Temat interpretacji

Wnioskodawca świadcząc usługi na rzecz firmy austriackiej nie jest zobowiązany do wystawiania faktur dokumentujących te transakcje, aczkolwiek na żądanie nabywcy usługi jest obowiązany wystawić fakturę, jeżeli żądanie jej wystawienia zostanie zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym wykonano usługę. Faktura dokumentująca świadczenie usług, powinna jednak zawierać wskazanie przepisu ustawy, na podstawie którego podatnik stosuje zwolnienie od podatku art. 106e ust. 1 pkt 19 ustawy. W niniejszym przypadku przepisu art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT, na podstawie którego podatnik stosuje zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 stycznia 2019 r. (data wpływu 7 stycznia 2019 r.) uzupełnionym pismem z 28 lutego 2019 r. (data wpływu 5 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania usług świadczonych na rzecz kontrahenta z Austrii fakturą z adnotacją zwolnienie z VAT z art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 stycznia 2019 r. wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania usług świadczonych na rzecz kontrahenta z Austrii fakturą z adnotacją zwolnienie z VAT z art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 28 lutego 2019 r. (data wpływu 5 marca 2019 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 22 lutego 2019 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.10.2019.2.MN 0111-KDIT3.4011.10.2019.3.MR.

W przedmiotowym wniosku, uzupełnionym pismem z 28 lutego 2019 r., przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jako osoba fizyczna rozpoczął prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej z dniem 1 stycznia 2017 r. Działalność gospodarcza prowadzona jest w oparciu o przeważający kod PKD 62.01.Z tj. działalność związana z oprogramowaniem (usługi informatyczne) i rozliczana na zasadach 19% podatku liniowego zgodnie z art. 30c ustawy podatku dochodowego od osób fizycznych (dalej skrót: updof / pdof). Wnioskodawca nie jest czynnym podatnikiem VAT i korzysta ze zwolnienia podmiotowego w VAT z uwagi na nieprzekroczenie limitu obrotu zgodnie z art. 113 ust 1 ustawy o VAT.

Z dniem 5 lutego 2018 roku Wnioskodawca rozpoczął współpracę z firmą austriacką. Podstawą świadczenia usług ( współpracy z firmą z Austrii) była i jest umowa, kontrakt którego oryginalna nazwa brzmi Freier Dienstnehmer (ang. Independent contractor), co w tłumaczeniu na język polski oznacza niezależnego wykonawcę. Umowa ta / Kontrakt dotyczy świadczenia usług związanych z rozwojem oprogramowania w zakresie projektów wewnętrznych, zewnętrznych, dokumentacji, testów oraz specyfikacji. Umowa ta w opinii Wnioskodawcy została zawarta w ramach prowadzonej przez Niego pozarolniczej działalności gospodarczej a zakres świadczonych usług jest objęty zakresem PKD działalności. Usługi swe Wnioskodawca wykonuje w Polsce, zdalne. Podpisana umowa zgodnie z informacją uzyskaną na rządowej stronie Austrii pod adresem ogólnie dostępnym
https://www.help.gv.at/Portal.Node/hlpd/public/content/207/Seite.20700051.html charakteryzuje się następującymi cechami:

• wykonywanie usług odbywa się głównie osobiście
• niezbędne zasoby operacyjne dostarczane są przez pracodawcę
• brak osobistej zależności lub występuje ona tylko w ograniczonym zakresie
• brak wiążących instrukcji lub dyrektyw
• wynagradzanie jest ustalane na podstawie czasu poświęcanego na pracę, a nie na podstawie wydajności lub dostarczenia produktu.

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym i w Polsce posiada centrum intresów życiowych. Ważnym dla przedstawienia stanu faktycznego jest iż na gruncie prawa o ubezpieczeniach społecznych Wnioskodawca objęty został pełnym ubezpieczeniem społecznym, zdrowotnym i wypadkowym na zasadach identycznych z osobą zatrudnioną na podstawie umowy o pracę w austriackiej instytucji ubezpieczeń społecznych dla pracowników a nie co wymaga podkreślenia dla przedsiębiorców. Powyższe skutkuje że co miesiąc Wnioskodawca uzyskuje od swojego austriackiego kontrahenta / zleceniodawcy /pracodawcy tzw. LOHN odcinek wypłaty, gdzie zamieszczone są informacje na temat uzyskanego dochodu, pobranych składek na ubezpieczenie społeczne zarówno po stronie pracownika, jak i pracodawcy. Dokument ten porównać można do polskiego odpowiednika dokumentu ZUS RMUA, gdyż służy ubezpieczonemu do celów ubezpieczeniowych. Na dokumencie tym widnieje także informacja, iż wypłacone wynagrodzenie z tytułu realizacji zawartego kontraktu (świadczenie wyżej wskazanych usług) jest steuerfreie czyli nieopodatkowane, co oznacza, że kontrahent z Austrii zlecający Wnioskodawcy usługi wyżej wskazane z racji przepisów prawa austriackiego zobowiązany jest do objęcia wskazanego rodzaju umowy ubezpieczeniem w myśl przepisów austriackich w Austrii, jednakże nie pobiera jako odpowiednik polskiego płatnika zaliczki / podatków dochodowych z tytułu wypłacanych co miesiąc wynagrodzeń z tytułu realizacji umowy. Brak pobierania zaliczek (podatków) od wypłacanych co miesiąc wynagrodzeń za realizację wyżej opisanego kontraktu wynika m.in. z faktu, iż na gruncie austriackiego prawa podatkowego i przepisów o działalności gospodarczej rodzaj zawartej umowy wskazuje, iż kontrahent ( w tym przypadku Wnioskodawca) traktowany jest jako osoba samozatrudniona, która podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od uzyskanych dochodów tzw. Einkommensteuer co przedkłada się na to, iż niezależni wykonawcy takich umów (kontraktów) są uznawani na gruncie austriackiego prawa podatkowego za przedsiębiorców. Taki stan został potwierdzony Wnioskodawcy w rozmowie z austriackim doradcą podatkowym który obsługuje kontrahenta Wnioskodawcy czyli Zleceniodawcę będącego stroną umowy z Wnioskodawcą.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że firma austriacka, na rzecz której Wnioskodawca wykonuje wskazane we wniosku czynności jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT.

Wnioskodawca siedzibę oraz miejsce prowadzenia działalności gospodarczej posiada w Polsce.

Wnioskodawca w ramach umowy nie wykonywał czynności, z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca w ramach umowy nie wykonywał czynności, z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na pytanie Organu:

Czy z tytułu zawartej umowy Wnioskodawca ponosić będzie odpowiedzialność wobec osób trzecich z tytułu wykonywania obowiązków z niej wynikających?

Wnioskodawca wskazał, że ponosi odpowiedzialność za jakość i zgodność usług z ustaloną specyfikacją.

Wnioskodawca w ramach zawartej umowy mobilizuje zasoby ludzkie i rzeczowe z zamiarem uczestniczenia w świadczeniu usług, tj. przykładowo wykorzystuje majątek firmy w postaci sprzętu komputerowego, literatury fachowej czy pojazdu firmowego.

Wnioskodawca w ramach wykonywanych na rzecz firmy austriackiej czynności nie korzystał/nie korzysta z usług świadczonych przez podwykonawców.

Ryzyko gospodarcze związane z czynnościami wykonywanymi przez Wnioskodawcę z tytułu zawartej umowy ponoszone jest przez Wnioskodawcę.

Firma austriacka nie posiada siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Wnioskodawca świadczy usługę dla siedziby działalności gospodarczej oraz dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które to znajdują się w Wiedniu, Austria.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca postępuje prawidłowo iż za świadczone usługi do opisanego w stanie faktycznym kontraktu wystawia faktury dla kontrahenta z Austrii?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wnioskodawca postępuje prawidłowo iż za świadczone usługi do opisanego w stanie faktycznym kontraktu wystawia faktury dla kontrahenta z Austrii. Wnioskodawca nie jest czynnym podatnikiem VAT tym samym faktury mogą posiadać adnotację zwolnienie z VAT z art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, ze zm.) dalej zwanej ustawą o VAT lub ustawą, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.

Należy podkreślić jednak, że nie każda czynność stanowiąca usługę, w rozumieniu art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 3 ustawy o VAT, za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności:

1. z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.);
2. (uchylony);
3. z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jako osoba fizyczna rozpoczął prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej z dniem 1 stycznia 2017 r. Działalność gospodarcza prowadzona jest w oparciu o przeważający kod PKD 62.01.Z tj. działalność związana z oprogramowaniem (usługi informatyczne). Wnioskodawca nie jest czynnym podatnikiem VAT i korzysta ze zwolnienia podmiotowego w VAT z uwagi na nieprzekroczenie limitu obrotu zgodnie z art. 113 ust 1 ustawy o VAT. Z dniem 5 lutego 2018 roku Wnioskodawca rozpoczął współpracę z firmą austriacką. Podstawą świadczenia usług była i jest umowa, która dotyczy świadczenia usług związanych z rozwojem oprogramowania w zakresie projektów wewnętrznych, zewnętrznych, dokumentacji, testów oraz specyfikacji. Umowa ta w opinii Wnioskodawcy została zawarta w ramach prowadzonej przez Niego pozarolniczej działalności gospodarczej a zakres świadczonych usług jest objęty zakresem PKD działalności. Usługi swe Wnioskodawca wykonuje w Polsce. Na podstawie umowy zawartej z firmą austriacką świadczy usługi związane z rozwojem oprogramowania w zakresie projektów wewnętrznych, zewnętrznych, dokumentacji, testów oraz specyfikacji. Wnioskodawca w ramach umowy nie wykonywał czynności, z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 albo w art. 13 pkt 2-9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność za jakość i zgodność usług z ustaloną specyfikacją. Ryzyko gospodarcze związane z czynnościami wykonywanymi przez Wnioskodawcę z tytułu zawartej umowy ponoszone jest przez Wnioskodawcę. Firma austriacka, na rzecz której Wnioskodawca wykonuje wskazane we wniosku czynności jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT. Wnioskodawca siedzibę oraz miejsce prowadzenia działalności gospodarczej posiada w Polsce. Firma austriacka nie posiada siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wnioskodawca świadczy usługę dla siedziby działalności gospodarczej oraz dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które to znajdują się w Austrii.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii dokumentowania opisanych we wniosku usług fakturą VAT z adnotacją zwolnienie z VAT z art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT.

W myśl art. 113 ust. 1 ustawy zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nieprzekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca nie jest czynnym podatnikiem VAT, korzysta ona ze zwolnienia podmiotowego z uwagi na nie przekroczenie limitu obrotu o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

W myśl art. 96 ust. 1 ustawy podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Na mocy art. 96 ust. 3 ustawy podmioty wymienione w art. 15, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne.

Art. 96 ust. 4 ustawy stanowi, że naczelnik urzędu skarbowego po weryfikacji danych podanych w zgłoszeniu rejestracyjnym rejestruje podatnika jako podatnika VAT czynnego, a w przypadku podatników, o których mowa w ust. 3 jako podatnika VAT zwolnionego, i na wniosek podatnika potwierdza to zarejestrowanie.

Zasady wystawiania faktur regulują przepisy art. 106a-106q ustawy o VAT. I tak, zgodnie z art. 106a ustawy przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

1.sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;

2.dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:

1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
2. państwa trzeciego.

3.świadczenia usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych, dla których miejscem świadczenia jest miejsce określone zgodnie z art. 28k ust. 1, przez podatników zidentyfikowanych na potrzeby procedury szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziałach 6a i 7, dla których państwem członkowskim identyfikacji jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do art. 106b ust. 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 (art. 106b ust. 2 ustawy o VAT).

Na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

-jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty (art. 106b ust. 3 ustawy o VAT).

Faktura powinna zawierać m.in. w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 albo przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 wskazanie:

1. przepisu ustawy albo aktu wydanego na podstawie ustawy, na podstawie którego podatnik stosuje zwolnienie od podatku,
2. przepisu dyrektywy 2006/112/WE, który zwalnia od podatku taką dostawę towarów lub takie świadczenie usług, lub
3. innej podstawy prawnej wskazującej na to, że dostawa towarów lub świadczenie usług korzysta ze zwolnienia (art. 106e ust. 1 pkt 19 ustawy).

Z przepisów dotyczących zasad fakturowania wynika, że podatnik zwolniony podmiotowo dokonując dostaw towarów i świadcząc usługi nie jest zobowiązany do wystawiania faktur dokumentujących te transakcje, aczkolwiek na żądanie nabywcy towaru lub usługi jest obowiązany wystawić fakturę, jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar, wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Zatem Wnioskodawca świadcząc usługi na rzecz firmy austriackiej nie jest zobowiązany do wystawiania faktur dokumentujących te transakcje, aczkolwiek na żądanie nabywcy usługi jest obowiązany wystawić fakturę, jeżeli żądanie jej wystawienia zostanie zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym wykonano usługę. Faktura dokumentująca świadczenie usług, powinna jednak zawierać wskazanie przepisu ustawy, na podstawie którego podatnik stosuje zwolnienie od podatku art. 106e ust. 1 pkt 19 ustawy. W niniejszym przypadku przepisu art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT, na podstawie którego podatnik stosuje zwolnienie od podatku.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Informuje się, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie zakresu podatku od towarów i usług. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej