 2 ustawy przyjąć należy, iż nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z usługi turystycznej, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży.

Stosownie do art. 119 ust. 3 ustawy:

  Przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1) (uchylony)

2) działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;

3) przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty;

4) (uchylony).

Łączne spełnienie powyższych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Według art. 119 ust. 3a ustawy:

Przedmiotowa regulacja w sposób kategoryczny zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji.

Podstawowym obowiązkiem podatnika podatku od towarów i usług jest prawidłowe opodatkowanie wykonywanych czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem, dla prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania usług turystycznych, opodatkowanych według szczególnej procedury, określonej przepisem art. 119 ust. 1 ustawy, konieczne jest prowadzenie ewidencji, o której mowa w art. 119 ust. 3a ustawy.

Na podstawie art. 119 ust. 4 ustawy:

Zgodnie z art. 119 ust. 5 ustawy:

Należy podkreślić, że do towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty można zaliczyć jedynie takie towary i usługi, które podatnik nabywa od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty i nie stanowią one jednocześnie „środków” do wyświadczenia usługi własnej podatnika, która następnie staje się elementem kompleksowej usługi turystycznej. Natomiast wszelkie towary i usługi nabywane przez podatnika dla wyświadczenia usługi własnej, stanowiącej następnie element usługi turystyki, należy uznać za wydatki dotyczące usług własnych.

W myśl art. 119 ust. 6 ustawy:

Zgodnie z art. 119 ust. 7 i ust. 8 ustawy o VAT:

Wskazać należy, że ustawa nie zawiera definicji „usług turystyki”. Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych. Definicji legalnej usług turystyki nie odnajdujemy również w innych ustawach podatkowych. Odnajdujemy ją natomiast w treści art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006 r. str. 1 ze zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE” - poprzednio art. 26 ust. 2 zdanie pierwsze Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich, dotyczących podatków obrotowych - Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EEC ze zm.). Stosownie do powołanego przepisu art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE:

Odnosząc się do treści tekstu Dyrektywy w języku francuskim - „Les opérations effectuées par lagence de voyages pour la réalisation du voyage sont considérées comme une prestation de service unique de lagence de voyages au voyageur”, jak też w języku angielskim - „All transactions performed by the travel agent in respect of a journey shall be treated as a single service supplied by the travel agent to the traveller”, należy stwierdzić, że zdanie to powinno być przetłumaczone jako „Wszystkie transakcje dokonywane przez biura podróży w związku z realizacją podróży (imprezy turystycznej) uznawane są za jedną usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz podróżnego”. Należy zaznaczyć, że wprowadzenie Dyrektywy 2006/112/WE miało na celu m.in. jasne przedstawienie przepisów dyrektyw dotyczących podatku od wartości dodanej.

Ponadto należy zwrócić uwagę, iż ustawa o podatku od towarów i usług jak również Dyrektywa 2006/112/WE nie zawierają definicji pojęć „biuro podróży” oraz „organizator wycieczek turystycznych”. W sprawach połączonych C-308/96 i C-94/97 Commissioners of Customs and Excise v T.P. Madgett, R.M. Baldwin and The Howden Court Hotel Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) uznał, że specjalne zasady opodatkowania agentów turystycznych i biur podróży, określone w artykule 26 VI Dyrektywy 77/388, mają zastosowanie do podmiotów gospodarczych, nawet jeśli nie są one formalnie agentami turystycznymi ani biurami podróży, o ile organizują one wycieczki lub wyjazdy zorganizowane we własnym imieniu i powierzają innym podatnikom wykonanie usług związanych z tą działalnością. To stanowisko podtrzymano następnie w wyroku w sprawie C-200/04 ISt internationale Sprach und Studienreisen GmbH (pkt 22). Szeroka wykładnia art. 306 i n. Dyrektywy 2006/112/WE popierana jest także w orzecznictwie krajowym (wyrok NSA z 4 lutego 2016 r., I FSK 1768/14, a także wyrok WSA w Gliwicach z 28 marca 2011 r., III SA/Gl 2746/10, CBOSA).

Z powyższego orzecznictwa wynika, że procedura szczególna wynikająca z art. 119 ustawy, ma zastosowanie nie tylko w stosunku do typowych biur podróży, ale także w stosunku do innych podmiotów, które dokonują podobnych czynności w ramach swojej działalności gospodarczej.

Z kolei zgodnie z definicją Słownika języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052 „turystyka” to zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuższy lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych.

Definicję usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki. I tak, usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale niesłużące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A. S. Kornak „Ekonomika turystyki” PWN, Warszawa 1979, s. 159).

Inną definicję proponuje S. Wodejko, według którego do usług turystycznych należy zaliczyć wszelkiego rodzaju usługi, których świadczenie jest niezbędne dla turysty w celu umożliwienia dojazdu do miejsca występowania podstawowego dobra (lub dóbr) turystycznego, pobytu w tym miejscu oraz powrotu do stałego miejsca zamieszkania (S. Wodejko „Czynniki wpływające na rozwój turystyki międzynarodowej”, Ruch turystyczny - Monografie, Warszawa 1975, z. 15, s. 83).

Pakietem usług nazywa się w turystyce zestaw usług turystycznych służących zaspokojeniu kompleksowych potrzeb. Pakiet usług bywa kombinacją dwóch (np. hotel i wyżywienie, przejazd i nocleg) lub więcej elementów oferowanych przez sprzedawcę jako jeden produkt po określonej cenie (por. J. Altkorn „Marketing w turystyce”, Warszawa 2002 r., s. 99).

Przez usługę turystyki należy rozumieć różnorakie czynności będące wynikiem pracy lub zakupu innych usług, służące zaspokajaniu potrzeb osób podróżujących turystycznie, ale nie polegające na wytwarzaniu przedmiotów. Czynności te polegają na organizowaniu indywidualnych lub zbiorowych wyjazdów poza miejsce stałego zamieszkania turysty, mają na celu zapoznawanie się w ramach wypoczynku z innymi miejscami niż miejsce zamieszkania osoby podróżującej. W ramach usługi turystycznej świadczeniodawca kompleksowo zaspokaja potrzeby osoby podróżującej w celach wypoczynkowych, organizując jej przejazd, nocleg, wyżywienie, program turystyczny, opiekę pilota, ubezpieczenie, zapewnia bezpieczeństwo podróży, określa jej cele i miejsca warte zobaczenia. Wymienione elementy składowe w sposób najszerszy wypełniają pojęcie usług turystycznych i kompleksowo zaspokajają potrzeby osoby podróżującej. Za usługi turystyczne można jednak także uznać działalność polegającą na zapewnieniu osobie podróżującej w celach wypoczynkowych także mniejszej ilości usług, jak np.: zapewnienie transportu czy też programu turystycznego, polegającego na informowaniu co warto zobaczyć i oprowadzaniu po interesujących obiektach oraz zapewnieniu wyżywienia bądź noclegu. Możliwości połączenia jednostkowych świadczeń w pakiety tak, aby mogły stanowić kompleksową usługę turystyczna, jest wiele i niewątpliwe nie ma potrzeby ich egzemplifikacji. Należy jednak stwierdzić, że usługa turystyki jest usługą kompleksową i musi się składać z co najmniej dwóch usług jednostkowych. Zasadniczo zapewnianie tylko jednej usługi np.: przewozu przez linie lotnicze nie będzie mogło być uznane za świadczenie usługi turystyki (por wyrok NSA sygn. akt I FSK 832/14).

Zatem usługa turystyki to kompleksowa usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Za usługi turystyki należy więc uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez).

W tym miejscu należy zauważyć, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej oddalił w całości skargi Komisji Europejskiej przeciwko Polsce, Włochom, Republice Czeskiej, Grecji, Francji, Finlandii i Portugalii oraz uwzględnił w części skargę przeciwko Hiszpanii, w której Komisja wniosła o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom w związku z naruszeniem obowiązków wskazanych w Dyrektywie 2006/112/WE. Skargi te dotyczyły procedury szczególnej dla biur podróży. Komisja przedstawiła stanowisko, według którego procedura szczególna dla biur podróży ma zastosowanie jedynie w przypadku usług turystycznych podróżnym. Zarzuciła ona wskazanym państwom członkowskim, że zezwoliły na zastosowanie tej procedury w przypadku sprzedaży usług turystycznych wszelkim klientom. W wyrokach w sprawach C-189/11, C-193/11, C-236/11, C-269/11, C-293/11, C-296/11, C-309/11 i C-450/11 Trybunał stwierdził, że istnieją znaczne różnice pomiędzy wersjami językowymi dyrektywy, ponieważ niektóre z nich posługują się słowem „podróżny” lub słowem „klient”, czasami używając ich zamiennie w różnych przepisach. Trybunał stwierdził, że w takim przypadku najlepiej interpretować przepis zgodnie z ogólną systematyką i celem uregulowania, którego część stanowi. Trybunał stwierdził, że podejście polegające na zastosowaniu procedury szczególnej do wszelkich klientów jest najbardziej zdatne do osiągnięcia celów tej procedury, gdyż zezwala biurom podróży na korzystanie z uproszczonych zasad niezależnie od rodzaju klienta, na rzecz którego wykonują oni usługi, a tym samym sprzyja zrównoważonemu podziałowi wpływów pomiędzy państwa członkowskie. Trybunał dokonał już wykładni słowa „podróżny”, nadając mu szersze znaczenie, niż obejmujące tylko konsumenta końcowego.

Jak wskazano powyżej obowiązek stosowania procedury VAT-marża wynika z występujących w danym zdarzeniu elementów, tj. podatnik musi świadczyć usługę turystyki, przy jej świadczeniu musi działać na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek oraz świadcząc tę usługę musi nabywać towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Z cytowanych powyżej przepisów oraz przytoczonego orzecznictwa wynika, że procedura szczególna stosowana jest przez biura podróży oraz inne podmioty, które wykonują podobne czynności w ramach swojej działalności gospodarczej i nabywają towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. Słowu „turysta” (podróżny), jak twierdzi Trybunał, należy nadać szersze znaczenie, niż obejmujące tylko konsumenta końcowego.

Aby więc odnieść się do Państwa wątpliwości, w pierwszej kolejności należy ustalić, czy świadczą Państwo usługi turystyki, a w dalszej kolejności czy przy świadczeniu tych usług działają Państwo na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek oraz czy świadcząc tę usługę nabywają Państwo towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Jak wskazano wcześniej obowiązek stosowania procedury VAT- marża stosuje się do świadczonych usług turystyki. Zatem w pierwszej kolejności w przedmiotowej sprawie należy zbadać czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi w postaci organizowania wyjazdów służbowych będą stanowić „usługi turystyki”. Dopiero w dalszej kolejności należy badać, czy przy świadczeniu przedmiotowej usługi Wnioskodawca działa na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek oraz czy świadcząc tę usługę nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Biorąc pod uwagę treść art. 119 ustawy o VAT, znaczenie pojęcia „usługa turystyczna” wynikające z treści art. 307 cyt. Dyrektywy 112, definicji słownikowej tego pojęcia oraz przywołanych publikacji określających pojęcie „usługa turystyczna” należy przyjąć, że dokonywane przez Państwa czynności polegające na odsprzedaży usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty opisanych we wniosku nie będą stanowić usług turystycznych.

Wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie głównym przedmiotem Państwa świadczenia jest organizacja wyjazdów o charakterze czysto służbowym. Jak wskazali Państwo we wniosku, będą Państwo organizować wyjazdy służbowe z realizacją m.in. szkoleń, imprez integracyjnych, konferencji dla Państwa Klientów. Wyjazdy służbowe nie będą stawiały za główny cel wypoczynku, rekreacji czy turystyki. Może się zdarzyć, że pojawi się w niewielkim stopniu usługa o takim charakterze, jednakże nie będzie to regułą i nie będzie to usługa przeważająca. Celem Zamawiającego jest organizacja i obsługa logistyczna wyjazdu służbowego z realizacją m.in. szkoleń, imprez integracyjnych, konferencji.

Zatem świadczone przez Państwa usługi to usługi w zakresie organizacji szkoleń, konferencji czy imprez integracyjnych, które jak Państwo wskazali nie będą stawiały za główny cel wypoczynku, rekreacji czy turystyki.  

Tym samym sam cel podróży to nie wypoczynek, czy rekreacja. W ramach świadczonej przez Państwa usługi nie będą zaspakajać Państwo potrzeb osoby podróżującej w celach wypoczynkowych. Bowiem jeszcze raz należy podkreślić, że osób, które będą korzystać ze świadczonych przez Państwa usług, nie można nazwać turystą. Osoby te wyjeżdżają w ramach wyjazdu służbowego w celu odbycia szkoleń, konferencji oraz w tym imprez integracyjnych, a nie w celu wypoczynku, rekreacji czy turystyki.

Tym samym nie można zgodzić się z Państwem, w ramach rozliczenia podatku VAT zobowiązani Państwo będą do zastosowania stawki 0% w ramach procedury VAT- marża. Tym samym nie mamy do czynienia z usługą turystyczną objętą procedurą wynikającą z przepisu art. 119 ustawy o VAT.

W konsekwencji Wnioskodawca świadcząc przedmiotowe usługi organizacji wyjazdów służbowych powinien opodatkować je na zasadach ogólnych zgodnie z art. 29a ustawy o VAT.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 jest nieprawidłowe.

Z uwagi na powyższe rozstrzygnięcie, czyli nieuznanie świadczonych usług za usługi turystyczne, a tym samym stosowanie stawki 0% dla świadczonych usług, pytanie oznaczone we wniosku stało się bezprzedmiotowe, bowiem taka sytuacja u Państwa nie wystąpi.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

W odniesieniu do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych, należy zwrócić uwagę na to, że interpretacje indywidualne są wydawane w indywidualnych sprawach i nie wiążą innych organów wydających interpretacje indywidualne w sprawach innych podatników, co jest tym bardziej zrozumiałe zważywszy na różnorodność i odmienność okoliczności faktycznych występujących w każdej z indywidualnych spraw podlegających interpretacjom. Ponadto zauważyć należy, że Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej na podstawie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej przysługuje prawo zmiany z urzędu wydanej interpretacji, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym albo opisem zdarzenia przyszłego. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

   - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

      - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

    - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

   - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

   - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa.