Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

15 kwietnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny z 15 kwietnia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży działki nr 1. Uzupełnili go Państwo pismem z 21 maja 2025 r. (wpływ 21 maja 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie oraz pismem z 4 czerwca 2025 r. (wpływ 4 czerwca 2025 r.).

Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

1.Zainteresowany będący stroną postępowania:

• A.A.

2.Zainteresowana niebędąca stroną postępowania:

•  B.B.

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca posiada miejsce zamieszkania na terytorium Polski i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Wnioskodawca nie prowadzi jednoosobowej działalności gospodarczej oraz nie jest czynnym podatnikiem VAT. Również żona Wnioskodawcy nie prowadzi jednoosobowej działalności gospodarczej oraz nie jest czynnym podatnikiem VAT.

Wnioskodawca wraz z małżonką jest współwłaścicielem nieruchomości gruntowej, dla której prowadzona jest księga wieczysta nr 1 przez Sąd Rejonowy w (…), IV Wydział Ksiąg Wieczystych. Przedmiotowa nieruchomość gruntowa jest zlokalizowana w województwie (…), w powiecie (…), w gminie (…), w miejscowości (…), przy ulicy (…), obręb ewidencyjny numer 1, nazwa (…), oraz stanowi działkę gruntu o numerze ewidencyjnym 1 o obszarze 0,3296 ha.

Sposób korzystania z nieruchomości określono jako „R – grunty orne”. Po 1/8 udziału we współwłasności nieruchomości Wnioskodawca wraz z małżonką nabyli na podstawie decyzji wydanej 20 maja 1977 r. przez Naczelnika Gminy w (…) znak: (…) oraz postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku wydanego 17 kwietnia 1987 r. przez Sąd Rejonowy dla (…) II Wydział Cywilny, sygn. akt (…). 6/8 z kolei udziału w prawie własności nieruchomości na zasadach wspólności ustawowej małżeńskiej Wnioskodawca wraz z małżonką nabyli na podstawie umowy przekazania gospodarstwa rolnego z 25 września 1990 r. (akt notarialny Repertorium A nr 3).

Wyżej wymieniona nieruchomość gruntowa nie stanowi nieruchomości rolnej w rozumieniu ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego oraz jest nieruchomością niezabudowaną.

3 lutego 2025 r. Wnioskodawca wraz z małżonką zawarli przedwstępną umowę sprzedaży nieruchomości (akt notarialny Repertorium A nr 4) z A. L. działającym w imieniu i na rzecz spółki A. sp. z o.o. (NIP: (…)).

Wnioskodawca wraz z małżonką sprzedadzą Spółce nieruchomość gruntową po cenie rynkowej.

Wnioskodawca podkreśla, że sprzedaż nieruchomości nie odbywa się w ramach działalności gospodarczej, lecz stanowi formę zarządu majątkiem prywatnym w ramach uprawnień właścicielskich.

Zgodnie z postanowieniami przedwstępnej umowy sprzedaży sprzedający zobowiązali się do zawarcia ostatecznej umowy sprzedaży po uzyskaniu indywidualnej interpretacji podatkowej w zakresie opodatkowania umowy przeniesienia własności podatkiem od towarów i usług na podstawie ustawy o VAT. Mocą postanowień przedwstępnej umowy sprzedaży również sprzedający wyrazili zgodę na dysponowanie nieruchomością na cele budowlane przez kupującego w rozumieniu art. 3 pkt 11 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2025 r. poz. 418 ze zm.). Zakres przedmiotowej zgody obejmuje w szczególności prawo do występowania we własnym imieniu lub poprzez pełnomocników w celu uzyskania wszelkich wymaganych prawem decyzji, postanowień i uzgodnień ze wszystkimi organami administracji, osobami fizycznymi i prawnymi, jakie w zakresie zamierzonego celu inwestycyjnego w postaci budowy obiektu magazynowo-usługowego okażą się niezbędne, w tym w szczególności do występowania przed właściwym organem administracji architektoniczno-budowlanej, dostawcami mediów, celem uzyskania decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenie na budowę. Sprzedający nie wystąpili z tym z własną inicjatywą. Postanowienia umowy przedwstępnej nie uzależniają od tego zawarcia umowy przeniesienia własności. Wskazać również należy, że Sprzedający nie poszukiwali aktywnie nabywcy nieruchomości, ten zgłosił się do nich z własnej inicjatywy będąc zainteresowanym nabyciem nieruchomości gruntowej. W tym zakresie Sprzedający nie publikowali ogłoszeń dotyczących sprzedaży nieruchomości. Sprzedający nie udzielili również innych pełnomocnictw kupującemu dotyczących sprzedawanej nieruchomości. Sprzedający nie dokonywali również podziału nieruchomości gruntowej na mniejsze działki. Sprzedający nie dokonywali również uzbrojenia sprzedawanej nieruchomości we własnym zakresie.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu sprawy

Działka nr 1 była w całym okresie jej posiadania wykorzystywana przez Wnioskodawców do celów rolniczych, stanowiących cele osobiste Wnioskodawców.

Działka nr 1 była wyłącznie przedmiotem dzierżawy na rzecz dwóch synów Wnioskodawców z zamiarem kontynuacji wykonywania działalności rolniczej na niniejszej nieruchomości oraz zamiarem przejścia Wnioskodawców na wcześniejszą emeryturę rolniczą na podstawie przepisów ustawy z 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 197 ze zm.). Przedmiotowe prawo potwierdza, tytułem przykładu, wyrok Sądu Najwyższego z 18 stycznia 2012 r., sygn. akt (…). Zgodnie z przedmiotowym orzeczeniem, ubezpieczony w KRUS ma prawo do rolniczej emerytury w pełnej wysokości, jeśli swoje gospodarstwo wydzierżawi dziecku. Wnioskodawcy zawarli ww. umowy dzierżawy 8 listopada 2017 r. na okres 10 lat. Umowa przewidywała miesięczny czynsz dzierżawny płatny przez Wnioskodawców na rzecz synów w wysokości 100 zł miesięcznie do 15 dnia każdego miesiąca.

W całym okresie posiadania działki nr 1 Wnioskodawcy wykorzystywali przedmiotową nieruchomość do celów rolniczych (cele osobiste Wnioskodawców). Z tytułu żadnej czynności dotyczącej przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawcy wedle najlepszej wiedzy nie byli zobowiązani do rejestracji oraz rozliczenia podatku VAT.

Wnioskodawcy wskazują, że w przeszłości dokonywali transakcji dotyczących sprzedaży nieruchomości innych niż nieruchomość wskazana we wniosku. 22 września 2020 r. Wnioskodawcy byli stroną 5 umów sprzedaży niezabudowanych nieruchomości gruntowych (akt notarialny Repertorium A nr 5, akt notarialny Repertorium A nr 6, akt notarialny Repertorium A nr 7, akt notarialny Repertorium A nr 8 oraz akt notarialny Repertorium A nr 9).

29 czerwca 2020 r. Wnioskodawcy dokonali również sprzedaży niezabudowanej nieruchomości gruntowej dokumentowanej aktem notarialnym Repertorium A nr 10. W każdym z ww. przypadków nieruchomość gruntowa została nabyta przez Wnioskodawców na zasadach wspólności ustawowej małżeńskiej na podstawie umowy przekazania gospodarstwa rolnego z 25 września 1990 r. (6/8 udziału) oraz w udziałach po 1/8 części na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego dla (…) z 17 kwietnia 1987 r., sygn. akt (..) (prawomocne postanowienie dotyczące nabycia spadku) oraz decyzji Naczelnika Gminy w (…) z 20 maja 1977 r., (…) (decyzja wydana na podstawie przepisów ustawy z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych (Dz. U. z 1971 r. 27, poz. 250). Przedmiotowe nieruchomości stanowiły przez cały okres ich posiadania majątek osobisty Wnioskodawców wykorzystywany do celów rolniczych (cele osobiste Wnioskodawców).

W zakresie ww. transakcji Wnioskodawcy nie działali jako podatnicy podatku od towarów i usług oraz nie podejmowali aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami i jakichkolwiek działań marketingowych mających na celu zorganizowaną sprzedaż. Realizacja sprzedaży była związana ze zwyczajnym wykonywaniem prawa własności w stosunku do nieruchomości gruntowych (zarząd majątkiem prywatnym).

Mając powyższe na względzie, wnoszą Państwo o potwierdzenie, że sprzedaż nieruchomości, o której mowa we wniosku nie podlega podatkowi VAT.

Pytanie

Czy planowana przez Wnioskodawcę wraz z małżonką sprzedaż nieruchomości gruntowej podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, planowana sprzedaż nieruchomości nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż wykonywana jest w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei jak stanowi art. 15 ust. 2 ustawy VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody.

Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE.L Nr 347, str. 1 ze zm.), "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

Status zatem podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem VAT, istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

Jak wskazano w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 5 lutego 2025 r., sygn. 0111-KDIB3-3.4012.568.2024.3.AW: „uznanie, że dany podmiot sprzedając nieruchomość podejmuje działania w charakterze podatnika VAT wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Biorąc pod uwagę treść przepisów jak również stanowisko sądów administracyjnych oraz organów podatkowych, przy uznaniu sprzedaży nieruchomości za działalność gospodarczą na gruncie ustawy o VAT istotne jest, czy sprzedawca realizuje daną sprzedaż w ramach profesjonalnego obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych (przez) handlowca, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, bowiem podjęcie takich działań zbliżonych do tych podejmowanych przez podmioty profesjonalne skutkowałoby koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy). W konsekwencji, za zawodową (profesjonalną) działalność gospodarczą zakresie obrotu nieruchomościami należy uznać podjęcie szeregu zorganizowanych czynności stanowiących logiczny ciąg zdarzeń, w szczególności: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę w celu jego dalszej odsprzedaży z zyskiem, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, podjęcie działań marketingowych w celu sprzedaży działek, wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu etc”.

W interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 5 marca 2025 r., sygn. 0112-KDIL1-2.4012.1.2025.4.AS podniesiono, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z 27 czerwca 2024 r., sygn. akt I SA/Ke 219/24 (orzeczenie nieprawomocne) wskazano, że zbycie nawet kilkunastu działek budowlanych, powstałych z podziału gruntu rolnego, nie stanowi per se działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdy brak przesłanek świadczących o takiej aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia przedmiotowych gruntów, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego - stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności), co wskazuje, że w takim przypadku mamy do czynienia z czynnościami mieszczącymi się w ramach zarządu majątkiem prywatnym - niemającym cech działalności gospodarczej w rozumieniu VAT.

Także sama liczba i zakres planowanych transakcji nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie a stanowiącymi działalność gospodarczą (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 16 stycznia 2024 r., sygn. akt I SA/Łd 870/23; orzeczenie nieprawomocne).

Brak opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności sprzedaży nieruchomości gruntowej przez osoby fizyczne w ramach zarządu majątkiem prywatnym potwierdza również orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Tytułem przykładu w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r., sygn. akt C-180/10 dostrzeżono, że: „Osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby”.

Biorąc powyższe pod uwagę, Wnioskodawca wskazuje, że planowana transakcja sprzedaży nieruchomości nie będzie stanowiła przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, ponieważ nie będzie wykonywana w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy oraz jego małżonki w rozumieniu Ustawy VAT. Sprzedaż nieruchomości gruntowej stanowi formę zarządu majątkiem Wnioskodawcy oraz jego małżonki oraz wykonywanie uprawnień właścicielskich w stosunku do sprzedawanej nieruchomości.

Mając powyższe na uwadze Wnioskodawca prosi o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego stanowiska.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.) – zwanej dalej „ustawą”:

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Towarem jest także udział w prawie własności. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r. s. 1 ze zm.), zwanej dalej „2006/112/WE”:

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowych (działki), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

W tym miejscu należy także zauważyć, że kwestie dotyczące stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2809 ze zm.), zwanej dalej Kodeksem rodzinnym i opiekuńczym.

Stosownie do art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Jak stanowi art. 36 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

W myśl natomiast art. 36 § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego.

Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Małżeństwo nie należy do żadnej kategorii podmiotów wymienionych w art. 15 ust. 1 ustawy. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Należy zauważyć, że żaden z przepisów ustawy nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa.

Wskazać jednak należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy:

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy:

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być, np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Ponadto, sprzedaż składników wykorzystywanych w działalności gospodarczej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii czy sprzedaż nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że są Państwo współwłaścicielami działki nr 1. Wnioskodawcy wydzierżawili działkę na rzecz swoich synów z zamiarem kontynuacji wykonywania działalności rolniczej na nieruchomości. Umowa dzierżawy została zawarta 8 listopada 2017 r. na okres 10 lat. Umowa przewidywała miesięczny czynsz dzierżawny płatny przez Wnioskodawców na rzecz synów w wysokości 100 zł miesięcznie do 15 dnia każdego miesiąca.

W tym miejscu wyjaśnić należy, że na mocy art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeksu cywilnego (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.):

Tak więc dzierżawa stanowi umowę dwustronnie zobowiązującą i wzajemną nakładającą na strony – zarówno wydzierżawiającego jak i dzierżawcę – określone przepisami obowiązki.

Istota umowy dzierżawy wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz dzierżawcy. Dzierżawca za oddaną mu w dzierżawę rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Zatem wskazać należy, że dzierżawa działki stanowi odpłatne świadczenie usług, a zawarcie umów dzierżawy powoduje wyłączenie nieruchomości z majątku osobistego. Taki sposób wykorzystania przez Państwa przedmiotowej działki sprawił, że jest ona wykorzystywana w prowadzonej przez Państwa działalności gospodarczej, a nie wyłącznie w ramach majątku osobistego. Tym samym, planując dostawę nieruchomości, nie dokonają Państwo zbycia majątku osobistego, ale majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że skoro działka nr 1 została przez Państwa nabyta do celów prowadzonej przez Państwa działalności gospodarczej i była w niej wykorzystywana, tym samym przedmiotem sprzedaży nie jest Państwa majątek osobisty, ale grunt wykorzystywany w działalności gospodarczej.

Zatem planowana transakcja sprzedaży działki nr 1 będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jako odpłatna dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji, Państwa stanowisko uznaję za nieprawidłowe.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa w uzasadnieniu własnego stanowiska wyroków, należy zaznaczyć, że każdy z wyroków zapada na gruncie unikalnego zdarzenia przyszłego/stanu faktycznego i w zasadzie wyłącznie do niego się ogranicza. Ocena omawianej kwestii, tj. skutków sprzedaży nieruchomości nie jest kwestią uniwersalną, dającą się odnieść do ogólnych okoliczności w analizowanych sprawach, lecz opiera się na wielu przesłankach podnoszonych wyżej przez organ podatkowy i powinna być dokonywana z punktu widzenia każdego odrębnego stanu faktycznego. Specyfika działalności podmiotów jest na tyle różnorodna, że niekiedy z pozoru nawet podobne okoliczności faktyczne nie spowodują analogicznych konsekwencji prawnopodatkowych, a tym samym nie mogą być tożsamo traktowane. Zatem z uwagi na różnorodność i odmienność okoliczności faktycznych występujących w każdej z indywidualnych spraw, powołane przez Państwa orzeczenia sądowe, choć stanowią element argumentacji, to nie mogą stanowić podstawy do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

W odniesieniu do powołanych interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zapadły ona również w indywidualnych sprawach osadzonych w konkretnych stanach faktycznych i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację. Interpretacje organów podatkowych wydawane są w indywidualnych sprawach podatników na podstawie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez podatnika.

Zatem z uwagi na różnorodność i odmienność okoliczności faktycznych występujących w każdej z indywidualnych spraw, powołane przez Państwa orzeczenia sądowe i interpretacje indywidualne, choć stanowią element argumentacji, to nie mogą stanowić podstawy do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

Pan A.A. (Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r Ordynacji podatkowej.