Temat interpretacji

zwolnienie od podatku wniesienia przez Wnioskodawcę wkładu w postaci domu do spółki komandytowej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 kwietnia 2017 r. (data wpływu 21 kwietnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z 3 lipca 2017 r. (data wpływu 6 lipca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku wniesienia przez Wnioskodawcę wkładu w postaci domu do spółki komandytowej jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 kwietnia 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku wniesienia przez Wnioskodawcę wkładu w postaci domu do spółki komandytowej. Wniosek został uzupełniony pismem z 3 lipca 2017 r. (data wpływu 6 lipca 2017 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie z 22 czerwca 2017 r. znak: 0111-KDIB4.4014.79.2017.1.JKU, 0111-KDIB3-2.4012.140.2017.2.ASZ.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (uzupełnione pismem z 3 lipca 2017 r.:

Wnioskodawca planuje założenie z innym lub innymi wspólnikami spółki komandytowej. Spółka, którą Wnioskodawca być może założy, będzie zwanej dalej Spółka. Spółka będzie się zajmowała m.in. wynajmem nieruchomości. Wnioskodawca będzie miał w Spółce udział w zysku i stratach na poziomie U%.

Wnioskodawca jest właścicielem domu jednorodzinnego, którego budowę zakończył w roku 2012 i zawiadomił stosowny urząd o zakończeniu budowy i oddaniu budynku do użytkowania. Dom będzie dalej zwany Dom. Wnioskodawca posiada pełną dokumentację potwierdzającą koszt wybudowania Domu w kwocie X, jak również akt notarialny potwierdzający koszt nabycia gruntu w kwocie Y. Łączna wartość Domu to kwota Z, na którą składa się suma kwot X oraz Y.

Wnioskodawca planuje wniesienie aportem do Spółki Domu w roku 2018 lub w latach kolejnych. Wartość aportu w postaci Domu Wnioskodawca planuje ustalić na kwotę Z. Po wniesieniu Domu do Spółki zostanie on przez Spółkę wynajęty na cele mieszkalne lub niemieszkalne, w zależności od wymagań przyszłego najemcy. Po rozpoczęciu wynajmu Spółka będzie amortyzować Dom w części przypadającej na jego koszty wybudowania, przy czym jako wartość początkową do amortyzacji Spółka przyjmie kwotę X. Kwota Y nie będzie podlegała amortyzacji, ponieważ grunty nie mogą być amortyzowane.

Na dzień wniesienia aportu, czyli nie wcześniej, niż 1 stycznia 2018 r., Dom będzie użytkowany przez Wnioskodawcę przez ponad 5 lat, czyli będzie towarem używanym na dzień nabycia go przez Spółkę. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, polegającą m.in. na obrocie nieruchomościami oraz wynajmie nieruchomości. Dom jednak należy do jego majątku prywatnego, niezwiązanego z prowadzoną działalnością gospodarczą i jest wykorzystywany do zaspokajania jego potrzeb mieszkaniowych. Wnioskodawca wybudował Dom na potrzeby własne i stosunku do Domu nie przysługiwało mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Od kwoty Z Spółka zapłaci podatek od czynności prawnych, zwany dalej PCC, w wysokości 0,5%.

Wnioskodawca nie otrzyma w wyniku wniesienia wkładu niczego poza udziałem kapitałowym w spółce.

Wnioskodawca nabył grunt aktem notarialnym od osoby fizycznej, od ceny zakupu został zapłacony podatek od czynności cywilnoprawnych w wysokości 2%.

Dom nigdy nie był przedmiotem ani najmu, ani innej umowy, był wykorzystywany wyłącznie do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawcy.

Wnioskodawca nie prowadził działań inwestycyjnych ani marketingowych w celu pozyskania najemcy.

Dom stanowi budynek o PKOB 1110.

Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie domu, ani nie miał prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o jakiekolwiek kwoty podatku VAT.

W związku z powyższym opisem w zakresie podatku od towarów i usług zadano następujące pytanie

(sformułowane pismem z 2 lipca 2017 r.):
Czy Wnioskodawca lub Spółka będą musieli zapłacić podatek VAT w związku z przeniesieniem własności Domu z Wnioskodawcy na Spółkę, które będzie obejmowało łącznie zarówno czynność wniesienia aportem Domu, jak i przeniesienie jego własności z Wnioskodawcy na Spółkę?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Spółka ani Wnioskodawca nie będą musieli zapłacić podatku VAT, ponieważ dostawa Domu będzie zwolniona z VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10a UVAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W zdefiniowaną w art. 7 ust. 1 ustawy odpłatną dostawę towarów, wpisuje się również czynność aportu towarów.

Aport jest to wkład na utworzenie lub powiększenie majątku spółki, który daje prawo do udziału w jej zyskach. Przedmiotem aportu mogą być pieniądze (aporty pieniężne), rzeczy lub prawa (aporty rzeczowe) oraz umiejętności, kompetencje techniczne czy zawodowe.

Wniesienie aportu rzeczowego do spółki prawa handlowego lub cywilnego w zależności od tego co jest jego przedmiotem spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług, a tym samym w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy, uznawane jest za sprzedaż.

W sytuacji zatem, gdy przedmiotem aportu są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z odpłatną dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wyjaśnić również należy, że z odpłatnością za dostawę towarów mamy do czynienia w sytuacji, gdy pomiędzy świadczeniem (dostawą) a zapłatą istnieje adekwatny związek. Odpłatność może przybierać różne formy, przy czym nie jest warunkiem to, aby została ustalona lub dokonana w pieniądzu. Odpłatnością jest więc także np. świadczenie zwrotne otrzymane od drugiej strony.

Wniesienie aportu spełnia przymiot odpłatności, ponieważ istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów a otrzymanym wynagrodzeniem w formie udziałów, lub zwiększeniem zysków wspólników w związku z działalnością spółki. Zatem dostawa ta odbywa się za wynagrodzeniem, a jej efektem jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

Dostawa nieruchomości co do zasady jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Jednak nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2).

Z powyższych przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

• po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
• po drugie czynność wykonywana jest przez podmiot, który w jej ramach działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

W tym miejscu należy podkreślić, że w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ugruntowało się stanowisko, że za podatnika uznaje się również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i dokonała w tym celu pewnych nakładów, mimo że sama sprzedaż jeszcze się nie rozpoczęła, czy nawet nigdy nie zostanie rozpoczęta. Bardzo istotnym elementem, przesądzającym o prowadzeniu działalności gospodarczej są czynności przygotowawcze, jakich dokonuje dany podmiot w związku z rozpoczęciem działalności. Sam zamiar prowadzenia działalności powiązany z zakupami realizowanymi w tym celu nadaje status podatnika podatku od towarów i usług, już nawet w fazie dokonywania czynności przygotowawczych, co wynika m.in. z orzeczenia TSUE z dnia 29 lutego 1996 r. C-110/94 w sprawie Intercommunale voor zeewaterontzilting (INZO).

Za podatnika należy zatem uznać także osobę, która poczyniła pewne nakłady celem prowadzenia działalności gospodarczej, nawet w sytuacji, gdy sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, a nawet w przypadku jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie etapów. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie towarów, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza. Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

W związku z powyższym zaznacza się, że każdy kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania towaru (np. nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie m.in. czy majątek został nabyty i faktycznie wykorzystany na potrzeby osobiste, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tym samym nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Skutkiem powyższego, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

Podkreślić także należy, że w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi bowiem wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu obrotu w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Należy również zauważyć, że Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz E. K. i H. J.-K. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) orzekł, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z powołanego powyżej orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej jednoznacznie wynika, że rozstrzygnięcie, czy podmiot w związku z realizacją określonej czynności występuje w charakterze podatnika wymaga każdorazowo oceny okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem domu jednorodzinnego, którego budowę zakończył w 2012 r. Wnioskodawca planuje wniesienie aportem do Spółki domu w roku 2018 lub w latach kolejnych. Po wniesieniu Domu do Spółki zostanie on przez Spółkę wynajęty na cele mieszkalne lub niemieszkalne, w zależności od wymagań przyszłego najemcy. Na dzień wniesienia aportu, czyli nie wcześniej, niż 1 stycznia 2018 r., Dom będzie użytkowany przez Wnioskodawcę przez ponad 5 lat, czyli będzie towarem używanym na dzień nabycia go przez Spółkę. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, polegającą m.in. na obrocie nieruchomościami oraz wynajmie nieruchomości. Dom jednak należy do jego majątku prywatnego, niezwiązanego z prowadzoną działalnością gospodarczą i jest wykorzystywany do zaspokajania jego potrzeb mieszkaniowych. Wnioskodawca wybudował Dom na potrzeby własne i stosunku do Domu nie przysługiwało mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Wnioskodawca nie otrzyma w wyniku wniesienia wkładu niczego poza udziałem kapitałowym w spółce. Wnioskodawca nabył grunt aktem notarialnym od osoby fizycznej, od ceny zakupu został zapłacony podatek od czynności cywilno-prawnych w wysokości 2%. Dom nigdy nie był przedmiotem ani najmu, ani innej umowy, był wykorzystywany wyłącznie do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie prowadził działań inwestycyjnych ani marketingowych w celu pozyskania najemcy. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie domu, ani nie miał prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o jakiekolwiek kwoty podatku VAT.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów dostawa towarów (w tym nieruchomości) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że powyższe może mieć miejsce również w odniesieniu do czynności dokonanej jednorazowo.

Zdaniem Organu, okoliczności rozpatrywanej sprawy nie pozwalają uznać Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług, w związku z planowanym aportem domu opisanym we wniosku. Brak jest przesłanek wskazujących na to, że Wnioskodawca w odniesieniu do planowanego aportu domu stanowiącego majątek prywatny będzie działał w charakterze handlowca w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT. Zatem wniesienie do nowopowstałej spółki aportem Nieruchomości nie nastąpi w ramach działalności gospodarczej, lecz w ramach rozporządzania własnym majątkiem i jest działaniem w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o VAT nie mają zastosowania.

Tym samym w okolicznościach niniejszej sprawy, aport domu należącego do Wnioskodawcy, który to dom Wnioskodawca wybudował na potrzeby własne i wykorzystywał wyłącznie do zaspokajania potrzeb mieszkalnych, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż nieruchomość ta stanowi majątek prywatny Wnioskodawcy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, w myśl którego Spółka ani Wnioskodawca nie będą musieli zapłacić podatku VAT, ponieważ dostawa Domu będzie zwolniona z VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej