Interpretacja indywidualna po wyroku sądu - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

  1. ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 19 listopada 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej - uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 29 lipca 2020 r. sygn. akt I SA/Kr 342/20 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 października 2024 r. sygn. akt I FSK 388/21 i

  2. stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie nie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku z tytułu udzielonej pożyczki oraz braku opodatkowania opłaty manipulacyjnej z tytułu udzielonej przez Gminę pożyczki oraz odsetek zapłaconych przez MCO, w przypadku opóźnienia w spłacie jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

21 listopada 2019 r. wpłynął Państwa wniosek z 19 listopada 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnili go Państwo pismem z 17 stycznia 2020 r. (data wpływu 22 stycznia 2020 r.) - w odpowiedzi na wezwanie.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Gmina (zwana dalej „Wnioskodawcą”, „Gminą” lub „Miastem”) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT), jak również wykonuje działalność, która nie podlega regulacji ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.).

Począwszy od 1 stycznia 2017 r. Gmina wraz ze swoimi jednostkami organizacyjnymi (samorządowymi jednostkami budżetowymi i zakładem budżetowym) rozlicza się jako jeden podatnik VAT zgodnie z ustawą z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (t.j. Dz.U z 2018 r. poz. 280 ze zm.). Wnioskodawca wykonuje zadania nałożone na niego przepisami prawa, dla realizacji których został powołany. Zadania te zostały zawarte w ustawie z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 506 ze zm.) jak również z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 511 ze zm.).

Zgodnie z ustawą o samorządzie gminnym do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy. Na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 5 tej ustawy zadania własne obejmują sprawy związane z ochroną zdrowia. Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o samorządzie powiatowym, powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym w zakresie promocji i ochrony zdrowia. Z kolei z art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (t. j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2190 ze zm.) wynika, że jednostka samorządu terytorialnego może utworzyć i prowadzić podmiot leczniczy w formie: spółki kapitałowej, jednostki budżetowej i samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej (SPZOZ).

Jednym z takich podmiotów utworzonych przez Gminę jest MCO, który - jak wynika z jego statutu stanowiącego załącznik do uchwały (…) - ma status samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej. Jest też wpisane do Rejestru stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji i publicznych zakładów opieki zdrowotnej, prowadzonego przez Sąd (…). Dla celów podatkowych w zakresie podatku od towarów i usług MCO zarejestrowane zostało jako podatnik VAT czynny pod (…). MCO nie jest jednostką Gminy - nie podlegał centralizacji podatku VAT wraz z Gminą.

Temu podmiotowi Gmina udzieliła pożyczki zgodnie z przyjętymi uchwałami Rady Miasta. Umowa w tym zakresie została zawarta w dniu (…).

W umowie pożyczki określono, że pożyczka zostaje udzielona na zapłatę przez MCO:

1. zobowiązań MCO (…),

2. innych zobowiązań MCO, niezbędnych do zapewnienia prawidłowego funkcjonowania MCO.

W umowie pożyczki określono, że z tytułu udzielenia pożyczki pożyczkobiorca - MCO zobowiązuje się zapłacić pożyczkodawcy - Gminie opłatę manipulacyjną w kwocie (…). Opłata manipulacyjna ma zostać uiszczona jednorazowo w terminie do dnia 31 stycznia 2020 r. Pożyczkobiorca zobowiązał się spłacać pożyczkę w miesięcznych ratach, w wysokościach oraz w terminach określonych w harmonogramie stanowiącym załącznik do umowy pożyczki.

Pożyczka ma zostać spłacona najpóźniej do dnia 31 grudnia 2028 r. Termin spłaty pierwszej raty ustalony został na dzień 31 stycznia 2020 r. Ustalono ponadto, że w przypadku nieterminowej spłaty którejkolwiek z rat pożyczki będą naliczane odsetki za opóźnienie za każdy dzień opóźnienia spłaty.

Jeśli chodzi o sam fakt udzielenia pożyczki przez Gminę dla ww. podmiotu, to dodać należy, że zgodnie z art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. i ustawy o samorządzie gminnym do wyłącznej właściwości rady gminy należy podejmowanie uchwał w sprawach majątkowych gminy, przekraczających zakres zwykłego zarządu, dotyczących m.in. ustalenia maksymalnej wysokości pożyczek i poręczeń udzielonych przez wójta w roku budżetowym. Zauważenia też wymaga, że w myśl art. 4 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (t. j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1530 ze zm.), źródłami dochodów własnych gminy są min. odsetki od pożyczek udzielanych przez gminę, o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej, natomiast zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 8 przedmiotowej ustawy źródłami dochodów własnych powiatu są m.in. odsetki od nieterminowo przekazywanych należności stanowiących dochody powiatu.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że:

Gmina informuje, że oprócz udzielenia pożyczki MCO (…) w ostatnich latach Gmina pożyczki Szpitalowi oraz T. Na dzień sporządzania odpowiedzi, żaden podmiot nie złożył wniosku o udzielenie pożyczki.

W odniesieniu do wskazania okoliczności, które wpłynęły na decyzję o udzieleniu pożyczki Gmina wyjaśnia, że MCO złożyło wniosek o udzielenie pożyczki na zapłatę zobowiązań, niezbędnych do zapewnienia funkcjonowania podmiotu w związku z koniecznością zapłaty zobowiązań wobec oddziału (...) z tytułu (…), co zostało wskazane we wniosku o interpretację. Gmina przychyliła się do pozytywnego rozpatrzenia wniosku, by zapewnić funkcjonowanie podmiotu realizującego zadania publiczne z zakresu opieki zdrowotnej. Środki publiczne na udzielenie pożyczki zostały zabezpieczone w oparciu o Uchwałę (…). W odniesieniu do Umowy pożyczki mają zastosowanie przepisy prawa powszechnie obowiązującego, w szczególności ustawy z dnia 27 kwietnia 2009 o finansach publicznych, ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości, oraz ustawy z dnia 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych.

W odniesieniu do pytań czy Gmina będzie udzielała pożyczek w przyszłości, komu ich będzie udzielała i według jakich kryteriów, Wnioskodawca wyjaśnia, że na dzień sporządzania odpowiedzi żaden podmiot nie złożył wniosku o udzielenie pożyczki. Na pewno Gmina nie udziela pożyczek każdemu podmiotowi, który zgłosi się z takim wnioskiem. Nie można jednak przewidzieć co zdarzy się w przyszłości i nie można wykluczyć, że być może zdarzą się takie przypadki jak ten dotyczący MCO. Trzeba bowiem podkreślić, że w katalogu zadań publicznych samorządu terytorialnego określonego w przepisach, znajduje się możliwość udzielania pomocy innym jednostkom przez jednostkę samorządu terytorialnego, co wynika z art. 10 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym i art. 7a ustawy o samorządzie powiatowym. Z przepisów tych wynika, że gminy, związki międzygminne i stowarzyszenia gminne, powiaty, związki czy stowarzyszenia powiatów mogą sobie wzajemnie bądź innym jednostkom organizacyjnym samorządu terytorialnego udzielać pomocy, w tym również finansowej. Zakres przedmiotowy takiej pomocy jest ograniczony jedynie przepisami ustaw regulujących prawne granice działania jednostki otrzymującej pomoc (jej beneficjenta), z czego wynika, że nie można udzielić pomocy na zadania wykraczające poza te granice. Należy przy tym podkreślić, że udzielenie pożyczki dla MCO stanowi sytuację wyjątkową, bowiem chodzi o konieczność zapewnienia środków finansowych dla zapewnienia płynności finansowej podmiotu wykonującego zadania publiczne z zakresu ochrony zdrowia.

Pytanie

Czy Gmina udzielając MCO pożyczki na cele wymienione w umowie działa w charakterze podatnika podatku VAT, a jeśli tak to czy opłata manipulacyjna z tytułu udzielonej przez Gminę pożyczki oraz odsetki zapłacone przez MCO, w przypadku opóźnienia spłaty stanowią podstawę opodatkowania podatkiem VAT, o której mowa w art. 29a ustawy o VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

Gmina udzielając MCO pożyczki na cele wymienione w umowie pożyczki nie działa w charakterze podatnika podatku VAT, w związku z czym - zarówno opłata manipulacyjna z tytułu udzielonej przez Miasto pożyczki oraz odsetki zapłacone przez MCO, w przypadku opóźnienia spłaty nie stanowią podstawy opodatkowania podatkiem VAT, o której mowa w art. 29a ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Gminy

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Czynności te podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy są wykonywane przez podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z tym przepisem podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Przez działalność gospodarczą, stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z kolei art. 15 ust. 6 ustawy o VAT stanowi, że nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Przepis ten stanowi implementację do polskiego porządku prawnego regulacji zawartej w art. 13 ust. 1 Dyrektywy 112 (Dz.U.UE.L.2006.347.1 z dnia 2006.12.11 ze zm.), z której wynika, że krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Z powołanych przepisów wynika, że podmioty prawa publicznego nie są, co do zasady, uważane za podatników w odniesieniu do tych transakcji, w których występują jako organy władzy publiczne. A zatem tego rodzaju działalność - dokonywane przez nie dostawy towarów lub świadczenie usług - nie należy do zakresu opodatkowania VAT (vide.: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 sierpnia 2015 r., sygn. akt I FSK 943/14).

W orzecznictwie TSUE konsekwentnie prezentowane jest stanowisko, że działalnością wykonywaną w charakterze organu władzy publicznej jest działalność wykonywana przez podmioty prawa publicznego w ramach właściwego dla nich reżimu prawnego, z wyłączeniem tej działalności, która jest wykonywana przez nie na tych samych warunkach prawnych, co prywatni przedsiębiorcy (vide: wyroki TSUE w sprawach C-107/84, 235/85, C-446/98, C-288/07, C-260/98, C-408/97).

W kontekście przepisu art. 15 ust. 6 ustawy VAT należy więc oddzielić sferę władztwa (imperium), która to działalność jest wyłączona z opodatkowania VAT, od sfery dominium, w ramach której organy władzy publicznej są traktowane jako podatnicy tego podatku. Podatnikiem podatku od towarów i usług jest wobec tego również organ władzy publicznej, jeżeli w relacji do określonej czynności lub transakcji zachowuje się jak podmiot gospodarczy.

Nie budzi przy tym wątpliwości, że Gmina  jest organem władzy publicznej w rozumieniu art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, a stanowisko to należy uznać za ugruntowane w orzecznictwie sądowo-administracyjnym (vide: wyroki NSA z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. akt I FSK 1594/11, z dnia 13 grudnia 2011 r., sygn. akt I FSK 491/11).

Do rozważenia w niniejszej sprawie pozostaje natomiast wystąpienie przesłanki o charakterze przedmiotowym, tzn., czy opisane we wniosku czynności Miasto realizuje w ramach sprawowania władzy publicznej.

Odnosząc się do przedstawionego w zapytaniu stanu faktycznego sprawy należy też zauważyć, że Gmina udziela pożyczki MCO zgodnie z przyjętymi uchwałami Rady Miasta. MCO ma status samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej, a Miasto na prawach powiatu - jest organem sprawującym nadzór nad tym podmiotem. W umowie pożyczki określono, że pożyczka zostaje udzielona na zapłatę przez MCO:

- zobowiązań MCO względem (…),

- innych zobowiązań MCO, niezbędnych do zapewnienia prawidłowego funkcjonowania MCO.

Istotne w tej sprawie jest to, że zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy o samorządzie gminnym zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy związane m.in. z ochroną zdrowia czy opieki społecznej. Trzeba też podkreślić, że zgodnie z art. 18 ust. 1 tej ustawy do właściwości rady gminy należą wszystkie sprawy pozostające w zakresie działania gminy, o ile ustawy nie stanowią inaczej. A art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. i ww. ustawy wskazuje, że do wyłącznej właściwości rady gminy należy podejmowanie uchwał w sprawach majątkowych gminy przekraczających zakres zwykłego zarządu, dotyczących m.in. ustalenia maksymalnej wysokości pożyczek i poręczeń udzielonych przez wójta w roku budżetowym. Również art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o samorządzie powiatowym wskazuje, że powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym m.in. w zakresie promocji i ochrony zdrowia. Z kolei art. 4 ust. 1 pkt 8 ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego wskazuje, że źródłami dochodów własnych gminy są m.in. odsetki od pożyczek udzielanych przez gminę, o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej, natomiast zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 8 przedmiotowej ustawy źródłami dochodów własnych powiatu są m.in. odsetki od nieterminowo przekazywanych należności stanowiących dochody powiatu.

Przedstawiony stan faktyczny prowadzi do wniosku, że w tym przypadku Gmina  jest organem władzy publicznej, który udziela pożyczki MCO w ramach realizacji zadań własnych. Podkreślić też trzeba, że pobierana przez Gminę opłata manipulacyjna i ewentualne odsetki nie mają charakteru komercyjnego. Wskazana opłata pokrywa bowiem tylko część kosztów udzielania pożyczki, a ewentualność wypłaty odsetek przez MCO ma jedynie charakter dyscyplinujący mający na celu zapewnienie terminowych wpłat rat pożyczki. To wskazuje, że Gmina w tym przypadku działa jako organ władzy, a niejako podatnik podatku od towarów i usług. Stąd pobranie opłaty manipulacyjnej i ewentualnych odsetek uznać należy za wykonywanie władztwa publicznego. Tym samym stwierdzić należy, że Gmina w opisanym we wniosku stanie faktycznym w odniesieniu do realizacji zadań własnych w zakresie zaspokajania zbiorowych potrzeb mieszkańców z zakresu służby zdrowia, nie działa jako przedsiębiorca profesjonalnie prowadzący działalność gospodarczą. Zadania nałożone na Gminę rodzące obowiązki w zakresie służby zdrowia wynikają z przepisów prawa, które określają sposób i zakres ich wykonywania. Miasto nie ma również możliwości odstąpienia od ich realizacji. Opłaty pobierane w związku z realizacją ww. zadań własnych mają zatem zbliżony charakter do opłat publicznoprawnych. Opłaty te nie pokrywają kosztów poniesionych przez Gminę w związku z realizacją zadań z zakresu ochrony zdrowia, w tym przypadku z udzieleniem pożyczki. To wszystko powoduje, że ani opłata manipulacyjna ani ewentualnie uzyskane odsetki nie odzwierciedlają w całości przychodu, jaki byłyby uwzględniany w rachunku ekonomicznym przez przedsiębiorcę, w sytuacji profesjonalnego prowadzenia działalności gospodarczej w tym zakresie. Celem udzielenia pożyczki przez Gminę nie jest zysk, a ratowanie płynności finansowej MCO.

Podkreślić należy, że w przypadku działania Gminę w sferze imperium, stosunki prawne powstają w dominującym stopniu w oparciu o administracyjnoprawną metodę regulacji, która na plan dalszy spycha cywilnoprawny charakter zawieranych umów. Strony opisanego stosunku prawnego nie mają bowiem pełnej swobody co do ustalania jego treści, albowiem ograniczają je przepisy powszechnie obowiązującego prawa administracyjnego (vide: wyrok NSA z dnia 6 listopada 2014 r. I FSK 1644/13). Traktowanie w tym zakresie organów władzy publicznej jako niebędących podatnikami nie narusza rażąco zasady konkurencji, a zatem brak podstaw - w przypadku tych czynności lub transakcji - do uznania jej za podatnika.

W wyroku z dnia 9 czerwca 2017 r. - sygn. akt: I FSK 1271/15 - NSA wyraźnie wskazał, iż gminy nie działają jak przedsiębiorcy, gdy pobierane przez nie opłaty nie mają charakteru komercyjnego (uzasadnionego pełnym rachunkiem ekonomicznym, typowym dla działalności przedsiębiorców). Skoro opłaty te mają charakter opłaty publicznoprawnej - nie podlegają przepisom ustawy o VAT.

Nie można też uznać, aby takie wyłączenie z opodatkowania opisanych we wniosku usług świadczonych przez Gminę stanowiło znaczące zakłócenie konkurencji, skoro takie usługi są adresowane do ściśle oznaczonego kręgu podmiotów (w tym przypadku MCO). Jak bowiem wyjaśnił TSUE w wyroku z dnia 4 maja 2017 r., C-599/15 (dotyczącym wprawdzie problematyki zwolnienia z opodatkowania, ale poruszającym także kwestię ewentualnego zakłócenia konkurencji) usługi oferowane przez College ograniczonej liczbie osób trzecich nie wydają się porównywalne do tych oferowanych przez restauracje oraz teatry prowadzące działalność komercyjną i zwolnienie z VAT oferowanych przez nią usług nie prowadzi do odmiennego traktowania pod względem podatkowym. Również w realiach tej sprawy krąg podmiotów korzystających z udzielonej pożyczki jest ściśle oznaczony, a inne podmioty nie mają do takiej pożyczki swobodnego dostępu.

Reasumując stwierdzić należy, że realizowanie opisanych we wniosku czynności w ramach obowiązków własnych Gminy, a także pobieranie z tego tytułu opłaty manipulacyjnej czy odsetek mających z jednej strony charakter zbliżony do daniny publicznej, a z drugiej stanowiących czynności ściśle określone przepisami prawa, przesądza o tym, że czynności tego rodzaju nie sposób zakwalifikować jako świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Trzeba bowiem podkreślić, że pobierając opłatę manipulacyjną od udzielonej pożyczki Gmina wykonuje zadania własne w ramach wydatkowania środków publicznych. Co prawda Gmina udziela MCO pożyczki, która stanowi umowę cywilnoprawną, niemniej jednak w przedstawionym stanie faktycznym publiczny charakter czynności jest pierwszoplanowy. W ocenie Gminy analogicznie potraktować należy ewentualne odsetki od udzielonej pożyczki wypłacane jedynie w przypadku nieterminowej wpłaty raty. Także w odniesieniu do ewentualnych wpłat z tego tytułu Gmina nie działa w charakterze podatnika VAT tylko realizuje swoje zadania o charakterze publicznym, wynikające z obowiązujących przepisów prawa. Zatem od ww. czynności Gmina nie powinna naliczać podatku VAT.

Stanowisko takie zostało potwierdzone w nieprawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 20 czerwca 2018 r. - sygn. akt: I SA/Kr 491/18 wydanym dla Gminy w analogicznym stanie faktycznym. W orzeczeniu tym Sąd stwierdził, że organ interpretacyjny (który orzekł, że usługa udzielenia pożyczki przez Gminę podlega ustawie o VAT, ale korzysta ze zwolnienia z tego podatku) dokonał błędnej analizy i oceny stwierdzając, że przedstawione okoliczności towarzyszące zawarciu opisanej w sprawie umowy pożyczki, dają podstawę do przyjęcia, że dokonanie tej czynności (tzn. udzielenie pożyczki przez Gminę dla miejskiej jednostki zajmującej się działalnością leczniczą, będącej odrębnym podatnikiem) nastąpiło w ramach działalności gospodarczej, a nie stanowiło wyłącznie realizacji ustawowych obowiązków i uprawnień wynikających z art. 4 ustawy o samorządzie gminnym, wskazującym na zadania własne obejmujące także ochronę zdrowia. Sąd dalej wywiódł, że nieuprawnione jest tym samym stwierdzenie zawarte w zaskarżonej interpretacji indywidualnej, że „w przypadku, gdy Gmina wykonuje czynności na podstawie umów cywilnoprawnych, tj. na warunkach i w okolicznościach właściwych również, dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą - powinna być traktowana jako podatnik VAT, gdyż w przedmiotowym zakresie działa de facto w sposób analogiczny do tych podmiotów”. Sąd podsumował, że zasadny był zatem zarzut skargi, że doszło do niewłaściwego zastosowania przepisu art. 15 ust. 6 w związku art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT do stanu faktycznego przyjętego jako podstawa wydania zaskarżonej interpretacji. Finalnie wyrokiem tym uchylono więc interpretację indywidualną nr 0111-KDIB3-1.4012.22.2018.2.ICZ z dnia 16 marca 2018 r.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek - 25 lutego 2020 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0111-KDIB3-1.4012.872.2019.2.IK, w której uznałem Państwa stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 25 lutego 2020 r.

Skarga na interpretację indywidualną

20 marca 2020 r. wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Skarga wpłynęła do mnie 20 marca 2020 r.

Wnieśli Państwo o uchylenie skarżonej interpretacji indywidualnej w całości.

Postępowanie przed sądem administracyjnym

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uchylił zaskarżoną interpretację - wyrokiem z 29 lipca 2020 r., sygn. akt I SA/Kr 342/20.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny - wyrokiem z 11 października 2024 r., sygn. akt I FSK 388/21 oddalił skargę kasacyjną.

Wyrok, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 11 października 2024 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku - wykonanie wyroku 

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

   - uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oraz Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;

   - ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej - stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2020 r., poz. 106 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT:

W rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT:

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

 1) przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;

 2) wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;

 3) wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;

 4) wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;

 5) ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;

 6) oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;

 7) zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy o VAT:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 tej ustawy:

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy:

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że dostawa towarów i świadczenie usług będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług tylko w sytuacji, gdy czynność dokonana zostanie przez podmiot o statusie podatnika, który działa w takim charakterze w odniesieniu do tej konkretnie czynności. Natomiast dla stwierdzenia, że dla danej transakcji podmiot jest podatnikiem podatku od towarów i usług konieczne jest prowadzenie przez niego działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy.

Wskazać należy, że regulacje ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług są zgodne z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. z 2006 r. EU L nr 347 poz. 1 ze zm.) - zawierają jednoznaczne regulacje dotyczące organów publicznych jako podatników podatku VAT.

Stosownie bowiem do treści przepisu art. 15 ust. 6 ustawy o VAT:

Dotyczy to jednakże tej sfery, w której faktycznie występuje konsumpcja oraz gdzie podmioty te mogą konkurować z podmiotami prawa prywatnego. Organy oraz urzędy publiczne nie są bowiem uznawane za podatników w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane. Tak więc załatwianie przez organy tzw. spraw urzędowych nie podlega, co do zasady, podatkowi VAT, gdyż wówczas podmioty te nie działają jako podatnicy.

Rozstrzygnięcie, czy dana czynność stanowi realizację zadania nałożonego przepisami prawa, dla wypełniania których organ czy też urząd zostały powołane, będzie następować przede wszystkim na podstawie przepisów powołujących dany organ (urząd) i określających zakres jego działania.

Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w zapadłym w niniejszej sprawie wyroku z 2 lipca 2020 r. sygn. akt I SA/Kr 342/20: 

„Pierwszym etapem przy dokonywaniu interpretacji wskazanych przepisów prawa materialnego, na co wprost zwrócił uwagę TSUE w postanowieniu z dnia 20 marca 2014 r. w sprawie C-72/13 (ECLI:EU:C:2014:197) jest stwierdzenie, czy dana czynność może być zakwalifikowana jako czynność wchodząca w zakres działalności gospodarczej. Interpretując przepisy dyrektywy 112, głównie art. 9 ust. 1 i art. 13 ust. 1, których implementację stanowią analizowane w sprawie art. 15 ust. 1-2 i 6 u.p.t.u., Trybunał wywiódł, że dopiero ustalenie spełnienia warunków działalności gospodarczej w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 112, pozwala przejść do etapu badania możliwości zastosowania wyjątku przewidzianego w art. 13 ust. 1 akapit pierwszy tej dyrektywy.

(…)

Treść art. 15 ust. 2 u.p.t.u. wskazuje wyraźnie, że za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych, w sposób ciągły dla celów zarobkowych, przy czym szeroki zakres tego pojęcia oraz jego obiektywny charakter oznacza, że działalność ta jest postrzegana jako działalność gospodarcza, niezależnie od jej celów lub rezultatów (tak cytowane postanowienie TSUE w sprawie C-72/13 podobnie wyrok z dnia 29 października 2009 r. w sprawie C-246/08; ECLI:EU:C:2009:671). W ocenie Sądu dotyczy to także posiadanych środków (kapitału), którym dysponuje dany podmiot prawa publicznego i który może wykorzystać poprzez jego inwestowanie czy jego udostępnianie w formie np. pożyczki. Kwestia, czy działalność ta ma na celu uzyskiwanie dochodu o charakterze stałym, jest problemem faktycznym, który należy oceniać z uwzględnieniem całości okoliczności sprawy, w tym między innymi charakteru dokonanej czynności, z uwzględnieniem przedmiotu i podmiotów transakcji. Należy przy tym zbadać wszystkie okoliczności dokonania danej czynności, aby stwierdzić np. czy rzeczywiście jest ona realizowana w sposób ciągły w celu uzyskiwania dochodu. W ramach tego przepisu pojęcie „wykorzystywania" odnosi się, zgodnie z wymogami zasady neutralności wspólnego systemu VAT, do wszelkich czynności, niezależnie od ich formy prawnej, które służą stałemu czerpaniu zysków z danego dobra (wyrok TS w sprawie C- 284/04: ECLI:EU:C:2007:381). Podkreślić przy tym należy, że warunkiem koniecznym do opodatkowania podatkiem VAT danej transakcji nie jest sam fakt bycia podatnikiem VAT, ale występowanie w roli podatnika VAT w odniesieniu do konkretnej transakcji wchodzącej w zakres działalności gospodarczej danego podmiotu (por. wyrok NSA z dnia 5 grudnia 2014 r., sygn. akt I FSK 1547/14, wszystkie powołane w uzasadnieniu orzeczenia sądów administracyjnych są opublikowane w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych - http://orzeczenia.nsa.gov.pl). W wyroku tym NSA odwołał się do tezy wyroku, wydanego w składzie siedmiu sędziów z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, że „ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług”.

Przedstawiając stan faktyczny, opisany przez organ jako „zdarzenie przyszłe", Skarżąca podała m.in., że udzieliła pożyczki MCO na podstawie podjętych uchwał Rady Miasta w sprawie budżetu Miasta. Pożyczka została udzielona na zapłatę zobowiązań MCO (…). Pożyczka ma zostać spłacona najpóźniej do dnia 31 grudnia 2028 r. Termin spłaty pierwszej raty ustalony został na dzień 31 stycznia 2020 r. Ustalono ponadto, że w przypadku nieterminowej spłaty którejkolwiek z rat pożyczki będą naliczane odsetki za opóźnienie za każdy dzień opóźnienia spłaty. Gmina przychyliła się do pozytywnego rozpatrzenia wniosku dlatego, by zapewnić funkcjonowanie podmiotu realizującego zadania publiczne z zakresu opieki zdrowotnej. Gmina nie udziela pożyczek każdemu podmiotowi, który zgłosi się z wnioskiem. Wcześniej udzieliła dwóch pożyczek, jedną w 2017 r. (…). Udzielenie pożyczki dla MCO stanowi sytuację wyjątkową, bowiem chodzi o konieczność zapewnienia środków finansowych dla zapewnienia płynności finansowej podmiotu wykonującego zadania publiczne z zakresu ochrony zdrowia (podkreślenie Sądu).

Nie ma najmniejszej wątpliwości, że powyższy opis stanu faktycznego wskazuje, że powyższa pożyczka jest formą celowej pomocy finansowej dla MCO, nie ma ona charakteru komercyjnego, jej udzielenie nie miało na celu osiągnięcie zysku.

(…)

W sprawie nie budzi wątpliwości, że (...) jest miastem na prawach powiatu i jako Gmina mająca osobowość prawną, poprzez swoje organy wykonuje również zadania ciążące na powiecie. Wynika to w szczególności z art. 92 ust. 2 u.s.p., zgodnie z którym miasto na prawach powiatu jest gminą wykonującą zadania powiatu na zasadach określonych w tej ustawie. Zatem do zadań własnych Skarżącej, jako gminy na prawach powiatu, należą zadania publiczne z zakresu ochrony zdrowia i promocji zdrowia określone odpowiednio w art. 7 ust. 1 pkt 5 u.s.g oraz w art. 4 ust. 1 pkt 2 u.s.p.

(…)

Zauważyć również należy, że kwestie prawne poddane ocenie w niniejszej sprawie były przedmiotem licznych rozstrzygnięć sądów administracyjnych i utrwalona jest linia orzecznicza sądów administracyjnych, która aprobuje argumentację przedstawioną przez Sąd w niniejszej sprawie. Orzeczenia te odnoszą się do wielu sfer działalności gmin i powiatów (ich jednostek organizacyjnych) realizujących odpłatnie różnego rodzaju zadania publiczne, do których zostały powołane i które muszą wykonywać w świetle u.s.g. i u.s.p. W tych przypadkach Naczelny Sąd Administracyjny oraz wojewódzkie sądy administracyjne nie mają wątpliwości co do tego, że podczas dokonywania oceny skutków podatkowoprawnych działań realizowanych przez gminę czy powiat, jako podmiot publiczny, znaczenie ma charakter podejmowanych zadań, a nie forma ich realizacji. Dlatego właśnie powszechnie przyjmuje się, iż jeśli określona aktywność jest urzeczywistniana przy wykorzystaniu instrumentów charakterystycznych dla prawa cywilnego (umowy), samo w sobie nie oznacza to „wyjścia” poza sferę zadań publicznych i władztwa, nieobjętych zakresem podmiotowo - przedmiotowym podatku od towarów i usług, a co za tym idzie niemieszczących się w ramach obowiązku i zobowiązania podatkowego z tytułu tej daniny publicznej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 listopada 2014 r., sygn, akt I FSK 1644/13, czy też wyrok WSA w Poznaniu z dnia 11 lutego 2015 r., sygn. akt I SA/Po 1041/14). Tym samym może być więc tak, i współcześnie powszechnie akceptuje się to w orzecznictwie sądowym, że określone zadanie gminy lub powiatu jest realizowane z wykorzystaniem umowy cywilnoprawnej, ale mimo to, nie ma ono charakteru działalności gospodarczej, natomiast pozostanie w sferze jej władztwa (imperium) i - co za tym idzie - poza systemem podatku od towarów i usług. Działania w formie cywilnoprawnej nie można utożsamiać z urzeczywistnianiem działalności gospodarczej wtedy, gdy gmina wykonuje zadania, do realizacji których została powołana, a z drugiej strony niekiedy władcze działania wywołują konsekwencje podatkowe w podatku od towarów i usług. Nie można stawiać swoistego „znaku równości” pomiędzy zawarciem cywilnoprawnej umowy, a aktywnością, która należy sytuować w płaszczyźnie art. 15 ust. 2 u.p.t.u (w przepisie tym definiuje się pojęcie działalności gospodarczej dla celów podatku od towarów i usług).

Sąd dla wzmocnienia przedstawionej argumentacji zacytuje także fragmenty glosy sporządzonej przez prof. Ryszarda Mastalskiego do wyroku NSA z dnia 9 czerwca 2017 r., sygn. akt I FSK 1271/15, odnoszące się do przepisu art. 15 ust. 6 u.p.t.u. „(...) Odczytując przedstawiony przepis „dosłownie”, jedynie w granicach samego brzmienia słów w nim zawartych, można dojść do dość paradoksalnego, wręcz absurdalnego wniosku, że w przypadku gdy zadania publiczne wykonywane są przez powołane do ich realizacji organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy, przestają być zadaniami publicznymi, kiedy są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych, przekształcając się wtedy w swego rodzaju działalność komercyjną. Wypada przy tym podkreślić, że chodziłoby tu, przy ograniczeniu się jedynie do prostej wykładni językowej, o samą formę prawną czynności cywilnoprawnej, przy zupełnym pominięciu jej treści. Stawianie formy prawnej czynności podlegającej opodatkowaniu przed jej rzeczywistą treścią pozostaje w sprzeczności z wykładnią prawa podatkowego opartą na regule „treść przed formą”. (...) Chodzi zwłaszcza o rozważenie zagadnienia umów cywilnoprawnych, na które powołują się analizowane przepisy ustawy VAT, z punktu widzenia przedstawianej już zasady treści przed formą. Należy zatem ustalić, czy i w jakim zakresie umowy cywilnoprawne, o których mowa w art. 15 ust. 6 ustawy VAT, powinno się traktować jedynie jako czynności organów publicznych przybierające formę umów cywilnoprawnych, czy też są to w pełni umowy prawa cywilnego (prywatnego) oparte na podstawowych regułach ich funkcjonowania, tj. na autonomii woli stron oraz wynikającej z tego swobody umów.

(...) Umowy cywilnoprawne, jak wiadomo, oparte są na swobodzie ich zawierania oraz kształtowania treści. Oznacza to między innymi, że zarówno samo zawarcie umowy, jak i jej treść, wynikają ze zgodnej woli jej kontrahentów. Natomiast organy władzy publicznej realizujące określone w prawie zadania nie dysponują w zasadzie wskazanymi uprawnieniami. Należy to odnieść również do możliwości kształtowania przez strony umów cywilnoprawnych samej treści tych umów. Zdeterminowana jest ona bowiem rodzajem zadań publicznych, do realizacji których zobowiązane zostały podmioty publiczne.

(...) Reasumując ten wątek rozważań, należy przyjąć, że stosowanie umów cywilnoprawnych przy realizacji zadań publicznych samo przez się nie wyklucza możliwości korzystania przez podmioty publiczne ze zwolnienia z VAT. (...)

(…)

Podsumowując, wbrew twierdzeniom organu, w opisanym stanie faktycznym Skarżąca nie działa jak przedsiębiorca, bowiem jako podmiot prawa publicznego realizuje zadania nałożone na Nią przepisami prawa, które określają sposób oraz zakres ich wykonywania i które nie mają charakteru działalności gospodarczej, tym samym nie prowadzą do zakłócenia zasad konkurencji, dlatego stosownie do art. 15 ust. 6 u.p.t.u. Skarżąca nie będzie w tym zakresie podatnikiem podatku VAT. W związku z tym zarówno opłata manipulacyjna z tytułu udzielonej przez Skarżącą pożyczki jak i odsetki zapłacone przez MCO w przypadku opóźnienia spłaty, nie stanowią podstawy opodatkowania podatkiem VAT, o której mowa w art. 29a u.p.t.u.”

Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyroku z 11 października 2024 r. sygn. akt I FSK 388/21 wskazał, że cyt.:

„ (…) 3.8. Stosownie do treści art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2020 poz. 713) do zadań gminy należy zaspokojenie zbiorowych potrzeb społeczności lokalnej w tym w zakresie ochrony zdrowia. Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz.U. z 2020 r., poz. 920), powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym w zakresie między innymi ochrony zdrowia. Z kolei ustawa z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz.U. z 2020 r., poz. 295) między innymi określa zasady funkcjonowania podmiotów leczniczych nie będących przedsiębiorcami. Gmina jest dla MCO organem tworzącym zgodnie z art. 6 ust. 2 pkt 3 i art. 50a ust. 1 ustawy o działalności leczniczej. Relacje prawne pomiędzy organem tworzącym - jednostką samorządu terytorialnego a samodzielnym publicznym zakładem opieki zdrowotnej określa wyżej wskazana ustawa z 15 kwietnia 2011 r. Między innymi organ stanowiący Miasta na prawach powiatu nadaje takiemu zakładowi statut, określający zasady funkcjonowania (art. 42 ust. 4 ustawy o działalności leczniczej). Organ tworzący powołuje kierownika placówki leczniczej (art. 46 ust. 3), dokonuje oceny sytuacji ekonomiczno-finansowej samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej (art. 53a ust. 4). Miasto na prawach powiatu jako organ tworzący ma też duży wpływ na zasady gospodarowania mieniem przez SPZOZ (art. 54). Podejmuje też uchwałę w zakresie likwidacji tego podmiotu (art. 60 ust. 1).

Wprawdzie w ustawie o działalności leczniczej przyjęto ogólną zasadę dotyczącą finansowego sposobu funkcjonowania SPZOZ-u polegającą na tym, że ma on pokrywać we własnym zakresie stratę netto (art. 59 ust. 1). Jednakże z art. 59 ust. 2 pkt 1 wynika, że podmiot tworzący ma obowiązek pokryć stratę netto SPZOZ-u wtedy, gdy nie jest to możliwe, samodzielnie przez zakład opieki zdrowotnej.

3.9. Z powyższego wynika, że relacja pomiędzy Gminą a MCO posiadającym status SPZOZ są kształtowane przez prawo publiczne. Wprawdzie MCO jest odrębnym podatnikiem i prowadzi samodzielną gospodarkę finansową, tym niemniej przepisy rangi ustawowej nakładają na jednostkę samorządu terytorialnego szereg obowiązków względem SPZOZ. Za pośrednictwem bowiem MCO Gmina realizuje zadania własne w zakresie ochrony zdrowia. Z tych też względów Sąd pierwszej instancji trafnie uznał, że faktycznym celem udzielonej MCO pożyczki była pomoc finansowa dla tego podmiotu. Pożyczka ta nie ma charakteru komercyjnego. Celem jej nie jest osiągnięcie zysku. Pożyczka ta została udzielona na podstawie podjętych uchwał Rady Miasta K. Pożyczka zostanie udzielona na zapłatę przez MCO zobowiązań MCO względem [...] Narodowego Funduszu Zdrowia (M.) oraz innych zobowiązań MCO, niezbędnych do zapewnienia prawidłowego jego funkcjonowania. Gmina udzieliła pożyczki, by zapewnić funkcjonowanie podmiotu realizującego zadania publiczne z zakresu opieki zdrowotnej. Środki publiczne na udzielenie pożyczki zostały zabezpieczone w oparciu o uchwałę Rady Miasta. Jednocześnie z tytułu udzielenia pożyczki pożyczkobiorca zobowiązuje się zapłacić jedynie opłatę manipulacyjną stanowiącą 2% nominalnej wartości udzielonej pożyczki.

Wszystkie wyżej okoliczności faktyczne wskazują, że Gmina, udzielając pożyczkę MCO nie działała w ramach działalności gospodarczej ale jako organ władzy publicznej, realizujący swoje zadania ustawowe co czyni niezasadnymi zarzuty naruszenia prawa materialnego tj. art. 15 ust. 6 w zw. z art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT. (…)”.

Należy w tym miejscu ponownie zauważyć, że ww. stanowiska Sądów, z uwagi na przepis art. 153 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, wiążą Organ w niniejszej sprawie.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz wskazane przepisy prawa, a także uwzględniając stanowiska wyrażone w ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 29 lipca 2020 r. sygn. akt I SA/Kr 342/20 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 października 2024 r. sygn. akt I FSK 388/21 należy uznać, że udzielając MCO pożyczki na cele wymienione w umowie pożyczki nie działają Państwo w charakterze podatnika podatku VAT.

W konsekwencji dokonana przez Państwa czynność udzielenia pożyczki nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, tym samym pobrana opłata manipulacyjna z tytułu udzielonej pożyczki oraz odsetki zapłacone przez MCO, w przypadku opóźnienia spłaty nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu 25 lutego 2020 r. tj. w dniu wydania interpretacji uchylonej wyrokiem WSA w Krakowie z 29 lipca 2020 r sygn. akt I SA/Kr 342/20.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

   - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

   - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

   - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

   - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

   - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.