Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

31 stycznia 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 31 stycznia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy opodatkowania sprzedaży ruchomości po zamknięciu działalności i ujęciu w spisie z natury. Uzupełnił go Pan pismem z 6 marca 2025 r. - w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która prowadziła działalność gospodarczą od 1 sierpnia 2001 r. do 30 czerwca 2019 r. Działalność gospodarcza Wnioskodawcy była opodatkowana ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych.

Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą w pawilonie handlowym, który dzierżawił od Miasta. Przedmiotowy pawilon handlowy był trwale związany z gruntem. Nieruchomość była wydzierżawiona zgodnie ze stanem istniejącym - z przeznaczeniem terenu pod pawilon z usługami gastronomicznymi, bez prawa wzniesienia na niej budynków lub budowli trwale związanych z gruntem. Pawilon znajdujący się na dzierżawionym gruncie był w całości wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej od momentu jej rozpoczęcia. Jedyną działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę w pawilonie była działalność restauracji i innych placówek gastronomicznych (PKD 56.10.A). Pawilon nigdy nie stanowił dla Wnioskodawcy środka trwałego, wskutek czego nigdy nie został wpisany do wykazu środków trwałych.

W związku ze stosowaniem opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, Wnioskodawca przez cały okres użytkowania pawilonu nigdy nie dokonywał odpisów amortyzacyjnych oraz nie zaliczał żadnych wydatków poczynionych na ulepszenia, remonty czy wyposażenie do kosztów uzyskania przychodów.

W okresie prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawca był zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Wnioskodawca obniżał kwoty podatku VAT należnego o kwoty podatku VAT naliczonego z tytułu wydatków poczynionych na wyposażenie pawilonu. W związku z tym, w remanencie likwidacyjnym podatnik ujął wyposażenie zakupione na potrzeby prowadzenia działalności.

Z uwagi na to, że działalność gospodarcza została zamknięta w 2019 r., Wnioskodawca zdecydował się jednak na sprzedaż składników niezbędnych do jej wykonywania oraz wszelkich praw i wartości nabytych lub powstałych w trakcie jej prowadzenia. W związku z tym, 14 marca 2024 r. Wnioskodawca sprzedał następujące składniki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą:

1)ruchomości znajdujące się w pawilonie, w tym w szczególności meble (stoły, krzesła, meble kuchenne), urządzenia i wyposażenie kuchenne (lodówki, zamrażarki, bemary, naczynia, przybory kuchenne),

2)prawo do prowadzenia działalności gastronomicznej przez nabywcę pod nazwą oraz z logotypem stosowanymi wcześniej przez Wnioskodawcę,

3)prawo do korzystania przez nabywcę z know-how związanego z prowadzeniem lokalu gastronomicznego w pawilonie, renomy lokalu oraz rozpoznawalności wśród klientów,

4)prawo do posługiwania się przez nabywcę numerem telefonu używanym przez Wnioskodawcę oraz prawo do informacji handlowych, w tym kontaktów biznesowych związanych z prowadzeniem lokalu gastronomicznego w pawilonie,

5)odstąpienie prawa do dzierżawy pawilonu z uwzględnieniem wykonanych w nim ulepszeń, a w szczególności przyłącza gazowego i kanalizacyjnego, toalety, wyremontowanego dachu.

Doprecyzowanie i uzupełnienie opisu stanu faktycznego

1)Na dzień dokonania sprzedaży (tj. 14 marca 2024 r.), Wnioskodawca nie był zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług.

2)Pod pojęciem wyposażenia mieszczą się wszystkie ruchomości wymienione w pkt 1 listy składników związanych z działalnością gospodarczą, które były przedmiotem sprzedaży.

3)Wnioskodawca pod pojęciem remanentu likwidacyjnego rozumie spis z natury, o którym mowa w art. 14 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług. Od towarów objętych spisem z natury został rozliczony podatek VAT.

4)Po likwidacji działalności gospodarczej, ruchomości będące przedmiotem sprzedaży były udostępnione osobie trzeciej na podstawie umowy najmu. Najem był czynnością odpłatną i trwał około 4,5 roku. Czynność była dokumentowana fakturami.

5)Ruchomości w okresie od momentu likwidacji działalności do momentu sprzedaży były przez około 4,5 roku udostępniane przez Wnioskodawcę do odpłatnego korzystania przez osobę trzecią na podstawie umowy najmu. Natomiast po zakończeniu najmu, ruchomości nie były przez Wnioskodawcę w żaden sposób wykorzystywane.

Pytanie (oznaczone we wniosku nr 4)

Czy odpłatne zbycie ruchomości wymienionych w pkt 1) podlega opodatkowaniu podatkiem VAT?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, odpłatne zbycie ruchomości wymienionych w pkt 1), tj. w szczególności mebli (stoły, krzesła, meble kuchenne), urządzeń i wyposażenia kuchennego (lodówki, zamrażarki, bemary, naczynia, przybory kuchenne) nie będzie opodatkowane podatkiem VAT.

Jak wynika z art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej jako: „ustawa o VAT”), opodatkowaniu podatkiem podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, w przypadku zaprzestania przez podatnika, o którym mowa w art. 15, będącego osobą fizyczną albo przedsiębiorstwem w spadku wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, obowiązanego, na podstawie art. 96 ust. 6, do zgłoszenia zaprzestania działalności naczelnikowi urzędu skarbowego.

Powyższe ma jednak zastosowanie do towarów, w stosunku do których przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Natomiast stosownie do art. 14 ust. 5 ww. ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 3, podatnicy są obowiązani sporządzić spis z natury towarów na dzień rozwiązania spółki, zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu albo wystąpienia przypadków, o których mowa w ust. 1 pkt 3, zwany dalej „spisem z natury”.

Podatnicy są obowiązani złożyć informację o dokonanym spisie z natury, o ustalonej na jego podstawie wartości towarów i o kwocie podatku należnego, nie później niż w dniu złożenia deklaracji podatkowej składanej za okres obejmujący dzień rozwiązania spółki, zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu albo wystąpienia przypadków, o których mowa w ust. 1 pkt 3.

Ponadto zgodnie z art. 14 ust. 7 ustawy o VAT, dostawa towarów dokonywana przez byłych wspólników spółek, o których mowa w ust. 1 pkt 1, oraz przez osoby fizyczne, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i ust. 3, której przedmiotem są towary objęte spisem z natury, podlega zwolnieniu od podatku przez okres 12 miesięcy od dnia, o którym mowa w ust. 6, pod warunkiem rozliczenia podatku od towarów objętych spisem z natury.

Natomiast w razie sprzedaży towarów objętych spisem z natury po upływie 12 miesięcy od zaprzestania wykonywania czynności opodatkowanych, sprzedaż nie podlega opodatkowaniu VAT. Transakcję należy potraktować jako sprzedaż prywatnego majątku byłego przedsiębiorcy, która nie ma charakteru dostawy towarów dokonywanej przez podatnika VAT.

Powyższe stanowisko potwierdza wyrok WSA w Szczecinie z dnia 18 stycznia 2018 roku sygn. akt I SA/Sz 986/17.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy sprzedaż ruchomości wykorzystywanych wcześniej w prowadzonej działalności gospodarczej, a w szczególności mebli (stoły, krzesła, meble kuchenne), urządzeń i wyposażenia kuchennego (lodówki, zamrażarki, bemary, naczynia, przybory kuchenne) nie stanowi odpłatnej dostawy towarów i w konsekwencji nie podlega opodatkowaniu VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy:

Przy czym stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:

Zatem należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stosownie natomiast do art. 8 ust. 1 ustawy:

Nie każda jednak czynność, która stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność jest opodatkowana podatkiem VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy:

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy:

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Z przytoczonych regulacji prawnych wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te powinny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Zatem dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Istotne dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zasadne jest zatem wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, aportu, darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy:

W myśl art. 14 ust. 4 ustawy:

Na mocy art. 14 ust. 5 ustawy:

Według art. 14 ust. 6 ustawy:

W świetle art. 14 ust. 7 ustawy:

Z przywołanych przepisów art. 14 ustawy wynika, że obowiązek sporządzenia spisu z natury wiąże się, co do zasady, z zaprzestaniem, w związku z likwidacją działalności gospodarczej, wykorzystywania składników majątku przedsiębiorstwa do czynności podlegających opodatkowaniu.

W takiej sytuacji obowiązek opodatkowania podatkiem od towarów i usług dotyczy tej części posiadanych m.in. przez osobę fizyczną towarów, które po nabyciu nie zostały odprzedane i w stosunku do których przysługiwało podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Towary (w tym środki trwałe oraz towary handlowe) objęte spisem z natury, o którym mowa w art. 14 ustawy należy opodatkować w sposób pozwalający na zachowanie zasady neutralności podatku VAT, a więc na zasadach takich samych, jak przy sprzedaży, stosując obowiązujące stawki VAT lub zwolnienie od podatku.

Z opisu sprawy wynika, że jest Pan osobą fizyczną, która prowadziła działalność gospodarczą od 1 sierpnia 2001 r. do 30 czerwca 2019 r. Prowadził Pan działalność gospodarczą w pawilonie handlowym, który dzierżawił od Miasta. Jedyną działalnością gospodarczą prowadzoną przez Pana w pawilonie była działalność restauracji i innych placówek gastronomicznych (PKD 56.10.A).

W okresie prowadzenia działalności gospodarczej był Pan zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Obniżał Pan kwoty podatku VAT należnego o kwoty podatku VAT naliczonego z tytułu wydatków poczynionych na wyposażenie pawilonu. W związku z tym, w remanencie likwidacyjnym, rozumianym jako spis z natury, o którym mowa w art. 14 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, ujął Pan wyposażenie zakupione na potrzeby prowadzenia działalności. Od towarów objętych spisem z natury został rozliczony podatek VAT.

Z uwagi na to, że działalność gospodarcza została zamknięta w 2019 r., zdecydował się Pan jednak na sprzedaż składników niezbędnych do jej wykonywania oraz wszelkich praw i wartości nabytych lub powstałych w trakcie jej prowadzenia. W związku z tym, 14 marca 2024 r. sprzedał Pan m. in. następujące składniki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą: ruchomości znajdujące się w pawilonie, w tym w szczególności meble (stoły, krzesła, meble kuchenne), urządzenia i wyposażenie kuchenne (lodówki, zamrażarki, bemary, naczynia, przybory kuchenne).

Na dzień dokonania sprzedaży (tj. 14 marca 2024 r.), nie był Pan zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług. Po likwidacji działalności gospodarczej, ruchomości będące przedmiotem sprzedaży były udostępnione osobie trzeciej na podstawie umowy najmu. Najem był czynnością odpłatną i trwał około 4,5 roku. Czynność była dokumentowana fakturami. Ruchomości w okresie od momentu likwidacji działalności do momentu sprzedaży były przez około 4,5 roku udostępniane przez Pana do odpłatnego korzystania przez osobę trzecią na podstawie umowy najmu. Natomiast po zakończeniu najmu, ruchomości nie były przez Pana w żaden sposób wykorzystywane.

Pana wątpliwości dotyczą ustalenia, czy odpłatne zbycie ww. ruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Aby ustalić czy Pan będzie zobowiązany do opodatkowania sprzedaży przedmiotowych ruchomości, należy dokonać analizy, czy w okolicznościach opisanych we wniosku będzie Pan podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Definicja działalności gospodarczej ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy tym, z art. 15 ust. 2 ustawy jednoznacznie wynika, że pod pojęciem działalności gospodarczej należy rozumieć także czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W tym przypadku decydujące znaczenie ma ciągłość wykorzystywania majątku. Wykorzystywanie towarów lub wartości niematerialnych i prawnych ma miejsce przede wszystkim poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne, np. w najem, dzierżawę itp. Przy czym przez ciągłość wykorzystywania składników majątku rozumieć należy także wykorzystanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.):

Najem jest umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Umówiony między stronami czynsz jest zatem wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie danej rzeczy przez jej najemcę. Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki.

Tym samym świadczenie usług najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem charakter usług najmu wyczerpuje znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ww. art. 15 ust. 2 ustawy, podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez względu na to, czy przedmiot najmu stanowi własność prywatną. W konsekwencji najem ruchomości opisanych we wniosku stanowił odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W analizowanym przypadku w zakresie sprzedaży ruchomości występują przesłanki pozwalające uznać Pana za podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Trzeba zauważyć, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny, musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht).

W opisanej sytuacji nie można zgodzić się z Panem, że ww. ruchomości należały do Pana majątku prywatnego. Jak wynika z opisu sprawy, wskazane ruchomości były wykorzystywane w prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej do 30 czerwca 2019 r. Zatem ruchomości te należały do majątku Pana przedsiębiorstwa. Dodatkowo, ruchomości po likwidacji prowadzonej przez Pana działalności do momentu sprzedaży były przez około 4,5 roku udostępniane przez Pana do odpłatnego korzystania przez osobę trzecią na podstawie umowy najmu. Powyższe okoliczności jednoznacznie wskazują, że wykorzystywał Pan posiadane ruchomości dla celów zarobkowych, zarówno w okresie prowadzenia działalności gospodarczej, jak i po likwidacji działalności gospodarczej w ramach umowy najmu tych ruchomości.

W przedmiotowej sprawie nie można więc przyjąć, że po zaprzestaniu prowadzenia działalności w okresie posiadania ruchomości do czasu ich sprzedaży (14 marca 2024 r.) wykorzystywał Pan te ruchomości wyłącznie do celów prywatnych.

Zatem sprzedając opisane we wniosku ruchomości nie dokonał Pan zbycia majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany przez Pana w prowadzonej działalności gospodarczej. Dokonując dostawy przedmiotowych ruchomości, które były przez Pana wynajmowane odpłatnie w celach zarobkowych, wypełnił Pan przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy. Tym samym przedmiotowa dostawa ruchomości była czynnością podlegającą opodatkowaniu VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Pana stanowisko jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja dotyczy wyłącznie podatku od towarów i usług. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zakres przedmiotowy wniosku wyznacza przedstawione przez Pana pytanie. Wydana interpretacja dotyczy zatem tylko sprawy będącej przedmiotem Pana wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione w złożonym wniosku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), ul. (…), (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.