Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 marca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 3 marca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy:

·   rozpoznania obowiązku podatkowego w dniu wystawienia faktury pierwotnej w związku z refakturowaniem kosztów mediów na najemców (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) oraz

·   ujmowania faktur korekty następczych w rozliczeniu za miesiąc ich wystawienia (pytanie oznaczone we wniosku nr 2).

Uzupełnili go Państwo pismem z 19 maja 2025 r. (wpływ 19 maja 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Spółka Akcyjna (dalej: Spółka, Wnioskodawca) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości komercyjnych (dalej: Nieruchomości). Nieruchomości są wynajmowane podmiotom gospodarczym (dalej: Najemcy) w ramach umów najmu (dalej: Umowy najmu). Świadczone usługi najmu objęte niniejszym wnioskiem opodatkowane są 23 proc. stawką VAT.

Na podstawie zawartych Umów najmu, Wnioskodawca zobowiązał się oddać Najemcom do używania przedmiot najmu, natomiast Najemcy zobowiązali się przyjąć przedmiot najmu do używania oraz uiszczania Spółce umówionego czynszu najmu oraz odrębnie innych należności, o których mowa w Umowach najmu.

Umowy najmu określają kwotę miesięcznego czynszu najmu należnego Spółce. Zgodnie z treścią Umów najmu, oprócz czynszu najmu, Najemcy z tytułu korzystania z przedmiotu najmu zobowiązani są płacić na rzecz Spółki wszelkie opłaty związane z eksploatacją przedmiotu najmu. Umowa najmu w tym zakresie wskazuje: „Strony ustalają, iż wszelkie koszty i świadczenia związane z eksploatacją Przedmiotu Najmu, przez czas trwania Umowy, ponosić będzie Najemca.”

Zakresem niniejszego Wniosku objęte są wyłącznie opłaty eksploatacyjne obejmujące koszty zużycia energii elektrycznej (dalej: Media).

Umowy najmu nie zawierają dodatkowych postanowień w zakresie przenoszenia kosztów Mediów na Najemców, w szczególności Umowy nie określają terminu płatności dla takich obciążeń. Termin płatności za Media określają faktury dokumentujące obciążenia za Media wystawiane przez Wnioskodawcę. W każdym wypadku, intencją Stron jest, aby na Najemcę refakturowane były kwoty, którymi dostawcy Mediów obciążyli Spółkę za zużycie Mediów przez danego Najemcę. Sama możliwość dokonania refakturowania kosztów Mediów na Najemców warunkowana jest więc uprzednim wystawieniem faktury sprzedaży lub faktury korygującej przez dostawcę Mediów. Dopiero bowiem wraz z otrzymaniem faktury sprzedaży, czy też faktury korekty wystawionej przez dostawców Mediów, Spółka zyskuje możliwość ustalenia ostatecznego kosztu Mediów, który powinien następnie obciążyć danego Najemcę.

W praktyce, rozliczenia w tym zakresie przeprowadzane są w następujący sposób:

a)dostawcy Mediów wystawiają najpierw na Spółkę faktury VAT „prognoza” na poczet prognozowanego zużycia Mediów w obiektach należących do Spółki w danym okresie rozliczeniowym. Z uwagi na fakt, iż takie faktury nie odzwierciedlają jeszcze rzeczywistego zużycia energii, faktury VAT prognoza nie stanowią jeszcze podstawy do rozliczeń z Najemcami;

b)dopiero po zakończeniu danego okresu rozliczeniowego, dostawcy Mediów wystawiają fakturę rozliczeniową, która stanowi podstawę do wystawienia przez Spółkę faktury sprzedaży VAT za Media na danego Najemcę (dalej: Faktura pierwotna), według wartości wyszczególnionych na fakturze źródłowej dostawcy Mediów. Faktura pierwotna wystawiana jest w tym samym miesiącu, w którym dostawca Mediów wystawił fakturę rozliczeniową. Faktura pierwotna określa termin jej płatności. Faktura pierwotna jest zawsze wystawiana przed upływem terminu płatności wskazanym w jej treści. Faktura pierwotna wskazuje również okres, którego dotyczy;

c)dostawcy Mediów dokonują również korekt następczych faktur rozliczeniowych (np. w związku ze zmianą ceny, czy też zmiany odczytów zużytej energii), które mogą zarówno zwiększać, jak i zmniejszać wynagrodzenie należne dostawcy Mediów. Wraz z powzięciem wiedzy o wystawieniu faktury korekty przez dostawcę Mediów, Spółka w tym samym miesiącu wystawia faktury korekty in plus, jak i in minus na Najemców (dalej łącznie: Faktury korekty następcze) w kwotach odpowiadających wartościom wyszególnionym na fakturach otrzymanych od dostawców Mediów.

W każdym wypadku Spółka nie dolicza marży do kosztów Mediów naliczanych przez dostawców Mediów (podstawą kalkulacji przy refakturze kosztów Mediów są zawsze dane z faktur źródłowych za zużycie Mediów wystawione przez dostawców Mediów). Media nie stanowią elementu kalkulacyjnego miesięcznego czynszu najmu. W zawartych Umowach najmu Strony nie zawarły klauzuli, iż Najemcy mają prawo zawrzeć umowy dotyczące Mediów bezpośrednio z dostawcami (w miejsce umów zawartych przez Spółkę). To Wnioskodawca jest stroną umów z dostawcami Mediów i dokonuje samodzielnego rozliczenia z tymi podmiotami.

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Koszty zużytych mediów rozliczane są na Najemców na podstawie indywidualnego rzeczywistego zużycia. Poszczególni Najemcy sami decydują o ilości zużytych mediów. Jako wynajmujący, Wnioskodawca nie ma możliwości decydowania ani wpływania na ilość mediów zużytych przez Najemców. W najmowanych obiektach zainstalowane są liczniki/urządzenia pomiarowe, które pozwalają określić wielkość rzeczywistego zużycia mediów przez poszczególnych Najemców. Jeżeli natomiast z danego obiektu korzysta tylko jeden Najemca, wówczas całe zużycie energii w tym obiekcje dotyczy tego Najemcy. Poszczególni Najemcy płacą zatem jedynie za te media, które rzeczywiście zużyli.

Faktury prognozy zawierają:

a)datę wystawienia;

b)kolejny numer;

c)imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;

d)numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku;

e)numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku;

f)datę dokonania lub zakończenia dostawy zdefiniowaną jako koniec okresu rozliczeniowego, dla którego wystawiana jest faktura prognoza;

g)nazwę towaru określoną jako energia elektryczna;

h)miarę i ilości dostarczonych towarów poprzez wskazanie prognozowanej ilości dostarczonej energii elektrycznej z zastosowaniem jednostki miary MWh, w okresie rozliczeniowym, dla którego wystawiana jest faktura prognoza;

i)cenę jednostkową netto energii elektrycznej przyjętą w prognozowanym okresie;

j)stawkę podatku;

k)wartość netto prognozowanej sprzedaży energii elektrycznej;

l)kwotę podatku od prognozowanej sprzedaży energii elektrycznej;

 m) kwotę należności ogółem (kwota prognozowanego zużycia ogółem).

Mając na uwadze, iż faktury prognozy zawierają elementy wymienione powyżej, które odpowiadają elementom faktury wskazanym w art. 106e ust. 1 ustawy o VAT, w opinii Wnioskodawcy, faktury prognozy stanowią fakturę w rozumieniu art. 106e ustawy o VAT.

Wnioskodawca zaznacza jednak, iż faktury prognozy nie są podstawą do obciążenia Najemców, z uwagi na fakt, iż takie faktury nie wskazują jeszcze rzeczywistego zużycia energii.

Faktury prognozy zawierają informacje o kwocie i należności wynagrodzenia za prognozowane zużycie energii elektrycznej w poszczególnych okresach rozliczeniowych, wraz ze wskazaniem terminu płatności, który przypada przed końcem okresu rozliczeniowego, którego dotyczy faktura prognoza.

Wnioskodawca nie pobiera przedpłat od Najemców, w szczególności faktury prognozy nie są podstawą do obciążenia Najemców, z uwagi na fakt, iż takie faktury nie wskazują jeszcze rzeczywistego zużycia energii.

Z uwagi na brzmienie art. 29a ust. 15 pkt 3 ustawy o VAT, który wyłącza konieczność gromadzenia dokumentacji potwierdzającej, że Wnioskodawca uzgodnił z Najemcą warunki obniżenia podstawy opodatkowania dla sprzedaży energii elektrycznej, dokumentacja gromadzona przez Spółkę dotycząca uzgodnienia warunków korekty ograniczona jest do:

a)faktur rozliczeniowych oraz faktur korygujących wystawianych przez dostawców Mediów,

b)faktur korekt wystawionych przez Wnioskodawcę, oraz

c)treści Umów najmu, które wskazują: „Strony ustalają, iż wszelkie koszty i świadczenia związane z eksploatacją Przedmiotu Najmu, przez czas trwania Umowy, ponosić będzie Najemca.”

Z uwagi na brzmienie art. 29a ust. 15 pkt 3 ustawy o VAT, który wyłącza konieczność gromadzenia dokumentacji potwierdzającej spełnienie warunków uzgodnienia do obniżenia podstawy opodatkowania dla sprzedaży energii elektrycznej, podstawa opodatkowania korygowana będzie przez Wnioskodawcę w dniu wystawienia faktury korygującej, która to faktura wystawiana będzie w oparciu o fakturę korektę wystawioną przez dostawcę Mediów.

Faktura korygująca Wnioskodawcy będzie odzwierciedleniem faktury korekty wystawionej przez dostawcę Mediów. Wraz z powzięciem wiedzy o wystawieniu faktury korekty przez dostawcę Mediów, Spółka w tym samym miesiącu wystawia faktury korekty in plus, jak i in minus na Najemców w kwotach odpowiadających wartościom wyszególnionym na fakturach otrzymanych od dostawców Mediów.

Z uwagi na brzmienie art. 29a ust. 15 pkt 3 ustawy o VAT, który wyłącza konieczność gromadzenia dokumentacji potwierdzającej, że Wnioskodawca uzgodnił z Najemcą warunki obniżenia podstawy opodatkowania oraz spełnił te warunki dla sprzedaży energii elektrycznej, dokumentacja gromadzona przez Spółkę dotycząca uzgodnienia warunków korekty ograniczona jest do:

a)faktur rozliczeniowych oraz faktur korygujących wystawianych przez dostawców Mediów,

b)faktur korygujących wystawionych przez Wnioskodawcę, oraz treści Umów najmu, które wskazują: „Strony ustalają, iż wszelkie koszty i świadczenia związane z eksploatacją Przedmiotu Najmu, przez czas trwania Umowy, ponosić będzie Najemca.”

Strony będą dysponowały wyłącznie fakturami korektami wystawionymi przez Wnioskodawcę, fakturami korektami wystawionymi przez dostawców Mediów oraz umową najmu.

Jedynym dokumentem, z którego wynikają nowe warunki transakcji jest faktura korekta wystawiona przez Wnioskodawcę oraz faktura korekta wystawiona przez dostawcę Mediów, na podstawie której Wnioskodawca wystawia swoją fakturę korektę.

Faktury korekty wystawione przez Wnioskodawcę będą odzwierciedleniem faktur korekt wystawionych przez dostawcę Mediów. Z uwagi na brzmienie art. 29a ust. 15 pkt 3) ustawy o VAT, Wnioskodawca nie będzie gromadził dodatkowej dokumentacji potwierdzającej, że Wnioskodawca uzgodnił z Najemcą warunki obniżenia podstawy opodatkowania oraz spełnił te warunki dla sprzedaży energii elektrycznej.

Pytania

1.Czy w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, w zakresie kosztów Mediów ujętych na fakturze pierwotnej, Spółka powinna rozpoznać obowiązek podatkowy w VAT w dniu wystawienia faktury pierwotnej w związku z refakturowaniem kosztów Mediów na Najemców?

2.Czy w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, Faktury korekty następcze powinny zostać ujęte przez Wnioskodawcę w rozliczeniu VAT za miesiąc ich wystawienia?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1)

W ocenie Wnioskodawcy w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, w zakresie kosztów Mediów ujętych na Fakturze Pierwotnej, Spółka powinna rozpoznać obowiązek podatkowy w VAT w dniu wystawienia Faktury pierwotnej w związku z refakturowaniem kosztów Mediów na Najemców.

Ad. 2)

Zdaniem Wnioskodawcy w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, Faktury korekty następcze powinny zostać ujęte przez Wnioskodawcę w rozliczeniu VAT za miesiąc ich wystawienia.

Uzasadnienie stanowiska w odniesieniu do pytania 1)

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy o VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 1b, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20, art. 21 ust. 1 i art. 138f.

W analizowanej sytuacji kluczowe znaczenie ma jednak art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. a) ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu dostaw energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego.

Zgodnie z art. 19a ust. 7 ustawy o VAT w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 3 i 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4 ustawy o VAT, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu – z chwilą upływu terminu płatności.

Jak stanowi art. 106i ust. 3 pkt 4 ustawy o VAT, fakturę wystawia się nie później niż z upływem terminu płatności – w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4.

Powyższe przepisy oznaczają, że obowiązek podatkowy u Wnioskodawcy przy refakturowaniu Mediów powstanie w momencie wystawienia przez Wnioskodawcę Faktury pierwotnej. Jeśli bowiem Wnioskodawca wystawi Fakturę pierwotną przed terminem jej płatności, to zgodnie z art. 106i ust. 3 pkt 4 ustawy o VAT obowiązek podatkowy powstanie w momencie wystawienia tej faktury.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach wydawanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: DKIS), przykładowo w interpretacji z 12 kwietnia 2018 r. (0114-KDIP4.4012.45.2018.2.EK) Dyrektor KIS stwierdził, że: „(...) obowiązek podatkowy z tytułu przeniesienia na najemców kosztów wynikających ze zużycia mediów refakturowanych na najemców, którzy są obciążani na podstawie zużycia liczników, powstaje na zasadach szczególnych wynikających z art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy, tj. z chwilą wystawienia faktury na rzecz danego odbiorcy. W sytuacji natomiast, gdy Wnioskodawca nie wystawi faktury lub wystawi ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy – zgodnie z art. 19a ust. 7 ustawy – powstaje z chwilą upływu terminu wystawienia faktury, a w przypadku braku określenia tego terminu – z upływem terminu płatności”.

Zagadnieniem tym Dyrektor KIS zajmował się również w interpretacji z 26 maja 2021 r. (0112-KDIL1-2.4012.116.2021.2.PG). Wskazał w niej, że: „w stosunku do dokonywanych przez Wnioskodawcę czynności (refakturowania na najemcę opłat za media, tj. za energię elektryczną, gaz, wodę i ścieki) obowiązek podatkowy powstaje na zasadach szczególnych wynikających z art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy, tj. z chwilą wystawienia faktury na rzecz najemców. Jeżeli Wnioskodawca nie wystawi faktury lub wystawi ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy – zgodnie z art. 19a ust. 7 ustawy – powstaje z chwilą upływu terminu wystawienia faktury, a w przypadku braku określenia tego terminu – nie później niż z upływem terminu płatności.” W tej ostatniej interpretacji Dyrektor KIS również potwierdza zatem, że moment powstania obowiązku podatkowego zależy od terminu wystawienia faktury przez wynajmującego oraz terminu płatności ustalonego między wynajmującym a najemcą.

Podsumowując, obowiązek podatkowy w podatku VAT w zakresie Faktury pierwotnej powstanie w dniu jej wystawienia.

Uzasadnienie stanowiska w odniesieniu do pytania 2)

Stosownie do regulacji zawartej w przepisie art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Powyższy przepis stanowi zasadę generalną, zgodnie z którą podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymali lub mają otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej wraz ze wszystkimi świadczeniami mającymi wpływ na cenę.

Natomiast, w myśl przepisu art. 29a ust. 10 ustawy o VAT, podstawę opodatkowania obniża się o:

1)kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży opustów i obniżek cen;

2)wartość zwróconych towarów i opakowań;

3)zwróconą nabywcy całość lub część zapłaty otrzymaną przed dokonaniem sprzedaży, jeżeli do niej nie doszło;

4)wartość zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1.

Stosownie do art. 29a ust. 13 ustawy o VAT, w przypadkach, o których mowa w ust. 10 pkt 1-3, obniżenia podstawy opodatkowania, w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze z wykazanym podatkiem, dokonuje się za okres rozliczeniowy, w którym podatnik wystawił fakturę korygującą, pod warunkiem że z posiadanej przez tego podatnika dokumentacji wynika, że uzgodnił on z nabywcą towaru lub usługobiorcą warunki obniżenia podstawy opodatkowania dla dostawy towarów lub świadczenia usług określone w fakturze korygującej oraz warunki te zostały spełnione, a faktura ta jest zgodna z posiadaną dokumentacją.

W rozważanej sprawie istotny jest jednak art. 29a ust. 15 pkt 3 ustawy o VAT, zgodnie z którym, warunku posiadania dokumentacji, o którym mowa powyżej, nie stosuje się w przypadku sprzedaży energii elektrycznej. Powyższe oznacza, że Wnioskodawca uprawniony jest do ujęcia Faktury korekty następczej in minus już w rozliczeniu VAT za miesiąc jej wystawienia.

Podobnie rozliczane powinny być Faktury korekty następcze in plus. Zgodnie bowiem z art. 29a ust. 17 ustawy o VAT, w przypadku, gdy podstawa opodatkowania uległa zwiększeniu, korekty tej podstawy dokonuje się w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym zaistniała przyczyna zwiększenia podstawy opodatkowania. Tymczasem, Faktury pierwotne wystawiane są zgodnie z danymi dostępnymi na moment ich wystawienia. Takich faktur nie można więc traktować jako błędnych, niestarannych, czy też wynikających z pomyłki, skoro Faktury pierwotne Wnioskodawcy odzwierciedlają wartości wyszególnione na fakturach otrzymanych od dostawców Mediów i są zgodne z intencjami Stron Umowy najmu, aby na Najemcę refakturowane były kwoty, którymi dostawcy Mediów obciążyli Spółkę za zużycie Mediów przez danego Najemcę.

W konsekwencji, w rozważanej sytuacji nie istnieje przyczyna powodująca konieczność dokonania korekty Faktur pierwotnych już w chwili ich wystawienia. Należy pamiętać, że możliwość dokonania refakturowania kosztów Mediów na Najemców warunkowana jest uprzednim wystawieniem faktury sprzedaży lub faktury korygującej przez dostawcę Mediów. Jednocześnie należy brać pod uwagę, iż refaktury mają odpowiadać kwotom wyszczególnionym na fakturach źródłowych wystawionych przez dostawców Mediów. Dopiero wraz z otrzymaniem faktury sprzedaży, czy też faktury korekty wystawionej przez dostawców Mediów, Spółka zyskuje możliwość ustalenia kosztu Mediów, który powinien następnie obciążyć danego Najemcę.

Wartość korekty dostawcy Mediów nie może być znana Spółce na moment wystawienia Faktury pierwotnej, dlatego należy uznać ją za korektę o charakterze następczym, a nie pierwotnym. Pierwotne faktury są zatem wystawiane w sposób prawidłowy. Nie można więc uznać, że pierwotnie sporządzona faktura błędnie dokumentuje stan faktyczny oraz że korekta jest wynikiem błędu.

Mając na uwadze powyższe, również Faktury korekty następcze in plus powinny zostać ujęte w rozliczeniach VAT za miesiąc ich wystawienia, z uwagi na fakt, iż przyczyna wystawienia Faktury korekty następczej in plus powstaje w miesiącu wystawienia faktury korekty przez dostawców Mediów (który to miesiąc jest tożsamy z miesiącem wystawienia przez Spółkę Faktury korekty następczej).

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie przykładowo w interpretacji DKIS z 5 września 2024 r., sygn. 0112-KDIL3.4012.403.2024.1.MC, w której wskazano: „Podsumowując, powinni Państwo rozpoznać dla celów podatku VAT wystawione faktury korygujące „in plus” w miesiącu, w którym zostały ustalone wszystkie elementy składające się na ostateczną wysokość wynagrodzenia z tytułu świadczonych usług, tj. w miesiącu w którym zostały oszacowane poniesione rzeczywiste koszty świadczonej usługi.”

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.) – zwanej dalej „ustawą”:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy:

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Jak wynika z powołanego wyżej art. 2 pkt 6 ustawy, towarami są między innymi wszelkie postacie energii. Oznacza to, że w przypadku wykonywania świadczeń dotyczących tych mediów na gruncie podatku od towarów i usług będziemy mieć do czynienia z dostawą towarów.

Podkreślenia wymaga, że aby dana czynność – stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu ustawy – podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi być wykonywana przez podmiot działający w charakterze podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy:

Z powyższego wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy:

Generalna zasada wynikająca z brzmienia powołanego powyżej art. 19a ust. 1 ustawy wskazuje, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi. Zgodnie z tą regulacją, podatek stanie się wymagalny w miesiącu dokonania dostawy towaru lub wykonania usługi i co do zasady zostanie rozliczony za ten okres rozliczeniowy.

Według art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy:

Stosownie do art. 19a ust. 7 ustawy:

Art. 19a ust. 8 ustawy stanowi:

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów dla dostaw towarów i usług wymienionych w art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy obowiązek podatkowy powstaje w momencie wystawienia faktury z tytułu tych świadczeń. Natomiast, stosownie do art. 19a ust. 7 ustawy, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu – z chwilą upływu terminu płatności.

Analiza przywołanych powyżej przepisów prawnych prowadzi do wniosku, że obowiązek podatkowy z tytułu dostawy energii elektrycznej powstaje z chwilą wystawienia faktury. Natomiast w sytuacji, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje nie później niż z chwilą upływu terminu płatności. Innymi słowy, o tym, kiedy ma być rozliczony podatek należny z tytułu dostawy energii elektrycznej decyduje moment wystawienia faktury, jednak nieprzekraczalnym momentem jest termin płatności ustalony pomiędzy stronami.

Art. 2 pkt 31 ustawy wprowadza definicję faktury. Zgodnie z tym przepisem:

Zasady wystawiania faktur regulują przepisy art. 106a-106q ustawy.

W myśl art. 106a ustawy:

Stosownie do przepisu art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy:

Faktury są dokumentami, którymi czynni podatnicy tego podatku dokumentują swoją sprzedaż, przez którą stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy rozumie się:

Faktura jest dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego (potwierdzeniem nabycia określonych towarów i usług). Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie ww. dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi (nabywcy), a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego.

W świetle przepisów dotyczących podatku od towarów i usług, faktury są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury. Zasady dotyczące wystawiania faktur zostały określone w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług. Elementy, jakie powinna zawierać faktura, zostały wymienione w art. 106e ustawy.

Zgodnie z brzmieniem art. 106e ust. 1 ustawy:

Z kolei art. 106g ust. 1 ustawy stanowi, że:

Faktura jest dokumentem, którego wystawienie wywołuje określone skutki w sferze materialnoprawnych uprawnień i obowiązków podatnika podatku VAT. Dlatego też podatnicy podatku VAT są obowiązani dokumentować sprzedaż towarów lub usług na rzecz innych podatników poprzez wystawienie faktury. Podatnik nie może wybrać sposobu, w jaki na potrzeby podatku VAT, będzie dokumentował sprzedaż w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy. Wystawienie faktury dokumentującej czynność opodatkowaną VAT jest jednym z podstawowych obowiązków podatnika VAT. Natomiast poprzez wystawienie faktury należy rozumieć sporządzenie odpowiedniego, zgodnego z ww. przepisami, dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi (nabywcy), a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego.

Na podstawie art. 106i ust. 1 ustawy:

Z art. 106i ust. 2 ustawy wynika, że:

W myśl art. 106i ust. 3 pkt 4 ustawy:

Z kolei jak stanowi art. 106i ust. 7 ustawy:

W myśl art. 106i ust. 8 ustawy:

Z opisu sprawy wynika, że są Państwo zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Są Państwo właścicielem nieruchomości komercyjnych, które wynajmują Państwo podmiotom gospodarczym w ramach umów najmu. Najemcy w ramach zawartych umów zobowiązali się przyjąć przedmiot najmu do używania oraz uiszczania Państwu umówionego czynszu oraz odrębnie innych należności związanych z eksploatacją przedmiotu najmu, w tym koszty zużycia energii elektrycznej. Termin płatności za Media określają faktury dokumentujące obciążenia za Media wystawiane przez Państwa. Jak Państwo wskazują możliwość dokonania refakturowania kosztów Mediów na Najemców warunkowana jest uprzednim wystawieniem faktury sprzedaży lub faktury korygującej przez dostawcę Mediów. W praktyce, rozliczenia w tym zakresie przeprowadzane są w następujący sposób:

a)dostawcy Mediów wystawiają najpierw na Państwa faktury VAT „prognoza” na poczet prognozowanego zużycia Mediów w danym okresie rozliczeniowym, które nie odzwierciedlają jeszcze rzeczywistego zużycia energii oraz nie stanowią jeszcze podstawy do rozliczeń z Najemcami;

b) po zakończeniu danego okresu rozliczeniowego, dostawcy Mediów wystawiają fakturę rozliczeniową, która stanowi podstawę do wystawienia przez Państwa faktury sprzedaży VAT za Media na danego Najemcę (Faktura pierwotna), według wartości wyszczególnionych na fakturze źródłowej dostawcy Mediów. Faktura pierwotna wystawiana jest w tym samym miesiącu, w którym dostawca Mediów wystawił fakturę rozliczeniową. Faktura pierwotna określa termin jej płatności. Faktura pierwotna jest zawsze wystawiana przed upływem terminu płatności wskazanym w jej treści. Faktura pierwotna wskazuje również okres, którego dotyczy;

c) dostawcy Mediów dokonują również korekt następczych faktur rozliczeniowych (np. w związku ze zmianą ceny, czy też zmiany odczytów zużytej energii), które mogą zarówno zwiększać, jak i zmniejszać wynagrodzenie należne dostawcy Mediów. Wraz z powzięciem wiedzy o wystawieniu faktury korekty przez dostawcę Mediów, w tym samym miesiącu wystawiają Państwo faktury korekty in plus, jak i in minus na Najemców (Faktury korekty następcze) w kwotach odpowiadających wartościom wyszególnionym na fakturach otrzymanych od dostawców Mediów.

Nie doliczają Państwo marży do kosztów Mediów naliczanych przez dostawców Mediów. Jak Państwo wskazują Media nie stanowią elementu kalkulacyjnego miesięcznego czynszu najmu. W zawartych Umowach najmu Strony nie zawarły klauzuli, iż Najemcy mają prawo zawrzeć umowy dotyczące Mediów bezpośrednio z dostawcami. To Państwo są stroną umów z dostawcami Mediów i dokonują samodzielnego rozliczenia z tymi podmiotami. Koszty zużytych Mediów rozliczane są na Najemców na podstawie indywidualnego rzeczywistego zużycia. W najmowanych obiektach zainstalowane są liczniki/urządzenia pomiarowe, które pozwalają określić wielkość rzeczywistego zużycia mediów przez poszczególnych Najemców. Jeżeli natomiast z danego obiektu korzysta tylko jeden Najemca, wówczas całe zużycie energii w tym obiekcje dotyczy tego Najemcy. Poszczególni Najemcy płacą zatem jedynie za te media, które rzeczywiście zużyli.

W Państwa opinii faktury prognozy stanowią fakturę w rozumieniu art. 106e ustawy. Faktury prognozy zawierają informacje o kwocie i należności wynagrodzenia za prognozowane zużycie energii elektrycznej w poszczególnych okresach rozliczeniowych, wraz ze wskazaniem terminu płatności, który przypada przed końcem okresu rozliczeniowego, którego dotyczy faktura prognoza. Faktury prognozy nie są podstawą do obciążenia Najemców, z uwagi na fakt, iż – jak Państwo podkreślają – takie faktury nie wskazują jeszcze rzeczywistego zużycia energii. Dokumentacja gromadzona przez Państwa dotycząca uzgodnienia warunków korekty ograniczona jest do: faktur rozliczeniowych oraz faktur korygujących wystawianych przez dostawców Mediów, faktur korekt wystawionych przez Państwa, oraz treści Umów najmu, które wskazują, na ustalenia stron zawartych umów w brzmieniu: „iż wszelkie koszty i świadczenia związane z eksploatacją Przedmiotu Najmu, przez czas trwania Umowy, ponosić będzie Najemca.” Podstawa opodatkowania korygowana będzie przez Państwa w dniu wystawienia faktury korygującej, która wystawiana będzie w oparciu o fakturę korektę wystawioną przez dostawcę Mediów. Wraz z powzięciem wiedzy o wystawieniu faktury korekty przez dostawcę Mediów, w tym samym miesiącu wystawiają Państwo faktury korekty in plus, jak i in minus na Najemców w kwotach odpowiadających wartościom wyszególnionym na fakturach otrzymanych od dostawców Mediów. Jedynym dokumentem, z którego wynikają nowe warunki transakcji jest faktura korekta wystawiona przez Państwa oraz faktura korekta wystawiona przez dostawcę Mediów. Nie będą Państwo gromadzili dodatkowej dokumentacji potwierdzającej, że uzgodniono warunki obniżenia podstawy opodatkowania dla sprzedaży energii elektrycznej.

Państwa wątpliwości w pierwszej kolejności dotyczą momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku refakturowania przez Państwa kosztów zużycia energii elektrycznej.

Jak Państwo wskazują otrzymane faktury prognozy zawierają informacje o kwocie i należności wynagrodzenia za prognozowane zużycie energii elektrycznej w poszczególnych okresach rozliczeniowych, wraz ze wskazaniem terminu płatności, który przypada przed końcem okresu rozliczeniowego, którego dotyczy faktura prognoza. W Państwa ocenie faktury prognozy nie stanowią podstawy do obciążenia Najemców, z uwagi na fakt, iż nie wskazują jeszcze rzeczywistego zużycia energii, w związku z czym, również nie pobierają Pastwo przedpłat od Najemców za energię elektryczną.

W konsekwencji skoro w związku z otrzymaniem faktur prognozy nie dokonują Państwo obciążenia Najemców i nie dochodzi do rozliczenia za zużycie energii elektrycznej, to w danym przypadku nie ma miejsca refakturowanie dostawy energii na rzecz Najemców.

Dopiero – jak wskazali Państwo w opisie sprawy – na podstawie faktury rozliczeniowej otrzymanej od dostawcy wystawiają Państwo faktury pierwotne, które dokumentują sprzedaż energii elektrycznej na rzecz Najemców.

Biorąc po uwagę przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy należy wskazać, że w stosunku do dokonywanych przez Państwa czynności refakturowania na Najemców kosztów zużycia mediów, tj. opłat za energię elektryczną, obowiązek podatkowy powstaje na zasadach szczególnych wynikających z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. a ustawy, tj. z chwilą wystawienia faktury (faktury za zużycie) na rzecz Najemców. Jeżeli nie wystawią Państwo faktury lub wystawią ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy – zgodnie z art. 19a ust. 7 ustawy – powstanie z chwilą upływu terminu wystawienia faktury, a w przypadku braku określenia tego terminu – nie później niż z upływem terminu płatności.

Analiza przywołanych powyżej przepisów prawnych prowadzi do wniosku, że obowiązek podatkowy z tytułu dostawy energii elektrycznej powstaje z chwilą wystawienia faktury. Natomiast w sytuacji, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje nie później niż z chwilą upływu terminu płatności.

Podsumowując stwierdzam, że w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym w zakresie refakturowania kosztów mediów energii elektrycznej na Najemców powinni Państwo rozpoznać obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług w dniu wystawienia faktury pierwotnej.

Tym samym, Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego nr 1 uznaję za prawidłowe.

Kolejna Państwa wątpliwością jest moment ujmowania wystawianych przez Państwa faktur korekt następczych w rozliczeniu za miesiąc ich wystawienia.

W praktyce, gdy po wystawieniu faktury następują zdarzenia gospodarcze mające wpływ na treść pierwotnej faktury lub faktura zawiera błędy ustawodawca wskazuje na możliwość skorygowania takiej faktury poprzez wystawienie faktury korygującej.

Stosownie do art. 106j ust. 1 ustawy:

W świetle art. 106j ust. 2 ustawy:

W oparciu o art. 106j ust. 3 ustawy:

W myśl art. 106j ust. 4 ustawy:

Z powyższego wynika, że faktury korygujące są specyficznym rodzajem faktur. Celem ich wystawienia jest doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości. Wystawia się je w celu udokumentowania ostatecznej wielkości sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 29a ust. 10 ustawy:

W myśl art. 29a ust. 13 ustawy:

Stosownie do art. 29a ust. 14 ustawy:

W oparciu o art. 29a ust. 15 pkt 3 ustawy:

Na gruncie przepisów ustawy w zakresie korekty podstawy opodatkowania, w odniesieniu do transakcji, o których mowa m.in. w art. 29a ust. 15 pkt 3 ustawy ustawodawca zdecydował się na stosowanie odrębnych zasad korygowania (zrezygnował on z warunku posiadania przez sprzedawcę dokumentacji).

W świetle art. 29a ust. 17 ustawy:

Faktury korygujące można generalnie podzielić na te, które powodują zmniejszenie podstawy opodatkowania (tzw. faktury korygujące „in minus”) oraz te, które wywołują skutki odwrotne, tj. w wyniku ich wystawienia wartość podstawy opodatkowania ulega podwyższeniu (tzw. faktury korygujące „in plus”). W ramach powyższego rozróżnienia można również dokonać podziału tychże faktur ze względu na powód ich wystawienia:

·jeżeli korekta spowodowana jest przyczynami powstałymi już w momencie wystawienia faktury pierwotnej, to powinna ona zostać rozliczona w deklaracji podatkowej za okres, w którym została wykazana faktura pierwotna;

·w sytuacji gdy korekta jest spowodowana przyczynami zaistniałymi po dokonaniu sprzedaży (przykładowo zaistniały nowe okoliczności transakcji skutkujące zwiększeniem podstawy opodatkowania), korekta powinna być dokonana w deklaracji podatkowej za miesiąc, w którym wystawiono fakturę korygującą. Taki przypadek będzie miał miejsce, gdy w fakturze pierwotnej podatek należny został wykazany w prawidłowej wysokości, natomiast przyczyna korekty powstała później i nie była możliwa do przewidzenia w momencie wystawienia faktury pierwotnej.

Z powołanych wyżej przepisów ustawy dotyczących faktur korygujących wynika, że jeżeli po wystawieniu faktury, wystąpią zdarzenia mające wpływ na treść wystawionej faktury lub okaże się, że wystawiona faktura zawiera błędy, podatnik, wystawia w takim przypadku fakturę korygującą. Fakturę korygującą wystawia się m.in. w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury, również gdy dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań, udzielono rabatu, bądź upustów i obniżek cen.

Zatem, co do zasady, korygowanie pierwotnie wystawionej faktury, z przyczyn wskazanych wyżej, powinno nastąpić przez wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej. Faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu.

Tym samym, istotą faktur korygujących jest korekta faktur pierwotnych, tak aby dokumentowały rzeczywisty przebieg zdarzeń gospodarczych.

W odniesieniu do korekty „in plus” w zależności od przyczyny korekty, tj. momentu, w którym zaistniała przyczyna zwiększenia podstawy opodatkowania, podatnik jest zobowiązany do korekty podstawy opodatkowania w rozliczeniu za okres, w którym ta przyczyna zaistniała. Zasadniczo, zaistnienie przesłanek do dokonania korekty zwiększającej podstawę opodatkowania powoduje obowiązek wykazania zwiększenia podstawy opodatkowania w rozliczeniu bieżącym (tj. tym, w którym zaistniały wspomniane przesłanki). Takie okoliczności wystąpią w przypadku, gdy przyczyna korekty zwiększającej podstawę opodatkowania jest spowodowana przyczynami zaistniałymi po dokonaniu sprzedaży. Jednak, w przypadku gdy przyczyna korekty istniała już w momencie wystawienia faktury, obowiązek dokonania korekty zwiększającej podstawę opodatkowania wystąpi w rozliczeniu za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy dla dostawy towarów lub świadczenia usług.

Korekta na bieżąco będzie miała zatem miejsce gdy w momencie wystawienia faktury pierwotnej, podatek należny z tytułu danego zdarzenia wykazany jest w prawidłowej wysokości (biorąc pod uwagę okoliczności aktualne na ten moment). Dopiero zdarzenie, które następuje po sprzedaży stanowi podstawę do podwyższenia ceny, a w konsekwencji – dokonania korekty poprzez podwyższenie podatku. W tym przypadku dopiero zdarzenie skutkujące podwyższeniem ceny zwiększa wysokość prawidłowo wcześniej wykazanej podstawy opodatkowania i podatku należnego z tytułu dokonanej sprzedaży. Korekta podstawy opodatkowania jest zatem ujmowana w momencie zaistnienia zdarzenia skutkującego podwyższeniem ceny.

Natomiast korekta wsteczna gdy, odnosząc się do rozliczenia dokonywanego wstecz (poprzez korektę), dokonywana korekta ma na celu wykazanie prawidłowej wysokości podatku należnego z tytułu danego zdarzenia, który w rozliczeniu za dany okres powstania obowiązku podatkowego z tego tytułu został wykazany w wadliwej (zaniżonej) wysokości. Istotne jest zatem, że korekta wsteczna dotyczy przypadku gdy wspomniane zaniżenie podstawy opodatkowania nastąpiło w świetle okoliczności aktualnych już w momencie „pierwotnego” rozpoznania obowiązku podatkowego.

Kluczową rolę w ustaleniu momentu ujęcia korekty w deklaracji stanowi więc przeanalizowanie sytuacji i ustalenie, czy przyczyna wystawienia faktury korygującej przez sprzedawcę stanowi nową okoliczność, powstałą po wystawieniu faktury pierwotnej. Bowiem jak wskazano wyżej, w przypadku, gdy przyczyna korekty powstaje w terminie późniejszym, po wykonaniu usługi np. wystąpią nowe okoliczności powodujące zmianę ceny po wykonaniu usług i wystawieniu faktur dokumentujących te usługi, korekta powinna zostać ujęta w rozliczeniu za okres, w którym powstała przyczyna korekty, gdyż faktury zostały wystawione poprawnie, tzn. nie były wynikiem błędu, czy pomyłki ze strony wystawiającego faktury.

W zakresie faktur korygujących in minus zastosowanie znajdzie natomiast art. 29a ust. 13 ustawy. Zgodnie z ww. przepisem obniżenia podstawy opodatkowania dokonuje się za okres rozliczeniowy, w którym podatnik wystawił fakturę korygującą, pod warunkiem że z posiadanej przez tego podatnika dokumentacji wynika, że uzgodnił on z nabywcą towaru lub usługobiorcą warunki obniżenia podstawy opodatkowania dla dostawy towarów lub świadczenia usług określone w fakturze korygującej oraz warunki te zostały spełnione, a faktura ta jest zgodna z posiadaną dokumentacją. W przypadku gdy w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca, podatnik nie posiada dokumentacji, o której mowa w zdaniu pierwszym, obniżenia podstawy opodatkowania dokonuje za okres rozliczeniowy, w którym dokumentację tę uzyskał.

Przy czym dla korekt dotyczących świadczenia usług dostawy energii elektrycznej nie jest wymagane posiadanie dodatkowej dokumentacji, co wynika z art. 29a ust. 15 pkt 3 ustawy.

Jak Państwo wskazali w opisie sprawy dostawcy Mediów dokonują korekt następczych faktur rozliczeniowych (np. w związku ze zmianą ceny, czy też zmiany odczytów zużytej energii), które mogą zarówno zwiększać, jak i zmniejszać wynagrodzenie należne dostawcy Mediów. Wraz z powzięciem wiedzy o wystawieniu faktury korekty przez dostawcę Mediów, w tym samym miesiącu wystawiają Państwo faktury korekty in plus, jak i in minus na Najemców (dalej łącznie: faktury korekty następcze) w kwotach odpowiadających wartościom wyszególnionym na fakturach otrzymanych od dostawców Mediów.

Wskazują Państwo również, że z uwagi na art. 29a ust. 15 pkt 3 ustawy, który wyłącza konieczność gromadzenia dokumentacji potwierdzającej spełnienie warunków uzgodnienia do obniżenia podstawy opodatkowania dla sprzedaży energii elektrycznej, podstawa opodatkowania korygowana będzie przez Państwa w dniu wystawienia faktury korygującej następczej, która to faktura wystawiana będzie w oparciu o fakturę korektę wystawioną przez dostawcę Mediów. W związku z powyższym dokumentacja gromadzona przez Państwa dotycząca uzgodnienia warunków korekty ograniczona jest do: faktur rozliczeniowych i faktur korygujących wystawianych przez dostawców Mediów oraz faktur korygujących wystawionych przez Państwa i treści Umów najmu, zgodnie z którymi wszelkie koszty i świadczenia związane z eksploatacją Przedmiotu Najmu, przez czas trwania Umowy, ponosić będzie Najemca. Jedynym dokumentem, z którego wynikają nowe warunki transakcji jest faktura korekty wystawiona przez Państwa oraz faktura korekty wystawiona przez dostawcę Mediów (na podstawie której wystawiają Państw fakturę korekty).

Zatem w analizowanej sprawie przepis art. 29a ust. 15 pkt 3 ustawy nie wymaga posiadania przesz Państwa dokumentacji potwierdzającej uzgodnienie warunków, a jedynym dokumentem, z którego wynikają nowe warunki transakcji jest faktura korekty wystawiona przez Państwa oraz faktura korekty wystawiona przez dostawcę Mediów.

W konsekwencji są/będą Państwo upoważnieni do obniżenia podstawy opodatkowania w miesiącu wystawienia faktury korekty następczej (korekta in minus).

Natomiast w przypadku, zwiększenia podstawy opodatkowania (korekta in plus) należy zwrócić uwagę na art. 29a ust. 17 ustawy, który stanowi, że w zależności od przyczyny korekty, tj. momentu, w którym zaistniała przyczyna zwiększenia podstawy opodatkowania – podatnik jest zobowiązany do korekty podstawy opodatkowania w rozliczeniu za okres, w którym ta przyczyna zaistniała.

Jednak z uwagi na szczególny moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu dostawy energii elektrycznej – w dacie wystawienia faktury – na podstawie art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. a ustawy, sposób ustalania momentu powstania obowiązku podatkowego należy brać pod uwagę zarówno w przypadku wystawiania faktur pierwotnych, jak również w przypadku wystawiania faktur korygujących.

Zatem w stosunku do transakcji krajowych, dla których określono szczególny moment powstania obowiązku podatkowego (art. 19a ust. 5 ustawy) ww. korekty in plus powinny być ujmowane zgodnie ze szczególnymi zasadami powstania obowiązku podatkowego.

W związku z powyższym, w analizowanej sprawie, w przypadku zwiększenia podstawy opodatkowania faktura korekta następcza in plus powinna zostać rozliczona w okresie, w którym została wystawiona.

Podsumowując, stwierdzam, że w przedstawionym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym wystawiane przez Państwa faktury korekty następcze – sporządzane w oparciu o faktury korekty wstawiane przez dostawców mediów – powinny zostać ujęte w rozliczeniu za miesiąc ich wystawienia, zarówno w przypadku korekt in minus, jak i korekt in plus.

W związku z powyższym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 uznałem za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

·stanu faktycznego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia;

·zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa:

Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym i zdarzeniem przyszłym, Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym ich przedstawieniem.

Nadmienia się, że w niniejszej interpretacji udzielono odpowiedzi w zakresie zadanych pytań. Inne kwestie nieobjęte pytaniami nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone. W myśl art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa:

Zatem, wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, w szczególności na stwierdzeniu, że „faktury prognozy nie są podstawą do obciążenia Najemców” oraz że „podstawą kalkulacji przy refakturze kosztów Mediów są zawsze dane z faktur źródłowych za zużycie Mediów wystawione przez dostawców Mediów”. W konsekwencji w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określone odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Jednocześnie wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzę postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanego przez Państwa. Informuję, iż nie jestem właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.