Prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez dostawcę.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 lipca 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 26 lipca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez dostawcę.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Działalność gospodarczą Wnioskodawca rozpoczął w listopadzie 2021 roku. Po ponad pół roku w maju 2022 r. Wnioskodawca zarejestrował się na potrzeby podatku VAT – podatek od towarów i usług (posiada także status podatnika unijnego). Tym samym Wnioskodawca stał się czynnym podatnikiem VAT figurującym w „wykazie podmiotów zarejestrowanych, jako podatnicy VAT, (…)” mającym obowiązki i prawa na gruncie podatkowym. Obowiązkiem Wnioskodawcy, jako podatnika jest naliczanie przy każdej sprzedaży lub wykonaniu usługi podatku VAT i odprowadzanie go do Urzędu Skarbowego, zaś prawem Wnioskodawcy jest jego odliczanie w momencie dokonania zakupu towaru lub usługi na potrzeby działalności. Wnioskodawca nadmienia, że kupowane na potrzeby działalności towary – głównie oryginalne obuwie - służą mu wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Aby pozyskać w przystępnej cenie, a przede wszystkim oryginalne towary – buty – transakcje zakupowe Wnioskodawca dokonuje w głównej mierze u kontrahentów zagranicznych, sporadycznie krajowych. Wnioskodawca zaznacza, że zagraniczni dostawcy towaru pomimo posiadania głównej siedziby poza granicami Polski, ale na terenie Unii Europejskiej posiadają NIP na polskie potrzeby rozliczeń podatku VAT. Główny dostawca Wnioskodawcy już w II kwartale 2012 roku zarejestrował się na potrzeby VAT-u w Polsce i nadal figuruje, jako czynny podatnik na „białej liście” oraz jako podatnik unijny w „VIES”. Sprzedawca towarów, które Wnioskodawca zakupuje na potrzeby prowadzonej działalności, swoją siedzibę ma poza Polską, jednak sieć magazynów znajduje się na terenie kraju – tu współpracuje z polskimi kurierami, zastrzegając sobie sprzedaż tylko na terenie Polski. Zamawiając lub zwracając towar Wnioskodawca może to uczynić poprzez polską stronę internetową lub u polskiego konsultanta pracującego w tej firmie.

Dokonując zakupu towarów u wyżej opisanego kontrahenta Wnioskodawca każdorazowo identyfikuje się, jako czynny podatnik VAT, podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Do każdego zakupionego towaru Wnioskodawca pobiera wystawioną przez niego fakturę VAT, która spełnia wymogi zapisane w ustawie o podatku od towarów i usług art. 106e ust. 1. Na otrzymanych dokumentach – fakturach – wpisane są: wszystkie dane identyfikujące Wnioskodawcę, jako podmiot prowadzący działalność, NIP i dane sprzedającego, kwoty netto, brutto, podstawową w Polsce stawkę podatku VAT 23%, towar, jego ilość, itp. Dokument potwierdzający zakup wystawiony jest w języku polskim, jest potwierdzeniem transakcji sprzedaż-kupno dwóch podmiotów gospodarczych będących czynnymi podatnikami VAT w Polsce; posiada pełne, kompletne dane do odliczenia VAT.

Jednakże sprzedawca zamieszcza według Wnioskodawcy mylące zapisy: jeden - „Ten rachunek nie może zostać wykorzystany do odliczenia naliczonego podatku VAT. Zakup dokonany (…) do użytku osobistego” oraz drugi „numer rachunku…, rachunek z dnia….” choć na dokumencie widnieje nazewnictwo „faktura VAT”. Czy sprzedający umieszczając na fakturze tych słów nie wprowadza kupujących w błąd? Czy poprzez pierwszy zapis, (choć sprzedawca ma świadomość, że dokonuje sprzedaży na rzecz osoby prowadzącej działalność chociażby z racji tego, że kupujący prosi o fakturę z NIP) nie traktuje nabywcy jako przedsiębiorcy, ale jako konsumenta? I kwestia słownictwa „rachunek”. Będąc czynnym podatnikiem VAT zobowiązanym jest się do wystawiania faktur, co też sprzedawca czyni (rachunki zaś wystawia podmiot niebędący podatnikiem VAT – co w przypadku sprzedającego nie jest zasadnym). Jednakże, jaki ma w tym zamiar pisząc jednocześnie „faktura”, a dalej „rachunek numer…”? Otrzymywane dokumenty potwierdzające zakupy mają wszelkie znamiona faktur, a nie rachunków. Wielu nabywców ma dylemat, czy Wnioskodawca ma prawo odliczyć VAT od faktur wystawianych przez czynnego podatnika VAT patrząc na wyżej wskazane zapisy.

Przeglądając indywidualne interpretacje, np. 0112-KDIL1-3.4012.5062022.1.JK, 0114-KDIP1-2.4012.524.2022.1.GK, 0113-KDIPT1-2.4012.268.2023.1.KW, 0113-KDIPT1-2.4012.269.2023.1.PR, 0114-KDIP1-2.4012.113.2023.1.GK, wydane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej udostępnione na stronie EUREKA rozwiały dylemat Wnioskodawcy. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zapis sprzedającego - czynnego podatnika VAT jest niezgodny z przepisami o tym podatku. Jest faktura potwierdzająca transakcję, są dwa podmioty będące czynnymi podatnikami VAT, więc jest i prawo do odliczenia widniejącego na dokumencie podatku.

Pytania

Czy w opisanym stanie faktycznym przy zawieraniu transakcji przez dwa podmioty będące czynnymi podatnikami VAT, przysługuje kupującemu prawo odliczenia naliczonego podatku VAT? Czy zapisy na fakturze VAT umieszczone przez sprzedawcę - „rachunek” i „… nie można odliczyć podatku VAT…” mają w kontekście VAT jakiekolwiek znaczenie?

Pana stanowisko w sprawie

Czytając indywidualne interpretacje wydane przez Dyrektora KIS, wyroki, przepisy o VAT oraz inne dostępne artykuły, Wnioskodawca uważa, że jako czynnemu podatnikowi VAT zawierającemu umowę zakupu z drugim czynnym podatnikiem VAT przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT. Brak tu negatywnych przesłanek, które nie pozwalają odliczyć podatku od dokonanych na potrzeby działalności zakupów towaru. Jako podatnik: Wnioskodawca dokonuje transakcji związanych z czynnościami opodatkowanymi do dalszej odsprzedaży; obydwie strony mają status czynnego podatnika VAT, tym samym Wnioskodawca nie może być traktowany przez sprzedającego, jako konsument; Wnioskodawca posiada wystawione przez sprzedawcę faktury (choć zgodnie z refleksją Ministerstwa Finansów sam dokument, jakim jest faktura nie tworzy prawa do odliczenia podatku, tak w przypadkach Wnioskodawcy jest dowodem na prawdziwe przeprowadzone transakcje kupna).

Zdaniem Wnioskodawcy, spełnia wymogi pozwalające odliczyć mu podatek VAT (art. 86 ust. 1 Ustawy o podatku VAT, czy wyrok Trybunału Sprawiedliwości z 13 grudnia 1989 r. w sprawie Genius Holding BV v. Staatssecretaris van Financien,C-342/87, „(…) zgodnie z art. 17 (2) podatnik może korzystać z prawa do odliczenia podatku VAT przewidzianego w VI Dyrektywie z tytułu dostaw towarów (…) przez innego podatnika wyłącznie w odniesieniu do podatków faktycznie należnych, tj. podatków przypadających do zapłaty z tytułu działalności podlegającej opodatkowaniu lub zapłaconych (…). Czy jako osoba prowadząca działalność gospodarczą odliczając widniejący na fakturze zakupowej podatek VAT Wnioskodawca musi dokonać weryfikacji: czy sprzedawca wywiąże się ze swoich obowiązków, czy w jego ewidencji sprzedaży będzie widniał, jako podmiot gospodarczy, czy jako zbiorczy konsument?

Wg wyroku TSUE z dnia 22 października 2015 r., sygnatura C-277/14 chcąc odliczyć omawiany podatek nie ma obowiązku tego badać. Nawet Wnioskodawca nie ma narzędzia do jego analizy, są to dane innej firmy, do których nie ma dostępu. Jedynie odpowiednie instytucje, m.in. Urzędy Skarbowe mogą zweryfikować te zapisy. Skoro Wnioskodawca identyfikuje się, jako czynny podatnik VAT ma prawo uważać, że dostawca rzetelnie rozlicza podatek prezentując go w swojej deklaracji JPK VAT wskazując Wnioskodawcę, jako nabywcę prowadzącego działalność gospodarcza, a nie, jako nabywcę konsumenta.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 ze zm.), zwanej dalej ustawą. Zgodnie z tym przepisem:

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na mocy art. 88 ust. 3a ustawy:

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Stosownie do art. 88 ust. 4 ustawy:

Zgodnie z ww. regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Zatem, aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go – dla tej czynności – za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Według art. 15 ust. 1 ustawy:

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy:

W świetle art. 2 pkt 31 ustawy:

Zakres informacji, jakie powinna zawierać faktura wskazany został w art. 106e ust. 1 ustawy.

Stosownie do treści art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ustawy:

Z ww. uregulowań wynika, że faktura powinna m.in. jednoznacznie określać imiona i nazwiska lub nazwy podatnika (sprzedawcy) i nabywcy oraz ich adresy. Faktura powinna zawierać dane nabywcy towaru lub usługi i tym samym dokumentować rzeczywiste zdarzenia gospodarcze, a jako wystawca i nabywca powinni widnieć faktyczni uczestnicy transakcji. Każdorazowo należy ustalić więc nabywcę towaru lub usługi, który powinien wynikać z zawartej umowy.

Należy podkreślić, że celem faktury jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział.

Faktury są dokumentem o charakterze sformalizowanym. Zatem, co do zasady, faktury muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Oznacza to, że nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy sprzecznie z jej treścią wskazuje zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało bądź zaistniało w innych rozmiarach albo między innymi podmiotami. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy mają wyłącznie znaczenie dowodowe. Jedynie braki merytoryczne faktury mogą wywołać skutek materialny w postaci zmian w przedmiocie lub podstawie opodatkowania, a także doprowadzić do niewłaściwego określenia wysokości podatku.

Z powyższego wynika, że o prawidłowości faktur wystawianych i otrzymywanych przez podatników powinny decydować przede wszystkim ustalenia, czy dokumenty te potwierdzają rzeczywiste transakcje handlowe.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy wskazać, że prawo do odliczenia podatku naliczonego jest podstawowym i fundamentalnym prawem podatnika, wynikającym z konstrukcji podatku od towarów i usług jako podatku od wartości dodanej. Unormowanie to jest implementacją wcześniej obowiązującego art. 17 ust. 2 lit. a VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej. To samo wynika z art. 168 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L Nr 347 str. 1 ze zm.). Przepis ten jednoznacznie wskazuje, że odliczenie przysługuje jedynie w odniesieniu do podatku powstałego w wyniku czynności wykonanej przez innego podatnika, a dla realizacji tego prawa – stosownie do art. 178 lit. a tej Dyrektywy – konieczne jest posiadanie faktury wystawionej zgodnie z art. 220, art. 236, art. 238, art. 239 i art. 240 Dyrektywy. Sama faktura nie tworzy prawa do odliczenia podatku w niej wykazanego. Prawo do odliczenia przysługuje zatem wówczas, gdy podatek naliczony związany jest z faktycznie dokonanymi czynnościami opodatkowanymi. Potwierdzeniem tego może być wyrok Trybunału Sprawiedliwości z 13 grudnia 1989 r. w sprawie Genius Holding BV v. Staatssecretaris van Financiën, C-342/87, w którym stwierdzono, że zgodnie z artykułem 17 (2) podatnik może korzystać z prawa do odliczenia podatku VAT przewidzianego w VI Dyrektywie z tytułu dostaw towarów lub świadczenia usług przez innego podatnika wyłącznie w odniesieniu do podatków faktycznie należnych, tj. podatków przypadających do zapłaty z tytułu działalności podlegającej opodatkowaniu lub zapłaconych, o ile były one należne. Zasada ta nie dotyczy podatku, który jest należny tylko z tego powodu, że został wykazany na fakturze. Dysponowanie przez nabywcę fakturą wystawioną przez zbywcę stanowi jedynie formalny warunek skorzystania z tego uprawnienia. Prawo do odliczenia podatku jest następstwem powstania obowiązku podatkowego powstałego na poprzednim etapie obrotu.

Zatem sam fakt otrzymania faktury z wykazanym podatkiem VAT nie jest wystarczającą przesłanką do realizacji prawa do dokonania obniżenia podatku należnego.

Aby powstało prawo do odliczenia, u wystawcy faktury podatek VAT musi być wymagalny, co oznacza, że powstał obowiązek podatkowy z tytułu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem oraz powstała także podstawa opodatkowania z tytułu zrealizowania jednej z czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z opisu sprawy wynika, że prowadzi Pan działalność gospodarczą jako zarejestrowany czynny podatnik podatku VAT. Na potrzeby działalności kupuje Pan towary – głównie oryginalne obuwie, które służą Panu wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Transakcje zakupowe dokonuje Pan w głównej mierze u kontrahentów zagranicznych, sporadycznie krajowych. Zagraniczni dostawcy towaru pomimo posiadania głównej siedziby poza granicami Polski, ale na terenie Unii Europejskiej posiadają NIP na polskie potrzeby rozliczeń podatku VAT. Główny Pana dostawca już w II kwartale 2012 roku zarejestrował się na potrzeby VAT-u w Polsce i nadal figuruje, jako czynny podatnik na „białej liście” oraz jako podatnik unijny w „VIES”. Sprzedawca towarów, które Pan zakupuje na potrzeby prowadzonej działalności, swoją siedzibę ma poza Polską, jednak sieć magazynów znajduje się na terenie kraju – tu współpracuje z polskimi kurierami, zastrzegając sobie sprzedaż tylko na terenie Polski. Dokonując zakupu towarów u wyżej opisanego kontrahenta każdorazowo identyfikuje się Pan, jako czynny podatnik VAT, podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Do każdego zakupionego towaru pobiera Pan wystawioną przez niego fakturę VAT, która spełnia wymogi zapisane w ustawie o podatku od towarów i usług art. 106e ust. 1. Jednakże sprzedawca zamieszcza według Pana mylące zapisy: jeden - „Ten rachunek nie może zostać wykorzystany do odliczenia naliczonego podatku VAT. Zakup dokonany (…) do użytku osobistego” oraz drugi „numer rachunku…, rachunek z dnia….” choć na dokumencie widnieje nazewnictwo „faktura VAT”.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy należy podkreślić, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności gospodarczej do czynności opodatkowanych.

Jak wskazano powyżej, najistotniejszym warunkiem umożliwiającym czynnemu podatnikowi VAT realizację prawa do odliczenia jest związek dokonanych zakupów z wykonywaniem czynności opodatkowanych. Jednocześnie oceny, czy związek ten istnieje lub będzie istniał w przyszłości, należy dokonać w momencie realizowania zakupów, zgodnie z zasadą niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik – aby mógł skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego – nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności gospodarczej do czynności opodatkowanych.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Przy czym należy podkreślić, że faktura stanowi podstawę dla nabywcy towaru lub usługi do odliczenia podatku naliczonego, bowiem z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy wynika, że podatkiem naliczonym jest kwota podatku wynikająca z faktury.

W analizowanej sprawie, wskazał Pan, że towar nabywany od dostawcy służy wyłącznie do dokonywania czynności opodatkowanej podatkiem VAT, a faktura wystawiona przez dostawcę zawiera wszelkie wymogi formalne zawarte w art. 106e ustawy. Prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami.

Przy czym przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie uzależniają prawa podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od umieszczania stosownych „dopisków” na fakturach. Ustawodawca bowiem przewidział sytuacje, których wystąpienie wyłącza możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, które zostały wskazane  w art. 88 ustawy.

Mając zatem na uwadze przedstawiony opis sprawy i powołane regulacje prawne stwierdzić należy, że skoro w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywa Pan – jako czynny, zarejestrowany podatnik VAT – towary, które wykorzystuje do czynności opodatkowanych podatkiem VAT, to przysługuje Panu prawo do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego zawartego na otrzymanych fakturach, gdyż spełniony jest warunek niezbędny do dokonania takiego obniżenia, określony w art. 86 ust. 1 ustawy, tj. związek zakupionego towaru z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT wykonywanymi przez Pana w ramach działalności gospodarczej.

W konsekwencji przy braku zaistnienia negatywnych przesłanek wymienionych w art. 88 ustawy, przysługuje Panu prawo do odliczenia podatku naliczonego, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, z faktur wystawionych przez dostawcę.

Podsumowując, w opisanym stanie faktycznym, Pan będący czynnym podatnikiem VAT, zawierając transakcję z dostawcą będącym czynnym podatnikiem VAT, mającym siedzibę poza Polską, ale posiadającym polski NIP, ma prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur wystawionych przez tego dostawcę.

W okolicznościach niniejszej sprawy zapisy na fakturze VAT umieszczone przez sprzedawcę - „rachunek” i „… nie można odliczyć podatku VAT…” pozostają bez wpływu na prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Jednocześnie należy wskazać, że uzgodnienia pomiędzy stronami transakcji co do przebiegu i dokumentowania transakcji nie powinny naruszać obowiązujących przepisów prawa. 

Tym samym Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Podkreślić należy, iż Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach przedstawionego przez Pana opisu sprawy. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem sprawy. Ponosi Pan ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej bądź kontroli celno-skarbowej, prowadzonej przez uprawnione do tego organy, będących poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej.

W przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja indywidualna dotyczy wyłącznie Pana skutków prawnopodatkowych, a zatem nie wywiera skutku prawnego dla dostawcy. Ponadto należy wskazać, że nie oceniam prawidłowości dokonywanych przez dostawcę rozliczeń oraz prowadzonych przez niego ewidencji.

W odniesieniu natomiast do powołanych interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem sprawy i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa:

·Zgodnie z art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA),

albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).