Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży komorniczej niezabudowanej działki o nr KW 1 (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) - jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

12 maja 2025 r. wpłynął Pani wniosek z 9 maja 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie:

·   braku opodatkowania sprzedaży komorniczej niezabudowanej działki o nr KW 1 (pytanie oznaczone we wniosku nr 1),

·   możliwości skorzystania ze zwolnienia od zapłaty podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT – w przypadku uznania, iż Komornik jest obowiązany do zapłaty podatku VAT, od sprzedaży nieruchomości Dłużnika (pytanie oznaczone we wniosku nr 2).

Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 17 czerwca 2025 r. (wpływ 17 czerwca 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w (…), prowadzi postępowanie egzekucyjne wobec Dłużnika (…), prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą „(…)” w tym egzekucję z nieruchomości objętej nr KW 1 znajdującej się wraz z trzema innymi nieruchomościami Dłużnika o nr KW 2 i 3 pod adresem: (…), zgłoszonym w CEIDG jako stałe miejsce wykonywania działalności gospodarczej przez Dłużnika. Nieruchomość o nr KW 1 nie stanowi całości gospodarczej z pozostałymi nieruchomością Dłużnika o nr KW 2, na której Dłużnik faktycznie wykonuje działalność gospodarczą i 3, która pozostaje zabudowana budynkiem mieszkalnym (wszystkie trzy nieruchomości dzielą jeden adres).

Na przedmiotowej nieruchomości o nr KW 1 nie znajduje się żadna infrastruktura, brak zabudowań.

Nieruchomość o nr KW 3 wraz z nieruchomością o nr KW 1 zostały wydzielone z nieruchomości objętej KW nr 2, pierwsza w dniu 7 kwietnia 2015 r., druga w dniu 22 października 2015 r. na podstawie wypisu z rejestru gruntów Burmistrza Miasta i Gminy (…) z dnia (…) 2015 r. i wyrysu z mapy ewidencyjnej Burmistrza Miasta i Gminy (…) z dnia (…) 2015 r.

Nabycie całości nastąpiło przez Dłużnika i byłą żonę dłużnika na zasadach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej w drodze darowizny w dniu (…) 1996 r., zaś na wyłączną własność Dłużnika w dniu (…) 2021 r. w drodze umowy podziału majątku wspólnego i ustanowienia hipoteki.

Działalność gospodarczą dłużnik rozpoczął z dniem (…) 1990 r. i z historii wpisu w CEIDG nie wynika inny adres stałego miejsca prowadzenia działalności, niż ten położenia ww. nieruchomości. Adres: (…) jest wspólny dla wszystkich trzech ww. nieruchomości Dłużnika.

Z ustaleń organu egzekucyjnego, dokonanych w trybie art. 761 kpc, nie wynika, jakoby nieruchomość o nr KW 1 została wpisana do ewidencji środków trwałych przedsiębiorstwa Dłużnika. Komornik wystąpił z zapytaniem m.in. do biura rachunkowego, prowadzącego księgowość dłużnika do kwietnia 2023 r. włącznie, które oświadczyło, że brak było wpisanych jakichkolwiek rzeczy do ewidencji środków trwałych Dłużnika. Dłużnik oświadczył, iż jest pewien co do włączania do kosztów uzyskania przychodu kosztów poniesionych na budowę budynku usługowego na nieruchomości o nr KW 2, na potwierdzenie czego nie przedłożył dowodu, lecz nieruchomość o nr KW 1 nie była wykorzystywana w działalności i nie odliczono od niej żadnego z podatków.

Była małżonka Dłużnika, uprzednio prowadząca księgowość Dłużnika, wskazała, że budowa budynku usługowego na nieruchomości o nr KW 2, z której nastąpiło wydzielenie przedmiotowej nieruchomości, prowadzona była w ramach działalności gospodarczej Dłużnika i wszystkie zakupy i usługi na ten cel dokumentowane były fakturami VAT.

Komornik zamierza przystąpić do sprzedaży wszystkich trzech opisanych wyżej nieruchomości dłużnika w trybie licytacji publicznej i na podstawie art. 18 ustawy o VAT, zobowiązany jest do zapłaty podatku VAT, od sprzedaży rzeczy Dłużnika objętych obowiązkiem podatkowym w zakresie VAT.

W uzupełnieniu do wniosku udzieliła Pani odpowiedzi na zadane przez Organ pytania:

1. Czy dłużnik prowadzący działalność gospodarczą pod firmą „(…)” (…) jest/był zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług?

Odp. Dłużnik (…) prowadzący działalność gospodarczą pod firmą „(…)” (…) jest czynnym podatnikiem od towarów usług.

2. Jaki jest nr ewidencyjny działki objętej księgą wieczystą nr KW 1?

Odp. Działka objęta księgą wieczystą nr 1 posiada nr ewidencji 1/1 w  (…). Według KW nr ewidencyjny to 1/2.

3. W jakim celu i z jakim zamiarem Dłużnik wydzielił działkę oznaczoną nr KW 1 z działki oznaczonej nr KW 2?

Odp. Organ egzekucyjny nie posiada wiedzy co do powodów, dla których dłużnik wydzielił działkę oznaczoną nr KW 1 z działki oznaczonej nr KW 2. Obiektywnym powodem mogło być przeznaczenie poszczególnych działek w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

4. Czy działka oznaczona księgą wieczystą nr KW 1 jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego? Jeśli tak, proszę wskazać, jakie przeznaczenie dla tej działki wynika z planu oraz czy dopuszczalna jest zabudowa.

Odp. Działka nr 1/1 oznaczona KW 1 jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i jej przeznaczenie zostało określone jako tereny rolnicze bez dopuszczalnej zabudowy.

5. Czy dla działki jest wydana albo będzie wydana do dnia sprzedaży decyzja o warunkach zabudowy?

Odp. Dla działki nr 1/1 nie będzie wydana decyzja o warunkach zabudowy z uwagi na powyższe.

6. Czy przez cały okres posiadania Dłużnik wykorzystywał działkę oznaczoną nr KW 1 na cele prywatne? Jeśli nie, proszę wskazać, w jaki sposób dłużnik wykorzystywał ww. działkę?

Odp. Wedle wiedzy organu egzekucyjnego, działka nr 1/1 nie była wykorzystywana przez Dłużnika w żadnym celu.

7. Czy działka oznaczona nr KW 1 była/jest/będzie wykorzystywana przez Dłużnika wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług? Jeżeli tak, to jaką działalność zwolnioną z opodatkowania podatkiem VAT, do której wykorzystywana była/jest/będzie działka oznaczona nr KW 1, Dłużnik wykonywał? Proszę podać podstawę prawną zwolnienia.

Odp. Działka nr 1/1 nie była i nie jest wykorzystywana w celach gospodarczych. Komornik nie ma wiedzy co do przyszłych zamiarów wykorzystania działki przez Dłużnika.

8. Czy przedmiotowa nieruchomość była/jest przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innej (wskazać jakiej)?

– proszę o wskazanie:

a) Kto był/jest stroną umowy najmu? Czy wyłącznie Dłużnik?

b) Kiedy dokładnie i na jaki okres została zawarta umowa najmu (np. na 3 miesiące, na rok, na czas nieokreślony)?

c) Kto uzyskuje/uzyskiwał korzyści z czynszu z tytułu najmu, dzierżawy itp.? Czy wyłącznie Dłużnik?

d) Kto rozlicza/rozliczał umowę najmu, dzierżawy itp.? Czy wyłącznie Dłużnik?

e) Czy wystąpił podatek należny z tytułu powyższej umowy/umów? Jeśli tak, to kto rozliczał/rozlicza podatek należny z tytułu tej/tych umowy/umów?

f)  Kto i w jaki sposób dokumentuje/dokumentował usługę najmu, dzierżawy itp.? Czy czynsz z tego tytułu był/jest dokumentowany wystawionymi przez dłużnika fakturami? Jeśli nie, to proszę wyjaśnić dlaczego.

g) Kto jest najemcą nieruchomości? Czy jest to osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, czy podmiot prowadzący działalność gospodarczą?

h) Na jaki cel została podpisana umowa najmu (np. w celu prowadzenia działalności gastronomicznej, handlowej itp. przez najemcę)?

Odp. Brak informacji po stronie organu egzekucyjnego. Dłużnik nie złożył w tym przedmiocie stosownego oświadczenia.

9.  Jeżeli nie posiada Pani informacji, o których mowa w ww. pytaniach, które są niezbędne do oceny, czy w przedmiotowej sprawie będzie miało zastosowanie zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2, 10 i 10a ustawy, to proszę wskazać:

·  czy ten brak informacji jest wynikiem podjętych przez Panią jako Komornika działań?

·  czy działania te zostały udokumentowane?

·  czy podjęte działania potwierdzają brak możliwości uzyskania tych niezbędnych informacji od Dłużnika?

Odp. Brak odpowiedzi.

Pytania

1.   Czy Komornik zobowiązany jest do zapłaty podatku VAT, od sprzedaży nieruchomości Dłużnika opisanej w stanie faktycznym, a objętej nr KW 1 (grunt rolny niezabudowany)?

2.   Czy w razie uznania, iż Komornik jest obowiązany do zapłaty podatku VAT, od sprzedaży nieruchomości Dłużnika to czy może skorzystać ze zwolnienia od zapłaty podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT?

Pani stanowisko

1. Zdaniem Wnioskodawcy, Komornik jako płatnik podatku VAT, za Dłużnika będącego podatnikiem tego podatku, nie jest zobowiązany do zapłaty podatku VAT, w przypadku sprzedaży w drodze licytacji publicznej w toku egzekucji sądowej nieruchomości o nr KW 1 jako nieruchomości nie służącej prowadzeniu działalności gospodarczej przez Dłużnika.

2. Zdaniem Wnioskodawcy, w razie uznania przez KIS, iż obowiązek zapłaty podatku VAT w niniejszym stanie faktycznym istnieje, korzystając z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, Komornik może skorzystać ze zwolnienia od zapłaty podatku VAT, z uwagi na fakt, iż pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres dłuższy niż 2 lata.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku w zakresie braku opodatkowania sprzedaży komorniczej niezabudowanej działki o nr KW 1 (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na podstawie art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775) zwanej dalej „ustawą”:

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.), zgodnie z którym:

Przepis art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług wprowadza szczególną na gruncie przepisów ustawy regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą mającą miejsce w ramach egzekucji.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik; w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Tym samym, komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Według art. 2 pkt 6 ustawy:

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że:

Dostawa towarów mieści się w definicji sprzedaży, określonej w art. 2 pkt 22 ustawy, zgodnie z którą:

Nie każda jednak czynność, która stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność jest opodatkowana podatkiem VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy:

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy:

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem, czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Jak wskazano wyżej, „działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Z przytoczonych regulacji wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

Inaczej jest natomiast – jak wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem, za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości w ramach majątku osobistego.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Dostawa towarów (np. gruntów) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

W omawianej sprawie Pani wątpliwości dotyczą, w pierwszej kolejności ustalenia, czy w przypadku licytacyjnej sprzedaży działki nr KW 1, Pani jako Komornik będzie zobowiązana do zapłaty podatku od tej sprzedaży.

Biorąc pod uwagę treść przywołanych wyżej przepisów, w pierwszej kolejności należy ustalić, czy w odniesieniu do transakcji sprzedaży w trybie egzekucji komorniczej nieruchomości – działki nr 1/1, Dłużnik będzie występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że prowadzi Pani postępowanie egzekucyjne wobec Dłużnika prowadzącego działalność gospodarczą, w tym egzekucję z nieruchomości objętej nr KW 1. Na przedmiotowej nieruchomości o nr KW 1 nie znajduje się żadna infrastruktura, brak zabudowań. Z ustaleń organu egzekucyjnego dokonanych w trybie art. 761 kpc nie wynika, jakoby nieruchomość o nr KW 1 została wpisana do ewidencji środków trwałych przedsiębiorstwa Dłużnika. Ponadto, w opisie sprawy wskazała Pani, iż Dłużnik prowadzący działalność gospodarczą jest czynnym podatnikiem od towarów usług. Działka objęta księgą wieczystą nr 1 posiada nr ewidencji 1/1 w powiecie (...), gminie (...), obrębie (…). Według KW nr ewidencyjny to 1/2. Działka nr 1/1 oznaczona KW 1 jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i jej przeznaczenie zostało określone jako tereny rolnicze bez dopuszczalnej zabudowy. Dla działki nr 1 nie będzie wydana decyzja o warunkach zabudowy. Ponadto, jak wynika z treści wniosku z ustaleń organu egzekucyjnego, dokonanych w trybie art. 761 kpc, nie wynika, jakoby nieruchomość o nr KW 1 została wpisana do ewidencji środków trwałych przedsiębiorstwa Dłużnika. Komornik wystąpił z zapytaniem m.in. do biura rachunkowego, prowadzącego księgowość dłużnika do kwietnia 2023 r. włącznie, które oświadczyło, że brak było wpisanych jakichkolwiek rzeczy do ewidencji środków trwałych Dłużnika. Dłużnik oświadczył, iż jest pewien co do włączania do kosztów uzyskania przychodu kosztów poniesionych na budowę budynku usługowego na nieruchomości o nr KW 2, na potwierdzenie czego nie przedłożył dowodu, lecz nieruchomość o nr KW 1 nie była wykorzystywana w działalności i nie odliczono od niej żadnego z podatków. Wedle wiedzy organu egzekucyjnego, działka nr 1 nie była wykorzystywana przez Dłużnika w żadnym celu. Działka nr 1 nie była i nie jest wykorzystywana w celach gospodarczych.

Jeśli zatem rzeczywiście:

·nieruchomość o nr KW 1 nie była wykorzystywana w działalności Dłużnika i nie odliczono od niej żadnego z podatków,

·działka nr 1/1 nie była i nie jest wykorzystywana przez Dłużnika w celach gospodarczych,

·działka nr 1/1 nie była i nie jest wykorzystywana przez Dłużnika w żadnym celu,

to z całokształtu okoliczności sprawy, nie wynika taka aktywność Dłużnika, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Przedstawiony we wniosku opis sprawy wskazuje, że Dłużnik nie wykorzystywał przedmiotowej działki w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, nie podejmował również aktywności, które mogłyby sprawić, że działka ta utraciła charakter majątku osobistego (nabycie nieruchomości nastąpiło przez Dłużnika i byłą żonę Dłużnika, na zasadach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej, w drodze darowizny w dniu (…) 1996 r., zaś na wyłączną własność Dłużnika w dniu (…) 2021 r. w drodze umowy podziału majątku wspólnego i ustanowienia hipoteki).

Z całokształtu okoliczności sprawy nie wynika również, że Dłużnik podejmował aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców.

Mając na uwadze przedstawiony przez Panią opis sprawy należy uznać, że z tytułu transakcji sprzedaży ww. działki w trybie licytacji komorniczej Dłużnik, nie będzie występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Działania podejmowane przez Dłużnika należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. W związku z tym, Dłużnik korzysta z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Wobec powyższego, sprzedaż działki nr KW 1 w trybie licytacji komorniczej nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym, należy stwierdzić, że w odniesieniu do sprzedaży w trybie licytacji komorniczej działki nr KW 1 nie będzie Pani jako płatnik zobowiązana do odprowadzenia podatku od towarów i usług.

Zatem, Pani stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 uznałem za prawidłowe.

Na skutek powyższego rozstrzygnięcia, odpowiedź na zadane we wniosku pytanie nr 2 stała się bezzasadna, gdyż uzależniła Pani odpowiedz na to pytanie od uznania, iż komornik jest zobowiązany do zapłaty podatku od sprzedaży nieruchomości Dłużnika w trybie licytacji komorniczej.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zdarzenia przyszłego. Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Ponosi Pani ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Panią w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

W niniejszej interpretacji oparłem się na opisie sprawy, tj. na przedstawionych przez Panią informacjach, że:

·nieruchomość o nr KW 1 nie była wykorzystywana w działalności Dłużnika i nie odliczono od niej żadnego z podatków,

·działka nr 1/1 nie była i nie jest wykorzystywana w celach gospodarczych,

·wedle wiedzy organu egzekucyjnego, działka nr 1 nie była i nie jest wykorzystywana przez Dłużnika w żadnym celu.

Zatem, w przypadku zmiany któregokolwiek z ww. elementów opisu sprawy, lub w przypadku, gdy sprzedawana nieruchomość byłaby przedmiotem dzierżawy – interpretacja traci swą aktualność i nie chroni Wnioskodawcy.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·   w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·   w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.