Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 kwietnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 26 marca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy m.in. podatku od towarów i usług w kwestii uznania Transakcji nabycia Wierzytelności za usługę w zakresie długów korzystającą ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 15 maja 2025 r. (wpływ 19 maja 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, polską spółką prawa handlowego, czynnym podatnikiem VAT i polskim rezydentem podatkowym (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka" lub „Nabywca”).

Dnia (...) 2025 r. Spółka dokonała transakcji ze spółką (...) z siedzibą w (…) wpisaną do rejestru (…) prowadzonego przez Sąd (…), (…) pod numerem (…) (dalej: „Zbywca”) polegającej na odpłatnym nabyciu przez Spółkę wierzytelności w kwocie (X) zł (słownie: (X)) stanowiącej wartość nominalną udzielonej spółce (A) sp. z o.o., KRS: (…) (dalej: Dłużnik), pożyczki w kwocie (X) zł (słownie: (X); dalej: „Wierzytelność”) wraz z ustanowionymi zabezpieczeniami, tj. hipoteką i zastawem, za cenę sprzedaży (X) zł (słownie: (X)) (dalej: „Transakcja").

Istotne postanowienia umowy sprzedaży Wierzytelności pomiędzy Zbywcą a Spółką mają następujące brzmienie:

Paragraf (…) Umowy [Przedmiot Umowy]: „Na podstawie niniejszej Umowy, [...] Zbywca sprzedaje na rzecz Nabywcy Wierzytelność w kwocie (X) zł ((X)), stanowiącą wartość nominalną pożyczki w kwocie (X) zł ((X)), wraz z ustanowionymi Zabezpieczeniami, tj. (…), (…), (A) i (…), za cenę sprzedaży wskazaną w (…) niniejszej Umowy, a Nabywca wyżej opisaną Wierzytelność wraz z opisanymi Zabezpieczeniami od Zbywcy nabywa za umówioną Cenę sprzedaży.”

Paragraf (…) Umowy [Przedmiot Umowy]: „Strony zgodnie postanawiają, że wraz z przeniesieniem Wierzytelności, Zbywca przenosi na Nabywcę w całości Hipotekę, tj. (…) zł ((Y)) ustanowioną na rzecz Zbywcy i ujawnioną na (…) (pozycja (…)) (…).”

Paragraf (…) Umowy [Przedmiot Umowy]: „Strony zgodnie potwierdzają, że wraz z przeniesieniem na Nabywcę Wierzytelności, Zbywca przenosi na Nabywcę także zabezpieczenia w zakresie (…), (A), (…).”

Paragraf (…)Umowy [Cena Wierzytelności]: „Strony zgodnie ustalają Cenę sprzedaży Wierzytelności na kwotę (X) zł ((X)).”

Z chwilą nabycia Wierzytelności na Wnioskodawcę przeniesione zostały wszelkie uprawnienia, zabezpieczenia, obowiązki i ryzyka związane z tą Wierzytelnością. Umowa sprzedaży Wierzytelności (ani żaden inny stosunek prawny łączący jej strony) nie przewiduje żadnych dodatkowych świadczeń (poza zapłatą ceny z tytułu nabywanej Wierzytelności), do których Wnioskodawca byłby zobowiązany na rzecz Zbywcy. W szczególności Wnioskodawca nie zobowiązał się do ściągania długu od Dłużnika (jest to jedynie jego uprawnienie wynikające z nabytych praw do Wierzytelności), a co za tym idzie ściąganie długu nie było podstawowym celem ani efektem ekonomicznym Transakcji. Wierzytelność nie była w chwili nabycia wymagalna i nie stanowiła tzw. „wierzytelności trudnych”, tj. takich, co do których w momencie transakcji zachodzą okoliczności wskazujące na ryzyko braku ich zaspokojenia w przyszłości.

Spółka, z ostrożności, uiściła podatek od czynności cywilnoprawnych od Transakcji. Jednak stoi ona na stanowisku, iż była zwolniona od tego podatku i będzie mogła wnieść o zwrot zapłaconego podatku po potwierdzeniu słuszności jej stanowiska przez tutejszy Organ.

Uzupełnienie

1.Czy transakcja nabycia wierzytelności przez Państwa została wykonywana:

-w ramach umowy faktoringu;

-w ramach sekurytyzacji?

Transakcja nabycia Wierzytelności nie została wykonana ani w ramach umowy faktoringu ani w ramach sekurytyzacji. Wnioskodawca wskazuje, że nie prowadzi on działalności w zakresie faktoringu, sekurytyzacji czy handlu długami. Ponadto, Wnioskodawca podkreśla, iż Transakcja objęta niniejszym wnioskiem miała charakter incydentalny i stanowiła w ocenie Wnioskodawcy jednorazową usługę w zakresie długów w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

2.Czy nabyli Państwo przedmiotową Wierzytelność z zamiarem uzyskiwania z niej pożytków dla siebie, np. w postaci odsetek?

Wierzytelność nie była w chwili nabycia wymagalna i nie stanowiła tzw. „wierzytelności trudnych”, tj. takich, co do których w momencie transakcji zachodzą okoliczności wskazujące na ryzyko braku ich zaspokojenia w przyszłości. Strony dokonały Transakcji przyjmując, iż Dłużnik spłaci cały dług w terminie i nie będzie potrzeby dokonywania przez Wnioskodawcę żadnych czynności zmierzających do ściągnięcia długu. W tym miejscu Wnioskodawca wskazuje, iż Zbywcy od Dłużnika przysługiwały odsetki umowne, tj. odsetki wynikające z czynności prawnej jaką stanowiła zawarta między Zbywcą i Dłużnikiem umowa pożyczki. Powyższe odsetki umowne zostały w całości uiszczone przez Dłużnika do rąk Zbywcy przed zawarciem umowy sprzedaży Wierzytelności między Zbywcą i Wnioskodawcą. Dlatego przedmiotem umowy sprzedaży Wierzytelności była jedynie wartość nominalna udzielonej Dłużnikowi pożyczki w kwocie (X) zł (bez prawa do jakichkolwiek odsetek umownych w związku z ich pełną spłatą przez Dłużnika przed zawarciem umowy). Niemniej, Wnioskodawca wskazuje, iż z w razie opóźnienia w spłacie długu przez Dłużnika przysługiwać mu będą od Dłużnika, na podstawie art. 481 Kodeksu Cywilnego, odsetki ustawowe za opóźnienie. Odsetki ustawowe za opóźnienie powstają z mocy samego prawa i jak wskazuje Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 marca 2002 r. sygn.: III CKN 548/00: „Przepis art. 481 § 1 k.c. obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez względu na przyczyny uchybienia terminowi płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza więc o tym, że wierzycielowi należą się odsetki.”

Ewentualna kwota odsetek ustawowych stanowiłaby korzyść majątkową po stronie Wnioskodawcy, przy czym uzyskanie od Dłużnika odsetek ustawowych za opóźnienie nie było celem Transakcji ani zamiarem Wnioskodawcy. Niemniej, Wnioskodawca zastrzega sobie prawo do żądania od Dłużnika odsetek ustawowych w razie opóźnienia Dłużnika w spłacie długu. Poza ewentualnym uzyskaniem odsetek ustawowych za opóźnienie Dłużnika Wnioskodawca nie będzie uzyskiwał żadnych innych pożytków z tytułu nabytej Wierzytelności.

3.Jakie uzyskali/będą Państwo uzyskiwać wynagrodzenie w związku z nabyciem przedmiotowej Wierzytelności?

W związku z nabyciem przedmiotowej Wierzytelności Wnioskodawca nie uzyskał ani nie będzie uzyskiwać żadnego wynagrodzenia. Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, iż z w razie opóźnienia w spłacie długu przez Dłużnika przysługiwać mu będą od Dłużnika, na podstawie art. 481 Kodeksu Cywilnego, odsetki ustawowe za opóźnienie. Odsetki ustawowe za opóźnienie powstają z mocy samego prawa i jak wskazuje Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 marca 2002 r. sygn.: III CKN 548/00: „Przepis art. 481 § 1 k.c. obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez względu na przyczyny uchybienia terminowi płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza więc o tym, że wierzycielowi należą się odsetki.”

Ewentualna kwota odsetek ustawowych stanowiłaby korzyść majątkową (swoiste „wynagrodzenie”) po stronie Wnioskodawcy, przy czym Wnioskodawca zaznacza, iż uzyskanie od Dłużnika odsetek ustawowych za opóźnienie nie było celem Transakcji ani zamiarem Wnioskodawcy. W razie opóźnienia Dłużnika w spłacie długu Wnioskodawca zastrzega sobie prawo do żądania od Dłużnika odsetek ustawowych za opóźnienie. Poza ewentualnym uzyskaniem odsetek ustawowych za opóźnienie Dłużnika Wnioskodawca nie będzie uzyskiwać żadnych innych pożytków z tytułu nabytej Wierzytelności.

4.Czy umowa sprzedaży Wierzytelności zawiera zastrzeżenia o zwrotnym przeniesieniu wierzytelności?

Zgodnie z § 3 ust. 2 umowy sprzedaży Wierzytelności, sprzedaż Wierzytelności nastąpiła pod warunkiem dokonania przez Wnioskodawcę zapłaty ceny, który to warunek Wnioskodawca spełnił. Umowa sprzedaży Wierzytelności ani żadne inne porozumienia Stron nie zawierają żadnych dalszych zastrzeżeń dotyczących przeniesienia Wierzytelności, w tym w szczególności nie zawierają żadnych zastrzeżeń o zwrotnym przeniesieniu Wierzytelności.

Pytanie w zakresie podatku od towarów i usług (oznaczenie pytania jak we wniosku)

1.Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym Spółka jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonanej Transakcji na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT?

Państwa stanowisko w sprawie w zakresie podatku od towarów i usług

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1:

Zdaniem Wnioskodawcy jest on zwolniony od podatku od towarów i usług z tytułu Transakcji na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT).

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1:

Dokonana Transakcja stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym: „Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również: 1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;”.

Jak wskazuje Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 7 października 2022 r., sygn.: 0114-KDIP4-3.4012.487.2022.1.JJ: „Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, że w okolicznościach przedstawionych we wniosku czynność nabycia Wierzytelności, co do których w momencie dokonywania przelewu nie istnieją wątpliwości co do możliwość ich zaspokojenia, należy uznać za świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, podlegające opodatkowaniu tym podatkiem. Mamy tu bowiem do czynienia ze świadczeniem usługi przez Państwa - nabywcę Wierzytelności - na rzecz Zbywcy Wierzytelności, polegającą na uwolnieniu sprzedawcy od wykonywania czynności związanych z odzyskaniem Wierzytelności.”

W świetle art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT: „Zwalnia się od podatku: [...] usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków 1 weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług;”.

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o VAT ze zwolnienia, o którym mowa m.in. w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, nie można skorzystać w przypadku „czynności ściągania długów, w tym factoringu”.

Przepisy prawa nie zawierają legalnej definicji „usług w zakresie długów”, jednakże z uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 kwietnia 2021 r., sygn.: III SA/Wa 1356/20, wynika, że: zgodnie z wykładnią celowościową, decydujące znaczenie, czy mamy do czynienia z transakcją dotyczącą usług w zakresie długów jest zasadniczy cel, jaki przyświecał zawarciu umowy (przyczyny i skutki ekonomiczne transakcji). Należy zatem odpowiedzieć na pytanie, czy takie usługi przede wszystkim zmierzają w istocie do ściągnięcia długu (jego egzekucji, windykacji), czy też zasadniczym elementem jest udzielenie finansowania. Jeżeli celem umowy jest udzielenie finansowania, nabycie wierzytelności powinno być zakwalifikowane jako usługa w zakresie długów, gdyż przechodząca na kontrahenta zagranicznego wierzytelność jest skorelowana z zobowiązaniem klienta do spłaty długu.”

Zdaniem Wnioskodawcy cel i treść umowy sprzedaży Wierzytelności spełnia przesłanki wskazane w powyższym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego i nakazuje zakwalifikowanie. Transakcji jako „usługi w zakresie długów”. Jednocześnie Transakcja nie spełnia przesłanek pozwalających na jej uznanie za „czynności ściągania długów, w tym factoringu”, których istotę precyzuje niżej przytoczone orzecznictwo.

Jak wskazują organy podatkowe, w tym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 4 września 2023 r., sygn.: 0114-KDIP4-3.4012.256.2023.1.IG: „Usługi ściągania długów i factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady, przez factoring rozumie się nabywanie przez faktora określonych wierzytelności, przysługujących przedsiębiorcy z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności, pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora. Ponadto, dokonując nabycia wierzytelności faktor zobowiązuje się dodatkowo do świadczenia na rzecz faktoranta (przedsiębiorcy) różnorodnych czynności, które przykładowo mogą obejmować: przejmowanie ryzyka wypłacalności dłużników (przy factoringu właściwym), inkasowanie wierzytelności, finansowanie przez dyskonto, udzielanie pożyczek, księgowanie wierzytelności itp. Usługa tego typu polega więc na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu. W pojęciu usług ściągania długów i factoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia.”

Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 marca 2012 r. sygn.: I FPS 5/11, nakazuje odróżnić od czynności ściągania długów, w tym factoringu, zwykłe nabycie wierzytelności niezwiązane ze świadczeniem na rzecz zbywcy wierzytelność żadnych dodatkowych usług: „nabycie na podstawie art. 509 § 1 K.c. wierzytelności pieniężnej dokonywane jest we własnym imieniu i na własny rachunek nabywającego, który wchodzi na miejsce dotychczasowego wierzyciela. Natomiast dalsze losy wierzytelności, np. ich windykacja, są już poza tą transakcją, gdyż egzekwowanie własnych, wchodzących do majątku podmiotu wierzytelności na swoją rzecz jest naturalnym elementem obrotu gospodarczego. Nie mamy więc do czynienia z jakąkolwiek usługą wobec braku drugiego podmiotu, tj. usługobiorcy, oraz wiążącej strony umowy o wykonanie usługi, i to za wynagrodzeniem.”

Istotę usług ściągania długów i factoringu dalej wyjaśnia Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 13 stycznia 2023 r., sygn.: I FSK 469/19: „nie każda czynność nabycia wierzytelności stanowi automatycznie świadczenie usługi ściągania długów, czy factoringu. Aby móc uznać daną cesję wierzytelności za czynność ściągania długów, w tym factoringu, obok cesji wierzytelności muszą wystąpić dodatkowe przesłanki wskazujące, że dana cesja wierzytelności w danych okolicznościach faktycznych stanowi element czynności ściągania długów, w tym factoringu (takie jak np. świadczenie przez cesjonariusza określonych dodatkowych usług na rzecz cedenta związanych ze ściągnięciem wierzytelności). [...] Należy ustalić czy usługi te przede wszystkim zmierzają do ściągania długów oraz czy ściąganie długów jest podstawowym celem i efektem ekonomicznym umów nabycia wierzytelności (por. wyrok NSA z 21 października 2013 r., sygn. akt I FSK 1388/12). Jedną z podstawowych cech usługi ściągania długów jest brak po stronie usługobiorcy jakichkolwiek praw do ściąganej przez niego wierzytelności. Wszelkie prawa z nią związane przysługują wierzycielowi, na rzecz którego dług jest egzekwowany. Ponosi on też ryzyko niewypłacalność dłużnika. W konsekwencji, zgodnie z poglądami wyrażonymi w doktrynie prawa podatkowego (por. T. Michalik, Komentarz do art. 43 ustawy o VAT, wyd. 13, Legalis, 2017).

Także w wyroku z dnia 2 lipca 2024 r., sygn.: I FSK 1114/23, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, iż: „usługa ściągania długów zakłada (...) istnienie dwóch podmiotów, które zawarły transakcję. Usługodawca zobowiązuje się do ściągnięcia długu w zamian za wynagrodzenie. Konsumentem usługi (usługobiorcą) jest ten podmiot, który korzysta z usługi wykonywanej przez kontrahenta, co oznacza, że usługodawca ściąga dług dla usługobiorcy, a nie dla siebie (...) To samo dotyczy usług faktoringu, które polegają zasadniczo na nabyciu przez faktora określonych wierzytelności przysługujących przedsiębiorcy z tytułu sprzedaży, w zamian za określoną kwotę odpowiadającą wierzytelności pomniejszoną o prowizję/wynagrodzenie faktora, gdzie faktor zobowiązuje się również do świadczenia szeregu czynności dodatkowych (takich jak prowadzenie rozliczeń, monitoring płatności)”.

W świetle powyższych wytycznych wskazać należy, iż wszelkie prawa do Wierzytelności przeszły w wyniku Transakcji na Wnioskodawcę. Na Spółkę przeszło także m.in. ryzyko niewypłacalności dłużnika. Jednocześnie Spółka nie zobowiązała się w ramach Transakcji do żadnych dalszych świadczeń na rzecz Zbywcy poza zapłatą umówionej ceny, w szczególności nie zobowiązała się ona wobec Zbywcy do świadczenia (odpłatnych) czynności ściągania długu. Dlatego nie można uznać Transakcji za czynność ściągania długów ani za factoring w rozumieniu art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o VAT. Transakcja spełnia natomiast przesłanki usługi w zakresie długów w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. 2025 r. poz. 775), zwanej dalej „ustawą” lub „ustawą o VAT”:

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT:

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady, podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym, przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Jednocześnie, skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług, określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Zatem, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r. s. 1 ze zm.):

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów bądź świadczenie usługi podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy/usługi mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że dnia (...)2025 r. dokonali Państwo transakcji ze spółką (...) polegającej na odpłatnym nabyciu przez Państwa Wierzytelności w kwocie (X) zł stanowiącej wartość nominalną udzielonej spółce (A) sp. z o.o. pożyczki w kwocie (X) zł wraz z ustanowionymi zabezpieczeniami, tj. hipoteką i zastawem, za cenę sprzedaży (X) zł.

Zgodnie z zawartą umową wraz z przeniesieniem Wierzytelności, Zbywca przeniósł na Państwa (Nabywcę) w całości Hipotekę ((…) zł a także zabezpieczenia w zakresie (…), (A), (…).

Z chwilą nabycia Wierzytelności przeniesione zostały na Państwa wszelkie uprawnienia, zabezpieczenia, obowiązki i ryzyka związane z tą Wierzytelnością. Umowa sprzedaży Wierzytelności (ani żaden inny stosunek prawny łączący jej strony) nie przewiduje żadnych dodatkowych świadczeń (poza zapłatą ceny z tytułu nabywanej Wierzytelności), do których byliby Państwo zobowiązani na rzecz Zbywcy. W szczególności nie zobowiązali się do ściągania długu od Dłużnika, ściąganie długu nie było podstawowym celem ani efektem ekonomicznym ww. Transakcji. Wierzytelność nie była w chwili nabycia wymagalna i nie stanowiła tzw. „wierzytelności trudnych”, tj. takich, co do których w momencie transakcji zachodzą okoliczności wskazujące na ryzyko braku ich zaspokojenia w przyszłości.

Transakcja nabycia Wierzytelności nie została wykonana ani w ramach umowy faktoringu ani w ramach sekurytyzacji. Transakcja nabycia Wierzytelności miała charakter incydentalny.

Zbywcy od Dłużnika ((A) sp. z o.o.) przysługiwały odsetki umowne, tj. odsetki wynikające z czynności prawnej jaką stanowiła zawarta między Zbywcą i Dłużnikiem umowa pożyczki. Powyższe odsetki umowne zostały w całości uiszczone przez Dłużnika do rąk Zbywcy przed zawarciem umowy sprzedaży Wierzytelności między Zbywcą a Państwem. Dlatego przedmiotem umowy sprzedaży Wierzytelności była jedynie wartość nominalna udzielonej Dłużnikowi pożyczki w kwocie (X) zł (bez prawa do jakichkolwiek odsetek umownych w związku z ich pełną spłatą przez Dłużnika przed zawarciem umowy).

W razie opóźnienia w spłacie długu przez Dłużnika przysługiwać Państwu będą od Dłużnika, na podstawie art. 481 Kodeksu Cywilnego, odsetki ustawowe za opóźnienie. Uzyskanie od Dłużnika odsetek ustawowych za opóźnienie nie było celem Transakcji ani Państwa zamiarem.

W związku z nabyciem przedmiotowej Wierzytelności nie uzyskali Państwo ani nie będą uzyskiwać żadnego wynagrodzenia.

Sprzedaż Wierzytelności nastąpiła pod warunkiem dokonania przez Wnioskodawcę zapłaty ceny, który to warunek Państwo spełnili. Umowa sprzedaży Wierzytelności ani żadne inne porozumienia Stron nie zawierają żadnych dalszych zastrzeżeń dotyczących przeniesienia Wierzytelności, w tym w szczególności nie zawierają żadnych zastrzeżeń o zwrotnym przeniesieniu Wierzytelności.

Państwa wątpliwości, w zakresie podatku od towarów i usług, dotyczą kwestii ustalenia czy Transakcja nabycia przez Państwa przedmiotowej Wierzytelności jest zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT (kwestia objęta pytaniem oznaczonym we wniosku nr 1).

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy należy wyjaśnić, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.) - zwanej dalej Kodeksem cywilnym.

Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego:

W myśl art. 509 § 2 Kodeksu cywilnego:

Jak stanowi art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego:

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Z powyższych przepisów wynika, że przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, które następuje na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz zbywcy wierzytelności (cedenta). Spełnienie świadczenia wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Umowa cesji wierzytelności wypełnia znamiona określone w art. 8 ust. 1 ustawy, polega bowiem na przeniesieniu prawa do wartości niematerialnych i prawnych, w związku z tym stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też innego jej wykorzystania do celów prawno-gospodarczych. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę. Sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować o charakterze usługi nie zaś o istocie czynności prawnej, jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Zatem usługą na rzecz cedenta jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych.

Zatem zakup wierzytelności stanowi usługę polegającą na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). Oznacza to, że w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności. Jednakże jak wskazano na wstępie ww. usługa podlega opodatkowaniu wówczas, gdy jest świadczona odpłatnie.

Powyższe rozumienie przelewu wierzytelności jako usługi znajduje potwierdzenie w wyrokach polskich sądów administracyjnych. Przykładowo w orzeczeniu z dnia 6 listopada 2009 r., sygn. akt I SA/Po 628/09 WSA w Poznaniu stwierdził: „Biorąc pod uwagę powyższe Sąd podziela pogląd organów podatkowych, że wierzytelność nie jest towarem, a zakup wierzytelności jest usługą. Istotą tej usługi jest zdjęcie z dotychczasowego wierzyciela (zbywcy) ciężaru egzekucji, czy też niewypłacalności dłużnika. Usługa ta wyraża się w tym, że usługodawca uzyskuje zysk generowany „kosztem zbywcy”. Zbywca w tym wypadku otrzymuje za wierzytelność cenę niższą od jej wartości nominalnej. Z drugiej strony zbywca uzyskuje konkretne świadczenie w postaci zdjęcia z niego: ryzyka niewypłacalności dłużnika, konieczności prowadzenia postępowania egzekucyjnego, czy też opóźnień związanych z egzekwowaniem gotówki. Przenosząc powyższe rozważania na grunt analizowanej sprawy należy podkreślić, że stosunek cywilnoprawny pomiędzy zbywcą i nabywcą wierzytelności kończy się po dokonaniu tej czynności prawnej. Po zbyciu wierzytelności, zbywca nie ma wpływu na dalszy byt wierzytelności i nie jest zainteresowany dalszym postępowaniem nabywcy w tym względzie. Nie można więc przyjąć, że usługa trwa od chwili nabycia wierzytelności do czasu jej zbycia albo wyegzekwowania”.

Podkreślenia wymaga więc, że podmiot dokonujący zakupu wierzytelności jest zobowiązany dokonać analizy rodzaju wierzytelności będących przedmiotem cesji, tj. skutkować oceną, czy przedmiotowe transakcje nie dotyczą tzw. wierzytelności trudnych, czyli takich, co do których istnieje poważna wątpliwość, że zostaną zaspokojone. Nabycie bowiem na własne ryzyko wierzytelności uznanych za trudne, których cena (niższa od wartości nominalnej) odzwierciedla faktyczną, ekonomiczną ich wartość, będzie pozostawało poza zakresem podatku od towarów i usług, co potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (wyrok w sprawie C-93/10 GFKL Financial Services).

W kwestii nabycia wierzytelności trudnych po cenie niższej od ich wartości nominalnej wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 27 października 2011 r., w sprawie C-93/10 Finanzamt Essen-NordOst przeciwko GFKL Financial Services AG. W powyższym orzeczeniu TSUE wskazał, że „Artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży”. W pkt 25 ww. orzeczenia, Trybunał wskazał, że „Różnica między wartością nominalną cedowanych wierzytelności a ceną ich sprzedaży nie stanowi bowiem wynagrodzenia za tego rodzaju usługę, lecz odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, która jest uzależniona od wątpliwych perspektyw na ich spłatę i zwiększonego ryzyka niewypłacalności dłużników”.

Podkreślić należy, że ww. wyrok TSUE odwołuje się do wierzytelności „trudnych”, tj. wymagalnych, o wątpliwej perspektywie spłaty.

Jak Państwo wyjaśnili - Wierzytelność nie była w chwili nabycia wymagalna i nie stanowiła tzw. „wierzytelności trudnych”, tj. takich, co do których w momencie transakcji zachodzą okoliczności wskazujące na ryzyko braku ich zaspokojenia w przyszłości. Wartość Wierzytelności w momencie jej nabycia, złożona jest wyłącznie z wartości nominalnej (tj. pożyczki w kwocie (X) zł wraz z ustanowionymi zabezpieczeniami: hipoteką i zastawem, za cenę sprzedaży (X) zł). Nie można więc przyjąć, że przedmiotem nabycia są wierzytelności, których z założenia ściągalność jest wątpliwa, nierealna z powodu niewypłacalności dłużnika. Umowa sprzedaży Wierzytelności ani żadne inne porozumienia nie zawierają dalszych zastrzeżeń dotyczących przeniesienia Wierzytelności, w tym w szczególności nie zawierają żadnych zastrzeżeń o zwrotnym przeniesieniu Wierzytelności. Zakup Wierzytelności nastąpił po cenie nominalnej.

Zatem w opisanych okolicznościach nie będzie dochodzić do nabycia wierzytelności tzw. „trudnych”.

Przy czym, dla ustalenia czy pomiędzy podmiotami dochodzi do świadczenia usługi istotne jest spełnienie warunków: istnienia dwóch podmiotów - usługodawcy i usługobiorcy, istnienie stosunku prawnego pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą, z których jeden świadczy usługę a drugi płaci za nią wynagrodzenie, przy czym pomiędzy czynnością podlegającą opodatkowaniu (usługa), a wynagrodzeniem otrzymanym z tytułu jej wyświadczenia musi istnieć bezpośredni, czytelny związek.

W wyroku NSA z dnia 19.03.2012r. o sygn. I FPS 5/11 sąd objaśnił, iż gdy wystąpi dodatkowe wynagrodzenie towarzyszące cesji wierzytelności to wówczas można mówić o usłudze podlegającej VAT. NSA stwierdził w tym wyroku, iż „(…) Przyjąć zatem należy, że podstawowym i koniecznym warunkiem do uznania transakcji za odpłatną usługę, a więc czynność opodatkowaną, jest wystąpienie wynagrodzenia bezpośrednio związanego z tą czynnością, rzeczywiście otrzymanego (bądź należnego), jako świadczenia wzajemnego za wykonaną usługę.

Zatem badając konkretną transakcję należy poszukiwać takiego ewentualnego bezpośredniego wynagrodzenia, które otrzymuje kupujący – cesjonariusz, jako świadczenie wzajemne za ewentualnie wykonaną na rzecz zbywcy – cedenta usługę. Plastyczniej rzecz ujmując poszukiwać należy strumienia pieniędzy płynącego od zbywcy-cedenta do nabywcy cesjonariusza za wykonaną usługę, czyli odwrotnie płynącego, niż w przypadku umowy kupna sprzedaży, kiedy zapłatę za wierzytelność otrzymuje zbywca od nabywcy.

Podkreślenia wymaga bowiem, że dla rozstrzygnięcia, czy mamy do czynienia z odpłatną usługą, konieczne jest ustalenie, czy – obok transakcji kupna-sprzedaży wierzytelności – wystąpiło świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym, co ważne, przez nabywcę. W omawianej sytuacji, kiedy występuje tylko zapłata ceny za wierzytelność, trudno uznać, że do świadczenia takiej usługi dochodzi. Wobec tego należy dojść do wniosku, że żadna transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u.(…)”.

Biorąc pod uwagę opis sprawy, treść powołanych przepisów oraz wyżej wymieniony wyrok TSUE i uchwałę NSA stwierdzić należy, że w tym konkretnym przypadku, skoro – jak wskazali Państwo we wniosku – dokonali Państwo transakcji polegającej na odpłatnym nabyciu wierzytelności w kwocie (X) zł stanowiącej wartość nominalną udzielonej spółce (A) sp. z o.o., pożyczki w kwocie (X) zł wraz z ustanowionymi zabezpieczeniami, tj. hipoteką i zastawem, za cenę sprzedaży (X) zł, a w związku nabyciem przedmiotowej Wierzytelności, nie uzyskali Państwo i nie będą uzyskiwać żadnego wynagrodzenia, umowa sprzedaży Wierzytelności ani żaden inny stosunek prawny łączący strony nie przewiduje żadnych dodatkowych świadczeń (poza zapłatą ceny z tytułu nabywanej Wierzytelności), do których Państwo byliby zobowiązani na rzecz Zbywcy, to w przedmiotowej sprawie nie dojdzie do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

W związku z powyższym skoro nabywając Wierzytelność nie uzyskali Państwo z tego tytułu jakiegokolwiek wynagrodzenia ani prowizji od Zbywcy to opisana we wniosku Transakcja dotyczy jedynie przelewu wierzytelności z cedenta (Zbywcy) na cesjonariusza (Nabywca).

W świetle powyższego należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, iż w przedmiotowej sprawie:

-     ustalona przez strony umowy sprzedaży cena Wierzytelności była równa wartości nominalnej udzielonej Dłużnikowi pożyczki (bez prawa do jakichkolwiek odsetek umownych w związku z ich pełną spłatą przez Dłużnika przed zawarciem umowy sprzedaży Wierzytelności),

-     w związku z nabyciem Wierzytelności nie uzyskali Państwo ani nie będą uzyskiwać żadnego wynagrodzenia,

-     umowa sprzedaży Wierzytelności ani żaden inny stosunek prawny łączący jej strony (Państwa i Zbywcę) nie przewiduje żadnych dodatkowych świadczeń (poza zapłatą ceny z tytułu nabywanej Wierzytelności), do których Państwo byliby zobowiązani na rzecz Zbywcy. W szczególności nie zobowiązali się Państwo do ściągania długu od Dłużnika (jest to jedynie jego uprawnienie wynikające z nabytych praw do Wierzytelności),

należy przyjąć, że nie świadczą Państwo usługi, a czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, opisana we wniosku Transakcja nabycia przez Państwa Wierzytelności od Zbywcy za cenę równą wartości nominalnej Wierzytelności, nie stanowi świadczenia usług, w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, a zatem czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Tym samym, Państwa stanowisko w zakresie podatku od towarów i usług, że zdaniem Wnioskodawcy jest on zwolniony od podatku od towarów i usług z tytułu Transakcji na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług, jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie podatku od towarów i usług. Ocena prawna Państwa stanowiska w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym albo opisem zdarzenia przyszłego. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.