Temat interpretacji
Temat interpretacji
Temat interpretacji
Temat interpretacji
Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
25 kwietnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej.
Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
Gmina z siedzibą w (…) jest samodzielną jednostką samorządu terytorialnego posiadającą osobowość prawną, powołaną do organizacji życia publicznego na swoim terytorium oraz do realizacji zbiorowych potrzeb wspólnoty należących do jej zakresu działania.
Gmina jest czynnym płatnikiem podatku VAT.
Funkcjonowanie Gminy opiera się na założeniach Ustawy o samorządzie gminnym. Jest to podmiot, który wykonuje wszystkie zadania samorządu terytorialnego, niezastrzeżone dla innych jednostek, zgodnie z ustawą o samorządzie gminnym Dz.U. 2024.1465 t.j.
Gmina posiada budynek użytkowy piętrowy, częściowo podpiwniczony który znajduje się w (…) na działce o nr ewidencyjnym 1, w którym zostały wynajęte lokale dwóm najemcom:
a)lokal mieszkalny wynajmowany osobie fizycznej o powierzchni 88,36 m2 na cele mieszkaniowe – zwolnione z VAT.
b)lokal wynajmowany na potrzeby świadczenia usług zdrowotnych NZOZ (…) o powierzchni 77,60 m2 – na cele usługowe opodatkowane 23% podatku VAT.
Z najemcami podpisano indywidualne umowy cywilno-prawne na wynajem lokali użytkowych.
Budynek (…) w całości jest użytkowany przez najemców. Gmina nie posiada w budynku innego lokalu na wyłączność. Najemcy solidarnie korzystają z części wspólnych tj. klatki schodowej ogrzewanej i mieszczącej sią w budynku.
Dotychczasowym źródłem ciepła budynku był kocioł węglowy o mocy 35 kW znajdujący się w kotłowni, który został wymieniony na kocioł gazowy. Gaz ziemny dostarczany jest tylko do kotłowni na potrzeby ogrzewania budynku, nie stanowi źródła ciepłej wody użytkowej. W lokalach użytkowych nie ma instalacji gazowej. Układ pomiarowy (gazomierz) znajduje się w skrzynce gazowej umiejscowionej na granicy działki. Rozliczenie ilości dostarczanego paliwa gazowego dla całego budynku odbywa się na podstawie rzeczywistych wskazań układu pomiarowego (licznika) z uwzględnieniem współczynnika konwersji wyliczonego zgodnie z zasadami określonymi w Taryfie (…).
W związku ze zmianą sposobu ogrzewania budynku na gaz, planuje się wprowadzić do każdej umowy najmu zapis dotyczący rozliczenia zużycia gazu (energii cieplnej) proporcjonalnie do powierzchni wynajmowanego lokalu na podstawie faktur otrzymanych od dostawcy gazu (…). (Z terminem płatności do 25 danego miesiąca lub do 14 dnia od otrzymania faktury). Zastosowane zostanie refakturowanie zgodnie z art. 8 ust.2a ustawy o VAT. W przypadku gdy podatnik, działający we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył tę usługę.
Mamy tu do czynienia z odrębnym świadczenia usług dostawy ciepła, gdyż najemca decyduje o ilości zużycia mediów, zgodnie z indywidualnymi potrzebami najemcy. Co wynika z orzeczenia C-42/14, poprzez założenie indywidualnych liczników.
W tym przypadku zużycie mediów obliczane jest według innego wskaźnika tj. od powierzchni użytkowej. Zgodnie z wyrokiem Naczelnik Sądu Administracyjnego który uznał, że możliwe jest przyjęcie przez strony innego sposobu ustalenia faktycznego zużycia mediów np. w oparciu o powierzchnię zajmowanego lokalu (I FSK 2055/16, I FSK 793/15).
Wystąpienie tych okoliczności pozwala na odrębne rozliczenie czynszu związanego z najmem. W efekcie dokonując opodatkowania realizowanych czynności wynajmu Gmina będzie rozliczać i fakturować usługę najmu według zasad dla niej przewidzianych tj.:
a)za lokal mieszkalny zwolnione z VAT na cele mieszkaniowe,
b)lokal wynajmowany na potrzeby świadczenia usług zdrowotnych NZOZ (…) zastosowanie stawkę 23 % VAT.
Usługę dostawy ciepła do lokali w budynku (…) związanego z najmem rozliczać i fakturować Gmina będzie zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy o VAT tj.:
a)za lokal mieszkalny 23% VAT,
b)lokal wynajmowany na potrzeby świadczenia usług zdrowotnych 23 % VAT.
Przy refakturowaniu wynajmujący nabywa i jednocześnie świadczy tę samą usługę. Dla powstania obowiązku podatkowego nie ma znaczenia data wystawienia faktury przez faktycznego dostawcę gazu do budynku. Wystawiając przez Gminę fakturę za ciepło do najemców lokali momentem powstania obowiązku podatkowego od towarów i usług jest data wystawienia faktury lub termin płatności art. 19a ust. 7 ustawy o VAT.
Pytania
1)Czy Gmina może zastosować odrębne świadczenie usług na dostawę ciepła (refakturowanie), które obliczane jest według innego wskaźnika niż stosowanie indywidualne licznika tj. od powierzchni użytkowej lokali najmowanych za lokal mieszkalny i lokal wynajmowany na potrzeby świadczenia usług zdrowotnych?
2)Czy wystawiając refakturę za dostawy ciepła (usługa ciągła) do lokali np. w miesiącu kwietniu, momentem podatkowym będzie data wystawienia faktury, mimo, że faktura od dostawcy gazu (…) została wystawiona za miesiąc luty z terminem płatnością w marcu?
Państwa stanowisko w sprawie
Ad. 1) Tak. Gmina może zastosować odrębne świadczenie usług na dostawę ciepła (refakturowanie), które obliczane jest według innego wskaźnika niż stosowanie indywidualne licznika tj. od powierzchni użytkowej lokali najmowanych za lokal mieszkalny i lokal wynajmowany na potrzeby świadczenia usług zdrowotnych.
Ad. 2) Tak. Wystawiając refakturę za dostawy ciepła do lokali w miesiącu kwietniu, momentem podatkowym będzie data wystawienia faktury (refaktury).
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2025 r., poz. 775), zwanej dalej ustawą:
Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:
Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).
Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:
Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy:
Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:
1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.
Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.
Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.
Jak wynika z powołanego wyżej art. 2 pkt 6 ustawy, towarami są między innymi wszelkie postacie energii. Oznacza to, że w przypadku wykonywania świadczeń dotyczących tych mediów na gruncie podatku od towarów i usług będziemy mieć do czynienia z dostawą towarów. Jeśli chodzi o inne media (objęte zakresem opodatkowania), będzie to świadczenie usług.
W świetle art. 8 ust. 2a ustawy:
W przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.
Przepis ten jest źródłem praw i obowiązków podatników w odniesieniu do świadczeń określanych mianem „odsprzedaży” lub „refakturowania” usług. W związku z tym należy stwierdzić, że nabycie usług oraz ich późniejsza odsprzedaż (z marżą czy bez) powinny być zawsze traktowane jako dwie odrębne transakcje usługowe.
Z opisu sprawy wynika, że posiadają Państwo budynek użytkowy, w którym zostały wynajęte lokale dwóm najemcom:
a)lokal mieszkalny wynajmowany osobie fizycznej o powierzchni 88,36 m2 na cele mieszkaniowe – zwolnione z VAT.
b)lokal wynajmowany na potrzeby świadczenia usług zdrowotnych NZOZ (…) o powierzchni 77,60 m2 – na cele usługowe opodatkowane 23% podatku VAT.
Dotychczasowym źródłem ciepła budynku był kocioł węglowy znajdujący się w kotłowni, który został wymieniony na kocioł gazowy. Gaz ziemny dostarczany jest tylko do kotłowni na potrzeby ogrzewania budynku. W lokalach użytkowych nie ma instalacji gazowej. Układ pomiarowy (gazomierz) znajduje się w skrzynce gazowej umiejscowionej na granicy działki. Rozliczenie ilości dostarczanego paliwa gazowego dla całego budynku odbywa się na podstawie rzeczywistych wskazań układu pomiarowego (licznika) z uwzględnieniem współczynnika konwersji.
W związku ze zmianą sposobu ogrzewania budynku na gaz, planuje się wprowadzić do każdej umowy najmu zapis dotyczący rozliczenia zużycia gazu (energii cieplnej) proporcjonalnie do powierzchni wynajmowanego lokalu na podstawie faktur otrzymanych od dostawcy gazu.
Wystąpienie tych okoliczności pozwala na odrębne rozliczenie czynszu związanego z najmem. W efekcie dokonując opodatkowania realizowanych czynności wynajmu będą Państwo rozliczać i fakturować usługę najmu według zasad dla niej przewidzianych tj.:
a)za lokal mieszkalny zwolnione z VAT na cele mieszkaniowe,
b)lokal wynajmowany na potrzeby świadczenia usług zdrowotnych NZOZ (…) zastosowanie stawkę 23 % VAT.
Usługę dostawy ciepła do lokali w budynku związanego z najmem rozliczać i fakturować będą Państwo zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy o VAT tj.:
a)za lokal mieszkalny 23% VAT,
b)lokal wynajmowany na potrzeby świadczenia usług zdrowotnych 23 % VAT.
Państwa wątpliwości dotyczą kwestii czy mogą Państwo zastosować odrębne świadczenie usług na dostawę ciepła (refakturowanie), które obliczane jest od powierzchni użytkowej lokali najmowanych za lokal mieszkalny i lokal wynajmowany na potrzeby świadczenia usług zdrowotnych oraz kiedy powstaje obowiązek podatkowy z tytułu wystawienia refaktury za dostawy ciepła do tych lokali.
Odnosząc się do Państwa wątpliwości w pierwszej kolejności wskazać należy czy wykonane przez Państwa świadczenia stanowią kilka niezależnych świadczeń, czy jedno świadczenie.
Koncepcję opodatkowania świadczeń kompleksowych wypracował TSUE w wydanych orzeczeniach na podstawie pierwotnie obowiązującej Szóstej Dyrektywy Rady (77/388/EWG) oraz obecnie obowiązującej Dyrektywy 2006/112/WE Rady.
Zasadniczo, zgodnie z wyrokiem TSUE z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96, każde świadczenie usług musi być uznawane za odrębne i niezależne, przy czym nie należy dokonywać sztucznego podziału świadczeń, które z ekonomicznego punktu widzenia obejmują jedną usługę. W sprawach wątpliwych należy więc brać pod uwagę okoliczności dokonywania transakcji, które – jak wynika z wyroku TSUE z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94 – mają na celu określenie, czy wykonywane czynności są ze sobą na tyle ściśle związane, że można je uznać za jedno świadczenie, którego podział miałby charakter sztuczny.
W tym miejscu należy wskazać, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 16 kwietnia 2015 r. w sprawie C-42/14 (Wojskowa Agencja Mieszkaniowa), kierując się ogólną zasadą, zgodnie z którą każde świadczenie należy traktować jako odrębne, rozstrzygnął, że najem nieruchomości i związane z nim: dostawa wody, energii elektrycznej, energii cieplnej oraz wywóz nieczystości, co do zasady należy uważać za odrębne i niezależne świadczenia, które winno się oceniać oddzielnie z punktu widzenia podatku od wartości dodanej, chyba, że elementy transakcji, które obejmują również ekonomiczne przesłanki zawarcia umowy, są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie ekonomiczne, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Zatem usługi należy uznać za odrębne, gdy najemca ma możliwość wyboru ilości ich zużycia, a tym samym kryterium zużycia będzie jednym z czynników decydujących o odrębności świadczeń.
W związku z tym, co do zasady, towarzyszące najmowi nieruchomości dostawy towarów i usług, np. wody, energii elektrycznej i cieplnej, odprowadzanie ścieków, powinny być uważane za odrębne świadczenia, jeżeli najemca ma możliwość wyboru sposobu korzystania z nich (tj. danych towarów i usług) poprzez decydowanie o wielkości ich zużycia. Sytuacja taka występuje w szczególności w przypadku odrębnego rozliczania zużycia tych mediów w oparciu o wskazania liczników lub podliczników. Taką samą zasadę należy również przyjąć w przypadku, gdy umowa przewiduje odrębne rozliczanie mediów, a wysokość opłaty z tego tytułu ustalana jest w umowie na podstawie kryteriów innych niż opomiarowanie według liczników, uwzględniających zużycie tych mediów przez najemcę. Takimi innymi kryteriami mogą być przykładowo liczba osób korzystających z nieruchomości, czy też powierzchnia nieruchomości. Ponadto, jeżeli przesłanki ekonomiczne zawarcia umowy będą wskazywały, że faktyczne wydzielenie i oddzielne rozliczenie mediów obiektywnie odzwierciedla zużycie mediów, to świadczenia te powinny być traktowane odrębnie (przykładowo, rozdzielenie kosztów mediów na poszczególnych najemców na podstawie wskazań jednego licznika wg przyjętych w umowie obiektywnych kryteriów podziału).
Natomiast w przypadku, gdy wyodrębnienie wskazanych powyżej mediów miałoby charakter sztuczny, świadczenia takie należy traktować jako jedną usługę najmu. Sytuacja taka będzie miała miejsce przykładowo w przypadku wynajmu lokali biurowych pod klucz gotowych do użytku wraz z dostawą mediów lub w przypadku krótkotrwałego najmu nieruchomości w celach wakacyjnych lub zawodowych, jeżeli świadczenia takie są wykonywane na rzecz najemcy bez możliwości oddzielenia mediów. W takiej bowiem sytuacji, na płaszczyźnie ekonomicznej świadczenia te stanowią jedną całość. Wówczas też pobierana jest stała kwota wynagrodzenia za najem, bez względu na ilość zużycia mediów (innymi słowy bez uwzględnienia kryterium zużycia mediów). Okoliczności te wskazują, że celem zawarcia takiej umowy było wynajęcie lokalu gotowego do użytku wraz z odpowiednimi mediami.
Ponadto, również w wyroku NSA z dnia 7 października 2015 r., o sygn. akt I FSK 906/15 Sąd wskazał, że w przypadku mediów w postaci zużycia wody, energii elektrycznej i cieplnej, odprowadzania ścieków, co do zasady powinny być uważane za odrębne świadczenia od usługi najmu, jeżeli najemca ma możliwość wyboru sposobu korzystania z danych towarów i usług poprzez decydowanie o wielkości zużycia. Taka sytuacja wystąpi wówczas, gdy zostały przyjęte kryteria umożliwiające określenie faktycznego zużycia mediów. W szczególności, taka sytuacja występuje w przypadku rozliczania zużycia tych mediów w oparciu o wskazania liczników. Możliwe jest jednak przyjęcie przez strony umowy innego sposobu ustalenia faktycznego zużycia mediów, np. w oparciu o liczbę osób korzystających z wynajmowanych pomieszczeń.
Okoliczności faktyczne, które były przedmiotem ww. wyroku Trybunału, dotyczyły przypadku, w którym dostawy towarów i usług były „refakturowane”, tj. wynajmujący przenosił na najemcę poniesione koszty z tytułu nabycia tych towarów i usług od podmiotów trzecich, bez doliczania marży. Należy więc uznać, że ustalone przez Trybunał zasady kwalifikacji świadczeń w ramach umowy najmu nieruchomości mają zastosowanie wyłącznie w przypadku, jeżeli wynajmujący dokonuje na rzecz najemcy „refakturowania” (przeniesienia) dokładnego kosztu towaru lub usługi, jakim został obciążony przez podmiot trzeci, faktycznie zapewniający świadczenie najemcy.
Tak więc orzecznictwo TSUE, które oparte jest na przepisach prawa UE, daje podstawę do skonstruowania zasadniczej tezy, że każde świadczenie należy traktować odrębnie. Zatem, co do zasady, towarzyszące najmowi nieruchomości dostawy ww. towarów i usług należy traktować jako świadczenie odrębne od usługi najmu nieruchomości. Traktowanie wskazanych dostaw towarów/świadczenia usług, jako jednej usługi z najmem, uzasadnione jest jedynie w przypadku, gdy świadczenia te są nierozerwalnie związane z najmem i ich podział miałby charakter sztuczny.
W niniejszej sprawie warto również przywołać orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 lipca 2015 r. sygn. akt I FSK 944/15, w którym Sąd stwierdził, że: Jeżeli chodzi o media w postaci zużycia wody, energii elektrycznej i cieplnej, odprowadzania ścieków, to wskazane media, co do zasady, powinny być uważane za odrębne świadczenia od usługi najmu, jeżeli najemca ma możliwość wyboru sposobu korzystania z danych towarów i usług, poprzez decydowanie o wielkości zużycia. Taka sytuacja wystąpi wówczas, gdy zostały przyjęte kryteria umożliwiające określenie faktycznego zużycia mediów. W szczególności, jak wskazał Trybunał, taka sytuacja występuje w przypadku rozliczania zużycia tych mediów w oparciu o wskazania liczników. Możliwe jest jednak przyjęcie przez strony umowy innego sposobu ustalenia faktycznego zużycia mediów, np. w oparciu o liczbę osób korzystających z wynajmowanych pomieszczeń. Przy wyborze tych kryteriów strony muszą kierować się względami ekonomicznymi, które pozwolą na wydzielenie i oddzielne rozliczenie mediów w taki sposób, że obiektywnie odzwierciedlone zostanie ich zużycie i wówczas świadczenia te powinny być traktowane odrębnie. Zatem w odniesieniu do mediów, w stosunku do których możliwe jest przyjęcie kryterium zużycia, to właśnie ww. kryterium będzie decydujące o odrębności tych mediów, a nie kwestia czy najemca miał możliwość wyboru świadczeniodawcy.
Biorąc powyższe rozstrzygnięcie pod uwagę należy uznać, że świadczenie złożone ma miejsce wówczas, gdy relacja poszczególnych czynności (świadczeń) wykonywanych na rzecz jednego nabywcy ma charakter świadczenia podstawowego i świadczenia pomocniczego (lub świadczeń pomocniczych), a więc takich, które umożliwia (umożliwiają) skorzystanie (względnie lepsze skorzystanie) ze świadczenia podstawowego lub jest/są niezbędne dla możliwości skorzystania ze świadczenia podstawowego. Jeżeli jednak świadczenia te można, bez popadania w sztuczność, rozdzielić tak, że nie zmieni to ich charakteru ani wartości z punktu widzenia nabywcy, wówczas świadczenia takie powinny być traktowane jako dwa niezależnie, opodatkowane świadczenia.
W opisie sprawy wskazali Państwo, że planują wprowadzić do każdej umowy najmu zapis dotyczący rozliczenia zużycia gazu (energii cieplnej) proporcjonalnie do powierzchni wynajmowanego lokalu na podstawie faktur otrzymanych od dostawcy gazu.
Zatem dostawa gazu będzie świadczeniem odrębnym od usługi najmu lokali. W związku z tym będą mogli Państwo refakturować dostawę gazu do najmowanych lokali stosując obliczanie na podstawie powierzchni użytkowej tych lokali, skoro zużycie gazu będzie zależne od powierzchni wynajmowanych lokali.
Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.
Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy:
Obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 1b, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20, art. 21 ust. 1 i art. 138f.
Generalna zasada wynikająca z brzmienia powołanego powyżej art. 19a ust. 1 ustawy wskazuje, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi. Zgodnie z tą regulacją, podatek stanie się wymagalny w miesiącu dokonania dostawy towaru lub wykonania usługi i co do zasady zostanie rozliczony za ten okres rozliczeniowy.
W świetle art. 19a ust. 2 ustawy:
W odniesieniu do przyjmowanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę.
W myśl art. 19a ust. 3 ustawy:
Usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.
Według art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy:
Obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu:
a) dostaw energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego,
b) świadczenia usług:
- telekomunikacyjnych,
- wymienionych w poz. 24-37, 50 i 51 załącznika nr 3 do ustawy,
- najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze,
- ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia,
- stałej obsługi prawnej i biurowej,
- dystrybucji energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego
- z wyjątkiem usług, do których stosuje się art. 28b, stanowiących import usług.
Stosownie do art. 19a ust. 7 ustawy:
W przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 3 i 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu - z chwilą upływu terminu płatności.
Na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy:
Podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
Zgodnie z art. 106i ust. 1 ustawy:
Fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-9.
Jak stanowi art. 106i ust. 3 pkt 4 ustawy:
Fakturę wystawia się nie później niż z upływem terminu płatności - w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4.
Na mocy art. 106i ust. 7 ustawy:
Faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 60. dnia przed:
1) dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi;
2) otrzymaniem, przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi, całości lub części zapłaty.
Zgodnie z art. 106i ust. 8 ustawy:
Przepis ust. 7 pkt 1 nie dotyczy wystawiania faktur w zakresie dostawy i świadczenia usług, o których mowa w art. 19a ust. 3, 4 i ust. 5 pkt 4, jeżeli faktura zawiera informację, jakiego okresu rozliczeniowego dotyczy.
Należy zatem wskazać, że moment powstania obowiązku podatkowego dla dostawy określa się na podstawie art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy.
Biorąc po uwagę przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy należy wskazać, że skoro w przedmiotowej sprawie dostawa ciepła nie będzie stanowić świadczenia nierozerwalnie związanego z najmem i w konsekwencji będą to świadczenia odrębne, to moment powstania obowiązku podatkowego należy ustalić odrębnie od najmu lokali, z uwzględnieniem regulacji wynikających z art. 19a ust. 5 pkt 4 i ust. 7 ustawy. Tym samym obowiązek podatkowy z tytułu dostawy ciepła powstanie z chwilą wystawienia faktury przez Państwa na rzecz najemców lokali (tj. z chwilą wystawienia refaktury). Zatem wystawiając refakturę za dostawy ciepła do lokali w miesiącu kwietniu, (mimo, że faktura od dostawcy gazu została wystawiona za miesiąc luty z terminem płatnością w marcu) obowiązek podatkowy z tytułu dostawy ciepła powstanie z chwilą wystawienia faktury (tj. w kwietniu) przez Państwa na rzecz najemców lokali. Natomiast jeżeli Państwo nie wystawią faktury lub wystawią ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą upływu terminu płatności.
Stanowisko Państwa jest prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu wydania interpretacji.
Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem Państwa wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem/pytaniami tj. kwestia opodatkowania usługi najmu lokali, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.
Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym albo opisem zdarzenia przyszłego. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.
Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
-Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.