opodatkowanie podatkiem VAT czynności umożliwiania operatom i przewoźnikom korzystania z dworca autobusowego, za które Spółka pobiera opłaty - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 18.02.2019, sygn. 0111-KDIB3-2.4012.748.2018.2.MD, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

opodatkowanie podatkiem VAT czynności umożliwiania operatom i przewoźnikom korzystania z dworca autobusowego, za które Spółka pobiera opłaty

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 listopada 2018 r. (data wpływu 13 listopada 2018 r.) uzupełnionym pismem, które wpłynęło do tut. Organu w dniu 13 grudnia 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT czynności umożliwiania operatom i przewoźnikom korzystania z dworca autobusowego, za które Spółka pobiera opłaty jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 listopada 2018 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT czynności umożliwiania operatom i przewoźnikom korzystania z dworca autobusowego, za które Spółka pobiera opłaty. Ww. wniosek został uzupełniony pismem, które wpłynęło do tut. Organu w dniu 13 grudnia 2018 r. będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 30 listopada 2018 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.748.2018.1.MD.

We wniosku, uzupełnionym pismem, które wpłynęło do tut. Organu w dniu 13 grudnia 2018 r., przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca Sp. z o.o. (Dzierżawca, Spółka) zawarła w dniu 19 czerwca 2018 r. umowę dzierżawy z Gminą Miasto. Przedmiotem dzierżawy są działki objęte odrębnymi księgami wieczystym.

Dzierżawca na podstawie ww. umowy wykorzystuje ten teren pod urządzenia i funkcjonowanie dworca autobusowego. Umowa gwarantuje Dzierżawcy prawo pobierania opłat za korzystanie z dworca autobusowego przez operatów i przewoźników. Opłaty te stanowią dochód Dzierżawcy. Wysokość opłat została ustalona uchwałą Rady Miasta z dnia 12 czerwca 2017 r.

Wnioskodawca zwraca się z prośbą o udzielenie informacji czy opłaty pobierane przez Wnioskodawcę od przewoźników są opłatami publicznoprawnymi i w związku z tym Wnioskodawca nie powinien doliczać do nich podatku VAT.

Dodatkowo w piśmie, które wpłynęło do tut. Organu w dniu 13 grudnia 2018 r. Wnioskodawca podał następujące informacje: Spółka na podstawie zawartej w dniu 10 maja 2018 r. umowy dzierżawy terenu z Gminą Miasto prowadzi na terenie należącym do Gminy działalność gospodarczą polegającą na urządzeniu i prowadzeniu dworca autobusowego. Za dzierżawę terenu Spółka odprowadza do Gminy Miasta czynsz dzierżawny w wysokości 2600 zł. Do tej kwoty dolicza się podatek VAT w wysokości zgodnej z obowiązującymi w dniu wystawienia faktury VAT przepisami prawa.

W ramach ww. umowy dzierżawy terenu z przeznaczeniem na prowadzenie dworca autobusowego ustalono, że Spółka będzie pobierała opłaty za jedno zatrzymanie na prowadzonym przez Spółkę dworcu w wysokości wskazanej w uchwale Rady Miasta z dnia 30 maja 2017 r. Opłaty te stanowią dochód Spółki. Spółka ma również prawo do dodatkowych możliwości zagospodarowania przedmiotu dzierżawy takich jak: umieszczenie szyldów reklamowych czy zarządzanie parkingami.

Spółka prowadzi dworzec na własną odpowiedzialność i we własnym zakresie. Oznacza to, że samodzielnie bez pomocy, czy gwarancji ze strony Miasta Gminy negocjuje i zawiera umowy z przewoźnikami. Stronami tych umów są Spółka oraz konkretna firma przewozowa nie zaś Miasto i Gmina. W ramach tych umów Spółka zapewnia przewoźnikom korzystanie ze stanowisk odpraw pasażerów, możliwość postoju na terenie dworca autobusowego zgodnie z harmonogramem oraz publikowanie w rozkładzie jazdy dworca autobusowego godzin przyjazdów i odjazdów autobusów przewoźnika.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

(ostatecznie sformułowane w piśmie, które wpłynęło do tut. Organu w dniu 13 grudnia 2018 r.):
Czy stawka za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu autobusowym w wysokości ustalonej uchwałą rady Miasta z 30 maja 2017 r. powinna być pobierana od przewoźników przez Spółkę powiększona o podatek od towarów i usług?

Właścicielem Dworca jest Gmina Miasto.

Stanowisko Wnioskodawcy (doprecyzowane w piśmie, które wpłynęło do tut. Organu w dniu 13 grudnia 2018 r.):

Opłaty pobierane od przewoźników korzystających z dworca nie są opłatami publicznoprawnymi i podlegają podatkowi VAT.

W świetle obowiązujących przepisów odmienny jest charakter opłat pobieranych przez jednostki samorządu terytorialnego za korzystanie z dworców, których taka jednostka jest właścicielem lub zarządcą, a więc prowadzi operację dworcową od wynagrodzenia za usługę za skorzystanie z dworca prowadzonego przez podmiot gospodarczy (nie jednostkę samorządową). W przypadku opłat pobieranych przez jednostki samorządu terytorialnego opłata nie stanowi wynagrodzenia za usługę, a jedynie opłatę publicznoprawną zgodnie z art. 60 ustawy o finansach publicznych.

W przypadku opłat pobieranych przez podmiot gospodarczy prowadzący dworzec autobusowy opłata za korzystanie z dworca stanowi wynagrodzenie służące pokryciu kosztów własnych podmiotu, kosztów związanych z utrzymaniem dworca z ewentualną budową, przebudową, remontem, kosztów danin publicznych (podatek VAT w przypadku podmiotów będących jego płatnikami) oraz zysku przedsiębiorcy.

Zestawienie charakteru i przeznaczenia opłat pobieranych przez jednostkę samorządu terytorialnego z charakterem i przeznaczeniem opłat pobieranych przez podmiot gospodarczy wskazuje, iż są to z punktu widzenia celu, któremu mają służyć odmienne świadczenia i nie jest uzasadnione bezpośrednie stosowanie zapisów umowy w aspekcie wysokości wynagrodzenia należnego Spółce w ramach umów zawieranych z przewoźnikami korzystającymi z dworca autobusowego. Uwzględniając inny charakter ww. opłat należy wskazać, iż podatek VAT od opłat za korzystanie z dworca do którego odprowadzania zobowiązany jest Dzierżawca czyli Spółka, a od którego zwolnione są jednostki samorządowe z uwagi na konstrukcję tego podatku ma charakter neutralny dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą w zakresie przewozu osób. Tym samym przewoźnik korzystający z dworca, z uwagi na możliwość odliczenia podatku VAT od opłaty za korzystanie z dworca, ponosił będzie koszty w tej samej wysokości, co w przypadku jeżeli prowadzącym dworzec byłoby Miasto. Przyjęcie, że określoną uchwałą stawka opłat za korzystanie z dworca obejmuje ten podatek, prowadziłoby do obniżenia kosztów ponoszonych przez przewoźnika o 19% co oznaczałoby iż Miasto w praktyce ingerowałoby w stosunek prawny pomiędzy podmiotami gospodarczymi i zmieniałoby w sposób istotny warunki rynkowe prowadzonej działalności. Tym samym odmienna wykładnia zapisów o wysokości opłat jakie ma pobierać dzierżawca skutkowałaby nieuprawnionym zróżnicowaniem oferentów startujących w przetargach, gdyż preferowane byłyby podmioty nie będące płatnikiem podatku VAT, które przy takiej interpretacji uzyskiwałyby przychód wyższy o wysokość tego podatku, z którego byłyby zwolnione.

W oparciu o przytoczone powyżej argumenty, za uzasadnione w świetle obowiązujących regulacji należy uznać, iż stawka opłaty ustalona uchwałą Rady Miasta z 30 maja 2017 r. nie zawiera w sobie opłat publicznoprawnych, w tym podatku VAT i Dzierżawca Spółka będący zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, zasadnie pobiera od przewoźników opłatę w wysokości wynikającej z powołanej powyżej uchwały Rady Miasta powiększonej o kwotę podatku VAT

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju ().

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z analizy przywołanego art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Przy czym, do uznania czynności za usługę, konieczne jest istnienie odbiorcy usługi. Tak więc usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Usługa jest czynnością opodatkowaną, co do zasady, w sytuacji, kiedy jest odpłatna. Związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności, musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny. Pod pojęciem odpłatności rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usługi w rozumieniu art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, według art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powyższego wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i są wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Należy wskazać, że pojęcie podatnika obejmuje swym zakresem podmioty, które dokonują czynności podlegającej opodatkowaniu. Ustawodawca określił wskazane pojęcie na tyle szeroko, by w każdym przypadku profesjonalnej aktywności zawodowej, dokonywania czynności opodatkowanych podmiot mógł zostać uznany za podatnika w zakresie tych czynności. Podkreślić przy tym należy, że działalność gospodarcza ma miejsce również wówczas, gdy nie przyniosła ona żadnych widocznych efektów (bez względu na cel i rezultat takiej działalności). Charakterystyka ta pozwala na uznanie, że pojęcie podatnika na gruncie podatku od towarów i usług ma wymiar autonomiczny niezależny od uregulowań innych aktów normatywnych regulujących stosunki prawnopodatkowe.

W rozpatrywanej sprawie należy przywołać przepisy ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2018 r., poz. 2016 ze zm.).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy, organizatorem publicznego transportu zbiorowego, zwanym dalej organizatorem, właściwym ze względu na obszar działania lub zasięg przewozów, jest:

Na mocy art. 8 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym do zadań organizatora należy:

planowanie rozwoju transportu,
organizowanie publicznego transportu zbiorowego,
zarządzanie publicznym transportem zbiorowym.

Z kolei art. 15 ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym stanowi, że określenie przystanków komunikacyjnych i dworców oraz warunków i zasad korzystania, o których mowa w ust. 1 pkt 6, następuje w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego.

Przepisy ww. ustawy o publicznym transporcie zbiorowym wprowadzają pojęcie operatora publicznego transportu zbiorowego, przez którego w myśl art. 4 ust. 1 pkt 8 tejże ustawy rozumie się samorządowy zakład budżetowy oraz przedsiębiorcę uprawnionego do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób, który zawarł z organizatorem publicznego transportu zbiorowego umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, na linii komunikacyjnej określonej w umowie.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 i ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty. Stawki opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców oraz standardy, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 3 lit. a, są ustalane w drodze negocjacji między gminą, na obszarze której jest usytuowany przystanek komunikacyjny lub dworzec, i właścicielem albo zarządzającym przystankiem komunikacyjnym lub dworcem.

W przepisie art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, przewidziano również możliwość pobierania przez jednostkę samorządu terytorialnego opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których jest właścicielem albo zarządzającym, z tym, że stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

W myśl art. 16 ust. 7 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na:

utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców, o których mowa w ust. 4, oraz
realizację zadań określonych w art. 18 w przypadku gdy organizatorem jest gmina.

W przypadku więc gdy właściwa jednostka samorządowa ustanowi w drodze uchwały wydanej na podstawie art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym opłatę za korzystanie z przystanków, jednym z warunków korzystania z tych obiektów, określonych uchwałą wydaną na podstawie art. 15 ust. 2, powinien być obowiązek ponoszenia przez podmioty świadczące usługi przewozowe tej opłaty w wysokości wynikającej z pomnożenia opłaty przez liczbę zatrzymań wynikającą z rozkładu jazdy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę dzierżawy z Gminą. Wnioskodawca na podstawie ww. umowy wykorzystuje przedmiot dzierżawy pod urządzenia i funkcjonowanie dworca autobusowego. Jak wskazał Wnioskodawca w ramach ww. umowy Spółka będzie pobierała opłaty za jedno zatrzymanie na prowadzonym dworcu w wysokości wskazanej w uchwale Rady Miasta. Opłaty te stanowią dochód Spółki. Spółka prowadzi dworzec na własną odpowiedzialność i we własnym zakresie. Samodzielnie negocjuje i zawiera umowy z przewoźnikami. Stronami tych umów są Spółka oraz konkretna firma przewozowa. W ramach tych umów Spółka zapewnia przewoźnikom korzystanie ze stanowisk odpraw pasażerów, możliwość postoju na terenie dworca autobusowego zgodnie z harmonogramem oraz publikowanie w rozkładzie jazdy dworca autobusowego godzin przyjazdów i odjazdów autobusów przewoźnika.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. opodatkowania podatkiem VAT czynności umożliwiania operatom i przewoźnikom korzystania z dworca autobusowego, za które Spółka pobiera opłaty.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega konkretna czynność (dostawa towaru lub usługa), a nie zapłata.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie podlegające opodatkowaniu, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy dostawcą towarów lub usługodawcą a odbiorcą, a w zamian za wykonanie świadczenia powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem i przekazanym za nie wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest dana czynność, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz dokonującego dostawy lub świadczącego usługę.

Należy zwrócić uwagę na wyrok w sprawie C-16/93 Tolsma, EU:C:1994:80, gdzie Trybunał zauważył, iż czynność: podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy.

Mając na uwadze treść wniosku oraz powołane wyżej uregulowania prawne stwierdzić należy, że przedstawiona we wniosku sytuacja nosi znamiona odpłatnego świadczenia usług, podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W opisanym przypadku występuje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy działaniami Spółki (czynnościami polegającymi na umożliwieniu korzystania z dworca autobusowego tj. korzystania ze stanowisk odpraw pasażerów, możliwości postoju jego terenie, publikacji w rozkładzie jazdy godzin przyjazdów i odjazdów autobusów przewoźnika), a świadczeniem wzajemnym, tj. opłatą wnoszoną przez operatora lub przewoźnika. Wynika to z faktu, że korzystający z dworca autobusowego zobowiązują się do ponoszenia z tego tytułu opłat, a Spółka zobowiązuje się udostępnić im dworzec autobusowy na zasadach przewidzianych w zawartej umowie.

W związku z tym ww. działania Spółki, stanowią usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jako świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, a otrzymane od przewoźników i operatorów opłaty są konsekwencją wykonania tego świadczenia przez Spółkę. Powyższego nie zmienia fakt, że odpłatność za tę usługę pobierana jest w wysokości wskazanej w uchwale Rady Miasta.

Przepisy ustawy VAT nie zawierają uregulowań dotyczących wysokości wynagrodzenia za dokonaną dostawę lub wyświadczoną usługę. Zgodnie z orzecznictwem TSUE, dla kwalifikacji czynności jako odpłatnej nie ma znaczenia, że transakcja gospodarcza została dokonana po cenie wyższej lub niższej od ceny rynkowej (vide np. wyroki TSUE z dnia 9 czerwca 2011 r. w sprawie C-285/10 Campsa Estaciones de Servicio SA i z dnia 20 stycznia 2005 r. w sprawie C-412/03 Hotel Scandic Gasaback AB). Zatem, jeżeli czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie powinno mieć przy tym znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika lub czy generuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane za wynagrodzeniem odpowiadającym kosztom ich wykonania bądź poniżej kosztów, są czynnościami odpłatnymi.

Powyższe koresponduje z definicją podatnika podatku VAT zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy VAT, zgodnie z którą podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zatem, dla objęcia danej czynności zakresem ustawy VAT nie powinno być istotne, czy przez świadczącego usługę została odniesiona korzyść finansowa. Uniezależnienie statusu podatnika podatku VAT od efektywności prowadzonej działalności, nakazuje, co do zasady, pozostawić bez znaczenia fakt, czy wynagrodzenie świadczącego usługę obejmuje jedynie kwotę stanowiącą zwrot kosztów lub jej część, czy też zostało powiększone o marżę stanowiącą zysk dla usługodawcy.

W orzeczeniu z dnia 24 października 1996 r., w sprawie C-317/94 Elida Gibbs Ltd. przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE wskazał, że podstawową zasadą systemu VAT jest to, że ma on na celu opodatkowanie wyłącznie konsumenta ostatecznego. W konsekwencji, podstawa opodatkowania służąca za podstawę naliczania podatku pobieranego przez organy skarbowe nie może przekroczyć wynagrodzenia rzeczywiście zapłaconego przez konsumenta ostatecznego, stanowiącego podstawę do obliczenia obciążenia podatkiem VAT, które konsument ten ostatecznie ponosi.

W wyroku z dnia 9 czerwca 2011 r. w sprawie C-285/10 Campsa Estaciones de Servicio SA, TSUE stwierdził m.in., że: W świetle utrwalonego orzecznictwa, zgodnie z ową zasadą ogólną podstawą opodatkowania dostawy odpłatnych towarów lub świadczenia usług jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane z tego tytułu przez podatnika. Owo świadczenie wzajemne jest zatem wartością subiektywną, czyli rzeczywiście otrzymaną, a nie wartością oszacowaną według kryteriów obiektywnych.

Ponadto zaznaczenia wymaga, iż Spółka jest odrębnym od Gminy podmiotem posiadającym osobowość prawną, a także nie wchodzi w skład administracji samorządowej, lecz prowadzi niezależną działalność gospodarczą, tym samym nie jest adresatem normy prawnej zawartej w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, w myśl której nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W związku z powyższym Spółka nie może korzystać z wyłączenia z opodatkowania, które dotyczy ściśle określonych podmiotów, tj. organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy. Tym samym w okolicznościach niniejszej sprawy pobierana przez Spółkę opłata za udostępnianie dworca autobusowego stanowiąca dochód Spółki nie jest należnością o charakterze publicznoprawnym.

Reasumując, przewidziane w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT wyłączenie z kategorii podatników nie znajdzie w przedmiotowej sprawie uzasadnienia. Opłaty pobierane od przewoźników korzystających z dworca nie są opłatami publicznoprawnymi. Czynność w postaci udostępniania dworca autobusowego przewoźnikom i operatorom, za które Spółka pobiera opłaty stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy. W analizowanym przypadku istnieje bezpośredni związek pomiędzy dokonanym świadczeniem, a należnym wynagrodzeniem kwota opłaty ustalona na mocy uchwały, w zamian za określone zachowanie się Wnioskodawcy, stanowi wynagrodzenie za te usługi i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy jeszcze raz podkreślić, że przepisy ustawy o podatku VAT nie ingerują w sposób ustalenia wynagrodzenia z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług, wskazując jednocześnie w art. 29a ust. 1 i 6 ustawy, że podstawą opodatkowania, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Podstawa opodatkowania obejmuje podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku.

Wysokości kwoty należnej od nabywcy, czyli ceny sprzedaży, powyższy przepis, ani inne przepisy prawa podatkowego nie regulują. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, które regulują konsekwencje publiczno-prawne dokonania sprzedaży towaru lub wyświadczenia usługi nie mogą mieć wpływu na wysokość ceny ustalonej przez strony umowy cywilnej lub określonej w drodze decyzji. Regulują bowiem, co stanowi podstawę opodatkowania, ale nie mają i nie mogą mieć wpływu na sposób jej ustalenia.

Wskazać bowiem należy, że art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 maja 2014 r. o informowaniu o cenach towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1830, ze zm.) stanowi, że cena oznacza wartość wyrażoną w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę.

Stosownie do treści art. 3 ust. 2 wskazanej wyżej ustawy, w cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług oraz podatkiem akcyzowym. Przez cenę rozumie się również stawkę taryfową.

W prawodawstwie polskim obowiązuje zasada swobody umów, w ramach której strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez prawo. Zasada ta ma również zastosowanie na gruncie prawa podatkowego. W związku z tym, przy ustalaniu wysokości należności ustawodawca nie ingeruje w sferę podejmowania decyzji, co do sposobu określenia należności (ceny tj. czy powinna być ona uzgodniona w zawartej pomiędzy kontrahentami umowie jako wartość bez podatku VAT, tzw. cena netto, czy też wartość z podatkiem VAT, tzw. cena brutto) za sprzedawany towar/świadczoną usługę, a wszelkie spory pomiędzy stronami transakcji w tym zakresie są rozstrzygane na gruncie prawa cywilnego, a nie podatkowego.

Podsumowując, opłaty pobierane od przewoźników korzystających z dworca nie są opłatami publicznoprawnymi, stanowią wynagrodzenie za świadczone usługi i na podstawie art. 5 ust.1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Należy zaznaczyć, że przepisy prawa podatkowego pozostawiają i w tym przypadku stronom przedmiotowej transakcji rozstrzygnięcie kwestii uwzględniania w pobieranej opłacie (cenie) za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu autobusowym kwoty podatku bądź też uznania że opłata ta powinna być wartością netto.

Zatem oceniając stanowisko Wnioskodawcy całościowo należało uznać je za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna przynosi skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie