Nieposiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz obowiązek rejestracji do celów VAT.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

7 września 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 6 września 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz obowiązku rejestracji do celów VAT. Uzupełnili go Państwo pismem z 11 września 2023 r. (wpływ 11 września 2023 r.) oraz – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 10 października 2023 r. przesłanym za pośrednictwem ePUAP (wpływ 10 października 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Spółka („Wnioskodawca”) z siedzibą w (…) jest spółką zarejestrowaną dla celów podatku od wartości dodanej w Holandii, niezarejestrowaną jako czynny podatnik podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”) w Polsce. Spółka nie rozpoznała jak dotąd na terytorium Polski ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT ani zagranicznego zakładu w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm.).

Przedmiotem przeważającej działalności Spółki jest leasing lokomotyw na rzecz publicznych i prywatnych przewoźników kolejowych wraz z pełną obsługą serwisową z nim związaną. Klientami Spółki są podmioty z terytorium Unii Europejskiej, w tym podmioty zarejestrowane jako czynni podatnicy VAT w Polsce. Spółka nie posiada lokomotyw dedykowanych wyłącznie na potrzeby polskiego rynku, tj. flota lokomotyw należących do Spółki jest przeznaczona do wykorzystywania we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej, w zależności od bieżącego zapotrzebowania.

Opis modelu działalności Spółki w Polsce

Spółka posiada w swojej strukturze Dział Sprzedaży i Marketingu (ang. Sales & Marketing Department), który jest zlokalizowany w Holandii, przy czym jeden z jego pracowników mieszka w Polsce (dalej: „Pracownik”). Pracownik jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony.

Spółka planuje awansować Pracownika na stanowisko Dyrektora ds. Sprzedaży i Marketingu (ang. Director Sales & Marketing). Pracownik będzie wykonywał pracę częściowo w trybie zdalnym z własnego domu lokalizowanego w Polsce (tzw. „home Office”), tj. Pracownik będzie realizował swoje obowiązki albo z domu w Polsce, albo z siedziby Spółki w Holandii, albo poza Polską i Holandią.

W celu wykonywania swoich obowiązków, Pracownik będzie posługiwał się telefonem i komputerem udostępnionymi przez Spółkę, a także wykorzysta własne zasoby standardowo używane w pracy biurowej (np. biurko, krzesło).

Jako Dyrektor ds. Sprzedaży i Marketingu, Pracownik będzie współodpowiedzialny za zarządzanie Działem Sprzedaży i Marketingu. W szczególności, do jego zadań należeć będzie:

• zarządzanie, obejmujące m.in.:

• zarządzanie i nadzór nad zespołem tworzącym Dział Sprzedaży i Marketingu zlokalizowanym w Holandii (z wyjątkiem Pracownika, który zazwyczaj będzie przebywać w Polsce),
• czynności mające na celu rozszerzenie bazy klientów Spółki (zwłaszcza na rynku wschodnioeuropejskim),
• negocjowanie warunków współpracy z klientami Spółki, o ustalanie celów sprzedażowych (budżetu) na dany rok,
• opracowywanie i realizacja planów sprzedażowych i marketingowych, m in. w celu rozszerzenia bazy klientów,
• współpracę z zespołami technicznymi oraz zarządzającymi flotą leasingowanych pociągów należących do Spółki w celu zapewnienia ich maksymalnego wykorzystania,

• obsługa klientów Spółki, budowanie i utrzymywanie z nimi relacji, a także zarządzanie tą relacją,
• udział w zarządzaniu i opracowywaniu programów oraz materiałów marketingowych, związanych z reklamą, organizacją różnych wydarzeń i promocją cyfrową,
• opracowywanie, wspieranie i monitorowanie wewnętrznych procesów zatwierdzania i zapewnianie, że Dział Sprzedaży i Marketingu funkcjonuje zgodnie z ustalonymi normami i wytycznymi,
• wsparcie innych działów funkcjonujących w ramach Spółki, a także współpraca z nimi, celem oferowania optymalnych rozwiązań dla klientów Spółki,
• wsparcie rozwoju biznesu Spółki, poprzez m.in.:

• planowanie i nadzorowanie nowych inicjatyw marketingowych,
• poszukiwanie i realizację nowych możliwości biznesowych, w tym poszukiwane nowych rynków zbytu.

Pracownik nie będzie upoważniony do zawierania transakcji z podmiotami trzecimi (np. klientami) i podpisywania związanych z nimi dokumentów (w tym umów) w imieniu Spółki. Wszystkie decyzje w tym zakresie podejmowane będą przez kadrę kierowniczą wyższego szczebla działającą z Holandii, natomiast czynności Pracownika będą nadzorowane przez jego bezpośredniego przełożonego będącego Dyrektorem Handlowym (ang. Chief Commercial Officer) w Spółce, wykonującego swoje obowiązki z terytorium Holandii, który będzie ostatecznie odpowiedzialny za rezultaty działań Pracownika.

Na ten moment Spółka nie posiada oraz nie planuje posiadać lub korzystać (np. na podstawie umowy leasingu lub najmu) w Polsce z biura lub innej infrastruktury (np. magazynów, maszyn) niż opisana powyżej, w szczególności Spółka nie przechowuje w Polsce lokomotyw, które nie są przedmiotem zawartej umowy leasingu. Jednakże w przeszłości występowały sytuacje, w których z uwagi na zapotrzebowanie operacyjne Spółka przechowywała zapasowe (nieużywane) lokomotywy w Polsce. Chociaż nie jest to planowane, Spółka nie może wykluczyć, że z uwagi na jej potrzeby operacyjne, w przyszłości ponownie będzie składować zapasowe (nieużywane) lokomotywy w Polsce - jednak w takim przypadku, lokomotywa będzie składowana w Polsce jedynie przez krótki okres czasu i Spółka nie posiada lokomotyw zapasowych lub nieużywanych, które są dedykowane specyficznie na rynek polski.

Spółka nie zatrudnia i nie planuje zatrudniać w Polsce innych osób niż Pracownik.

Spółka nie rozpoznaje w Polsce czynności opodatkowanych VAT, a wystawiając faktury na rzecz polskich klientów posługuje się każdorazowo zagranicznym numerem identyfikacji nadanym dla celów VAT. Jednocześnie, w związku z czynnościami wykonywanymi na terytorium Polski, Spółka przewiduje jedynie ponoszenie kosztów podróży, a także, co dwa lata, kosztów uczestnictwa w targach, które to koszty zostaną udokumentowane fakturami z wykazanym polskim podatkiem VAT.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego

1)w jaki sposób jest realizowana/zorganizowana działalności gospodarcza Państwa Spółki (…) w kraju siedziby działalności gospodarczej (należało ogólnie bez wskazywania szczegółów, lecz w sposób niebudzący wątpliwości wskazać jak Spółka prowadzi działalność w Królestwie Niderlandów np. czy działalność w kraju siedziby ogranicza się tylko do posiadania biura, w sposób ogólny jakie zasoby osobowe i techniczne Spółka posiada w kraju siedziby itp.);

W kraju swojej siedziby (tj. w Holandii) Spółka posiada jedno biuro i zatrudnia 31 pracowników. Wszystkie działania związane z zarządzaniem usługami leasingowymi oraz portfelem klientów Spółki, a także finansami są wykonywany w Holandii. Ponadto wszystkie lokomotywy, które są przedmiotem zawieranych przez Wnioskodawcę umów leasingu są przypisane do celów rachunkowych do siedziby Spółki w Holandii.

Mając na uwadze powyższe, działalność Spółki w kraju jej siedziby nie ogranicza się wyłącznie do posiadania biura.

2)na czym polega / w jaki sposób jest realizowana (przy pomocy jakiego/do kogo należącego personelu i maszyn) pełna obsługa serwisowa lokomotyw realizowana na terytorium Polski, należało wyjaśnić;

Spółka wyjaśniła, iż wykonanie wszystkich czynności związanych z pełną obsługą serwisową lokomotyw (tj. planowanie i wykonanie tych działań) jest zlecane podmiotowi należącemu do tej samej grupy kapitałowej („Grupa”) co Spółka. Jednocześnie, w zakresie usług serwisowych świadczonych w Polsce, co do zasady, spółka z Grupy zleca wykonanie tych czynności podmiotom trzecim z siedzibą w Polsce, które to podmioty wykorzystują w tym celu własne narzędzia, maszyny i pracowników.

Co do zasady, usługi serwisowe są realizowane w kraju, przez który przejeżdża lokomotywa, stąd przedmiotowe czynności mogą być wykonywane w innym kraju niż państwo siedziby leasingobiorcy.

3)gdzie, będą składowane lokomotywy, w przypadku ich ewentualnego składowania na terytorium Polski, należy wskazać czy będą to magazyny/place składowe należące do Spółki/wynajmowane czy w inny sposób pozyskiwane;

Jak wskazywano we wniosku o interpretację indywidualną, Spółka nie planuje przechowywać w Polsce lokomotyw, które nie są przedmiotem zawartej umowy leasingu (tj. zapasowych (nieużywanych) lokomotyw). Jeśli jednak zaistnieje taka konieczność, mając na uwadze sytuacje występujące w przeszłości, nieużywane lokomotywy będą przechowywane w przystosowanej do tego celu lokalizacji, która będzie wynajmowana przez Spółkę.

Spółka informuje także, że lokomotywy będące przedmiotem zawartej umowy leasingowej, są przechowywane w miejscu wybranym przez leasingobiorcę, który ponosi w tym zakresie wszelką odpowiedzialność i ryzyka.

4)czy Państwa Spółka będzie nabywać jakieś usługi bądź towary na terytorium Polski, jeśli tak należało precyzyjnie wskazać jakie będą to usługi/towary oraz w jaki sposób będą wystawiane faktury tj. z podatkiem VAT/bez podatku VAT;

Spółka przewiduje, że będzie dokonywała wyłącznie zakupów związanych z podróżami, a także, co dwa lata, uczestnictwem w targach. W tym kontekście, Spółka nabędzie:

• bilety na przejazdy środkami transportu publicznego,
• usługi wynajmu pojazdu,
• usługi zakwaterowania w hotelach,
• bilety wstępu/opłaty związane z uczestnictwem w targach i posiadaniem stoiska na targach,
• usługi cateringowe,
• paliwo.

Powyższe zakupy zostaną udokumentowane fakturami z wykazanym polskim podatkiem VAT.

5)wskazanie innych informacji niezbędnych z punktu widzenia Państwa Spółki oraz w zależności od zakresu nowo sformułowanego przedmiotu interpretacji i przedstawionego stanowiska.

Z punktu widzenia Spółki oraz w świetle nowo sformułowanego przedmiotu interpretacji i przedstawionego stanowiska Spółki, należy wskazać, iż Spółka nie wykonuje na terytorium Polski innych czynności niż świadczenie usług leasingu lokomotyw, które obejmują także pełną obsługę serwisową tych lokomotyw.

Pytanie (ostatecznie sformułowane w odpowiedzi na wezwanie)

Czy w związku z zatrudnianiem przez Spółkę Pracownika pełniącego funkcję Dyrektora ds. Sprzedaży i Marketingu, po stronie Spółki powstanie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, a więc Spółka będzie zobligowana do zarejestrowania się w Polsce jako podatnik VAT czynny w celu rozliczania podatku należnego z tytułu świadczenia usług leasingu na rzecz polskich podatników VAT?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w odpowiedzi na wezwanie)

W myśl art. 28b ust. 2 ustawy o VAT w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Co więcej, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy o VAT podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi/towary, jeśli m.in. usługodawcą/dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Jednocześnie, stosownie do art. 17 ust. 1a ustawy o VAT, przytoczony art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 stosuje się również w przypadku, gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów nie uczestniczy w tych transakcjach.

Z kolei art. 96 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że podatnicy w rozumieniu ustawy o VAT powinni dokonać zgłoszenia rejestracyjnego w Polsce przed dniem wykonania pierwszej czynności opodatkowanej VAT (w tym, przed odpłatnym świadczeniem usług na terytorium kraju).

Z powyższych przepisów prawnych wyraźnie wynika, że kwestia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zaangażowanego w świadczenie usług/dostawę towarów jest kluczowa dla ustalenia: (i) w którym państwie znajduje się miejsce świadczenia usługi oraz (ii) który podmiot (nabywca czy dostawca) jest zobowiązany do uiszczenia podatku należnego z tytułu tych transakcji. Mając na uwadze, że Spółka świadczy usługi leasingowe na rzecz polskich podatników VAT, fakt posiadania w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spowoduje, że art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT nie może być stosowany, a więc Spółka będzie zobowiązana do uiszczania podatku należnego z tego tytułu oraz zarejestrowania się w Polsce dla celów VAT. Z kolei ustalenie, że Spółka nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej będzie się wiązało z konkluzją, że w myśl wspominanego już art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT to nabywca powinien rozliczać podatek należny z tytułu świadczenia na jego rzecz usług leasingu lokomotyw, a więc po stronie Spółki nie będzie występował obowiązek rozliczania podatku należnego i rejestracji dla celów VAT w Polsce.

Co istotne, ani ustawa o VAT, ani przepisy wykonawcze do tej ustawy nie zawierają definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, stąd w celu rozstrzygnięcia, czy Spółka jest zobligowana do rozliczania VAT należnego i zarejestrowania się w Polsce jako czynny podatnik VAT należy odwołać się do innych przepisów w zakresie VAT, a także praktyki podatkowej.

Definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej

a)Unijne przepisy prawne

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie zostało zdefiniowane także w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE z 2006 r., nr L 347, ze zm.; dalej: „Dyrektywa VAT”). Tym niemniej, przedmiotową definicję ujęto w Rozporządzeniu 282/2011, a jej brzmienie w istotnej mierze nawiązuje do linii orzeczniczej wypracowanej przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”). Co istotne, przepisy Rozporządzenia 282/2011 są stosowane bezpośrednio we wszystkich państwach członkowskich, tj. bez konieczności ich odrębnej implementacji do prawa krajowego.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania art. 44 Dyrektywy VAT, „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, (...) które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (tzw. zakupowe stałe miejsce działalności gospodarczej).

Jednocześnie, w myśl art. 11 ust. 2 Rozporządzenia 282/2011 na użytek stosowania art. 192a Dyrektywy VAT (i innych określonych przepisów Dyrektywy VAT odnoszących się do ustalania miejsca świadczenia usług), „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, (...) które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje” (tzw. sprzedażowe stałe miejsce działalności gospodarczej).

Co więcej, jak wskazano w art. 11 ust. 3 Rozporządzenia 282/2011, fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 192a Dyrektywy VAT, do celów niniejszej sekcji (regulującej zasady wyznaczania podmiotu zobowiązanego do uiszczenia VAT) podatnika mającego stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym podatek jest należny, uznaje się za podatnika, który nie ma siedziby w tym państwie członkowskim, jeżeli spełnione są następujące warunki:

a.  dokonuje on podlegającej opodatkowaniu dostawy towarów lub podlegającego opodatkowaniu świadczenia usług na terytorium tego państwa członkowskiego;

b.  przedsiębiorstwo, które dostawca lub usługodawca posiada na terytorium tego państwa członkowskiego, nie uczestniczy w tej transakcji dostawy towarów lub świadczenia usług.

Co istotne, w myśl art. 53 ust. 1 Rozporządzenia 282/2011, na użytek art. 192a Dyrektywy VAT, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się wystarczającą stałością i odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Jednocześnie, art. 53 ust. 2 Rozporządzenia 282/2011 stanowi co następuje:

• W przypadku gdy podatnik ma stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym należny jest VAT, uznaje się, że to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług w rozumieniu art. 192a lit. b Dyrektywy VAT, chyba że zaplecze techniczne i personel tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej są wykorzystywane przez tego podatnika do celów niezbędnych do realizacji podlegającej opodatkowaniu transakcji dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług w tym państwie członkowskim - przed dostawą towarów lub świadczeniem usług lub w ich trakcie.
• W przypadku gdy zasoby stałego miejsca prowadzenia działalności wykorzystuje się jedynie do zadań administracyjnych, takich jak księgowość, fakturowanie i odzyskiwanie należności, uznaje się, że nie są one wykorzystywane do celów realizacji dostawy towarów lub świadczenia usług.

Jak wskazano w pkt 14 preambuły do Rozporządzenia 282/2011, w stosowaniu pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej należy uwzględniać także orzecznictwo TSUE. Tym samym, przed wyszczególnieniem warunków determinujących istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, należy przeanalizować także dorobek orzeczniczy TSUE w tym zakresie.

b)Orzecznictwo TSUE

TSUE wielokrotnie wypowiadał się na temat warunków, których spełnienie determinuje istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (m.in. w wyrokach: z 7 kwietnia 2022 r., w sprawie C-333/20, Berlin Chemie A. Menarini SRL przeciwko Administratia Fiscală pentru Contribuabili Mijlocii Bucureşti - Direcƫia Generală Regională a Finanƫelor Publice Bucureşti; z 3 czerwca 2021 r., w sprawie C-931/19, Titanium Ltd przeciwko Finanzamt Österreich; z 7 maja 2020 r., w sprawie C-547/18, Dong Yang Electronics Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu; z 16 października 2014 r., w sprawie C-605/12, Welmory sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Gdańsku; z 28 czerwca 2007 r. w sprawie C-73/06, Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt für Steuern; z 7 maja 1998 r., w sprawie C-390/96, Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Belgian State; z 17 lipca 1997 r., w sprawie C-190/95, ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam; z 20 lutego 1997 r., w sprawie C-260/95, Commissioners of Customs and Excise przeciwko DFDS A/S., z 2 maja 1996 r., w sprawie C-231/94, Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg; z 4 lipca 1985 r., w sprawie C-168/84, Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt).

W kontekście niniejszej sprawy, Spółka postanowiła wskazać na kilka kluczowych orzeczeń TSUE i wynikających z nich konkluzji dotyczących stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej:

- na podstawie wyroku z 16 października 2014 r. w sprawie C-605/12 (Welmory sp. z o.o.) oraz opinii Rzecznika Generalnego do tego wyroku można stwierdzić co następuje:

·    Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi charakteryzować się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, aby umożliwić mu odbiór usług i wykorzystywanie ich do celów jego działalności gospodarczej.

·    Do uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne, aby podatnik dysponował personelem, który jest u niego zatrudniony oraz zapleczem technicznym, które jest jego własnością, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego (tj. w celu utworzenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, podmiot powinien sprawować kontrolę nad określonym zapleczem personalnym i technicznym).

- W wyroku z 28 czerwca 2007 r. w sprawie C-73/06 (Planzer Luxembourg Sarl), TSUE potwierdził, że:

·   „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (...).”

·    „Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (...).”

- W wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 (ARO Lease BV), TSUE wskazał, że przedsiębiorstwo leasingowe, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej o wystarczającym stopniu trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogą być zawierane umowy lub podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, i w ten sposób umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.

- W wyroku z 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94 (Faaborg-Gefting Linien A/S) TSUE orzekł, że przesłankami utworzenia stałego miejsca prowadzenia działalności jest pewna minimalna skala działalności oraz stała obecność zasobów ludzkich oraz technicznych niezbędnych do świadczenia poszczególnych usług.

c)   Przesłanki determinujące istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej

Uwzględniając regulacje zawarte w Rozporządzeniu 282/2011, a także tezy zaprezentowane w przytoczonym powyżej orzecznictwie TSUE, należy wskazać, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie niż państwo siedziby podatnika występuje wyłącznie wówczas, gdy w odniesieniu do działalności gospodarczej prowadzonej w tym innym państwie zostaną łącznie spełnione następujące warunki:

• istnieje odpowiednia struktura w zakresie wyposażenia personalnego oraz technicznego (infrastruktury),
• dokonywane w tym miejscu czynności charakteryzują się określonym poziomem stałości,
• działalność prowadzona w tym miejscu jest niezależna w stosunku do działalności głównej w takim stopniu, że możliwe jest w jej ramach, w szczególności, niezależne podejmowanie decyzji zarządczych i zawierania umów.

Zatem prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Polski nie zawsze oznacza powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - tylko łączne spełnienie wszystkich wyżej wymienionych przesłanek materializuje wystąpienie takiej sytuacji. Warto zatem szczegółowo przeanalizować ich znaczenie.

Odnosząc się do pierwszego z wyszczególnionych warunków (tj. odpowiedniego zaplecza personalnego i technicznego) należy podkreślić, że zawęża on ramy pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jedynie do takich przypadków, w których podmiot niemający swojej siedziby w Polsce, dysponuje zasobami technicznymi lub personalnymi w stopniu wystarczającym do permanentnego oraz samodzielnego wykonywania działalności gospodarczej w danej branży. W celu kompleksowego zrozumienia analizowanej przesłanki, warto wskazać co następuje:

• W wyroku z 3 października 2019 r. (sygn. akt I FSK 980/17) Naczelny Sąd Administracyjny wskazał: „Stałe miejsce prowadzenia działalności powinno charakteryzować się m.in. odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. To zaplecze personalne i techniczne powinno być stosowne do tego, aby umożliwić odpowiednio: odbiór i wykorzystanie usług dla własnych potrzeb bądź świadczenie usług. To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności.

Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności.”

• W podobny sposób wypowiedział się Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 31 grudnia 2021 r. (nr 0114-KDIP1-2.4012.360.2021.3.RST): „Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.”
• W tym miejscu warto odwołać się także do wyroku TSUE z 7 kwietnia 2022 r. (w sprawie C-333/20, Berlin Chemie A. Menarini SRL), w którym TSUE podkreślił (kontynuując zapoczątkowaną już wcześniej linię orzecznictwa), że dla utworzenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza technicznego lub kadrowego - wystarczy „aby podatnik ten był uprawniony do dysponowania tym zapleczem personalnym i technicznym w taki sam sposób, jak gdyby było ono jego własnym zapleczem, na przykład, na podstawie umów o świadczenie usług lub najmu, na mocy których owo zaplecze pozostawałoby do dyspozycji podatnika i które to umowy nie podlegałyby rozwiązaniu w krótkim czasie”.
• W nawiązaniu do kryterium „stałości” (tj. drugiej w wymienionych przesłanek) warto zauważyć, że zgodnie z internetowym słownikiem języka polskiego PWN (https://sjp.pwn.pl/) „stały” oznacza m.in. „trwale związany z jakimś miejscem lub jakąś osobą”; też: „bywający gdzieś często”, „nieulegający zmianom” oraz „pozostający w tym samym miejscu i położeniu”. Odnosząc wskazaną definicję do kontekstu przedmiotowej sprawy, pojęcie to należy rozumieć zarówno jako zamiar permanentnego prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium danego państwa, jak i konieczność istnienia takiego zaangażowania środków osobowych i technicznych, które jest wystarczające dla prowadzenia działalności gospodarczej w sposób stały (a nie wyłącznie przemijający lub okresowy). Tym samym, w celu spełnienia kryterium „stałości” konieczna jest pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w danym miejscu jest prowadzona stale (w sposób nieprzemijający).

Odnosząc się do trzeciej z wymienionych przesłanek („niezależności”), należy zaznaczyć, że jest ona spełniona wówczas, gdy działalność na terytorium danego kraju jest prowadzona niezależnie od działalności głównej danego podmiotu (prowadzonej w jego siedzibie), tj. nie ma charakteru pomocniczego wobec tej działalności głównej. Tym samym, warunek „niezależności” jest spełniony w szczególności, gdy kluczowe decyzje dotyczące działalności prowadzonej poza miejscem siedziby podatnika mogą być podejmowane na terytorium tego kraju, w którym jest ona prowadzona (poprzez strukturę zlokalizowaną na terytorium tego kraju).

Podsumowując, w celu uznania, że po stronie podatnika powstało w danym kraju stałe miejsce prowadzenia działalności, konieczne jest stałe (powtarzalne i nieprzemijające) istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może wykonywać określone czynności, składające się na działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT.

Odnosząc przedstawione zdarzenie przyszłe do powyższych rozważań, Państwa zdaniem, wskutek zatrudniania Pracownika pełniącego funkcję Dyrektora ds. Sprzedaży i Marketingu, po stronie Spółki nie powstanie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, a tym samym, w myśl art. 17 ust.1 pkt 4 ustawy o VAT Spółka nie będzie zobligowana do zarejestrowania się jako podatnik VAT czynny i rozliczania w Polsce podatku należnego z tytułu świadczenia usług leasingu na rzecz polskich podatników VAT. Spółka pragnie zaznaczyć, że w przedmiotowym przypadku, w jej ocenie nie zostanie spełniony żaden z warunków powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT, podczas gdy dla jego utworzenia niezbędne jest łączne spełnienie każdego z nich.

W tym miejscu Spółka zaznacza, że w jej ocenie:

‒  nie zostanie spełniony warunek posiadania odpowiedniego zaplecza technicznego, ponieważ:

·    Na ten moment Spółka nie posiada oraz nie planuje posiadać lub korzystać (np. na podstawie umowy leasingu lub najmu) w Polsce z biura lub infrastruktury (np. magazynów, maszyn) innej niż telefon i komputer udostępnionych Pracownikowi oraz lokomotyw, które są przedmiotem zawartych umów leasingu.

·    Nawet jeżeli w przyszłości Spółka będzie okazjonalnie składował zapasowe (nieużywane) lokomotywy w Polsce, taka sytuacja będzie miała miejsce wyłącznie ze względu na potrzeby operacyjne Spółki związane z działalnością prowadzoną w Holandii, a okres tego składowania będzie krótki (brak zamiaru stałości po stronie Wnioskodawcy), a Spółka nie posiada lokomotyw zapasowych lub nieużywanych, które są dedykowane specyficznie na rynek polski;

·    Spółka nie posiada lokomotyw dedykowanych wyłącznie na potrzeby polskiego rynku, tj. flota lokomotyw należących do Spółki jest przeznaczona do wykorzystywania we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej, w zależności od bieżącego zapotrzebowania;

·    Spółka nie będzie sprawowała kontroli nad zasobami należącymi do Pracownika, które będą przez niego wykorzystywane do wykonywania pracy (np. biurko, krzesło) - Pracownik będzie sam decydował, w jaki sposób korzystać z tych zasobów.

‒  nie zostanie spełniony warunek posiadania odpowiedniego zaplecza personalnego, ponieważ:

·    Spółka zatrudnia i planuje zatrudniać w Polsce wyłącznie Pracownika.

·    Pracownik jako Dyrektor ds. Sprzedaży i Marketingu nie będzie bezpośrednio zaangażowany w świadczeniu usług leasingu lokomotyw, stanowiących główny przedmiot działalności Wnioskodawcy - czynności podejmowane przez Pracownika w roli Dyrektora ds. Sprzedaży i Marketingu będą miały na celu zwiększenie popytu na usługi Spółki (tj. leasing lokomotyw), jednak nie ich bezpośrednią realizację, stąd w opinii Spółki należy je uznać za czynności pomocnicze względem usług leasingu lokomotyw.

‒  nie zostanie spełniony warunek stałości prowadzonej działalności, ponieważ:

·    Pomimo posiadania w Polsce pewnych zasobów technicznych (telefon, komputer udostępnione Pracownikowi, a także lokomotywy będące przedmiotem leasingu) oraz personalnych w Polsce (w postaci Pracownika), Wnioskodawca nie utworzy w Polsce struktury umożliwiającej mu stałe świadczenie usług leasingu lokomotyw bez udziału zasobów znajdujących się w Holandii.

·    Po awansie na Dyrektora ds. Sprzedaży i Marketingu, Pracownik będzie zobowiązany do wykonywania pracy również poza Polską (głównie w Holandii), a więc nie będzie stale przebywał na terytorium Polski.

-  nie zostanie spełniony warunek samodzielności działalności, ponieważ:

·    Co prawda, po awansie na Dyrektora ds. Sprzedaży i Marketingu Pracownik będzie zaangażowany w podejmowanie decyzji o charakterze zarządczym i biznesowym, jednak nadal będzie pozbawiony samodzielności decyzyjnej - zakres obowiązków Pracownika będzie ograniczony treścią umowy o pracę, a wykonywane przez niego czynności będą nadzorowane przez jego bezpośredniego przełożonego, tj. Dyrektora Handlowego, wykonującego swoje obowiązki z terytorium Holandii, który będzie ostatecznie odpowiedzialny za rezultaty działań Pracownika.

·    Pełniąc funkcję Dyrektora ds. Sprzedaży i Marketingu, Pracownik będzie odpowiedzialny za negocjowanie warunków współpracy z klientami Spółki - co jednak istotne, decyzje dotyczące tego, czy przeprowadzić transakcje z podmiotami trzecimi (np. klientami) oraz czy podpisać związane z nimi dokumenty (w tym umowy) w imieniu Wnioskodawcy będą podejmowane przez kadrę kierowniczą wyższego szczebla działającą na terytorium Holandii.

·    Zasoby techniczne (telefon, komputer udostępnione Pracownikowi, a także lokomotywy będące przedmiotem leasingu) oraz personalne Spółki w Polsce (Pracownik) nie będą wystarczające do świadczenia przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w tym kraju w sposób niezależny od jego działalności w Holandii - czynności wykonywane przez Pracownika w Polsce będą stanowiły jedynie kontynuację procesu rozpoczętego na terytorium Holandii, polegającego na zawieraniu transakcji dotyczących leasingu lokomotyw (Pracownik będzie wyłącznie współodpowiedzialny za zarządzanie Działem Sprzedaży i Marketingu, co stanowi marginalną część całej działalności związanej z leasingiem lokomotyw).

Spółka zaznaczyła, że powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „DKIS”) wydanych w odniesieniu do sytuacji podobnych do tej będącej przedmiotem niniejszego wniosku, m.in.:

• w interpretacji indywidualnej z 24 sierpnia 2022 r. (nr 0114-KDIP1-2.4012.294.2022.2.RD) wydanej w odniesieniu do sytuacji, w której wnioskodawca czasowo angażuje w Polsce zasoby personalne na potrzeby realizacji projektów wdrożeniowych w zakresie automatyki magazynowej, korzysta z zasobów polskich podwykonawców, a także wynajmuje samochody oraz dostarcza narzędzia do realizacji zadań w Polsce, DKIS wskazał: „(...) Należy zatem stwierdzić, że pomimo tego iż Spółka podjęła współpracę z podwykonawcami oraz fakt, że jest komandytariuszem w polskiej spółce komandytowej to Państwa Spółka nie posiada odpowiedniego zaplecza personalnego i technicznego na terytorium Polski. Tym samym, nie jest spełniona podstawowa przesłanka do uznania, że Spółka na terytorium Polski posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W analizowanym przypadku niezależnie od okresu tj. czy przed 26 stycznia 2022 r. czy też od końca stycznia 2022 r. tj. od dnia oddelegowania pierwszego z pracowników do stałego nadzorowania wykonania projektu, nie można uznać, że Spółka pomimo realizacji 8 projektów i dysponowania pewnymi zasobami osobowymi (oddelegowania do pracy pracowników, którzy nie są polskimi rezydentami i nie mają uprawnień do reprezentowania Spółki lub zawierania w jej imieniu umów) zorganizowała odpowiednie zasoby świadczące o prowadzeniu w sposób stały działalności gospodarczej na terytorium Polski”.
• w interpretacji indywidualnej z 27 czerwca 2022 r. (nr 0111-KDIB3-3.4012.133.2022.4.PK) wydanej w odniesieniu do sytuacji, w której podatnik (wnioskodawca) współpracuje z dwoma konsultantami (w formule B2B lub potencjalnie, w przyszłości, na podstawie umowy o pracę) odpowiedzialnymi za wsparcie marketingowo-sprzedażowe, bez uprawnień do zawierania umów z klientami w imieniu tego podatnika, a także wynajmuje powierzchnię biurową udostępnianą jednemu z konsultantów, DKIS wskazał, że: „(...) pomimo posiadania przez Spółkę pewnych zasobów osobowych oraz technicznych na terytorium Polski nie są spełnione przesłanki do uznania, że Spółka na terytorium Polski posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka przez posiadane na terytorium kraju zasoby ludzkie i techniczne nie jest w stanie kompleksowo realizować przyjęty model biznesowy, bez udziału zasobów Spółki w Szwecji. Zasoby Spółki zlokalizowane w kraju służą wyłącznie do pozyskiwania klientów, natomiast samo świadczenie usług na rzecz klientów odbywa się spoza kraju”.

• interpretacji indywidualnej z 31 grudnia 2021 r. (nr 0114-KDIP1-2.4012.360.2021.3.RST) w której zasoby techniczno-personalne podatnika (wnioskodawcy) są czasowo zaangażowane w Polsce na potrzeby realizacji zlecenia dostawy oraz montażu, a także wnioskodawca korzysta z zasobów polskich podwykonawców, DKIS wskazał: „Planowana obecność pracowników wysyłanych bezpośrednio z Hiszpanii w okresie realizacji projektu będzie miała charakter czasowego pobytu. Okres pobytu w Polsce Project Managera uzależniony jest od długości realizacji projektu i również nie charakteryzuje się stałą obecnością tej osoby w Polsce, aby mogła reprezentować Spółkę i w jej imieniu zawierać kolejne umowy, bowiem zakres jego kompetencji ograniczony jest do koordynacji i kierowania działaniami podejmowanymi przez osoby zaangażowane w realizację zlecenia. Wnioskodawca we wniosku stwierdził jednoznacznie, że nie zamierza zatrudniać polskich pracowników, a w celu wykonania zlecenia korzysta z podwykonawców, którzy wykonują prace instalacyjne. Również prace konstrukcyjne wykonywane są głównie przez podwykonawców Spółki. Prace projektowe i inżynieryjne mają natomiast miejsce w większej mierze w Hiszpanii i to tam rozpoczyna się cały proces realizacji zamówienia. Spółka nie posiada bezpośredniej kontroli nad zasobami osobowymi podwykonawców, co więcej podwykonawcy ci nie działają na wyłączność na rzecz Spółki, ale mogą świadczyć również swoje usługi na rzecz innych podmiotów. (...) Zatem, Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski. Spółka nie dysponuje bowiem minimalnym zapleczem personalnym czy technicznym, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą, aby zapewnić świadczenie usług”.
• w interpretacji indywidulanej z 14 sierpnia 2020 r., (nr 0114-KDIP1- 2.4012.183.2020.2.JŻ) wydanej w odniesieniu do sytuacji, w której wnioskodawca planuje zatrudnić w Polsce pracownika (przedstawiciela handlowego) odpowiedzialnego za negocjowanie i zawieranie kontraktów w imieniu Spółki z polskimi podmiotami (które to zadania miały być wykonywane w miejscu zamieszkania pracownika za pośrednictwem komputera i telefonu udostępnionego przez Spółkę), DKIS wskazał: „Co prawda, Spółka zatrudnia na czas nieokreślony na terytorium Polski przedstawiciela handlowego zapewniając mu komputer i telefon. Co więcej, pracownik Spółki został zatrudniony m.in. w celu negocjowania i zawierania kontraktów w imieniu Spółki z polskimi podmiotami. Jednak nie można uznać, że w analizowanym przypadku cechy i skala posiadanego w Polsce zaplecza personalnego i technicznego umożliwiają Spółce w sposób stały prowadzenie części działalności gospodarczej na terytorium Polski. Spółka mimo, że zatrudnia w Polsce przedstawiciela handlowego i zapewnia mu na terytorium Polski komputer i telefon nie zorganizowała zaplecza świadczącego o prowadzeniu części działalności gospodarczej na terytorium Polski”.

Podsumowanie

Podsumowując, w świetle przedstawionych powyżej okoliczności i regulacji prawnych, a w szczególności mając na uwadze, że:

• Spółka nie będzie posiadała na terytorium Polski wystarczającego zaplecza technicznego (infrastruktury), o czym stanowi fakt, że w praktyce, Spółka będzie dysponowała w Polsce wyłącznie telefonem i komputerem, które zostaną udostępnione Pracownikowi, a także lokomotywami (co do zasady, będącymi przedmiotem zawartych umów leasingu);
• Spółka nie będzie posiadała na terytorium Polski wystarczającego zaplecza personalnego (osobowego), o czym stanowi fakt, że w praktyce, Spółka planuje zatrudniać w Polsce wyłącznie Pracownika pełniącego funkcję Dyrektora ds. Sprzedaży i Marketingu, który będzie współodpowiedzialny za zarządzanie Działem Sprzedaży i Marketingu (czyli wykonującego czynności pomocnicze wobec głównej działalności Spółki);
• Działalność Spółki na terytorium Polski nie będzie wykonywana w sposób trwały, o czym stanowi w szczególności brak odpowiedniego zaplecza personalnego i technicznego w Polsce;
• Działalność Spółki na terytorium Polski nie będzie wykonywana w sposób niezależny od jej działalności (zasobów) na terytorium państwa, w którym znajduje się jej siedziba (tj. w Holandii), o czym stanowi fakt, że decyzje dotyczące tego czy przeprowadzić transakcje z podmiotami trzecimi (np. klientami) oraz czy podpisać związane z nimi dokumenty (w tym umowy) w imieniu Wnioskodawcy będą podejmowane przez kadrę kierowniczą wyższego szczebla działającą w Holandii (Pracownik będzie pozbawiony samodzielności decyzyjnej). Co więcej, zasoby Wnioskodawcy w Polsce nie będą wystarczające do prowadzenia przez niego działalności gospodarczej w tym kraju w sposób niezależny od działalności (zasobów) w Holandii.

Według Spółki, w związku z zatrudnianiem przez nią Pracownika pełniącego funkcję Dyrektora ds. Sprzedaży i Marketingu, po stronie Spółki nie powstanie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, a więc Spółka nie będzie zobligowana do rozliczania w Polsce podatku należnego z tytułu świadczenia usług leasingu na rzecz polskich podatników VAT i tym samym, zarejestrowania się w Polsce jako podatnik VAT czynny.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiliście Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku  zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi –(t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”). 

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z  29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.